Psychologisch traject: wat te doen?

Wat mij in jouw post opvalt is dat je je psychische problematiek vergelijkt met een fysiek probleem. Ze hebben je in de therapie op krukken leren lopen maar niet je gebroken been gezet, zeg maar. Volgens mij werkt dat in de psychiatrie toch iets anders: een persoonlijkheidsstoornis of - probleem is iets wat in je zit en wat je niet zomaar verandert. Een autistisch brein kan je niet 'fiksen', een hechtingsstoornis kan je niet oplossen door even terug naar je jeugd te gaan. Wat therapie doet is jou leren omgaan met de symptomen (inderdaad) en je handvatten geven om om te gaan met jouw afwijkende manier van reageren en daarmee de obstakels die je tegenkomt te verminderen.

Ik gun je natuurlijk jouw stevige therapeut en vooral ook: een goed idee van wat die beste man of vrouw met je kan doen. Waar je die gaat vinden, vrijgevestigd of in de GGZ is niet vooraf te zeggen: dat is een kwestie van geluk hebben en eventueel switchen als de klik er niet is. Succes!

Als het mogelijk is, is het wellicht fijn dat een private psycholoog er vers instapt en niet klakkeloos overneemt. Dus puur behandelt op problemen en niet op basis van diagnoses.

Je doelt op psychotherapie? Dat is sowieso een aanrader. Zeker omdat je aangeeft dat het niet alleen je persoonlijkheidsstoornis is waar je aan wilt werken maar breder wilt kijken dan dat. En die neiging hebben de grote instellingen wel, om etiketjes te plakken en je aan de hand daarvan weer naar cursus of training X te sturen.

Belangrijkste is alleen wel dat je een klik hebt met een therapeut. Er zal wel relatief snel alsnog een etiketje op moeten worden geplakt, maar dat is puur verzekeringstechnisch. Je hebt verder heel veel vrijheid in psychotherapie.

Als je als individu behandeld wilt worden, dan zit je sowieso verkeerd bij de GGZ. Niet dat indviduele psychologen niet af en toe hun best doen om het persoonlijk te maken, maar hun protocol is inderdaad om de stoornis in cliënten te zoeken, dat is het enige waarop ze zijn gericht en wanneer er eenmaal een stoornis is gediagnosticeerd omdat ze bepaalde symptomen zo registreren dat het erin past dan wordt de procedure daarvoor afgewerkt. Wie jij bent of de vraag of je klachten daardoor weggaan is niet van belang voor hun werkwijze. Die voltrekt zich immers toch altijd op dezelfde manier, ze kunnen geen maatwerk leveren ook vanwege de hoge wachtlijsten waarschijnlijk. Je geeft zelf aan dat je een depressie hebt, dus je conformeert je al aan hun bedachte ziektebeeld. Dan is het toch ook niet vreemd dat ze dit ziektebeeld gaan behandelen op hun manier en niet op de manier hoe jij het hebt bedacht. Los van het feit of het ergens op gebaseerd is of niet, vind ik wel dat je het kunt vergelijken met een lichamelijke aandoening in deze zin. Een arts vraagt ook niet waarom jij je been gebroken hebt, die behandeld gewoon het been. Misschien is privé psychoanalyse iets voor jou. Misschien wordt het vergoed, al ben ik bang van niet omdat het verguisd wordt door GGZ klinieken en tegenwoordig volgens mij onder alternatieve geneeswijzen valt. Je kunt ook eens naar een spiritueel evenement of een soort spirituele healing sessie gaan, daar kijken ze ook veel meer naar de persoon.

Je kunt kijken of een soort psychologencollectief iets voor je is. Daar heb je naar mijn idee meer vrijheid. Vaak is een intakegesprek vrijblijvend, wordt dan bekeken of een van de aangesloten psychologen iets voor jou kan betekenen. Laat je wel goed informeren over kosten en vergoedingen.

