Ik heb enkele objectieve opinies nodig, omdat ik van mijzelf weet dat ik soms een beetje 'overgevoelig' reageer of dingen misschien niet objectief bekijk omdat ik 'in de situatie zelf zit' en geen helikopterview heb.
Mijn vriend is altijd al laks geweest met dingen. Zijn ouders moeten meestal (of liever gezegd: altijd) achter hem aan vangen, op gebied van school, werk, inschrijven, noem maar op. Aanvankelijk vond ik dat irritant, als in: laat je zoon eens een keer los, maar de laatste tijd begrijp ik helaas zijn ouders steeds beter. Die jongen is nog niet in beweging te krijgen als je met een vuurbrander achter hem aan loopt, geloof ik.
Afijn. Dat iemand 'laksigheid' in zijn karakter heeft is prima, kan best, is ook eigenlijk misschien wel een beetje jongens-eigen en dan ben ik zo'n hittepetit die alles wil controleren en plannen. Dat erken ik wel van mijzelf.
Maar de laatste tijd (laatste jaar, we hebben 6 jaar een relatie) heb ik het idee dat het irritant begint te worden en bijna alles vanuit mij moet komen. Hier hebben we dan ook fikse ruzie over, waarbij ik dan denk: onze karakters zijn te verschillend, misschien moeten we uit elkaar gaan.. en dan elke keer vraagt hij weer om een 2e, 3e, 100e kans.. en dan geloof ik dat ook.
Echter elke keer als hij die 'kans' krijgt moet ik hem er weer aan herinneren dat hij een 'kans' gekregen heeft als hij weer eens afspraken vergeet, mij dingen laat oplossen (huishoudelijke taken, het initiatief nemen in de relatie, in de sex, etc). In het begin kon ik hier nog heel boos om worden (want ik denk dan altijd: het moet eerlijk verdeeld zijn in een relatie) maar nu laat het me steeds meer koud, omdat ik het idee heb dat ik bij hem gewoon tegen een muur praat, en er toch niks aan te veranderen is.
Het is namelijk niet alleen in onze relatie zo, het is met alles zo. Hij loopt achter met zijn studie, maar dit boeit hem niet. Hij verzorgt zichzelf niet goed (gebit, beharing, overgewicht; hij doucht dan wel weer goed) en elke keer als ik er een opmerking over maak, meer om hem te helpen (en we kunnen ook alles tegen elkaar zeggen enz zonder dat het gelijk aanvallend bedoeld is) dan boeit het hem nog niks.
Dan zegt hij bijv. ik maak deze week een afspraak met een dietist/fitnesscoach, maar als ik hem dan later vraag 'nou hoe was het' dan zegt hij dat hij het niet gedaan heeft. 'Doe ik volgende keer wel.' Dit doet hij bijv. ook met tandarts en huisarts.
Dit is een voorbeeld, maar dit is met alles zo. Hierdoor voel ik mij telkens een 'moederfiguur' in de relatie, en een bitch, en dat vind ik ook geen leuke rol. Ook tijdens de ruzies heb ik soms het idee dat hij zich expres dommer voordoet dan hij is/het onderwerp veranderd, zodat hij geen zinnige antwoorden hoeft te geven, en niet de discussie aan hoeft te gaan over dingen die er gewoon wel toe doen. Hij wuift ook heel vaak dingen weg (dat merken mijn ouders bijv. ook als ze met hem praten, gaven ze te kennen).
Hij heeft ook heel erg de houding dat ik altijd hem tegemoet moet komen, terwijl ik het graag van 2 kanten zou zien. Ik vind het niet erg om te geven, maar merk dat ik er zelf gewoon heel erg moe van word nu en heb ook wel behoefte om een keer te nemen.
Nu telkens als ik met hem praat voel ik me negatief omdat we zo erg verschillen en er altijd wel een irritatiepunt op komt borrelen. Het is niet dat ik 'beter' ben dan hem (ik ben bijv. snel gestresst, moet goed op mijn gezondheid letten daardoor enz), maar anders.
Ik heb bijv mijn studie, die best zwaar is, hem boeit zijn studie echt niet zoveel. Ik moet heel hard werken voor mijn geld etc en betaal alles zelf, maar hij krijgt alles van zijn ouders (prima, maar heb dan niet zo'n luie kuthouding). Ik reis bijv. met OV en neem zoveel mogelijk de fiets, mede om te bewegen, maar hij vind 5 minuten fietsen naar zijn school al te gortig. Elke keer als ik dan zulke dingen hoor moet ik me inhouden om niet te zeggen: Grow the fuck up. Ik snap dat ik een zieke moraalridder ben in dat opzicht maar laten we eerlijk zijn; als je 25 bent en je vind 5 min fietsen te gortig dan is er wel iets mis denk ik.
Maar het is gewoon een hele lieve jongen en ik hou van hem. En ik mag iemand niet beoordelen op zijn of haar karakter en proberen te veranderen, dat besef ik me. Take it or leave it.
Maar zijn lakse houding komt onze relatie gewoon erg duur te staan, en dat besef ik me steeds meer. We willen bijv. ook gaan samenwonen, maar ik merk nu al dat ik alles moet regelen, tot aan het registreren, het bezichtigen van huizen/appartementen en het contact onderhouden met de makelaar. Dan zeg ik: als je het niet wilt, zeg het dan gewoon, dan zoek ik iets voor mezelf. En dan zegt hij: maar ik wil dit supergraag met jou! En vervolgens doet hij niks. Ik weet gewoon niet wat ik er mee aan moet/hoe ik hem in beweging moet krijgen..
[ Bericht 0% gewijzigd door Novacane11 op 19-09-2018 21:35:53 ]
En hoe je hem in beweging kan krijgen? Door zelf niets meer te doen. Laat het hem regelen. Hij heeft er ook belang bij. (maar nogmaals, misschien kan je beter een onderwerp nemen waarbij de inzet wat minder groot is en waar hij belang bij heeft, maar jij niet zoveel)
Dat is dus het probleem in de relatie. Als ik het niet doe, geloof me, doet niemand het. Dan kan ik nog 3 jaar gaan wachten terwijl het bijv. binnen een maand gedaan moet zijn.quote:Op woensdag 19 september 2018 21:27 schreef Postbus100 het volgende:
En over dat samenwonen: dat zou ik misschien nog even uitstellen als je hier nog niet over uit bent.
En hoe je hem in beweging kan krijgen? Door zelf niets meer te doen. Laat het hem regelen. Hij heeft er ook belang bij. (maar nogmaals, misschien kan je beter een onderwerp nemen waarbij de inzet wat minder groot is en waar hij belang bij heeft, maar jij niet zoveel)
Specificeer die hoge verwachtingen eens. Misschien kan ik er nog wat van leren.quote:
TL;DR: TS heeft hoge verwachtingen van haar vriendje.
I don't. Krijg al een halve burnout van mijn studie en dan moet ik mezelf ook nog eens kapot werken in een relatie. Maar ik wil niet de relatie niet 'opgeven' hierdoor.quote:
Als jij er de rest van jullie relatie vrede mee hebt dat jij degene bent die alles gaat regelen, dan is het prima, toch?
Petje af voor die gozer dat hij iemand zover heeft gekregen om zoveel om hem te geven.
Hoe zie je de rest van je leven met deze gozer voor dan?quote:
[..]
I don't. Krijg al een halve burnout van mijn studie en dan moet ik mezelf ook nog eens kapot werken in een relatie. Maar ik wil niet de relatie niet 'opgeven' hierdoor.
Het klinkt alsof je er enorm klaar mee bent, je bent het respect voor hem al kwijt en ik hoor niks positiefs over hem, als ik jou was zou ik stoppen met trekken aan een dood paard.
Ik kan niet van het idee afkomen: als ik er nu mee stop, misschien komt er dan wel zo'n ander wijf waar hij dan ineens wel ALLES voor doet. Of dat hij later ineens helemaal veranderd ofzo en dat ik dan door onze karakterverschillen nu ('destijds') mijn lover én beste vriend kwijt ben.quote:
[..]
Hoe zie je de rest van je leven met deze gozer voor dan?
quote:
Dus houd er maar vast rekening mee dat jij de luiers moet verschonen
Dat lijkt mij vrij normaal, anders.Ja, nou en?quote:
[..]
Dat is dus het probleem in de relatie. Als ik het niet doe, geloof me, doet niemand het. Dan kan ik nog 3 jaar gaan wachten terwijl het bijv. binnen een maand gedaan moet zijn.
Stel je voor dat hij een ander wijf tegenkomt waar hij ineens ALLES voor doet .... dat ligt aan dat wijf, en niet aan hem .... maw; hij gaat never nooit van ze leven niet veranderen. En hij kan best een goede vriend blijven, maar het lijkt me geen relatiemateriaal ..... En je moet nog afstuderen?quote:
[..]
Ik kan niet van het idee afkomen: als ik er nu mee stop, misschien komt er dan wel zo'n ander wijf waar hij dan ineens wel ALLES voor doet. Of dat hij later ineens helemaal veranderd ofzo en dat ik dan door onze karakterverschillen nu ('destijds') mijn lover én beste vriend kwijt ben.
Doe je weleens iets liefs voor jezelf?
Ja maar ik bedoelde eigenlijk alles wat met kinderen te maken heeft en dat vriend dan niks doet. Lijkt me best kut als je allebei werktquote:
[..]
Ja, en dan blijf je nog een 6 jaar bij hem, en dan ben besef je dat echt niets wordt en dan ben je 6 jaar verder en heb je niets.quote:
[..]
Ik kan niet van het idee afkomen: als ik er nu mee stop, misschien komt er dan wel zo'n ander wijf waar hij dan ineens wel ALLES voor doet. Of dat hij later ineens helemaal veranderd ofzo en dat ik dan door onze karakterverschillen nu ('destijds') mijn lover én beste vriend kwijt ben.
Of je laat hem nu gaan en gaat het een maand, een half jaar, 2 jaar, hoe lang dan ook, pijn doen en kom je iemand die net zoveel moeite en tijd in jou en relatie stopt zoals jij dat doet. En ben je 6 jaar verder én heb je wel iemand die om je geeft.
Ja maar dat gaat hij voor jou niet doen. Anders had hij dat echt wel gedaan in de afgelopen 6 jaar.quote:
[..]
Ik kan niet van het idee afkomen: als ik er nu mee stop, misschien komt er dan wel zo'n ander wijf waar hij dan ineens wel ALLES voor doet. Of dat hij later ineens helemaal veranderd ofzo en dat ik dan door onze karakterverschillen nu ('destijds') mijn lover én beste vriend kwijt ben.
Het is altijd jammer als een relatie stukloopt, maar dat betekent niet dat je alles maar hoeft te pikken.
Je moet zorgen dat die kerel werkt.quote:Op woensdag 19 september 2018 21:43 schreef Ceviche het volgende:
[..]
Ja maar ik bedoelde eigenlijk alles wat met kinderen te maken heeft en dat vriend dan niks doet. Lijkt me best kut als je allebei werkt
Mooi zo’n scheve relatie waarbij je ook nog de moederrol op je hebt genomen.quote:
Goedenavond,
Ik heb enkele objectieve opinies nodig, omdat ik van mijzelf weet dat ik soms een beetje 'overgevoelig' reageer of dingen misschien niet objectief bekijk omdat ik 'in de situatie zelf zit' en geen helikopterview heb.
Mijn vriend is altijd al laks geweest met dingen. Zijn ouders moeten meestal (of liever gezegd: altijd) achter hem aan vangen, op gebied van school, werk, inschrijven, noem maar op. Aanvankelijk vond ik dat irritant, als in: laat je zoon eens een keer los, maar de laatste tijd begrijp ik helaas zijn ouders steeds beter. Die jongen is nog niet in beweging te krijgen als je met een vuurbrander achter hem aan loopt, geloof ik.
