Narcisme, wat is dat eigenlijk?

1 moment, even niet extra bijtypen, ik ga even bijlezen

Oke ja is een beetje een ja nee verhaal wat nog weinig te doen heeft met de vraag wat narcisme is

quote:

Op maandag 10 september 2018 15:45 schreef MevrouwPuff het volgende:

[..]

Metaforen zoals met een computer zijn dan weer wel gauw gemaakt. Werkgeheugen, een volle harde schijf bijvoorbeeld.
Wat maakt dat je vond dat mijn vergelijking met de chirurg en de leefstijlinterventie spaak loopt?

Zoals hij al zegt, hij ziet het niet als een harde schijf, de hersenen zijn volgens hem geen spieren maar iets bovennatuurlijks.

quote:

Op maandag 10 september 2018 12:57 schreef Kamina het volgende:
Ja, hulpverleners mogen ook fouten maken, het zijn ook maar mensen. We kunnen niet allemaal zo vlekkeloos perfect zijn als jij. Je meet met twee maten; je zegt dat therpeuten geen chirurgen zijn die precies op de juiste plek kunnen snijden, maar ze mogen ook geen fouten maken. Dat kan gewoon niet.

Continu blijf je het vingertje wijzen naar anderen. Ontwijkende vragen stellen en tegengestelde dingen zeggen. Vragen waarom je niets zou snappen, om vervolgens alleen maar vragen te stellen omdat je niets lijkt te snappen.

Waar ben je in vredesnaam met je gedachten?

Dat is juist waar ik de praktijk van psychiatrie om bekritiseer. Dat ze niks exact meten, maar wel oordelen vellen alsof ze dingen weten die andere mensen niet kunnen weten. Dat jij het kennelijk niet raar vindt dat bijvoorbeeld in dat voorbeeld de psycholoog op basis van observatie zeker weet wat de gedachten van de narcistische client zijn, zegt meer over jou dan over mij. Ik zeg niet dat ze nooit fouten mogen maken, maar met deze werkwijze worden hun fouten uberhaupt nooit erkend. Ze KUNNEN niet eens fouten maken in jouw ogen. Alles wat er fout gaat ligt toch aan de client. En het valt ook niet te controleren als ze fouten maken, want er is toch geen transparantie over het resultaat (hoe clienten geholpen zijn wordt wel gemeten met ROM maar met de resultaten wordt niks gedaan want het interesseert niemand) en geen regels waar ze zich aan moeten houden. Ze hoeven geen verantwoordelijkheid af te leggen over het rrsultaat, alleen over de kwantiteit. Nogmaals dat jij dat kennelijk normaal vindt zegt meer over jou dan over mij.

Verder probeer ik gewoon een discussie aan te gaan en door middel van vragen wat dieper op het onderwerp in te gaan. Maar de meesten willen liever gewoon anderen afzeiken.

quote:

Op maandag 10 september 2018 18:25 schreef Kamina het volgende:
Sommige stoornissen kunnen geheel niet opgelost worden, alleen gemanaged.

En wie bepaalt dat? Mensen die er zelf niet onder lijden? En jij vindt ht raar dat mensen dan andere oplossingen gaan zoeken en niet tevreden hiermee zijn? Als je alles wat mogelijk is voor jou hebt geprobeerd en niks lost het probleem op, dan vind ik het tijd voor acceptatie en dat vind ik dan een mooi iets. Maar direct beginnen te spreken over managen (vooral acceptatie) vind ik iets raars voor een hulpverlener. Accepteren kan een persoon ook zelf. Net als iets managen. Dat is niet het probleem. Tips daarvoor kunnen helpen, maar maak dat dan ook meteen duidelijk, dat het niet een oplossing is voor de problemen.

Mensen mogen niet verwachten dat een psychoog hun probleem oplost, maar ze mogen de psychische hulpverlening ook niet de rug toe keren. Ze moeten ongelukkig blijven en gelukkig voor de buitenwereld, maar ook afhankelijk. Ze moeten zichzelf helpen en alles zelf doen, maar tegelijkertijd hulp aannemen van eenpsycholoog. En dan vindt je het gek dat ik er niks meer van snap en dan noem je mij inconsequent.

