En dan het laatste stuk, op naar Riga!!
-----------------------------------------------------------
Dag 13: Alweer een lange dagGelukkig was het niet erg heet boven de sauna, dus ik kon een paar uur slaap meepikken. Buiten was het inmiddels druk, mensen heen en weer aan het lopen, het ontbijt aan het voorbereiden. Nog een beetje brak van gisteravond klim ik van het toch gevaarlijke trapje naar beneden. Op blote voeten en een flesje water in hand sta in op het grasveld maar mijn tanden te poetsen. Anderen kozen voor een duik in het meer, je moet toch iets als er geen douches zijn.
Bij gebrek aan een douche is een meertje een uitkomst.
Moet nu weer mijn tas zien dicht te krijgen, dit keer lukt het met zeer veel moeite. Ik hoop maar dat ie het uithoudt, nog maar een paar daagjes. Toch beetje raar dat je een band krijgt met je tas, die je bij heeft gestaan tijdens de vele reizen… Na het inpakken even nog genieten van de omgeving terwijl ik op de zachte bank op de veranda zit.
Met dezelfde snikhete bus gaan we naar Cesis. Een interessante stad met veel bezienswaardigheden, zoals het oude kasteel. Omdat we flink achterliepen op schema konden we geen kijkje binnen kijken. We hebben maar wat rondgewandeld door het oude centrum en geluncht in een oud Russisch cafeetje.
Kasteel in Cesis
Lokale markt
Straatje in Cesis
Redelijk verlaten central station
We hadden haast omdat er een lange boottocht was gepland. Toen ik hoorde dat we een boottocht gingen maken, dacht ik lekker in een grote boot rustig de rivier afvaren. Maar blijkbaar was het de bedoeling zelf te roeien in een paar rafts… Toch maar even zwemkleding aantrekken dan.
De rafts bleken een aantal Russische opblaasbare reddingsboten te zijn. Er vaart nu waarschijnlijk ergens een Russisch schip rond zonder reddingsboten. Nadat de boten opgeblazen waren konden we vertrekken, met in de wetenschap dat het traject lang is…
De mooie rafts waar we de rest van de dag op doorbrengen
Er werd ons een wilde rivier beloofd, maar dat viel helaas tegen. Het was gewoon een rustig stromend riviertje, maar dat kan ook leuk zijn. Ik zat in een kleine boot met 2 andere Nederlanders, een Letse en een Hongaarse. Aangezien de Nijmegenaar erg moe was besloot deze wat slaap in te halen, dit resulteerde in dat ik en de andere Hollander de meeste roeiwerk deden, vrouwen kunnen namelijk niet roeien….
Veel geroeid werd er toch niet, het was lekkerder om met een handje in het water rustig door de stroom te laten meevoeren. De rivier kronkelde tussen de hoge bomen door, er was geen spoor van civilisatie te bekennen. Geen grote rotsen, stroomversnellingen en draaikolken, grootste gevaar waren de kleine rotsen en takken net onder de waterspiegel. Het was af en toe nog best hard roeien om deze te vermijden. Boven sommige stukken van de rivier zaten vol met muggen, als de zon er op scheen was alleen een waas van muggen te zien, hier probeerden we dan ook maar om heen te roeien.
We waren nu al lang onderweg, ik had geen horloge bij me, deze had ik voor de zekerheid afgedaan omdat ik verwachte nat te worden (niet wetende dat de horloge een paar week later alsnog sneuvelde door een wasmachine ongeluk). Enige manier om een beetje indicatie van de tijd te krijgen was de zon. En dit samen genomen met de gemiddelde snelheid kwam ik erachter dat we na 2 uur nog lang niet op de helft waren…
We hadden op dit moment nog steeds geen haast en genoten van de langzaam veranderende omgeving. De bomen waren er nog steeds, maar deze stonden nu op een meer rotsachtige ondergrond. Kleine kliffen waren nu zelfs te zien.
Een uur later was begon de zon tot de boomtoppen te zakken, daardoor roeiden we ineens in de koude schaduw. We begonnen toch wel honger te krijgen en veel water hadden we niet meer. Ik kon moeilijk inschatten hoe ver we nog moesten, we konden over 5 minuten al bij het einde zijn of pas over 1,5 uur. De kou begon ook mee te spelen. De lol was een beetje over, we wilden graag weer op het droge staan. Dus werd er eindelijk fanatiek geroeid. Door de kronkelende rivier kon ik niet ver vooruit kijken, na elke bocht kon er iemand staan om ons uit ons lijden te verlossen.