Afijn. Dat iemand 'laksigheid' in zijn karakter heeft is prima, kan best, is ook eigenlijk misschien wel een beetje jongens-eigen en dan ben ik zo'n hittepetit die alles wil controleren en plannen. Dat erken ik wel van mijzelf.
Maar de laatste tijd (laatste jaar, we hebben 6 jaar een relatie) heb ik het idee dat het irritant begint te worden en bijna alles vanuit mij moet komen. Hier hebben we dan ook fikse ruzie over, waarbij ik dan denk: onze karakters zijn te verschillend, misschien moeten we uit elkaar gaan.. en dan elke keer vraagt hij weer om een 2e, 3e, 100e kans.. en dan geloof ik dat ook.
Echter elke keer als hij die 'kans' krijgt moet ik hem er weer aan herinneren dat hij een 'kans' gekregen heeft als hij weer eens afspraken vergeet, mij dingen laat oplossen (huishoudelijke taken, het initiatief nemen in de relatie, in de sex, etc). In het begin kon ik hier nog heel boos om worden (want ik denk dan altijd: het moet eerlijk verdeeld zijn in een relatie) maar nu laat het me steeds meer koud, omdat ik het idee heb dat ik bij hem gewoon tegen een muur praat, en er toch niks aan te veranderen is.
Het is namelijk niet alleen in onze relatie zo, het is met alles zo. Hij loopt achter met zijn studie, maar dit boeit hem niet. Hij verzorgt zichzelf niet goed (gebit, beharing, overgewicht; hij doucht dan wel weer goed) en elke keer als ik er een opmerking over maak, meer om hem te helpen (en we kunnen ook alles tegen elkaar zeggen enz zonder dat het gelijk aanvallend bedoeld is) dan boeit het hem nog niks.
Dan zegt hij bijv. ik maak deze week een afspraak met een dietist/fitnesscoach, maar als ik hem dan later vraag 'nou hoe was het' dan zegt hij dat hij het niet gedaan heeft. 'Doe ik volgende keer wel.' Dit doet hij bijv. ook met tandarts en huisarts.
Dit is een voorbeeld, maar dit is met alles zo. Hierdoor voel ik mij telkens een 'moederfiguur' in de relatie, en een bitch, en dat vind ik ook geen leuke rol. Ook tijdens de ruzies heb ik soms het idee dat hij zich expres dommer voordoet dan hij is/het onderwerp veranderd, zodat hij geen zinnige antwoorden hoeft te geven, en niet de discussie aan hoeft te gaan over dingen die er gewoon wel toe doen. Hij wuift ook heel vaak dingen weg (dat merken mijn ouders bijv. ook als ze met hem praten, gaven ze te kennen).
Hij heeft ook heel erg de houding dat ik altijd hem tegemoet moet komen, terwijl ik het graag van 2 kanten zou zien. Ik vind het niet erg om te geven, maar merk dat ik er zelf gewoon heel erg moe van word nu en heb ook wel behoefte om een keer te nemen.
Nu telkens als ik met hem praat voel ik me negatief omdat we zo erg verschillen en er altijd wel een irritatiepunt op komt borrelen. Het is niet dat ik 'beter' ben dan hem (ik ben bijv. snel gestresst, moet goed op mijn gezondheid letten daardoor enz), maar anders.
Ik heb bijv mijn studie, die best zwaar is, hem boeit zijn studie echt niet zoveel. Ik moet heel hard werken voor mijn geld etc en betaal alles zelf, maar hij krijgt alles van zijn ouders (prima, maar heb dan niet zo'n luie kuthouding). Ik reis bijv. met OV en neem zoveel mogelijk de fiets, mede om te bewegen, maar hij vind 5 minuten fietsen naar zijn school al te gortig. Elke keer als ik dan zulke dingen hoor moet ik me inhouden om niet te zeggen: Grow the fuck up. Ik snap dat ik een zieke moraalridder ben in dat opzicht maar laten we eerlijk zijn; als je 25 bent en je vind 5 min fietsen te gortig dan is er wel iets mis denk ik.
Maar het is gewoon een hele lieve jongen en ik hou van hem. En ik mag iemand niet beoordelen op zijn of haar karakter en proberen te veranderen, dat besef ik me. Take it or leave it.
Maar zijn lakse houding komt onze relatie gewoon erg duur te staan, en dat besef ik me steeds meer. We willen bijv. ook gaan samenwonen, maar ik merk nu al dat ik alles moet regelen, tot aan het registreren, het bezichtigen van huizen/appartementen en het contact onderhouden met de makelaar. Dan zeg ik: als je het niet wilt, zeg het dan gewoon, dan zoek ik iets voor mezelf. En dan zegt hij: maar ik wil dit supergraag met jou! En vervolgens doet hij niks. Ik weet gewoon niet wat ik er mee aan moet/hoe ik hem in beweging moet krijgen..
Wat is de reden dat jij dit pikt?
Een andere optie is dat je hem niet zozeer aan zijn lot overlaat, maar dat jullie gaan zoeken naar waarom er niets uit z'n handen komt. Zit daar iets achter?
Ja, ik moet nog afstuderen. Hij stelt zijn afstuderen nu al bijna 2 jaar uit.quote:
[..]
Stel je voor dat hij een ander wijf tegenkomt waar hij ineens ALLES voor doet .... dat ligt aan dat wijf, en niet aan hem .... maw; hij gaat never nooit van ze leven niet veranderen. En hij kan best een goede vriend blijven, maar het lijkt me geen relatiemateriaal ..... En je moet nog afstuderen?
Doe je weleens iets liefs voor jezelf?
Maar hypothetisch: wat doet dat andere wijffie dan wat ik niet doe dat hij ineens wel wat doet?
The fuck is dit dan.quote:
[..]
Maar hypothetisch: wat doet dat andere wijffie dan wat ik niet doe dat hij ineens wel wat doet?
.Zij maakt zich niet zo druk om hem en laat hem verantwoordelijk zijn voor zijn eigen daden/leven. (als hij twee jaar uitloopt, dan is dat toch zijn ding?)quote:
[..]
Ja, ik moet nog afstuderen. Hij stelt zijn afstuderen nu al bijna 2 jaar uit.
Maar hypothetisch: wat doet dat andere wijffie dan wat ik niet doe dat hij ineens wel wat doet?
Geloof me, we hebben hier al 1001 gesprekken over gehad.. en elke keer ontwijkt hij het weer of komt er ruzie van. Ook het 'aan het lot overlaten' heb ik al geprobeerd maar hij schijnt het niet eens te merken of ik wel of geen moeite doe voor iets. Het enige dat hij dan zegt is: ben je chag? Is er iets? En als ik dan zeg wat er is komen we weer bij punt 1 uit.quote:
Je kunt hem niet veranderen, alleen jezelf (cliché, maar zo waar in dit geval). Hij zal niet harder gaan lopen voor je, maar jij je wel wat terughoudender opstellen en de boel de boel laten (lastig volgens mij, als ik je zo hoor, als stresskip en controlefreak). Maar hé, vandaag begint de verandering...
Een andere optie is dat je hem niet zozeer aan zijn lot overlaat, maar dat jullie gaan zoeken naar waarom er niets uit z'n handen komt. Zit daar iets achter?
Verbreek de relatie. Je bent zijn moeder niet.quote:
[..]
Geloof me, we hebben hier al 1001 gesprekken over gehad.. en elke keer ontwijkt hij het weer of komt er ruzie van. Ook het 'aan het lot overlaten' heb ik al geprobeerd maar hij schijnt het niet eens te merken of ik wel of geen moeite doe voor iets. Het enige dat hij dan zegt is: ben je chag? Is er iets? En als ik dan zeg wat er is komen we weer bij punt 1 uit.
Ja goed punt, oke dan. Maar ik bedoel de dingen die hij doet (of dus juist niet doet) die onze relatie beinvloeden.quote:
[..]
Zij maakt zich niet zo druk om hem en laat hem verantwoordelijk zijn voor zijn eigen daden/leven. (als hij twee jaar uitloopt, dan is dat toch zijn ding?)
Ja, omdat jij er geen consequenties aan verbindt. En de uiterste consequentie is om het uit te maken. Maar zolang jij dat niet doet, kan hij doorgaan, want je stopt er toch niet mee.quote:
[..]
Geloof me, we hebben hier al 1001 gesprekken over gehad.. en elke keer ontwijkt hij het weer of komt er ruzie van. Ook het 'aan het lot overlaten' heb ik al geprobeerd maar hij schijnt het niet eens te merken of ik wel of geen moeite doe voor iets. Het enige dat hij dan zegt is: ben je chag? Is er iets? En als ik dan zeg wat er is komen we weer bij punt 1 uit.
Op naar gesprek 2002!quote:
[..]
Geloof me, we hebben hier al 1001 gesprekken over gehad.. en elke keer ontwijkt hij het weer of komt er ruzie van. Ook het 'aan het lot overlaten' heb ik al geprobeerd maar hij schijnt het niet eens te merken of ik wel of geen moeite doe voor iets. Het enige dat hij dan zegt is: ben je chag? Is er iets? En als ik dan zeg wat er is komen we weer bij punt 1 uit.
En dit.quote:
Enneh, je zegt dat je van hem houdt, maar houd je wel van jezelf?
Ik weet niet of ik alles 'pik' want ik maak er vaak genoeg ruzie over/zeik erover. En ik snap niet waarom ik het idee niet in mijn hoofd kan krijgen dat hij niet gaat veranderen en dat ik moet kiezen. Het is gewoon echt mijn beste vriend, en ik ben ook nog steeds verliefd op hem etc. Het is gewoon raar hoe haat (als je het zo kan noemen, haat aan zijn gedrag dan) en liefde samengaan en dat ik het niet los kan laten, omdat hij wel gewoon heel lief altijd doet.quote:
[..]
Ja maar dat gaat hij voor jou niet doen. Anders had hij dat echt wel gedaan in de afgelopen 6 jaar.
Het is altijd jammer als een relatie stukloopt, maar dat betekent niet dat je alles maar hoeft te pikken.
Ik denk oprecht dat als ik het uitmaak als een soort ultimatum hij te lui is om er dan iets om te geven/toch wel gaat gamen en andere afleiding zoeken en dat het hem heus wel zou raken, maar ik heb (het misschien arrogante) idee dat dingen hem nooit zo diep raken/het hem boeit.quote:
[..]
Ja, omdat jij er geen consequenties aan verbindt. En de uiterste consequentie is om het uit te maken. Maar zolang jij dat niet doet, kan hij doorgaan, want je stopt er toch niet mee.
En het is soms ook wel 'uit' geweest, maar dat is een vrij ondraaglijke situatie. Dan probeer ik het bijv. vol te houden maar dan voel ik me helemaal verdoofd en raar omdat ik hem toch als mijn vriend en beste vriend heb. En dan appt hij bijv. weer zielig, en dan negeer ik hem, en dan voel ik mij de bitch, elke keer weer.
Je kijkt echt naar de verkeerde persoon. Jij bent voor jezelf het probleem. Je zit in een relatie die duidelijk niet meer voor jou werkt en waarschijnlijk nooit heeft gewerkt. Je bent jezelf waarschijnlijk compleet kwijtgeraakt in de relatie en houdt krampachtig iets vast wat alleen in jouw hoofd bestaat.quote:
[..]
Ja goed punt, oke dan. Maar ik bedoel de dingen die hij doet (of dus juist niet doet) die onze relatie beinvloeden.
Pak je zelfrespect terug, je koffer in en vertrek.
Je vertelt jezelf mooie verhaaltjes, maar uiteindelijk kies je uit angst om te blijven waar je bent. Niet uit liefde.quote:
[..]
Ik weet niet of ik alles 'pik' want ik maak er vaak genoeg ruzie over/zeik erover. En ik snap niet waarom ik het idee niet in mijn hoofd kan krijgen dat hij niet gaat veranderen en dat ik moet kiezen. Het is gewoon echt mijn beste vriend, en ik ben ook nog steeds verliefd op hem etc. Het is gewoon raar hoe haat (als je het zo kan noemen, haat aan zijn gedrag dan) en liefde samengaan en dat ik het niet los kan laten, omdat hij wel gewoon heel lief altijd doet.
