Bevallingsverhalen deel 2

Wat goed Luchtbel, dat je zo'n plan hebt opgesteld! Lijkt me ook goed uit te voeren! Sterkte hoor meissie

Ik heb maandag een afspraak bij de huisarts en donderdag een afspraak om een afspraak te maken met de mensen die bij de bevalling zijn geweest

Goed zeg, Luchtbel!! Succes!

Mooi Luchtbel! En succes hoor

Toppie !!

Goed hoor Luchtbel, dat is al een hele stap

quote:

Op vrijdag 6 augustus 2004 11:57 schreef Luchtbel het volgende:

Jemig luchtbel.

Ik zit met tranen in mijn ogen je verhaal te lezen. Wat moet jij door een rottijd heengaan nu meid.
Ik hoop van harte dat je straks alsnog van je roze wolk kunt gaan genieten en dat je het gebeurde een plekje kan geven. Heel erg veel sterkte.

Succes vandaag Luchtbel!

Succes idd vandaag Luchtbelletje, ik hoop dat je wat verder gaat komen vandaag!

Thanks, vanmiddag staat de afspraak, ben best zenuwachtig, maar zal best goed komen!

Zet hem op, Luchtbel

Nou die huisarts daar heb ik echt wat aan gehad niet dus
Gewoon eten en drinken en zolang je je frustraties niet op je kind afreageert valt het allemaal wel mee.

Oh oke donderdag gesprek in het ziekenhuis, ben benieuwd hoe dat gaat....

quote:

Op maandag 9 augustus 2004 13:57 schreef Luchtbel het volgende:
Nou die huisarts daar heb ik echt wat aan gehad niet dus
Gewoon eten en drinken en zolang je je frustraties niet op je kind afreageert valt het allemaal wel mee.

Oh oke donderdag gesprek in het ziekenhuis, ben benieuwd hoe dat gaat....

Oh, dat schiet ook niet echt op dus...
Balen zeg!

quote:

Op maandag 9 augustus 2004 13:57 schreef Luchtbel het volgende:
Nou die huisarts daar heb ik echt wat aan gehad niet dus
Gewoon eten en drinken en zolang je je frustraties niet op je kind afreageert valt het allemaal wel mee.

Oh oke donderdag gesprek in het ziekenhuis, ben benieuwd hoe dat gaat....

Kolere zeg, schiet niet op dus. Zullen ze zeker donderdag zeggen dat ze de mening van de huisarts overnemen . . .

luchtbel wat ellendig dat je huisarts je zo weinig serieus leek te nemen. hopelijk heb je meer aan het gesprek donderdag (of de gesprekken die daaruit voortkomen).

Nou ben de eerste confrontatie aangegaan, heb ook even met een verpleegster gesproken die er bij was op die dag en die wel heel lief was toen en die gaf zelf aan dat ze er nog heel vaak aan heeft gedacht....of alles wel goed gegaan was....

Voor de rest heb ik voor over twee weken een afspraak kunnen maken met de verloskundige die de leiding had op het moment dat alles misging. We zullen wel zien, duurt wel lang zo.

Dat duurt idd lang zeg Luchtbel. Kijk je er tegen op?

Ja ik zie er enorm tegenop, ik ben heel erg gefrustreerd en ik wil het niet maar ik ben echt heel erg verdrietig. Ik ben moe en ik kan niet eten, ik baal er van. Ik ebn ook zo bang dat er iets met Jolietje is en ik weet zeker dat het erger is omdat ik verdrietig ben dan dat het anders zou zijn. En dan duurt het ook nog zo lang Zo ik moest ff klagen.

Klaag maar hoor Luchtbel. Het is niet niks wat je meegemaakt hebt. Wie weet helpt het wel met de verwerking als je hier je hart even uitstort. Sterkte in ieder geval.

Als je het mij vraagt duurt dit veel te lang. Ik vindt het wel goed van je dat je de stap heb gezet. Maar 2 weken wachten daar schiet jij helemaal niks mee op en Jolie al helemaal niet, want natuurlijk voelen die baby's dat haarfijn aan als hun mama verdrietig is.

