Borderline syndroom

Het Borderline syndroom is een van de meest moeilijke "ziektes" op geestelijk vlak.Zowel voor de Patient,dienstverlening maar vooral ook voor de mensen die in de naaste omgeving staan van een "borderliner".Omdat een borderliner zich kenmerkt door wisselende stemmingen en afstootreakties.Is het erg moeilijk om echt tot de borderliner door te dringen.Maar goed dit zul je zelf ook wel ontdekt hebben.En gelezen hebben?
Ik weet dat er een borderliner hulpgroep is.Kan me nu effe niet voor de geest halen waar en hoe.Zal ik effe hun foldertje moeten opzoeken.Dus hier kom ik op terug ok?

Waarschijnlek heb je hem zelf ook al gevonden,maar de volgende site is meer dan de moeite waard om te bekijke.Omdat deze site is gemaakt door iemand die zelf ook een borderliner is (was). http://huizen.dds.nl/~laura_d/nederlands.html
Succes

[Dit bericht is gewijzigd door bibi (Datum 18 November 1999).]

Tja, het ligt misschien nogal voor de hand, maar veel Borderliners komen terecht bij een psycholoog. Dat kan via het RIAGG gaan, maar ook bij een zelfstandig gevestigde psycholoog kun je terecht.
Ook een psychiater komt nogal eens voor in de behandeling, maar dat is vaak alleen in het geval dat er medicatie voorgeschreven moet gaan worden.

Maar misschien kun je iets duidelijker aangeven wat precies je vraag is, dat maakt het gemakkelijker om een antwoord te geven waar je wat aan hebt.
Ik bedoel: heb je zelf het Borderline-syndroom en wil je er daarom meer van af weten, ken je iemand die je wilt helpen, wil je een scriptie ofzo schrijven?

Hoe dan ook: succes ermee!

Dit heeft toch niks met sexualiteit te maken???

Klep dicht Ravaso! Serieus onderwerp, past toch het beste in dit forum. Dat jij nou alleen op sappige etc. topics zit te wachten...

quote:

---

op 11-18-1999 om 11:17 PM schreef Arjen het volgende:
Klep dicht Ravaso! Serieus onderwerp, past toch het beste in dit forum. Dat jij nou alleen op sappige etc. topics zit te wachten...

---

[Dit bericht is gewijzigd door Badtas (Datum 19 November 1999).]

Bordelinesyndroom:

De diagnose kan pas na uitvoerig onderzoek gesteld worden. In
wetenschappelijk onderzoek wordt meestal gebruikt gemaakt van speciaal
ontwikkelde vragenlijsten en testen. In de dagelijkse praktijk zijn er (in
1996) in Nederland twee systemen gangbaar om stoornissen in de psych. te
beschrijven. De een is de in Amerika ontwikkelde DSM (Diagnostic and
Statistical Manual of Mental Disorders). De andere is de door de wereld
gezondheidsorganisatie samengestelde ICD (International Classification Od
Diseases).

De DSM spreekt van : iemand met een voortdurend aanwezig patroon van
instabiliteit in tussenmenselijke relaties, zelfbeeld, affecten
(stemmingen), en controle over impulsen. Dit begint in de vroege
volwassenheid en komt tot uiting in diverse situaties

In de ICD-10 valt de stoornis onder de emotioneel instabiele
persoonlijkheidsstoornis. Dit is een stoornis die wordt gekenmerkt door een
sterke neiging tot impulsief handelen zonder rekening te houden met de
gevolgen, samen met een emotionele instabiliteit. Het vermogen om vooruit te
plannen is dikwijls minimaal en uitbarstingen van intense woede kunnen vaak
leiden tot geweld of gedragsexplosies deze kunnen gemakkelijk uitgelokt
worden wanneer de eigen impulsieve daden door anderen bekritiseerd of
doorkruist worden. De bordelinestoornis is een variant van de emotineel
instabiele persoonlijkheidsstoornis en daarbij zijn kenmerken van emotionele
instabiliteit aanwezig. Bovendien is er vaak onduidelijkheid over of zijn er
afwijkingen van het eigen zelfbeeld, de strevingen en voorkeuren (inclusief
de sexuele). er bestaan doorgaans chronische gevoelens van leegte. De
tendens om betrokken te raken bij heftige of instabiele relaties kan
herhaaldelijk emotionele crises veroorzaken en kan samengaan met overmatige
inspanningen om verlatingen te voorkomen, dreigen met zelfmoord of
zelfdestructief gedrag.