Je hebt een erg laag zelfbeeld. Het is goed als je een tijdje alleen bent, kun je daaraan werken.quote:
Jongens ergens weet ik het antwoord ook al wel (wat iedereen hier zowat zegt) maar ik kan mezelf er niet overheen zetten, wat als ik een hele grote fout bega en ik alles gewoon te heftig opvat van hem/het moet accepteren. + ik weet niet of jullie een ander topic van mij gelezen hebben, maar ik leun ook wel op hem qua dat als ik bijv. angstig ben, dat ik hem opbel (want hij is natuurlijk vaak de relaxtheid zelve).
Hij is een blok aan jouw been. Een vertrouwd blok, dat wel.
En weet je waarom hij dan misschien veranderd? Door de breuk met jou. Omdat hij bij een echte breuk pas gaat beseffen dat hij te ver is gegaan.
Maar weet je? Hij gaat bij een ander gewoon hetzelfde doen en dat meisje gaat hem ook laten zitten.
Werkt hij wel?
quote:
[..]
Ik weet niet of ik alles 'pik' want ik maak er vaak genoeg ruzie over/zeik erover. En ik snap niet waarom ik het idee niet in mijn hoofd kan krijgen dat hij niet gaat veranderen en dat ik moet kiezen. Het is gewoon echt mijn beste vriend, en ik ben ook nog steeds verliefd op hem etc. Het is gewoon raar hoe haat (als je het zo kan noemen, haat aan zijn gedrag dan) en liefde samengaan en dat ik het niet los kan laten, omdat hij wel gewoon heel lief altijd doet.
Nodeloos te zeggen dat zij voor alles opdraait, want de passieve lamme tak voert geen reet uit.
Ze moest er zelfs voor zorgen dat hij gewekt werd en zijn bammetjes gesmeerd werden.
Nope:quote:
en dan elke keer vraagt hij weer om een 2e, 3e, 100e kans.. en dan geloof ik dat ook.
(Ik moet zeggen dat ik deze ook wel mooi vond:)
En die ouders moeten ook kappen dat gedrag in stand te houden, maar goed dat is niet aan jou.
quote:
Jij bent gewoon bang dat hij een ander tegenkomt.
En weet je waarom hij dan misschien veranderd? Door de breuk met jou. Omdat hij bij een echte breuk pas gaat beseffen dat hij te ver is gegaan.
Maar weet je? Hij gaat bij een ander gewoon hetzelfde doen en dat meisje gaat hem ook laten zitten.
Werkt hij wel?
Hij 'werkt' wel maar dan alleen bij een bedrijf waar hij niet heeft hoeven te solliciteren omdat ze hem al kennen (via via). En het is niet echt werk, het is een scriptie afmaken op een kantoortje in dat bedrijf: AKA om de 10 min pauze, peukje, koffie. Ik heb weleens gesuggereerd om bij een ander bedrijf te gaan werken voor bijv. z'n CV (we studeren beide) maar daar 'kijkt hij dan ooit nog wel naar'.quote:
Jij bent gewoon bang dat hij een ander tegenkomt.
En weet je waarom hij dan misschien veranderd? Door de breuk met jou. Omdat hij bij een echte breuk pas gaat beseffen dat hij te ver is gegaan.
Maar weet je? Hij gaat bij een ander gewoon hetzelfde doen en dat meisje gaat hem ook laten zitten.
Werkt hij wel?
Ja, dat is ook een van mijn angsten. Hoe zou jij je voelen als jou grote liefde ineens wel moeite zou tonen naar een ander wat hij in 6 jaar relatie niet voor mij op kan brengen. Ik snap dat het gedeeltelijk maar mijn probleem is, maar alsnog, dat doet pijn.
Jouw grote liefde?quote:
[..]
[..]
Hij 'werkt' wel maar dan alleen bij een bedrijf waar hij niet heeft hoeven te solliciteren omdat ze hem al kennen (via via). En het is niet echt werk, het is een scriptie afmaken op een kantoortje in dat bedrijf: AKA om de 10 min pauze, peukje, koffie. Ik heb weleens gesuggereerd om bij een ander bedrijf te gaan werken voor bijv. z'n CV (we studeren beide) maar daar 'kijkt hij dan ooit nog wel naar'.
Ja, dat is ook een van mijn angsten. Hoe zou jij je voelen als jou grote liefde ineens wel moeite zou tonen naar een ander wat hij in 6 jaar relatie niet voor mij op kan brengen. Ik snap dat het gedeeltelijk maar mijn probleem is, maar alsnog, dat doet pijn.
Je studeert nog. Dus je bent, wat 21? Enough with the drama. Allemaal verhalen die jij jezelf vertelt. Hij is jouw eerste echte liefde. Gaat straks even pijn doen om hem te laten gaan. Maar met een beetje geluk kies je straks iemand waar je wel een fijne relatie mee kan opbouwen, in plaats van een relatie die nog fijn moet worden, als hij maar even verandert.
Het enige dat verandering teweeg kan brengen, is de consequenties van zijn gedrag zelf ervaren. Dat kan alleen als jij het niet meer regelt, wat het ook is.
Zoek voor jezelf een leuke woning en ga er vooral alleen wonen. Neem je eigen leven op en laat hem het zijne.
Laat die zogezegde andere toch los.. Wat maakt het uit? Je zou medelijden met die meid moeten hebben! Jij bent dan ook vrij en komt een andere echte liefde tegen.quote:
[..]
[..]
Hij 'werkt' wel maar dan alleen bij een bedrijf waar hij niet heeft hoeven te solliciteren omdat ze hem al kennen (via via). En het is niet echt werk, het is een scriptie afmaken op een kantoortje in dat bedrijf: AKA om de 10 min pauze, peukje, koffie. Ik heb weleens gesuggereerd om bij een ander bedrijf te gaan werken voor bijv. z'n CV (we studeren beide) maar daar 'kijkt hij dan ooit nog wel naar'.
Ja, dat is ook een van mijn angsten. Hoe zou jij je voelen als jou grote liefde ineens wel moeite zou tonen naar een ander wat hij in 6 jaar relatie niet voor mij op kan brengen. Ik snap dat het gedeeltelijk maar mijn probleem is, maar alsnog, dat doet pijn.
Dat werk van hem, schuift dat genoeg om van samen te gaan wonen?
Stel hem voor dat hij genoeg geld binnen brengt voor jullie plus een gezin en dat jij alle taken in huis, kinderen en financiën zal regelen.
Eens kijken wat ie zegt.
Wel zonde van je studie dan..
En dit.quote:
Van zeiken en ruziemaken gaat hij niet veranderen. Ik denk dat hij je geruzie en gezeik al niet eens meer hoort.
Het enige dat verandering teweeg kan brengen, is de consequenties van zijn gedrag zelf ervaren. Dat kan alleen als jij het niet meer regelt, wat het ook is.
Zoek voor jezelf een leuke woning en ga er vooral alleen wonen. Neem je eigen leven op en laat hem het zijne.
Dus het is eigenlijk een ego-kwestie?quote:
[..]
Ik kan niet van het idee afkomen: als ik er nu mee stop, misschien komt er dan wel zo'n ander wijf waar hij dan ineens wel ALLES voor doet. Of dat hij later ineens helemaal veranderd ofzo en dat ik dan door onze karakterverschillen nu ('destijds') mijn lover én beste vriend kwijt ben.
Kennelijk iets wat dus wel bij hem hoort..quote:
Goedenavond,
Ik heb enkele objectieve opinies nodig, omdat ik van mijzelf weet dat ik soms een beetje 'overgevoelig' reageer of dingen misschien niet objectief bekijk omdat ik 'in de situatie zelf zit' en geen helikopterview heb.
Mijn vriend is altijd al laks geweest met dingen. Zijn ouders moeten meestal (of liever gezegd: altijd) achter hem aan vangen, op gebied van school, werk, inschrijven, noem maar op. Aanvankelijk vond ik dat irritant, als in: laat je zoon eens een keer los, maar de laatste tijd begrijp ik helaas zijn ouders steeds beter. Die jongen is nog niet in beweging te krijgen als je met een vuurbrander achter hem aan loopt, geloof ik.
Als er geen verbetering merkbaar wordt, verlies je je gevoel van controle. Je kan jouw invloed te weinig of zelfs niet meer waarnemen als er geen kut verandert.quote:Afijn. Dat iemand 'laksigheid' in zijn karakter heeft is prima, kan best, is ook eigenlijk misschien wel een beetje jongens-eigen en dan ben ik zo'n hittepetit die alles wil controleren en plannen. Dat erken ik wel van mijzelf.
Maar de laatste tijd (laatste jaar, we hebben 6 jaar een relatie) heb ik het idee dat het irritant begint te worden en bijna alles vanuit mij moet komen. Hier hebben we dan ook fikse ruzie over, waarbij ik dan denk: onze karakters zijn te verschillend, misschien moeten we uit elkaar gaan.. en dan elke keer vraagt hij weer om een 2e, 3e, 100e kans.. en dan geloof ik dat ook.
Ah, the point of no return voor velen. De zogenaamde stilte voor de uitmaakstorm die de ander zogenaamd niet zag aankomen, omdat je stopte met zeiken en de boel de boel probeerde te laten of daadwerkelijk liet omdat je er echt klaar mee raakt..quote:Echter elke keer als hij die 'kans' krijgt moet ik hem er weer aan herinneren dat hij een 'kans' gekregen heeft als hij weer eens afspraken vergeet, mij dingen laat oplossen (huishoudelijke taken, het initiatief nemen in de relatie, in de sex, etc). In het begin kon ik hier nog heel boos om worden (want ik denk dan altijd: het moet eerlijk verdeeld zijn in een relatie) maar nu laat het me steeds meer koud, omdat ik het idee heb dat ik bij hem gewoon tegen een muur praat, en er toch niks aan te veranderen is.
Wat valt er dan ook discussieren als jij iets wil dat hij klaarblijkelijk niet wil? Tevens heeft je gedrag hem laten zien dat een beetje erom heen lullen al voldoende was om op vergelijkbare voet door te gaan. Problem solved voor hem.quote:Het is namelijk niet alleen in onze relatie zo, het is met alles zo. Hij loopt achter met zijn studie, maar dit boeit hem niet. Hij verzorgt zichzelf niet goed (gebit, beharing, overgewicht; hij doucht dan wel weer goed) en elke keer als ik er een opmerking over maak, meer om hem te helpen (en we kunnen ook alles tegen elkaar zeggen enz zonder dat het gelijk aanvallend bedoeld is) dan boeit het hem nog niks.
Dan zegt hij bijv. ik maak deze week een afspraak met een dietist/fitnesscoach, maar als ik hem dan later vraag 'nou hoe was het' dan zegt hij dat hij het niet gedaan heeft. 'Doe ik volgende keer wel.' Dit doet hij bijv. ook met tandarts en huisarts.
Dit is een voorbeeld, maar dit is met alles zo. Hierdoor voel ik mij telkens een 'moederfiguur' in de relatie, en een bitch, en dat vind ik ook geen leuke rol. Ook tijdens de ruzies heb ik soms het idee dat hij zich expres dommer voordoet dan hij is/het onderwerp veranderd, zodat hij geen zinnige antwoorden hoeft te geven, en niet de discussie aan hoeft te gaan over dingen die er gewoon wel toe doen. Hij wuift ook heel vaak dingen weg (dat merken mijn ouders bijv. ook als ze met hem praten, gaven ze te kennen).
Hij is simpelweg niet anders gewend als hij alles op een presenteerblaadje aangereikt krijgt.quote:Hij heeft ook heel erg de houding dat ik altijd hem tegemoet moet komen, terwijl ik het graag van 2 kanten zou zien. Ik vind het niet erg om te geven, maar merk dat ik er zelf gewoon heel erg moe van word nu en heb ook wel behoefte om een keer te nemen.