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 10-09-2018 23:51:02 ]

eenpsycholoog.

* een psycholoog.

quote:

Op dinsdag 11 september 2018 00:14 schreef mercimarci het volgende:
eenpsycholoog.

* een psycholoog.

Ja sorry hoor, maar het is niet zo dat mijn posts met genoeg interesse worden gelezen dat ik op mijn spelfouten moet letten. Wel of geen spelfouten, men reageert alleen op het feit dat ik tegen de psychiatrie ben, dus de inhoud boeit geen reet

Narcisme kan betekenen dat je jezelf belangrijker vind dan anderen, of dat je teveel van jezelf houdt. Als iemand zegt dat je narcistisch bent kan hij of zij bedoelen dat je egoistisch of egocentrisch bent, en dat je wel wat meer aan de ander mag denken.

Met narcisme kan men ook een narcistische persoonlijkheidsstoornis bedoelen. Als je je zorgen maakt of je dat hebt en je loopt op wat voor manier dan ook in je leven vast, dan is het een goed idee om hiervoor hulp te zoeken. Alleen een psychiater kan na gedegen onderzoek je de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis geven.

quote:

Op maandag 10 september 2018 22:48 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dat is juist waar ik de praktijk van psychiatrie om bekritiseer. Dat ze niks exact meten, maar wel oordelen vellen alsof ze dingen weten die andere mensen niet kunnen weten. Dat jij het kennelijk niet raar vindt dat bijvoorbeeld in dat voorbeeld de psycholoog op basis van observatie zeker weet wat de gedachten van de narcistische client zijn, zegt meer over jou dan over mij. Ik zeg niet dat ze nooit fouten mogen maken, maar met deze werkwijze worden hun fouten uberhaupt nooit erkend. Ze KUNNEN niet eens fouten maken in jouw ogen. Alles wat er fout gaat ligt toch aan de client. En het valt ook niet te controleren als ze fouten maken, want er is toch geen transparantie over het resultaat (hoe clienten geholpen zijn wordt wel gemeten met ROM maar met de resultaten wordt niks gedaan want het interesseert niemand) en geen regels waar ze zich aan moeten houden. Ze hoeven geen verantwoordelijkheid af te leggen over het rrsultaat, alleen over de kwantiteit. Nogmaals dat jij dat kennelijk normaal vindt zegt meer over jou dan over mij.

Verder probeer ik gewoon een discussie aan te gaan en door middel van vragen wat dieper op het onderwerp in te gaan. Maar de meesten willen liever gewoon anderen afzeiken.

[..]

En wie bepaalt dat? Mensen die er zelf niet onder lijden? En jij vindt ht raar dat mensen dan andere oplossingen gaan zoeken en niet tevreden hiermee zijn? Als je alles wat mogelijk is voor jou hebt geprobeerd en niks lost het probleem op, dan vind ik het tijd voor acceptatie en dat vind ik dan een mooi iets. Maar direct beginnen te spreken over managen (vooral acceptatie) vind ik iets raars voor een hulpverlener. Accepteren kan een persoon ook zelf. Net als iets managen. Dat is niet het probleem. Tips daarvoor kunnen helpen, maar maak dat dan ook meteen duidelijk, dat het niet een oplossing is voor de problemen.

Mensen mogen niet verwachten dat een psychoog hun probleem oplost, maar ze mogen de psychische hulpverlening ook niet de rug toe keren. Ze moeten ongelukkig blijven en gelukkig voor de buitenwereld, maar ook afhankelijk. Ze moeten zichzelf helpen en alles zelf doen, maar tegelijkertijd hulp aannemen van eenpsycholoog. En dan vindt je het gek dat ik er niks meer van snap en dan noem je mij inconsequent.

Het gaat natuurlijk altijd op basis van observaties en de interpretatie daarvan. Psychs zijn opgeleid om op basis daarvan conclusies te trekken, maar dat geeft geen garanties. Je lijkt dat te begrijpen maar het ze ondertussen te verwijten.

