[Adoptie] Waar blijft die ooievaar nou...?

Mag ik jou wat vragen miss_sly? Heb je ooit, na het nemen van je beslissing, overwogen om je te laten steriliseren? Gewoon om niet elke maand het 'misschien dan toch' gevoel te hebben? Hetzelfde geldt eigenlijk voor Spindizzy. Sorry als ik te persoonlijk ben !

Is niet te persoonlijk hoor!

Ik heb er wel over nagedacht, maar ik denk dat ik dat toch veel te definitief vond. Er is dan echt geen weg terug, en dat kon(kan?) ik nog niet aan, hoor!
Ik ben wel altijd aan de pil gebleven, omdat dat toch lekker gemakkelijk was met regelen voor vakanties, maar ook om dat "misschien" gevoel uit te sluiten.

Ik ben nu in overleg met mijn vriend overigens wel gestopt met de pil. Hij weet dat de kans niet 0 is, maar wel verwaarloosbaar klein, dat ik zwanger word, maar dat risico durft hij aan. Ik wil gewoon van de pil af....en misschien hoop ik stiekem wel dat het onmogelijke toch gebeurt, voor het niet meer kan...Ik ben pas een paar weken gestopt en ik weet dus nog niet wat gevoelsmatig het gevolg zal zijn. Maar zelfs als het te zwaar zou zijn, denk ik dat ik gewoon weer aan de pil ga, want sterilisatie is zooooo definitief...dat schrikt me erg af.

Na het lezen van al deze verhalen, en een paar keer geslikt te hebben, wil ik toch even zeggen dat ik ontzettend veel respect voor jullie heb!

_{*stil ervan*
Ook ik heb heel veel respect voor jullie!}
sterkte en dat de vliegtuigooievaar toch snel mag komen!

ik moest vandaag aan dit topic denken in Artis. Speciaal voor jullie op de foto gezet:

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 14:26 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Waarom? Kunt tot je 46ste adopteren hoor Ook al is je vriend ouder dan dat dan nog kun je de adoptie op jouw naam uitvoeren.

Destijds, toen ik nog op de mailinglist zat bij Freya enzo, heb ik gehoord dat het leeftijdsverschil tussen de oudste ouder en het adoptiekindje niet meer mag bedragen dan 40 jaar. En ik zou, als ik zou adopteren, toch wel graag een echt heel jong kindje hebben. Dat klinkt heel fout, alsof je iets uit te kiezen hebt enzo, maar zo bedoel ik het niet.

bovendien, mijn vriend wil geen kinderen, dus actief iets ondernemen is niet aan de orde. En aangezien ik heel bewust voor hem gekozen heb en we het heel fijn hebben samen, wil ik dat niet in de waagschaal stellen.


wat een lieve ooievaartjes!

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 14:51 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Klopt, met als uiterste leeftijd 46 jaar. Maar mocht de oudste ouder te oud zijn dan kun je gewoon op naam van de jongste ouder adopteren. Moet je partner nog steeds mee naar de voorlichting en alle papieren ondertekenen en goedkeuren dus je doorloopt het proces nog steeds samen.

Maar als je niet allebei kinderen wilt houdt het sowieso op ja

Nou ja, het is in zoverre dan stiekem toch wel een geruststelling, want mijn vriend is 25 en kan zich dus heel gemakkelijk nog bedenken! Wie weet hoe leuk hij dadelijk het kindje van mijn zusje gaat vinden Mijn angst is toch wel een beetje dat hij dadelijk alsnog kinderen wil en ik ze hem niet kan geven, maar dan is adoptie misschien toch nog een optie....tja, wel veel 'als'-opties in dit kleine stukje tekst

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 15:19 schreef Spindizzy het volgende:
Ik heb het ff nagezocht in het Grote Adoptie Handboek:

Bij aanmelding mag je niet ouder zijn dan 41 jaar (dus dat is bij het begin van de procedure). Je kunt in sommige gevallen in aanmerking komen voor een voorrangsregeling als je bij aanmelding 42, 43 of 44 jaar oud bent. Dus je lief heeft minstens 16 jaar om van gedachten te veranderen
Misschien dat dat voor jou wat van de ergste tijddruk wegneemt.

Wat lief dat je dat hebt nagezocht!