Omgekeerd zou hij dat ook tegen jou kunnen zeggen als jij weer aan de lijn hangt, omdat je niet alleen op je kamer kan zijn. Ieder heeft zijn eigen proces met bijbehorend tempo, maar het is natuurlijk verleidelijker om je te laten afleiden door het zijne.quote:Nu telkens als ik met hem praat voel ik me negatief omdat we zo erg verschillen en er altijd wel een irritatiepunt op komt borrelen. Het is niet dat ik 'beter' ben dan hem (ik ben bijv. snel gestresst, moet goed op mijn gezondheid letten daardoor enz), maar anders.
Ik heb bijv mijn studie, die best zwaar is, hem boeit zijn studie echt niet zoveel. Ik moet heel hard werken voor mijn geld etc en betaal alles zelf, maar hij krijgt alles van zijn ouders (prima, maar heb dan niet zo'n luie kuthouding). Ik reis bijv. met OV en neem zoveel mogelijk de fiets, mede om te bewegen, maar hij vind 5 minuten fietsen naar zijn school al te gortig. Elke keer als ik dan zulke dingen hoor moet ik me inhouden om niet te zeggen: Grow the fuck up. Ik snap dat ik een zieke moraalridder ben in dat opzicht maar laten we eerlijk zijn; als je 25 bent en je vind 5 min fietsen te gortig dan is er wel iets mis denk ik.
Misschien kun je wat meer een voorbeeld proberen te nemen aan hem en wat minder een fuck kunnen geven? Klein beginnen en vooral doen voor jezelf en niet om hem wakker te willen schudden of te straffen.
Gewoon niks regelen dus, tenzij je liever wil samen wonen dan dat er iets veranderd. Maar ga niet stil staan om op hem te wachten. Ga zelf kijken naar een andere woning, waar jij alleen de boel draaiende kan houden en happy kan zijn.quote:Maar het is gewoon een hele lieve jongen en ik hou van hem. En ik mag iemand niet beoordelen op zijn of haar karakter en proberen te veranderen, dat besef ik me. Take it or leave it.
Maar zijn lakse houding komt onze relatie gewoon erg duur te staan, en dat besef ik me steeds meer. We willen bijv. ook gaan samenwonen, maar ik merk nu al dat ik alles moet regelen, tot aan het registreren, het bezichtigen van huizen/appartementen en het contact onderhouden met de makelaar. Dan zeg ik: als je het niet wilt, zeg het dan gewoon, dan zoek ik iets voor mezelf. En dan zegt hij: maar ik wil dit supergraag met jou! En vervolgens doet hij niks. Ik weet gewoon niet wat ik er mee aan moet/hoe ik hem in beweging moet krijgen..
Gelul dat je kapot zou moeten, dan geloof je ook niet dat het een lieve gozer is. Grote kans dat het ook hem niet zo enorm boeit als jij wat tandjes minder doet en dat jouw gezondheid helpt.quote:
[..]
I don't. Krijg al een halve burnout van mijn studie en dan moet ik mezelf ook nog eens kapot werken in een relatie. Maar ik wil niet de relatie niet 'opgeven' hierdoor.
Natuurlijk zou dat zuur zijn, maar dat is wel een beetje ding met onvoorwaardelijke liefde en elkaar het beste gunnen hè. Stel je voor dat jij een pro-actievere knul tegenkomt waarmee je een stuk gelijkwaardiger zou kunnen relateren. Waarom ligt je focus daar niet op?quote:
[..]
Ik kan niet van het idee afkomen: als ik er nu mee stop, misschien komt er dan wel zo'n ander wijf waar hij dan ineens wel ALLES voor doet. Of dat hij later ineens helemaal veranderd ofzo en dat ik dan door onze karakterverschillen nu ('destijds') mijn lover én beste vriend kwijt ben.
Het gaat denk ik niet zozeer om wat zij doet, het gaat erom dat hij kennelijk wakker is geworden en zelf die verandering wil.quote:
[..]
Ja, ik moet nog afstuderen. Hij stelt zijn afstuderen nu al bijna 2 jaar uit.
Maar hypothetisch: wat doet dat andere wijffie dan wat ik niet doe dat hij ineens wel wat doet?
En jij verandert feitelijk ook niet door krampachtig meer controle uit te willen oefenen. Een controle die alleen voelbaar voor je lijkt te zijn als hij nou maar eens zou reageren op jouw input. Het gevaar ligt op de loer dat je alleen maar meer afstand creëert tussen jullie twee, aangezien je niet werkt aan een gezamenlijk doel en je vervolgens blind gaat staren. Is het dan nog wel liefde?
Houd je wel echt van hem als partner ipv als van een project? Ik bedoel, als je bang bent dat hij een ander tegen zal komen nadat jij je handen er vanaf getrokken hebt en hij zich wel als een zelfstandige volwassen gozer kan gaan gedragen, dan gun je hem niet het beste.
Dan geloof je ook niet dat hij oprecht tevreden kan zijn met wie hij nu is, zowel zijn eigen persoonlijkheid als zijn partnerkeuze. Omdat je dan eigenlijk zegt dat jij nu niet het beste voor hem bent of kan zijn. En daarvan krijg je iedere keer bevestiging zolang hij ditzelfde gedrag vertoont.
Voor wie is het dan echt tijd om eens anders te gaan doen denk je?
Je pikt het door erin mee te blijven gaan. Kun je tegensputteren of zelfs zeiken wat je wil, onder de streep verandert er geen kut voor hem. Zoals Postbus100 al zegt zijn er weinig consequenties.quote:
[..]
Ik weet niet of ik alles 'pik' want ik maak er vaak genoeg ruzie over/zeik erover. En ik snap niet waarom ik het idee niet in mijn hoofd kan krijgen dat hij niet gaat veranderen en dat ik moet kiezen. Het is gewoon echt mijn beste vriend, en ik ben ook nog steeds verliefd op hem etc. Het is gewoon raar hoe haat (als je het zo kan noemen, haat aan zijn gedrag dan) en liefde samengaan en dat ik het niet los kan laten, omdat hij wel gewoon heel lief altijd doet.
Als het echt je beste vriend zou zijn, dan hoef je dat relatielabeltje toch ook niet? De seks is er al toch nauwelijks kennelijk als je geen moeite doet, dus dan ben je toch al halverwege no?
Je klinkt wel alsof je om hem geeft hoor, maar verliefdheid? Na zes jaar? Not likely in general. En je honeymoon is overduidelijk over zo te lezen, dus waaraan zou jij (en wij) kunnen merken dat dit nog wel verliefdheid zou kunnen zijn dan?
Het staat ook zo lekker haaks op elkaar. Het raakt hem allemaal niet zo zogenaamd, maar wel je stinkende best doen om er meer uit te krijgen. Je moet het dan ook niet uitmaken als ultimatum of als test om hem maar te prikkelen zodat jij je waarde toch nog eens wat beter af zou kunnen meten.quote:
[..]
Ik denk oprecht dat als ik het uitmaak als een soort ultimatum hij te lui is om er dan iets om te geven/toch wel gaat gamen en andere afleiding zoeken en dat het hem heus wel zou raken, maar ik heb (het misschien arrogante) idee dat dingen hem nooit zo diep raken/het hem boeit.
Je voelt je sowieso de bitch zo te lezen, dus dat is geen nieuws.quote:En het is soms ook wel 'uit' geweest, maar dat is een vrij ondraaglijke situatie. Dan probeer ik het bijv. vol te houden maar dan voel ik me helemaal verdoofd en raar omdat ik hem toch als mijn vriend en beste vriend heb. En dan appt hij bijv. weer zielig, en dan negeer ik hem, en dan voel ik mij de bitch, elke keer weer.
Waarom kun je niet veranderen en om leren gaan met de verdoving en de rarigheid er van? Waarom kun jij geen andere afleiding en vrienden gaan zoeken?
Waarom voel jij je geen bitch als je hem niet iemand gunt die hem wel waardeert als de partner die hij al die tijd en hoogstwaarschijnlijk nog wel een tijdje langer gaat zijn? Of kun je je geen bitch voelen als hij wel met hangende pootjes je eindelijk een beetje van die oh zo gewilde bevestiging komt geven? Niet echt een duurzame basis zo hè..
Oh je kan het heus wel, maar je wil het nog niet. En dat is echt helemaal prima. Maar kom daar dan gewoon voor uit en richt je op het positieve wat hij je wel geeft ipv het zogenaamd voor hem te doen en te blijven focussen op wat hij zou moeten veranderen.quote:
Jongens ergens weet ik het antwoord ook al wel (wat iedereen hier zowat zegt) maar ik kan mezelf er niet overheen zetten, wat als ik een hele grote fout bega en ik alles gewoon te heftig opvat van hem/het moet accepteren. + ik weet niet of jullie een ander topic van mij gelezen hebben, maar ik leun ook wel op hem qua dat als ik bijv. angstig ben, dat ik hem opbel (want hij is natuurlijk vaak de relaxtheid zelve).
Verleg die focus naar jezelf en doe het voor jezelf. Omdat jij het nodig vindt en wil, net zolang tot je klaar bent om verder te gaan.
Geen prio dus en hij kan het lijden. Het is zijn eigen keuze, zijn leven.quote:
[..]
[..]
Hij 'werkt' wel maar dan alleen bij een bedrijf waar hij niet heeft hoeven te solliciteren omdat ze hem al kennen (via via). En het is niet echt werk, het is een scriptie afmaken op een kantoortje in dat bedrijf: AKA om de 10 min pauze, peukje, koffie. Ik heb weleens gesuggereerd om bij een ander bedrijf te gaan werken voor bijv. z'n CV (we studeren beide) maar daar 'kijkt hij dan ooit nog wel naar'.
Het bleek niet mijn grote liefde dus, maar natuurlijk wel echt tyfuszuur dat hij zo snel erna ineens wel shit kon doen die toen niet mogelijk was. Maar goed, dat tekent des te meer dat je gewoon niet bij elkaar past. Niet toen en wellicht nooit. Met de grap dat ik achteraf eigenlijk ook wel gewoon kan lachen erom en vooral om mezelf en hem nu never nooit niet zou hoeven. Niet omdat het een lul is en hij totaal niet leuk is, maar omdat het gewoon niet past.quote:Ja, dat is ook een van mijn angsten. Hoe zou jij je voelen als jou grote liefde ineens wel moeite zou tonen naar een ander wat hij in 6 jaar relatie niet voor mij op kan brengen. Ik snap dat het gedeeltelijk maar mijn probleem is, maar alsnog, dat doet pijn.
Afijn, wat later paste ik wat van die levenslessen toe en verrek. Een heel andere partnerkeuze en een heel andere relatiedynamiek. Nog meer lachen.
Tuurlijk, we willen graag the one and only zijn. En anders the one that got away. Maar zouden we niet veel grotere bitches zijn als we hen met al hun wel goede kwaliteiten niet iemand zouden gunnen die daar beter bij past? Wat ge wil dat niet geschied etc.
Die levenslessen zijn ook waardevol, in die zin leef je sowieso wel in elkaars leven voort en zeker als je zelf ook de lering uittrekt, is het zeker niet voor niks geweest. Je leert jezelf beter kennen, daar beter mee omgaan en dat kan zeker ook helpen in je relatie en op andere vlakken. Omdat het uit jezelf komt, omdat je het anders en beter wil.
En zei je zelf niet dat je aan hem merkt dat hij te weinig meegemaakt heeft? In dat opzicht is de pijn die je ervaart bij het uitgaan wellicht ook nodig voor jou. Om je sterker te maken en je prioriteiten eens flink op te schudden en weer op een beter rijtje voor je te zetten. Het is niet alsof je nu geen pijn voelt of dat je er kapot aangaat ofzo. Je bent al zo een eind gekomen, you can survive this as well.
Kap met je achter hem te verschuilen, al is het alleen maar op motivatiegebied. You do you.
Yep.quote:
Van zeiken en ruziemaken gaat hij niet veranderen. Ik denk dat hij je geruzie en gezeik al niet eens meer hoort.
