* Je hebt ze goed onderwezen. Ik voel geen angst voor mijn verschijning, nog niet tenminste
Met een laatste blik op de barbaren, begint Balor richting de nightmare te lopen die zich al bij de barbaren had gevoegd. De Balor vind het verder niet nodig om hem met een illusie te verbergen. Een beetje angst mag er wel inzitten. Als de Balor zijn rood-gloeiende bijl heft klinkt er even een geroezemoes onder de barbaren, maar deze sterft al snel weg als de Balor roept.
* Barbaren, volgt mij. Waar wij gaan zal dood en verderf heersen. Zeg dit voort
Met een laatste blik op Samaell, schiet de Balor vooruit gevolgd door de andere barbaren. Het stof is allang weer neergedaald en de barbaren allang uit het zicht verdwenen als Samaell nog steeds bij de stallen staat, verzonken in zijn gedachten.
[Dit bericht is gewijzigd door Balor_and_Nightmare op 04-08-2003 12:58]
Iedereen die zich nu bij mij aansluit zal ik genade tonen. Ze zullen delen in de rijkdommen die ik verover. Maar wee je gebeente als ik verraden wordt. Martelingen die het voorstellingsvermogen van elk te boven gaan.
Dat was de boodschap die hij had meegegeven. En het had geholpen. Zo en zo was al het gespuis dat normaal gesproken geen kans heeft aangesloten. In het tweede dorp waren er enkele goede krijgers aangesloten en in het derde dorp was bijna de gehele bevolking aangesloten. Dit was misschien niet de bedoeling die Samaell had, maar het speelt de Balor wel flink in de kaart. Zijn leger op deze wereld begint aardig vorm aan te nemen.
* Te druk bezig om van de ander te winnen met het dobbelspel mistten ze de kruipende gedaante die handig gebruik makend van de schaduwen dichterbij kwam. Totdat het voor de wachtposten te laat was....
Slecht een gesuis was het laatst wat ze meemaakten op deze wereld, gevolgd door een pijnscheut in de borst. Beide wachtposten vielen ter aarde met een mes diep in hun borstkars stekend. De ene wachtpost wa sop slag dood, de ander leefde nog en al bloed gorgelend probeerde hij tevergeefs weg te kruipen van de persoon die uit de schaduw tevoorschijn kwam.
Slordig van Zarr, volgende man pijnloze dood.
* Zarr pakte het werpmes uit de borstkars en sneed toen de wachter de keel door. Daarna pakte hij ook het andere werpmes en veegde het bloed af op de tuniek van de wachter. Hij nam geen moeite om de wachters te verbergen. de Akeï had goed opgelet. Het zou nog minimaal een uur duren voordat ze zouden worden afgelost. zachtjes sluipend vervolgde hij zijn weg naar zijn werkelijke doel.
Ergens anders in het legerkamp.
* Balor voelde instinctief dat er iets niet in de haak was, de veroveringstocht ging te gemakkelijk. Er was nog nauwelijks enige tegenstand geweest. Waar waren de eilandrijkse legers? Zijn alsmaar groeiende leger had met veel succes al een tiental dorpen platgebrand, en overal werd hetzelfde scenario in gang gezet. De overlevenden kregen de keuze toetreden of sterven.... Zijn verkenners hadden nu de eerste serieuze hobbel ontdekt, op een dagmars van het legerkamp was een klein stadje, dus Balor boog zich over de landkaarten om een goed strijdplan te bedenken. De glazen bol liet hij onberoerd. Er was geen reden om met Samaell te overleggen. Hij zou dit zelf klaren.
Ondertussen bij de tenten van de barbaren van het chaos leger...
* De wijn vloeide rijkelijk en de dames van plezier zwermden om de trotse barbaarse krijgers heen. De oude tijd van de jacht en oorlog herleefde weer en de barbaren vonden het prachtig en genoten met volle teugen.
Een hoofd van een wachtpost werd midden in het kamp gegooid.
* De barbaren waren direct ontnuchterd en grepen naar hun wapens terwijl uit de richting waar het hoofd vandaan werd gegooid Zarr naar voren stapte.
