Vrij gênante angstklachten.

Goedenavond

Al een tijdje twijfel ik om dit topic te plaatsen. Ik vind het namelijk een vrij gênant verhaal, waar ik alles behalve trots op ben. Ik ontwijk dit probleem dan ook liever dan dat ik het confronteer. Maar omdat het me inmiddels toch wel in de weg staat aan wat essentiele levensdoelen (o.a. daten en dus mijn kansen op een relatie) en ik er ook niet jonger op word, vind ik het tijd om er iets mee te gaan doen.

Het zit zo:

Toen ik begin 20 was, kreeg ik last van angstklachten. Hier heb ik nu (eind twintig) nog steeds last van, zij het in een andere aard. Medio 20 ben ik naar een psycholoog geweest, wat wel heeft geholpen door weer een normaal leven op te bouwen. Toch sluimert er nog altijd angst, wat best vervelend is te meer omdat ik voor mijn gevoel iets met mij mee draag dat anderen niet weten van mij, waardoor ze sommige dingen ook niet snappen..

De angst toen ik begin 20 was, kwam voor in andere situaties dan waarin deze nu voorkomt. De rode draad van mijn angst is echter dat het altijd te maken heeft met situaties waarin ik niet op het door mij gewenste moment (ongezien) weg kan, waarin ik mijzelf een ''gevangene'' voel van de omstandigheden/de situatie: als er ''no point of return'' is. Dit kan zijn ofwel door feitelijke onmogelijkheid, ofwel doordat het sociaal gezien extreem vreemd/opvallend zou zijn, waardoor ik een mentale barrière voel om op het door mij gewenste moment weg te kunnen.

Inmiddels heb ik geleerd om de situaties waarin het feitelijk onmogelijk is om weg te komen (door confrontatie) te accepteren. Dit is bijvoorbeeld op een snelweg, in een file, in een vliegtuig nadat het taxiën is begonnen en het dus onomstotelijk vaststaat dat je de komende 8-12 uren niet uit die benarde ruimte weg kunt. Panisch kon ik worden : zweten, trillen, geen woord meer kunnen uitbrengen, wit wegtrekken, hartslag 180. Sinds een jaar of 4 heb ik hier (door confrontatie) geen last meer van.

Meer last heb ik nog van situaties waarin ik een mentale barrière voel om weg te kunnen. Dit is voor mijn gevoel ook het onderdeel waar het gênante aspect van mijn angstklachten om de hoek komt zetten. Denk hier bijvoorbeeld aan een aula vol met mensen waarin een afscheidsceremonie (begrafenis) wordt gehouden, waarin ik ver weg sta van de deur, met bovendien nog een hoop mensen achter mij. Dit is bijna garantie voor een paniekaanval. In dergelijke situaties kies ik tegenwoordig steevast een plek bij de deur / achterin. Ik ben nog nooit daadwerkelijk weggelopen (altijd de confrontatie aangegaan en de paniekaanval ''uitgezeten''), maar achteraan staan/bij een uitgang staan is eigenlijk al genoeg om überhaupt geen paniek te ervaren, dus kies ik daar steevast voor.

Wat echter de meest gênante vorm van dit type angst is, is dat ik het ook in 1 op 1 gesprekken ervaar. En dan vooral met personen waarbij ik mij minder op mijn gemak voel, waarmee ik dan in een afgesloten ruimte zit te praten en ik dus niet zomaar weg ''kan''. Dit kan bijvoorbeeld ook tijdens een date zijn, omdat er dan sowieso meer spanning is en ik dus dichter tegen de ''angst'' grens aan zit. Als het die grens dan over gaat, krijg ik ook een paniekaanval.

