MUZ Muziek
Het forum voor 's werelds enige universele hobby! Snaren of toetsen, vinyl of cd, eendagsvlieg of rasartiest, op de radio of op een festival! Hier kun je al je ongebreideld enthousiasme, maar ook je weldoordachte kritische noten kwijt over muziek
Naar aanleiding van dit topic, hier een topic waarin iedereen zijn/haar eigen reviews/recensies van relatief nieuwe albums kan posten. Laat je niet remmen door kennis of kunde en laat iedereen op Fok! lezen wat jij van je nieuwste aankopen vind. Je mag hier natuurlijk ook reacties geven op andermans stukken.
Game on
[ Bericht 7% gewijzigd door pfaf op 02-09-2004 14:05:13 ]
Game on
[ Bericht 7% gewijzigd door pfaf op 02-09-2004 14:05:13 ]
Zal ik meteen beginnen:
quote:Rogue Wave - Out of the Shadow
Weer een nieuwe plaat van het Subpop-label. Voorheen vooral bekend van Nirvana en andere grunge-acts, maar ook tegenwoordig komt er nog veel goeds van het Amerkiaanse label. Zo kwam in 2001 het schitterende en alom geroemde Oh, Invented world van de indie-pop band The Shins uit. Dat is ook de eerste band die te binnen schiet als je de plaat opzet. Jammer? Zeker niet, Rogue Wave is geenszins een slap aftreksels van de band met wie ze nog samen hebben getoerd.
Na werkloos geraakt te zijn, vertrok songwriter Zach Rogue voor een bezinnigsperiode van woonplaats San Francisco naar New York. Met een ruim dozijn nummers kwam hij terug naar de Westkust. Daar dook hij met Pat Spurgeon , Sonya Westcott en Gram Lebron de studio in en werd voor Subpop Out of the Shadow opgenomen.
Net als de bij The Shins doet de muziek je meteen denken aan bands als The Beatles en Beach Boys. Typisch ’60 dus. De plaat begint met het recht toe recht aan nummer Every Moment. Een mooi poppy nummer met een heerlijke, pakkende melodie, waarmee je dagen later nog neuriënd over straat loopt. Ook één van weinige nummers met een randje. Verder staat de cd bol van rustige akoestische nummers als Be Kind & Remind en Postage Stamp World. Waarbij de eerste net zo goed Blackbird part II had kunnen heten. Beide nummers zijn beatlesque van top teen en ademen de jaren 60. Ook Simon & Garfunkel zijn terug te vinden tijdens deze luistertrip die mij steeds meer doet spijten dat ik geen nog geen Abraham in mijn tuin heb gehad. De samenzang, maar vooral het nummer Man-revolutionary hadden op de Sounds of Silence niet misstaan. Het nummer dat dankzij het binnenvallen van de mandoline zelfs een country-tintje krijgt, is één van de hoogtepunten van de cd, voor zover daar over te spreken valt. Valt er dan helemaal niets negatiefs te melden? Helaas wel. In schril contrast met al die pakkende meezing nummers staat de afsluiter perfect. Wat de titel ook pretendeert, het nummer is alles behalve goed. De gitaarlijn werkt op je zenuwen en wordt na de tiende herhaling zelfs irritant.
Maar dat mag de pret niet drukken. Out of the Shadow is een vrolijke zomerplaat die tegelijk iets melancholisch over zich heen heeft. Een plaat die tegelijk de Beatles, Beach boys, Elliott Smith en Paul Simon is. Kan een plaat die één grote déja-vu is wel blijven boeien dan, hoor ik u denken. En daar zit hem juiste het sterke punt van Rogue Wave. Ondanks de mix van bovengenoemde illustere voorgangers heeft Zach Rogue er toch een compleet eigen geluid van weten te maken. Met 12 nummers van gemiddelde 3 minuten, duurt de cd precies lang genoeg om je van begin tot eind ( Nou ja, bijna het eind ) aan de speakers te kluisteren. Na Death Cab For Cutie en The Shins heeft de wereld er weer een schitterende lo-fi psychedelia band bij, met een debuutcd die nog tijden in je bovenkamer zal blijven steken.