Het blijft mij, na het lezen van je post, een beetje onduidelijk waarom je die 'instelling' niet ziet zitten. Je schrijft dat je wil dat er door je heen wordt geprikt, en dat men niet om de hete brij heen draait. Nu is het voor elke therapeut heel moeilijk om je te helpen om zelf tot de kern te komen, vooral als je verwacht dat die therapeut dat voor je kan doen. Een therapeut kan alleen helpen in je eigen herstelproces. Je lijkt het, zoals een andere user opmerkt, te zien als een lichamelijk probleem zoals een gebroken been.

Je had hulp nodig en die heb je gezocht. Je hebt het geprobeerd met CGT maar helaas heeft dat je niet genoeg geholpen. Is het dan niet de beste keuze om gedegen onderzoek te laten doen naar je problemen door specialisten? Ik kan je uit ervaring vertellen dat therapeuten die werken bij een grotere instelling goed of minder goed in hun vak kunnen zijn, en vrijgevestigde therapeuten ook. Je schrijft dat een vrijgevestigde therapeut persoonlijker en minder gezeur inhoudt. Waar baseer je dat op? Waarom dit wantrouwen naar een instelling waar je nog niet geweest bent?

Het is jouw herstel. Jij bent degene die de regie in handen heeft, niet een therapeut. Een diagnose gaat je wellicht helpen om de juiste hulp te vinden, verder betekent een diagnose helemaal niks. Accepteer dat je er zelf niet uitkomt en probeer te vertrouwen in je toekomstige hulpverlener, ook als dat heel erg moeilijk is. Daar begint al een stukje hete brij.

Ik werk zelf als psycholoog. Het mooiste is natuurlijk als je als cliënt mee kan beslissen over je behandeltraject en welke stappen er gezet worden. Het is dan wel belangrijk dat je aankaart bij je therapeut welke twijfels je hebt (en dat de therapeut daar ook naar vraagt). Qua diagnostiek is een grotere instelling vaak een goede keus: ze hebben meestal een aparte afdeling voor diagnostiek wat vaak inhoudt dat er meer expertise op dat gebied in huis is, kwalitatief goede tests en ruimere keuze aan tests dan kleinere praktijken.

Mocht je op zoek gaan naar een vrijgevestigde: kies iemand die BIG geregistreerd is! Psycholoog alleen is geen beschermde titel. Maar dat wist je misschien al.

Zoals hierboven ook al benoemd is, zijn er genoeg mogelijkheden. Het kan zelfs goed zijn om juist voor een vrijgevestigde psycholoog of psychiater te gaan. Je kunt dan voor de diagnostiek inderdaad bij een grotere instelling terecht en vervolgens de behandeling door een vrijgevestigde psycholoog/psychiater laten doen.

Bij grotere instanties heb je inderdaad wel meer expertise, maar je krijgt er inderdaad sneller het gevoel een nummertje te zijn in plaats van een persoon. Ik hoor dit zelf ook regelmatig in mijn werk. Belangrijkste is inderdaad dat je een klik hebt met de persoon die je gaat behandelen. Los van vrijgevestigde hulpverleners heb je ook nog andere psychiatrische klinieken waar ook meerdere psychologen en psychiaters werken en toch een compleet andere benadering hebben dan de GGZ.

In welke regio/provincie woon je misschien kan ik je wat tips geven. Ik werk zelf ook in de hulpverlening en ken er in het noorden van Nederland behoorlijk veel.

Pffff wat een herkenning in de OP!!!

Ik heb helaas geen pasklaar antwoord voor je. Ik kan je wel vertellen hoe ik het zelf heb ervaren, maar bedenk dat het niet persé hoeft te betekenen dat het voor jou ook zo is.

Ik heb ook heel lang dat gevoel gehad dat ik er niet mee tot de kern kwam. Op den duur voelde ik het niet eens meer, want ik was het zo gewend dat mensen het allemaal beter wisten dan ikzelf dat ik mezelf niet serieus kon nemen. Ik hoefde er niet eens over te beginnen en mensen begonnen meteen met zeggen "je moet geduld hebben", "het gaat niet in 1x over", "kijk naar de dingen die wel goed gaan". Ik wist helemaal niet meer wat ik er zelf van vond.

