Verhuis/klus/woon voorpret en kriebelstopic #75

quote:

Op vrijdag 15 november 2019 15:56 schreef VKV het volgende:
Geen concrete verhuisplannen hier, maar oh wat kan ik mezelf af en toe gek maken met wegdromen op Funda.
Ik vind een tuin altijd 10x belangrijker dan een huis. Nu hebben ik en mijn vriend een jaar of 3 geleden ons eerste huis gekocht, en het huis is mooi, ruim, in goede staat etc. Alleen de tuin...ik vind em veel te klein en mis een soort vrijheid. Zou het zo heerlijk vinden om uit je achterdeur te stappen, op je verandaatje te lopen en vervolgens met je blote voeten in het gras. En dat er ruimte is voor een tuinset, groot opblaasbad, ruimte om te spelen, een kampvuurtje, bbq, alles... En dat vind je hier in de buurt niet voor de prijs die wij kunnen betalen (of het huis staat op instorten).

Nu zit ik dus al weken op Funda en kijk ik steeds verder en verder het land in. Op "zelfs" wel een uur reisafstand van onze familie (nu 5-15 minuten). Zelf prima bereid om wat verder naar m'n werk te rijden want wat krijg je er een mooie omgeving voor terug. Nu is ons zoontje nog maar klein en zit hij voorlopig nog niet op de basisschool.

En toch zou ik het verschrikkelijk lastig vinden om zo ver van vrienden en familie vandaan te gaan wonen. Gewoon een bakkie doen, of tot laat natafelen, lijkt me ineens een heel "ding" worden.
En dat je niemand kent in de plaats waar je gaat wonen, dat lijkt me eigenlijk ook heel eng. Dus deze post is eigenlijk bedoeld om te kijken of iemand ervaring hiermee heeft en hoe de keuze bevalt.

Overigens is m'n vriend nogal van het "we blijven gewoon hier wonen, we wonen hier pas net"

Ik heb precies dit gedaan. Mijn ouders woonden op vijf minuten, m'n broer op een kwartier afstand. Al mijn andere familie en vrienden ook. Toch ben ik verhuisd en nu moet ik voor iedereen minstens een uur rijden.

In mijn nieuwe woonplaats kende ik niemand en had ik nog geen werk. Idem voor mijn man. Onze oudste was precies een jaar toen we verhuisden.

Wij gingen voor de rust en gemoedelijkheid van de nieuwe plek. Van rijtjeshuis in een stad van ca. 75.000 inwoners naar een vrijstaande woning met een gigantische tuin op een eiland met 12.000 man. We hoopten voor ons kind (inmiddels kinderen) op een idyllische jeugd van veel onbezorgd buitenspelen en zelf naar school/sport kunnen fietsen.

Voor de kinderen pakt het fantastisch uit. De jongste is nog klein, maar de oudste is hele dagen buiten, komt altijd wel ergens een vriendje tegen als we de stad ingaan. Er is altijd wel iemand in de buurt die weet wie hij is en bij wie hij hoort. Her is precies zoals we hoopten.

Maar ik heb me wel vergist in hoe vervelend die afstand naar m'n familie is. Je gaat niet 'even een bakkie doen' als je daarvoor twee uur reistijd hebt met twee kleintjes achterin. Oppas voor kleine dingetjes (even naar de tandarts, werkafspraak 's avonds of op je vrije dag) heb je niet zomaar, want op je nieuwe woonplek heb je nog niemand om ze aan toe te vertrouwen en de opa's en oma's moeten dan dus ook twee uur reizen voor een uurtje oppassen. En 'It takes a village to raise a child' en manman, wat mis ik mijn village daarin.

Ik mis het dat ik niet zomaar even spontaan kan aanwippen bij m'n vriendinnen, niet zomaar kan aansluiten als zij met hun kinderen spontaan even een taartje gaan eten in mijn oude stad.
En toen mijn vader ernstig ziek was, was het ook heel naar dat ik alleen per telefoon "er kon zijn".

Ik heb dat onderschat. Heb me best eenzaam gevoeld. Ben wel vanaf het begin allerlei vrijwilligerswerk gaan doen om mensen te leren kennen en nu ik hier ook werk heb, gaat het heel snel (docent, dan gaat het rap).

Een hele roman Al met al denk ik inmiddels dat ik met de kennis van nu toen dezelfde keuze had gemaakt. Maar de eerste jaren was dat geen zekerheidje. En dan woon ik dus echt in mijn absolute droomhuis, met droomtuin. Dat is dus niet vanzelfsprekend op zich al voldoende voor ultiem geluk.