Al wat er te zien is, zijn lange dunne paarse kleden die de wanden uitstekend weten te verbergen, het getuigt van een vreemde smaak en creert een bijna onbeschrijbare sfeer.
Voor het tweetal wacht al spoedig een gesloten deur om geopend te worden. Indigo-II zwijgt en onderneemt geen actie om de deur te openen. De stilte die er is geschapen schept een wachtende sfeer. Achter zijn gewaad vormt zich een duivelse glimlach. Met een metaalachtige holle stem spreekt hij zijn gast toe
Wij hopen dat u zich amuseert heden avond...
De metaalachtige stem geeft hem kippevel en automatisch voelt hij even over z'n heup ..het gevoel van z'n dessert eagle stelt hem gerust.
Wie is wij ?.. Wat spreekt de man in raadsels en waarom is alles met die paarse kleden bedekt .
en dan die zin "Wij hopen dat u zich amuseert heden avond..." het klinkt zo sarcastisch, wat staat hem nog te wachten..
Simon verwacht nu eigenlijk niets meer, dan de dood te vinden achter de gesloten deur.. mocht hij het overleven dan zal hij nooit meer aleen gaan.
Achter de deur ligt een kamer met in het midden daarvan een tafel, langwerpig van vorm en gemaakt van een zwart gekleurd metaal. Ook in deze kamer zijn de wanden bekleed en verborgen met de lange, dunne doeken van paarse stof.
De tafel is gedekt, en ziet er ietwat sober uit, er is geen decoratie, slechts een reep paarse stof die over de lengte van de tafel is getrokken. Deze reep stof is dunner dan de tafel zelf waardoor er een weerszijden een smalle strook van de tafel zelf te zien is.
Heeft u behoefte aan... muziek? * klinkt de metalen stem van Indigo, die zijn gast gebaart te gaan zitten.
Hij gaat rustig zitten, z'n armen losjes, z'n ogen nemen de ruimte op ..hmm sober.. strak.. wel een aardige ruimte.. Z'n gastheer vraagt of hij muziek wil.
Graag.. Ik ben benieuwd naar de muziek die u heeft.
* hmm het lijkt wel een psychologisch spelletje, nou dat kan ik ook
Eeen korte vraag misschien .. maar mag ik uw naam weten dat spreekt wat makkelijker. en misschien kunt u me wat vertellen van uw geschiedenis, aangezien wij niets van u weten ?
[Dit bericht is gewijzigd door RoboTech op 01-07-2001 18:56]
Somber, maar toch rustgevend.
Siknahim, zo kunt u me noemen * klinkt de metalen stem wat is uw naam?
Simon, Simon Carnagy is de naam .. en tja .. ik ben dus de bevelhebber van de commandopost tegen de bosrand.
* Simon luistert naar de muziek.. wat een pijn en droevenis zit er in verwerkt, wat hebben deze mensen meegemaakt dat ze dit soort muziek hebben gemaakt
Maar verteld u eens meneer Siknahim.. ik denk dat u hier een nieuw thuis wilt vestigen,en gelijk heeft u, maar waar komt u eigenlijk vandaan ..
Ik kan niet voor de hele planeet spreken, maar Wij zijn wel erg benieuwd naar onze buren, en ik voel me toch wel verplicht om onze excuses aan te bieden voor het feit, dat we misschien zonder dat we de situatie nader hebben onderzocht. Met een teveel aan vertoon van macht voor uw deur stonden.
Mijn excuses daarvoor namens De Robotech en namens mijzelf in persoon.
* simon kijkt naar Siknahim en hoopt dat z'n poging tot verzoening werkt. Hij heeft geen zin in een conflict met deze mensen van wie hij en De Robotech helemaal geen last hebben..
Aaaah meneer Carnagy, u draait niet om de zaken heen. Laat ik dat dan ook niet doen. Laat het duidelijk zijn dat wij nergens vandaan komen, wij hebben geen thuis.
Uw vertoon leerde ons wat voor een type u was. U en de uwen, waren een eindeloze bron van irritatie voor ons. Uw wantrouwen liet ons uw ware aard zien.
Verteld u mij eens waarom wij uw excuses zouden moeten aanvaarden?
