The Storyteller

* ....En de Bard verteld;

Het verlies van magie en de geboorte van fantasie

Zoals jullie weten zijn alle Goden Een en is er maar Een God, maar zelfs God heeft een tegenstander.

Lord Morningstar, beter bekend als de Duivel, koestert een diepe haat tegenover de mens en het ontstaan hiervan is eenieder bekend. Na vele jaren heeft de Duivel een plan, een plan om de mens en het magische volk van elkaar te scheiden. In de hoop dat de mens zonder magie aan hem onderworpen zal zijn.

De Duivel stuurt een paar van zijn twee hoogste generaals naar de Aarde, de machtige Beelzabub en Azaezel. Samen met hun legioenen leveren zij en de magische rassen een grote, zware veldslag. De magische rassen moeten het onderspit delven en besluiten te vluchten naar de Astrale wereld tussen hemel en aarde.
Vervolgens geeft de Duivel de opdracht om de Goden en Godinnen van de Aarde te vernietigen.
Zijn generaals sturen hun gevangen zielen naar de Aarde en deze bewegen zich als boze tongen onder de mensheid. Zij dringen door tot de hoogste ranken van de religies die de Ene God aanprijzen en middels deze nieuwe macht creeeren zij een beweging die de aanhangers van Goden en Godinnen als een bedreiging zien.
Deze aanhangers worden vervolgd en behandeld als ketters, heidenen. Het geloof in de Goden en Godinnen verdwijnt en deze machten kwijnen langzaam weg. Ook zij trekken zich terug naar de Astrale wereld.

De mensheid, nu berooft van de magie en hun eigen magie vergeten, valt terug in een primitief leven. Dit leidt tot een trage ontwikkeling van de mens en dit leidt tot misverstanden tussen de vele verschillende volkeren. Het gevolg hiervan oorlog, onbegrip, haat en jaloezie.
Maar in zijn trots heeft de Duivel geen rekening gehouden met zijn eeuwenoude tegenstander.

God geeft de mens een nieuwe vorm van dromen, astrale dromen opdat hun toch nog de magie die ooit heeft geleefd en waar zij deel van waren nog mogen zien. Hij kijkt toe hoe de mens deze nieuwe vorm van magie beoefent en ziet dat zij nog meer magie nodig hebben. Dan geeft God zijn grootste geschenk aan de mens, fantasie.

* Er was eens een party bestaande uit een een half-orc (barbarian), een elf (sorcerer), een dwerg (cleric) en een halfling (roque). Deze avonturiers besloten een opdracht van de zittende koning Veritas te aanvaarden en onderzoek te doen naar een verlaten tempel.

Na een gevaarlijke reis vol overvallen en moeilijk begaanbare paden staan ze uiteindelijk op het punt om de tempel binnen te gaan. Nu ze de tempel eenmaal gevonden hebben besluiten ze dan ook maar de tempel binnen te gaan. Eenmaal in de tempel wachtte hen een onaangename verassing. Voor hen doemden een stel gnollen op. De gnollen werden vergezeld door hun favoriete dieren, de hyena's.
Na een hevige maar kort gevecht met de gnollen en de hyena's kwamen de avonturiers ongeschonden uit de strijdt. De avonturiers gaan vervolgens op onderzoek uit in de tempel. Nadat de hal van de tempel aan een grondig onderzoek is verricht wordt er een altaar ontdekt. Na een toevallige aanraking van het altaar gaat er een deur naar een geheime kamer open.

Vanaf dit punt besluiten de avonturiers zich op te splitsen onder invloed van de halfling en de half-orc. De halfling gaat rechts een gang in en begint aan een deur te friemelen. De Orc gaat links van de party een gang in en smijt de eerste de beste deur open. De dwerg gaat voorzichtig de geheime kamer in en de elf volgt na veel gedraal de halfling.

De halfling heeft ondertussen de deur onderzocht op aanwezige vallen. Voorzover hij kan bepalen zit er geen val op de deur en hij besluit de klink van de deur vast te pakken. Op het moment dat hij de klink naar beneden duwt gaat er een val af. De elf die op dat moment vlak achter de halfling is komen staan, bespeurt een magisch aura dat over haar heen trekt. Ze probeert de halfling aan te spreken en merkt tot haar stomme verbazing dat ze niets meer hoort.
Ook de halfling heeft ondertussen door dat er iets mis is. Maar onvervaard rent hij toch de kamer in. Eenmaal in de kamer wordt hij aangevallen door 4 creatures, waarbij hij meteen zwaargewond raakt. hij doet dus het enige wat hij in dit geval nog kan doen. Hij slaat op de vlucht.
Eenmaal terug in de gang begint hij naar de elf te zwaaien, dat deze weg moet rennen om hulp te halen. Maar omdat verbale communicatie niet mogelijk is, begint de elf vrolijk terug te zwaaien. Op dat moment komen de creatures om de hoek en slaat ook de lef op de vlucht.

Ondertussen is de dwerg heel voorzichtig de geheime kamer ingewandeld en heeft daar een kist ontdekt. Zo omzichtig als ze de kamer heeft doorzocht, zo roekeloos gaat ze te werk met de kist. De dwerg rukt de kist in een keer open en krijgt een volle steekvlam over zich heen. Zwaargewond begint de dwerg zichzelf te helen. Nadat de zwaarste verwondingen zijn geheeld hoort ze voetstappen en gaat ze kijken waar die vandaan komen. Op het moment dat ze haar hoofd de deur omsteekt, ziet ze de elf en de roque langs rennen. De dwerg besluit daarop ook maar die kant op te rennen.

Nadat ze uiteindelijk bij de half-orc zijn aangekomen, besluiten ze een valstrik op te zetten voor de creautures. Het eerste creature trapt in de valstrik de overige creatures worden in een kort gevecht verslagen.

Na een relatief rustige nacht in een voormalige slaapkamer van een monnik, besluiten de avonturiers de laatste kamers te doorzoeken. In de laatste kamer komen ze een Hill Giant tegen die na een hevige en bloedige strijd wordt verslagen.
Blij met deze overwinning besluit de roque 1 van de kisten die in een hoek van de kamer staan te openen. Op het moment dat de roque de kist open trekt verdwijnt hij op mysterieuze wijze.

Vanuit een andere kamer horen de overige partyleden de roque schreeuwen. Eenmaal de kamer binnengelopen zien ze de roque opgesloten in een kooi. Onverwoestbaar en zonder slot. De roque smeekt de partyleden om hem eruit te halen. De andere partyleden kijke elkaar aan en halen schouders op. Jammer, maar als de roque er op zijn eigen kracht al niet uit kan komen, hoe moeten wij dat dan doen?

* En zo eindigt dit trieste verhaal. Ik hoop dat jullie evengoed hebben genoten van deze sage uit de wereld van Ehrlitan

_{D&D Moraal van dit verhaal: Houdt rekening met de gevolgen van zelf verzonnen vallen als dungeon master.}

[Dit bericht is gewijzigd door Werik op 01-05-2003 20:06]

Er was eens een man die ongelooflijk goed vertellen kon, heowel hij bijna niets had meegemaakt. Zodra hij dan ook begon te pratenstroomden de mensen naar hem toe en luisterde ademloos, al wisten ze dat alles wat hij zie verzonnen was. Op een dag vertelde de man het volgende: Hij liep in een bos en daar verscheen hem een vrouw van een verblindende schoonheid. In haar groene haren droeg zij zwarte parels en in het midden van haar voorhoofd blonk een blauwe saffier. Zij keek hem recht in de ogen en glimlachte. Toen wenkte zij hem met haar sneeuwwitte hand, maar hij volgde haar niet. Hij drong dieper het bos in en ontmoette een pauw. De vogel vouwde ritselendzijn staart open en deze bleek van zuiver goud te zijn en elke veer droeg op het eind een rode robijn. Maar de man liep door en daar trad ui het struikgewas een hert te voorschijn met een gewei van zilver. Uit elke tak van dit gewei klonk een toon, alsof het fluiten waren, en samen vormde die klanken een bovenaardse melodie. Toen de man dit alles verteld had vroegen de mensen hem of hij de volgende dag opnieuw het bos wilde ingaan om hun sávonds te zeggen wat hij nog meer gezien had. Hij beloofde dit en zie, toen hij de volgende dag het woud betrad kwam hij werkelijk de vrouw tegen met het groene haar en de blauwe saffier en ook ontmoette hij de pauw met de gouden staart en zelfs het hert trad hem al zingend tegemoet. De man keerde terug en de mensen verdrongen zich om hem heen. Maar hij stond zwijgend en met neergeslagen ogen in hun midden. En ze vroegen hem: 'Vertel ons, wat hebt u vandaag gezien?' En de man antwoordde bedrukt: 'Vandaag, vrienden, heb ik niets gezien

_{Vrij naar Godfried Bomans, 'Van hetzelfde' 1969}

"Er is nog een verhaal wat ik gehoord heb van een geweldige Bard die ik graag met jullie wil delen. Ik heb begrepen dat de verhalen over de Endless hier nog niet zo welbekend zijn."