Barbaren, broeders, wat is dit? Waar laten jullie jezelf voor gebruiken? Is het normaal dat jullie mij, een bloedbroeder laten verbannen worden door tovenaars van chaos?
Zarr spuigde op de grond
Jullie zijn behekst, bedwelmd onder magie. Jullie strijden voor tovenaars. Dat is een barbaar onwaardig. Biedt weerstand en verbreek de spreuk die vat op jullie heeft.
Niet voor de andere barbaren zichtbaar, gloeide tegelijkertijd met de toespraak een rune op het lichaam van Zarr op.
* De barbaren keken eerst argwanend, maar sommigen knipperden met hun ogen en langzaam maar zeker werd de spreuk verbroken.
Komaan broeders laat deze vervloekte plek achter ons. Eer aan Kronos
* Vrijwel onmiddelijk pakken de barbaren hun spullen bijeen en na de wachters die hun vertrek proberen te beletten te verslaan in een korte felle strijd, verdwijnen de barbaren aangevoerd door Zarr in de nacht. Een van de wachters rent door het kamp om het slechte nieuws aan Balor te vertellen.
[Dit bericht is gewijzigd door Zarr op 05-11-2003 19:41]
Nocens bukt zich om zijn broer te inspecteren. Hij is uitgeput maar verder lijkt hij geen wonden te hebben. Toch vraagt Nocens zich af of dat helemaal waar is. Hij had Tarran zijn uitbarsting in het bos gevolgd en had op dat moment besloten om Tarran zijn gang te laten gaan en zich af te reageren. Achteraf misschien een verkeerde keuze.
Met een nauwelijks waarneembare beweging van Nocens zijn armen zorgt hij ervoor dat Tarran voorzichtig van de grond wordt opgetild. Voorzichtig manouvrerend door de nauwe gangen begint Nocens aan de lange weg die diep in de berg voert. De plek waar hij en Tarran kunnen rusten zonder dat ze zullen worden lastig gevallen.
Plotseling staan ze voor een muur, maar Nocens stuurt zonder aarzeling Tarran dwars door de muur heen. Goed verborgen achter deze ilusie bevinden zich een aantal deuren. Nocens opent de dichtsbijzijnde en een kamer die compleet beschreven is met runen wordt zichtbaar. In het midden van de kamer bevind zich een plas met een slijmerig groen spul. Maar ook nu is Nocens vastbesloten en laat Tarran voorzichtig in de smurrie zakken. Vrijwel onmiddelijk lichten de runen in de kamer op. Vrijwel alle kleuren zijn vertegenwoordigd. Tevreden kijkt Nocens nog even om zich heen als hij uiteindelijk de kamer verlaat.
Even is Tarran beduusd van de aanraking van het slijm. Hij kan zich niet oriënteren. Dan voelt hij de helende werking van de runen die geactiveerd worden door het slijm waar hij zich nu in bevind. Langzaam, heel langzaam beginnen er nieuwe krachten in Tarran te stromen. Elke vezel, elke cel wordt nieuw leven ingeblazen. Op dat moment beginnen de krachten die hij van de wachter heeft geroofd zijn werk te doen. Zijn lichaam begint te schokken als er verschillende, maar oh zo krachtige runen in zijn vel worden gebrand. Tarran probeert uit de slijmput te klimmen, anders kan hij het op dit moment niet noemen, maar de kracht van het slijm is op dit moment te sterk.
Tarran beseft uiteindelijk dat tegenstribbel geen zin heeft en zet zijn tanden op elkaar als de ene na de andere rune op zijn lichaam wordt gebrand. Na een periode die voor Tarran wel uren leek, maar in werkelijkheid slechts een paar seconden was begint Tarran zijn lichaam op te gloeien. De runen beginnen hun werk te doen. Verschrikt kijkt Tarran naar het slijm dat plotseling lijkt te verdampen. Hij heeft dat spul nodig om te herstellen en zoveel van dit soor kamers zijn er niet bekend.
In paniek springt Tarran op en heeft hij niet door dat zijn vermoeidheid langzaam maar zeker af begint te nemen als de runen hun werk doen. Plotseling lijkt Tarran te beseffen wat er aan het gebeuren is als hij doodstil blijft staan. Langzaam ontspant hij zich en een luidkeels gelach begint zich door de kamer te verspreiden.