Heel simpel meneer Siknahim, u hoeft het niet te doen natuurlijk onze excuses aan te nemen, wij bieden het aleen maar aan.
Het type wat wij zijn . tja dat is een soort schil, geleerd door de ervaringen die wij hebben .. Wij zijn eeuwenlang opgejaagd en hebben ons kunnen redden door dat wij de robotechnologie hebben beheerst een thuis wereld hebben ook wij niet , hoog uit wat verspreide buitenposten door het universum, wij vliegen met onze schepen door de oneindige ruimte op zoek naar een goede thuiswereld en om de zwakkeren te helpen tegen overheerser.
Alleen ben ik bang dat wij in dit geval een fout hebben gemaakt. Wij verwachtte hier een beginnende overheerser aan te treffen die nadat hij z'n basis had versterk het eiland zou proberen over tenemen. we vertrouwde blindelings op de bewoners van het eiland.
maar helaas het bleek niet zo te zijn.
* simon neemt nog een klein hapje van de soep. om even wat rust te nemen.. al vorens verder te gaan
Tja en ons wantrouwen. Wij hadden een thuisplaneet, een beetje vergelijkbaar met deze planeet. op een morgen storte daar een groot ruimte schip neer, de voorloper van de SDF 1, het schip dat u misschien bedreigend voorkomt.
Er zat geen leven in, aleen maar technologie, de Robotechnologie. wij hebben decenia geleerd van de inhoud van het schip en gewerkt om de technologie ons meester te maken .. En toen kwamen zij .. De Invids .. Ze zagen ons als incecten en kwamen hun schip terughalen.
* Simon zwijgt even voor het effect en spreekt dan heel zacht verder
We hadden geen kans, binnen 24 uur was de invasie voltooid .. onze grote mooie steden platgegooid vernietigd, miljarden doden en de overlevende weggevoerd als een soort kweekjes voor de invids.
Een kleine groep overgeblevende vluchtte in een soortgelijk schip dat we nagebouwd hadden, en zo zijn we begonnen ..
* Simon spreekt iets luider en gaat verder
Nog steeds zijn we van mening dat de invids er zijn, aleen dit keer is de rol omgedraaid. Wij zijn klaar voor hen. En vandaar dat we eigenlijk iedereen wantrouwen, soms is dat verkeerd .. Soms willen volkeren/rassen met rust gelaten worden omdat ze ook hun eigen verdriet nog niet hebben verwerkt.
Het spijt me ..
Meneer Carnagy, binnenkort arriveren er meerderen van ons, zij komen hierheen om een nieuw bestaan op te bouwen. Ik neem aan dat we niets te vrezen hebben van u en de uwen?
* Hij staat op uit zijn stoel en staat kaarsrecht met zijn rug naar zijn gast terwijl hij spreekt. Op zijn gezicht is geen greintje medeleven te bespeuren, maar goed dat het verborgen ligt.
Het spijt me als ik u mijn complete levensverhaal niet meteen vertel. Het is mij verboden, ik neem aan dat u voor zaken zoals de deze begrip kunt tonen, maar wat mij wel toegestaan is, is om uw excuses te aanvaarden.
* Het tweede gerecht wordt opgediend, een bord met vlees en groenten die afkomstig zijn van dit eiland. Erbij staat een glas met een diep-rode vloeistof. Indigo neemt zijn plaats aan tafel weer in
Vertelt u eens, was u bang om hierheen te komen? Vreesde u wat u hier zou aantreffen meneer Carnagy?
Meneer Siknahim om antwoord te geven op u eerste vraag. Of u en de uwen die nog gaan komen iets te vrezen hebben. Dan is het antwoord heel simpel.
Nee dat heeft u niet ..
Wij wensen liever geen conflicten met onze naaste buren te hebben, aangezien we een geschiedenis hebben van conflicten en eindelijk rust willen.
Ik denk ook dat ik er op kan vertrouwen dat ook wij niet van u en de uwen te vrezen hebben, desnoods steunen wij u tegen mogenlijke indringers van buiten af.
* Simon zwijgt even
Ik, Wij hopen alleen dat u niet geallieerd bent met De Invids, ik denk niet dat u dat wilt zijn.
