Ouder worden = onverschilliger worden?

quote:

Op donderdag 20 september 2018 00:06 schreef mercimarci het volgende:

[..]

gevoeliger is wat anders van verschilliger. Gevoeliger is dat je sneller jankt. verschilliger is dat meer je uitmaakt zonder direct een emotioneel aspect dat eraan vasthangt

Oneens, maar om het dan toch maar even anders te verwoorden: ik ben met de jaren juist minder onverschillig geworden.

Raar maar waar op een bepaald moment heb je alles wel een keer gezien en gedaan. Dingen waar ik mij vroeger op verheugde geven mij geen emoties meer het doet mij niks meer en dat vind ik wel jammer, zoals feesten, optredens, sportwedstrijden enz. Ook dingen zoals vandaag in Oss met die kinderen kan mij niet meer raken daar schrik ik wel van dat ik zo geworden ben. Het leven voelt als een herhaling en aan het eind wacht ons de dood

.

Als je 'alles wel een keer gezien hebt' ben je aan een nieuwe manier van kijken naar de wereld toe.

quote:

Op vrijdag 21 september 2018 01:02 schreef Maharski het volgende:
Als je 'alles wel een keer gezien hebt' ben je aan een nieuwe manier van kijken naar de wereld toe.

hoe dan ?

quote:

Op vrijdag 21 september 2018 02:14 schreef goldback het volgende:
hoe dan ?

In feite kijk je door je eigen filters naar de werkelijkheid. Die hebben zich zo door de jaren heen gevormd. Het is nog 'spannend en nieuw' als ze zich nog ontwikkelen. Zijn ze min of meer gevormd, dan staat dat, en gaat het vervelen. Dan wordt de ene dag een herhaling van gisteren. Alles heeft z'n vertrouwde plekje en z'n denkbeeldige betekenis. Maar eigenlijk bekijk je alles door je eigen filters.

Dat kun je veranderen door dat te blijven uitdagen. Door aandacht te krijgen voor hoe je zelf de boel waarneemt, openen zich weer nieuwe dimensies. Niet je gevormde standaard kijk op de dingen als objectief beschouwen en voor zoete koek slikken. Nieuwsgierig blijven, ieder moment als nieuw zien (dat is namelijk ook zo, geen moment is écht hetzelfde als de vorige! de tijd staat nooit stil, alles verandert voortdurend, ook jijzelf). Je zit vol met allerlei gevormde aannames wat als 'kennen' voelt. Blijf jong en fris van geest en daag je aannames voortdurend uit. Dat kan de eeuwige jeugd niet uitblijven.

Je vertrouwde aangenomen wereld gaat op den duur stierlijk vervelen ja. En dan raak je gefrustreerd, en kak je in. Raak je afgestompt als je niet uitkijkt etc. Maar dat is nergens voor nodig. Het is gewoon puur een vorm van in slaap raken.

Oké dank je

Vroeger was uit eten gaan bijzonder bv je had er geen controle over want je pa en ma namen je mee.. En het was ook niet perse voorspelbaar of vaak.

Nu kan je als je wilt elke avond uiteten en is 't meer een' hapje in de stad'

Je maakt 't vaker mee, je hebt zelf controle en daardoor allemaal minder bizonder.

Van wat ik begrijp komt het na je vijftigste weer terug:

https://www.dokterdokter.(...)a-je-50ste/item29261

Nou, bij mij is het nooit weggegaan. Ik heb wel een gevoel gekregen van: het leven is een nutteloze belachelijke illusie. Maar desondanks word ik nog steeds belachelijk enthousiast door veel dingen. Geen idee hoe dat komt, zelf heb ik het idee door stoffen in de hersenen, maar of die weer veranderd worden door ervaringen, geen idee. Ik heb bijna niets ondernomen/meegemaakf, misschien is dat wel een voorwaarde voor geluk, zo min mogelijk meemaken dan heb je er alleen nog maar voorstellingen van en die zijn vaak beter dan de realiteit van ik heb het gedaan en nu

Ik heb het ook. Maar het mes snijdt aan twee kanten. Ik ben minder snel opgewonden over domme, egoistische mensen. Over kleine ergenissen.

Gek, ik had dit al toen ik begin 20 was. Ik kan mij nu heerlijk richten op de kleinere dingen die wel weer speciaal worden.

Ik loop tegen de 40 en herken het wel een beetje. Zeker wanneer je omgeving op je moeder begint te lijken wordt het moeilijk te geloven dat bepaalde states of mind nog bereikbaar zijn.