Pas sinds de laatste jaren kom ik erachter dat al die gevoelens gewoon gegrond blijken te zijn. Ik werd inderdaad niet begrepen. Godzijdank ben ik er zelf achter gekomen wat het allemaal inhoudt en nu beginnen puzzelstukjes op hun plek te vallen. Ik krijg nog steeds regelmatig te horen dat de dingen die ik bedenk niet perse hoeven te kloppen. Ik weet dat ik de wijsheid niet in pacht heb; daarom ben ik verstandig genoeg om dingen heel goed te verifiëren voordat ik conclusies aanneem. En dan kan het nog steeds dat ik er bij nader inzien naast zit. Maar ik laat mij niet meer aanpraten dat ik achterlijk ben.

Dat is eigenlijk het belangrijkste advies wat ik je wil meegeven. Neem jezelf serieus. Als jij je niet genoeg geholpen voelt door de therapie en niet begrepen, dan is dat ook zo. Jij bent de beste persoon die dat kan opmaken, want alleen jij kan zien wat er in je hoofd omgaat.

Het klopt inderdaad dat complexe psychische problemen niet zo makkelijk op te lossen zijn als jij zou willen. In die zin moet je inderdaad geduld hebben. Je kan niet bijvoorbeeld van jezelf verwachten dat het na een bepaalde behandeling allemaal over moet zijn.

Dat betekent echter niet dat je niet concreet met jezelf aan de slag kan. Maak niet dezelfde fout als ik en laat het niet allemaal afhangen van therapie. Uiteindelijk moet je toch zelf je eigen leven leiden: dat gaat met vallen en opstaan. Maar jij bepaalt hoe je dat doet en waar je je goed bij voelt. Ook al vindt elke psych dat jij een gestoord gedachtenpatroon hebt en dat persé moet veranderen, als jij zelf vindt van niet, is er niemand die jou kan afdwingen dat je dat wel moet doen. Je moet je houden aan de wet; dat is het enige wat je kan beperken in je gedrag. Wat je denkt en voelt, is 100% van jou en daar heeft niemand geen ene fuck over te zeggen.

Misschien is het een idee om een soort evaluatie van jezelf te maken waarbij je alle gebieden van je leven afgaat. Hoe is je zelfzorg, zelfbeleving, sociale contacten, relaties, werk, vrijetijdsbesteding, etc. Ben je daar tevreden mee of zijn er punten waar je aan wilt werken? En nogmaals, jij bepaalt zelf waar je wel en niet tevreden mee bent. Als jij bijvoorbeeld ontevreden bent dat je geen miljonair bent of geen directeur van een succesvol bedrijf: schrijf het gewoon op. Je zal van anderen geheid te horen krijgen dat je te hoge eisen stelt aan jezelf, maar jij bent zelf degene die bepaalt of je wel of niet die eisen aan jezelf moet stellen. Wat mensen met hoge topfuncties o.a. succesvol maakt, is dat ze zich niet laten leiden door wat anderen zeggen wat ze moeten doen.

Het is wel verstandig om na te gaan of het realistisch is. Ben je nu bijvoorbeeld 110 kilo omdat je te dik bent en je wilt dat over een half jaar omgezet hebben naar 110 kilo spieren en eruitzien als een adonis: nee, dat is niet realistisch. Het is wel realistisch om binnen dat half jaar te bereiken dat je een gezondere lifestyle hebt en regelmatig naar de sportschool gaat. Je zal dan nog steeds wat te dik zijn, maar het hoeft geen 110 kilo meer te zijn.

Het is ook realistisch om te bedenken dat het gezien je depressieve klachten erg moeilijk is om zoiets vol te houden. Wees in die zin dan mild voor jezelf en ga jezelf niet afstraffen als het je niet lukt. Maar probeer jezelf wel uit te dagen en blijf het proberen als dat echt is wat jij graag wilt.

Ik noem overigens een voorbeeld he. Ik zeg niet perse dat je aan de ijzers moet. Dat bepaal je zelf!

quote:

Op woensdag 5 december 2018 23:16 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Pffff wat een herkenning in de OP!!!

Ik heb helaas geen pasklaar antwoord voor je. Ik kan je wel vertellen hoe ik het zelf heb ervaren, maar bedenk dat het niet persé hoeft te betekenen dat het voor jou ook zo is.

