Zwaar verleden onder fokkers.

quote:

Op zondag 29 juli 2018 00:25 schreef YebCar het volgende:
Maar als ik niet bereik/kan ga ik nooit mijn verleden de schuld geven.

Dat heeft er misschien mee te maken omdat 8 van de 11 dingen die je opnoemt je eigen schuld zijn?

quote:

Op zondag 29 juli 2018 12:30 schreef Myrr het volgende:
Persoonlijk vind ik jou met de info in dit topic niet echt een voorbeeld van iemand die er mee om kon gaan.

Nouja, het is uiteindelijk niet helemaal mis gegaan.dus zo erg is het ook weer niet.

Maar je hebt wel een punt. Niet iedereen kan even veel hebben.

Je hebt het nu aardig voor elkaar zeg je. Fijn om te lezen, maar hoe heb je dat voor elkaar gekregen?

Het valt me verder alleen op dat je eerste(!) punt over jezelf "allochtoon" is. Ik vind dat niet echt passen in de rest van het verhaal eigenlijk.

In mijn ogen heb je wel een aardig zwaar leven gehad vooral als ik het ga vergelijken met mijzelf.

Wel respect dat je het nu allemaal netjes op de rails hebt... vaak zie je dat ze dieper de criminaliteit in gaan of dat ze ergens onder een brug belanden.

quote:

Op zondag 29 juli 2018 13:36 schreef RobjeGeus het volgende:
In mijn ogen heb je wel een aardig zwaar leven gehad vooral als ik het ga vergelijken met mijzelf.

Wel respect dat je het nu allemaal netjes op de rails hebt... vaak zie je dat ze dieper de criminaliteit in gaan of dat ze ergens onder een brug belanden.

Eens.

En wat de op betreft, iedereen heeft problemen niemand uitgezonderd, valkuilen en struggles/vervelende omstandigheden die impact kunnen hebben op hoe je door het leven gaat. Bij jou was het voor wat ik lees zelfdestructief (niet alles) maar toch vind ik het knap dat je er uit bent gekomen. En het heeft natuurlijk ook een aanloop gehad je ontspoort niet vanzelf.

Dat mensen het verleden meedragen vind ik gewoon logisch, dat zijn gewoon dingen die je hebt meegemaakt en je zegt ik wil het niet de schuld geven maar waarom zou je ontkennen (in de zin van dat je het niet erg mag vinden wat er gebeurd is en doen alsof het niks is). En wat de ene zwaar vind is voor de andere miss niet zwaar, maar toch kan het heel zwaar voelen, ligt ook gewoon aan hoe je bent qua karakter en hoe je met situaties omgaat (een gevoelig persoon trekt zich veel aan en heeft bijv. moeite met het loslaten van vervelende gebeurtenissen of.. je word naar behandeld en je snapt niet waarom en als het dan steeds erger word kan het leven zwaar voelen/worden als er weinig positieve dingen gebeuren die bijdragen aan een gelukkig zijn en bestaan).. Het is maar hoe je ernaar kijkt (perceptie) maar vind wel dat jij een zwaar leven hebt gehad (niet dat ik je dat wil aanpraten maar dat is mijn mening).

[ Bericht 2% gewijzigd door Borrelnootje00 op 29-07-2018 13:55:01 ]

Allochtoon, maar dat vind ik niet zwaar. Ik had wel heimwee naar het thuisland en daar heb ik het bij tijd en wijlen zwaar mee gehad. Ik heb op mijn 27ste de diagnose hypopituïtarisme gekregen, in mensentaal een dooie hypofyse waardoor ik geen hormonen meer aanmaak en die dus levenslang met medicijnen moet aanvullen. Dat viel op zich allemaal wel mee.

Op mijn 32ste werd de diagnose Crohn gesteld, een autoimmun chronische darmontsteking. Dat was wél zwaar, want ik ging fysiek helemaal kapot.

Op mijn 33ste lazerde ik van de trap met een dubbele beenbreuk tot gevolg. Er volgde een operatie waarbij schroeven en draden kwamen kijken. Één en ander is gecompliceerd verlopen. Dit was hartstikke zwaar, want ik had veel pijn, heb meermaals kantje boord gelegen en als bonus maakten de bacteriën die mijn been hadden geïnfecteerd ook één van mijn hartkleppen kapot (door bloedvergiftigingen werden de beestjes door mijn hele lichaam verspreid).