Let wel, het is hier dus geen kwestie van beperkte sociale vaardigheden, of angst voor vrouwen. Als begin 20er sliep ik (geen onzin) soms wel met drie verschillende vrouwen in één week. Daten, afspreken, oeverloos ouwehoeren : ik had er nul komma nul problemen mee. Het probleem van mijn angst is, dat het angst voor de angst is. En dus niet voor de man/vrouw die tegenover me zit (ook al voel ik me minder op mijn gemak bij die persoon). Het probleem is daarnaast dat die angst een beetje wisselt : hij komt nu in andere situaties voor dan 5/6 jaar geleden, maar zodra je eenmaal angst in een bepaalde situatie hebt ervaren of erover hebt nagedacht dat die angst zich in een bepaalde situatie wel eens zou kunnen gaan voordoen, dan ben ik al ''hooked'' en dus vatbaar ervoor.

wie herkent dit en heeft tips hoe je hier mee kunt trainen? Ik ben echt eeuwig dankbaar voor goede adviezen. mijn dateleven staat bijvoorbeeld volledig stil hierdoor, en het leidt wel echt tot een bepaalde vorm van schade in mijn leven doordat ik dingen ga vermijden.

Het is nogal een lang verhaal geworden, excuus daarvoor.

quote:

Op dinsdag 13 november 2018 22:07 schreef CoolGuy het volgende:
Hm, ergens in de zomer was het nog zo dat je dateleven stil stond door een mislukte 1e relatie dacht ik. Nu is dit de reden. Wat is het nou dan werkelijk?

Uiteindelijk komt het allemaal samen Ik zuig dit echt niet even uit mijn duim.

quote:

Op dinsdag 13 november 2018 22:09 schreef no_id123 het volgende:
Tjah waarom kreeg je last van die angstklachten toen je begin 20 was? Een reden die je zelf weet/kan bedenken?

Ik ben er sowieso vatbaar voor ben ik bang vanuit mijn genenpakket. Dat is denk ik al de grootste reden.

Verder speelde onzekerheid in die fase ook een erg grote rol. Ik had de verkeerde vrienden, ben erg kritisch opgevoed. Door die onzekerheid pakte ik zelf ook bepaalde zaken niet goed aan, waardoor ik ook niet echt trots op mijzelf was, dit zorgde een beetje voor een negatieve spiraal waarin ik uiteindelijk een leven leidde waarin ik redelijk afgezonderd was van de maatschappij.

Inmiddels is dit trouwens helemaal goedgekomen, gedeeltelijk door die interventie van een psych een paar jaar terug. Alleen ik ben nu (helaas) bekend met die paniekaanvallen en weet hoe het voelt, dus weet ook hoe kut het is, en dan ga je dus bang zijn om ze te krijgen, en dan gaat het al snel mis.

quote:

Op dinsdag 13 november 2018 22:11 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Oh ik wil zeker niet beweren dat je het verzint. Ik denk ook niet dat je het verzint, maar ik meen meerdere topics van jou te hebben gelezen waarbij er iets mbt sociale verhoudingen is die dan op dat moment hét probleem zijn van onder andere waarom je dateleven stil staat. Ik vraag me dan op een gegeven moment af wat het eigenlijke issue is. Dat is in de verste verte niet om je neer te sabelen, dat is het niet, maar, er lijken heel veel issues te zijn en ik denk dan van; wat is uiteindelijk het onderliggende, échte issue?

Dit is ook onderwerp van gesprek geweest bij die psycholoog destijds. Wat is er nu écht aan de hand? Ongelukkige samenloop van omstandigheden? Misschien autisme?

Conclusie was al gauw dat er van autisme geen sprake is. Wel ben ik hoogstwaarschijnlijk genetisch belast en daardoor vatbaar voor dit soort issues. Daar komt nog een aantal omstandigheden bij die ca. 10 jaar geleden hebben gespeeld, wat weer heeft geleid tot die angstklachten. Op haar beurt hebben de angstklachten weer geleid tot vermijdend gedrag (op meerdere vlakken).

Hierdoor lijkt er op een gegeven moment heel veel aan de hand, wat op een gegeven moment (rond 2012) ook wel zo was. Ik kan inmiddels zeggen dat ik mijn boel best goed voor elkaar heb, alleen die angst sluimert dus nog wel als een soort black smoke zo nu en dan door mijn leven en zorgt er nog altijd voor dat ik bepaalde dingen vermijd waardoor ik dus niet volledig bij mijn geluk kan komen.

quote:

Op dinsdag 13 november 2018 22:09 schreef Boca_Raton het volgende:
Heel herkenbaar. Angst, of angst voor de angst. Het heeft mij ook in de greep.
Waar veel mensen zijn daar zorg ik ook voor een plek vlakbij de uitgang. Ik ga niet de angst aan door expres tussen anderen te gaan zitten. Dan krijg ik het Spaans benauwd.