Worlds' End

Op een avond ontstaat er een machtige storm, voor de een was het een zomerse avond, voor de ander een herfst avond. Vele reizigers van allerlei soorten, verleden, toekomst, magisch en niet magisch raken verdwaald. Sommige van hen raken voor altijd verdwaald en sommige vinden een Free House genaamd The Worlds' End.
Nadat men eenmaal het feit heeft geaccepteerd dat ze vast zitten totdat de storm voorbij is geraasd, of besloten heeft dat ze slapen en een heel vreemde droom hebben, gaat men bij elkaar zitten en vertellen hun verhalen...

En dit is er een van;

* In het verre India was er een heilig man, hij was dunner dan dun, zijn baard witter dan sneeuw en zijn huid donker dan het zwartste kool, en hij eiste dat hij met de koning mocht spreken. Uiteraard weigerden de wachters en als reactie pakte de heilig man een dolk en sneed zijn eigen hand af. De wachters waren geschrokken van zijn actie en raakte nog meer in shock waneer ze realizeerden dat de man zijn wond niet bloedde.
De heilig man pakte zijn nog bewegende hand weer op en met een vreemd, mysterieus gebaard hechte zijn hand zich aan de wond.
"En nu zullen jullie mj naar de koning brengen" zei de heilig man en de wachters gehoorzaamden.
"Licht van de goden op aarde. Ik ben, zoals u kunt zien, een heilig man en ik heb zware testen doorstaan, zo zwaar kan niemand het zich voorstellen. Door alchemie en door gebeden heb ik deze vrucht gewonnen die eruit ziet als een appel met een vijgeblad. Deze vrucht, is de appel van het Leven en hij die deze appel tot zich neemt zal voor eeuwig voortbestaan." vertelde de heilig man.
"Waarom eet u deze appel niet zelf?" vroeg de koning, die wijzer was dan men dacht.
"Ik heb drie redenen. Ten eerste ben ik te oud, eeuwig leven behoort de jongeren. Ten tweede, ik wil graag deelnemen aan de karma van het leven, overlijden en herboren worden. Op een eventueel pad naar grotere geschenken dan eeuwig leven. Ten derde.... Ik ben te bang om deze vrucht te eten." vertelde de heilig man.

De koning dacht lang en diep na over dit geschenk van het eeuwig leven. Hij had een vrouw van wie hij meer hield dan het leven zelf en besloot om dit geschenk aan haar te geven.
Helaas was zijn vrouw hem ontrouw en zij had een minnaar die Kapitein was van de Paleiswachters. Diezelfde avond dat zij van haar man de appel kreeg gaf zij deze aan haar minnaar, van wij zij nog meer hield dan van het leven zelf.
Maar helaas, de Kapitein was verliefd op een prostituee die in het dorp woonde, een courtisanne. Hij kocht haar diensten met goud en juwelen die hij op zijn beurt weer van de koningin kreeg, en hij gaf de courtisanne de appel.
De courtisanne was een mooie vrouw, maar zij was bang van de appel en om zichzelf het paleis in te werken bracht zij de appel naar de koning. Uiteraard schrok de koning en toen zij hem vertelde hoe zij de appel had bemachtigd gaf hij haar een beloning.
Toen gaf hij de opdracht om de koningin en haar minnaar te onthoofden, zonder haar te martelen, want hij hield meer van haar dan van het leven zelf.

Hij kleedde zich in bedelaars kledij en stond het koningschap af aan zijn broer. Hij verliet het paleis onderwijl etend van de appel. Niemand heeft hem ooit nog gezien.

Nadat de verteller van dit verhaal klaar was onstond er wat opheffing voor de ramen van de Free House en iedereen probeerde naar buiten te kijken.
De lucht werd helder en men zag oneindig veel sterren en een grote halve maan. De wolken trokken weg en toen zag iedereen het...

Een man met een cape en de kap ver over zijn gezicht getrokken. Hij droeg een boek die vast zat geketend aan zijn hand. Daarachter liep een man met een vlag en achter hem mensen die een doodskist met zich meedroegen. Iedereen die keek begon, vrijwillig of niet, te huilen en niemand wist waarom.
Deze grote processie leek voor eeuwig te duren. Engelen, elven, mythische goden en nog vele soorten wezens namen deel en aan het einde van deze processie liepen er twee vrouwen.
Een vrouw had verschillende kleuren haar en stopte af en toe, alsof ze niet meer wist wat ze aan het doen was of waar ze was.
De laatste vrouw, ze stopte en achter haar werd de halve maan rood, alsof deze bloedde. Ze keek iedereen aan en het was alsof ze haar kenden, alsof zij hun beste vriendin was. Iemand aan wie je alles kon vertellen.....

_{Korte samenvatting van Worlds' End, The Sandman van Neil Gaiman}

[Dit bericht is gewijzigd door Nocens_Veneficus op 04-05-2003 00:22]

Tempel van Yu Huan Shang Ti en Kuan Yin

* In het Verre Oosten, in China welteverstaan, stond er op een eenzame berg een schitterende tempel. De tempel van Yu Huang Shang Ti, een mannelijke God geboren uit de hemel en heerser van de lucht en wind. De tempel was schitterend, gehouwen uit de berg zelf. Alle dienaren en krijgers van deze tempel waren van het mannelijk geslacht. Op de tegenoverliggende berg stond ook een schitterende tempel, de tempel van Kuan Yin. De vrouwelijke tegenhanger en in deze tempel waren alle dienaren en alle genezers vrouwelijk.
God en Godin, heersers van de wind en hemel, werden als gelijken vereerd, zoals het altijd was met de oude religies en iedereen leefde in vrede. Helaas net als alle andere verhalen brak ook hier het kwade door.

Het was een schitterende zonnige dag en de twee tempels vierden gezamelijke het lentefeest, vergelijkbaar met Beltane, in de tempel van Kuan Yin. Toen werd plotseling de overschaduwd en de tempel werd in duisternis gehuld. Iedereen was verstijft van angst en de berg begon te schudden en de prachtige marmeren vloer spleet open. Een rode gloed kwam uit de grond en het leek alsof de berg bloedde. Sommige van de mensen vielen in de afgrond en diegene die in aanraking kwamen met de rode gloed verbranden ter plaatse. Uit het grote gat kwam een gedaante gehuld in een zwarte mantel en de chaos brak uit. Angst sloeg om in waanzin, maar niemand kon vluchten. De deuren en de poorten van de tempel waren gesloten.
Wat zich precies heeft afgespeeld in de tempel weet niemand, want geen die daar naar binnen was gegaan is er levend uitgekomen.

De tempel van Yu Huang Shang Ti beefde ook, maar uit woede van wat er met zijn vrouwelijke tegenhanger gebeurde. De dienaren, krijgers en priesters die waren achtergebleven, omdat zij te oud of te jong waren om deel te nemen aan het lentefeest, snelden naar buiten en zagen de tempel van Kuan Yin ten gronde gaan. In de lucht verscheen een goddelijke verschijning van de Godin. Ze leek als het ware naar haar ten onder gaande tempel te worden gezogen. Te midden in het puin stond de vreemde, in zwart gehulde man met een kleine doorzichtige fles. Hij hield de fles omhoog en riep toen luidkeels naar de toeschouwers.
"Kuan Yin heeft de Amatsu Mikaboshi afgewezen en hier zal zij voor boeten. De God van het kwade adviseert iedereen om niet de held te spelen en Kuan Yin te bevrijden." en met deze woorden verdween de man. De lucht werd weer helder en de zon brak door.

Helaas was de ontvoering van Kuan Yin niet het enige kwaad wat was gedaan, want toen hij bezit nam van de tempel en de berg om deze te doen beven had Amatsu Mikaboshi hem hierin gevangen. Berooft van zijn vrouwelijke tegenhanger was de God van de hemel niet in staat om zich te bevrijden. Eenmaal dit beseffend schudde de berg nogmaals van woede. De wolken trokken samen en de lucht werd donkergrijs, een storm brak los en de hemel weende om zijn God.

De aziaatische man brengt de Bard een nieuw pul bier en de Bard accepteert deze en lest zijn dorst. Hij kijkt om zich heen en ziet dat zijn luisteraars hem vol verwachting aan kijken.
"Natuurlijk is er ook een held, zoals in ieder verhaal...."

* Een van de jonge krijgers die in de tuin van de tempel had liggen slapen ontwaakte toen het begon te donderen. Verrast door deze plotse storm rende hij naar binnen, maar werd getroffen door de bliksem. Normaliter zou een mens dit niet overleven, maar de krijger werd vastgehouden door de bliksem. Energie vanuit de aarde en vanuit de lucht vloeiden door zijn lichaam en hij werd één met de natuur. Hij kreeg de gift van de wind, beheersing over de lucht en de wolken.

Met behulp van de priesters, dienaren en andere krijgers begon de begiftigde krijger aan zijn trektocht naar Japan, land van de rijzende zon, maar ook thuisland van Amatsu Mikaboshi. De krijger drong door tot de tempel van de God van het kwade en daagde deze uit voor een duel om Kuan Yin.
Ook hier weet niemand wat er precies is gebeurd. Het gevecht vond plaats waar niemand hen kon zien en al had dit gekund, dan nog had men dit niet overleefd.
Tijdens dit gevecht sloop een van de priesters naar binnen en stal de fles die naast de troon van Amatsu Mikaboshi stond. Hij werd natuurlijk onmiddelijk opgemerkt door de wachters van Amatsu Mikaboshi en de jacht was geopend. De God van het kwade verbrak het gevecht en concentreerde zich op de priester, doch de krijger bemerkte dit en riep de wolken. De hemel werd donker en de machtigste en grootste storm die de wereld heeft gekend brak los. Zeeen en rivieren overstroomden, het land werd overspoelt met water. De priester ontkwam en de krijger vluchtte achter hem aan.