En uiteraard wordt verwacht dat een cliënt zelfstandig kan leven, eventueel met ondersteuning van de therapeut. Ze verlenen hulp, geen kant en klare oplossingen.

Het is allemaal niet zo zwartwit als jij lijkt te denken. Was het maar zo makkelijk!

quote:

Op dinsdag 11 september 2018 09:27 schreef Kamina het volgende:

Het gaat natuurlijk altijd op basis van observaties en de interpretatie daarvan. Psychs zijn opgeleid om op basis daarvan conclusies te trekken, maar dat geeft geen garanties. Je lijkt dat te begrijpen maar het ze ondertussen te verwijten.

En uiteraard wordt verwacht dat een cliënt zelfstandig kan leven, eventueel met ondersteuning van de therapeut. Ze verlenen hulp, geen kant en klare oplossingen.

Het is allemaal niet zo zwartwit als jij lijkt te denken. Was het maar zo makkelijk!

Maar waarom verwachten mensen in de reguliere gezondheidszorg wel genezing, en van de geestelijke gezondheidszorg bijna nooit? Iedereen hier geeft maar het voorbeeld van revalidatie, maar als mensen beginnen aan revalidatie voor een lichamelijke ziekte, hoeveel doen dat dan met als doel alsnog een leven lang met een ziekte te zitten opgescheept en hun leven daaraan te moeten aanpassen? Als genezing niet lukt is acceptatie aan de orde, maar dan is het duidelijk dat het een bijgesteld doel is omdat de lichamelijke gezondheidszorg vaak meer kan en voor een steeds groter aantal ziekten echte genezing kan bieden. Van de ziekten die nog niet kunnen worden genezen, is het in ieder geval duidelijk dat de lijder eraan pech heeft omdat diegene op het slechte moment de ziekte kreeg, maar er wordt gewerkt aan genezing ook al is dat op dat moment niet mogelijk, revalidatie is niet het hoogste doel van veel artsen anders waren er uberhaupt gesn operaties en medicijnen ontstaan.

In ieder geval verbeteren patienten vaak door de revalidatie en daar wordt dan ook naar gekeken. Bij psychische hulpverlening wordt kennelijk ten eerste dus de stap van het doel van genezing overgeslagen en daarna niet eens gemeten of clienten verbeteren, of nou ja.. 2 keer per jaar en er wordt niets mee gedaan. Dat is toch niet zo'n moeilijk grijs gebied om het over te hebben, of wel?

quote:

Op maandag 10 september 2018 20:17 schreef mercimarci het volgende:

Zoals hij al zegt, hij ziet het niet als een harde schijf, de hersenen zijn volgens hem geen spieren maar iets bovennatuurlijks.

Het ligt aan je geloof af, of je gelooft dat de geest iets bovennatuurlijks is dat los bestaat van het lichaam of niet. Mensen die psychologen verdedigen vinden dat blijkbaar. Maar daarmee worden sommige dingen niet verklaard. Zoals waarom bepaalde vergiftigingen zoals atropine vergiftiging invloed hebben op de gedachten en het gedrag van mensen en artsen daar bijvoorbeeld wel een tegengif voor hebben dat die mensen weer geestelijk normaal maakt. Gek genoeg wordt de mening dat mannen en vrouwen van elkaar verschillen qua hersenstructuur, veel en veel vaker gedeeld dan dat mensen met psychische stoornissen verschillen van de meer succesvollen qua hersenstructuur.

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 11-09-2018 10:48:41 ]

quote:

Op dinsdag 11 september 2018 09:43 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Mensen die psychologen verdedigen vinden dat blijkbaar.

Probeer het toch niet zo overtrokken en zwartwit te zien. Je hebt jezelf er zo mee. Het kost je alleen maar energie. En het enige wat het jou oplevert, is de bevestiging dat iedereen je niet leuk vindt.

Probeer eens objectief ernaar te kijken:

- Heeft de psycholoog altijd gelijk?

