Bevallingsverhalen deel 2

Ik had uit Peters verhaal niet begrepen dat je onder narcose was geweest, LadyS. Je hebt een hele prestatie geleverd hoor! Met een prachtig resultaat Hoe is het nu met je?

Wat jammer dat je onder narcose moest! Heeft er nog iemand foto's gemaakt voor je? Sterkte bij het verwerken!

Wat zonde dat Amber haar hartslag zo daalde zeg! Tja, die had ook al een vermoeiende dag achter de rug! Je hebt het heel knap gedaan LadyS!!! Je hebt een prachtige meid op de wereld gezet!!!

Hoi LadyS , welkom terug.
Wat een bevalling heb je achter de rug zeg! Maar Amber is prachtig.

Ow wat jammer dat het narcose is geworden. Praat er inderdaad zoveel mogelijk over en vraag Peter naar de eerste ogenblikken van Amber want die heb jij gemist.
_{Ik heb nog weken hetzelfde verhaal gevraagd aan Jeroen over de eerste 2 uur na Iris' geboorte, ik kreeg er geen genoeg van.}

Jeetje wat een bevalling joh! Ik kan me helemaal voorstellen hoor dat je niet kon ontspannen voor die prik. Het was natuurlijk vermoeiend en schrikken allemaal. Sterk maar goed aan hoor!

Een droombevalling met een emotioneel vervolg
_{Het verhaal van de bevalling van Isa 13 juli 2004}

Maandagavond 12 juli, de verjaardag van vriendjeliefs moeder. ’s Morgens nog een mooi boeket bloemen naar haar graf gebracht. Om half twaalf naar de wc voor de zoveelste keer. Als ik terug in bed wil gaan liggen, hoor ik ‘knap’ en voel meteen een guts vocht lopen. Mijn eerste reactie is ‘Oeps, da’s niet zo best’ en sprint weer terug naar de badkamer. Vriendjelief achter me aan, al vocht verwijderend. Op de badkamer heb ik toevallig nog een maatbeker staan, waarin ik een beetje roze vocht opvang. Het ruikt weeïg, is dus beslist vruchtwater. Ik haal een verbandje uit het kraampakket, kijk vriendjelief aan en zeg ‘Over maximaal 2 dagen ben je papa. Maar aangezien ik pas 36 weken en 3 dagen ver ben, zal ik in het ziekenhuis moeten bevallen…’ Op dat moment hebben we nog geen ziekenhuistasje staan. Dus in de boeken gedoken om te kijken wat er allemaal in een ziekenhuistas moet zitten. Op het gemak en al verbandjes wisselen de tas ingepakt. Nog een tijdje onder de warme douche gestaan. Om twee uur toch maar in bed gaan liggen, om een beetje slaap te krijgen. Ik heb wel al wat krampjes, maar dat heb ik nog niet verteld. Zo rond kwart voor drie besluit ik dat het lijkt alsof er regelmaat in mijn krampjes zit. Dus ga ik maar eens op de wekker meekijken en inderdaad ze komen zo om de vijf minuten. Ze worden ook steeds sterker. Om kwart over vier vind ik dat we lang genoeg hebben gewacht en vraag vriendjelief om de verloskundige te bellen. Die staat binnen twintig minuten bij ons, ze constateert dat het inderdaad vruchtwater is wat ik verlies. En belt met het ziekenhuis dat we eraan komen. Daar gaan we dan, tas in de auto en richting het ziekenhuis. Daar aangekomen word ik aan de CTG gelegd. Na drie kwartier mag ik er van af en wordt er een echo gemaakt. Er is nog maar een klein beetje vruchtwater over, maar het hoofdje is goed ingedaald. Dan worden we alleen gelaten. De weeën worden langzaamaan sterker. Ik kan tussendoor nog goed ontspannen door op een kruk te hangen. Tijdens de weeën kan ik alleen maar heen en weer lopen. De yoga heeft absoluut zin gehad. Ik kan me nog goed helpen met de buikademhaling. Rond zeven uur worden we naar een andere kamer gebracht. De kamer waar we tot dan toe waren, was een soort controlekamer, met gynaecologenstoel, echo-apparaat, ctg-apparaat en een bed en verder niet veel ruimte. Deze kamer is een stuk ruimer met een bed en een fatsoenlijke stoel voor vriendjelief. De weeën worden steeds sterker en lijken rugweeën. Nu kan ik echt alleen nog maar lopen, ik zou graag tussen de weeën door zitten of liggen, maar zo gauw ik dat doe komt er meteen weer een nieuwe wee. Als ik blijf lopen, heb ik iets meer pauze tussen de weeën door. Om een uur of negen krijg ik een ontzetten drukkend gevoel, maar ik heb zelf zoiets van dat zal toch nog niet kunnen? Toch even aangegeven en de gynaecoloog besluit te gaan toucheren. Tot ieders verbazing (die van mij nog het meest denk ik) heb ik negen centimeter ontsluiting. Halsoverkop worden we naar de verloskamer gebracht. Daar wordt een elektrode aangebracht op het hoofdje. Ik moet nog even persweeën wegpuffen, dat is verdomd moeilijk! Om twintig voor tien mag ik dan eindelijk mee gaan persen. Op een bepaald moment wordt er een verdovingsspuit gezet om eventueel te gaan knippen. Voor vriendjelief het teken om me nog harder aan te moedigen. Ik zelf zie een knip ook niet zitten, dus ga ik er met dubbele kracht tegenaan. Na een half uurtje persen wordt Isa geboren. Ik heb drie kleine scheurtjes die gehecht worden.
Al met al heeft de bevalling vanaf het breken van de vliezen zo’n tien en een half uur geduurd. Ik mag dus niet klagen…