Ik de recensie van Pfaf goed. Goede lengte goede toon. Ben het er niet mee eens, maar dat is wat anders (Endless Shovel is een goed nummer, voor de rest vind ik er weinig aan...)
(Endless Shovel is een goed nummer, voor de rest vind ik er weinig aan...)
Aldus.
Misschien iets te korte zinnetjes af en toe waardoor het wat ongemakkelijk leest (al moet je ook weer niet te veel waarde aan mijn woorden hechten - ik sta bekend om mijn bijna alinea-lange zinnen ), maar op zich wel een goede review. Al moet ik me bij Z scharen, vind deze cd nou niet echt interessant.
), maar op zich wel een goede review. Al moet ik me bij Z scharen, vind deze cd nou niet echt interessant.
Dat van die korte zinnen heb ik wel vaker last van.quote:Op donderdag 2 september 2004 16:04 schreef Grobbel het volgende:
Misschien iets te korte zinnetjes af en toe waardoor het wat ongemakkelijk leest (al moet je ook weer niet te veel waarde aan mijn woorden hechten - ik sta bekend om mijn bijna alinea-lange zinnen ), maar op zich wel een goede review. Al moet ik me bij Z scharen, vind deze cd nou niet echt interessant.
Misschien RW nog een extra luisterbeurt geven? Op het eerste gehoor vond ik 'm ook niet super, maar hij groeide flink.
Waarom niet ook oud werk waar mensen graag iets over willen schrijven? Kan ook leuk zijn, me dunkt. Nou ja, als ik iets hoor waarover ik graag iets kwijt wil, verschijnt het hier vanzelf (nieuw album of, indien niet ongewenst, misschien iets ouders).quote:Op donderdag 2 september 2004 13:45 schreef pfaf het volgende:
relatief nieuwe albums
Vows are spoken to be broken
Feelings are intense, words are trivial
Pleasures remain, so does the pain
Words are meaningless and forgettable
Feelings are intense, words are trivial
Pleasures remain, so does the pain
Words are meaningless and forgettable
Lijkt me ook wel wat, dat je je hele collectie als het ware bij langs gaat. Ook met oude albums. Zal binnenkort ook s ff een album reviewen, lijkt me leukquote:Op donderdag 2 september 2004 20:19 schreef Angel_of_Dth het volgende:
[..]
Waarom niet ook oud werk waar mensen graag iets over willen schrijven? Kan ook leuk zijn, me dunkt. Nou ja, als ik iets hoor waarover ik graag iets kwijt wil, verschijnt het hier vanzelf (nieuw album of, indien niet ongewenst, misschien iets ouders).
een droom is een eiland van iets in een ruimte van niets
Be my guest.quote:Op donderdag 2 september 2004 20:19 schreef Angel_of_Dth het volgende:
[..]
Waarom niet ook oud werk waar mensen graag iets over willen schrijven? Kan ook leuk zijn, me dunkt.
Prima recensie Pfaf! Kan me er voor een groot gedeelte in vinden, Out of the Shadow is best een aardig plaatje!
1,000,000 demons can't be wrong...
Clem Snide. Dat ze nog fans hebben in Nederland! Je blijft je verbazen.
ASWH, de trots van de regio
www.thuisuiteten.nl
www.thuisuiteten.nl
Er werd in het andere topic gevraagd om een recensie van een jazz-cd, dus bij deze:
[ Bericht 0% gewijzigd door Zander op 04-09-2004 16:06:47 (foutje veranderd) ]
quote:Medeski Martin & Wood - End of the World Party (Just In Case) - Blue Note Records (2004)
Het jazztrio Medeski Martin & Wood timmert al enige jaren stevig aan de weg met hun funky Hammondorgel-jazz, waarin zij traditionele orgelgrooves in de stijl van Jimmy Smith of the Meters vermengen met meer moderne invloeden als hiphop-achtige beats (gespeeld op een echte drumkit) en vreemde samples. In het verleden wisten ze hiermee niet alleen de meer traditioneel ingestelde jazzliefhebber te bereiken, maar ook bijvoorbeeld fans van de instrumentals van de Beastie Boys.