Criteria DSM

1)krampachtige pogingen om feitelijke of imaginaire verlating te voorkomen

2) een patroon van instabiele en intense relaties gekenmerkt door
wisselingen tussen de extremen van idealisatie en devaluatie

3)indentieteirtsstoornissen: aanhoudend en opvallend gestoord, vervormd of
instabiel zelfbeeld of zelfgevoel

4)impulsiviteit op tenminste twee gebieden die potentieel schadelijk zijn
voor de persoon zelf. Voorbeeld: geld verkwisten, seks, misbruik van
middelen, roekeloos autorijden vraatzucht

5)terugkerende suicidale gedragingen, gebaren, dreigingen of automutilatief
gedrag

6) affectlabiliteit (wisselende stemming) als gevolg van een opvallend
reactiviteit van de stemming BV intense episodische dysforie (ontstemming),
geiiriteerdheid of angst die meestal enkele uren duurt en zelden langer dan
een paar dagen

7) chronische gevoelens van leegte

8)onaangepaste intense woede of gebrek aan beheersing van woede

9)voorbijgaande ,aan stress gerelateerde paranoide of ernstig dissociatieve
symptomen (wegrakingen)

voor een officiele classificatie moet een patient tenminste 5 van de 9
criteria hebben

ik hoop dat je hier wat aan hebt ik lees het forum regelmatig dus als je nog vragen hebt hoor ik het wel

[quote][b]op 11-19-1999 om 09:02 AM schreef kaasie
De link van Bibi is een goed voorbeeld van wat ik zoek.. Bibi TNX!!!

Graag gedaan kaasie.Ik hoop dat je hulp kunt vinden voor je vriendin en voor jezelf.Persoonlijke ervaringen kan ik je niet geven,heb alleen met borderline te maken gehad in mijn werksfeer.En aangezien je alleen maar persoonlijke ervaringen zoekt,hou ik me verder maar op de vlakte.

Ohja voor mensen die denken dat dit forum alleen is bedoeld om standjes en dergelijke uit te wisselen.Sorry hoor maar ook dit soort dingen horen bij sexualiteit en relaties.

Fijn, mijn beste vriendin heeft 8 van de 9 symptomen. Maar ik was al bang dat ze Borderline had, de vele littekens op haar lichaam zijn nog maar het topje van de ijsberg. Ik had het er gisteren met haar over en toen ik thuis kwam stond dit topic op het forum. Toeval bestaat niet?

Maar hoe moet ik hier in hemelsnaam op reageren? Hoe kan ik haar helpen. Ik ben blij dat dit topic hier is geopend en ik hoop er ook veel van te kunnen leren.
Bedankt.

Hallo Kaasie en anderen,
Ben normaal gesproken niet zo'n poster, meer een (veel)lezer maar dit topic ligt me toevallig zeer na aan het hart. Ik heb anderhalf jaar lang een relatie gehad met iemand die aan borderline lijdt. Meest intense en meest destructieve relatie die ik ooit heb meegemaakt. De gelukkigste momenten en de zwaarste periode van m'n leven. Inmiddels al weer twee jaar vrijgezel, maar ik heb het nog steeds niet echt los kunnen laten. Ook omdat het met hem nog steeds erg slecht gaat, hij leeft op straat - letterlijk, hij slaapt in een portiek bij mij om de hoek - en omdat ik gedurende de relatie niet wist wat er aan de hand was. Pas naderhand ben ik op internet allerlei informatie over borderline tegengekomen. Ik heb het er uiteraard met 'm over gehad, maar de kans dat hij uit zichzelf hulp zal gaan zoeken is vrijwel nihil. Ongeveer evengroot als de kans dat het 'vanzelf'(dwz. zonder medicijnen & therapie) overgaat. Hij doet aan 'zelfmedicatie', tijdens onze relatie alcohol, wat ik altijd als het voornaamste probleem zag (klassieke fout, symptoom aanzien voor ziektebeeld, maar goed ik ben ook geen psycholoog), inmiddels is dat heroine. Daar lijkt hij in ieder geval meer baat bij te hebben dan alcohol. Begrijp me niet verkeerd, ik wil die %$%dope absoluut niet aanbevelen voor wie of wat dan ook, maar in zijn geval werkt het een stuk beter. Heroine dempt. Alcohol versterkt. Intense oncontroleerbare woede-aanvallen in combinatie met alcohol.. nou ja dat kunnen jullie zelf wel bedenken.