Ik denk dat ik over 16 jaar niet meer zo nodig hoef, maar inderdaad haalt het wel wat tijdsdruk weg.


_{ik weet wel dat ik er eigenlijk niet meer mee bezig zou moeten zijn, maar toch...bij tijd en wijle kriebelt het toch en vraag ik me af of het de juiste beslissing was...wat zit een mens toch raar in elkaar}

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 15:58 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Ik ken het gevoel Je zou toch denken dat je het behoorlijk goed los kan laten als je eenmaal op de wachtlijst staat voor een kind. Toch heb ik net ovulatietesten gekocht omdat een stemmetje in mijn hoofd me zegt dat ik best een goeie kans zou maken nu mijn man en ik alweer een hele poos niet meer roken.

Ik denk dat je er nooit helemaal vanaf komt.

ik ben er ook bang voor.
Ik denk dat dat gevoel een kindje te willen zo diep zit, dat je dat nooit volledig kunt negeren. Ik heb ook tegen mijn vriend gezegd dat als ik ooit per ongeluk zwanger zou worden (bijvoorbeeld nu ik de pil niet meer slik), er echt geen denken aan is dat ik dat kindje niet zou willen! Dat eigenlijk op dat moment zijn mening niet eens meer echt mee zou tellen, hoewel ik natuurlijk het liefste zou zien dat hij dan ook blij zou zijn.....

ik ben er nu gewoonweg weer te veel mee bezig denk ik. zucht

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 13:46 schreef miss_sly het volgende:
Maar zelfs als het te zwaar zou zijn, denk ik dat ik gewoon weer aan de pil ga, want sterilisatie is zooooo definitief...dat schrikt me erg af.

Kan ik me ook heel goed voorstellen, al heb je natuurlijk met de pil hetzelfde 'gedekt'... het lijkt mij zo moeilijk anders om elke maand te denken 'misschien dan toch', maar ik hoop dat het je meevalt .

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 14:29 schreef Spindizzy het volgende:
Miss_D: wij hebben er ook wel 's over gedacht maar eigenlijk zijn we daar tegen om dezelfde reden als dat we niet naar een arts willen voor de MMM. De dingen zijn zoals ze zijn en we willen er niet al te hard aan rotzooien.

Oké
Maar heb jij niet stiekem elke maand in je hoofd van 'misschien toch'....
Het is allemaal zo verdomd moeilijk

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 14:56 schreef miss_sly het volgende:
want mijn vriend is 25 en kan zich dus heel gemakkelijk nog bedenken!

Krijg jij niet heel vaak te horen dat 'hij je later vast nog wel verlaat, als-ie behoefte krijgt aan kinderen' of is jouw omgeving niet zo veroordelend ??

Oh ja, nog een vraagje... in hoeverre stel je vrienden en familie op de hoogte en wanneer? En leg je aan mensen die je nu ontmoet de hele situatie uit, of zeg je alleen dat je bewust kinderloos blijft (of zoiets)?

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 16:22 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Krijg jij niet heel vaak te horen dat 'hij je later vast nog wel verlaat, als-ie behoefte krijgt aan kinderen' of is jouw omgeving niet zo veroordelend ??

die opmerking heb ik gelukkig nog niet vaak gehoord. Ik denk dat dat aan twee dingen ligt: mijn omgeving is niet zo veroordelend gelukkig en zijn omgeving is over het algemeen nog maar net afgestudeerd of zelfs nog studerende, dus helemaal niet bezig met iets als kinderen. Ik denk dat de vriendenkring die we uit zijn studentenleventje overgehouden hebben zelfs vreemd zou staan te kijken als wij het over kinderen zouden hebben. Mijn vriend is zelf ook pas een dik jaar afgestudeerd en aan het werk, dus....

de angst dat ie mij nog gaat verlaten voor iemand die hem wel eigen kinderen kan geven, is wel aanwezig, hoewel behoorlijk verminderd in de loop van de jaren.

quote:

Oh ja, nog een vraagje... in hoeverre stel je vrienden en familie op de hoogte en wanneer? En leg je aan mensen die je nu ontmoet de hele situatie uit, of zeg je alleen dat je bewust kinderloos blijft (of zoiets)?

