Familieprobleem

Je moet niet altijd naar de pijpen van een ander dansen.

Misschien een keer de waarheid zeggen tegen je vader.
Ja komt daar knallende ruzie uit en komt het niet goed. Jammer maar helaas voor je vader.

Je moet je eigen leven en eigen geluk niet uit de weg gaan.
Zo blijf je in een negatieve relatie/sfeer hangen.
Daar waar je weer een keer uit komt als het even goed gaat en als het even mis gaat zak je weer omlaag.

Dat moet je niet willen voor jezelf.
Kom op voor jezelf en ben de sterke onafhankelijke vrouw.

Ik zou zeggen dikke doei!

De eerst volgende keer dat je weer contact hebt en het begint weer, meteen het probleem aankaarten en geen aandacht geven verder. Het hielp bij mijn moeder, die direct terug krabbelde.

Heel veel mense hebbe er last van.. je klimt als et ware aan een stuk touw naar (hem) boven toe.
En als je der daN bijna bent (dus op gelijken hoogten komt te staan als je vader trapt ie 30 cm terug.


Dat is de angst van een vader naar het kind toe.

Ik heb me ook jarenlang zo laten behandelen door mijn moeder. Ik lees in dit topic dat sommigen vinden dat je een slachtoffer bent, maar als je niet anders weet, heb je werkelijk geen idee wat het is om in de slachtofferrol te zitten. Alsof je daar dan voor kiest ofzo. Dat is dus niet zo, want je hebt geen idee hoe het ook anders kan. Dus ik herken me erg in jou. Inmiddels weet ik het wel, met behulp van therapie en steun van vrienden/familie. Het is ongekend hoe jij wordt gemanipuleerd door je pa. Dat heb ik ook meegemaakt met mijn moeder. Tis makkelijk manipuleren voor dat soort mensen omdat je niet van jezelf houdt en geen eigenwaarde/zelfvertrouwen hebt. Nu ik dat wel allemaal heb, heb ik het direct door als ik word gemanipuleerd. De krokidillentranen van mijn moeder, daar trap ik dus niet meer in.

Lang verhaal kort: zoek alsjeblieft hulp bij een therapeut en bij vrienden/familie. Je wordt de grond in geboord door je vader. Je vader spoort niet, het ligt aan hem en niet aan jou. Neem afstand. Hij is niet gezond voor je. Echt, kies voor jezelf.

Er zijn al veel zinnige dingen gezegd in dit topic, met name de post hierboven is denk ik een zinnige omdat het van een (voormalig) lotgenoot komt.

Je verhaal doet me heel erg denken aan een (psychologie)boek dat ik ooit gelezen hebt: "Hostage At The Table". Een deel van die theorie gaat erover dat veel mensen zich in ongelukkige situaties voortdurend laten 'gijzelen' door de omstandigheden en dan zeggen "zie je nou wat er weer gebeurt?". Dat heeft dikwijls als enige uitkomst dat de situatie blijft bestaan en zich keer op keer weer voordoet. Je blijft wijzen op externe factoren die jouw benarde positie verklaren, maar het helpt je niet en jij blijft het slachtoffer. Dat is de gijzeling waar je steeds (onbewust) in gaat zitten.

Wellicht is het voor jou en/of anderen interessant om in het licht van jouw verhaal zijn ideeën eens door te nemen. HIer kun je een aardige samenvatting vinden:
https://www.slideshare.ne(...)t-the-table-14247815

Let wel, deels gaat het ook over management en dat stuk is hier natuurlijk niet zo relevant. Met name bij de eerste twee pagina's en het stukje onder "Veilige haven" herken ik wel veel van wat je hier vertelt en kan interessant zijn voor je.

Ga naar een psycholoog. Mijn vriendin heeft ook een soortgelijke situatie gehad en je zal echt moeten leren om voor jezelf op te komen. De wereld en het leven gaat kort door de bocht gezegd om JOU. Het gaat er om dat JIJ gelukkig bent. Wat andere mensen zijn dat boeit helemaal niks en al helemaal je vader niet zoals hij je behandelt. Als mensen boos op je worden etc moet je daar schijt aan hebben. Jij hebt geen last dat ze boos zijn? Zij zelf wel. Tuurlijk zal het voor jou niet makkelijk zijn om op deze wijze te gaan denken maar het is wel je enige oplossing. Met hulp kom je daar eventueel sneller. Jouw persoonlijkheid ''mensen pleaser'' is niet alleen maar een positief iets namelijk helaas in deze harde wereld en je zal er niet alleen met je vader problemen van (gaan) ondervinden.

quote:

Op dinsdag 23 oktober 2018 10:50 schreef itchycoo het volgende:
Er zijn al veel zinnige dingen gezegd in dit topic, met name de post hierboven is denk ik een zinnige omdat het van een (voormalig) lotgenoot komt.