Anyway, ik wilde eigelijk maar twee dingen zeggen, als ik _toen_ had geweten wat borderline is was het misschien anders gelopen, hij is op een gegeven moment wel naar de AA gegaan, maar als we toen hadden geweten wat er aan de hand was hadden we gericht(er) hulp kunnen gaan zoeken. Ik ben dus erg blij dat het de laatste tijd iets vaker in de media verschijnt, zelfs hier, zelfs op het BB-forum begon er laatst iemand over!
En verder bestaat er al een paar jaar een mailinglist voor mensen die een relatie hebben met een borderliner, of het nou een partner/kind/ouder/vriend(in)/collega is of wat dan ook. Er zijn ook mensen daar die zelf borderline hebben of hebben gehad, en 'de andere kant' belichten. Heb er zelf erg veel aan gehad.
Het enige vervelende is dat er momenteel een soort 'gang war' aan de gang is tussen de diverse oprichters, waardoor de lijst inmidels in tweeën is gesplitst, en een groot deel van de postings momenteel over de lijst gaat in plaats van over het onderwerp zelf. Niettemin de moeite waard, en ik heb alle vertrouwen dat het binnenkort wel weer opgelost wordt.
Als je geïnteresseerd bent mail me dan even, dan stuur ik het adres waar je je aan kan melden.

Sorry dat het toch nog vrij lang is geworden. Anyway. I'll be back.

Marietje

Ik moet hier ook ff op reageren. Ik wist nooit dat dit verschijnsel Borderline heette, maar nu ik de symptomen heb gelezen, besef ik dat ik dit ook jaren heb gehad. Hiervoor heb ik dus jaren bij het RIAGG gelopen. Voor meer details zie de topic: Een moeilijke jeugd ? van mij. Ik heb ook een aantal malen zelfmoord willen plegen. Gelukkig hebben mijn vrienden dit voorkomen.
Een van mijn beste vrienden lijdt nu ook aan zoiets. Hij heeft een psychose geahd, ook vanwege een moeilijke jeugd. Hij was een ongewenst kind en werd te vondeling gelegd bij een ziekenhuis op de stoep. Hij heeft het hier altijd erg moeilijk mee gehad. Nu hij uit huis is geschopt door zijn pleegouders, heeft hij het erg moeilijk. hij is een aantal maanden terug ingestort en heeft een psychose gehad. Hij heeft zelfmoord proberen te plegen en hij zit nu in een psychiatrische ( moeilijk woord ) inrichting. Eens in de maand mag hij een weekend naar huis en hij komt dan altijd bij mij. Ik steun hem nu door dik en dun en probeer hem er weer bovenop te helpen. Het gaat nu gelukkig weer de goeie kant op met hem. Ik stop nu met schrijven.
Hopende weer wat zinnigs te hebben gezegd groet ik u,
Djeez

Ten eerste wil ik even kwijt dat ik het een verademing vind, hoe eerlijk en open sommigen hier durven te schrijven. Ook al kennen we elkaar alleen van de "posts", helemaal anoniem ben je hier nooit.