Kuan Yin, eenmaal vrij, bevrijde Yu Huang Shang Ti en besloot dat zij samen sterker waren dus in plaats van haar tempel in ere te herstellen voegde zij deze bij die van Yu Huang Shang Ti. Man en vrouw verenigd, yin en yang.

De Bard beeindigd zijn verhaal en neemt nog een laatste teug bier.
"De afstammelingen van de krijger die begiftigd werd met de kracht van Yu Huang Shang Ti bezitten nog steeds de gift van de lucht en worden als de gave herkend wordt naar het Verre Oosten gestuurd. Of dit waar is laat ik in het middent, maar de tempel bestaat nog steeds..."

"En wat voor verhaal zouden jullie nu willen horen?"

"Iets met draken!" Klinkt het...

"...En iets met helden" roept een ander...

* De Bard blijft even stil, als in gedachten verzonken, en begint dan aan zijn volgende verhaal....

De koning en de draak

Zoals dat wel vaker gaat in verhalen zoals deze, was er eens, lang geleden, in een land hier ver vandaan, een wijze koning. Deze koning heerstte al heel zijn leven over zijn land, en onder zijn heerschappij leefde zijn volk in vrede en grote voorspoed. Geel graan wuifde op de velden, het water was er schoon en in de bergen werd goud en zilver gewonnen. Zijn volk was tevreden en dus was de koning dat ook.

Maar deze rijkdom was ter ore gekomen aan een machtige draak, die hoog in de bergen, waar het goud en zilver gewonnen werden, zijn hol had. Deze draak was al oud, en woonde al eeuwen in de bergen, die hij als zijn domein beschouwde. Zoals bekend houden draken van goud en zilver, en het duurde dan ook niet lang voordat de draak zich ervan had overtuigd dat het edelmetaal dat uit zijn bergen gewonnen werd, in feite aan hem toekwam en aan niemand anders.

Langzaam ontstak zijn verlangen naar goud en zilver in de draak een enorme woede, en het was dan ook in woede dat de draak opsteeg vanuit zijn hol om zijn bezit terug te nemen van diegenen die het gestolen hadden.

Bijna dagelijks viel de draak de karavanen aan en voerde het metaal dat zij vervoerden met zich mee naar zijn hol. Al snel kwam dit de koning van het land ter ore en onmiddelijk liet deze het mijnen staken. Er zouden voorlopig geen transporten van goud en zilver meer zijn. Daarna liet de koning zijn raad van wijze mannen bij zich komen, om te bepalen hoe het probleem opgelost zou kunnen worden. Lang, zeer lang, vergaderden zij. "We moeten helden en avonturiers sturen, om de draak te doden" zei er één. "We moeten het de magiërs vragen." zei een ander.

Maar terwijl de koning vergaderde met zijn wijze mannen, verarmde het land, afgesneden als het was van de bron van haar rijkdom. En ook deze geluiden kwamen de koning ter ore, en omdat hij zeer meeleefde met zijn volk deelde hij hun smart en wanhoop. En het was in deze wanhoop dat de koning een gebed omhoog stuurde, naar de Godin die hij zijn hele leven al vereerde.

En ziet! Daar geschiedde een wonder! Een helder licht scheen vanuit de hemel over het land, en vanuit dat licht weerklonk een stem.

"Oh Koning, zoals U mij in uw tijd van voorspoed niet vergeten bent, zo zal ik op mijn beurt U, in uw tijd van ramspoed terzijde staan."

En op deze woorden weerklonk een machtig hoorngeschal, en vanuit het licht daalde een Engel neer. Zwart waren zijn vleugels en in zijn hand droeg hij een machtig zwaard. De toorn van de Godin was op zijn gelaat te lezen, en een goddelijk vuur brandde in zijn ogen.

Snel vloog de Engel in de richting van de bergen. De draak, die de Engel had zien aankomen, verschool zich in zijn hol. Maar de Engel wist hem te vinden en het land schudde van hun strijd.

De draak had zijn machtige vuurspuwende adem, maar wat is drakenvuur voor een Engel, in wie het vuur van de Godin brand?
De draak had machtige klauwen, maar wat is er scherper dan de rechtvaardigheid vand de Godin?

Lang vochten zij, want de draak was oud en machtig, maar uiteindelijk bracht de Engel hem een dodelijke wond toe aan zijn borst. Zielloos stortte de draak ter aarde en een groot gejuicht ging door het land.

De koning was zeer verheugd en hij en zijn land leefden nog lang en gelukkig.

De Godin, in al haar gerechtigheid, nam de draak op, en plaatste hem aan de nachtelijke hemel, in het sterrenbeeld dat wij nu als 'de draak' kennen, waar hij eeuwig op de rijkdom van de aarde kan neerkijken, zonder er iets van te bezitten.

_{De moraal van het verhaal lijkt me wel duidelijk, LD en Werik}

In het land Ehrlithan staat op een vrij afgelegen gebied een burcht. Deze burcht is eigendom van Lord Dreamer. Zo genoemd omdat hij een droom probeerde te verwezenlijken met het bouwen van de burcht. Een groot gedeelte van die droom is waarheid geworden. De burcht is nu een veilig toevluchtsoord voor alle wezens die daar behoefte aan hebben. En daarom zijn een steden en dorpjes die langzaam groter groeien. De handel begint te bloeien. enz.

De burcht is gebouwd op elfengrond. En als gevolg daarvan zijn er ondertussen een aantal elfen die dienen onder Lord Dreamer. Hoewel dienen, er bestaat een hechte vriendschap tussen de Lord dreamer, zijn eerste raadgever de druide en 2 elfen, waarvan de ene een ranger is en de ander een roque. Beide de besten op hun gebied.

Alles is vredig in het rijk van Lord Dreamer, tot er op een dag een man de burcht komt binnengestrompeld. Lijkwit. 1 van zijn armen hangt nog slechts met een paar pezen aan de rest van zijn lichaam. Zijn voeten zitten onder de blaren en over zijn hele lichaam lopen diepe wonden. Wonden die op het eerste gezicht zijn gemaakt door klauwen. Snel loopt de elf ranger, die toevallig dienst had, op de man af. De man doet nog 1 stap en valt neer. De elf bukt en wil de man optillen. Maar deze begint te stamelen.

* Lord Dreamer.....Ik moet....hem..waarschuwen. Haunted....Village...op ....een...dagmars.......rijden...Vreselijke...creatures...mijn....ergste...nachtmerrie.....
Rijdt....een....halve....dag....naar....het....noorden,...buig....dan..gedurende....2 uur af....naar...het....westen en....vervolgens....de....rest....van de rit....naar het.....noordwesten....Lord dreamer,....ik.......moet........hem.........waarschuwen.

Op dat moment verlaten zijn laatste krachten de man. Voorzichtig pakt de elf de man op, waarna hij richting de kamers van de druide begint te lopen. Onder de indruk van de dood van de man.

Bij de kamers van de druide aangekomen is de elf zover hersteld dat hij de man aan de druide overdraagt en deze meteen meedeelt dat hij eerst mee moet komen en daarna voor de man kan zorgen. Aangespoord door de ernst van de elf, sormt de druide zijn kamers uit in achtervolging op de elf die ondertussen ook weggesneld is.

Bij de kamers van Lord Dreamer aangekomen, kloppen ze eerst netjes aan waarna ze naar binnen stormen. Lord dreamer die net aan het genieten is van een heerlijk bad kijkt verschrikt op. Evenals de beide "indringers" die inene een mes achter in hun rug voelen prikken. Nadat iedereen is bijgekomen van de eerste schrik, stapt de roque elf grinnikend naar voren. En stopt daar meteen weer mee nadat hij het ernsige gezicht van zijn rasgenoot heeft gezien. Snel doet deze uitleg. Even moet Lord Dreamer nadenken voordat hij zegt.

* Dit blijft onder ons. We gaan met ons vieren op pad. Ik wil dit persoonlijk onderzoeken. Als het waar is, dan dien ik de eerste te zijn die aan het gevaar heeft blootgestaan. Zadel paarden. We vertrekken onmiddelijk.

Nog geen kwartier is er verstreken als er 4 personen in een razende galop uit de burcht vertrekken. De mensen die ze onderweg tegen komen zien nog geen eens wie die 4 personen zijn. Zo een vaart hebben ze erin. Nadat ze bijna een volle dag gereden hebben, in de richting die de man zei, zien ze in de verte een poort opdoemen.

* Zo nu is het eerst tijd voor dat rondje bier. Daarna zal ik vertellen hoe dit verhaal is afgelopen.

[Dit bericht is gewijzigd door Werik op 13-05-2003 19:38]

Voor dat het andere verhaal verder gaat even een tusen verhaal, een verhaal voor het vermaak en een deel van de oude geschiedenis van het noorden, dat heb ik wel voor jullie.

Het was nog in de tijd van mijn verre voorouders, de tijd dat de trollen nog veelvuldig de dorpen plunderden, de tijd dat de oude machten nog vrijspel hadden. Dit is het verhaal van een kleine jongen en de bezielde boom.