Wij zijn zeker ook blij dat u onze excuses aanneemt, en hopen dat we als buren kunnen samenleven. En uw levens verhaal dat komt terzijne tijd wel, Tijd brengt raad zeggen ze wel eens.
* simon eet even een beetje, houd het glas tegen het licht, ruikt er aan en neemt een nipje.. hmmm het lijkt op wijn, en dan wijn van een erg goede kwaliteit. Hij knijpt even z'n ogen dicht, proevend van de wijn en denkt even aan de wereld die ze kwijt zijn geraakt.
Om uw tweede vraag te beantwoorden Meneer Siknahim. Ik was niet bang om hier te komen, eerder bang om hier niet meer weg te geraken, maar het is altijd een risico van het vak. Ik verwacht de dood overal, dus ook hier verwachte ik die, wat kan je anders verwachten als je een rentree maakt in een omgeving die je door mischien je eigen gedrag je niet erg vriendelijk gezind zal zijn.
maar als u vraagt bent u bang om te sterven, dan moet ik u teleurstellen als u een bevestigend antwoord verwacht. Want geen van ons is dat. Ons hele Volk is uitgeroeid en we zijn er boven op gekomen. We zijn uitgezwermd door het hele universum. constant op de vlucht voor de Invids en op zoek naar een plaats dat we thuis kunnen noemen.
Maar U en de uwen hebben niets te vrezen , aleen kunt het beste uitleggen welke weg de uwen bewandelen, zodat we die weg voor u open kunnen houden. U moet dit niet zien als een daad van wantrouwen, maar u weet zeker dat het de uwen zijn die komen en geen invids ?
Mocht de SDF 1 in de weg hangen dan kunnen we die wel verplaatsen, dat is geen probleem.
Hoe nobel uw aanbod daarom ook moge klinken, het is mij strikt verboden om het aan te nemen.
* Indigo knikt en de muziek verandert, ditmaal is de electronica overheersend, maar heeft het een gehaast karakter. De stem van metaal spreekt Carnagy toe
Wees gerust, als mijn volk komt, dan weet ik dat ze alleen komen, dan weet ik wie ze zijn. Achterdocht is onnodig.
[me]tijd brengt raad, maar wat is tijd voor een god? galmt er door zijn hoofd.[/me]
oke dan vertrouw ik op u en de uwen ..
* Simon hoort de verandering in de klanken en snelheid van de muziek.. verwonderd kijkt hij Siknahim aan
De muziek.. de verandering .. gebeurt er wat ??
Wat zou er moeten veranderen? Behalve het gerecht? en de minuten die paseren? Ik dacht dat een verandering in muziek aangenaam zou zijn.
* simon denkt dat is ook gebeurt..
Trouwens .. waar heb heeft U deze drank vandaan ? het lijkt op de wijn van onze thuis wereld ?
Trouwens de veritech fighter die bij de poort staat,laat ik weghalen, ik denk dat we normaal kunnen communiceren zonder dat dat ding nodig is .. En m'n troepen trek ik terug .. ook die lijken me niet meer nodig al deden ze niets dan aleen maar observeren, maar dat had u al door denk ik.
* simon overhandigd een briefje met een paar frequenties
Mocht u ooit hulp nodig hebben, schroom niet en roep ons aan op een van deze frequenties. het maakt niet uit welke hulp u nodig hebt maar wij komen .. een goede buur is beter dan een verre vriend.
* simon denkt even .. die verdomde invids, We hebben niet eens een normaal thuis, laat staan goede buren
Jullie hadden toch niet echt problemen met jullie centrale he .. want we hebben het bericht nagetrokken , niets kunnen vinden maar waarmee koelen jullie de centrale ?
* Indigo gaat zijn gast voor en leid hem via dezelfde weg naar buiten. De paarse doeken zijn onveranderd gebleven tijdens het diner. Achter de zijn vermomming is een ijskoud gezicht te vinden die niet snel genoeg zijn gast naar buiten kan werken. Het gewenste resultaat is behaald, en daarmee eindigt deze poppenkast.
Alle troepen zijn teruggetrokken tot aan de basis ..