Maar goed, dat terzijde.
Ook ik ben alleen met het Borderline Syndroom in aanraking gekomen via mijn werk, als psychiatrisch verpleegkundige in een psychiatrisch ziekenhuis (inrichting vind ik namelijk een vreselijk woord). Ook al zijn mijn ervaringen dan wel beroepsmatig; ze zijn wel persoonlijk. Ook voor een hulpverlener is het ontzettend moeilijk een zorgrelatie met een zgn. Borderliner op te bouwen. Borderliners hebben vaak te kampen met een combinatie van ernstige verlatingsangst en bindingsangst. Op het moment dat je denkt een raakvlak met ze te hebben, kunnen ze je meteen weer afstoten.
Omgaan met Borderliners is voor vrienden en familie nog moeizamer, omdat zij ook nog eens een persoonlijke emotionele band met de persoon in kwestie hebben. Niet dat hulpverleners niet bij de persoon betrokken zijn, maar toch op een totaal ander niveau.
Voor het aangaan van een zogenaamde "zorgrelatie" is vertrouwen tussen hulpverlener en client noodzakelijk en dat is nou juist hetgene waar de client zo'n moeite mee heeft.
Een klinische opname is een contra-indicatie voor Borderliners; slechts tijdens crises kunnen zij kortdurend opgenomen worden. Borderliners kunnen het beste thuis worden behandeld, in de vorm van Transmurale Zorg of door een bezoek aan psycholoog/psychiater.
Toch zie je in de praktijk veel Borderliners langere tijd binnen de muren van een Psychiatrisch Ziekenhuis verblijven; het wordt dan ook steeds moeilijker voor hen om te reintegreren in die "onveilige" buitenwereld, men blijft liever binnen de betrekkelijk veilige muren van het ziekenhuis.
Borderliners zijn kwetsbare en gekwetste mensen, die zich "ineffectief" en vaak impulsief gedrag hebben aangeleerd om zich te beschermen tegen verder kwetsing.
Slechts door middel van een intensieve therapie waarin zij nieuw gedrag en technieken aanleren, die het oude dient te vervangen, is herstel mogelijk.
Kaassie, veel succes de komende tijd en als ik wat tegen kom laat ik het je weten..

Marieke

Stukje theorie:

Organisatie van de Borderline-structuur:

1. Identiteitsdiffusie:
Heen en weer geslingerd worden tussen omnipotentie en zelfonderschatting. Men kan goede en slechte eigenschappen van zichzelf (en anderen) niet integreren, hetgeen zich uit in een sterk wisselend en tegenstrijdig beeld van zichzelf (en van anderen).

2. Zwak Ik
-onvoldoende angst-tolerantie
-onvoldoende impulsbeheersing (agressiviteit)
-onvoldoende sublimeringsvermogen (drift-impulsen omzetten in constructieve richting en acceptabele activiteiten)
-tendens tot impulsdoorbraak - anti-sociaal gedrag
-alcoholisme
-psychose bij belasting

3. Primitieve afweerorganisatie:
Niveau van afweermechanismen dienen ego te beschermen tegen angst. De patiënt houdt tegenstrijdige gevoelens strikt gescheiden. Gevoelens van depersonalisatie en dissociatie zijn ook een uitingsvorm van splitsen; het observerende en voelende deel van het ik worden zo gescheiden. Al te ingrijpende emoties worden zo buiten de bewuste beleving gehouden.
Ook informatie uit de buitenwereld kan men niet goed interpreteren, hierdoor denken ze dat wat zij voelen, de ander dat ook voelt.

4. Geen duidelijke realiteits-stoornis of neiging tot psychosen:
Realiteitstoetsing is intact. Borderliner is wel in staat om eigen belevingen en gedachten te toetsen aan de werkelijkheid op grond van observatie en cognitie.

Definitie volgens Kullberg:
psychische stoornis, die geen psychose en geen neurose is (begrip is nog niet eenduidig gedefinieerd en geaccepteerd). Er is een tendens tot impulsdoorbraak, waardoor de patiënt kan komen tot anti-sociaal gedrag. Borderliners met anti-sociaal gedrag, worden pseudo-psycho paten genoemd.