De rivier begon iets spannender te worden, kleine stroomversnellingen en enkele keren op een rotsbodem vastgelopen. Na het passeren van de zoveelste bocht stond daar eindelijk een bekend gezicht op de kant. Na ruim 4 uur roeien spoelde onze boot aan op de zanderige kant, eindelijk weer vaste grond onder mijn voeten. We waren als een van de eersten aangekomen, meeste avonturiers waren nog ver weg.
Kapot van het roeien lopen we nog een kilometer door het bos om bij de bus te komen. Meteen werd de bus doorzocht op enige eetbare dingen, resultaat was een mix van snoep, koekjes en chips, genoeg om onze honger enigszins te stillen. Diner was pas gepland zodra we aankwamen in Riga, dat nog ver weg lag.
Een half uur later zijn de laatste roeiers ook aangekomen, ze hadden blijkbaat moeite om hun ronde boten goed te sturen. Riga ligt maar 100 km verderop, maar ik heb geleerd dat niet de afstand de reisduur bepaald, maar het wegdek. Dit kon nog wel even duren.
In de warme en benauwde bus val ik bijna meteen in slaap, ondanks dat deze heftig heen en weer schud. Na 2,5 uur door bossen en weilanden te zijn gereden komen we in bebouwd gebied, de buitenwijken van Riga. Ik kijk maar eens naar buiten, door de warmte en slaperigheid lijkt het wel alsof ik in een soort droom zit, ik ben half wakker en kijk naar buiten, maar niks dringt eigenlijk tot mij door. Sightseeing moet maar tot morgen wachten.
Lekkere pizza’s eten op de trap van de school
Nachtelijke uitzicht vanaf de gym over Riga
Wat was ik blij toen we konden uitstappen en afscheid konden nemen van deze bus uit hel. De koele avondlucht doet me goed. Met tas en al loop ik de voorlopig laatste slaapplek in de Baltics in. Dit keer zitten we in een school, de gymzaal staat op het dak. Bij het binnentreden komt de warme lucht je tegemoet, het was net een sauna daar boven…
Ik zoek een rustige hoek uit om daar mijn zelfopblazende matje neer te leggen, zo mijn bed is weer gereed. Dan is het toch leuk om liggend op je matras anderen moeite te zien doen om hun matras op te blazen…
Ik ga maar vast het gebouw verkennen, het was nogal groot en leek op een labyrint. Tot mijn grote verbazing hadden we 3 douches en 3 toiletten tot onze beschikking, deze luxe had ik nog niet eerder meegemaakt
De hal van de school was ook nog opmerkelijk, het leek net een jungle, elk vrij plekje was opgevuld met grote groene planten.
Ondertussen was er een grote stapel pizza’s gearriveerd. Eindelijk om middernacht konden we, zittend op de trap voor de school, genieten van ons welverdiende avondeten. Sommige vonden nog de energie om het nachtleven te gaan verkennen, blijkbaar hadden ze niet veel geroeid. Ik vond het wel genoeg voor vandaag, het is bedtijd.
Dag 14: Exploring RigaSchone kleren beginnen zeldzaam te worden, ik ben nu gedwongen om die stinkende shirt te dragen die ik had geverfd op dag 3. Ik begin alvast te zoeken naar wat ontbijt. De zon schijnt alweer fel, en met alle ramen in de gym wordt het al snel warm. Door een openstaande raam kan ik gelukkig het dak opklimmen. Op het dak kan ik dan genieten van een ontbijtje en een mooie uitzicht over Riga.
Ontbijtje op dak
Panorama vanaf het dak
Na 1 nacht al een klein rotzooitje…
Wandelend door de mooie buurt van onze gym
De gym ligt net iets buiten het centrum. Het lijkt op een kleine industriegebied. Hier en daar worden gebouwen gesloopt, en naast de gym staat een soort garage. Opvallend dat er op de parkeerplaats bij de grijs en grauwe garage veel luxe auto’s staan, ik vraag me af waar deze vandaan komen. We komen uit op een drukke straat richting het centrum, aan beide zijden van de straat aan lange rij winkels. Het doet niet onder aan enig andere grote westerse stad. We slaan een zijstraat in, en opeens staan we in een rustige wijk. Prachtige Art Nouveau gebouwen en rijkelijk versierd met ornamenten vullen de straten.