Na het uitstekende album "Uninvisible" (2002) is de groep nu terug met een nieuwe plaat: "End of the World Party". Het album is geproduceerd door John King van de Dust Brothers, die eerder verantwoordelijk was voor albums van onder andere Beck en de Beastie Boys. Helaas lijkt dit nogal een ongelukkige keuze te zijn geweest, want laat ik maar eerlijk wezen: dit album vliegt het ene oor in, en het andere weer uit, zonder al te veel indruk te maken.
Hoewel er speltechnisch niks aan te merken is op de muzikanten, weten de composities op dit album nauwelijks te overtuigen: het klinkt alsof er op de automatische piloot een beetje gejammed wordt over simpele 2-accoordenschema's, zonder vaste thema's of interessante experimenten. Ook het aantal solos is drastisch teruggebracht vergeleken met vorige platen: John Medeski is een uitstekende organist met een eigen stijl en geluid, maar op deze plaat is daar weinig van te horen. De overige muzikanten heb ik op hun andere albums ook wel beter horen spelen, en ook de gastbijdragen van Marc Ribot en Steven Bernstein zijn weinig indrukwekkend en klinken alsof ze op een namiddag snel op de automatische piloot zijn ingespeeld.
Het is niet alleen maar kommer en kwel: op het nummer "Reflector" laat de toetsenist een smerig stukje Clavinet-spel horen, en "Curtis" is een aardige groove die (niet verrassend) doet denken aan Curtis Mayfield. Maar al met al voegt dit album bijzonder weinig toe aan hun bestaande werken, en ik kan er dan ook niet meer dan een krappe voldoende voor geven.
Wie desondanks toch geinteresseerd is in deze band, kan beter albums als "Shack-man", "Combustication" of "Uninvisible" eens proberen en dit nieuwe album met een gerust hart in de platenzaak laten liggen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Zander op 04-09-2004 16:06:47 (foutje veranderd) ]
Like a steam locomotive, rollin' down the track
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
Zander, wat betreft de muziek zit het goed, maar taaltechnisch zitten er nog wat mankementen in. Vooral wat betreft leestekens.
Mjah, inderdaad een beetje te veel komma's en dubbele punten, nu ik het zo eens teruglees. En 2x 'automatische piloot' in 1 alinea is ook niet erg netjes.
[ Bericht 26% gewijzigd door Zander op 04-09-2004 20:44:38 ]
[ Bericht 26% gewijzigd door Zander op 04-09-2004 20:44:38 ]
Like a steam locomotive, rollin' down the track
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
niet vergeten post
Zijn ze die ergens kwijtgeraakt dan?quote:Op zaterdag 4 september 2004 11:03 schreef methodmich het volgende:
Clem Snide. Dat ze nog fans hebben in Nederland! Je blijft je verbazen.
Die albums zijn dan volgens jou wel beter, maar zijn ze ook echt goed?quote:Op zaterdag 4 september 2004 15:24 schreef Zander het volgende:
Wie desondanks toch geinteresseerd is in deze band, kan beter albums als "Shack-man", "Combustication" of "Uninvisible" eens proberen en dit nieuwe album met een gerust hart in de platenzaak laten liggen.
In de tweede alinea staat "Na het uitstekende album "Uninvisible" (2002)...", dus dat vind ik iig wel een goede plaat. De andere twee genoemde cds ook, maar echt duidelijk staat het er inderdaad niet..
Ik moet zeggen dat mijn oordeel ook wel wat milder is geworden, nu ik de plaat wat vaker heb beluisterd. Dat is ook wel een wijze les: misschien is het ook niet zo verstandig om gelijk een review te schrijven op basis van 2 luisterbeurten. Aan de andere kant: als het echt een dramatische cd zou zijn, dan kan ik het ook niet opbrengen om er 10x naar te luisteren.