Je verhaal doet me heel erg denken aan een (psychologie)boek dat ik ooit gelezen hebt: "Hostage At The Table". Een deel van die theorie gaat erover dat veel mensen zich in ongelukkige situaties voortdurend laten 'gijzelen' door de omstandigheden en dan zeggen "zie je nou wat er weer gebeurt?". Dat heeft dikwijls als enige uitkomst dat de situatie blijft bestaan en zich keer op keer weer voordoet. Je blijft wijzen op externe factoren die jouw benarde positie verklaren, maar het helpt je niet en jij blijft het slachtoffer. Dat is de gijzeling waar je steeds (onbewust) in gaat zitten.

Wellicht is het voor jou en/of anderen interessant om in het licht van jouw verhaal zijn ideeën eens door te nemen. HIer kun je een aardige samenvatting vinden:
https://www.slideshare.ne(...)t-the-table-14247815

Let wel, deels gaat het ook over management en dat stuk is hier natuurlijk niet zo relevant. Met name bij de eerste twee pagina's en het stukje onder "Veilige haven" herken ik wel veel van wat je hier vertelt en kan interessant zijn voor je.

Dankje voor deze samenvatting. Erg zinvol inderdaad. Ik herken er helaas vrijwel alles in dus TS, nuttig voor je om te lezen.

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 22:17 schreef NoFrauds het volgende:

[..]

Dankje voor deze samenvatting. Erg zinvol inderdaad. Ik herken er helaas vrijwel alles in dus TS, nuttig voor je om te lezen.

* lieve knuffel geeft

quote:

Op woensdag 24 oktober 2018 23:22 schreef Puntenjager het volgende:

[..]

* lieve knuffel geeft

Je moet ook eens opdonderen met die kuttelefoon tijdens het rijden. Ik zou ook zo reageren... rijden doe je zonder op dat kutschermpje te kijken gvd.

quote:

Op zondag 21 oktober 2018 15:14 schreef EmmyW het volgende:

[..]

Ze vinden hem een moeilijke en agressieve man

Zo te lezen hebben ze gelijk.

Je vader klinkt mogelijk als een narcistische borderliner. Probeer onder psychologische begeleiding leren je eigen grenzen aan te geven. Je vader zal waarschijnlijk nooit veranderen. Je kunt hem niet veranderen. Wat je wel kunt veranderen is je eigen gedrag en je reactie op hem. Doe dit vooral onder begeleiding, want zelf kun je er (net als nu gebeurd) onder bezwijken.

Helaas zijn ouders niet altijd ''ouders''. Het is een stukje rouwproces waar je ook doorheen moet. Je ouders zijn niet de mensen die je dacht dat ze waren, of die je wilde dat ze zouden zijn. Dat is verdrietig en dat verdriet mag je ook toelaten.

Wat betreft de band met je vader en moeder. Die hoef je echt niet weg te gooien! Als ik zo je verhaal lees heb ik het gevoel dat je dat ook helemaal niet wilt. Dus de reacties van mensen met 'ga dan gewoon niet op hem in, of met hem om' begrijp ik zelf niet zo goed. Het is en blijft je vader en moeder, waar je hoe dan ook een band mee hebt.

Ik zou je aanraden om te proberen op emotioneel vlak afstand van ze te nemen, dat klinkt heel abstract, maar zie het als een soort verbintenis vanuit je hart. Als je dat afzwakt dan ben je minder snel geneigd om dingen persoonlijk op te vatten, je te laten kleineren, jezelf de schuld te geven etc...

Op het oppervlak kan je gewoon het 'face-to-face' contact behouden (veel meer op rationeel niveau). Alsof het een verre familie lid is, of vriend.
Je hoeft het een niet te vermijden om het ander niet te voelen.

Het zal tijd kosten en heel veel oefening, maar op den duur zal het je veel meer rust geven in je lijf.

quote:

Op vrijdag 26 oktober 2018 11:11 schreef 2NutZ het volgende:
Je moet ook eens opdonderen met die kuttelefoon tijdens het rijden. Ik zou ook zo reageren... rijden doe je zonder op dat kutschermpje te kijken gvd.

Was ze niet gewoon naar haar navigatie aan het kijken via haar telefoon?

quote:

Op vrijdag 26 oktober 2018 11:35 schreef Lenny77 het volgende:

[..]

Was ze niet gewoon naar haar navigatie aan het kijken via haar telefoon?

Nee, WA gesprek met vriendin.