Direct na de bevalling krijgen we een vervelende mededeling. De gynaecoloog denkt dat er een kans bestaat dat Isa het syndroom van Down heeft. Ze vertoont een paar kenmerken (vorm van de oogjes en het uitsteken van het tongetje) die daarbij horen. Weg roze wolk… De kinderarts wordt erbij gehaald, deze heeft het gevoel dat het inderdaad zo zou kunnen zijn. Dus wordt er navelstrengbloed afgenomen en naar genetica gestuurd voor een kweek. De uitslag hiervan zal over een week binnen zijn. Isa vergeet vervolgens bij het aanleggen adem te halen en wordt helemaal blauw. Daarom gaat ze naar de kinderafdeling (medium care), waar ze aan een monitor komt te liggen die haar hartslag, ademhaling en zuurstofgehalte bijhoudt. Ondertussen moet ik ook in het ziekenhuis blijven. Het is allemaal heel dubbel, aan de ene kant heel blij met mijn kleine meid, maar aan de andere kant die angst dat het echt niet goed zit…
Gelukkig krijg ik wat afleiding als een lactatiekundige langskomt om me te helpen met kolven. En door de gemiste nacht tevoren, lukt het me gelukkig wel om te slapen.

Woensdag wordt ik ontslagen uit het ziekenhuis, Isa moet nog blijven. Die eerste nacht wee thuis slapen we allebei erg slecht. Naast elkaar liggen we te piekeren…
Donderdagochtend zijn we met z’n tweetjes naar de gemeente geweest om Isa aan te geven en vervolgens naar het kantongerecht om het ouderlijk gezag te regelen. Daarna naar huis, want om één uur komt de kraamzorg. Een ontzettend lieve meid die de tijd neemt om naar ons te luisteren, maar ook voor afleiding zorgt door de enorme hoop was aan te pakken op de zolder. Terwijl we nog zo gezegd hadden dat dat echt niet nodig was. De rest van de week zijn we elke ochtend om elf uur en elke middag om vijf uur bij Isa om haar te verzorgen. Daarnaast kolf ik vier keer per dag om de borstvoeding op gang te brengen. Dat gaat gelukkig goed, zo goed zelfs dat Davy ’s avonds rond elf uur nog eens naar het ziekenhuis rijdt om de opbrengst van die avond langs te brengen. Zondags wordt besloten dat Isa niet langer aan de monitor hoeft te liggen. Dat is een hele opluchting, waardoor we in elk geval iets beter slapen.