Nee, zeker niet! Diagnoses zijn altijd momentopnamen en ze maken die op uit gedrag wat ze bij jou observeren. Jij hebt de pech dat ze uit het gedrag wat ze bij jou zagen verkeerde conclusies trokken. Dat je daar heel erg boos over bent, is overigens heel normaal.

Correct me if i'm wrong, want dit is ook maar een invulling van mij. Het idee wat ik heb, is dat je je enerzijds nog erg afhankelijk voelt door je problemen en snakt naar iemand die je kan helpen. Anderzijds ben je bang dat hetzelfde gaat gebeuren als wat je hebt meegemaakt. Je wilt daarom continu bevestiging krijgen van anderen over hoe kut de psychische hulpverlening is, omdat je bang bent dat als je die niet krijgt, je uiteindelijk er wel een gaat opzoeken en weer hetzelfde gaat meemaken.

Je hoeft hetzelfde niet mee te maken. Je bent sensible genoeg om enigszins te kunnen inschatten wie je bent en wat jouw problematiek inhoudt. Als een psych weer een diagnose trekt en daarin totaal naast zit, hoef jij daarin niet mee te gaan. Jij kan aangeven dat jij je daarin niet herkent en je kan aangeven wat je denkt dat het wel is.

Ik wil je hiermee overigens niet opdringen een psych op te zoeken. Maar hopelijk krijg je op den duur meer vertrouwen in jezelf. En dan zal geen psych of wie dan ook je weer doen voelen zoals voorheen, want je laat dat dan niet meer toe.

En nog een keer. Wat jij over de psychiatrie zegt, vind ik wel behoorlijk overtrokken. Maar dat wil niet zeggen dat ik het 100% onzin vind. Dat er kritischer naar moet worden gekeken, ben ik wel met jd eens

quote:

Op dinsdag 11 september 2018 15:57 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Mondhouden over feiten is ook geen optie. Alle verandering begint met kleine stapjes. Je kunt mensen herprogrammeren met comments hier en daar.

quote:

Op dinsdag 11 september 2018 16:11 schreef Aluah-Snackbar het volgende:

[..]

Mondhouden over feiten is ook geen optie. Alle verandering begint met kleine stapjes. Je kunt mensen herprogrammeren met comments hier en daar.

Waar heb jij het nou weer over

quote:

Op dinsdag 11 september 2018 09:43 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Maar waarom verwachten mensen in de reguliere gezondheidszorg wel genezing, en van de geestelijke gezondheidszorg bijna nooit? Iedereen hier geeft maar het voorbeeld van revalidatie, maar als mensen beginnen aan revalidatie voor een lichamelijke ziekte, hoeveel doen dat dan met als doel alsnog een leven lang met een ziekte te zitten opgescheept en hun leven daaraan te moeten aanpassen? Als genezing niet lukt is acceptatie aan de orde, maar dan is het duidelijk dat het een bijgesteld doel is omdat de lichamelijke gezondheidszorg vaak meer kan en voor een steeds groter aantal ziekten echte genezing kan bieden. Van de ziekten die nog niet kunnen worden genezen, is het in ieder geval duidelijk dat de lijder eraan pech heeft omdat diegene op het slechte moment de ziekte kreeg, maar er wordt gewerkt aan genezing ook al is dat op dat moment niet mogelijk, revalidatie is niet het hoogste doel van veel artsen anders waren er uberhaupt gesn operaties en medicijnen ontstaan.

Ik denk dat de psychiatrie en psychologie juist beter te omschrijven zijn als revalidatie dan als geneeskunde.Vandaar dat je trajecten volgt en geen enkele sessies. Je krijgt methoden mee om leren om te gaan met je stoornissen. Bovendien is het doel niet die hele ondertussen uit het spectrum te snijden, maar de scherpe kantjes eraf te halen tot het geen kwaad meer doet.

Vergelijkbaar wel met een been dat je niet eraf hakt, ondanks dat je er nooit meer mee kan lopen. Je krijgt pijnstillers en een wandelstok, zodat je het kan managen.