Het enige dat verandering teweeg kan brengen, is de consequenties van zijn gedrag zelf ervaren. Dat kan alleen als jij het niet meer regelt, wat het ook is.
Zoek voor jezelf een leuke woning en ga er vooral alleen wonen. Neem je eigen leven op en laat hem het zijne.
ADDquote:
Goedenavond,
Ik heb enkele objectieve opinies nodig, omdat ik van mijzelf weet dat ik soms een beetje 'overgevoelig' reageer of dingen misschien niet objectief bekijk omdat ik 'in de situatie zelf zit' en geen helikopterview heb.
Mijn vriend is altijd al laks geweest met dingen. Zijn ouders moeten meestal (of liever gezegd: altijd) achter hem aan vangen, op gebied van school, werk, inschrijven, noem maar op. Aanvankelijk vond ik dat irritant, als in: laat je zoon eens een keer los, maar de laatste tijd begrijp ik helaas zijn ouders steeds beter. Die jongen is nog niet in beweging te krijgen als je met een vuurbrander achter hem aan loopt, geloof ik.
Afijn. Dat iemand 'laksigheid' in zijn karakter heeft is prima, kan best, is ook eigenlijk misschien wel een beetje jongens-eigen en dan ben ik zo'n hittepetit die alles wil controleren en plannen. Dat erken ik wel van mijzelf.
Maar de laatste tijd (laatste jaar, we hebben 6 jaar een relatie) heb ik het idee dat het irritant begint te worden en bijna alles vanuit mij moet komen. Hier hebben we dan ook fikse ruzie over, waarbij ik dan denk: onze karakters zijn te verschillend, misschien moeten we uit elkaar gaan.. en dan elke keer vraagt hij weer om een 2e, 3e, 100e kans.. en dan geloof ik dat ook.
Echter elke keer als hij die 'kans' krijgt moet ik hem er weer aan herinneren dat hij een 'kans' gekregen heeft als hij weer eens afspraken vergeet, mij dingen laat oplossen (huishoudelijke taken, het initiatief nemen in de relatie, in de sex, etc). In het begin kon ik hier nog heel boos om worden (want ik denk dan altijd: het moet eerlijk verdeeld zijn in een relatie) maar nu laat het me steeds meer koud, omdat ik het idee heb dat ik bij hem gewoon tegen een muur praat, en er toch niks aan te veranderen is.
Het is namelijk niet alleen in onze relatie zo, het is met alles zo. Hij loopt achter met zijn studie, maar dit boeit hem niet. Hij verzorgt zichzelf niet goed (gebit, beharing, overgewicht; hij doucht dan wel weer goed) en elke keer als ik er een opmerking over maak, meer om hem te helpen (en we kunnen ook alles tegen elkaar zeggen enz zonder dat het gelijk aanvallend bedoeld is) dan boeit het hem nog niks.
Dan zegt hij bijv. ik maak deze week een afspraak met een dietist/fitnesscoach, maar als ik hem dan later vraag 'nou hoe was het' dan zegt hij dat hij het niet gedaan heeft. 'Doe ik volgende keer wel.' Dit doet hij bijv. ook met tandarts en huisarts.
Dit is een voorbeeld, maar dit is met alles zo. Hierdoor voel ik mij telkens een 'moederfiguur' in de relatie, en een bitch, en dat vind ik ook geen leuke rol. Ook tijdens de ruzies heb ik soms het idee dat hij zich expres dommer voordoet dan hij is/het onderwerp veranderd, zodat hij geen zinnige antwoorden hoeft te geven, en niet de discussie aan hoeft te gaan over dingen die er gewoon wel toe doen. Hij wuift ook heel vaak dingen weg (dat merken mijn ouders bijv. ook als ze met hem praten, gaven ze te kennen).
Hij heeft ook heel erg de houding dat ik altijd hem tegemoet moet komen, terwijl ik het graag van 2 kanten zou zien. Ik vind het niet erg om te geven, maar merk dat ik er zelf gewoon heel erg moe van word nu en heb ook wel behoefte om een keer te nemen.
Nu telkens als ik met hem praat voel ik me negatief omdat we zo erg verschillen en er altijd wel een irritatiepunt op komt borrelen. Het is niet dat ik 'beter' ben dan hem (ik ben bijv. snel gestresst, moet goed op mijn gezondheid letten daardoor enz), maar anders.
Ik heb bijv mijn studie, die best zwaar is, hem boeit zijn studie echt niet zoveel. Ik moet heel hard werken voor mijn geld etc en betaal alles zelf, maar hij krijgt alles van zijn ouders (prima, maar heb dan niet zo'n luie kuthouding). Ik reis bijv. met OV en neem zoveel mogelijk de fiets, mede om te bewegen, maar hij vind 5 minuten fietsen naar zijn school al te gortig. Elke keer als ik dan zulke dingen hoor moet ik me inhouden om niet te zeggen: Grow the fuck up. Ik snap dat ik een zieke moraalridder ben in dat opzicht maar laten we eerlijk zijn; als je 25 bent en je vind 5 min fietsen te gortig dan is er wel iets mis denk ik.
Maar het is gewoon een hele lieve jongen en ik hou van hem. En ik mag iemand niet beoordelen op zijn of haar karakter en proberen te veranderen, dat besef ik me. Take it or leave it.
Maar zijn lakse houding komt onze relatie gewoon erg duur te staan, en dat besef ik me steeds meer. We willen bijv. ook gaan samenwonen, maar ik merk nu al dat ik alles moet regelen, tot aan het registreren, het bezichtigen van huizen/appartementen en het contact onderhouden met de makelaar. Dan zeg ik: als je het niet wilt, zeg het dan gewoon, dan zoek ik iets voor mezelf. En dan zegt hij: maar ik wil dit supergraag met jou! En vervolgens doet hij niks. Ik weet gewoon niet wat ik er mee aan moet/hoe ik hem in beweging moet krijgen..
Hij kan hier niks aan doen
Zijn hersenen maken het allemaal heel moeilijk
Ik heb dagelijks onder andere enorm veel moeite met opruimen omdat ik de sterkte van relevantie wat wel of niet opgeruimd ter plekke moet worden niet kan inschatten, en vergeet de huidige taak waar ik mee bezig was, waar de rotzooi moet neerleggen, raak er overspannen van/stress en focus die ik niet kan houden. Dit staat los van intelligentie.
Mijn huis blijft dus altijd een teringzooi en het heeft mij altijd pijn en frustratie opgeleverd dat mijn moeder op alles zette om het mij af te leren en dat ik lui was. Het is haar na 26jaar niet gelukt. Ik wist al dat ik nooit zou veranderen en heb jarenlang haar pogingen gedaan, wat zowel haar als mij pijn en frustratie opleverde. Beter dat ze me meteen erin accepteerde dat ik gewoon zo ben en het niet geheel slecht is( en het positieve ervan in moet proberen te zien dan het negatieve), ik ben zo eenmal. Ik ben de hele dag in de weer alles op te ruimen, maar het lukt mij gewoon niet. Het is serieus te lastig omdat ik elke keer twijfel waar iets neer te leggen of ik vergeet dat ik aan het opruimen ben en de troep/ wat ik in mijn handen heb weer op een foute locatie neerleg.
Ik heb hetzelfde als hem (ben vrouw)
Bedenk of je hier mee wilt leven hij gaat niks veranderen
Accepteer het of ga weg
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 20-09-2018 00:35:43 ]
Het is je vriend, maar dat blijkt verder nergens uit aangezien hij onverschillig is tegen jou. Als hij echt om je zou geven zou het hem iets kunnen schelen wat jij vind en wat jij wil, vooral als het voor zijn bestwil is. Ik snap echt totaal niet wat je in hem ziet als ik dit zo lees. Daarnaast helpt het niet als mensen betutteld worden. Je zegt dat je aan zijn lot overlaten al hebt geprobeerd maar hij is geen kleuter, hij is neem ik aan volwassen, dan hoort het geen strategie te zijn om hem "aan zijn lot over te laten" maar iets vanzelfsprekends, tenzij hij dan op straat beland en aan de drugs raakt of zo maar dan nog, dan heeft hij of "professionele hulp" nodig (voor zover dat werkt) of het is gewoon zijn keuze die anderen moeten accepteren of ze dat nou willen of nietquote:
Ik denk oprecht dat als ik het uitmaak als een soort ultimatum hij te lui is om er dan iets om te geven/toch wel gaat gamen en andere afleiding zoeken en dat het hem heus wel zou raken, maar ik heb (het misschien arrogante) idee dat dingen hem nooit zo diep raken/het hem boeit.
En het is soms ook wel 'uit' geweest, maar dat is een vrij ondraaglijke situatie. Dan probeer ik het bijv. vol te houden maar dan voel ik me helemaal verdoofd en raar omdat ik hem toch als mijn vriend en beste vriend heb. En dan appt hij bijv. weer zielig, en dan negeer ik hem, en dan voel ik mij de bitch, elke keer weer.
Hoezo is er dan wat mis? Als je een auto hebt is er niks mis.quote:
laten we eerlijk zijn; als je 25 bent en je vind 5 min fietsen te gortig dan is er wel iets mis denk ik.
Huh?quote:Maar het is gewoon een hele lieve jongen en ik hou van hem. En ik mag iemand niet beoordelen op zijn of haar karakter en proberen te veranderen, dat besef ik me. Take it or leave it.
En ik maar rennen en alles regelen. Het ging allemaal per ongeluk en honderd keer 'sorry en ik doe zo mn best maar het lukt niet'. Ook meerdere keren uitgeweest en dan belde hij weer in tranen en zou het dit keer echt goed komen.
Nooit gebeurd natuurlijk. Tot ik op een dag wakker werd en hem naast me zag liggen en dacht wtf ben er zoo klaar mee. Uitgemaakt en nooit spijt gehad. Ik miste hem niet, was alleen wennen. Toen kon er opeens wel vanalles, hij ging in therapie en what not maar was er echt te klaar mee. Redelijk snel naarna m'n nieuwe vriend leren kennen en shit he schaamde me dood dat ik me zo heb laten behandelen door m'n ex.
Als jij je zo laat behandelden door je vrienden, dan ben je beter af alleen.quote:
[..]
Ik kan niet van het idee afkomen: als ik er nu mee stop, misschien komt er dan wel zo'n ander wijf waar hij dan ineens wel ALLES voor doet. Of dat hij later ineens helemaal veranderd ofzo en dat ik dan door onze karakterverschillen nu ('destijds') mijn lover én beste vriend kwijt ben.
Dat hypothetische andere wijf heeft niets te maken met de respect die ontbreekt in jouw relatie. Niet dat wat hij mist voor jou en jij voor jezelf.
Nonsens, dit is gewoon een gevalletje luiheid. Die manchild heeft gewoon slechte opvoeding genoten en heeft gewoon weer een andere moeder gevonden.quote:
[..]
ADD
Hij kan hier niks aan doen
Zijn hersenen maken het allemaal heel moeilijk
Ik heb dagelijks onder andere enorm veel moeite met opruimen omdat ik de sterkte van relevantie wat wel of niet opgeruimd ter plekke moet worden niet kan inschatten, en vergeet de huidige taak waar ik mee bezig was, waar de rotzooi moet neerleggen, raak er overspannen van/stress en focus die ik niet kan houden. Dit staat los van intelligentie.
Mijn huis blijft dus altijd een teringzooi en het heeft mij altijd pijn en frustratie opgeleverd dat mijn moeder op alles zette om het mij af te leren en dat ik lui was. Het is haar na 26jaar niet gelukt. Ik wist al dat ik nooit zou veranderen en heb jarenlang haar pogingen gedaan, wat zowel haar als mij pijn en frustratie opleverde. Beter dat ze me meteen erin accepteerde dat ik gewoon zo ben en het niet geheel slecht is( en het positieve ervan in moet proberen te zien dan het negatieve), ik ben zo eenmal. Ik ben de hele dag in de weer alles op te ruimen, maar het lukt mij gewoon niet. Het is serieus te lastig omdat ik elke keer twijfel waar iets neer te leggen of ik vergeet dat ik aan het opruimen ben en de troep/ wat ik in mijn handen heb weer op een foute locatie neerleg.