Art Nouveau gebouwen in Riga
Het duurde niet lang voordat we de door het oude centrum van Riga liepen. Een park met een rivier loopt als een lange lint door de stad heen, een rustgebied te midden van een drukke stad. Het gras ziet er erg verleidelijk uit om er even op te liggen, helaas is dit verboden en strikt gehandhaafd door de lokale politie.
Langs de oude stadsmuren zijn nog allemaal kleine arbeidershuizen te zien. Tussen de huizen door kleine steegjes die naar een onbekende bestemming leiden. Het is echt mooi om door de kleine straatjes en steegjes rond te dwalen, al raakte ik na een uur toch erg gedesoriënteerd. Her en der ook jonge straatmuzikanten die sfeervolle muziek spelen op de achtergrond, dat gaf een extra dimensie aan de stadswandeling.
de Dome kathedraal
Langs de oude stadsmuur
Vrijheidsmonument
Een van de vele slotjes aan de bruggen, opgehangen door verliefde stelletjes als symbool van hun liefde
Genoeg kleine steegjes in Riga
Achtergrond muziek
Echter mijn aandacht verslapte snel, ik kan me achteraf weinig van de wandeling herinneren. Ik denk dat ik op een punt ben aangekomen dat ik verzadigd ben, hoe mooi het ook was, Riga was de zoveelste stad met oude gebouwen en kleine straatjes. Ik sta dan midden op het plein voor een kerk met de zon in mijn gezicht, het verhaal over de kerk en het plein kon me op dat moment weinig boeien.
Verzamelpunt was het indrukwekkende vrijheidsmonument, om vanaf daar gezamenlijk te gaan lunchen. We liepen langs een rij ambassades, de Amerikaanse was niet te missen met de strenge beveiliging erom heen. Naast de veel minder beveiligde Franse ambassade zat in een kelder een studenten restaurant verborgen. Echt zo’n plekje waar je zonder lokale hulp nooit zou komen.
Niet echt wetende wat te doen na de lunch ben ik maar wat mensen gevolgd naar de hoogste bar in Riga. Op de bovenste verdieping van een hotel zat een bar. Bovenin de hoogste gebouw van Riga kon je onder het genot van een drankje genieten van een prachtig uitzicht. En voor het eerst in de 2 weken dat ik in de Baltics ben, begint het te regenen. Wat een timing, wij zitten nu letterlijk hoog en droog, naar buiten staren en zien hoe Riga langzamerhand natter wordt.
Hoog en droog in de hotel bar
Uitzicht vanaf bovenste verdieping van hotel
Letse universiteit
Een echte Letse collegezaal
De regen duurde gelukkig niet lang, zodat we op tijd en droog aankwamen bij de universiteit van Letland. Hier kregen we een interessante introductie college over Letland. Veel dingen hadden wel al gehoord in de enkele dagen die we al in Letland hadden doorgebracht.
Het avondeten zou in een typisch Lets restaurant zijn, de Lido. Deze lag iets buiten het centrum, dus met de tram gaan we op weg door de suburbs. Zoals verwacht een compleet ander beeld als het centrum, meer het typische oostblok-achtige woonwijken. Het verbaasd mij dan ook enorm wanneer we uitstappen eerst door zo’n typische wijk lopen, maar dan ineens in een modern en gezellige uitgaansgelegenheid komen. Het ziet er uit als resort, een grote chalet-achtige gebouw omringd met mooie terrasjes en kleurrijke bomen en planten. Het is echt heerlijk om daar te eten, maar ook zeer relaxed om op de trappen voor het restaurant te genieten van verschillende Letse bieren.
De Lido
Erg vrolijke omgeving
Het was tijd om voor het eerst het nachtleven van Riga te verkennen. Op een of ander manier was ik redelijk verrast hoe levendig de binnenstad was. Overal mensen en vele terrasjes. Ik was verrast omdat ik dit nog niet eerder in Letland of Estland heb gezien, het was altijd redelijk rustig op straat.