Om angst voor de angst enigszins de baas te blijven, blijf ik wel proberen. Al kan ik ook wel aardig inschatten of iets angst gaat oproepen of niet, dit zal bij jou ook wel zo zijn.

Overigens is dit veel voorkomend, deze angsten!

Denk ook wel dat het veel voorkomt, en hoewel vervelend voor je toch in zekere zin ''fijn'' om te horen dat er herkenning is.

Toch is het wel frustrerend, want het is zo irrationeel. Ik houd hierdoor bijvoorbeeld ook niet van grote groepen mensen en al helemaal niet van spreken voor deze grote groepen mensen. Terwijl ik het wél heel erg goed kan (presentaties altijd 8+ e.d., plus dat ik een hele goede uitstraling schijn te hebben, waar ik dus nu in mijn professionele leven niet optimaal gebruik van kan maken).

Zelfde met daten. Mensen vragen me steeds vaker : nog vrijgezel? Waarom in godsnaam? Ik kan nu meerdere dames opnoemen die vrijdag nog met je willen daten. Maar juist door de hier besproken issues, is dat voor mij vooralsnog geen reëel optie.

quote:

Op dinsdag 13 november 2018 22:19 schreef Myraela het volgende:
Ik heb ook last van angstklachten, voor precies dezelfde situaties.

Wat mij helpt is om mijn angstgevoelens te herkennen. En die zijn heel anders dan de "normale" spanning voor bijvoorbeeld een date. En door dat los te zien, is het dus ook geen versterking van. Dat hielp mij tenminste bij een sollicitatie.

En als het één op één zijn al lastig is, maak het voor jezelf dan makkelijker door een date-activiteit te kiezen die wel makkelijk is. Ga bijvoorbeeld niet uiteten, maar maak een wandeling. Ga een drankje doen, zodat je niet vast zit om drie gangen te eten.

[..]

Maar je weet ook dat ze feitelijk niet gevaarlijk zijn, en altijd weer wegtrekken.

Dat is zo raar. Ik herken ze tegenwoordig meteen. Maar toch zetten ze (soms) wel door.

Wat duidelijk heel erg mee speelt, is dat ik me erg aantrek of anderen het aan mij merken. Dit vind ik gênant, en wil ik ten alle tijden voorkomen. Vandaar ook dat de angsten waarin niemand iets aan mij hoeft te merken (in vliegtuig, op snelweg) inmiddels ook zijn overwonnen. Tijdens zo'n paniekaanval gaat mijn hartslag torenhoog, begin ik als een malle te zweten, maar als ik gewoon rustig in mijn stoel blijf zitten, merkt niemand iets. Ik kom er op eigen houtje wel doorheen.

Maar bij dates / 1 op 1 confrontaties in een afgesloten ruimte met personen waar ik mij niet comfortabel bij voel, is dit anders. Als ik dan een ''aanval'' krijg, merken die mensen het onvermijdelijk aan mij. En dat is dan ook meteen de ''trigger'' voor de angst.

Ik kan overigens ook prima een heel leuk gesprek hebben met personen in een afgesloten ruimte waarin gelachen wordt en waarin het gezellig is. Dit gebeurt bijvoorbeeld als ik mijn angstklachten even ''vergeten'' ben. Heel stom, soms vergeet ik gewoon dat ik die klachten heb, als ik zo druk ben dat ik er niet eens aan denk. Maar als ik er wél aan denk, en al dat hok in loop met ''houd ik het in bedwang ja of niet?'' dan zit ik constant rondom die ''grens''. Het zijn dus geen beperkte sociale vaardigheden, die heb ik echt wel. Het is dus puur die angst, en boven dat nog : de angst dat een andere persoon die angst opmerkt en denkt : what the fuck is er met die dude aan de hand?

quote:

Op dinsdag 13 november 2018 22:22 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Wat houdt je tegen om die psych weer eens te bellen dan?