Ik heb heel lang inderdaad gedaan alsof ik bewust kinderloos was, niet zoveel op had met kinderen, mijn werk ("carriere") niet op wilde geven en liever luxe wilde leven en reizen dan kinderen krijgen.
Op een gegeven moment heb ik besloten dat niet meer te doen, omdat dat niet is wie ik ben. Het onderwerp 'kinderen krijgen' komt nogal eens aan bod, omdat men inderdaad opmerkt dat we wel op mogen schieten, want ook al is mijn vriend nog jong, ik ben dat niet meer, dus....Tegenwoordig zeg ik gewoonweg dat ik geen kinderen kan krijgen. Mensen reageren daar vaak wel in eerste instantie vreemd op (dat je daar zo open over bent), maar dan leg ik uit dat ik liever heb dat ze dat weten, dan dat ze denken dat ik geen kinderen wil, omdat dat een vertekend eeld geeft van mijn persoontje.

quote:

Op dinsdag 8 juni 2004 16:36 schreef Spindizzy het volgende:

[..]

Wij ook...

Ik had zelfs al bijna mezelf overtuigd van het feit dat ik geen kinderen wilde toen mijn schoonzus zwanger bleek te zijn. En toen was er geen ontkennen meer aan.

Je kunt jezelf er bijna van overtuigen, tot....iemand zwanger is, je een baby in je armen houdt, je bij H&M de schattigste en stoerste kleine kleertjes ziet, een ontroerend stukje op tv, je foto's ziet van je lief toen hij een klein manneke was

Toch sta ik nog steeds achter mijn beslissing, ook al klink ik zo niet nu...heel dubbel

Ondanks dat mijn verhaal heel anders is dan dat van jullie Spindizzy en miss-sly heb ik toch het gevoel dat het hier "past". Ik moet het even kwijt.

Ik heb ook eigenlijk altijd gedacht dat ik geen kinderen zou krijgen en had me er al min of meer bij neergelegd. Ik verkondigde altijd tegen mensen dat ik blij was dat ik geen keuze hoefde te maken of ik kinderen wilde of niet omdat ik geen relatie had en zonder man geen kindjes wilde. En ik meende het ook nog. Ook toen ik 4 jaar geleden op mijn 35e wel een relatie kreeg speelde het eigenlijk niet. Totdat mijn tante eens tegen mij zei dat ik wel kinderloos zou blijven. Dat kon ik toch niet goed verkroppen, het kon toch nog best... 1,5 jaar geleden toen onze relatie stabiel was en in rustig vaarwater terecht kwam zijn we met de pil gestopt onder het motto "we zien wel of het spontaan komt maar we gaan niet dokteren". En bijna een jaar lang hebben we die instelling ook echt gehad. Alles heel relaxed, geen overtijdstress, niks. Totdat.... ik begin dit jaar zwanger raakte. Sindsdien is er een hormonenbom ontploft ....enfin de rest van het verhaal is bekend, drie miskramen volgden, veel verdriet en een kinderwens die als maar groeit...

Geen conclusie, geen moraal, gewoon mijn verhaal.

Merisse, mag ik misschien een brutale vraag stellen? Hoever ben je bereid te gaan en hoever kun je gaan? Wil je bijvoorbeeld de medische mallemolen in en kan dat nog? Heb je daar al over nagedacht? Dikke kus

miss_d, ben bang dat ze helaas weinig kunnen in het geval van meervoudige miskramen. Alleen wat (bloed)onderzoeken naar de oorzaken. In 85% van de gevallen vinden ze geen oorzaak en kunnen ze dus niks doen. Vinden ze wel een oorzaak kunnen ze ook nog eens meestal niks doen. Het is voor ons dus hopen dat ze een behandelbare oorzaak vinden maar die kans is erg klein. Maar ik ga wel bij een gyn om die bloedonderzoeken vragen. Inwendige echo heb ik al gehad en alles was OK.

Wat jij bedoelt met MMM zijn zaken als IUI, IVF, ICSI inclusief hormonen spuiten en eitjes vergaren denk ik. Maar die zijn bedoeld voor vrouwen die niet of moeilijk zwanger raken door diverse oorzaken en dat is bij mij/ons niet het geval. Die keuze hoeven we dus niet te maken.