Nachtelijke Riga met terrasjes
Na wat clubs te hebben bezocht en wat White Russians te hebben gedronken, bleek het weer stil op straat te zijn. Alle cafés en clubs waren al gesloten, dus tijd om terug te gaan. Lui en moe besloten we een taxi te nemen. Met wat Polen en Spanjaarden stap ik de taxi in, een Letse die niet mee gaat verteld aan de chauffeur waar we heen gebracht moeten worden. Moet goed komen lijkt me.
Het was pas de eerste echte nacht in Riga, dus ik herkende niet veel van de omgeving. Ik was verbaasd toen de taxi chauffeur ineens stopte in een onbekend straatje en gebaarde dat we aangekomen waren… Nadat ik hem duidelijk had gemaakt dat dit niet de goede adres was, keek ik vragend achterom, of iemand anders het adres wist. Lichtelijk paniekerige ogen beantwoorden mijn vraag, niemand wist het adres waar we naar toe moesten. Alweer verdwaald, dit keer was het lastiger… Ik begon toen maar te beschrijven waar we heen moesten, een of andere grote witte school in de buurt van een stadion. Opeens lijkt de chauffeur zich iets te herinneren en begint weer te rijden. Binnen 5 minuten staan we dan toch op het goeie adres, wat een geluk dat er maar weinig witte scholen in Riga zijn…
Blij dat ik veilig aangekomen ga ik naar bed, maar niet voordat ik ons “taxi avontuur” enthousiast heb gedeeld met degene die nog wakker waren.
Dag 15: Belangrijk RigaVoordat ik op reis ging had ik niet kunnen denken dat ik zo goed kon slapen op die dunne opblaasmatje. Maar toch word ik na een ongezond weinig aantal uren fris wakker. Het was al aardig warm in de gym, dus ga ik weer met een broodje en een kop thee in mijn hand het dak op.
Er was niet veel tijd om te genieten van het ontbijt, we moesten op tijd bij het Letse parlementsgebouw zijn voor een rondleiding. Met de minst stinkende kleren ga ik op weg. Vanwege wat papierwerk moesten we een tijdje buiten het parlementsgebouw wachten. Iedereen had zijn paspoort bij zich om zich te identificeren, een leuke gelegenheid om elkaars paspoort te bekijken. De Nederlandse paspoort met al zijn nieuwe beveilingssnufjes steekt er toch uit. De paspoorten uit het Oosten zien er toch een stuk simpeler uit. In de Turkse paspoort staat zelfs een pasfoto van iemand toen ze 10 jaar oud was, lijkt mij nou niet echt handig.
Ook leuk is om dan meteen elkaar portemonnee door te spitten. Behalve al het buitenlandse geld, geven alle pasjes ook een goede indruk van het dagelijkse leven van de eigenaar. Ik kon hier mooi mijn muntenverzameling showen die ik nog in mijn portemonnee had, een muntje van elk land die ik had bezocht in laatste 2 jaar. Ze vroegen zich al af waarom ik een Tsjechische kroon, Slowaakse kroon, Poolse zloty, Engelse pond, Russische roebel, Deense kroon, Zweedse kroon, Noorse kroon, Hongaarse forint en een Zwitserse frank in mijn portemonnee hadden.
Een strenge beveiliging kon je het niet noemen, wel door een metaal detector lopen, maar je tas wordt slechts vlugjes ingekeken, zijvakjes worden totaal genegeerd. Het is maar goed dat ik geen kwade plannen heb met het Letse parlement ;-) Vanuit de hal was het een paar trappen omhoog om bij de “schatkamer” te komen. Een kamer gevuld met vele giften van andere regeringen, prachtige schilderijen, beeldjes en andere snuisterijen staat opgesteld. Ik heb beetje het gevoel dat we hier verplicht langs moeten zodat de regering kan showen met zijn cadeautjes.