Wat je in dat laatste deel zegt is natuurlijk onzin, want veel problemen zijn gewoon niet van te revalideren, maar wel zijn ze volledig uit te snijden. Ook is het niet altijd wenselijk. Een tumor wil liefst ook niet laten zitten, maar liever uitsnijden.

quote:

Op dinsdag 11 september 2018 15:57 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

Probeer het toch niet zo overtrokken en zwartwit te zien. Je hebt jezelf er zo mee. Het kost je alleen maar energie. En het enige wat het jou oplevert, is de bevestiging dat iedereen je niet leuk vindt.

Je hebt gelijk dat het me energie kost, maar ervoor zorgen dat mensen die ik niet ken en waar ik verder niks mee te maken heb me wel leuk vinden door alles te onderdrukken wat ik voel en wat ik denk om hen maar gelijk te geven, waar ook verder niemand iets mee opschiet kost me minder energie wou je zeggen?

quote:

Probeer eens objectief ernaar te kijken:

- Heeft de psycholoog altijd gelijk?

Nee, zeker niet! Diagnoses zijn altijd momentopnamen en ze maken die op uit gedrag wat ze bij jou observeren. Jij hebt de pech dat ze uit het gedrag wat ze bij jou zagen verkeerde conclusies trokken. Dat je daar heel erg boos over bent, is overigens heel normaal.

Als het zo normaal is, waarom voelt dan iedereen behalve jij de neiging om me naar beneden te halen vanwege een mening?

quote:

Correct me if i'm wrong, want dit is ook maar een invulling van mij. Het idee wat ik heb, is dat je je enerzijds nog erg afhankelijk voelt door je problemen en snakt naar iemand die je kan helpen. Anderzijds ben je bang dat hetzelfde gaat gebeuren als wat je hebt meegemaakt. Je wilt daarom continu bevestiging krijgen van anderen over hoe kut de psychische hulpverlening is, omdat je bang bent dat als je die niet krijgt, je uiteindelijk er wel een gaat opzoeken en weer hetzelfde gaat meemaken.

Nee, ik wil helemaal niet meer geholpen worden. Ik wil mezelf kunnen helpen. Psychologen kunnen mij niet helpen mezelf te helpen omdat we een fundamenteel andere denkwijze aanhangen. Zij geloven dat de mens een eigen wil heeft die de emoties, gedachten en het gedrag bepaalt en ik geloof dat de emoties, gedachten en het gedrag van buitenaf bepaald worden, om je gedrag te veranderen moet je in mijn ogen alle factoren die het kunnen beinvloeden ten eerste in kaart brengen en degene die veranderbaar zijn veranderen. Daar willen psychologen niet mee helpen, of ze willen de factoren elimineren die voor mij van essentieel belang zijn. Over gebroken been en amputeren gesproken , er was direct al sprake van dat ik zogenaamd overspannen zou zijn en nooit meer zou kunnen werken of op een sociale werkplaats of zoiets. Goed bedoeld, maar is dat iets waarmee ik geholpen ben?! Nee! Ik hoor liever wat ik moet veranderen aan mijn voedingspatroon, slaappatroon, beweegpatroon, maar daar houden ze zich allemaal niet mee bezig hoe dat invloed heeft op de geest, of niet zo gedetailleerd dat ik er wat aan heb. Ze benoemen het wel in een cursus, ga daar dan op verder denk ik dan. Maar dat is niet waar ze zich op willen richten.

Maar ik voel me wel in andere zin afhankelijk van anderen ja daar heb je gelijk in. Maar ik heb de psychologie ook afgesloten omdat het mij op het laatst niets meer opleverde en de therapeut ook geen contact meer opnam en het er ook mee eens was dat het klaar was. Dan is het toch ook klaar? Ik heb daarna heel even nog een keer getwijfeld toen mij door het uwv een behandeling werd geadviseerd, maar het uwv zei ook maar wat bleek later en dan moest ik alsnog naar dezelfde instelling, had daar gewoon geen zin meer in.

quote:

Je hoeft hetzelfde niet mee te maken. Je bent sensible genoeg om enigszins te kunnen inschatten wie je bent en wat jouw problematiek inhoudt. Als een psych weer een diagnose trekt en daarin totaal naast zit, hoef jij daarin niet mee te gaan. Jij kan aangeven dat jij je daarin niet herkent en je kan aangeven wat je denkt dat het wel is.