Ik heb ook heel lang dat gevoel gehad dat ik er niet mee tot de kern kwam. Op den duur voelde ik het niet eens meer, want ik was het zo gewend dat mensen het allemaal beter wisten dan ikzelf dat ik mezelf niet serieus kon nemen. Ik hoefde er niet eens over te beginnen en mensen begonnen meteen met zeggen "je moet geduld hebben", "het gaat niet in 1x over", "kijk naar de dingen die wel goed gaan". Ik wist helemaal niet meer wat ik er zelf van vond.

Pas sinds de laatste jaren kom ik erachter dat al die gevoelens gewoon gegrond blijken te zijn. Ik werd inderdaad niet begrepen. Godzijdank ben ik er zelf achter gekomen wat het allemaal inhoudt en nu beginnen puzzelstukjes op hun plek te vallen. Ik krijg nog steeds regelmatig te horen dat de dingen die ik bedenk niet perse hoeven te kloppen. Ik weet dat ik de wijsheid niet in pacht heb; daarom ben ik verstandig genoeg om dingen heel goed te verifiëren voordat ik conclusies aanneem. En dan kan het nog steeds dat ik er bij nader inzien naast zit. Maar ik laat mij niet meer aanpraten dat ik achterlijk ben.

Dat is eigenlijk het belangrijkste advies wat ik je wil meegeven. Neem jezelf serieus. Als jij je niet genoeg geholpen voelt door de therapie en niet begrepen, dan is dat ook zo. Jij bent de beste persoon die dat kan opmaken, want alleen jij kan zien wat er in je hoofd omgaat.

Het klopt inderdaad dat complexe psychische problemen niet zo makkelijk op te lossen zijn als jij zou willen. In die zin moet je inderdaad geduld hebben. Je kan niet bijvoorbeeld van jezelf verwachten dat het na een bepaalde behandeling allemaal over moet zijn.

Dat betekent echter niet dat je niet concreet met jezelf aan de slag kan. Maak niet dezelfde fout als ik en laat het niet allemaal afhangen van therapie. Uiteindelijk moet je toch zelf je eigen leven leiden: dat gaat met vallen en opstaan. Maar jij bepaalt hoe je dat doet en waar je je goed bij voelt. Ook al vindt elke psych dat jij een gestoord gedachtenpatroon hebt en dat persé moet veranderen, als jij zelf vindt van niet, is er niemand die jou kan afdwingen dat je dat wel moet doen. Je moet je houden aan de wet; dat is het enige wat je kan beperken in je gedrag. Wat je denkt en voelt, is 100% van jou en daar heeft niemand geen ene fuck over te zeggen.

Misschien is het een idee om een soort evaluatie van jezelf te maken waarbij je alle gebieden van je leven afgaat. Hoe is je zelfzorg, zelfbeleving, sociale contacten, relaties, werk, vrijetijdsbesteding, etc. Ben je daar tevreden mee of zijn er punten waar je aan wilt werken? En nogmaals, jij bepaalt zelf waar je wel en niet tevreden mee bent. Als jij bijvoorbeeld ontevreden bent dat je geen miljonair bent of geen directeur van een succesvol bedrijf: schrijf het gewoon op. Je zal van anderen geheid te horen krijgen dat je te hoge eisen stelt aan jezelf, maar jij bent zelf degene die bepaalt of je wel of niet die eisen aan jezelf moet stellen. Wat mensen met hoge topfuncties o.a. succesvol maakt, is dat ze zich niet laten leiden door wat anderen zeggen wat ze moeten doen.

Het is wel verstandig om na te gaan of het realistisch is. Ben je nu bijvoorbeeld 110 kilo omdat je te dik bent en je wilt dat over een half jaar omgezet hebben naar 110 kilo spieren en eruitzien als een adonis: nee, dat is niet realistisch. Het is wel realistisch om binnen dat half jaar te bereiken dat je een gezondere lifestyle hebt en regelmatig naar de sportschool gaat. Je zal dan nog steeds wat te dik zijn, maar het hoeft geen 110 kilo meer te zijn.