Ik heb hetzelfde als hem (ben vrouw)
Bedenk of je hier mee wilt leven hij gaat niks veranderen
Accepteer het of ga weg
Hoe weet ik alleen niet, want lui, onverzorgd, overgewicht, egoïstisch, laks, etc.
Precies.quote:
[..]
Dat hypothetische andere wijf heeft niets te maken met de respect die ontbreekt in jouw relatie. Niet dat wat hij mist voor jou en jij voor jezelf
Ts die ander, dat is ook het plekje dat jij wil in een relatie en waar je ook recht op hebt.
Ik denk niet dat hij voor een andere vrouw enorm zal veranderen overigens, maar het doet er gewoon niet toe.
Tussen jullie zijn de rollen zoals ze zijn.
Daar gaat niet veel veranderd na 6 jaar.
Ga opzoek naar een partner waar je het plekje vind, dat je verdient.
Neem je verlangen serieus!
Ik snap het, maar ik denk eerder dat ie gewoon opzoek gaat naar een nieuw moederfiguur dan dat ie ineens totaal omslaat.quote:
[..]
Ik kan niet van het idee afkomen: als ik er nu mee stop, misschien komt er dan wel zo'n ander wijf waar hij dan ineens wel ALLES voor doet. Of dat hij later ineens helemaal veranderd ofzo en dat ik dan door onze karakterverschillen nu ('destijds') mijn lover én beste vriend kwijt ben.
Of misschien komt ie een wijf tegen dat net zo lam is als hij en die niet 'zeurt' over dingen die hij zou moeten doen. Kunnen ze nog lang en gelukkig samen gaan zitten lamballen.
Ik herken mezelf in alles van dit. Ik ben dus vannacht even gaan opzoeken etc (want had niks beters te doen ofc). Vandaag lieve mamsie gebeld en ze zegt: maar dit herken ik ook van mezelf.quote:
Ellendige zaak. Alleen het heeft wel mijn ogen geopend. Want in feite 'enable' ik hem ook om dit gedrag te blijven vertonen.Stiekem ben ik ook wel bang dat ik toch niemand anders meer ga vinden..quote:
Haha. Klinkt een beetje als m'n ex. Lekker z'n eigen plan en ik hing er bij en deed alle regelingen. Hij kwam altijd te laat en dan niet een kwartier maar makkelijk meedere uren en ik bleef er maar in trappen. Hij zou me wel even naar m'n ziekenhuisafspraak brengen om iets goed te maken.. Tegen de tijd dat de afspraak was was hij er nog niet.
En ik maar rennen en alles regelen. Het ging allemaal per ongeluk en honderd keer 'sorry en ik doe zo mn best maar het lukt niet'. Ook meerdere keren uitgeweest en dan belde hij weer in tranen en zou het dit keer echt goed komen.
Nooit gebeurd natuurlijk. Tot ik op een dag wakker werd en hem naast me zag liggen en dacht wtf ben er zoo klaar mee. Uitgemaakt en nooit spijt gehad. Ik miste hem niet, was alleen wennen. Toen kon er opeens wel vanalles, hij ging in therapie en what not maar was er echt te klaar mee. Redelijk snel naarna m'n nieuwe vriend leren kennen en shit he schaamde me dood dat ik me zo heb laten behandelen door m'n ex.
Waarom?quote:
[..]
Stiekem ben ik ook wel bang dat ik toch niemand anders meer ga vinden..
Omdat ik door de jaren heen toch de indruk heb gekregen van mezelf dat ik een moeilijk persoon ben; veel angsten, zeiken, lichamelijke dingen (waar ik me niet door laat tegenhouden/op de bank ga zitten overigens), en ik neem dingen vaak gewoon serieus waar anderen denken waar maak je je druk om. Allemaal niet erg aantrekkelijke eigenschappenquote:
Daar kan je aan werkenquote:
[..]
Omdat ik door de jaren heen toch de indruk heb gekregen van mezelf dat ik een moeilijk persoon ben; veel angsten, zeiken, lichamelijke dingen (waar ik me niet door laat tegenhouden/op de bank ga zitten overigens), en ik neem dingen vaak gewoon serieus waar anderen denken waar maak je je druk om. Allemaal niet erg aantrekkelijke eigenschappen
(zeker als je vrij bent van iemand 
) Want je hebt vast ook wel leuke eigenschappen die een beetje zijn ondergesneeuwd geraakt.Nou ja, misschien moet je aan wat dingen werken dan. Maar er zijn vast mannen die beter bij jou passen dan degene die je nu hebt.quote:
[..]
Omdat ik door de jaren heen toch de indruk heb gekregen van mezelf dat ik een moeilijk persoon ben; veel angsten, zeiken, lichamelijke dingen (waar ik me niet door laat tegenhouden/op de bank ga zitten overigens), en ik neem dingen vaak gewoon serieus waar anderen denken waar maak je je druk om. Allemaal niet erg aantrekkelijke eigenschappen
Maar dat kan alleen als je jezelf ook die ruimte gunt om open te staan voor wat het leven nog meer te bieden heeft dan wat je nu hebt.
Dat moet niet de reden zijn om bij iemand te blijven.quote:
[..]
Stiekem ben ik ook wel bang dat ik toch niemand anders meer ga vinden..
Ik vind veel vrouwen zeuren maar de dingen die je noemt vind ik heel legitiem. Hij gedraagt zich inderdaad als een klein kind en ik zou ook niet moedertje willen spelen over mijn partner.
Ik wil zelf graag dat mijn partner me inspireert en andersom en dat je elkaar ondersteunt ipv eenrichtingsverkeer. Tuurlijk heeft iedereen zo zijn dingetjes, maar ik denk dat maar weinig mensen dit ideaal cq acceptabel zouden vinden in hun relatie.
En heb wat vertrouwen in jezelf joh! Je hebt niemand anders nodig, maak jezelf eerst eens blij. Er is vast wel iemand die je in the end waardeert dan, of het nu toch deze meneer blijkt te zijn of een ander.
Zijn acties?quote:
Als je iemand niet op zijn of haar karakter mag beoordelen, waarop dan wel?
Ik herkende het enorm in jouw verhaal. Het is een enorm lastige cirkel waar je in zit. Heftig dat je moeder zichzelf er ook in herkent, maar fijn dat je met haar kan praten. Zo'n cirkel doorbreken is niet makkelijk, zeker als ik jouw onzekerheden zo lees, is het misschien wel een goed idee om professionele begeleiding te zoeken. Sterkte in ieder gevalquote:
[..]
Ik herken mezelf in alles van dit. Ik ben dus vannacht even gaan opzoeken etc (want had niks beters te doen ofc). Vandaag lieve mamsie gebeld en ze zegt: maar dit herken ik ook van mezelf.
Tja. Ik was liever alleen dan nog met m'n ex. Kon er echt niet meer tegen, kinderachtige gedoe en amper z'n eigen sokken kunnen kopen.quote:
[..]
Omdat ik door de jaren heen toch de indruk heb gekregen van mezelf dat ik een moeilijk persoon ben; veel angsten, zeiken, lichamelijke dingen (waar ik me niet door laat tegenhouden/op de bank ga zitten overigens), en ik neem dingen vaak gewoon serieus waar anderen denken waar maak je je druk om. Allemaal niet erg aantrekkelijke eigenschappen
En ik heb ook issues genoeg. Chronische ziekte en verminderd vruchtbaar and what not. Kwam heel snel m'n nieuwe vriend tegen. En als dat niet zo geweest was dan maar tijdje single. Hoefde iig niet meer met z'n shit te dealen.
Dat je je vriendje nog een luie druif durft te noemen, iemand zo klein en afhankelijk krijgen is toch een soort van prestatie.quote:
Stiekem ben ik ook wel bang dat ik toch niemand anders meer ga vinden..
D'r gaat een last van je schouders vallen als je op een gegevens moment de knoop door hebt gehakt en 'm de deur hebt gewezen. Da's dan wel weer iets fijns om naar uit te kijken.
Ja nou en? Als je het kan veranderen, verander het. Als je er alles aan hebt gedaan maar het niet kan veranderen, accepteer het dan niet als iemand je daarom veroordeelt, want diegene heeft dan ook slechte eigenschappen, of haal gewoon je schouders op en denk: dan niet. Je hoeft geen relatie. Een relatie moet positief zijn, het moet niet inhouden dat een ander jouw zelfvertrouwen aantast.quote:
Omdat ik door de jaren heen toch de indruk heb gekregen van mezelf dat ik een moeilijk persoon ben; veel angsten, zeiken, lichamelijke dingen (waar ik me niet door laat tegenhouden/op de bank ga zitten overigens), en ik neem dingen vaak gewoon serieus waar anderen denken waar maak je je druk om. Allemaal niet erg aantrekkelijke eigenschappen
Maar ergens denk ik ook: het is misschien al te laat. We zijn zo vastgeslopen in de patronen/rolgedragingen die we nu al hebben. Het is moeilijk om dat te veranderen. Dan denk ik; misschien kunnen we er beter mee stoppen. Maar dan krijg ik hem weer over me heen met dat hij niet snapt wat hij 'fout' doet en dat hij er alles aan wil doen om mij dan te pleasen. Waarvan ik nu al denk: het moge een wonder zijn als dit echt gebeurd..
Maar ik vind het echt zo ontzettend moeilijk om er een punt achter te zetten. Hij is jarenlang mijn vriend en beste vriend geweest en we hadden wel vaker gedoe om dit maar we hebben ook dat we elkaar soms juist wel goed begrijpen en het ook echt heel leuk hebben samen. En anderzijds denk ik: dit kan ik gewoon niet meer.
Ik ben bang dat de enige manier voor jullie beide om deze cirkel te doorbreken, is door uit elkaar te gaan. Hoe naar het ook is, uiteindelijk is het het beste voor jullie allebei.quote:
Ik vind het gewoon heel erg moeilijk op dit moment. Heb er gisteravond en vandaag met hem over gepraat en ik heb dan het idee dat ik gewoon een monoloog aan het houden ben, want hij zegt nooit wat hij er nou echt van vind etc. Ik heb hem toen ook voorgelegd dat ik de 'schuld' bij mezelf zoek omdat we nu beide gedrag vertonen wat gewoon door elkaar in de hand gewerkt word (ik even heel plat als moeder, hij als baby). Hij kan zich er dan wel in herkennen zegt hij, maar hij geeft suggestief ook wel aan dat hij het eigenlijk allemaal wel best vind zo en dat hij mijn probleem volgens mij gewoon niet snap. Vervolgens word ik weer pissig op hem; en dan zeg ik: als jij in mijn schoenen stond vond je het waarschijnlijk ook kneiter irritant, stel je eens voor dat ik achterover ga leunen in de relatie. En ik heb hem ook gezegd dat ik dit nu ga doen en dat we dan maar moeten kijken waar het schip strand. Als hij geen initiatief toont is de relatie dan toch al dood.
Maar ergens denk ik ook: het is misschien al te laat. We zijn zo vastgeslopen in de patronen/rolgedragingen die we nu al hebben. Het is moeilijk om dat te veranderen. Dan denk ik; misschien kunnen we er beter mee stoppen. Maar dan krijg ik hem weer over me heen met dat hij niet snapt wat hij 'fout' doet en dat hij er alles aan wil doen om mij dan te pleasen. Waarvan ik nu al denk: het moge een wonder zijn als dit echt gebeurd..
Maar ik vind het echt zo ontzettend moeilijk om er een punt achter te zetten. Hij is jarenlang mijn vriend en beste vriend geweest en we hadden wel vaker gedoe om dit maar we hebben ook dat we elkaar soms juist wel goed begrijpen en het ook echt heel leuk hebben samen. En anderzijds denk ik: dit kan ik gewoon niet meer.