Luchtbel succes Ik hoop dat die 2 weken voor je zullen omvliegen.

Hoop ik ook. Je moet veel te veel wachten.

Wat een heftige verhalen ook weer zeg!! Het is voor een ander zoooo slecht in te schatten hoe ene ander voelt of pijn beleeft...ongelooflijk! Heel veel sterkte luchtbel, wat een moeilijk gedoe net waar je zin in hebt na een bevalling. Hoe zit het nu voor je in elkaar, ben je altijd alleen thuis of heb je wel iemand die voor je zorgt? Familie of vrienden?

Het duurt inderdaad lang zo, zeker nu ik niet weet of Jolietje wel in orde is. Maar goed, het moet maar zo lang duren.

Catootje, ik heb nog iedere dag visite dus ben niet alleen. Sowieso niet meer, ben nu met Jolie. Maar heb iedere dag ook nog wel vriendinnen in huis en mensen die dingen meebrengen enzo, dus dat zit allemaal wel helemaal goed!

woensdag 4 augustus

De baby is al 1 week en 1 dag te laat. Ik word om half 8 wakker want vriendje moet naar zijn werk en stapt onder de douche. Ik draai me nog maar eens om en voel een plens water mijn onderbroek inlopen. Ik stap snel uit bed en loop naar het toilet. Het is helder water maar veel meer loopt er niet uit. Ik besluit weer te gaan liggen en af te wachten om later de verloskundige te bellen. Vriendje gaat naar zijn werk want verder voel ik niks bijzonders.
Ik bel de verloskundige en die stelt voor om te kijken of er nog meer water uit komt lopen en haar om 12 uur 's middags weer te bellen om te overleggen hoe het er voor staat. Helaas gebeurt er niks meer. Ik bel haar rond 12 uur weer en zij zegt dat ze niet denkt dat het dan vruchtwater was omdat ik dan al meer zou moeten verliezen.

donderdag 5 augustus
's nachts ben ik toch weer vocht verloren. Ik besluit dit later overdag te overleggen met de verloskundige waar ik een afspraak heb en die me waarschijnlijk gaat strippen. Vriendje gaat mee. Als ik daar zit vertel ik haar het vruchtwaterverhaal. Zij zegt dat als het vruchtwater is ze niet gaat strippen vanwege infectiegevaar. Maar ze kan wel testen of het idd vruchtwater is. Ik moet op de onderzoekstafel gaan liggen en op de achterkant van mijn hand blazen. Eerst gebeurt er niks maar de 2e keer voel ik er idd een plensje water uit komen. De VK gebruikt een wattenstaafje om te testen of het vruchtwater is. Het watje verkleurd dus ja het is vruchtwater! Als ik van de tafel afstap controleert ze voor de zekerheid ook nog de kleur en twijfelt of de baby niet in het vruchtwater heeft gepoept. En omdat ik nu dus waarschijnlijk al meer dan 24 uur met gebroken vliezen loop verwijst ze me naar het ziekenhuisen de verloskundige komt er vanaf nu dus niet meer aan te pas.
Ik moet thuis mijn tas en de maxi-cosi halen en meteen naar het ziekenhuis. We gaan met de taxi.

Rond half 3 zijn we daar en ik word op een verloskamer aan een CTG-apparaat gelegd. De hartonen van de baby zijn in orde en er komt na een uur een gyneacoloog kijken naar de kleur van het vruchtwater. Hij vind het de moeite niet waard en stuurt ons weer naar huis in de hoop dat de bevalling spontaan zal beginnen. Wel moeten we de volgende ochtend weer komen en zal er beslist worden wanneer men zal gaan beginnen met inleiden. Dit kan vrijdag of anders zaterdag zijn omdat ik niet langer dan 72 uur met gebroken vliezen mag rondlopen.
We komen met al onze spullen en een lege maxi-cosi weer bij de taxistandplaats waar de taxichauffeur denkt lollig te zijn en vraagt of we onze baby zijn vergeten....