Theorieen over het ontstaan van het Borderline-syndroom:

Separatie-individuatiefase:
Moeders voelen zich afgewezen door hun kind, wanneer het in deze fase autonoom wil zijn. Deze moeders geven hun kind het gevoel dat separatie iets gevaarlijks is, zij bestraffen pogingen tot autonomie en belonen afhankelijkheid. De peuter is daardoor niet in staat te leren dat moeder zowel goed, als slecht kan zijn. Zo ontstaat een stoornis in het ontwikkelen van een objectconstante (moeder is dezelfde als ze er niet is) en in het basaal vertrouwen. Het kind kan goede en slechte kanten van zichzelf en zijn omgeving niet integreren. het kind kan de ambivalentie niet verdragen en de wereld wordt ingedeeld in "all-good" en "all-bad" mensen (splitting). Borderline-patiënten blijven streven naar symbiotische objectrelaties, tegelijkertijd zijn ze voortdurend bang verlaten te worden. Verlatingsangst en hechtingsangst zijn voortdurend in conflict met elkaar.

Reedijk:
als kind heb je een emotionele ervaring gehad, die een verpletterende indruk heeft gemaakt (incest), geen neurotische ontwikkeling, maar men heeft geleerd om op magische wijze gevoelens op anderen te projecteren. Magische projectie: zwart-wit denken, primitief afweermechanisme: splitten.

Of je je als borderliner of als sociopaat ontwikkeld is afhankelijk van het moment waarop de beschadiging plaatsvindt in de ontwikkeling. Borderline vaak op jongere leeftijd.

Behandeling:
-ambulant, korte klinische opnamen gedurende crisis
-gevaar van klinische opname: patiënt gaat zich ontspannen in relatief veilige omgeving van de kliniek, waardoor er een regressieve tendens ontstaat
-indammen acting-out gedrag door limitsetting en aanleren controletechnieken en impulsbeheersing, herstellen contact met realiteit, sociale vaardigheidstraining (kunnen wel makkelijk relaties leggen, maar geen inhoud geven)

als ik de reacties lees van bep, herken ik in al deze uitingen mezelf, is dit eent eken da ik mezelf zorgen moet maken????
ik zelf denk met grote regelmaat aan puntje 5&7. hebben meer mensen dit,
dus die dagelkijks dit gevoel hebben????

Devilman,
Een gevoel van leegte en de daarmee samenhangende gedachten aan zelfmoord of zelfbeschadiging lijken steeds meer belangrijke kenmerken te worden van onze samenleving. Steeds meer mensen worden overvallen door existentiele vragen, en ook steeds vroeger in de biografie. Hoorde dit tien jaar geleden nog duidelijk bij de zogenaamde "midlifecrisis", nu zijn het voornamelijk mensen tussen de 20 en de 30 die hier tegenaan lopen. Het gevoel van "is dit alles?", het besef dat de materiele welstand die we in dit land bereikt hebben niet alles kan bieden wat de geest nodig heeft. Je staat hierin niet alleen. Extremen als borderline, psychoses en manisch depressiviteit zijn hier ook vaak een uiting van, maar meestal gestoeld op een physieke (al dan niet erfelijke) basis. Niet schrikken dus als iets daarvan je bekend voorkomt. Gek genoeg heb ik geleerd om de symptomen in de eerste plaats te zien als iets positiefs, omdat je het met genoeg kracht en sturing om kan vormen naar een wil om te vechten en te zoeken naar wat het leven te bieden heeft. En als je goed zoekt, dan is er veel te vinden...
Een niet al te samenhangend verhaal dit, geschreven onder invloed van de melancholie van de herfst; hoop dat er toch iets uit te halen valt.
Phileine

quote:

---

op 11-21-1999 om 02:09 AM schreef devilman_ het volgende:
als ik de reacties lees van bep, herken ik in al deze uitingen mezelf, is dit eent eken da ik mezelf zorgen moet maken????

---

Zolang je jezelf die vraag steld hoef je je geen zorgen te maken. Ik zelf herken deze dingen ook, maar voor mij is het een teken dat ik in elk geval leef en vraagtekens durf te zetten bij onze "samen"-leving.

