Ik voel mij het laatste jaar continu depressief. En zou enorm graag weer levensvreugd terug willen krijgen.
Zal mezelf even omschrijven.
Ben een man van 25 jaar.
Al op de basisschool wisten ze dat ik anders was..
Ik was altijd de clown van de klas, een grappenmaker die nooit stil zat.
Al snel werd ik naar speciaal onderwijs gestuurd, hier hebben ze beoordeeld met een psycholoog dat ik autisme ( ppd - nos ) heb, in combinatie met ADHD, en een angststoornis.
Na deze school het VMBO opgeduwd.. Hier ging het volledig mis, werd mishandeld, geslagen, omdat ik angstig was, deed ik wat anderen jongens vroegen, zoals mijn shirte uittrekken en daarmee hun schoenen poetsen.. Als ik dit niet deed kreeg ik in de kleedkamers van gym stompen op mijn borst.
Verder werd ik afgeperst en moest ik geld stelen van mijn moeder.
Later van het VMBO in Den Haag naar een speciale school gestuurd in Gouda, de Goudse waarden... Ook hier kon ik mezelf niet staande houden.
Daarna in een gesloten inrichting gezeten ergens in Den Haag, en daarna geadviseerd om de regio te verlaten, en zijn we naar de regio Zwolle vertrokken, omdat daar wel een geschikte school was (Ambelt speciaal onderwijs)
Hier ging het enorm goed.. Eerste jaar werd ik nog wel gepest, maar daarna groeide ik ook mentaal, op mijn 16'e had ik opeens een hoop vrienden, had een bijbaan en ging scooter rijden, en had na een tijdje een behoorlijke vriendengroep opgebouwd.
Een hele goede jeugd tijd verder gehad, bijbaan bleef ik houden, kreeg een auto, en als ik vrij was, ging ik met vrienden discotheken af door heel het land. Ik was altijd de bob, en vond dat niet erg.
Maar integenstelling tot mijn vrienden was ik altijd de eeuwige vrijgezel..
Hun maakte een praatje tijdens het uitgaan met vrouwen, en ik was daar altijd veelte onzeker voor.
Van mijn 16'e tot nu (25) nog nooit een praatje durven maken met een vreemde meid .
via datingsapp heb ik 2 keer een date gehad met 2 meiden.
En elke keer liep het mis door mijn autisme.
Heb heel weinig interesses, die ik wel heb zijn, Architectuur, (Hoogbouw en wegenbouw) en Cijfers van het CBS, eerste wat ik doe als ik wakker word is naar de website van het CBS om alle cijfers te bestuderen.
Doe wel eens een spelletje, noem een stad boven de 50.000 inwoners op, en ik weet het inwoneraantal van de gemeente !
Afijn, meisjes van mijn leeftijd zijn niet bezig met cijfers van het CBS of wegenbouw, maar met bijvoorbeeld hun stages, hun school of met Flims (Net flix beginnen ze allemaal over)
En ik heb eerlijkwaar nog nooit echt een film gezien in mijn leven. Heb totaal geen fantasie en kan mij niet in fantasie verplaatsen. Waardoor ik steeds bij alles zeg ''dit is niet echt hoor'
De laatste tijd heb ik steeds meer het gevoel dat ik op een ''doodlopende weg'' zit
Heb een wajong uitkering, en werk bij een schoonmaakbedrijf in de avonduren.
Met aanvulling van de wajong krijg ik in totaal 70% van het minimumloon wat ongeveer dus gelijk staat aan een bijstand uitkering.
Mijn collega's komen uit Zuid Sudan (2 ) 1 antilliaanse man, 2 turken van 30 / 40, en 1 man uit Congo.. De voertaal is engels onderling. omdat sommige van de afrikanen geen nederlands verstaan.
Opzich vind ik het werk niet echt leuk, maar ook niet heel erg..
Werk er al lang.. En weet precies wat ik moet doen dus duidelijkheid.