Je moet je voorstellen dat er in die tijd veel zagen en legende zijn ontstaan. Het was een roerige mooie tijd. * Isgranur staart even in het haardvuur en neemt een slok. Een oplettende aanhoorder zou kunnen opmerken dat het lijkt als of Isgranur z'n eigen herinneringen aan het ophalen is.

We gaan terug in de tijd vele jaren terug. Een klein dorpje aan de rand van het zwarte woud en de hemelbergen. Het woud zo genoemd door dat het diepe gedeelte ondoordringbaar lijkt en zonlicht niet de bodem bereikt. De bergen heten zo omdat hun pieken tot boven de wolken komen. Het dorpje niets bijzonders verder, gewoon een dorpje. In het dorpje woonden een houtbewerker met z'n vrouw en 3 kinderen. De man hakte de dennen en bewerkte ze tot kunstig gesneden voorwerpen, meubelen en andere zaken die van pas kunnen komen. De vrouw deed het huishouden en verzorgte de moestuin. De kinderen, twee meisjes en een jongen speelden en hielpen mee in huis.

Op een dag toen de jongen oud genoeg was om z'n eigen bijl te krijgen en het het houtbewerken gaat leren vraagt z'n vader of hij in het bos een dunne den wil kappen en daar een mooi met houtsnedes bewerkte ronde paal van wil maken. De jongen pakt z'n knapzak en z'n bijl en zegt dat hij tegen de avond thuis zal zijn. Dan gaat hij op pad, het eerste stuk in het bos ziet hij al leuke boompjes die goed genoeg zijn, maar de jongen wil meer. Hij wil voor z'n eerste echte taak die hij van z'n vader heeft gekregen een boom met een ziel gebruiken. Een boom die kracht en een wil uitstraalt, en daarvoor moet hij in het donkere gedeelte zijn.

De dag is al half om als de jongen eindelijk het donkere gedeelte van het bos bereikt. De bomen stralen kracht gevoel en macht uit. De jongen prevelt een gebed naar de god van het goede en zoekt z'n boompje uit. Als de jongen een leuke boom heeft gevonden pakt hij z'n bijl, slijpt hem nog scherper met een wetsteen en haalt uit en slaat de bijl diep in het boompje. Een jammerlijke gil dat uit de boom lijkt te komen is het resultaat. De jongen schrikt en ziet tot z'n verwonderingen dat bij het boompje de bladeren verwelken en afvallen. De jongen zucht een keer, en verbijt zichtzelf dat hij die onzin ziet en slaat nog een keer toe, wederom klikt er een ijselijke kreet, maar nu buigt het boompje om en met een laatste klap slaat de jongen het boompje los.

Inmiddels is het al laat geworden en de jongen besluit te overnachten, hij kan dan het boopje alvast van z'n bast ontdoen en ook van takken zodat de jongen de kale stam overhoudt. In het dorpje vragen de ouders zich inmiddels af waar de jongen blijft en de vader zegt dat hij wel zal overnachten in het bos. De jongen zit inmiddels bij een houtvuurtje de stam van het boompje te bewerken met z'n bijl en een mes. Dan hoort hij fluisterd z'n naam en de vraag waarom ? waarom moest boomgeest dood. De jongen schrikt en denkt terug aan het gegil van het boompje. zou het??, zou hij ?? Is het echt dat hij een boomgeest heeft dood gemaakt omdat hij het boompje tot houtsnijwerk wilde maken.

De stem van de wind zegt duister en zacht: Je zult vijftien jaar van je leven in het bos dwalen, je zult de natuur leren kennen en je krijgt een verdwaalde welp om op te voeden, wanneer de welp er klaar voor is mag je naar huis, niet eerder. Je mag het bos proberen uit te gaan maar je zult verdwalen. Dat is je straf. de straf van het woud. De jongen voelt dat de wind de waarheid spreekt en barst in huilen uit. Al huilend valt de jongen in slaap en de volgende ochtend wordt hij gewekt door een natte tong, een tong die toebehoord aan een kleine witte welp, het jong van een sneeuwwolf. Jaren gaan er voorbij de jongen groeit op in en met het bos en zo ook de welp, die uitgroeid tot een mooie krachtige wolf.

In de tussentijd zijn z'n ouder gaan zoeken in het bos maar konden geen enkel spoor vinden, z'n moeder is na vijf jaar gestorven van verdriet en z'n vader is verbitterd geworden door de verdwijning van z'n zoon. De twee dochters groeien op maar altijd blijft hun verdwenen broer in hun gedachten. Na tien jaar sterft ook de vader, een bedroevend ongeluk waar bij een kleine onvoorzichtigheid tijdens het hout snijden uitmonde in een dodelijk ongeluk. Het ouderlijkhuis staat leeg de twee dochters hebben inmiddels een gezin gesticht maar elke zondag spreken ze in de dorpskapel een gebed uit voor hun verdwenen broer.

Na vijftien langen jaren, is de jongen uitgegroeit tot een volwassen man, een man die kan leven van en in het woud. Het woud was een harde leerschool maar wel een rechtvaardige, de man is nu van het woud en het woud is van hem. samen met de witte wolf die z'n beste vriend is gaat de man terug naar z'n dorp. Aangekomen herkent niemand hem maar rennen mensen hun huizen in uit angst voor de wolf. De man gaat naar z'n ouderlijk huis en treft alles in een vervallen staat aan. Dan gaat hij naar de kapel en ziet bij de kleine begraafplaats de graven van z'n ouders. Hij verbijt z'n verdriet en gaat de kape binnen, daar brengt hij een gebed uit aan de god van het woud. Zijn twee zussen die toevallig in de kapel zijn horen z'n stem en herkennen hem als hij zich omdraait. bibberend spreken zij hem aan. Hij herkent hen en kan nu z'n tranen niet bedwingen. Na een lang gesprek met z'n zussen hun mannen en de priester van het dorp, zijn de dorpelingen het er over eens, het bos is heilig en moet als zodanig worden beschouwd. Een jongen gaat het bos in en komt er als een man uit. een welp verdwaalt er in en komt er als een vriend en beschermer uit.

* Isgranur zwijgt even en kijkt de toehoorders aan. Dan neemt hij een slok van z'n bier en maakt een eind aan het verhaal.
Zo zie je maar wat er kan gebeuren als je zomaar een boom met een ziel omhakt, Je wordt gestraft en toch ook weer beloond.

Laat dat een les zijn voor alle roekeloze jongelingen , weet waaraan je begint als je zomaar je eigen gang gaat om je te bewijzen.

Bij de poort aangekomen houden de vier ruiters halt. Snel halsteren ze hun paarden en lopen in de richting van de wachttorens. Ondertussen heeft de druide zijn familiar opgeroepen, een dire wolverine genaamd Fluffie. Snel openen ze de eerste de beste deur in de hoop een teken van leven aan te treffen. Maar in plaats van een teken van leven komt er een verschrikkelijke stank uit het gebouw. Op het moment dat hun ogen aan het licht in het gebouw zijn gewend zien ze een zombie op zich af komen. Snel gaan de vier tot de aanval over. De zombie is geen partij voor vier van die grote vechtersbazen en het gevecht is snel over.

De vier besluiten naar de 1e verdieping van het gebouw te lopen en hoewel ze uiterst voorzichtig de trap opgaan worden ze bovenaan meteen aangevallen door 2 skeletten. De vier kijken elkaar aan en beginnen er lustig op los te hakken. Ook dit is weer geen eerlijke strijd en de skeletten zakken in een hoopje botten in elkaar. Bijgekomen van het gevecht besluiten de vier zich op te splitsen. Lord dreamer en de rogue elf besluiten om naar de top van het gebouw te klimmen. Terwijl de andere twee de brug naar de andere toren oversteken.

Eenmaal bovengekomen zien Lord Dreamer en de elf vlak voor zich een deur naar het torenkamertje. Voorzichtig doen ze de deur open. Met een gezicht vertrokken van angst sluiten ze snel de deur weer. Snel lopen ze richting de anderen.

Ondertussen zijn de 2 anderen in een val gelokt door 2 skeletten die vlak om een hoek stonden te wachten. De druide die zijn familiar beneden heeft moeten laten omdat deze de trap niet op kon, laat een staaltje van ware moed zien. Ook dit gevecht heeft een duidelijke winnaar in de druide en de ranger. Het gevecht is nauwelijks afgelopen als Lord Dreamer en de roque zich weer bij de twee aansluiten.

En hebben jullie nog wat gevonden bovenin
Nee niet echt
Maar wel iets dus?
Ja, wel iets
Wat dan?
Nou als je zo nieuwsgierig bent ga dan zelf kijken, wij wachten hier wel

De druide en de ranger sprinten naar de toren waar de andere 2 net vandaan komen en klimmen naar de torenkamer. Daar aangekomen gooit de druide de deur met een zwaai open, om meteen een oplawaai van jewelste te krijgen De druide, halfdood, en de ranger slagen er vervolgens met veel moeite in om de deur dicht te krijgen. Vervolgens rennen ze weer terug naar de anderen, die grinnikend op de 2 staan te wachten.

De vier besluiten om de stad in te trekken en lopen naar beneden via de weg waarvan zij weten dat deze veilig is. Weer op het pad aangekomen begint de ranger de sporen te onderzoeken. Maar het enige wat hij vind zijn de voetsporen van een man de stad in haast heeft verlaten.