Vrijdag 6 augustus

Nog steeds geen teken van een naderende bevalling....
Ik bel om half 8 het ziekenhuis om te vragen hoe laat ik mag komen. Ze zeggen dat ik zsm mag komen. We eten nog even en dan neem ik de tram naar het ziekenhuis en vriendje de fiets. De maxi-cosi laten we thuis, die is zo door vriendje opgehaald als het nodig is. Bij de ingang van het ziekenhuis sta ik op vriendje te wachten. Een mevrouw komt aanlopen, kijkt naar mijn buik en zegt: ik zal maar met een hele dikke vette boog om je heen lopen! Ik lach en zeg dat dat niet lang meer nodig is waarop zij zegt: nee, dat kan ik wel zien!

Bij de verloskamers aangekomen worden we opgewacht door J. Hij is hoofd van de afdeling maar ivm met vakantie valt hij vandaag in als verpleegkundige. Hij installeert me op de verloskamer . Daar word ik weer aan het CTG gelegd. Op zich is de hartslag van de baby goed maar 1x zien we het wat zakken. Er komt een andere verpleegkundige binnen die zegt: nou vandaag ga jij niet meer naar huis. Vriendje en ik kijken elkaar aan....

J. legt later uit dat de artsen moeten beslissen of ze vandaag wel of niet gaan inleiden. Rond 9 uur/half 10 krijgen we te horen dat ze dit idd gaan doen. Er komt een vk in opleiding die gaat kijken of het eerst nodig is om gel aan te brengen of dat er gelijk met een infuus begonnen kan worden. Ik blijk 2 cm ontsluiting te hebben (niks van gemerkt) en dus kunnen ze gelijk met een infuus beginnen. Er wordt ook nog een plakkertje op het hoofdje van de baby aangebracht zodat ze nog exacter de hartstlag kunnen volgen.

Uiteindelijk duurt het nog tot 11.15 uur voor ze het infuus aanbrengen ivm drukte op de afdeling. Ik zit nu dus met mijn linkerhand aan het infuus en naar mijn rechterkant loopt een draadje naar het CTG apparaat. Elke keer als ik naar de wc moet, moet ik J. oppiepen. Hij koppelt de draadjes los en begeleid me met infuus in de ene en draadjes in de andere hand naar de wc. Telkens als ik terug kom zitten de draadjes van het CTG apparaat in de knoop.
_{Net kerstboomverlichting: je bergt het netjes op maar de volgende kerst zit alles toch in de knoop}
Elk half uur word mijn infuus hoger gezet maar ik voel eigenlijk niet veel. J. is heel blij dat hij op zijn invaldag al een babietje heeft mogen opvangen. Ik vraag hem tot hoe laat hij die dag werkt. Hij zegt: tot 16.00 uur. Dus ik zeg: dan zal je mijn babietje niet meer zien.

Rond half 2 heb ik het idee dat ik moet poepen en bel J. weer. Als ik op de wc zit heb ik geloof ik darmkrampen maar heb ook het idee dat er nu andere krampen beginnen!
Ik ga terug naar bed en J. installeert me daar met opgeschudde kussen etc. en zegt: ga maar lekker liggen...

Hij is de kamer nog niet uit of ik krijg me toch een weeën. Ik wil gelijk mijn bed uitspringen, liggen gaat echt niet, maar zit verstrikt in alle draadjes. De ene wee is nog niet weg of daar komt de volgende weer. Ik wiebel en jodel enz. Ik zeg na 10 minuten tegen vriendje: dit ga ik geen 12 uur volhouden en voel me echt een watje omdat ik nu al begin te piepen. Ik heb ook het gevoel dat het zweet in liters van me afloopt.

Vriendje stelt voor om J. weer te laten komen maar ik vind dat ik daarmee moet wachten. Het is tenslotte net begonnen!. Rond 10 voor 2 besluit ik toch te bellen. J. komt binnen en ik vraag of het normaal is dat de weeën gelijk zo snel achter elkaar komen. Hij beweert van wel maar zegt dat er zo iemand komt om te kijken of het al enig effect heeft gehad.