Het is ook realistisch om te bedenken dat het gezien je depressieve klachten erg moeilijk is om zoiets vol te houden. Wees in die zin dan mild voor jezelf en ga jezelf niet afstraffen als het je niet lukt. Maar probeer jezelf wel uit te dagen en blijf het proberen als dat echt is wat jij graag wilt.

Ik noem overigens een voorbeeld he. Ik zeg niet perse dat je aan de ijzers moet. Dat bepaal je zelf!

Goede post. Wat er mis is naar mijn mening met de reacties die wij vaak krijgen is dat ze niet specifiek genoeg zijn.
- je moet wachten. Hoe lang?
- het gaat niet in 1 x over. Wat gaat er precies niet in 1 x over?
-> als het antwoord dan is: "je negatieve gevoelens", "je gebrek aan succes": - in hoeveel keer gaat het dan precies over volgens jou en op welke manier?
-> als het antwoord dan is "stapje bij stapje" -> in hoeveel en welke stapjes precies?
- kijk naar wat er wel goed gaat -> welke dingen gaan er dan goed bij mij die jij kan zien? "Ding nr 1, ding nr 2, nr 3" -> gaat dat bij jou ook goed ? "Ja", "en daarnaast nog andere dingen" "nee" "op welke manier precies lukte het jou daar tevreden mee te zijn?

quote:

Op donderdag 6 december 2018 12:37 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Wat er mis is naar mijn mening met de reacties die wij vaak krijgen is dat ze niet specifiek genoeg zijn.

Wat er mis is met veel zelfbenoemde pyschiatrische patienten is dat ze een pasklaar antwoord van een ander willen. NIEMAND krijgt antwoorden op de vragen die hij zichzelf stelt.

quote:

Op zaterdag 8 december 2018 02:02 schreef mspoez het volgende:

Wat er mis is met veel zelfbenoemde pyschiatrische patienten is dat ze een pasklaar antwoord van een ander willen. NIEMAND krijgt antwoorden op de vragen die hij zichzelf stelt.

Ja, maar als je het pasklare antwoord niet kunt geven, dan kun je dat ook zeggen. Maar in plaats daarvan geven mensen ongevraagd antwoorden waarvan ze zelf ook wel weten dat de ander er niets mee opschiet omdat ze daar niet specifiek genoeg voor zijn maar alsnog wordt men boos als je als gevolg ervan niet ineens verandert van gevoel of geen concrete actie onderneemt. En dan trek ik de beweegreden daarachter wel in twijfel en vraag ik me af of het echt wel allemaal zo goed bedoeld is als men zegt.

Geniale Username

quote:

Op zaterdag 8 december 2018 12:56 schreef Przwlskprd het volgende:
Misschien is dat het wel: ik wil weer m'n eigen kracht/sterkte terugvinden. Maar bij de GGZ heb ik voortdurend het idee dat mij zwakheid en zieligheid wordt aangepraat. Dat ik in een bepaalde afhankelijkheidsrol wordt gedrukt. Dat je een goede patiënt bent als je je ziek voordoet, zeg maar. Ja, dat is makkelijk en dat is een valkuil van mij, maar dat is nou juist waar iemand tegen mij kan zeggen: maar je bent meer dan dat en ik weet, doordat ik weet hoe zo'n stoornis werkt, hoe jij als persoon beter kunt functioneren.

Ik weet niet waar je zit maar je kan informeren bij de viersprong. Als je echt denkt dat je een heftige problematiek hebt dan zit je daar op de juiste plek.

https://www.deviersprong.nl

Al hun therapievormen zijn gericht op beter functioneren.

quote:

Op zaterdag 8 december 2018 15:25 schreef isax het volgende:

[..]

Ik weet niet waar je zit maar je kan informeren bij de viersprong. Als je echt denkt dat je een heftige problematiek hebt dan zit je daar op de juiste plek.

https://www.deviersprong.nl

Al hun therapievormen zijn gericht op beter functioneren.

Oei! En daar heb ik dus weer slechte ervaringen mee.