Even kijken de vier elkaar besluiteloos aan, maar dan neemt de roque het voortouw en begint richting het Sanatorium te lopen.

De anderen kijken even sceptisch naar de roque en besluiten dan om naar de vervallen molen te lopen. In de molen aangekomen worden de drie overgebleven personen en fluffie, die mee is gehobbeld, weer geconfronteerd door een zombie. Snel gaan Lord Dreamer en de ranger in de aanval. De aanvalsopzet lijkt te slagen totdat de druide zijn fluffie commandeerd om aan te vallen. Door de grootte van het beest dat inene komt aangestormd moeten Lord dreamer en de ranger snel opzij duiken om niet onder de voet gelopen te worden. Het verdere gevecht is kort maar hevig en heeft weer als resultaat dat de helden als winnaar uit de strijdt komen. Lord dreamer en de ranger besluiten dan om de beneden verdieping verder te onderzoeken, terwijl de druide met zijn fluffie naar boven gaat.

Eenmaal boven aangekomen hoort de druide van benedenaf wel een paar schermutselingen en daarna een schreeuw dat alles goed gaat. Gerustgesteld loopt de druide een kamer in, waar er een reusachtige zombie voor hem verschijnt. Snel commandeerd hij fluffie om aan te vallen, maar helaas zelfs de machtige fluffie is niet opgewassen tegen dit geweld. In een uiterste poging zijn familiar te redden stormt de druide de kamer binnen om fluffie in ieder geval te stabiliseren. Voordat hij de kans krijgt om dit te doen krijgt de druide zelf een klap van jewelste en druipt hij zwaargewond af. Zijn familiar achterlatend.

Ondertussen staat beneden de rogue, die weer terug is uit het sanatarium waar hij ook een gevecht met een zombie maar net overleefd heeft, te praten met de ranger en Lord Dreamer.

Ik denk dat het probleem in het sanatarium opgelost kan worden. Laten we daar eerst heengaan

Zo gezegd zo gedaan. In het sanatarium weet de groep zonder verdere problemen door te dringen naar de benedenverdiepeing. Alwaar ze na een doolhof van gangen en een paar strubbelingen een kist tegen komen. Snel en vakkundig wordt deze opengemaakt. In de kist vinden ze een soort Urn. Niet goed wetende wat ze hiermee aan moeten besluiten ze hem kapot te maken. In eerste instantie wil de urn niet kapot hoe goed ze hun best ook doen. Dan besluiten ze hem maar mee te nemen.

Op de terugweg komt er inene een windvlaag uit een muur. Snel wordt er gekeken waar dit vandaan komt en er blijkt nog een compleet gangenstelsel te zijn. Snel lopen ze de gang in alwaar ze oog in oog komen te staan met een Lich. Slechts door de snelle reactie van Lord Dreamer weten ze dit te overleven. Snel pakt hij de urn en zet hem op de grond. Dan pakt hij zijn zwaard en slaat met alle kracht die hij heeft op de urn in. Dit keer met succes. De lich die alleen maar toe heeft kunnen kijken, verdwijnt met een explosie uit het gangencomplex. Snel om zich heen kijkend zien de vier dat alle ondode wezens die in de gang aanwezig waren er niet meer zijn. Er liggen alleen hoopjes stof en botten.

Dan zien ze in de hoek van een gang een klein kistje staan. Eigenlijk op de plek waar de lich stond. Snel maken ze hem open. In het kistje vinden ze een briefje.

Als je doet wat ik verlang zal mijn beloning groot zijn. Mijn kinderen zullen heersen

Loth

* En hiermee komt dit verhaal aan zijn einde. Misschien dat ik ooit in de toekomst nog een paar verhalen weet te vertellen die hiermee in verband staan. Maar voorlopig is dit het enige bekende verhaal. Ik hoop dat iedereen genoten heeft. Wilt U mij nu excuseren, want ook een bard heeft zijn behoeften

De_Schoonmaakster veegt de vloer en haalt een sopdoekje over de tafeltjes.
Nerveus geworden van de ongeduldige bezoekers kijkt ze of de bard al aanstalten maakt om terug te keren, maar zij ziet hem nergens.
Ten einde de gemoederen een beetje tot rust te brengen, schraapt zij haar keel.

Ik ben geen verhalenverteller, maar als eenvoudige schoonmaakster hoor ik natuurlijk wel veel verhalen. Als het u belieft kan ik u wel een verhaal vertellen...

Nieuwsgierig geworden neemt het publiek weer plaat en richt de aandacht op De_Schoonmaakster.

Goed dan. Dit is het verhaal van de os.

De os waar dit verhaal om draait is het eigendom van een arme boer in een land hier ver vandaan. Het dier staat iedere nacht met een touw om zijn nek op een schraal veldje vastgebonden aan een pin in de harde grond. Hij eet van de dorre gele sprietjes die een vage gelijkenis met gras vertonen en herkauwt deze met zijn in en in magere lichaam op de harde grond. 's Ochtends komen de in lompen gehulde kinderen van de boer hem een beetje water brengen. En - wat de os zeker zo belangrijk vindt - ze geven hem een welgemeende aai over zijn snuit en maken wat grapjes over zijn armzalig voorkomen. De os weet altijd moed te putten uit deze hartelijke begroeting van de kinderen.

Snel drinkt hij wat, want niet lang daarna komt de boer naar hem toe. Hij spant het dier in en dan beginnen zij hun lange tocht naar de velden. Als zij daar eenmaal zijn aangekomen, maakt de boer de os los van de wagen en spant hij het dier voor de ploeg. De os ploetert zwaar om de ploeg door de harde grond te trekken. Tijd voor rust is er niet bij voor de boer en zijn os. De boer heeft geen eigen grond en probeert wat geld bij elkaar te sprokkelen als dagwerker. Als hij rust, verdient hij geen geld en dat kan hij zich niet veroorloven. Na dus vele uren geploegd te hebben, wordt de os weer van de ploeg verlost en wordt hij weer voor de wagen gespannen. Hij trekt de wagen naar een andere plaats en daar laadt de boer enkele schoven graan in de wagen. Hij moet toch terug naar huis en als hij nog een enkele munt kan verdienen door wat vracht van een meer gefortuneerde boer te vervoeren, zal hij dat niet laten.

Na een uur bereiken de boer en zijn os een doorwaadbare plaats. Behoedzaam stapt de os op de gladde keien en trekt de wagen het water in. Aan de overzijde is de kant stijler en de os put diep uit zijn krachten om de kar op de oever te trekken. De wagen piept en kreunt en steunt als hij op de kant wordt getrokken. Vermoeid draait de os zijn kop en kijkt verwonderd naar de wagen. Wat ben jij nou aan het klagen? Je doet net alsof je het zwaar hebt?

Zo zie je maar weer: zij die het het zwaarst te verduren hebben, hoor je het minste klagen!

Snel gaat De_Schoonmaaktster verder, praatjes vullen immers geen gaatjes!

Vrienden en Vriendinnen, ik heb het genoegen om jullie een primeur te gunnen. Mijn vriend Zarr hier heeft zojuist mij enkele prachtige verhalen verteld en deze zijn zeker de moeite waard om te delen met jullie.

Vertrouwen.
Een bakker kreeg boter van een boer en de boer brood van de bakker.
Na een tijdje viel het de bakker op dat de stukken boter van de boer, die drie pond zouden moeten wegen, steeds lichter werden.

Zijn weegschaal gaf hem gelijk en hij klaagde zijn boterleverancier aan bij de rechter. Uw stukken boter zouden niet het vereiste gewicht hebben, zei de rechter tegen de boer. Dit stuk zou drie pond moeten wegen, het weegt echter veel minder.

Dat is uitgesloten, meneer de rechter, zei de boer, ik heb het elke keer nagewogen. Misschien kloppen uw gewichten niet, meende de rechter.
Hoezo gewichten, vroeg de boer stomverwonderd. Ik heb helemaal geen gewichten, die gebruik ik nooit.

Maar waar weegt u dan mee als u geen gewichten heeft, vroeg de rechter. Heel eenvoudig, zei de boer, ik krijg mijn brood van de bakker en hij krijgt boter van mij. Een brood weegt drie pond dus leg mijn boter links op de weegschaal en een brood rechts en zo weeg ik dat af.

Spiegelen.
Een oud barbaars sprookje vertelt over een hond die in een kamer rondrende, waarvan alle wanden van spiegels voorzien waren.
Plotseling zag hij veel honden, en hij werd woedend, liet zijn tanden zien en gromde. Alle honden in de spiegel werden even woedend, lieten hun tanden zien en gromden. De hond schrok en begon rondjes te lopen tot hij eindelijk in elkaar stortte. Had hij maar eenmaal met zijn staart gekwispeld, dan hadden al zijn spiegelbeelden hetzelfde vriendelijke gebaar teruggegeven.

Roddelen.
Een boer die allerlei roddelpraat over iedereen vertelde kreeg spijt en vroeg aan de shaman hoe hij boete kon doen. Verzamel een zak vol kippenveren, ga daarmee het hele dorp door en leg op ieder erf bij elke deur een veer. De boer deed wat hem was opgedragen en vroeg aan de shaman of hij daarmee genoeg had gedaan. Nee, nog niet, zei de shaman, nu moet je een zak nemen, langs al die huizen gaan en elke veer die je er hebt neergelegd weer oppakken en verzamelen. Maar dat is toch een onmogelijke opgave, protesteerde de boer. De meeste veren zijn al lang door de wind weggeblazen. Toen antwoordde de shaman, zo is het nu ook met jouw roddelpraatjes. Je spreekt ze zo gemakkelijk uit, maar hoezeer je het ook probeert, terughalen kun je ze niet.