Je weet al lang wat het beste is voor je. Alleen hik je nog tegen de beslissing aan. Sommige mensen houden dat vol tot het einde, lijkt mij vreselijk. Ik raad je aan om snel de knoop door te hakken. Dan kun je herstellen, jezelf terugvinden (jij hebt namelijk ook wat aan jezelf te werken) en daarna iemand vinden die wel bij jou past en waarmee je wel een leuke relatie kan hebben.quote:
Ik vind het gewoon heel erg moeilijk op dit moment. Heb er gisteravond en vandaag met hem over gepraat en ik heb dan het idee dat ik gewoon een monoloog aan het houden ben, want hij zegt nooit wat hij er nou echt van vind etc. Ik heb hem toen ook voorgelegd dat ik de 'schuld' bij mezelf zoek omdat we nu beide gedrag vertonen wat gewoon door elkaar in de hand gewerkt word (ik even heel plat als moeder, hij als baby). Hij kan zich er dan wel in herkennen zegt hij, maar hij geeft suggestief ook wel aan dat hij het eigenlijk allemaal wel best vind zo en dat hij mijn probleem volgens mij gewoon niet snap. Vervolgens word ik weer pissig op hem; en dan zeg ik: als jij in mijn schoenen stond vond je het waarschijnlijk ook kneiter irritant, stel je eens voor dat ik achterover ga leunen in de relatie. En ik heb hem ook gezegd dat ik dit nu ga doen en dat we dan maar moeten kijken waar het schip strand. Als hij geen initiatief toont is de relatie dan toch al dood.
Maar ergens denk ik ook: het is misschien al te laat. We zijn zo vastgeslopen in de patronen/rolgedragingen die we nu al hebben. Het is moeilijk om dat te veranderen. Dan denk ik; misschien kunnen we er beter mee stoppen. Maar dan krijg ik hem weer over me heen met dat hij niet snapt wat hij 'fout' doet en dat hij er alles aan wil doen om mij dan te pleasen. Waarvan ik nu al denk: het moge een wonder zijn als dit echt gebeurd..
Maar ik vind het echt zo ontzettend moeilijk om er een punt achter te zetten. Hij is jarenlang mijn vriend en beste vriend geweest en we hadden wel vaker gedoe om dit maar we hebben ook dat we elkaar soms juist wel goed begrijpen en het ook echt heel leuk hebben samen. En anderzijds denk ik: dit kan ik gewoon niet meer.
Als jij die knoop niet doorhakt doet niemand het. Sterkte.quote:
Ik vind het gewoon heel erg moeilijk op dit moment. Heb er gisteravond en vandaag met hem over gepraat en ik heb dan het idee dat ik gewoon een monoloog aan het houden ben, want hij zegt nooit wat hij er nou echt van vind etc. Ik heb hem toen ook voorgelegd dat ik de 'schuld' bij mezelf zoek omdat we nu beide gedrag vertonen wat gewoon door elkaar in de hand gewerkt word (ik even heel plat als moeder, hij als baby). Hij kan zich er dan wel in herkennen zegt hij, maar hij geeft suggestief ook wel aan dat hij het eigenlijk allemaal wel best vind zo en dat hij mijn probleem volgens mij gewoon niet snap. Vervolgens word ik weer pissig op hem; en dan zeg ik: als jij in mijn schoenen stond vond je het waarschijnlijk ook kneiter irritant, stel je eens voor dat ik achterover ga leunen in de relatie. En ik heb hem ook gezegd dat ik dit nu ga doen en dat we dan maar moeten kijken waar het schip strand. Als hij geen initiatief toont is de relatie dan toch al dood.
Maar ergens denk ik ook: het is misschien al te laat. We zijn zo vastgeslopen in de patronen/rolgedragingen die we nu al hebben. Het is moeilijk om dat te veranderen. Dan denk ik; misschien kunnen we er beter mee stoppen. Maar dan krijg ik hem weer over me heen met dat hij niet snapt wat hij 'fout' doet en dat hij er alles aan wil doen om mij dan te pleasen. Waarvan ik nu al denk: het moge een wonder zijn als dit echt gebeurd..
Maar ik vind het echt zo ontzettend moeilijk om er een punt achter te zetten. Hij is jarenlang mijn vriend en beste vriend geweest en we hadden wel vaker gedoe om dit maar we hebben ook dat we elkaar soms juist wel goed begrijpen en het ook echt heel leuk hebben samen. En anderzijds denk ik: dit kan ik gewoon niet meer.
Wat is er eigenlijk wél heel goed en leuk aan hem? Want dat kan ik in de OP vol ellende niet echt vinden. Wat doet ie wel voor je waar je blij van wordt? Of is het alleen dat wat je later noemde, dat ie je rustig kan maken als je panikeert etc en dat je bang bent om alleen te zijn?
Dat is toch geen vriend en vriendin, jij bent zijn moeder en hij jouw hulpverlener. Kies voor jezelf, hij gaat niet veranderen. Of accepteer het volledig en hou dan ook op met er elke keer weer met hem over praten en je eraan storen (al zou ik niet weten hoe je dat zou moeten lukken), want dat gepraat en geruzie zuigt onnodige energie die je totaal nutteloos besteedt aangezien er toch nooit iets veranderde na die vorige gesprekken en ruzies.
Hij is ook haar hulpverlener als ze in paniek raakt en hij haar rustig kan maken. Ik durf niet te beweren dat iedere man dat 'talent' bezit, maar toch wel meer mannen dan hij. Ze zijn er als het ware mee opgevoed, vrouwen en kinderen troosten en vrouwen en kinderen redden, maar misschien de moderne man minder, en misschien dat de een er meer talent voor heeft dan de ander,quote:
De OP is één enorm lange opsomming van wat ie allemaal niet doet en waar je je allemaal aan ergert. Je noemt het een 'luie kuthouding' en dat is het ook. Maar besef je echt niet dat je na al die tijd er nóg wel duizend gesprekken met hem over kunt voeren maar dat ie echt niet gaat veranderen? Anders had hij dat na één van de vorige duizend ruzies al gedaan.
Wat is er eigenlijk wél heel goed en leuk aan hem? Want dat kan ik in de OP vol ellende niet echt vinden. Wat doet ie wel voor je waar je blij van wordt? Of is het alleen dat wat je later noemde, dat ie je rustig kan maken als je panikeert etc en dat je bang bent om alleen te zijn?
Dat is toch geen vriend en vriendin, jij bent zijn moeder en hij jouw hulpverlener. Kies voor jezelf, hij gaat niet veranderen. Of accepteer het volledig en hou dan ook op met er elke keer weer met hem over praten en je eraan storen (al zou ik niet weten hoe je dat zou moeten lukken), want dat gepraat en geruzie zuigt onnodige energie die je totaal nutteloos besteedt aangezien er toch nooit iets veranderde na die vorige gesprekken en ruzies.
mwoa komt wel goed schatje, roepen is ook niet zo moeilijk als je geen verwachting hebt, en alles wel best vind.quote:
[..]
Hij is ook haar hulpverlener als ze in paniek raakt en hij haar rustig kan maken. Ik durf niet te beweren dat iedere man dat 'talent' bezit, maar toch wel meer mannen dan hij. Ze zijn er als het ware mee opgevoed, vrouwen en kinderen troosten en vrouwen en kinderen redden, maar misschien de moderne man minder, en misschien dat de een er meer talent voor heeft dan de ander,
Vraag me overigens oprecht af of de ts juist ook niet bepaalde fysieke en mentale klachten ontwikkeld, juist omdat ze in een relatie zit die niet gezond is.
ben je zn moeder?quote:
... en elke keer als ik er een opmerking over maak, meer om hem te helpen ...
Inderdaad, dat anderen een soort eigenaarschap op zich nemen voor zijn problemen heeft niks met een eventuele achterliggende oorzaak van die problemen te maken. En op die passieve mentaliteit mag je iemand best beoordelen.quote:
[..]
Nonsens, dit is gewoon een gevalletje luiheid. Die manchild heeft gewoon slechte opvoeding genoten en heeft gewoon weer een andere moeder gevonden.
Hoe weet ik alleen niet, want lui, onverzorgd, overgewicht, egoïstisch, laks, etc.
[ Bericht 2% gewijzigd door Zihuatanejo op 21-09-2018 12:09:47 ]
Dat is zeker waar en ik ben me ook gaan beseffen dat ik dit deed en doe, maar omdat ik nu mentaal al zo vermoeid ben van alle shit van onze relatie wil ik eigenlijk gewoon stoppen en ik weet dat dat het beste is voor beide onze ontwikkeling. Leuk als je brein het weet, maar je gevoel zegt niet doen..quote:
Vraag jezelf eens heel eerlijk af: voel jij jezelf ook niet het meest thuis in de rol van regelaar? Er zijn nogal wat mensen voor wie dat hun modus operandi is en als ze dan iemand zien die dat niet heeft, dan pakken ze dat er ook nog eens bij. Dan kun je klagen en klagen, maar dan trek je dat toch echt zelf aan.
ik kan mezelf ook niet snappen want ben een tamelijk slim persoon (uni, honours etc) maar op emotioneel gebied ben ik een slappe vaatdoek. Ik wil mijn brein het wel laten winnen van mijn gevoel maar geloof me, lastig.[ Bericht 10% gewijzigd door Novacane11 op 21-09-2018 14:40:10 ]
Haha, zo vaak. En mensen uit zijn omgeving vertellen me ook dat ze allemaal hetzelfde probleem met hem hebben. En hij weet dat, mar het boeit hem niet.quote:
Heb je misschien iemand advies gevraagd die je jullie beide kennen? Misschien kan die persoon een meer objectieve blik op werpen.Ik heb het gevoel dat jullie beide het echt anders zien tov elkaar.
Dat hij iets gaat inzien is ook in mijn voordeel, niet?quote:
Denk je dat hij 'je moet actiever worden en initiatief nemen' in gaat zien wanneer hem dat voorgekauwd moet worden? Nogal tegenstrijdig he.quote:
[..]
Dat hij iets gaat inzien is ook in mijn voordeel, niet?
quote:
Ik ben bang dat de enige manier voor jullie beide om deze cirkel te doorbreken, is door uit elkaar te gaan. Hoe naar het ook is, uiteindelijk is het het beste voor jullie allebei.
quote:
Je weet al lang wat het beste is voor je. Alleen hik je nog tegen de beslissing aan. Sommige mensen houden dat vol tot het einde, lijkt mij vreselijk. Ik raad je aan om snel de knoop door te hakken. Dan kun je herstellen, jezelf terugvinden (jij hebt namelijk ook wat aan jezelf te werken) en daarna iemand vinden die wel bij jou past en waarmee je wel een leuke relatie kan hebben.
quote:
Als jij die knoop niet doorhakt doet niemand het. Sterkte.
Stuk voor stuk uitstekende reacties waar ik me bij aansluit. Zeker na 6 jaar is het een zware, lastige keuze, maar als je hem eenmaal hebt gemaakt zal er een enorme last van je schouders vallen. En grote kans dat - als je over een tijd samen bent met een ander - je jezelf voor je kop slaat dat je de knoop niet jaren eerder hebt doorgehakt. Desalniettemin een zware beslissing.Succes met de keuze, welke dit ook is.quote:
Kies voor jezelf, hij gaat niet veranderen. Of accepteer het volledig en hou dan ook op met er elke keer weer met hem over praten en je eraan storen (al zou ik niet weten hoe je dat zou moeten lukken)
Sorry om dat te horen, maar gelukkig ligt het blijkbaar toch echt aan hem. De beslissing is dan aan: hoe wil je verder? Misschien een pause..?quote:
[..]
Haha, zo vaak. En mensen uit zijn omgeving vertellen me ook dat ze allemaal hetzelfde probleem met hem hebben. En hij weet dat, mar het boeit hem niet.