Hij besluit weg te gaan, tarran kan best voor zich zelf zorgen, en we zullen elkaar later vast weer tegenkomen.
Nocens pakt zijn spullen en naar een paar gangen doorgelopen te zijn staat hij voor de ingang van een grot.
Als Nocens het pad afloopt kijkt hij nog een keer om rn zegt zachtjes
Het gaat je goed broeder
langzaam loopt hij verder niet wetend waar naartoe
* Dit biedt mogelijkheden. Misschien dat ik nu eindelijk het demonenrijk kan binnendringen en achter de macht van Balor kan komen. Hij heeft zich altijd als mijn gelijke beschouwd, maar dat zal vanaf nu over zijn. Zolang de runen hun werk doen ben ik vrijwel onkwetsbaar en is het dus goed mogelijk dat ik een redelijke kans maak om weer levend van die wereld vandaan te komen.
Voorzichtig staat Tarran weer op en met een enkele gedachte creëert hij een portaal die hem naar de plaats brengt waar zijn wapens zijn achtergebeleven. Even komt er weer een weemoedige blik in zijn ogen als hij het zwaard van Phoenixx ziet. Dan pakt hij resoluut zijn eigen zwaarden op en wil ze op zijn rug hangen. Beschaamd kijkt hij naar beneden. Kleren en wat bandelieren zouden wel handig zijn. Snel preekt Tarran een paar woorden en een krijgerskostuum siert zijn nu soepele lichaam. Met een snelle beweging steekt hij zijn eigen zwaarden in de houders die op zijn rug hangen, dan steekt hij voorzichtig het zwaard van Phoenixx in de houder aan zijn zwaardriem. Met een laatste handgebaar tovert Tarran een pij te voorschijn en met een bruuske beweging slaat hij die om zijn schouders.
Voorzichtig draait Tarran zich om, om in de spiegel te kijken die daar achter hem hangt. Slecht twee lichte weerspiegelingen van zijn ogen zijn te zien onder de kap van de pij. Langzaam draait Tarran zich weer om, zijn reis dient nu een andere richting op te gaan. Eentje die hem in één klap de machtigste persoon van alle chaos wezens zal maken.
Tarran kijkt naar het pentagram wat zich in het midden van de kamer bevind. Hij weet wat hij moet doen. Snel loopt hij naar het pentagram toe en neemt plaats in kleermakerszit in het pentagram. Fluisterend begint hij woorden te spreken en vrijwel meteen licht het pentagram blauw gloeiend op. Tarran wordt zich vrijwel onmiddelijk bewust van al het leven rondom hem. Hij bespeurt vreugde, liefde, verdriet. Maar dat is niet waar hij naar op zoek is. Haat en angst, dat moet hij vinden. Dan slaat hij plots achterover uit het pentagram. Verdwaasd schudt Tarran even met zijn hoofd.
* Ik had moeten beseffen dat de runen op mijn lichaam ervoor zouden zorgen dat ik extra gevoelig zou zijn. Nou ja, in ieder geval geen blijvende wonden opgelopen en alle runen lijken nog intact. En wat belangrijker is Balor, ik weet precies waar jij je nu bevind.
Tarran maakt een armbeweging en vrijwel onmiddelijk verschijnt er een portaal waar Tarran onmiddelijk doorstapt. Aan de andere kant van het portaal ziet Tarran nog net een horde barbaren vluchten uit het kamp waar de Balor zich bevind. Misschien dat de situatie nog gunstiger is dam Tarran in eerste instantie gedacht had.
Even kijkt Tarran om zich heen, dan spreekt hij een paar woorden een strooit een poeder over zijn schaduw. Vrijwel onmiddelijk maakt de schaduw zich los van Tarran en begint de wegvluchtende barbaren te volgen.
Genietend van het tafereel slaat Tarran gade hoe de Balor wordt gewaarschuwd. Een oorverdovend gebrul klinkt op uit de tent waar de Balor zijn hoofdkwartier heeft. Zelfs de wegvluchtende barbaren kijken even om. Zo intens is het geluid dat de Balor produceert. De balor is zo kwaad dat hij niet langer in staat is de ilussie van barbaar aan te houden. Zijn ware vorm wordt langzaam zichtbaar als hij naar buiten loopt.