Op maandagmorgen zijn we ook weer om elf uur in het ziekenhuis. De kinderarts is ook op de afdeling en is net Isa aan het nakijken. Ze vraagt of ze ons meteen even kan strikken voor een oudergesprek. Aan haar stralende gezicht zie ik dat we niet bang hoeven te zijn. Ze vertelt ons direct dat de bloedtest heeft uitgewezen dat onze kleine meid geen Downsyndroom heeft. En omdat ze van de monitor af is er ook geen reden is om haar nog langer op de afdeling te houden! De maxicosi stond nog in de auto en ik had toevallig de dag ervoor kleertjes in de auto gelegd. Gewoon voor het geval dat. Dus hebben we haar meteen meegenomen…

Dit is de eerste week uit het leven van Isa, voor ons een week van vreugde en verdriet, hoop en ongeloof, trots en angst. Gelukkig is het allemaal prettig afgelopen en kunnen we ons nu gaan voorbereiden op de eerste nacht slecht slapen met een leuke reden…

Sjeen, 6 dagen mama van Isa

Jeetje Sjeen, wat hebben die lui in het ziekenhuis het spannend voor jullie gemaakt zeg
Aan de ene kant natuurlijk wel begrijpelijk dat je wordt voorbereid op zo'n boodschap,
maar wat een spanning zal dat gegeven hebben
Ik ben blij dat Isa gezond is en lekker met jullie mee naar huis mocht. Geniet lekker van haar

Mijn hemel Sjeen wat een mengelingen van emoties moeten dat allemaal geweest zijn zeg en nog. Geef het de tijd hoor. Jullie hebben overgens een prachtmeid

Jemig wat een spanning moet dat voor jullie geweest zijn!!! Eerst te vroeg, dan de mogelijkheid op het syndroom van Down en dan nog eens dat blauw worden, maar gelukkig dat alles goed afgelopen is en dat jullie kleine meid al lekker thuis is!!!

LadyS wat jammer dat het uiteindelijk een ks is geworden. Zeker nadat het echt geprobeerd is met de vacuum. En dan ook nog onder narcose.
Maar het was natuurlijk het beste voor de kleine meid en daar doe je het uiteindelijk voor.

En Sjeen, jeetje wat moet dat inderdaad een emotionele week geweest zijn met een fantastische afloop! Mijn god wat een mededeling zo snel na de bevalling. Ben erg blij dat het allemaal zo goed gaat nu!

_{en waarom hou ik het nog steeds niet droog bij al die verhalen}

LadyS, wat spooky dat we het de dag ervoor nog over een keizersnede hadden! Kan me voorstellen dat het heel vermoeiend voor je is geweest. Hoop dat je gauw uitgeruster bent en dat je van alles kan genieten maar dat lukt je gezien de foto's prima!!!!

Sjeen, jeetje wat lijkt me dat vreselijk zeg. Al zo vroeg bevallen en als dat dan allemaal goed is gegaan zo'n bericht....die onzekerheid. Ik hoop dat je gauw rust kan vinden in de afgelopen week en dat alles vanaf nu alleen nog maar beter zal gaan!!!!!

Wat een verschil in bevalling van jullie beiden, LadyS en Sjeen. Gelukkig is het allemaal ontzettend goed afgelopen met 2 prachtmeiden.
Sjeen, wat moeten jullie in enorme spanning hebben gezeten. Ben zo blij voor je dat het nu achter de rug is en je helemaal kunt gaan genieten

Sjeen! Watt een emotties allemaal!!! Een wereldbevalling idd waar ik voor teken, maar de angst erna...pffff....moeilijk hoor. Ik ben blij dat alles goed is!!!

jongens, wat een verhalen allemaal. LadyS, wat balen dat het eerst zo lekker ging uiteindelijk toch een keizersnede werkt. En die spanning van Sjeen lijkt me niet te harden. Gelukkig dat het allemaal uiteindelijk vals alarm bleek te zijn.