Op mijn 34ste heb ik zowat gedurende dat hele jaar in het ziekenhuis gelegen en onder meer twee openhartoperaties ondergaan. Eentje om die kapotte klep (zie alinea hierboven) te vervangen door een kunstklep, eentje een week later vanwege complicaties. Dit was allemaal hartstikke zwaar en na de openhartoperaties ben ik flink depressief geweest. Depressie is ook vreselijk. Gelukkig klaarde het bij mij na twee maanden weer op, toen er licht aan de horizon gloorde.

Dat licht aan de horizon was meteen eentje met wolkjes aan de lucht. Op mijn 35ste werd namelijk het been geamputeerd dat ik twee jaar eerder gebroken had. Ik was enerzijds hartstikke blij met de amputatie, maar de wolkjes waren het besef van een blijvende en zichtbare beperking hebben, de fantoompijn en de revalidatie. Revalidatie is hartstikke zwaar, zeker na alles wat er de voorgaande jaren is gebeurd. Lopen met een prothese is ook hartstikke zwaar. Je verbruikt 200-300 procent meer energie met een prothese na een bovenbeenamputatie dan wanneer je loopt op twee gezonde benen. De moeheid, de frustratie dat het lopen niet zo snel gaat en de beperkingen die je tegenkomt zijn zwaar.

Op mijn 36ste ben ik geopereerd aan mijn longen. Door de Crohn heb ik heel lang heel veel immuunsysteemkillers moeten gebruiken. Met een dood immuunsysteem ben je vatbaar voor van alles en nog wat. Ik had een infectie met Aspergillus Fumigatus opgelopen en het zieke deel van mijn linker long moest eruit. De operatie is me heel erg meegevallen, maar het is en blijft natuurlijk een zware operatie, dus een zware tijd.

Wat nu ook heel zwaar is, is dat mijn heupgewricht aan de geamputeerde kant kapot is gegaan, waardoor het zo niet mogelijk is om daar een prothese op te bouwen. Ik krijg nu fysiotherapie ter voorbereiding op een operatie, maar de kans dat dit behandelplan gaat slagen, is erg klein. Ik zal dus heel waarschijnlijk rolstoelgebonden, lees invalide blijven. Dat vind ik HEEL zwaar.

Als laatste is dat ik nu (weer) in een traject van arbeidsongeschiktheid en afkeuring zit. Ik ben na de revalidatie weer begonnen met werken, maar sinds die issues met mijn longen zit ik dus weer in de ziektewet. De bedrijfsarts raadt mij aan om via de WIA af te druipen naar de IFA. Best een harde klap, want ik ben hoogopgeleid, had ambities en een goede carriere... En dan krijg je dit gezeur. Dus, Fok-leden die het zwaar hebben? Ik denk dat ik bij de club hoor. Toch denk ik dat het altijd erger kan...

quote:

Op zondag 29 juli 2018 11:44 schreef Myrr het volgende:

[..]

Dit zijn voornamelijk dingen die jij jezelf aan hebt gedaan.

Dit. Je bent gewoon een kut persoon geweest, niet een zwaar verleden dit.

quote:

Op maandag 30 juli 2018 00:37 schreef FlippingCoin het volgende:

[..]

Dit. Je bent gewoon een kut persoon geweest, niet een zwaar verleden dit.

ho ho misschien kon hij wel geen stageplek krijgen!!!!

quote:

Op maandag 30 juli 2018 00:31 schreef Skeletor. het volgende:
Allochtoon, maar dat vind ik niet zwaar. Ik had wel heimwee naar het thuisland en daar heb ik het bij tijd en wijlen zwaar mee gehad. Ik heb op mijn 27ste de diagnose hypopituïtarisme gekregen, in mensentaal een dooie hypofyse waardoor ik geen hormonen meer aanmaak en die dus levenslang met medicijnen moet aanvullen. Dat viel op zich allemaal wel mee.

Op mijn 32ste werd de diagnose Crohn gesteld, een autoimmun chronische darmontsteking. Dat was wél zwaar, want ik ging fysiek helemaal kapot.

Op mijn 33ste lazerde ik van de trap met een dubbele beenbreuk tot gevolg. Er volgde een operatie waarbij schroeven en draden kwamen kijken. Één en ander is gecompliceerd verlopen. Dit was hartstikke zwaar, want ik had veel pijn, heb meermaals kantje boord gelegen en als bonus maakten de bacteriën die mijn been hadden geïnfecteerd ook één van mijn hartkleppen kapot (door bloedvergiftigingen werden de beestjes door mijn hele lichaam verspreid).