Kennis en wijsheid.
Een Shaman had een leerling die hem op een dag smeekte de Naam van Macht van hem te mogen ontvangen. De Shaman beloofde dit verzoek in overweging te nemen en gaf hem in de tussentijd de volgende opdracht. De leerling moest een kom, afgedekt met een deksel, naar een andere Shaman brengen die op enige afstand woonde. De opdracht was om, voortdurend denkend aan God, de weg af te leggen en de kom in ongeopende toestand over te dragen aan de Shaman. Daarna moest hij wachten op eventueel commentaar. De leerling had het vaste voornemen om stipt te gehoorzamen en verheugde zich er al op ingewijd te worden in de kennis en geheimen.
Maar het uitvoeren van de opdracht viel niet mee. Halverwege de tocht meende hij een geluid te horen vanuit de kom. Zijn nieuwsgierigheid was tot het uiterste geprikkeld, maar hij hield zich aan zijn opdracht en beheerste zich. Even later leek het wel of zich iets in de kom bewoog. De leerling kon opeens aan niets anders meer denken dan aan wat er toch in de kom zat. Wat zou het toch kunnen zijn? Misschien was het wel een schorpioen, misschien liep de Shaman straks gevaar. Hij voelde zich overrompeld door de drang om te weten wat er in de kom bewoog en vergat zijn vastberadenheid om te gehoorzamen.
Zichzelf wijsmakend dat hij uit plichtsbesef handelde, zette hij de kom neer en tilde de deksel voorzichtig een klein stukje op om naar binnen te kijken. Maar zodra hij dat deed, wrong een klein muisje zich door de zo ontstane opening en glipte weg voordat de leerling hem kon tegenhouden. De kom bleek verder leeg te zijn. Zonder iets van zijn fout te laten merken, voerde de leerling de rest van de opdracht uit. Hij begroette de Shaman, overhandigde de inmiddels weer afgesloten kom en vroeg welk antwoord hij mee terug kon nemen.
Het antwoord, zei de Shaman indringend, is dat iemand die zich niet beheerst en geen geheim kan bewaren niet geschikt is om de Naam van Macht te leren.

Zelfbeheersing
Er was eens een jonge krijger met zeer weinig zelfbeheersing.
Zijn vader gaf hem een zak spijkers en zei tegen hem dat elke keer als hij zijn zelfbeheersing verloor, hij een spijker in de achterkant van de pallisade moest slaan. De eerste dag sloeg de jongen 37 spijkers in de pallisade. Over de volgende paar weken, toen hij leerde om zijn kwaadheid onder controle te krijgen, werd het aantal spijkers dat hij in de pallisade sloeg geleidelijk aan minder. Hij zag in dat het gemakkelijker was om zijn zelfbeheersing niet te verliezen, dan al die spijkers in de pallisade te slaan....... Uiteindelijk, kwam de dag dat de jongen zijn zelfbeheersing niet meer verloor.
Hij vertelde dit aan zijn vader en zijn vader stelde voor dat de jongen nu voor elke dag dat hij zijn zelfbeheersing behield hij een spijker uit de pallisade haalde. De dagen gingen voorbij en de jonge man was eindelijk zover dat hij zijn vader kon vertellen dat alle spijkers waren verdwenen. De vader nam de jongen bij de hand en ging met hem naar de pallisade. Hij zei: "Je hebt het goed gedaan, mijn zoon, maar kijk nu eens naar al die gaten in de pallisade. De pallisade zal nooit meer hetzelfde zijn. Als je dingen zegt in woede, dan laten ze een litteken achter net als deze gaten. Je kunt iemand met een mes steken en het mes er weer uit trekken. Het maakt niet uit hoe vaak je zegt dat het je spijt, de wond zal er blijven."
Een verbale wond is even erg als een fysieke wond.

Op zoek naar de waarheid.
Een jonge krijger vroeg eens aan zijn vader, vader hoe hoog moet ik klimmen om de waarheid te vinden?
Zijn vader keek hem aan, en na een lange stilte zei hij, de waarheid is dichtbij je op de grond, maar je wilt je niet bukken om haar op te rapen.

Verschil in perspectief.
Zeven zonen maakten met hun vader ergens op de steppe een ochtendwandeling. In het prille zonlicht schitteren de dauwdruppels. Bij een grote dauwdruppel liet de vader halt houden. Hij schaarde zijn zonen zo rondom de druppel dat de zon erop bleef schijnen en vroeg hun toen welke kleur de druppel had.
Rood zei de eerste, oranje zei de tweede, geel zei de derde, groen zei de vierde, blauw zei de vijfde, paars zei de zesde en de zevende zei violet. Ze stonden verbaasd over deze verschillen, en aangezien ze er allen zeker van waren dat ze het goed zagen, kregen ze bijna ruzie.
Toen liet de vader hen van plaats wisselen.
En heel langzaam drong het tot hen door dat zij ondanks de verschillen van hun waarneming, toch allen de waarheid hadden gesproken.

Je eigen mening volgen.
Hier volgt een voorbeeld van een verhaal van Hodja, een oude en wijze shaman en raadgever van de beroemde hoofdman Akilla.
Op een dag gingen Hodja en zijn zoon op reis. Hodja gaf er zelf de voorkeur aan te lopen en zette zijn zoon op de rug van de ezel. Zo gingen zij op weg tot zij een paar mensen tegenkwamen die zeiden:
"Zie daar de wereld op zijn kop. De jeugd heeft geen respect meer voor de ouderdom. Die gezonde jongen rijdt op een ezel, terwijl zijn arme, vermoeide vader nauwelijks vooruit komt."
Toen de jongen dit hoorde stond hem het schaamrood op de kaken. Hij stapte af en stond erop dat zijn vader verder zou rijden. Zo liepen ze voort, Hodja op de ezel en de jongen te voet. Even later kwamen ze weer mensen tegen die zeiden:"Moet je dat zien! Wat een ontaarde vader, die zelf lekker op de ezel zit en zijn kind laat lopen."
Na dit verwijt draaide de Hodja zich naar zijn zoon en zei: "Kom, dan zullen we samen op de ezel rijden." Zo vervolgden ze hun weg, tot zij mensen tegenkwamen die zeiden: "Kijk, dat arme beest! Zijn rug zakt door onder het gewicht van hen beiden, wat een dierenbeulen!" Daarop zei Hodja tot zijn zoon: "Laten we afstappen. Het is beter dat we allebei te voet gaan, dan kan niemand ons nog verwijten maken." Zo liepen ze verder achter hun ezel. Tot een stel voorbijgangers wederom commentaar leverde: "Zie wat voor dwazen er op de wereld zijn. Ze lopen in de brandende zon en geen van beiden denkt eraan op de ezel te gaan zitten." Hodja draaide zich om naar zijn zoon en zei:
"Je hebt het gezien, mijn zoon. Hoe je je ook gedraagt, op en aanmerkingen zullen altijd je deel zijn. Leer daarom je eigen mening te volgen."

Twee leerling shamannen en een vrouw.
Twee leerling shamannen die op reis waren kwamen bij een rivier aan, waar ze een vrouw ontmoetten. Omdat de vrouw bang was voor de stroming in de rivier vroeg ze of de leerling shamannen haar naar de overkant wilden dragen. Een van de leerling shamannen aarzelde, maar de andere zette haar op zijn schouders, stak het water over en zette haar neer op de oever aan de overkant van de rivier. De vrouw bedankte hen en vertrok. Terwijl de leerling shamannen hun reis vervolgden, was de ene in zichzelf gekeerd en aan het broeden. Niet meer in staat om het zwijgen te bewaren zei hij wat hem dwars zat. "Broeder, onze spirituele training leert ons elk contact met vrouwen te mijden, maar jij pakte haar op je schouders en droeg haar!" "Broeder", antwoordde de andere leerling shaman, "Ik heb haar neergezet aan de overkant, terwijl jij haar nog steeds bij je draagt."

Eerlijk delen.
Er waren eens een leeuw, een ezel en een vos, die gezamenlijk op jacht gingen. Ze hadden succes en vingen een luipaard. De leeuw zei tegen de ezel: "Verdeel jij nu eerlijk de buit". En de ezel deelde scrupuleus nauwkeurig in drie gelijke delen, waarop de leeuw zo woedend werd, dat hij de ezel opat. Bleven over de leeuw en de vos. Zij gingen weer op jacht. Opnieuw hadden zij succes en 's avonds was er weer een luipaard gevangen. De leeuw zei tegen de vos: "Verdeel dat nu eens eerlijk". De vos hield één oortje voor zich en de rest kwam aan de leeuw. Toen zei de leeuw: "jij hebt goede manieren, wie heeft je dat geleerd?" "De ezel", zei de vos.

* Zarr keek de Bard aan en bedankte hem voor de prachtige vertellingen. Maar deze antwoorde, nee jij bedankt voor het delen van deze verhalen. Vanuit het publiek klonk er een luid applaus voor de stoere barbaar en zijn verhalen. Hun kijk op de stoere krijger was ietwat veranderd.