De grote vergaderzaal, het equivalente van onze Tweede Kamer, was interessant. Er was geen zitting bezig dus konden we vrij door de zaal heen struinen. Op de tafels liggen nog allerlei persoonlijke spullen van parlementariërs zoals foto’s en kleine mascottes. Ook liggen er overal belangrijk uitziende documenten, misschien slingeren er zelfs wel gevoelige documenten rond, maar helaas is mijn Lets te slecht om maar iets uit de documenten op te maken. De nu lege stoelen werden overigens goed gebruikt door ons om toch even wat uit te rusten, je kan er lekker onderuit in zakken en wegdommelen.
”Schatkamer”
De Letse “Tweede Kamer”
Belangrijke documenten???
Kijkje in de wandelgangen
In Tallinn hadden we al de bezettingsmuseum gezien, het was een beetje teleurstellend toen, dus ik had niet zulke hoge verwachtingen van het Letse bezettingsmuseum. Maar dat viel erg mee, deze bezettingsmuseum was veel beter opgezet en daardoor interessanter. Een gids leidde ons langs verschillende bezettingsperiodes, en dat zijn voor de Baltische staten vele. Er was natuurlijk veel aandacht voor de Duitse bezetting in WOII, maar ook voor de Sovjet bezetting. Zeer indrukwekkend waren een stel tekeningen, getekend door een kind die het verhaal optekent hoe zij en haar familie naar een van de befaamde gulag kampen wordt afgevoerd.
De opvallende zwarte museum op poten
Binnen in de museum
De standaard propaganda posters
Indrukwekkende kindertekeningen
Onderweg naar de lunchplek kwamen ten tweede male op deze reis een cameraploeg tegen, ditmaal werden sommigen van onze groep geïnterviewd over mode en waarom ze juist zo gekleed gaan. Na dikke 2 weken rondreizen, dan is modieus eruit zien niet een van je prioriteiten, je bent al blij genoeg als het niet stinkt.
Ondertussen was ik maar even naar de pin automaat gelopen, ik had net niet genoeg geld voor de laatste dagen. Beetje onoplettend tik ik mijn pincode in en wil dan 20 lat pinnen, ik druk dan per ongeluk een verkeerde knop in, de knop om 200 lat te pinnen! Omgerekend is dat meer dan 300 euro, iets meer dan ik nodig had. Tja, nu niks meer aan te doen, in ieder geval geen geldzorgen meer.
Weer een vrije middag in Riga, vele besluiten om terug te keren naar de gym. Ik heb geen intenties om een van de laatste dagen slapend in een gym door te brengen. Met de Sardiniër en de Turkse besluiten we wat rond te slenteren door de stad, op zoek naar onontdekte plekjes. Maar vreemd genoeg kwam elke steeg wel uit op een bekende straat, ik begon de binnenstad eindelijk een beetje te leren kennen. Een mooi terrasje aan de voet van de St.Pieterkerk ziet er te aantrekkelijk uit, daar verblijven we dan ook een groot deel van de middag.
Na een demonstratie van hoe een kleine Sardiniër een 3 persoonspizza wegwerkt in 20 minuten, wandelen we terug naar de gym. Opnieuw verdwalen we, misschien ken ik de stad toch nog niet zo goed. De wandeling word opgefleurd door het zingen van de Turkse, die blijkt een prachtige stem te hebben. Ze was aan het oefenen voor de talentenshow van vanavond.
We zijn op TV!!!!
Een van de weinige zwervers in de stad
Pizza iemand?
Je komt soms op de meest vreemde plekken, dit keer een feest/talentenshow in een soort schuur net buiten het centrum. Een half afgebouwd gebouwtje, met kale muren en een betonnen vloer, was toch weer opmerkelijk. Niks was af behalve een zeer net keukentje en een sauna natuurlijk. Dit werd verhuurd door een Duitser die lange tijd in Nederland had gewoond. In gebrekkig Nederlands verteld hij uitgebreid over zijn avonturen in Nederland. Hij is aardig aangeschoten en blijft maar door en door praten. Gelukkig merkt hij op dat er ook Duitse mensen bij onze groep zitten, en meteen is de aandacht voor mij weg en loopt richting de Duitsers.