Op mijn 34ste heb ik zowat gedurende dat hele jaar in het ziekenhuis gelegen en onder meer twee openhartoperaties ondergaan. Eentje om die kapotte klep (zie alinea hierboven) te vervangen door een kunstklep, eentje een week later vanwege complicaties. Dit was allemaal hartstikke zwaar en na de openhartoperaties ben ik flink depressief geweest. Depressie is ook vreselijk. Gelukkig klaarde het bij mij na twee maanden weer op, toen er licht aan de horizon gloorde.

Dat licht aan de horizon was meteen eentje met wolkjes aan de lucht. Op mijn 35ste werd namelijk het been geamputeerd dat ik twee jaar eerder gebroken had. Ik was enerzijds hartstikke blij met de amputatie, maar de wolkjes waren het besef van een blijvende en zichtbare beperking hebben, de fantoompijn en de revalidatie. Revalidatie is hartstikke zwaar, zeker na alles wat er de voorgaande jaren is gebeurd. Lopen met een prothese is ook hartstikke zwaar. Je verbruikt 200-300 procent meer energie met een prothese na een bovenbeenamputatie dan wanneer je loopt op twee gezonde benen. De moeheid, de frustratie dat het lopen niet zo snel gaat en de beperkingen die je tegenkomt zijn zwaar.

Op mijn 36ste ben ik geopereerd aan mijn longen. Door de Crohn heb ik heel lang heel veel immuunsysteemkillers moeten gebruiken. Met een dood immuunsysteem ben je vatbaar voor van alles en nog wat. Ik had een infectie met Aspergillus Fumigatus opgelopen en het zieke deel van mijn linker long moest eruit. De operatie is me heel erg meegevallen, maar het is en blijft natuurlijk een zware operatie, dus een zware tijd.

Wat nu ook heel zwaar is, is dat mijn heupgewricht aan de geamputeerde kant kapot is gegaan, waardoor het zo niet mogelijk is om daar een prothese op te bouwen. Ik krijg nu fysiotherapie ter voorbereiding op een operatie, maar de kans dat dit behandelplan gaat slagen, is erg klein. Ik zal dus heel waarschijnlijk rolstoelgebonden, lees invalide blijven. Dat vind ik HEEL zwaar.

Als laatste is dat ik nu (weer) in een traject van arbeidsongeschiktheid en afkeuring zit. Ik ben na de revalidatie weer begonnen met werken, maar sinds die issues met mijn longen zit ik dus weer in de ziektewet. De bedrijfsarts raadt mij aan om via de WIA af te druipen naar de IFA. Best een harde klap, want ik ben hoogopgeleid, had ambities en een goede carriere... En dan krijg je dit gezeur. Dus, Fok-leden die het zwaar hebben? Ik denk dat ik bij de club hoor. Toch denk ik dat het altijd erger kan...

Hoeveel pech kun je hebben. Dit is wel echt zwaar wat mij betreft.

Hopelijk kunnen ze je oplappen voor
o ver dat nog gaat.

quote:

Op maandag 30 juli 2018 00:37 schreef FlippingCoin het volgende:

[..]

Dit. Je bent gewoon een kut persoon geweest, niet een zwaar verleden dit.

Volgens mij staat dat ook in de OP

quote:

Op zondag 29 juli 2018 00:25 schreef YebCar het volgende:
ik probeer me altijd te benchmarken, want zelf vind ik dat ik best een abnormaal verleden heb gehad, maar zwaar wil ik het echt niet noemen.

...

Overigens ben ik nu niet zielig ofzo, heb het redelijk voor elkaar dus dat is het niet.

Maargoed, lezen is ook zwaar

quote:

Op maandag 30 juli 2018 09:42 schreef DatDitKanJoh het volgende:

[..]

Volgens mij staat dat ook in de OP

[..]

Maargoed, lezen is ook zwaar

Eh nee...

Hij schrijft dat die zich vergelijkt met anderen, en als je zelf gewoon een kut persoon bent en alles aan hezelf te wijten hebt en je vergelijkt je dan met iemand anders die wat ergs meegemaakt hebt waar die persoon niet de oorzaak van was dan gaat die vergelijking mank. Maar goed, is natuurlijk makkelijker om een huillach te plaatsen of zo toch.

quote:

Op maandag 30 juli 2018 10:09 schreef FlippingCoin het volgende:

[..]

Eh nee...

Hij schrijft dat die zich vergelijkt met anderen, en als je zelf gewoon een kut persoon bent en alles aan hezelf te wijten hebt en je vergelijkt je dan met iemand anders die wat ergs meegemaakt hebt waar die persoon niet de oorzaak van was dan gaat die vergelijking mank. Maar goed, is natuurlijk makkelijker om een huillach te plaatsen of zo toch.