"Laat mij jullie vertellen van een prachtige meer gelegen in een schitterende vallei, waar vele trieste gebeurtenissen zijn geweest. Een verhaal van twee geliefden."

Lake Oneira

* Ver weg, op het vaste land, is er een prachtige vallei met vele oude ruines. Vanuit het zuiden wordt deze vallei omringd met vele heuvels en aan het noorden grenst een oude maar prachtig majestueuze woud. De geruchten gaan dat in deze vallei de eerste Goden en Godinnen zijn geboren en uit respect hebben de volken die in dat land leven de vallei onaangeroerd gelaten. Echter, vele mensen wilden graag in de vallei wonen en hebben hun kleine nederzetting opgericht aan de rand.
In het midden van deze vallei ligt een helder en adembenemend meer, maar er is iets vreemds aan. Dit meer bestaat uit twee kleuren. Een gedeelte van het meer is azuurblauw en het andere gedeelte is felgroen en zoals altijd met dit soort eigenaardigheden zit ook hier een legende aan vast.
De legende speelt zich af in de tijd dat de Goden en Godinnen nog maar net geboren waren en werden aanbeden door vele volkeren.

Het volk van de shapeshifters woonden in de heuvels en waren graag op zichzelf. Zelden tot nooit begaven zij zich onder andere volken, maar een shapeshifter was anders. Zijn naam was Fardale.
Van kleins af aan was Fardale al avontuurlijk ingesteld en hij ging vaak op onderzoek uit in de mythische vallei. Vaak ging hij in mensengedaante en betuigde zijn respect naar de Goden.

Aan de andere kant van de vallei, in het woud, woonden de dryaden. Ook wel bekend als bosnimfen en net als de shapeshifters waren zij erg op zichzelf. Nog nooit had iemand van het andere volk een dryade aanschouwd en zij waren dan ook niet meer dan een mythe voor de meesten. Juniper daarentegen was nieuwsgierig en wilde meer weten over andere volken. Dus net als Fardale ging ook zij op onderzoek uit. Zij leerden nieuwe volken kennen en ook zij ging regelmatig naar de vallei om haar respect te betuigen naar de Goden.

Op een dag toen Juniper in de vallei was zag Fardale haar. Onder de indruk en nieuwsgierig, nam hij de vorm van een dryade aan en benaderde Juniper. De twee werden verliefd en spraken vaker af in de vallei en gingen samen naar de tempels van de Goden. Na verloop van tijd vertelde Fardale haar de waarheid over zijn afkomst en was bang dat zij boos zou worden vanwege zijn leugens. Juniper vergaf hem en hun relatie duurde voort, in het geheim uiteraard.
De God Jester kreeg hier wind van en sinds hij God van Onrust was zag hij zijn kans schoon. Hij stuurde bericht naar de dryaden met het verhaal over de twee geliefden. Mistral, Godin van Verdriet, voorzag de ellende die van deze situatie zou komen en zag ook haar kans schoon. Zij stuurde eenzelfde bericht naar de shapeshifters. Uiteraard kon hier niet iets goeds uit voortkomen sinds Onrust en Verdriet zich hierin hadden bemoeid. De twee volken raakten in oorlog die door de hele vallei heen woede en de geliefden werd verboden elkaar te zien.
Jester zag wederom zijn kans schoon en stuurde bericht naar Juniper dat Fardale op haar wachtte bij het meer. Blij als ze was glipte ze ongezien weg, maar eenmaal bij het meer gekomen zag ze nergens haar geliefde. Jammerlijk genoeg was daar een patrouille van shapeshifters en een van hun scherpschutters bemerkte haar. Hij dacht dat ze een verkenner was en hij schoot een pijl naar haar. De pijl doorboorde haar hart en ze viel achterover in het meer. Haar bloed kleurde het meer felgroen.
Mistral voorzag wederom wat er zou gebeuren en stuurde een bericht naar Fardale dat Juniper op hem wachtte bij het meer. Hij was nog net op tijd om zijn geliefde in het meer te zien vallen en werd gek van verdriet. Hij sneed zijn polsen door en sprong het meer in, achter zijn geliefde aan. Zijn bloed kleurde een deel van het meer azuurblauw.

De bard kijkt de vrouw in het raamkozijn aan en ziet in haar mooie felgroene ogen een zwaar verdriet weerkaatsen.

"Natuurlijk kon de bemoeienissen van de twee Goden niet ongestraft blijven en werden ze tot orde geroepen door de andere Goden. Helaas was het leed al geschied en was hun Bane ontwaakt, maar dat is een heel ander verhaal.....

Oh, jullie willen natuurlijk weten hoe het afgelopen is met met de Peasant Heroes die op wonderbaarlijke wijze in die herberg bijeen zijn gekomen?

Goed, luister...

Daar waren zij dan, verbaasd over hoe ze in die ruimte terecht waren gekomen en ook over hoe wie die andere figuren waren. Een elf probeert de deur, die niet gesloten blijkt te zijn. Er staat een klein jochie van een jaar of tien op de gang, maar die rent snel de trap op naar boven. Zonder aarzelen volgt de elf het kind, en ook een wizard, en twee fighters gaan de trap op. Op de slaapzaal blijven een andere elf en een bard achter, die een cleric onder het bed vandaan proberen te halen waar deze van pure angst onder is gekropen. Als zij hierin geslaagd zijn, volgen zij de anderen.

Bovenaan de trap blijkt de gelagzaal van een herberg te zijn. Alle aanwezigen zijn doodstil en staan stokstijf te wachten op iets. Verbaasd kijken zes van de zeven Heroes elkaar aan, nummertje zeven gluurt de zaal rond op zoek naar glimmedingetjes. De deur vliegt open en twee robuuste mannen komen binnen, ieder een zijde van de deur kiezend om ruimbaan te maken voor een man in een lang gewaad. Hij neemt plaats aan een grote tafel en wenkt de zeven vreemdelingen naderbij te komen.

Mijn naam is Zorarius, ik ben de hogepriester van St. Cuthberd. U bent hier bijeengebracht om een queste voor ons uit te voeren.

De hogepriester legt twee scrolls op tafel en schuift deze naar de cleric. Dan wenkt hij met zijn hand en de herbergier overlaadt de tafel met voedsel en drank, waar het zevental gulzig op aanvalt.

U bevindt zich nu in de stad Lordstown. Decennia geleden was deze plaats het middelpunt van een machtig dwergenrijk, maar na het overlijden van hun koning is dit ingestort en zijn de dwergen langzaam maar zeker verdwenen. Wat overbleef was de tombe waarin Koning Otten III is begraven, en een legende. De Koning zou in het bezit zijn geweest van een zeer machtig amulet, een amulet met de kracht om de doden te laten herrijzen. Er is vroeger wel naar dit amulet gezocht, maar door de tijden heen werd het vergeten. Tot voor kort. De Orde van Erydnul heeft de amulet gevonden en nu de kwade god Erydnul over dit amulet beschikt zijn boze tijden aangebroken voor de inwoners van Lordstown. Ze kunnen hun stad niet verlaten omdat deze belegerd is door grote troepen Orcs die het amulet ook willen hebben. De inwoners van Lordstown hebben hun hoop op jullie gevestigd: Heroes, vernietig het amulet!

Wat kon het zevental anders doen dan de opdracht aan te nemen? Ze konden de stad niet verlaten en hoewel een enkeling het geen onaardig idee vond om dan maar in de herberg bij het bier en de kipkluiven te blijven, bleek dit toch geen optie. De zeven stelden zich aan elkaar voor en trokken ten strijde.

Daar gingen ze dan: Abbadon (rogue-elve), Tarran (wizard-human), Delirium (rogue-half elve), Katyra (fighter-human), Myrddyn (cleric-elve), Lord Dreamer (fighter-human) en Cacophoenixx (bard-human) - op weg naar de oude dwergenbegraafplaats waar de ingang lag naar de tombe van Koning Otten III.

* De bard kijkt op de grote klok die boven de haard hangt. Het begint al laat te worden.

Morgen zal ik u meer vertellen over de avonturen van de Peasant Heroes.

[Dit bericht is gewijzigd door Phoenixx op 31-08-2003 20:43]

Ik zie dat u nieuwsgierig bent geworden naar onze Heroes. Goed - ik zal u weer een deel van het avontuur vertellen...

* De bard haalt nog eens diep adem en begint te vertellen:

De avonturiers lopen de donkere gang in. Katyra, bruisend van enthousiasme, kijkt niet goed waar ze loopt en trapt op een booby-trap. Geschrokken
van de <klik> deinst ze achteruit en raakt daardoor niet gewond door de magische explosie. De rogue-elve zoekt naar verdere vallen en onbeschadigd bereikt de groep een soort van ontvangsthal. De muren zijn versierd met prachtige mozaieken die een magisch licht uitstralen. De cleric onderzoekt de kamer op verdere magie dan de continues light spells die over de muren is uitgesproken, maar vindt niets. Katyra heeft echter alweer een deur ontdekt. De deur is veilig en men trekt de gang in. De gang is verlicht door fakkels en Lord Dreamer haalt er één uit de standaard, waarop deze onmiddelijk ophoudt met branden. Katyra, die niet echt dol is op magie loopt verder de gang in, maar LD rukt een standaard van de muur en ontdekt dat als hij standaard en fakkel samen vasthoudt, hij een prachtige zaklantaarn heeft.