Maar waarom zou ik überhaupt willen dat ze nog een diagnose stellen. Ik ben niet zelf met dit gedoe begonnen he. Ik ben er steeds naartoe gestuurd en 1x vrijwillig gegaan.

quote:

Ik wil je hiermee overigens niet opdringen een psych op te zoeken. Maar hopelijk krijg je op den duur meer vertrouwen in jezelf. En dan zal geen psych of wie dan ook je weer doen voelen zoals voorheen, want je laat dat dan niet meer toe.

En nog een keer. Wat jij over de psychiatrie zegt, vind ik wel behoorlijk overtrokken. Maar dat wil niet zeggen dat ik het 100% onzin vind. Dat er kritischer naar moet worden gekeken, ben ik wel met jd eens

Nou, het lijkt erop dat je dat wel wilt. Om een reden die mij nog steeds volledig duister is maargoed iedereen wil hier dat iedereen naar een psycholoog gaat dus het zal allemaal wel. Ik begrijp niet hoe het (emotioneel) afhankelijk zijn van een psycholoog wel zelfvertrouwen kan geven en er garantie is dat ik dan ineens wel een grens kan trekken? Ik merk bij mezelf dat zodra ik iemand mag ik teveel toelaat van diegene.

Je hebt wel gelijk dat het misschien overdreven is, ik kan het zelf niet goed verwoorden. Ik heb aardige psychologen gehad en er ook voor een deel wat aan gehad. Ik zou het niet willen schrappen uit mijn ervaring zelfs niet na al die frustratie en boosheid die het me ook nu nog oplevert, dat hoort er nu eenmaal bij en ook bij het leven. Maar misschien helpt het mij wel om op de positieve kanten te focussen. Ik focus op zowel de positieve als negatieve kanten alleen hier leest men de negatieve kant omdat ik positieve dingen niet van belang vind om te melden op een discussieforum, dan ben je gauw klaar.

Waar ik tegen ben is het feit dat niemand kritiek op de psychologie praktijk mag hebben, dat mensen iedereen klakkeloos naar psychologen verwijst, het geloof erin zonder dat ze vooruitstrevend zijn qua methoden,de uitersten van zelfredzaamheid en medicalisering die mensen aanhangen en mij dan betichten van zwartwitdenken

quote:

Op dinsdag 11 september 2018 17:14 schreef Kamina het volgende:

Ik denk dat de psychiatrie en psychologie juist beter te omschrijven zijn als revalidatie dan als geneeskunde.Vandaar dat je trajecten volgt en geen enkele sessies. Je krijgt methoden mee om leren om te gaan met je stoornissen. Bovendien is het doel niet die hele ondertussen uit het spectrum te snijden, maar de scherpe kantjes eraf te halen tot het geen kwaad meer doet.

Vergelijkbaar wel met een been dat je niet eraf hakt, ondanks dat je er nooit meer mee kan lopen. Je krijgt pijnstillers en een wandelstok, zodat je het kan managen.

Wat je in dat laatste deel zegt is natuurlijk onzin, want veel problemen zijn gewoon niet van te revalideren, maar wel zijn ze volledig uit te snijden. Ook is het niet altijd wenselijk. Een tumor wil liefst ook niet laten zitten, maar liever uitsnijden.

Maar waarom is het dan vergelijkbaar met iets dat uitgesneden moet worden. Waarom niet met een vergiftiging bijvoorbeeld.

[ Bericht 6% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 14-09-2018 09:06:48 ]

quote:

Op dinsdag 11 september 2018 17:13 schreef PabstBlueRibbon het volgende:

[..]

Waar heb jij het nou weer over

Je laatste zinnen boven mijn comment.

quote:

Op donderdag 13 september 2018 21:21 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Maar waarom is het dan vergelijkbaar met iets dat uitgesneden moet worden. Waarom niet met een vergiftiging bijvoorbeeld.