Ik denk dat als je een tijd vrijgezel geweest bent, aan je eigen problemen gewerkt hebt en daardoor straks wat sterker in je schoenen staat, je wel wat normalere kerels aan zult trekken.quote:
Daarnaast heb ik 'altijd al' mannen aangetrokken waar iets niet helemaal klopte, als in mijn ex was bijv. gewoon een leugenachtige drugsdealer en de andere was ook iemand die niet helemaal zeker wist wat hij wilde. Er zijn enkele reacties geplaatst op dit topic met 'hoe kan je daarop vallen' maar helaas ik bepaal mijn gevoel niet, als het allemaal zo makkelijk zou zijn zou het denk ik ook niet nu zo zijn
En dat je waarschijnlijk zelf ook helemaal geen trek meer hebt in dit soort 'projecten'.
hoe bedoel je jouw voordeel? zijn jullie beiden deel van een siamese tweeling?quote:
[..]
Dat hij iets gaat inzien is ook in mijn voordeel, niet?
Een relatie heb je altijd nog samen denk ik. En het is in mijn voordeel dat hij wat inziet zodat we in de relatie kunnen groeien.quote:
[..]
hoe bedoel je jouw voordeel? zijn jullie beiden deel van een siamese tweeling?
Nou, dan ben je bijna zover .... kopop!!quote:
Heb echt zin om mezelf overigens een flinke klap te verkopen omdat ik in aan het zien ben wat ik doe en dat ik dit al jaren doe, en dat ik elke keer uit angst en slapte alles maar geslikt heb en zelf ook 'pathologisch' lekker meedeed in deze soep
Nowhere near.. Ik denk dat ik dit al langer wist, maar ik mis de kracht om er echt wat mee te doenquote:
[..]
Nou, dan ben je bijna zover .... kopop!!
een relatie ga je aan met iemand anders, je wordt hem niet...quote:
[..]
Een relatie heb je altijd nog samen denk ik. En het is in mijn voordeel dat hij wat inziet zodat we in de relatie kunnen groeien.
Je relatie groeit ook niet als jij je partner dwingt om gewicht te verliezen of iets aan zn gebit te doen, terwijl hij dat zelf kennelijk niet wil.
Als je het niet uit kan vlakken, dan proberen er genoeg tegenover te zetten. In ieder geval dat je voor jezelf het gevoel hebt dat je ook leuke dingen te bieden hebt. Je vriend laat denk ik ook genoeg zien in dat hij lastige shizzle keihard ontloopt en dat is dan niet de gewilde positieve feedback waar je op hoopt, maar wel positieve feedback die je toch krijgt. Zeker als hij centjes heeft kan hij vast ook wel ergens een meid opdoen die het allemaal ook wel prima vindt.quote:
[..]
Omdat ik door de jaren heen toch de indruk heb gekregen van mezelf dat ik een moeilijk persoon ben; veel angsten, zeiken, lichamelijke dingen (waar ik me niet door laat tegenhouden/op de bank ga zitten overigens), en ik neem dingen vaak gewoon serieus waar anderen denken waar maak je je druk om. Allemaal niet erg aantrekkelijke eigenschappen
Hopelijk kun je voor jezelf wel positieve eigenschappen benoemen en anders hoog tijd om daar mee te beginnen. Dat maakt je ook minder afhankelijk van de ander zijn doen en laten, dus win-win.
Of positievere draai, doordat je hem de deur hebt gewezen is hij eindelijk wakker geworden, goed voor hem en wees dan gewoon blij dat hij dan alsnog goed is terecht gekomen, als je echt van hem houdt.(moet je ook in staat zijn diegene te laten gaan)
Zoek gewoon een ander, als je er weer klaar voor bent.
Als je zo doorgaat loop je vanzelf compleet vast.
Amen. het is waarschijnlijk voor beide uiteindelijk op de lange termijn een win.quote:
Of positievere draai, doordat je hem de deur hebt gewezen is hij eindelijk wakker geworden, goed voor hem en wees dan gewoon blij dat hij dan alsnog goed is terecht gekomen, als je echt van hem houdt.(moet je ook in staat zijn diegene te laten gaan)
Aan een kant maakt dat ook niet zoveel uit, als jij toch al je mening klaar hebt. Daarnaast ben je het ook gewoon zat om te horen dat hij het natuurlijk best kut voor je vindt, terwijl er ondertussen geen kut veranderd.quote:
Ik vind het gewoon heel erg moeilijk op dit moment. Heb er gisteravond en vandaag met hem over gepraat en ik heb dan het idee dat ik gewoon een monoloog aan het houden ben, want hij zegt nooit wat hij er nou echt van vind etc.
Alleen verander jij ook niet in die zin dat meer erover lullen nog steeds erover lullen is. Wie zei hoe ook alweer iets over steeds hetzelfde doen en toch iets anders verwachten?
Hij staat niet in jouw schoenen en hij vindt de situatie niet irritant, dus dan moet je ook realistisch zijn in wat je in zo een gesprek nou eigenlijk concreet van hem verwacht. Zeker als hij aangeeft dat het jouw probleem is..quote:Ik heb hem toen ook voorgelegd dat ik de 'schuld' bij mezelf zoek omdat we nu beide gedrag vertonen wat gewoon door elkaar in de hand gewerkt word (ik even heel plat als moeder, hij als baby). Hij kan zich er dan wel in herkennen zegt hij, maar hij geeft suggestief ook wel aan dat hij het eigenlijk allemaal wel best vind zo en dat hij mijn probleem volgens mij gewoon niet snap. Vervolgens word ik weer pissig op hem; en dan zeg ik: als jij in mijn schoenen stond vond je het waarschijnlijk ook kneiter irritant, stel je eens voor dat ik achterover ga leunen in de relatie. En ik heb hem ook gezegd dat ik dit nu ga doen en dat we dan maar moeten kijken waar het schip strand. Als hij geen initiatief toont is de relatie dan toch al dood.
Wel goed dat je hem aangeeft wat jij gaat doen aan jouw probleem, al zei je dat hopelijk wel ter verduidelijking en niet om alsnog een (betere) reactie eruit te krijgen of als dreigement.
Ook al ben je vastgelopen en is het verder totaal kansloos, zolang jij niet klaar bent om de handdoek in de ring te gooien omdat je van hem houdt kun je door blijven gaan. Maar beter doe je dat wel met de juiste motivatie en niet zogenaamd om hem te helpen alsnog te veranderen.quote:Maar ergens denk ik ook: het is misschien al te laat. We zijn zo vastgeslopen in de patronen/rolgedragingen die we nu al hebben. Het is moeilijk om dat te veranderen. Dan denk ik; misschien kunnen we er beter mee stoppen. Maar dan krijg ik hem weer over me heen met dat hij niet snapt wat hij 'fout' doet en dat hij er alles aan wil doen om mij dan te pleasen. Waarvan ik nu al denk: het moge een wonder zijn als dit echt gebeurd..
Wat zouden kleine concrete en dus haalbare doelen kunnen zijn?
Je geliefder kunnen voelen is niet zo concreet, maar het initiatief om af te spreken bij hem laten maakt het wel wat duidelijker. Valkuilen zijn dat hij waarschijnlijk niet zo best kan plannen, terwijl jij een drukkere agenda erop na houdt en hem graag belt en niet alleen bent. En de frequentie, komen we zo op terug.
Dan kun je afspreken dat jij hem niet belt om af te spreken, dus dat die bal bij hem ligt. Dat is in ieder geval een heldere actie, dus dan kan hij niet mauwen dat hij niet begrijpt wat je praktisch van hem verwacht.
Voor jou is het dan key dat je je focust op het positieve wanneer hij je dan wel uitnodigt en hem nu hij dat een keer gedaan heeft niet afrekent op hoe lang het duurde en dat hij jou vast niet mist etc. Dan kun je je beter richten op dat hij je mist en je nu wel vraagt.
Etc.
Als je het niet meer kan, dan moet je het ook niet meer doen. Die bal ligt bij jou.quote:Maar ik vind het echt zo ontzettend moeilijk om er een punt achter te zetten. Hij is jarenlang mijn vriend en beste vriend geweest en we hadden wel vaker gedoe om dit maar we hebben ook dat we elkaar soms juist wel goed begrijpen en het ook echt heel leuk hebben samen. En anderzijds denk ik: dit kan ik gewoon niet meer.
Je gevoel kun je inderdaad niet bepalen, maar wel wat je ermee doet. Dat zou ook kunnen betekenen dat jij leert accepteren dat je nou eenmaal bepaalde eigenschappen hebt en dat je nu eenmaal valt op bepaalde types. Pas dan kun je er ook echt beter mee om leren gaan als je dat echt wil en bij je past enzo. Beter inderdaad ja, want dit is een proces en niet iets wat in één keer meteen goed zou moeten gaan. Dat is heel normaal en niet alleszeggend over jouw waarde, hoe kut het soms ook kan zijn.quote:
Daarnaast heb ik 'altijd al' mannen aangetrokken waar iets niet helemaal klopte. Er zijn enkele reacties geplaatst op dit topic met 'hoe kan je daarop vallen' maar helaas ik bepaal mijn gevoel niet, als het allemaal zo makkelijk zou zijn zou het denk ik ook niet nu zo zijn
Door het persoonlijk op te vatten boeit het jou op een bepaalde manier ook niet. Kennelijk is dit wie hij is cq wil zijn, dus dan moet je daar ook niet je eigenwaarde aan op willen blijven hangen..quote:
[..]
Haha, zo vaak. En mensen uit zijn omgeving vertellen me ook dat ze allemaal hetzelfde probleem met hem hebben. En hij weet dat, mar het boeit hem niet.
Dit ja. Dan heb je geen ander om achter te verschuilen. En ook als je wel trek blijft houden in projecten, dan heb je voor jezelf hopelijk ook duidelijk dat je het zelf doet omdat je het fijn vindt en het dan niet de ander kwalijk neemt dat die nu eenmaal zo is..quote:
[..]
Ik denk dat als je een tijd vrijgezel geweest bent, aan je eigen problemen gewerkt hebt en daardoor straks wat sterker in je schoenen staat, je wel wat normalere kerels aan zult trekken.
En dat je waarschijnlijk zelf ook helemaal geen trek meer hebt in dit soort 'projecten'.
Jij bent niet blij met je vriend, maar het is spannend en eng om het uit te maken. Met je vriend weet je wat je hebt, een lamme zak die niets uitvoert. Als je het uitmaakt moet je nog maar afwachten wat er gaat gebeuren.
Toch moet je verder, in deze situatie ben je duidelijk niet gelukkig. Hem ga je niet veranderen, het accepteren van zijn karakter gaat ook moeilijk worden. Dus je moet iets gaan veranderen, je moet het uitmaken. Je bent er zelf al lang achter, alleen het doen is lastig.
Bij dit soort dingen kun je het beste de pleister er in een keer aftrekken. Maak het uit en heb een tijd lang geen contact. Na een maand of 3 kun je kijken of je nog behoefte hebt om hem te spreken.
Je bent bang om niemand meer te vinden, maar ben je dan niet bang om over 10 jaar nog steeds bij hem te zitten in dezelfde situatie maar dan met een kind erbij? Je zult het een keer moeten uitmaken want jullie passen niet bij elkaar. Dan kun je het maar beter nu doen voordat je jaren verder bent. Je focust je nu alleen op " wat als ik het uit maak en hij verandert toch wel?". Probeer je eens te focussen op "wat als ik het niet uit maak en de situatie blijft zoals hij is?".
Je bent nog aan het studeren, je bent nog jong. Je hebt alle kansen en alle mogelijkheden nog.
PS: rookt hij veel wiet?
En ga in godsnaam goed voor jezelf zorgen!
Tip: doe het dan ook echt niet. Kijken wat er dan gebeurt. Op een gegeven moment moet hij wel.quote:
[..]
Dat is dus het probleem in de relatie. Als ik het niet doe, geloof me, doet niemand het. Dan kan ik nog 3 jaar gaan wachten terwijl het bijv. binnen een maand gedaan moet zijn.