Nieuwsgierig lopen ze verder. Ze komen in een zaal - waarschijnlijk een eetzaal - waar een grote trol hen de doorgang belemmert. Deze blijkt echter niet opgewassen tegen de kracht van onze avonturiers. Ze walgen van de geur die de vieze trol verspreidt, maar dapper doorzoeken ze zijn kleren, wat helaas niets opleverde.

Als ze verder lopen komen ze in een volgende ontvangstzaal. De muren zijn versierd met prachtige mozaieken die weer continue licht uitstralen. Op de verste muur staat een mannenfiguur waarvan de arm wijst naar de hoek van de kamer. Op de andere muur staat eenzelfde figuur, wijzend naar dezelfde hoek. Katyra laat zich op haar knieën vallen en doorzoekt de hoek. En jawel - een paar tellen later al heeft ze het geheime mechaniekje gevonden en een nisje wordt zichtbaar. Voorzichtig steekt ze haar handen naar binnen en voelt... Enigszins teleurgesteld
haalt ze de schatten tevoorschijn... er zitten niet eens mooie wapens bij! Lord Dreamer is een wat minder kieskeurige fighter en steekt de parel en de zakjes met zilver- en goudpoeder bij zich.

Verder gaat men en in een slaapzaal vinden ze een kast. Al snel heeft Katyra deze geopend, maar de dagger en de short swords kunnen haar
interesse niet wekken. Ze wenkt de wizard. Hij vindt een leeg spellbook een flesje met een vaag etiket. Het zou een soort van olie moeten zijn, maar hij kan niet precies bepalen wat voor olie.

De angstige cleric is weer onder een bed gekropen, maar weet daar wel de tekenen van een geheime deur te vinden. Deze blijkt eenvoudig te openen en op handen en voeten kruipt men door de donkere dwergengang. Deze blijkt uit te komen in een andere gang, maar... deze herkennen ze! Dit is de gang waar zij eerder ook al waren, alleen zijn ze nu voorbij de hoek die op instorten stond!

* Hoewel het publiek aan zijn lippen hangt, stopt de bard met vertellen.

"Het is een lang verhaal, mensen. Als ik het in gedeelten vertel, blijft het spannend...

Voor ik het andere verhaal verder vertel een klein verhaaltje er tussendoor.
Dit verhaal is geschreven door een schrijfster van levensverhalen, een man heeft haar dit verhaal verteld en graag wilt ze dat ik het aan u voorlees, het verhaal begint zo:

Het was een koude regenachtige dag. De blaadjes waaiden in het gezicht van de man die de hoofdrol speelt in dit verhaal. Het is een normale man, een houthakker, die nog nooit wat bijzonders had meegemaakt in zijn leven, maar vandaag zal daar verandering in komen, alleen is de man daar nog niet attent op gemaakt en loopt hij voor alsnog voorover gebogen tegen de regen en de wind.

Zijn dikke winterjas houdt de ergste kou buiten, maar toch gaat er een rilling door zijn stevige lichaam.
Met zijn zaag in zijn hand loopt hij richting zijn werkplek als hij boven het gegier van de wind een stem hoort fluisteren over een wonder. De houthakker luistert even, maar schud dan zijn hoofd en bedenkt dat hij het zich verbeeld moet hebben en loopt verder. De stem herhaalt zich en ditmaal iets duidelijker. De houthakker houdt zich stil, kijkt om zich heen en ziet een rode gloed tussen de bomen door. Als een motje dat zich aangetrokken voelt tot het licht stapt hij er op af, de kou en de nattigheid vergetend.

Bij de plek aangekomen houdt de regen op en ook de wind lijkt te zijn gaan liggen, de zon schijnt met al haar kracht en verandert de omgeving in een vreedzame plek.
In het midden van de plek staat een vrouw, betoverend als de zon die op haar schijnt.
Langzaam loopt de man dichterbij, aangetrokken als een magneet.
Vlak voor de vrouw blijft hij staan en ziet dat de vrouw een kom met water in haar hand houdt.

De vrouw wijst naar het water in de kom en de houthakker kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. In de kom bevindt zijn toekomst en hij ziet hoe hij een boom aan het omzagen is, net als de boom wil vallen, blaast een windvlaag de boom de andere kant op, en komt boven op hem terecht, voor hij zelfs maar de kans krijgt om weg te springen.Geschokt kijkt de man de vrouw aan, maar hij merkt dat ze er niet meer is. Ook is de vredige plek weg en moet de man weer vechten tegen de wind en de regen, alsof het allemaal maar een droom was, was het dat ook?
De man weet niet meer wat werkelijkheid is en denkt dat hij het door de kou verbeeld moet hebben.

De man gaat rustig aan het werk, de wind waait om zijn gezicht, de ijzige regen is zijn gezicht blazend, dan, alsof hij een deja-vu krijgt, ziet hij het voorval weer voor zich, de boom die hij net doorgezaagd heeft, begint te hellen en dan door een windvlaag, draait hij om naar de kant van de houthakker. De houthakker, ziet het in een rustig tempo gebeuren en kan zich op tijd uit de voeten maken, zo ontkomt hij aan een tragisch einde. Hij vertelde mij dit verhaal als een wonder, en gelooft in zijn beschermengel, die hem zijn leven gered heeft.
Voor sommige zal dit geen spectaculair verhaal zijn,het gaat om een doodeenvoudige houthakker, maar de houthakker weet het zeker: hij heeft een beschermengel en voor hem is dit verhaal een wonder.

De schrijfster eindigt met de woorden: Helaas kan ik niet zo goed vertellen en ben ik sterker in het opschrijven van dit soort verhalen, maar toch hoop ik dat u van mijn verhaal genoten heeft.

Dat is ook wat ik hoop, dat u van het verhaal genoten heeft, ik in ieder geval wel.

* De bard draait zich om en geeft voorzichtig de rol perkament terug aan de jonge vrouw naast hem, die de rol weer voorzichtig in haar grote tas stopt en dan naar de bar toe loopt om wat te drinken te bestellen, voor zowel haar als de bard

Goed, weer een verhaaltje van mijn kant uit. Ik zal u van een van mijn reizen vertellen.
Sluit u ogen en zie het voor u.
Het is een herfstachtige zonnige dag. De bladeren aan de bomen worden bruin, de wind wakkert iets aan, maar de zon houdt de temperatuur nog aan genaam voor de tijd van het jaar.
Een klein meisje speelt buiten, is bladeren aan het rapen, die zij in een boek wilt bewaren een hond springt vrolijk om haar heen, die denkt dat ze wilt spelen.
Een jong vrouw in een zwarte lange cape komt aanlopen, koud en hongerig en moe van de lange reis die ze gemaakt heeft.
Haar lange bruine haar hangt in pieken om haar gezicht, haar bruine ogen staan moe, maar nieuwsgierig en haar handen heeft ze ver in haar cape weggestopt. Een grote dikke tas hangt over haar schouder.
het meisje heeft de reizigster ontdekt en loopt nieuwsgierig op de jonge vrouw af. Haar ouders die geen vreemde gewent zijn, komen uit een klein houten huisje, waar zo te zien, aan de rokende schoorsteen, een warme kachel brand.
Als ze de jonge vrouw in het oog krijgen, nodige deze aardige mensen, de jonge vrouw binnen uit. De jonge vrouw neemt dankbaar de warme kop kruidenthee aan, die de moeder aan haar geeft en gaat eindelijk rustig achterover zitten, geeft haar vermoeide voeten wat rust.
Na een tijdje gepraat te hebben over het weer, vraagt de jonge vrouw, het gezin om te vertellen over het bijzonderste in hun leven.
De vader neemt het woord en verteld over de dag nu 8 jaar geleden, zijn vrouw was hoogzwanger de wegen onbegaanbaar. Een nieuw leven kondigde zich aan. de angst was op het gezicht van de man af te lezen, zijn eerste kind zou ter wereld komen, zonder hulp, alleen de vader om te helpen.
Je ziet de ogen van de vader verdacht glimmen, de emotie in zijn stem, als hij de weeen beschrijft, de pijn op het gezicht van zijn vrouw, de gevoelens die door hem heen gaan, de uren van wachten die er verstrijken.
En dan, de schreeuw in de nacht die te horen is. De emoties die door de vader heen gaat, als hij zijn dochter in zijn handen houdt, het kind dat hij ter wereld heeft geholpen, samen met zijn vrouw.
Dit is het bijzonderste gebeurtenis van hun eventje, maar eentje waar ze lang op kunnen teren en hun altijd bij zou blijven. De trots die in de ogen van de vader liggen als hij naar zijn dochter kijkt. De liefde die te zien is in een omarming. Dat zijn de mooie dingen in het leven en laten zien dat juist de kleinste in het leven, de grootste dingen zijn om te koesteren.
De jonge vrouw verlaat met een gelukkig gevoel en weer een verhaal in haar tas, het huisje.
Ze heeft de kracht gekregen om door te gaan, om de leukste dingen in het leven vast te leggen. En met dit verhaal hoopt ze dat ook voor anderen te doen.

* De bard kijkt even rond, voor hij het perkament weer terug geeft aan de jonge vrouw, met de zwarte lange cape en de lange bruine haren