* Simon vertrouwd het niet helemaal maar het eerste contact is er. Ik weet zeker dat er meer is dan dat die Siknahim voor geen meter, z'n jarenlange soldaten ervaring verteld hem dat, maar we zullen zien.
* Simon laat een bericht naar de SDF-1 sturen dat ze alle scanners op mogelijke transferopeningen gericht moeten houden, als de rest van Siknahim's mensen arriveren, dan is het fijn om te weten hoe ze dat doen..
Ondertussen is de storm over de basis geraast en de lucht is helder, de opdracht wordt gegeven om weer diverse Veritech Fighters op verkennigs vluchten te sturen over het eiland, misschien dat de robotische voertuigen kunnen helpen bij de heropbouwing.
Het oppervlakte is net zo glad als de ei-vormige vaartuigen maar de vorm ervan is radicaal anders. Het heeft de vorm van een kegel waarbij de achterkant een halve bol is. Het lijkt gedraaid te zijn, als een soort gigantische boor. Een verontrustend gezicht omdat het zo onnatuurlijk overkomt, het is haast onaards te noemen.
Het landt, dat wil zeggen het stopt een paar meter boven de aarde en blijft doodstil hangen. Het zijn een twintigtal mensen die zich via verschillende uitgangen een weg naar de vrijheid banen, met een ingewikkeld ogen apparaat komen zij naar beneden. Hun vormen en gezichten liggen verborgen achter een creatie van beschermend materiaal en donker glas. Ze gaan richting het gat en dalen bijna automatisch af, alsof ze deze plek al kennen sinds hun geboorte.
Een moment van stilte breekt aan boven het gat.
Een vijftal minuten later ontstaat er beweging buiten het gat, het zijn de twintig vreemde wezens en een groep van N-mity troepen die met een zekere overtuigeing op het gevaarte afstappen. Ze werken zo hard en doelgericht als mieren, het gedrag is bijna slaafs te noemen. Stukje bij beetje breken ze het grote voertuig af en sturen ze het materiaal de diepte in.
Ze gaan steeds sneller werken, gehaaster, als bijna paniekerig zijn hun daden te omschrijven. Het gevaarte ordt steeds kleiner, materiaal wordt van binnenuit vervoerd terwijl op hetzelfde moment de buitenkant wordt afgebroken.
Indigo werkt tezamen met zijn broeders en zusters, in een beschermend pak. Zijn handen voelen ruw aan, ondanks de lagen van bescherming, maar hij geeft niet op en blijft hard doorwerken. in zijn hoofd galmt de boodschap na
Eindelijk
Een drietal tonen zijn vlak bij zijn rechteroor hoorbaar, het is de radio die in het beschermende pak zit. Ongemakkelijk kijkt Indigo om zich heen, hij is de enige die stil staat.
De drie tonen stelden hem op de hoogte dat de boodschap kwam van een persoon die boven hem stond, maar van wie precies bleef een raadsel omdat de figuren om hem heen zich in identieke pakken als het zijne bewogen daardoor was het vrijwel onmogelijk om onderscheid te maken en om op zicht alleen, te bepalen wie de afzender was.
Het was een monotone stem die hem toesprak, hoog maar vrijwel zeker afkomstig van een man.
"Goed gedaan, we zijn trots op je. Hoe zit het met de lokale bevolking?"
Erg direkt en confronterend. Met een simpel handgebaar zet hij de radio aan om zo zelf een bericht te versturen naar de onbekende bron.
"De Barbaren vormen geen bedreiging, ze zijn onze moeite niet waard."
"We weten dat je liegt, waarom vertel je ons niet de waarheid!?" comandeert de stem.
"Omdat ik nog niet voldoende onderzoek en aandacht heb besteed aan de wezens die zich hier bevinden. In de periode dat wij ons hier vestigden... heeft zich een klein conflict voorgedaan. Het is opgelost, de informatie die we daaruit verkregen was voor mij voldoende. Deze wezens zijn niet zoals ons. Diplomatiek blijkt niet een van hun sterkste kanten. Ze zijn zeer wantrouwend en handelen op basis van emotionele uitbarstingen. De voertuigen die u ongetwijfeld bent tegengekomen zijn daar een resultaat van. Ze probeerden ons te imponeren, te bedreigen met een vertoon van hun militaire kracht.