Na een enerverende talentenshow, waar wij als Hollanders een optreden schouder-knie-en-teen gaven, gingen we nog net voor zonsondergang terug naar de gym. Overigens was het mij opgevallen dat er in de hoek van de schuur de mooie blauwe vlag van AEGEE-Riga hing. Een traditie is om deze te proberen te stelen. Maar de opvallende interesse van mij en de Rotterdammer als wel een paar Estse in de vlag, werd snel opgemerkt door een van Riga bestuursleden. Deze besloot toen maar de vlag als cape te dragen zodat stelen onmogelijk werd, althans voor nu.
Feestjes in meest rare plekken
Bekijk de mooie afwerking van de feest locatie van vandaag…
Aangekomen in de gym is het alweer tijd om afscheid te nemen van nog een organizer. Vervolgens kruip ik lekker in mijn slaapzak en probeer nog wat uurtjes te slapen voor de zon echt opkomt.
Dag 16 en 17: Einde is nabijHet was gister nog best laat geworden. Nog even opgebleven tot die organizer weg ging. Nog even gezellig op het dak gezeten, kijken hoe de ochtendgloren Riga beginnen te verlichten. Ik word nogal vroeg gewekt, de zon scheen door een dakraam recht in mijn gezicht. Ik probeer mijn bed een paar meter te verschuiven, maar de zonnestralen weten steeds precies mijn gezicht te vinden. Ik sta dan maar met tegenzin op, de laatste keer dat ik wakker wordt hier, vanavond zal er waarschijnlijk geen tijd voor slapen zijn omdat mijn vliegtuig morgen op een onmogelijk vroege tijd vertrekt.
Volgens het schema was het tijd voor een city rally door Riga, animo was niet erg hoog, vooral omdat het alternatieve programma een trip naar het strand in Jurmala was. Het was warm, dus de keus is snel gemaakt.
Het was een flinke wandeling in de hete zon naar het station. Opvallend is een gebouw die veel lijkt op het paleis van cultuur die in Warschau staat, maar dan kleiner. Blijkbaar staat in elk ex-Sovjet staat zo’n gebouw. In de stationshal word geld ingezameld voor de treinkaartjes, aangezien deze niet erg duur zijn, voldeed wat kleingeld al. Toch leuk om iemand te zien die met een paar handen vol kleingeld 20 treinkaartjes probeert te kopen.
Centraal station met Cultuur Paleis op achtergrond
Vertrek uit Riga
Gezellig in de drukke Russische trein
Nog geen 5 minuten nadat de trein vertrok vanuit het station van Riga begint het buiten te regenen. Hoe verder we van Riga kwamen, hoe harder het ging regenen. Gelukkig zaten we mooi droog in een antieke Russische trein. Een half uur geleden liepen we nog door de hete straten van Riga, en nu regent het ineens. Aangekomen bij Majori stappen we uit, in de regen staan veel natte mensen te wachten op het perron, te wachten op een zitje in een trein terug naar Riga. Na even te schuilen op het station begon het wat minder te regenen, en besloten we alsnog naar het strand te gaan.
Ondanks de regen was het in de hoofdstraat, die parallel loopt aan het strand, toch redelijk druk. Er zijn voornamelijk kleine cafeetjes en restaurants hier, ziet er erg gezellig uit. Een strook bos scheidt de straat met het strand, we wandelen daar doorheen richting het strand. Echt druk was het hier niet, daardoor leek het strand nog breder. Het zal wel door het weer komen, maar ik vond het strand in Parnu toch leuker uitzien.
Regen was inmiddels helemaal opgehouden, nu was het benauwd en warm. Het water zag er niet erg aanlokkelijk uit, dus bleef ik maar op het strand hangen. De frisbee werd er natuurlijk weer bijgehaald, ondanks dat het strand niet erg druk was, bleef het redelijk gevaarlijk. Toen mij handen pijn deden van het vangen van de frisbee, vond ik het wel genoeg. De zon kwam door, dus toch maar ff relaxed achter over liggen in het zand.
Chillen op het strand
Altijd maar aan het frisbeeën
We zijn niet de enigen die terug willen naar Riga
Daar komt de trein…
Veel beter werd het niet op het strand, dus dan maar de trein terug pakken naar Riga. Er was ons ooit verteld dat er een leuk Russisch restaurantje waar je een soort knoedels kan eten. Leek ons wel leuk om daar langs te gaan. Het had meer weg van een fastfood zaak. Een buffet, met veel verschillende knoedels, gevuld met allerlei soorten vlees en groenten. En ook hier het goede systeem van het bordje wegen aan het eind van buffet en op basis van gewicht betalen.