P. A. Lumile

Ik ben er stil van

Ik heb er even over moeten nadenken voor dat ik hier op reageerde, maar misschien heeft iemand er wat aan. Ik heb jaren lang in de psychiatrie gewerkt, en ben behoorlijk veel met borderliner's in aanraking geweest. Niet alleen daar, maar ook in mijn thuis situatie. Wat klinkt dat weer lekker hulpverlenersachtig Wat me in al die jaren is opgevallen is het gebrek van risico's nemen in de hulpverlening. Zoals je al zei, veel is aan een borderline extreem. En om zoiets te behandelen is een behoorlijke portie moed voor nodig. Ik heb het idee dat om een borderliner te helpen je bijna net zo extreem moet worden als de borderliner zelf. Een voorbeeld.

Er was een vrouw op de afdeling met borderline syndroom. Een vrouw die extreem bezig was om zichzelf te verwonden met naalden, mesjes etc. (iets wat jammer genoeg voorkomt). Totaal geen land mee te bezeilen. Ze bleef maar doorgaan en het had haar leven kunnen kosten. Ze was al door diverse afdelingen uitgekotst, en ik zeg het maar zo, want zo wordt dat maar al te vaak ervaren (niet terecht m.i.). Maar goed, eigenlijk wist niemand goed wat we verder met haar konden doen. Op straat zetten is geen optie, tja, pappen en nathouden zoals het maar al te vaak gebeurd. We zijn toen met het team rond de tafel gaan zitten en besloten haar extremiteit met onze extremiteit te bestrijden. Als ze wilde snijden, dan vonden we dat prima, als ze het maar op haar kamer deed. Als ze een dokter nodig had, hoe erg ze er ook aan toe was, dan moest ze zelf bellen. Als ze pijn had, dan moest ze dat zelf maar zien op te lossen. Kortom, alles wat ze deed, speelden we bewust terug. Doodeng, want je weet niet hoever je daarin kunt en mag gaan, en je begeeft je zelf op een grensvlak van wat kan en niet kan. Iedereen die dit zo leest zal zeggen: Maar dat kun je niet doen, iemand heeft hulp nodig, en dus moet je haar helpen. Ik kan je niet beschrijven hoe dat voelde toen ze strompelend uit haar kamer kwam.. dan te moeten zeggen: sorry, is jouw probleem, is wel heel moeilijk, maar je slikt het dan toch maar in. Ze heeft het behoorlijk ver doorgedreven moet ik zeggen, en soms dacht je bij jezelf, hoever moet ik haar laten gaan? Wanneer moet je zeggen het is genoeg? Na een paar maanden is het allengs beter met haar gegaan en ze heeft nu een goede baan en is getrouwd. Een paar maanden later kwam ze terug en vertelde toen wat haar die 'knop' deed omdraaien. Ze zei: jullie hebben alles op mezelf terug geworpen en ik werd min of meer gedwongen om eindelijk voor mijzelf op te komen in plaats van alles afhankelijk te stellen van wat anderen vinden en doen. De enige die van mijn gedrag last had werd ik zelf.

Dit is maar een verhaal, en zo'n therapie is niet altijd even raadzaam, het hangt ook maar van de persoon zelf af. Helaas bestaat er geen gouden regel van wat te doen. Maar toch heb ik het maar al te vaak ervaren dat hulpverleners niet het uiterste durven te gaan, waardoor mensen blijven hangen in hun problematiek. Maar de risico's zijn ook groot.. Maar van de andere kant, neem je geen risico's dan ontneem je iemand de kans op een redelijk normaal bestaan. Wat ik ook vaak heb ervaren is de kortzichtigheid van collega's, de regels stellen boven het individu en niet durven kijken naar de behoeftes van een patient.. Maar toch, vrijwel iedereen doet zijn best, en er gaan gelukkig ook mensen naar huis, met de hoop op een stabieler leven. Helaas is er ook een grote groep waarbij het niet werkt.. soms vraag ik me af, hebben we dan als hulpverleners ons te gemakkelijk er van afgemaakt? Borderline Syndroom is niet makkelijk, niet voor degene die het heeft, en ook niet voor familie, vrienden , hulpverleners.

Dit waren een paar persoonlijke gedachtes, let wel, het zijn echt de mijne, ik heb er geen handboeken tegenaan gegooid, puur mijn gevoel Zat collega's die er weer anders over denken, het zij zo.