Verschrikt kijken de mensen naar de demon die plotseling naar buiten stapt uit de tent waaar eerst hun leider had gewoond. Even is het muisstil in het kamp, dan breekt de hel los. De Balor die voelt dat hij de controle aan het verliezen is laat zijn volle charisma los over het kamp. Mensen, dwergen, trollen, orcs gaan met elkaar op de vuist om zo snel mogelijk weg te kunnen komen. Pas als er slechts een handjevol wezens over is, besluit Tarran in te grijpen.
Nog steeds onherkenbaar in zijn pij loopt hij rustig richting de Balor. Eenmaal bij hem aangekomen neemt Tarran niet de moeite om zich kenbaar te maken aan de Balor. Maar in plaats daarvan fluisterd Tarran iets. Een grote druk komt met zijn woorden mee door de priemende ogen waarmee Tarran naar de Balor kijkt.
* Zo mijn vriend. Toch niet zo een groot leider als je had gedacht. Nou ja, niet iedereen is perfect. Nu, ik eis dat je onmiddellijk stopt met het afslachten van je onderdanen. Ik kan er namelijk nog wel een paar gebruiken. Ik wil toegang krijgen tot de demonenwereld. Vraag me niet waarom, ik heb er gewoon mijn redenen voor.
Zelfs over de Balor zijn rug loopt een rilling als hij naar de zelfverzekerde Tarran staart. Even staat hij in tweestrijd wat te doen. Zal hij deze vreemdeling nu meteen zijn kop eraf rukken of wachten totdat hij weet wat deze van plan is. Dan heeft hij een besluit genomen. De overgebleven wezens stoppen met vechten en komen naar hun meester aangesneld. Daar vallen ze allemaal op hun knieen en smeken ze om vergiffenis.
Tarran glimlacht. Het is precies zo verlopen hoe hij dacht dat het zou gaan.
Draad voor draad heeft Samaell de energie in zich opgenomen, en nu is het moment aangebroken om aan het hele eiland zijn wedergeboorte aan te kondigen. Met zekere gebaren vormt hij lijnen van macht in het centrum van de kamer. Lijnen die overgaan in ongrijpbare vormen. Vormen die overgaan in vloeiende runen van macht. Langzaam pakken donkere wolken zich samen boven de berg om het land eronder in een duistere schaduw te leggen.
Steeds sneller stroomt voelbare Chaos door de berg in de richting van de Meester-rune die zich in het Hart bevind. Tevreden kijkt Samaell toe terwijl de energie langzaam ophoopt binnen de grenzen van de Rune, en als de kritische grens bereikt is begint hij opnieuw lijnen te trekken.
Een pulserende stroom vaalgroen licht stoot vanuit de top van de berg naar boven en boort zich in het duistere wolkendek, dat ook een groenige tint aanneemt en langzaam maar zeker groter wordt, een steeds groter gedeelte van het land in zijn schaduwen vangend....
Ondertussen nemen tientallen ogen het tweetal op. Nog steeds durven de overgebleven mannen zich niet te bewegen, hoewel sommige beginnen te schuifelen om kramp te voorkomen.
Tarran voelt plotseling een opwelling in de magische barrières van de Balor. Hij voelt een aantal runen opspelen. Scherpe tintelingen gaan door zijn lichaam als de Balor zijn volle magische krachten op Tarran loslaat.
De angst die dat teweeg brengt slaat als een zweep om zich heen en de wezens die net nog geknield hadden gezeten slaan nu ijlings op de vlucht. Een klein gebaar met zijn hand doet de grond schudden. Scheuren ontstaan rondom de Balor en Tarran en de vluchtende wezens. Een aantal wezens is zo bang dat ze de afgronden die zijn ontstaan verkiezen en over de rand duikelen.
Ondertussen moet de Balor springen voor zijn leven als Tarran een scheur in zijn richting stuurt. Met een woedende blik neemt de Balor Tarran nogmaals op. Hij heeft het gevoel dat hij de persoon onder die mantel op de één of ander manier kent, maar hij kan niet goed thuisbrengen waarvan. Hij wordt uit zijn overpeinzingen opgeschrikt doordat de vreemdeling tegenover hem twee dunne, maar zeer sierlijke zwaarden tevoorschijn haalt.