Ik heb ze niet hoog in het vaandel, maar als u de informatie wil inzien die we hebben verzameld sinds onze aanwezigheid hier dan bent u vrij om die in te zien. Ik denk niet dat u een andere mening zult krijgen na het zien van deze informatie." legt Indigo rustig uit.
"We zullen zien," kraakt de stem van zijn meerdere. "We zijn hier niet voor vriendschap, we zijn hier om te overleven. De laatste keer dat we ons in lieten met barbaren liep het niet goed af." wordt er gemompeld, de verbinding is verbroken.
Langzaam verdwijnen de figuren in de beschermende pakken van het speelveld en worden ze vervangen door willoze machines die het laatste beetje werk uitvoeren. Het materiaal waarmee deze nieuwe bezoekers kwamen is compleet afgebroken en verdwenen richting het gat.
Er is redelijk veel veranderd sinds het gesprek met Simon Carnagy. Er staat een kleine centrale die de energie levert in een van de ruimtes, het zijn er nu vier, er staat een groot bouwerk van blokken en bollen in een van die nieuwste hallen. De laatste ruimte is compleet gereserveerd voor de N-mity en Neophyte en ligt dieper onder het aardoppervlak dan de andere hallen.
De bouw van de vijfde Ruimte is tijdelijk halt gezet, deze ruimte ligt zelfs nog dieper dan de ruimte die er voor de N-mity is gereserveerd. De Vijfde ruimte zal dienen als een bron van voedsel voor Indigo en zijn volk.
De buitenkant van het woongedeelte van het complex zijn verlicht met een oneindig aantal kleine lampjes met een heel scala aan kleuren. Ze zijn verspreid en branden constant Maar dit is niets vergeleken met het onderzoeksgedeelte dat bijna baad in het licht van kleine gekleurde lichtjes die knipperen en patronen vormen. Het grote verschil is de verlichting aan de binnenkant, het woongedeelte word aan de binnenkant verlicht door een rood-gelig licht en het onderzoeksgedeelte heeft wit licht afkomstig van redelijk grote lichtbronnen.
Indigo glimlacht als hij merkt wie de informatie inkijkt, het is de leider van deze groep, dit is de figuur die hem via de radio aansprak. Het merendeel van de mensen is verdwenen richting het woongedeelte om zich daar te vestigen en om zich daar op te frissen.
"Je hebt juist gehandeld," verteld de man zonder op te kijken van het scherm, "maar ik heb meer informatie nodig over wat er zich daarboven bevind. We moeten voorbereid zijn op een mogelijke aanval van bovenaf."
De zon die hoog boven hen straalt bereikt hen niet op deze ochtend, en ze zal geen van hen bereiken deze gehele dag.
Het werk waar ze dag en nacht aan hebben opgeofferd is voltooid. Ze zijn vrij van de wrede grip die het nieuwe begin met zich meebracht. Langzaam begeven de eersten zich richting de kamers die zijn ontworpen voor hun vertier, daarbinnen wacht op hen het verleden. Een ingenieus apparaat dat ieder individu terug kan brengen naar een periode in zijn of haar leven dat gewenst is, al is het maar tijdelijk. De reis die ze maken is een reis van de geest, terwijl de ziel zich onderdompelt in tijden van geluk, blijft het gekwelde lichaam in het hier en nu.
Indigo bekijkt zijn broeders en zusters en ziet de ongelukkige staat waarin ze verkeren. Ze hebben alles verloren dat hen lief was, het is onvervangbaar.
Een vreemd gevoel van jaloezie overkomt hem, de wereld boven hen wordt bevolkt door wezens die geluk ervaren, een doel hebben. Daarboven hebben ze alles en zij hebben niets meer.
Zijn handen dansen over een nabij gelegen paneel en een waterval aan informatie word aan het bestaande net toegevoegd. Het is informatie over de bovenwereld, informatie over de dingen die hij haat en tegelijkertijd benijdt. Het is zijn taak om de toevoer van informatie te regelen, hij bepaald wat er wordt onderzocht daarboven, wat er wordt doorgesluisd naar zijn meerderen.