Ik volgde dit:
Het klinkt allemaal misschien heel zinnig wat die mevrouw zegt. Maar ik heb daar zo ontzettend het gevoel gehad dat bij mij werd uitgelokt wat zij graag wilden horen.

Dat mensen met borderline bij stress hun mentaliserend vermogen verliezen en dan heel erg gaan handelen vanuit hun verlatingsangst en de overtuiging dat anderen eropuit zijn hen pijn te doen, dat herken ik inderdaad heel erg bij mezelf en dat zie ik ook bij andere mensen met borderline terug. Door deze therapie heb ik inderdaad meer grip gekregen op mezelf en kan ik mezelf bij stress over het algemeen beter herpakken.

Waar bij mij en eigenlijk ook aan de rest van de groep voorbij werd gegaan, is onderzoeken waardoor die persoonlijkheidsproblemen zijn ontstaan. Borderline wordt o.a. veroorzaakt door een hechtingsstoornis: als je in je eerste levensjaren emotioneel wordt verwaarloosd, dan heeft dat voor de rest van je leven negatieve gevolgen. Hierdoor ontstaat ook het gevoel dat je niks waard bent en dat iedereen je in de steek zat laten.

Dat ik dat had, was wel duidelijk. Maar waarom ... daar werd niks over gezegd en als ik er zelf over vroeg, dan vonden ze het niet relevant en moest ik daar niet zo over piekeren. Ik vond het zelf wel meevallen met die zogenaamd vreselijke jeugd van me. Mijn vader had mij inderdaad verwaarloosd ... ik ben echt niet de enige die dat heeft meegemaakt. Als er iemand zorgzaam en toegewijd is, is het mijn moeder. Dus hoe kan het dan dat ik mijn hele leven dusdanig met mezelf in de knoop zit? Ik kon niks anders bedenken dan dat ik dus een ontzettende overgevoelige slapjanus ben die bij de geringste tegenslag al op zijn bek gaat.

Toen ik met de therapie begon, werd duidelijk gezegd dat het 18 maanden ging duren. Dat vond ik erg lang, maar vooruit dan maar: als ik daarna de hele wereld aankan, is het die investering wel waard. Dit idee had iedereen in mijn groep. Pas maanden later begrepen we dat het 18 maanden in groepsverband is en 18 maanden daarna individueel. Ik had wel honderden keren met hoge poten aangekondigd dat ik ging stoppen. Werd er uiteraard gezegd dat ik moest gaan mentaliseren. En ze wisten precies datgene te zeggen waardoor ik weer rustig werd en meer vertrouwen kreeg in hen. En achteraf "Godverdomme, ik trap er ook elke keer weer in! Laat ik toch maar blijven, want ik weet niet wat ik anders moet doen. Zoals ik mezelf nu inschat, gaat dit mij alleen niet lukken. Maar ik word daar gewoon gemanipuleerd waar ik bij sta. En ik heb geen poot om op te staan, want wie neemt mij nou serieus aangezien ik de patiënt ben en zij de behandelaars?"

Ik zeg achteraf niet dat het allemaal niks geholpen heeft. Maar ik had heel graag gewild dat ik wat meer in mezelf bleef geloven en mij niet elke keer had laten omlullen. Ik zit veel te lang in dat psychische hulpverleningscirquit en ik ben juist daardoor nog meer van mezelf afgeraakt. Godzijdank is het mij op eigen kracht een beetje gelukt om mezelf terug te vinden. Ik ben er nog niet, maar ik ben wel zover dat ik mij niet zomaar van alles laat wijsmaken.

Succes TS!

quote:

Op zaterdag 8 december 2018 16:31 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Oei! En daar heb ik dus weer slechte ervaringen mee.

Ik volgde dit:

Waarom MBT zo'n effectieve GGZ therapie tegen Borderline (BPS) is, uitgelegd door Dawn Bales

Het klinkt allemaal misschien heel zinnig wat die mevrouw zegt. Maar ik heb daar zo ontzettend het gevoel gehad dat bij mij werd uitgelokt wat zij graag wilden horen.