Ik moet zeggen dat mijn oordeel ook wel wat milder is geworden, nu ik de plaat wat vaker heb beluisterd. Dat is ook wel een wijze les: misschien is het ook niet zo verstandig om gelijk een review te schrijven op basis van 2 luisterbeurten. Aan de andere kant: als het echt een dramatische cd zou zijn, dan kan ik het ook niet opbrengen om er 10x naar te luisteren.
Like a steam locomotive, rollin' down the track
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
He's gone, gone, and nothin's gonna bring him back
Ik zou het best leuk vinden om een review te schrijven (waarschijnlijk dan over een oudere cd, zoals Angel_of_dth al aangaf, zou dat volgens mij ook leuk kunnen zijn), maar ik schud dat soort dingen niet zo maar uit m'n mouw. Ik denk dat dat voor meer mensen geldt.quote:Op zaterdag 11 september 2004 11:41 schreef Seborik het volgende:
Had wat meer animo verwacht naar aanleiding van dat andere topic eigenlijk...
Wel niet meer zo recent, maar de plaat van het jaar mag ook wel een review krijgen!
quote:COCOROSIE - La Maison De Mon Rêve(Touch And Go Records)
Soms is het verhaal in de bio al dusdanig mooi, dat een album alleen nog maar kan tegenvallen. Bij dit debuut van CocoRosie doet de bio al het ergste vrezen. Twee Canadese zusjes, Bianca en Sierra Casidy, spreken elkaar jaren niet. De één is naar Frankrijk verhuisd en daardoor letterlijk uit het zicht van de ander. Na jaren ontmoeten de dames elkaar weer, in Frankrijk en blijken behalve hun familieband ook een muzikale band te hebben. Gek genoeg is er een klik tussen de dames, waarvan de één een klassiek geschoolde stem bezit en de ander vooral een krasserig stemgeluid voortbrengt, waarin de scholing stiekem is verwerkt. De meiden nemen samen een plaat op en zorgen voor een apart artwork. De één leeft zich uit met oogschaduw, de ander maakt een subtiele Dali-snor met vermoedelijk een oogpotlood - maar alsjeblieft, laat het vingerverf zijn - en ze zorgen voor een lieflijke omhelzing onder een kleuterachtige tekening van een regenboog. Geef je plaat dan nog een Franse titel mee en je weet zeker dat je nauwelijks exemplaren zult verkopen.
En juist dat nu, beste lezer, is zonde. Want La Maison De Mon Rêve is in al zijn absurditeit een absolute topplaat geworden. Het is even doorbijten in het begin, vooral aan de om elkaar cirkelende stemmen van de twee en het wat aparte stemgeluid van één der zusjes. Of het Coco is of Rosie blijft onzeker. Ook de muzikale omlijsting is ronduit apart. Krakerige hiphopbeats, Aziatische fluitjes, speeldoosjes, kraaiende hanen en nog meer van dit alles.
Wonderwel klinkt dit alles bijzonder goed. Intrigerend, vooral. Het ene moment zit je vertwijfeld te luisteren naar een op het eerste gehoor vrij vals duet van krolse katten, maar besef je pas later hoe slim dit eigenlijk in elkaar steekt. Dan weer hoor je een Macy Gray-achtig nummer dat je met wat fantasie R&B kan noemen en dan weer zit je tussen de opiumdampen naar een oosters nummertje te luisteren. En geef toe, ongrijpbare vrouwen hebben altijd iets aantrekkelijks.
Zeker als ze zich ook nog eens bedienen van intrigerende teksten. Ze zijn vaak moeilijk te duiden, maar hebben desondanks zeggingskracht. "If blue eyed babes raised as Hitler's little brides and sons, they got angelic tendencies, like some boys tend to act like queens" klinkt het op opener Terrible Angels. Of wat dacht u van "all I want with my life is to die a housewife" in By Your Side? Er is uiteraard plaats voor een lekker shockerend liedje over Jezus, Sinterklaas en de Kerstman worden opgevoerd, even als een zeeman die de dames moet bevaren en de Heilige Maagd - of toch de zangeres? - Madonna. Ronduit aangrijpend is het slotnummer, Lyla. Het is het relaas over een jong meisje uit voormalig Joegoslavië dat als prostituée naar Frankrijk is gehaald. "She ate McDonald's all day and never had a chance to play."