Op zicht een goed punt.

Na die periode bij die psycholoog ging /gaat het puur objectief gezien heel goed met mij : daarna snel afgestudeerd, snel een goede baan, inmiddels al aan derde promotie toe. Grappige is ook dat anderen (collega's) mij zien als ''de stabiele factor''. Terwijl ik wel eens denk : je moest eens weten hoe het soms stormt in mijn hoofd.

Maargoed, na die psycholoog ging de boel eigenlijk alleen maar omhoog. Teruggaan naar die psych zie ik dan ook in eerste instantie als het weer ''oprakelen'' van alles. Terwijl ik het juist het liefst stukje bij beetje wegwerk, in plaats van nu weer vol met allerlei naalden in dat zere bultje te gaan prikken.

quote:

Op dinsdag 13 november 2018 22:35 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Maar dat zere bultje is wel waarom je hier topics opent. Met dat laatste is helemaal niets mis, maar de bewezen oplossing is die psych gebleken, dat erken jezelf ook, maar jij belicht dan een negatieve kant daarvan die schijnbaar het positieve overtreft en daarom reden is om daar niet meer heen te gaan?

Of snap ik het nou niet goed?

Dat is een beetje een kip/ei verhaal.

Ik ging naar de psycholoog op mijn 25e, maar dat was voor mij sowieso wel een beetje een ''nu of nooit'' moment. Ik studeerde al vanaf mijn 19e, zat nog maar in mijn bachelor-3 jaar. Tot dan toe had ik mijn hele studie op afstand kunnen volgen, lees : thuis studeren, op de uni schriftelijk tentamen maken en weer 7 weken de anonimiteit in duiken.

Echter wist ik dat voor de afronding van mijn bachelor en master ik (i.h.k.v. scripties en eindprojecten) grote presentaties zou moeten gaan geven. Gezien mijn angstklachten van toen onneembare vestingen. Ik ben toen naar de huisarts gegaan om propranolol aan te vragen (beta-blokker). Uiteraard moet je dan gaan uitleggen waarom je dat nodig hebt, en de h.a. verstrekte mij die medicijnen, maar verwees me ook naar een psycholoog.

Omdat ik zelf ook besefte dat ik die projecten en presentaties wel MOEST doen (anders zou ik nooit een studie afronden, een enorme studieschuld hebben en voor altijd moeten werken in de winkel van mijn oom) heb ik er toen zélf voor gekozen om dwars door die periode heen te gaan en het te facen.

Eerst met die beta-blokker. Maar toen kreeg ik een 8 voor die presentatie, de (lekkere) meid die in mijn projectgroep zat voegde me toe op FB en wilde met me afspreken en dat was toen de eerste indicatie van : Hee wtf, volgens mij kan ik toch wél dingen goed en als die lekkere wo dame met een figuur om door een ringetje te halen met mij wil daten, mag ik er toch kennelijk zelf ook best wezen?

En zo kwam ik langzaam maar zeker uit die periode van zo'n 5 jaar waarin ik me helemaal had ingegraven in een bepaald bekend/vertrouwd leven. Afstudeerscriptie incl. verdediging een 9, opeens een wo diploma op zak. Weliswaar wat later dan gemiddeld, maar met 26 jaar nog een redelijk acceptabele leeftijd en bovendien opeens in sneltreinvaart t.o.v. mijn eerdere studietempo.

Een baan, snel promotie, wat meer vlees op de botten en haar op de tanden, nog een promotie, meer bewust van de aandacht van vrouwen, meer zelfvertrouwen. en zo zijn we aanbeland bij waar ik nu sta. Maar dus nog altijd die rare paniekaanvalletjes.

Die periode is begonnen tijdens de periode dat ik bij de psycholoog liep, maar ik betwijfel of het echt kwam door die paar behandelingen, of dat het meer een samenloop van omstandigheden was. Desondanks kan het zeker geen kwaad om een psych. nog eens te overwegen.

quote:

Op dinsdag 13 november 2018 22:43 schreef Scary_Mary het volgende:

[..]