Ik denk dat je tegen hem moet zeggen wat op je hart ligt. Wat je toen en nu als kwetsend hebt ervaren. Er komt een dag dat je vader er niet meer is. En dan heb je nooit kunnen zeggen wat je wilt zeggen. En dan zul je er spijt van hebben. Ik weet dat het niet makkelijk is maar je kunt het. Wees dapper. En mischien wordt hij boos of speelt hij weer slachtofferrol maar je hebt het iedergeval tegen hem gezegd. Jij weet ook zelf dat je met hem erover moet praten. Je kunt niet steeds blijven incasseren. Neem hem ergens mee natoe en praat erover. Hij zal respect voor je hebben en nog belangrijker zul jij respect voor jezelf hebben . Nu is de tijd om het te doen! 👊🏼

quote:

Op vrijdag 26 oktober 2018 21:50 schreef EmmyW het volgende:

[..]

Nou ik heb het vandaag gezegd, want na 1 opmerking van hem (wat duidelijk snerend bedoeld was) barstte ik in huilen uit en kon niet meer stoppen. Toen ik zei wat op mijn hart lag, keek hij me alleen spottend aan en zei ach ach ach...had totaal geen oor voor wat ik zei en zei alleen van: het maakt ons niets uit wat je doet, desnoods spring je uit het raam.

Toen begon mijn hoofdpijn en daarna zei hij alleen kom thee maken en daarna kwam hij weer om te zeggen we houden wel van je (???). Mijn moeder deed er later toen hij weg was nog een schep bovenop..en ipv troosten begon ze me af te kraken. Tot zover het gesprek met ze. Nergens toe leidend dus. Zij zijn de slachtoffers, altijd

En hoe ga je nu verder na dit voorval?

quote:

Op vrijdag 26 oktober 2018 21:50 schreef EmmyW het volgende:

[..]

Nou ik heb het vandaag gezegd, want na 1 opmerking van hem (wat duidelijk snerend bedoeld was) barstte ik in huilen uit en kon niet meer stoppen. Toen ik zei wat op mijn hart lag, keek hij me alleen spottend aan en zei ach ach ach...had totaal geen oor voor wat ik zei en zei alleen van: het maakt ons niets uit wat je doet, desnoods spring je uit het raam.

Toen begon mijn hoofdpijn en daarna zei hij alleen kom thee maken en daarna kwam hij weer om te zeggen we houden wel van je (???). Mijn moeder deed er later toen hij weg was nog een schep bovenop..en ipv troosten begon ze me af te kraken. Tot zover het gesprek met ze. Nergens toe leidend dus. Zij zijn de slachtoffers, altijd

Sorry dat ik dit zeg, maar:
Hou nou toch godverdomme eens op met dat gejank en geklaag van je!

Bijna iedereen hier ziet wat het probleem is (inclusief jij zelf) en geeft goede raad.
Maar jij wuift alle hulp weg.

Je zegt dat je het verschil niet meer kent tussen goed of kwaad, maar je weet wel perfect de dingen te omschrijven die je ouders doen die niet door de beugel kunnen!!

Dus je weet dondersgoed wat er niet klopt! Anders zou je hier ook nooit een topic over openen.

Zoek hulp, minimaliseer (tijdelijk) het contact met je vader/ouders en klim uit dit diepe dal!

quote:

Op zaterdag 27 oktober 2018 10:48 schreef Cracker26 het volgende:

[..]

Sorry dat ik dit zeg, maar:
Hou nou toch godverdomme eens op met dat gejank en geklaag van je!

Bijna iedereen hier ziet wat het probleem is (inclusief jij zelf) en geeft goede raad.
Maar jij wuift alle hulp weg.

Je zegt dat je het verschil niet meer kent tussen goed of kwaad, maar je weet wel perfect de dingen te omschrijven die je ouders doen die niet door de beugel kunnen!!

Dus je weet dondersgoed wat er niet klopt! Anders zou je hier ook nooit een topic over openen.

Zoek hulp, minimaliseer (tijdelijk) het contact met je vader/ouders en klim uit dit diepe dal!

misschien wind het haar op ?

Ik vind het echt krankzinnig van je vader dat hij dacht dat jij je pyjama uit ging trekken zodat hij het zou zien.
WTF? Je ouders lijken inderdaad niet helemaal in orde. Ze hebben geestelijke problemen. Ik zou oppervlakkig gezien doen wat ze vragen/willen, maar emotioneel ergens anders zijn en hun gezeur het ene oor in laten gaan en het andere oor weer uit. Hoe moeilijk het ook is, je moet je leven niet haten omdat zij raar zijn. Als dat niet lukt dan zou ik echt afstand nemen. Kun je daar niet met je broertje en zusje over praten of zijn die daar te jong voor?

Het klinkt alsof je nog thuis woont.
Ga om te beginnen eens ergens anders wonen.

Je zegt dat je vader je helemaal niet meer ziet staan als je niks meer voor hem doet, maar je zegt ook zelf in je OP dat hij meer respect heeft voor te broer en zus terwijl die hem geen aandacht schenken.
Zo'n man ben je liever kwijt dan rijk in je leven, ook al is het je vader.