Zoveel moois is tegenwoordig zeldzaam, zoveel durf en creativiteit ook. Ik zou willen dat het mijn zusjes waren.
ASWH, de trots van de regio
www.thuisuiteten.nl
www.thuisuiteten.nl
Of:
quote:CAMERA OBSCURA - Underachievers Please Try Harder(Cycle)
Epi'goon m,v -gonen slaafse navolger. Ah ja, dank u Wolters Ster Woordenboek. In hoeverre gaat dit op voor Camera Obscura? Want werkelijk alles ademt slechts één bandnaam uit: Belle & Sebastian. Maar weet u, ik ben zo subjectief als het maar zijn kan. Want zodra een band een epigoon is van een band die ik zeer kan waarderen - en oh, wat waardeer ik Belle & Sebastian -, heb ik er geen problemen mee.
Niet dat Camera Obscura nu helemaal hetzelfde is als Belle & Sebastian. Ik bedoel dan vooral het Belle & Sebastian ten tijde van If You're Feeling Sinister. Nee, er is sowieso al een duidelijk verschil. Waar bij Belle & Sebastian Stuart Murdoch de zang op zich neemt, is dat bij Camera Obscura in het overgrote deel van de songs een vrouw. Dit is Tracyanne Campbell, die een mooi helder stemgeluid heeft, doordrenkt met zo'n fraai Schots accent. Ze doet het erom, de schat. Want het is echt niet nodig om al die woorden als "pass", "sad", "happy", "bag", "maps" en "can" te zingen hoor Tracyanne. Ze doet het wel.
Het is slechts één ingrediënt en wellicht ook nog eens één dat alleen mij aanspreekt. Verder heeft Camera Obscura gewoon goede songs. Met een fraaie melodie, weet u wel. Goede liedjes, zeg ik oneerbiedig. Liedjes, die zo ondergewaardeerd worden in tijden van hapsnap-hitsucces en geforceerde experimenteerzucht. Waar de vernieuwers zich aftrekken bij de gedachte dat ze zes lagen door elkaar spelen, daar zweert Camera Obscura bij ouderwets melodieuze nummers met een couplet en een refrein. Wat zijn ze saai....
Ja, ik geef het toe. Ze zijn saai. Het zijn ongetwijfeld studentikoze types van naast de deur, die totaal niet onder de noemer hip vallen. Kleurloos wellicht. Hoor ook hoe lieflijk die nummers soms zijn, hoe Tracyanne zingt over liefde en alle ongemakken ervan. Dat ze geschorst moet worden van school, omdat ze van verliefdheid niet meer leert. Dat ze losers bezingt, gemene meisjes die haar broertjes hart breken, de vloer aanveegt met de gladde praters en - is het echt? Ja, het is echt - hoe ze sneeuwballen gooit naar bassist Gavin Dunbar na een feest bij de National Pop League, simpelweg omdat hij de langste van het stel is. Heerlijke naïviteit en zelfs stiekem The Supremes eren door Baby Love te verwerken in een klein achtergrondkoortje....
Doen ze dan niks fout? Ja, het is jammer dat percussionist John Henderson op enkele songs de leadzang voor zijn rekening mag nemen, aangezien Tracyanne zelf juist zo goed is. Maar ze komen er mee weg. Ze komen overal mee weg, wat mij betreft. Want een band die songs als Suspended From Class, Keep It Clean, A Sister's Social Agony, Teenager, Before You Cry, Books Written For Girls en Knee Deep At The NPL aan mij voorschotelt, mag dan een epigoon zijn, ik zal ze slaafs adoreren.
ASWH, de trots van de regio
www.thuisuiteten.nl
www.thuisuiteten.nl