Een hele eer voor hem, maar op hetzelfde moment plaatst deze eer hem in een positie van macht.
Hij verstuurd een eenzaam bericht naar Neolith en zijn N-mity troepen. Het is een verzoek om de strategische punten van een bovenwereld in hun handen, op te sommen. Wat zouden wij ermee winnen als onze keus de bovenwereld was geweest en niet de onderwereld waar ze zich nu bevonden.
Indigo besluit om zich bij zijn broeders en zusters te voegen in het verleden.
De tijd sleept zich voort buiten de machine, traag en pijnlijk leeft Indigo in de realiteit. Het is een ware hel van nutteloosheid. Zonder een doel, zonder een richting, zonder motivatie om te beginnen aan een nieuw avontuur in zijn leven. Onder zijn ogen zijn wallen te vinden, hij heeft al in geen dagen meer een echte droom gehad.
De Neolith zijn stil en Indigo weet niet wat hij moet doen, moet hij ze benaderen en ondervragen, moet hij ze motiveren, moet hij hen overhalen tot handelen. Het doet hem weinig, de vragen die hij zichzelf stelt zijn pijnlijk en laten hem zijn tekortkomingen zien, hij verlangt wederom naar de perfectie van zijn eigen verleden.
De kamer ziet er verwaarloost uit, hij voelt zich niet verplicht om actie te ondernemen. Hij voelt zich steeds nuttelozer en depresiever. Zijn lichaam is zwak en beweegt zich lusteloos door de ruimte, het beeld dat hij krijgt als hij een spiegel passeert is dat van een zwak figuur zonder ziel en zonder vonk. Het negatieve beeld voedt zijn naargeestige stemming.
Hij slentert naar een van de machines die een speciaal doel hebben, de voortplanting. Hij wast zijn gezicht en ontkleed zich. Zijn naakte lichaam neemt plaats in de nis die speciaal voor het lichaam is bedoelt.
Het apparaat sluit zich en er is niets meer dan duisternis. Indigo voelt hoe een scherpe naald zich in zijn slaap boort. De pijn is verschrikkelijk, maar het laat hem koud. Een viertal andere naalden boren zich door zijn huid heen, langzaam vinden ze hun doel, een tweetal slagaderen en een tweetal aderen.
Een dikke naald boort zich een weg door zijn schedel, hij voelt het achterin zijn hoofd. De duisternis neemt bezit van zijn geest en zijn bewustzijn verdrinkt in een mix pijn en apatie.
de bouw van een fantastisch apparaat...
een heuse...
T I J D M A C H I N E
...
Het begint met een monotoon gezoem, het gezoem word een heldere toon die van laag naar hoog gaat. De toon klimt tot hoog boven de grenzen van het menselijk gehoor.
In een fractie van een seconde is het dan zover, het is verleden tijd geworden.
Wat zich in het hier en nu bevind is iets ouds, versleten en vergeten door de tijd.
Vanuit een andere ruimte kijkt een viertal onderzoekers glimlachend toe. Het experiment is geslaagd en hiermee opent zich een geheel nieuwe cosmos.
As the nanoseconds slipped through his fingers like grains of golden sand, he looked upwards to the ceiling. His eyes dull and lifeless were extremely succesfull in hiding his thoughts from the world outside. They say that the eye is a window to the soul, if this were true, his soul lay hidden behind an endless gallery of thick black curtains.
He was the next person to take the step into the endless stream of time. Fear seemed unable to poison his state of mind, all he could think of was the possibities that he would get, not long from now.
...
He had lost a layer of skin, or so it seemed. Sensitive, that's a word to describe the state his body was in while undergoing the process. He could feel every single movement of the air around him, he could hear the faintest whisper, and then there was a vacuum of senses, there was nothing. It lasted, not even a single second, but it was long enough to almost drive him mad.
He had arrived at the place... (or should that have been: Time?) he was bound to arrive at. A single thought ran through his head as he opened his eyes...
So this is the year 2001?
Stilte danst door de lege vertrekken.
Wat hier binnen is gebeurt zal een raadsel blijven, een verhaal dat een eeuwigheid zal moeten wachten voordat het verteld kan worden.
|
|