Dat mensen met borderline bij stress hun mentaliserend vermogen verliezen en dan heel erg gaan handelen vanuit hun verlatingsangst en de overtuiging dat anderen eropuit zijn hen pijn te doen, dat herken ik inderdaad heel erg bij mezelf en dat zie ik ook bij andere mensen met borderline terug. Door deze therapie heb ik inderdaad meer grip gekregen op mezelf en kan ik mezelf bij stress over het algemeen beter herpakken.

Waar bij mij en eigenlijk ook aan de rest van de groep voorbij werd gegaan, is onderzoeken waardoor die persoonlijkheidsproblemen zijn ontstaan. Borderline wordt o.a. veroorzaakt door een hechtingsstoornis: als je in je eerste levensjaren emotioneel wordt verwaarloosd, dan heeft dat voor de rest van je leven negatieve gevolgen. Hierdoor ontstaat ook het gevoel dat je niks waard bent en dat iedereen je in de steek zat laten.

Dat ik dat had, was wel duidelijk. Maar waarom ... daar werd niks over gezegd en als ik er zelf over vroeg, dan vonden ze het niet relevant en moest ik daar niet zo over piekeren. Ik vond het zelf wel meevallen met die zogenaamd vreselijke jeugd van me. Mijn vader had mij inderdaad verwaarloosd ... ik ben echt niet de enige die dat heeft meegemaakt. Als er iemand zorgzaam en toegewijd is, is het mijn moeder. Dus hoe kan het dan dat ik mijn hele leven dusdanig met mezelf in de knoop zit? Ik kon niks anders bedenken dan dat ik dus een ontzettende overgevoelige slapjanus ben die bij de geringste tegenslag al op zijn bek gaat.

Toen ik met de therapie begon, werd duidelijk gezegd dat het 18 maanden ging duren. Dat vond ik erg lang, maar vooruit dan maar: als ik daarna de hele wereld aankan, is het die investering wel waard. Dit idee had iedereen in mijn groep. Pas maanden later begrepen we dat het 18 maanden in groepsverband is en 18 maanden daarna individueel. Ik had wel honderden keren met hoge poten aangekondigd dat ik ging stoppen. Werd er uiteraard gezegd dat ik moest gaan mentaliseren. En ze wisten precies datgene te zeggen waardoor ik weer rustig werd en meer vertrouwen kreeg in hen. En achteraf "Godverdomme, ik trap er ook elke keer weer in! Laat ik toch maar blijven, want ik weet niet wat ik anders moet doen. Zoals ik mezelf nu inschat, gaat dit mij alleen niet lukken. Maar ik word daar gewoon gemanipuleerd waar ik bij sta. En ik heb geen poot om op te staan, want wie neemt mij nou serieus aangezien ik de patiënt ben en zij de behandelaars?"

Ik zeg achteraf niet dat het allemaal niks geholpen heeft. Maar ik had heel graag gewild dat ik wat meer in mezelf bleef geloven en mij niet elke keer had laten omlullen. Ik zit veel te lang in dat psychische hulpverleningscirquit en ik ben juist daardoor nog meer van mezelf afgeraakt. Godzijdank is het mij op eigen kracht een beetje gelukt om mezelf terug te vinden. Ik ben er nog niet, maar ik ben wel zover dat ik mij niet zomaar van alles laat wijsmaken.

Dit blijf je altijd hebben met therapieën, moet altijd maar net passen bij je.
Misschien had je bijvoorbeeld meer gehad aan DGT of schema en was het dan een succes verhaal geweest.

De viersprong is over het algemeen neusje van de zalm kwa zorg voor persoonlijkheidsproblematiek.

quote:

Op zaterdag 8 december 2018 19:18 schreef isax het volgende:

[..]

Dit blijf je altijd hebben met therapieën, moet altijd maar net passen bij je.
Misschien had je bijvoorbeeld meer gehad aan DGT of schema en was het dan een succes verhaal geweest.

De viersprong is over het algemeen neusje van de zalm kwa zorg voor persoonlijkheidsproblematiek.

Ik heb daar niks van gemerkt. Er moest een heel strak protocol gevolgd worden. Ze leken allemaal wel heel aardig en begrijpend, maar ik vroeg me altijd af in hoeverre dat gemeend was.