En anderen banen die mijn jobcoach heeft zijn banen als vakkenvullen, werken in een fastfoodzaak/ kruidvat , of magazijn.. Ook allemaal niet echt een voorruitgang.
Maar toch heb ik ergens het idee dat ik werk onder mijn niveau doe, ondanks ik zelf ook geen diploma's heb..
En het knaagt zo erg dat ik geen relatie heb en anderen van mijn vrienden wel...
Raak er gewoon gefrustreerd van, dan zie je in een vinex wijk allemaal gezinnetjes, en ik woon in mijn eentje in een jaren 60 portiek flat zonder toekomst perspectief.
Merk gewoon dat ik enorm jaloers ben dat het mijn vrienden wel is gelukt..
Mijn moeder vond het zielig dat ik zo weinig geld heb.. Dus ze heeft mijn vakantie betaald naar Spanje (Barcelona)
Alleen was ik daar enorm depressief..
Zag overal stelletjes lopen, Die heerlijk met zijn 2'e op vakantie waren...
Genietend op de boulevard, de zonsondergang .... Moet de tijd van hun leven zijn.
En ik zit daar, als volwassen man met mijn moeder van 60......
De woorden ''mislukkeling '' ''mislukkeling '' ''mislukkeling'' spookte steeds door mijn hoofd.
Juist tijdens zo'n vakantie kwam de depressie extra hard aan.
Zie je opeens een mooie Seat Ibiza stoppen, stapt er een man van mijn leeftijd uit met een prachtige Spaanse vrouw, die hand in hand van de auto het restaurant inlopen..
Op zijn moment voelt mijn hart aan als een baksteen.
Soms denk ik, ben nog liever arm ergens in Griekenland met een mooie meid, dan dat ik in mijn eigen situatie zit.
Maar goed... Heb wel een soort van de vakantie verpest voor mijn moeder.. Omdat ik door dat ''baksteen '' gevoel in mijn buik, geen woord uit me kwam.. huilde vaak ..
Durf dan niet de waarheid te zeggen waarom ik verdrietig ben, sla daardoor dicht... En juist hierdoor moest mijn moeder ook huilen, omdat ze niet snapt waar het vandaan komt.. Dus ook best zielig voor haar....
Maar nu is het niet alleen in de vakantie, ik voel me nu eigenlijk zowel thuis als op het werk erg depressief...
Op tinder krijg ik tegenwoordig nooit een reactie terug..En heb het idee dat ik voor de maatschappij totaal onbelangrijk ben..
Waar sommige mensen 200 likes krijgen op een vakantie foto op instagram , krijg ik er 6 ...
Heb op internet al zoveel meisjes benaderd.. En niemand toont wederzijds intresse.
Mijn wens is ook ooit een kind te krijgen.... En daar heb je echt een vrouw bij nodig, een draagmoeder is nauwelijks te vinden, en mag je niet eens voor adverteren.
En adopteren als alleenstaande man is haast ook onmogelijk
Dit omdat ze bang zijn voor pedofielen etc
Heeft iemand raad, of weet iemand hoe ik uit deze depressie kan geraken?
Mijn grote angst?
Dat is om alleen te blijven...
Vrienden hebben steeds meer hun eigen leven, en een heeft zelfs al een kind..
Dus die vallen een klein beetje weg.
Dan heb ik nog mijn moeder. (vader niet in zicht)
en een kleine familie...
Maar als ik geen kinderen krijg, zal ik straks als ik 50 / 60 ben alleen overblijven..
En dat is mijn grootste angst, dat als ik overlijd er helemaal niemand zou zijn , die het ook maar iets boeit... Gewoon het idee dat je leven compleet zinloos was ,, niet voor nakomelingen hebt gezorgd, je was er alleen om ''je tijd uit te zitten'' en te vergaan....
Dat maakt me gewoon angstig, mijn ideaalbeeld zou een gezinnetje zijn..
Een leuke lieve vrouw, die de eerste 3 / 5 jaar gewoon leuke dingen wilt doen zoals reizen, en dan kinderen....