Verborgen plekjes in Riga
Rails aangelegd voor deportatie naar gulags
Wagons die toen werden gebruikt
Parkje
De laatste avond breekt aan. Voorbereidingen voor het afscheidsfeest waren in volle gang. De eerste deelnemer staat ook klaar om de vertrekken, de Spanjaard. Het herinnert mij dat ik de volgende ben die gaat vertrekken…
Ineens zie ik de vlag van AEGEE-Riga hangen, op de muur, in de gymzaal beneden waar het eindfeest word gehouden. Iemand had een laptop meegenomen, en velen zat er omheen, de eerste foto’s aan het bekijken. Foto’s van de eerste dagen roepen allerlei herinneringen op, het lijkt zo lang geleden. De kans voor mij om de vlag te stelen aangezien ze de andere kant op kijken. Met behulp van een extra afleidingsmanoeuvre van de Rotterdammer grijp ik mijn kans en ruk de vlag van de muur. Niemand heeft het gemerkt, blij verlaat ik de zaal met de vlag onder mijn shirt. Lachend bedenk ik alvast een smerige opdracht die het Riga bestuur moet doen om de vlag terug te krijgen.
Feestje wil niet echt loskomen, iedereen blijft beetje hangen op de stoelen of zit achter de laptop. Er zijn gigantisch veel foto’s genomen, dus daar kan je wel een avond mee vullen. Ik loop ook maar beetje rond. Ik zie de Griek ineens drukgebaren in de gang, hij staat bij het hokje van de beveiliging. Ik loop er heen en zie dan meteen waar hij zo druk om doet. In het hokje van de beveiliging zitten de 2 bewakers gezellig naast elkaar een pornofilm te kijken, totaal niet bewust van dat er achter hun meerdere mensen staan mee te genieten en foto’s van hun maken. Ach, zo kan je ook je dienst door komen.
Dan eindelijk, de vlag!!
Bewakers die “hard” aan het werk zijn
Ik begin alvast mijn tas in te pakken, duurt niet lang voordat ik naar het vliegveld ga. Voordat ik het door heb is het tijd om te vertrekken. Samen met de 2 Spaanse meiden en een Hongaar regelen we wat taxi’s. Het proces van afscheid nemen is begonnen, altijd een lastig moment. De taxi’s waren voor de verandering erg snel aanwezig, dus moest er snel afscheid worden genomen. Ach je ziet elkaar wel weer ergens, Europa is niet zo groot.
Met de 2 taxi’s spoeden we dan naar het vliegveld. Opvallend genoeg waren de prijzen van beide taxi’s anders, terwijl hetzelfde traject in dezelfde tijd werd afgelegd. Niet echt de tijd om moeilijk te doen over een paar dubbeltjes. Vliegveld is bijna verlaten, slechts enkele vroege toeristen aanwezig. We waren natuurlijk veels te vroeg op het vliegveld. Niks te doen behalve te hangen in de stoelen, de vermoeidheid begint eindelijk echt toe te slaan. Na het inchecken en de douane is er nog genoeg tijd om alle sandwiches op te kopen bij een klein standje, en natuurlijk mijn stapeltje Lats in te wisselen.
Even nog relaxt zitten voordat het vliegtuig vertrekt
Mijn vliegtuig vertrekt als laatste, dus na afscheid te hebben genomen van de rest zit ik eindelijk weer eens alleen. Opvallend genoeg, 5 minuten voor boarding is er absoluut niemand bij de gate. Zou wel leuk zijn, lekker alleen in het vliegtuig. Valt helaas tegen, op het laatste moment komt nog een grote groep Hollanders aan. Met hun platte Twentse accent verstoren ze mijn rust. Op zo’n moment realiseer je pas echt dat je naar huis gaat. Ik ben zo moe, zodra ik in het vliegtuig zit val ik in slaap, ik slaap zelfs tijdens de takeoff…
-----------------------------------------------------------
En dan is het verslag ineens af, 3 maanden na thuiskomst.... Dat was 2,5 week goed besteed. Volgend jaar weer, maar waarheen is nog de vraag..