Omdat dat is als vergelijken van een fietsbel met een zebravis; het slaat als een tang op een varken.

Zie je dat niet?

quote:

Op dinsdag 11 september 2018 17:14 schreef Kamina het volgende:

[..]

Ik denk dat de psychiatrie en psychologie juist beter te omschrijven zijn als revalidatie dan als geneeskunde.Vandaar dat je trajecten volgt en geen enkele sessies. Je krijgt methoden mee om leren om te gaan met je stoornissen. Bovendien is het doel niet die hele ondertussen uit het spectrum te snijden, maar de scherpe kantjes eraf te halen tot het geen kwaad meer doet.

Vergelijkbaar wel met een been dat je niet eraf hakt, ondanks dat je er nooit meer mee kan lopen. Je krijgt pijnstillers en een wandelstok, zodat je het kan managen.

Wat je in dat laatste deel zegt is natuurlijk onzin, want veel problemen zijn gewoon niet van te revalideren, maar wel zijn ze volledig uit te snijden. Ook is het niet altijd wenselijk. Een tumor wil liefst ook niet laten zitten, maar liever uitsnijden.

Soort pappen en nathouden dus. Ik vind en zie dat psychiatrie helemaal niets bijdraagt aan mensen echt helpen. Het is wel heel leuk om analyses mee te maken. Maar mensen helpen kunnen zij niet. Ik denk dat patienten meer hebben aan begrip en een knuffel. Uiteindelijk moet iedereen zelf uit zijn of haar problemen komen nietwaar.

quote:

Op zaterdag 15 september 2018 19:10 schreef Aluah-Snackbar het volgende:

[..]

Soort pappen en nathouden dus. Ik vind en zie dat psychiatrie helemaal niets bijdraagt aan mensen echt helpen. Het is wel heel leuk om analyses mee te maken. Maar mensen helpen kunnen zij niet. Ik denk dat patienten meer hebben aan begrip en een knuffel. Uiteindelijk moet iedereen zelf uit zijn of haar problemen komen nietwaar.

Dan heb jij nog nooit een klinisch depressieve patient gekend die door medicatie niet langer zelfmoordneigingen heeft?

Kan natuurlijk, maar dat maakt niet dat je gelijk hebt.

Ondanks dat ik niet aan medicatie zit, zal je mij met een knuffel alleen maar ergeren. En begrip is een lastig iets. Luisteren naar een lezing over een regenboog is leuk, maar als blinde zal je geen idee hebben van waar het over gaat. Of anders, ben jij van je honger af na het lezen van een kookboek?

quote:

Op zaterdag 15 september 2018 19:30 schreef Kamina het volgende:

[..]

Dan heb jij nog nooit een klinisch depressieve patient gekend die door medicatie niet langer zelfmoordneigingen heeft?

Kan natuurlijk, maar dat maakt niet dat je gelijk hebt.

Ondanks dat ik niet aan medicatie zit, zal je mij met een knuffel alleen maar ergeren. En begrip is een lastig iets. Luisteren naar een lezing over een regenboog is leuk, maar als blinde zal je geen idee hebben van waar het over gaat. Of anders, ben jij van je honger af na het lezen van een kookboek?

Begrip voor lijden van een ander, al begrijp je zelf niet hoe het voelt. Is dat zo moeilijk.

Naast de medicatie en opname die mensen na een zelfmoordpogibg krijgen. Krijgen zij ook opeensook aandacht en een luisterend oor. De medicijnen maakt ze verder veelal alleen maar duf.

quote:

Op zaterdag 15 september 2018 19:30 schreef Kamina het volgende:

Dan heb jij nog nooit een klinisch depressieve patient gekend die door medicatie niet langer zelfmoordneigingen heeft?

Kan natuurlijk, maar dat maakt niet dat je gelijk hebt.