Iedereen die nu nog moet bevallen, moet mijn even mijn verhaal lezen halverwege het eerste deeltje. Zo makkelijk kan het ook gaan

sjonge, ik heb met 't hart in m'n keel jullie verhalen zitten lezen LadyS & Sjeen. LadyS hebben ze nog ontdekt hoe het kwam dat Ambers hartslag zo naar beneden ging tijdens 't persen? bij Piet gebeurde dit ook, zij het in wat mindere mate, maar hij moest er toen ook snel uit. ontzettend jammer dat bij jou alsnog overgegaan moest worden tot een keizersnede, maar aan de andere kant is 't toch maar fijn dat die mogelijkheid er is als 't nodig is he. en Sjeen, wat hebben jullie in spanning gezeten de afgelopen week.... en wat een opluchting dit goede nieuws van vandaag!

Sjeen, wat een spanning zeg, en wat heerlijk dat uiteindelijk alles goed bleek met Isa. Ga maar lekker genieten nu hoor!

Oh wat een verhalen, en wat naar toch weer dat ook jullie bevallingen niet helemaal zijn gelopen als gehoopt (en gegunt!). Neem de tijd om bij te komen allebei

Oooowww LadyS wat lijkt me dat ellendig als je al zover bent dat het dan toch nog een keizersnee wordt en dan ook nog onder narcose... Maar goed het was kennelijk echt beter voor Amber en tuurlijk was dat het belangrijkste. Maar fijn dat alles nu zo goed gaat met jullie

Sjeen! wat een verhaal, een onverwachte bevalling, een voorspoedig verloop en dan zo'n grote schrik en dan een week wachten Het is net de ware woensdagavondfilm van RTL4 zoveel spanning, geluk, angst, verdriet maar jeetje wat ben ik blij voor jullie dat er een happy end aan zit! :')
Wat zullen jullie een moeilijke week gehad hebben...

[ Bericht 10% gewijzigd door Merisse op 20-07-2004 00:22:54 ]

Op de vroege ochtend met tranen in de ogen jullie verhalen gelezen, LadyS en Sjeen! Hoe ellendig, angstig, onzeker en pijnpijk ook, ik vind het toch een soort van "prachtig"... Ik ben onwijs blij dat alles goed met jullie allevier is, dames!!!

Sjeen, wat een emoties zullen er door jullie heengegaan zijn de afgelopen week. Eerst de spanning dat de bevalling eerder dan verwacht was begonnen. Daarna de onzekerheid en angst of alles wel goed is met Isa en wat een ongelovelijke blijdschap toen Isa onverwachts mee naar huis mocht.
Ik ben blij dat alles goed is met Isa en dat ze nu lekker in haar eigen bedje ligt. Nu kan het grote genieten echt beginnen.

Poemojn, Rottdog, LadyS en Sjeen wat een ontroerende verhalen allemaal. Het ging niet zoals jullie hadden gehoopt, maar het eindresultaat maakt een hoop goed nietwaar? En gelukkig gaat alles goed met jullie en de kindjes

Wat een verhalen meiden!!! Des te meer respect dwingen jullie bij mij af.
Bij mij was alles geplanned en waren er verder geen complicaties tijdens of na de bevalling bij mij of Léon.

LadyS, dat van die narcose had ik dus ook even gemist. Wat moet dat een rare gewaarwording zijn geweest toen je wakker werd en er ineens een mensje naast je lag.

Sjeen, schrikken zeg. Jullie moeten echt gigantisch in spanning hebben gezeten.

Ik heb mijn verhaal al eens in het Keizersnee-topic gedaan. Maar als er belangstelling is doe ik het als ik tijd heb hier nog wel een keertje.

Mag ik hier wat neerzetten over de oh zo leuke nasleep van mijn bevalling, of moet dat in een ander topic?

Waar jij denkt dat het past Luchtbel, misschien wel in En hoe gaat het met de (nieuwe) moeders? deeltje 2 anders plaats je het lekker hier.