Even na tweeën komt de vk en toucheert. Ik blijk al 8 cm ontsluiting te hebben. Ineens begint mijn lichaam vanuit zichzelf te persen. Van de vk mag dit nog niet want ik heb nog een klein randje staan maar ik kan het echt niet tegenhouden! Ze gaat weg. Jacq en de stagiaire zijn er nog en zien mij met die persdrang. Zij vinden het onzin dat ik niet mag persen. De stagiaire voelt nog eens en zegt om half 3 dat ik mag meepersen.

Ondertussen komt er een andere vk binnen die het over heeft genomen van de vorige. Mij maakt het allemaal niet uit. Ik heb eindelijk weer tijd om tussen de (pers)weeën op adem te komen want bij de onsluitingsweeën raakte ik de draad van ademhalen en puffen volledig kwijt. Gek hè, als je binnen een uur volledige onsluiting hebt!

Het persen gaat rustig en geconcentreerd. Tijdens de weeën blijkt de hartslag van de baby omlaag te gaan. Ik heb dit zelf totaal niet door maar ze besluiten wat bloed uit het hoofdje te halen en dit te laten onderzoeken om te kijken hoe de conditie van de baby is. Als dit niet goed is willen ze de vacuüm gebruiken. Ik blijf gewoon doorpersen en het gaat ontzettend goed. Ik wordt door 3 man aangemoedigd: kom op, het gaat hartstikke goed. Je bent een natuurtalent.

Op een gegeven moment vraagt de vk of ik met mijn hand het hoofdje wil voelen. Ik zeg: nee, ik voel het zo wel! Ik mag ook in handen knijpen maar dat wil ik niet. Ik knijp in de zijkanten van het matras. Ik zweet nog steeds gigantisch en krijg natte washandjes op mijn hoofd. Mijn infuus is tijdens het persen gesneuveld maar dat maakt allemaal niet meer uit. Net als de uitslag van het bloed terug is de baby eruit.

De baby wordt gelijk op mijn buik gelegd en iemand zegt dat het 15.08 uur is. Ze zuigen neusje en mondje uit. Ik kijk naar mijn baby en hij kijkt naar mij. Ik kan allen zeggen: oh wat is hij mooi en wat is hij lief. In vriendjes ogen zie ik tranen. De vk vraagt of ik wil weten wat het is. Ze houden hem omhoog. Vriendje kan niks meer uitbrengen en ik zeg: oooooooh een jongetje.
Hij wordt in een doek gewikkeld en bij me gelegd. Hij pruttelt een beetje en blaast belletjes. Blijkbaar heeft hij het toch een beetje moeilijk gehad op het laatst en hij heeft idd in het vruchtwater gepoept.
Morris wordt in bad gedaan en gewogen. Hij weegt 4070 gram. Een flink kereltje.

We worden alleen gelaten met beschuit en muisjes en kunnen even met z'n drietjes zijn.
Daarna bellen we oma's en opa die naar het ziekenhuis komen. Na een tijdje voel ik me vies en wil douchen. De verpleegkundige die ik donderdag had ontmoet nam de dienst van J. (toch nog ons kindje geboren zien worden tijdens zijn dienst!) over en hielp me naar de douche. Daar voelde ik me wel heeeeeel erg slap en trillerig maar ik kon op een kruk zitten en dat douchen was wel heel erg lekker. Daarna weer in een schoon bed. En toen kwamen oma's en opa hun kleinzoon bewonderen.
Rond 8 uur mochten we met het hele gezin naar huis!

En oh wat begrijp ik die prachtige uitspraak van Luchtbel nu goed:
Ik heb wel eerder gehuild om kleine dingen, maar nooit zo oprecht als om hem :')

_{Vanaf de eerste wee heeft het dus maar 1 uur en 38 minuten geduurd en toen was Morris er al!}

[ Bericht 0% gewijzigd door snoopy op 28-08-2004 22:34:45 ]