Oprakelen? Het speelt toch gewoon (nog)?
Hoe realistisch is het denk je dat je een structureel probleem over zo een tijdslijn met wat tips van een forum op gaat lossen? Wat zijn de effecten van je vorige topics geweest? Voel je beter als je je even gehoord voelt en stop je de boel dan weer weg of wat?
Ben je niet gewoon keihard aan het vermijden, omdat je bang bent voor de confrontatie?

Het een sluit het andere ook niet uit hoor. Ik overweeg echt wel serieus om weer eens een psycholoog te bezoeken.

Maar soms is het ook gewoon prettig om van mensen in/rond dezelfde levensfase als jijzelf (waarvan er toch best veel op fok! zitten) ervaringen te horen. Ik praat er immers niet zo snel over met collega's en vrienden.

Mijn ouders worden wat ouder en ik wil hen niet belasten met dit soort dingen. Toen ik begin 20 was besprak ik dit soort dingen nog wel met ze, maar nu : ik wil niet meer dat ze zich zorgen om mij maken, ze zijn ervan overtuigd dat alles 100% perfect gaat met mij en dat ik single ben omdat ik gewoon de juiste nog niet ben tegengekomen. Weten zij veel dat ik elke date - mogelijkheid die mij wordt aangeboden in de wind sla i.v.m. de hier beschreven zaken?

Ik snap echt wel dat een topic de boel niet gaat oplossen, en dat een psycholoog een professional is die voor dit soort dingen heeft geleerd en ik overweeg het heus wel. Alleen dit topic heeft toch al een aantal mensen (ook via DM) opgeleverd die de situatie herkennen. Voelt toch prettig om even te kunnen spreken met mensen in een soortgelijke situatie.

quote:

Op dinsdag 13 november 2018 22:55 schreef Mickytjuh het volgende:
De grootste winst te behalen is door de schaamte weg te wuiven en afscheid van te nemen.
Gooi die shit meteen op tafel bij een date, gesprek of situatie.

Ik had en heb een fobie voor overgeven. Niet als anderen het doen, totaal geen moeite mee, maar zelf.. Mm

Ik wordt misselijk als ik bang ben om misselijk te worden.

Dus, de angst voor misselijkheid maakt me misselijk er voila. Kringetje is rond.

Ik heb jarenlang met plastic zakjes in al mijn zakken en tassen rondgelopen.
Niet uiteten,. Zo wel dan wil ik zo zitten dat ik in twee seconde bij de toilet ben. En ik at dan bijna niets.

Naar het theater? Ja maar dan op de hoek van een rij. En dan ook nog eens een half uur kotsmisselijk op de wc voor het begint.

De oplossing voor een groot gedeelte aas het bespreekbaar maken.

Mijn huidige man heeft mij de afgelopen acht jaar echt geholpen.
Het kostte drie jaar voor we echt uit eten konden, ik durf nu, na acht jaar, ook stoelen te boeken op het midden van een rij.

Maar hiervoor heb ik de grote schaamte eerst moeten overwinnen.

hier heb je echt 100% gelijk in, en in deze richting zit ik ook te denken.

Ik heb jouw angst nooit ervaren, maar kan me wel een soort voorstelling maken bij hoe dat moet zijn. Het frustrerende is, wat je misschien wel zal herkennen, dat je wéét dat het irrationeel is, maar toch overkomt het je telkens. Totdat je je inderdaad over een bepaalde schaamte héén zet.

Dat kan enerzijds zijn door mensen gewoon direct over je angst te vertellen. Dat kan anderzijds zijn door je voor te stellen wat er zou kunnen gebeuren als je angst uit komt, en dan die potentiele situatie te accepteren. In jouw geval dus : Accepteren dat je zou kunnen overgeven in een bepaalde situatie, en mocht dat gebeuren : daar dan ook enigszins je schouders voor kunnen ophalen.

En in mijn situatie : dat een ander ziet dat ik ongemakkelijk word/een angstaanval krijg, en er vervolgens schijt aan hebben wat die persoon daarvan denkt. En pas als je daar écht schijt aan kunt hebben, kun je volgens mij van die aanvallen af komen.

Hoe je dat doet is daarna een tweede vraag natuurlijk.