Misschien dat ik lezen zwaar vind nu maar dat zegt hij toch niet? Jezelf benchmarken tegenover anderen is toch niet verkeerd? Ik zal de clue wel niet snappen op het moment.

Voor zover ik begrijp geeft hij ook alleen de schuld aan zichzelf en niet omdat 'het lot dat niet wil' of zoiets vaags.

Ik snap het als hij zichzelf zo zielig zou vinden en er zogenaamd overal niets aan kon doen en weet ik veel wat.

quote:

Op maandag 30 juli 2018 10:17 schreef DatDitKanJoh het volgende:

[..]

Misschien dat ik lezen zwaar vind nu maar dat zegt hij toch niet? Jezelf benchmarken tegenover anderen is toch niet verkeerd? Ik zal de clue wel niet snappen op het moment.

Voor zover ik begrijp geeft hij ook alleen de schuld aan zichzelf en niet omdat 'het lot dat niet wil' of zoiets vaags.

Ik snap het als hij zichzelf zo zielig zou vinden en er zogenaamd overal niets aan kon doen en weet ik veel wat.

Omdat als jij jezelf gaat benchmakren, zoals hij het zo mooi bescrhijft, met mensen die wat aangedaan zijn terwijl jijzelf gewoon een puinhoop maakt van je leven en wat aankloot en anderen tot last bent je de plank gewoon volkomen mis slaat.

Niet alleen de plank mis slaat, het is gewoon onsmakelijk. Vergelijk jezelf dan lekker met het tuig van de richel en open daar een matig topic over.

quote:

Op maandag 30 juli 2018 10:20 schreef FlippingCoin het volgende:

[..]

Omdat als jij jezelf gaat benchmakren, zoals hij het zo mooi bescrhijft, met mensen die wat aangedaan zijn terwijl jijzelf gewoon een puinhoop maakt van je leven en wat aankloot en anderen tot last bent je de plank gewoon volkomen mis slaat.

Niet alleen de plank mis slaat, het is gewoon onsmakelijk. Vergelijk jezelf dan lekker met het tuig van de richel en open daar een matig topic over.

Ja ok, verkeerde benchmark nemen is inderdaad een goed punt.
Misschien dat dit tpoic hem nu een beter inzicht gaat geven hierin.

quote:

Op maandag 30 juli 2018 10:20 schreef FlippingCoin het volgende:

[..]

Omdat als jij jezelf gaat benchmakren, zoals hij het zo mooi bescrhijft, met mensen die wat aangedaan zijn terwijl jijzelf gewoon een puinhoop maakt van je leven en wat aankloot en anderen tot last bent je de plank gewoon volkomen mis slaat.

Niet alleen de plank mis slaat, het is gewoon onsmakelijk. Vergelijk jezelf dan lekker met het tuig van de richel en open daar een matig topic over.

Ongeveer dit wou ik ook net schrijven. Ik zie een opsomming van zaken die je jezelf hebt aangedaan (afgezien van de ouder die redelijk jong gestorven is - daarin kan ik je de hand geven). Ik vind niet dat je een zwaar verleden hebt gehad. Ik vind je een zwakkeling.

Zonder zielig te willen doen zou ik mijn eigen leven tot dusverre wel als 'zwaar' durven betitelen.

Ik heb getwijfeld of het verstandig is dit allemaal op FOK! te posten, mede omdat mijn identiteit met deze informatie mogelijk te achterhalen is en ik dan mogelijk niet meer anoniem op FOK! kan posten onder mijn username, maar FOK! it, dit is wie ik ben en ik heb de laatste jaren de zaakjes weer wat beter op de rit.

Hier volgt mijn opsomming:

- Ik ben met 27 weken geboren (13 weken te vroeg) met zuurstoftekort waaraan ik ernstige beperkingen heb overgehouden.
- Mijn moeder kampt al haar gehele leven met ernstige psychiatrische problematiek en bovendien diverse verslavingen.
- Hierdoor heeft mijn (biologische) vader mij en mijn moeder verlaten toen ik nog baby was.
- Hierdoor ben ik in een kindertehuis terechtgekomen en later in een pleeggezin.
- Later mocht ik terug naar mijn moeder toen ze een nieuwe vriend had gevonden (stiefvader).
- Mijn stiefvader mishandelde mij zowel fysiek als 'psychisch' (door mij bijvoorbeeld midden in de nacht uit bed te slepen en mij te laten toekijken hoe hij en mijn moeder ruzie maakten, dat was dan mijn schuld werd er gezegd).
- Mijn stiefvader en moeder hadden het financieel niet breed en hadden iedere keer af-en-aan werk en dan weer een periode geen werk, waardoor de stress in het huishouden voelbaar was.
- Door mijn (fysieke) beperkingen kon ik niet op een reguliere basisschool blijven en moest ik naar speciaal onderwijs een stad verderop. Hierdoor verloor ik al mijn vrienden in de buurt.
- Ik kreeg wel vrienden op het speciaal onderwijs, al ben ik daar ook gepest met één van mijn beperkingen waardoor ik heel onzeker geworden ben.
- Toen alles ten goede leek te keren, zo op de middelbare school en het leven zo wel z'n gangetje ging eigenlijk, ontwikkelde mijn moeder opnieuw een verslaving, ditmaal een alcoholverslaving, wat er diep heeft ingehakt. Dit heeft veel bloed-zweet-en tranen gekost. Slapeloze nachten, ruzies, stress, m'n schoolprestaties liepen achteruit, kon me niet meer concentreren, totdat mijn moeder een zelfmoordpoging deed - die mislukte - waarbij ze aanmerkte dat het mijn schuld was dat ze dood wilde.
- Dit allemaal achter mij latende heb ik uiteindelijk vrij moeiteloos het MBO afgerond en wilde ik een HBO studie gaan uitzoeken, maar dit is - onzeker dat ik ben - door mijn moeder uit mijn hoofd gepraat ("omdat ik dat toch niet kon, ik moest eens realistisch zijn").
- Ik ben toen gaan werken bij een overheidsinstantie, wat aanvankelijk erg goed ging totdat men afdelingen ging samenvoegen in het kader van efficiëntie. Toen kon ik op zoek naar een andere baan.
- Via een kruiwagen ben ik bij een andere overheidsinstantie terechtgekomen en de bedoeling was dat ik administratief zeer allround zou worden. Maar daar ben ik de mist in gegaan en kreeg ik het niet voor elkaar. Ik raakte het overzicht kwijt en het werd een chaos zowel in mijn hoofd als in de praktijk. Ik heb hierna bijna een jaar thuisgezeten, volledig gedesillusioneerd.
- Na vele jaren aanmodderen in tal van "mindere" baantjes ben ik uiteindelijk erachter gekomen dat ik naast fysieke beperkingen die voortkomen uit een hersenbeschadiging ook beperkingen heb overgehouden die zich uiten in moeite met organiseren, plannen, overzicht houden etc. waar ik in het werk tegenaan loop. Zodoende ben ik uiteindelijk gekeurd bij het UWV en voor 80% afgekeurd.
- Echter omdat ik te laat ben geweest met dit hele proces in gang zetten, omdat ik gewoon aan het werk ben gegaan en verder nooit heb stilgestaan bij het feit dat mijn hersenbeschadiging mij ook parten zou kunnen spelen in mijn werk, heb ik geen recht meer op Wajong (dan had ik dit voor 2014 geloof ik aan moeten vragen). Ik val nu onder de nieuwe regeling.
- Ik heb nu weer een baan op niveau gelukkig, bij een overheidsinstantie, maar voor slechts 24 uur per week en ben weer aan het opbouwen gelukkig. Maar ik kan wel zeggen dat mijn verleden mij aardig dwars zit van tijd tot tijd in dit leven om er alles uit te halen wat er in zit.

Appeltje eitje toch ts.

quote:

Op zondag 29 juli 2018 00:42 schreef YebCar het volgende:

[..]

Gokverslaving gaat nooit weg. De drang is er altijd. Als je het niet onder controle hebt zoek je allerlei manieren om aan geld te komen.
Toendertijd had ik het niet onder controle. Ik verkocht 3 horloges tegen 30% van de nieuwprijs, Verkocht nagenoeg mijn nieuwe pc, trok een doorlopend krediet leeg van 25k en ging max roodstaan. Ik verkocht nieuwe mobieltjes die ik afsloot.

Nu gok ik nog steeds. win flink of verlies flink. Maar het verschil is dat ik nu mijn verslaving onder controle heb, maar vorige maand heb ik flink verloren. Ik verlies geld dat ik kan missen, zonder dat mijn gezin of ikzelf eronder lijdt.

Stellen dat je je gokverslaving onder controle hebt en nog steeds gokken
Get outta here