De hoeveelheid regelrecht schorem dat op een dag de respectabele Jan Lul denkt te zijn geworden, met bijhorend gezwets... Daar had niemand me ooit op voor kunnen bereiden.

quote:

Op vrijdag 21 september 2018 02:41 schreef Maharski het volgende:
Dat kun je veranderen door dat te blijven uitdagen. Door aandacht te krijgen voor hoe je zelf de boel waarneemt, openen zich weer nieuwe dimensies. Niet je gevormde standaard kijk op de dingen als objectief beschouwen en voor zoete koek slikken. Nieuwsgierig blijven, ieder moment als nieuw zien (dat is namelijk ook zo, geen moment is écht hetzelfde als de vorige! de tijd staat nooit stil, alles verandert voortdurend, ook jijzelf). Je zit vol met allerlei gevormde aannames wat als 'kennen' voelt. Blijf jong en fris van geest en daag je aannames voortdurend uit. Dat kan de eeuwige jeugd niet uitblijven.

Je vertrouwde aangenomen wereld gaat op den duur stierlijk vervelen ja. En dan raak je gefrustreerd, en kak je in. Raak je afgestompt als je niet uitkijkt etc. Maar dat is nergens voor nodig. Het is gewoon puur een vorm van in slaap raken.

Tussen de vreselijk depressieve reacties hier eindelijk iemand waarmee ik op een lijn zit! Je leeft maar één keer, blijf jezelf uitdagen en probeer nieuwe dingen. Een leven vol dezelfde ervaringen is inderdaad maar saai - Without new experiences, something inside us sleeps...

Wel herkenbaar. Genieten zonder verantwoordelijkheden/levensbagage is makkelijker dan genieten met een donkere achtergrond. Bepaalde zaken lijken emotioneel meer impact te krijgen, zoals de aanrijding in Oss gisteren. Vroeger zou ik gedacht hebben van "wat naar" en weer door zijn gegaan. Nu stonden de tranen in mijn ogen en heb ik er slecht van geslapen. Als de kwetsbaarheid en hardheid van het leven beseft worden en altijd op de achtergrond aanwezig zijn, wordt genieten lastiger.

quote:

Op vrijdag 21 september 2018 09:12 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Nou, bij mij is het nooit weggegaan. Ik heb wel een gevoel gekregen van: het leven is een nutteloze belachelijke illusie. Maar desondanks word ik nog steeds belachelijk enthousiast door veel dingen. Geen idee hoe dat komt, zelf heb ik het idee door stoffen in de hersenen, maar of die weer veranderd worden door ervaringen, geen idee. Ik heb bijna niets ondernomen/meegemaakf, misschien is dat wel een voorwaarde voor geluk, zo min mogelijk meemaken dan heb je er alleen nog maar voorstellingen van en die zijn vaak beter dan de realiteit van ik heb het gedaan en nu

Heb je ooit liefde gekend?

Ik herken het helaas wel wat je schrijft

Alles wordt gewoon zo normaal. Om een voorbeeld te geven : Ik ben best wel een huismus. Van mijn 20e t/m mijn 26e droomde ik van een eigen huis / appartement. Ik woonde bij mijn ouders / met huisgenoten, en wat leek het me heerlijk om mijn eigen plek te hebben en daar lekker een beetje rond te flierefluiten : alles lekker schoon, mijn eigen spullen, koelkast vol met eten waar huisgenoten niets uit jatten, lekker uitgebreid en gezond koken.

Toen ik het huis eenmaal had waren de eerste drie weekjes inderdaad genieten. Daarna werd het normaal, en nu merk ik dat het leven in mijn huis puur functioneel geworden is : Ik kan niet meer 's avonds op de bank zitten en gewoon domweg genieten van mijn ruimte, vrijheid. Ik heb haast nooit meer zin om uitgebreid te koken. Sterker nog : ik doe tegenwoordig om de zondag een hele shitload aan eten maken, dat flikker ik in de vriezer zodat ik het 's avonds alleen maar hoef te ontdooien.

Vaak kom ik om half 8 thuis uit werk, eet ik even snel wat, ga ik nog een uurtje hardlopen. Vervolgens ga ik maar slapen omdat ik er wel weer klaar mee ben, en ''de volgende dat moet ik toch weer werken''. En zo ervaar ik wel op meer vlakken dat ik het leven een stuk praktischer aanvlieg / ervaar.