Er was één iemand bij mij in de groep die het ook allemaal zat was. Die werd ook elke keer omgepraat om door te blijven zetten, maar dat wilde ze niet. Toen ze weg was, werd er uiteraard gesuggereerd dat ze nog teveel in haar destructieve patronen zat. Maar ik had zoveel bewondering voor haar dat ze bij haarzelf kon blijven. Ook al is het destructief gedrag: zij doet het zelf, dus ze heeft zelf sturing over haar leven. Ik kon het niet. Ik zat zo in die twijfels over mezelf, waardoor ik elke keer overspoeld werd en paniekaanvallen kreeg. Daar werd altijd op ingespeeld. En als ik tegen hen in ging, dan werd er aan anderen gevraagd "hoe vinden jullie het dat hij zo reageert?" Als die borderline-meisjes vonden het niet zo prettig als ik boos was, dus je kan wel raden hoe het vervolgens ging.

Verschrikkelijke instelling!

quote:

Op zondag 9 december 2018 17:29 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Ik heb daar niks van gemerkt. Er moest een heel strak protocol gevolgd worden. Ze leken allemaal wel heel aardig en begrijpend, maar ik vroeg me altijd af in hoeverre dat gemeend was.

Er was één iemand bij mij in de groep die het ook allemaal zat was. Die werd ook elke keer omgepraat om door te blijven zetten, maar dat wilde ze niet. Toen ze weg was, werd er uiteraard gesuggereerd dat ze nog teveel in haar destructieve patronen zat. Maar ik had zoveel bewondering voor haar dat ze bij haarzelf kon blijven. Ook al is het destructief gedrag: zij doet het zelf, dus ze heeft zelf sturing over haar leven. Ik kon het niet. Ik zat zo in die twijfels over mezelf, waardoor ik elke keer overspoeld werd en paniekaanvallen kreeg. Daar werd altijd op ingespeeld. En als ik tegen hen in ging, dan werd er aan anderen gevraagd "hoe vinden jullie het dat hij zo reageert?" Als die borderline-meisjes vonden het niet zo prettig als ik boos was, dus je kan wel raden hoe het vervolgens ging.

Verschrikkelijke instelling!

Ik heb ooit gezeten bij een groep voor borderline en daar zat een jongen in de groep, dus ik snap je volkomen op dat punt, die combi is altijd lastig omdat mannen sterk in de minderheid zijn.
Wat jij benoemd is wel typisch MBT trouwens, als je DGT bijvoorbeeld had gedaan had je handvaten gekregen en niet het mentaliserende meuk over wat het met andere groepsleden doet.

De instelling waar ik zat vond ik zelf ook vreselijk, alleen maar shit aan overgehouden doordat ik er niet hoorde te zijn. Daar tegen over staat wel dat bijna iedereen die bij mij in de groep zat de boel op oorde heeft dankzij de therapie.
Hiermee probeer ik aan te geven dat het niet zo zwart/wit is als dat jij in jouw stukje schrijft.

disclaimer: ik heb geen persoonlijkheidsproblematiek, alleen een idioot van een psychiater gehad.

Hallo,
Enige wat ik even kwijt wil (heb lang niet alles gelezen maar wel wat stukjes hier en daar) is dat een vriendin van mij heeeel erg gebaat is bij de therapie die zij heeft gehad. Ze zit inderdaad ook bij een instelling gespecialiseerd in persoonlijkheidsproblematiek. Ze heeft het echt ongelooflijk zwaar gehad met haar BPS maar is op dit moment een van de fijnste mensen in mijn omgeving. Dat wil niet zeggen dat het over is, maar ze heeft wel heel goed leren lopen op de krukken die ze haar hebben gegeven en ze weet ook hoe ze voor zichzelf moet zorgen.
Ik zelf ben nu zwaar depressief en ze vermoeden ook dat ik BPS heb, maar dat is zorg voor later. Iig heb ik door haar heel erg veel hoop gekregen dat er echt goed mee leren leven valt!

Misschien is dit een beetje een hart onder de riem en heb je er wat aan.