Weer gaat er een prikkeling van herkenning door de Balor heen, maar nog steeds kan hij de man voor zich niet plaatsen. Met een licht schouderophalen haalt de Balor zijn zwaard en zijn zweep tevoorschijn. Het is een tijd terug dat hij een waardig tegenstander heeft gehad en de persoon tegenover hem lijkt daar juist de man voor om hem goed weerstand te geven.
Even nemen de twee kemphanen elkaar nog op, dan haalt de Balor uit met zijn zweep die zich om de arm van Tarran wikkelt en diepe vleeswonden veroorzaakt. Een flauwe glimlach vormt zich op het gelaat van Tarran als hij voelt dat de wonden onmiddellijk beginnen te genezen. Met een snelle beweging van zijn zwaard snijdt Tarran de zweep van de Balor door. Even schudt Tarran met zijn arm en het einde van de zweep glijdt van de schijnbaar onaangetaste huid af.
Verbaasd kijkt de Balor naar de arm van Tarran. Geen spoor van een wond te zien. Dit is werkelijk een zeer respectabele tegenstander. Woedend gooit de Balor zijn zweep weg en grijpt zijn zwaard met twee handen vast en sprint met zware passen op Tarran af, onderwijl zijn zwaard heffend.
Roerloos wacht Tarran op de dingen die komen gaan. Pas op het laatste moment stapt hij weg en blokeert met gemak de klap van de Balor met zijn linkerzwaard. Tegelijkertijd haalt Tarran uit met zijn rechterzwaard. Een luidde schreeuw van woede en pijn weerklinkt als de klauw met het zwaard op de grond valt. De balor heeft niet eens de kans om zich verder te verweren, want twee pijlsnelle aanvallen van Tarran leggen de ingewanden van de Balor bloot.
Met een luidde klap valt de Balor op de grond. Een vraag komt over zijn lippen.
* Hoe is dit mogelijk? Een gewoon mens die mij verslaat?
Tarran loopt langzaam op de gevallen Balor af en hoort de gefluisterde vraag van de Balor. Tergend langzaam schuift hij de kap van zijn mantel naar achteren.
* Wel mijn waarde vriend, niet alles is wat het lijkt. En ik heb zo mijn redenen zoals ik al eerder zei. Nou nog een paar laatste woorden voor ik je terug naar je rijk stuur?
Met grote ogen kijkt de Balor naar Tarran. Verraden door Chaos. Hij had het moeten weten dat ze niet te vertrouwen waren. Maar hij had echt gedacht dat Samaell oprecht was. Zou dit een eenmansactie zijn van Tarran. Hoe dan ook, wraak zal er genomen worden.
* Mijn laatste woorden? Ja ik heb nog laatste woorden. Bij deze zweer ik wraak op alles en iedereen die met Chaos te maken heeft of heeft gehad. Knoop dit goed in je oren Tarran. Je hebt niet alleen jezelf verdoemd, maar ook iedereen die ook maar iets Chaos in zich heeft[
Nauwelijks is de Balor uitgesproken of de zwaarden van Tarran maken een einde aan het leven van de Balor in deze dimensie. Op zijn eigen planeet zal zijn essentie herboren worden en zal hij machtiger en gedrevener dan ooit zijn.
Met een vieze trek op zijn gezicht maakt Tarran zijn zwaarden schoon. Onderwijl mompelt hij wat in zichzelf.
* Ja, hoor. Jij en welk leger?
Voorzichtig kijkt Tarran om zich heen. Niets of niemand te zien. Dan ziet hij plotseling dat zijn handen aan het vervagen zijn. De schrik slaat hem op het hart, en het angstzweet breekt hem plotseling uit.
* Zal dit een bijverschijnsel zijn van de runen? Het moet haast wel
Nog steeds weemoedig, maar nu zonder angst laat Tarran de dingen die voor hem in het verschiet liggen op zich af komen. Steeds verder vervaagt Tarran.
Dan is er niets meer dan een lege vlakte over.........
|
|