Ondanks dat ik niet aan medicatie zit, zal je mij met een knuffel alleen maar ergeren. En begrip is een lastig iets. Luisteren naar een lezing over een regenboog is leuk, maar als blinde zal je geen idee hebben van waar het over gaat. Of anders, ben jij van je honger af na het lezen van een kookboek?

Nu heb je het ineens over medicatie, die ervoor zorgt dat iemand geen zelfmoordneigingen meer heeft. Al kunnen er inderdaad veel factoren meespelen, zoals:
- na een mislukte poging zien sommigen de waarde van het leven ineens in
- door de schrik en het verdriet van anderen beseffen ze ineens echt wat de consequentie is
- een bijna-doodervaring heeft hen vrede gegeven met het leven
- ze krijgen ineens meer aandacht en begrip
- hun psychische problemen worden nu eindelijk serieus genomen
, maar goed stel dat die medicijnen ervoor hebben gezorgd dat iemand geen zelfmoordneigingen meer heeft. Waarom wordt iedereen hier dan cognitieve gedragstherapie aangeraden en verder niks?

quote:

Op zaterdag 15 september 2018 19:36 schreef Aluah-Snackbar het volgende:

[..]

Begrip voor lijden van een ander, al begrijp je zelf niet hoe het voelt. Is dat zo moeilijk.

Naast de medicatie en opname die mensen na een zelfmoordpogibg krijgen. Krijgen zij ook opeensook aandacht en een luisterend oor. De medicijnen maakt ze verder veelal alleen maar duf.

Medicijnen is natuurlijk nooit het enige onderdeel van therapie, dat gaat altijd gepaard met therapeutische sessies van een psycholoog. Dat luisterend oor waarover je het hebt. En nee, die knuffelt niet, want dat brengt de relatie met de patiënt in gevaar en is totaal niet professioneel.

Als je een knuffel wil, ga dan op schoot zitten bij een bisschop oid.

quote:

Op zaterdag 15 september 2018 20:09 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Nu heb je het ineens over medicatie, die ervoor zorgt dat iemand geen zelfmoordneigingen meer heeft. Al kunnen er inderdaad veel factoren meespelen, zoals:
- na een mislukte poging zien sommigen de waarde van het leven ineens in
- door de schrik en het verdriet van anderen beseffen ze ineens echt wat de consequentie is
- een bijna-doodervaring heeft hen vrede gegeven met het leven
- ze krijgen ineens meer aandacht en begrip
- hun psychische problemen worden nu eindelijk serieus genomen
, maar goed stel dat die medicijnen ervoor hebben gezorgd dat iemand geen zelfmoordneigingen meer heeft. Waarom wordt iedereen hier dan cognitieve gedragstherapie aangeraden en verder niks?

Oftwel aanmoedigen dus? Het is duidelijk dat jij geen verstand hebt van psychologie.

En om antwoord te geven op je vraag:dat komt omdat het topic gaat over narcisme, ondanks dat jij (en akhbar hierboven) continu de psychologische en psychiatrische sector in twijfel trekken.

quote:

Op zaterdag 15 september 2018 21:15 schreef Kamina het volgende:

[..]

Medicijnen is natuurlijk nooit het enige onderdeel van therapie, dat gaat altijd gepaard met therapeutische sessies van een psycholoog. Dat luisterend oor waarover je het hebt. En nee, die knuffelt niet, want dat brengt de relatie met de patiënt in gevaar en is totaal niet professioneel.

Als je een knuffel wil, ga dan op schoot zitten bij een bisschop oid.

Je voelde hem zeker al wel aan komen. Luisterend oor is begrip tonen is in zeker zin een knuffel.

quote:

Op zaterdag 15 september 2018 21:20 schreef Aluah-Snackbar het volgende:

[..]

Je voelde hem zeker al wel aan komen. Luisterend oor is begrip tonen is in zeker zin een knuffel.

Dat is zeer zeker niet hetzelfde.

Maar om je een strohalm te bieden, in dat geval maak je je eigen punt invalide, aangezien therapeuten dat al doen. Een psychiater zit bijvoorbeeld niet achter een loket om diens patienten een voorschriftje mee te geven en de volgende een nummertje te laten trekken.