[Etappe 15] Millau - Carcassonne #1

Dat laatste vlakke stuk is dan weer jammer, geen enkele klassementsrenner durft dat aan (behalve Kruijswijk uiteraard).. Enige mogelijkheid is dat iemand uit de top van het klassement moet lossen, anders gebeurt er vast niet wat achter de vluchters..

Sagan wint de tussensprint

Ik verwacht wel iets van Mollema, wat ie vandaag op het laatst liet zien was vast n test voor zondag

40km afdalen naar de finish

Vluchters.

Hopelijk een mooie kopgroep. De klim is nog wel wat langer dan officieel is aangegeven. Neem aan dat de top tien wacht tot volgende week.

quote:

Op zaterdag 21 juli 2018 21:02 schreef Pino112 het volgende:
40km afdalen naar de finish

Vluchters.

Tom weer met SKA op de brommer, wegrijden van Thomas en Froome

Morgen gaat Mollema winnen

Razende _/\_/\____ aids

Froome wint em

Etappe 15: Millau - Carcassonne, 181,5 km

Zoals verwacht werd de rit naar Mende er eentje voor de vluchters. Vroeg op de dag reed er een groep van meer dan 30 man weg en dan weet je hoe laat het is. Sky deed geen enkele moeite om de kopgroep kort te houden, waarbij ook het feit meespeelde dat Damiano Caruso de bestgeplaatste vooraan was, met een achterstand van ee minuut of 40. Andere ploegen hadden ook geen zin om de boel te controleren, dus liep de voorsprong gestaag op richting de 20 minuten. Zo'n grote kopgroep is altijd een heel gedoe. Veel renners die geen zin hebben om mee te werken, slechte samenwerking en slag om slinger demarrages. Op een van de vele klimmetjes reed Gorka Izagirre weg van de groep, later gingen Tom-Jelte Slagter en Jasper Stuyven achter hem aan. Ze reden een tijdje met z'n drieën, maar op een vals plat stuk tegen de wind in muisde Stuyven er vanonder. Izagirre en Slagter konden niets meer en werden later opgeslokt door de achtervolgende groep. In die achtervolgende groep was de samenwerking slecht, waardoor de voorsprong van Stuyven steeds groter werd. Er waren wel wat koppeltjes in die achtervolgende groep, maar de altijd arrogante Van Avermaet had geen zin om zich op te offeren voor zijn ploeggenoot Caruso. Gilbert had ook niet direct veel zin om zich op te offeren voor Alaphilippe, maar besloot uiteindelijk toch mee te werken. Daardoor kwam de voorsprong van Stuyven nooit boven de twee minuten. Na een lange tocht in z'n eentje tegen de wind in moest de Belg nog even drie kilometer aan 10% overleven en dat zou wel eens tegen kunnen vallen. Bleek ook zo te zijn. Vanuit de achtervolgende groep ging De Gendt op de klim meteen achter Stuyven aan en hij kreeg Fraile mee. Fraile leek een stuk beter in orde dan De Gendt en demarreerde. Gestaag slonk de voorsprong van Stuyven, die zichtbaar aan het afzien was. Fraile zag ook af, maar Omar is een taaie jongen. Die heeft van die dagen dat hij alles kan en dit was zo'n dag. Hij bleef maar inlopen, tot hij vlak voor de top Stuyven inhaalde. Meteen ging hij nog eens op de trappers staan om weg te rijden van Stuyven. Dat lukte en was ook noodzakelijk, omdat achter hem Alaphilippe in aantocht was. De drager van de bolletjestrui had zich rustig gehouden en demarreerde toen iedereen zijn kruid al had verschoten. De demarrage kwam alleen te laat, pas op de top sloot hij aan bij Stuyven en toen was de achterstand op Fraile eigenlijk al te groot, omdat het in de resterende anderhalve kilometer eerst nog naar beneden ging voor het in de laatste meters zou afvlakken. Fraile zagen ze niet meer en daardoor kon Omar zijn mooiste zege uit zijn carrière boeken. Na een rit in de Ronde van het Baskenland en de Ronde van Romandië pakt de Bask zijn derde zege van het jaar in de Ronde van Frankrijk. Een wonderjaar voor hem. Ondergetekende is meer dan tevreden. Fraile is een prachtige renner, niets dan lof. Een minuut of tien later zagen we het peloton aan de slotklim beginnen. We zagen daar wat plaagstootjes, van onder meer Landa, maar er leek niet heel veel te gebeuren. Tot Roglic in de aanval ging, hij sloeg meteen een gaatje en Bernal wist dat namens Team Sky niet dicht te rijden. Dumoulin leek even slecht te zitten maar keerde terug bij de favorieten en ging zelfs nog even in de aanval, een demarrage die te heftig was voor Bardet en Kruijswijk. Froome en Thomas hadden er dan weer geen problemen mee. Froome probeerde zelf ook nog een keer in de aanval te gaan, maar de grote drie bleven bij elkaar. Samen kwamen ze over de finish, een paar seconden achter een ontketende Roglic. Quintana, Kruijswijk en Bardet verloren wat seconden. Je moest er de hele dag op wachten, maar toen was het toch nog even tien minuten leuk. De volgende rit zal waarschijnlijk een vergelijkbaar scenario hebben. Op papier ook weer een rit voor de vluchters, waarbij het voor de klassementsrenners lastig zal zijn om veel verschil te veroorzaken. Moeilijker zelfs, omdat de laatste beklimming niet op anderhalve kilometer van de streep komt, maar op 35 kilometer van het eind. Een flopshow?




Een kleine 100 kilometer ten zuidwesten van Mende start de laatste rit van de tweede week in Millau, een naam die bijna iedereen wel bekend voor zal komen. Niet omdat Millau nou zo geweldig of geniaal is, maar vooral vanwege het gelijknamige viaduct. Volgens Wikipedia is het viaduct van Millau een meervoudige tuiconstructie over de rivier de Tarn, geopend in 2004. Blijkbaar is het de hoogste brug ter wereld (in constructiehoogte, d.w.z. de hoogte van de brugpijlers). Het viaduct bestaat uit acht overspanningen, ondersteund door zeven betonnen pijlers. De middelste stukken overspannen 342 meter, de uiterste overspanningen 204 meter. De brug ligt 270 meter boven de rivier de Tarn. De lengte is 2460 meter. Er zijn zeven enorme brugpijlers gebouwd, waarvan de hoogste 343 meter de lucht in reikt, iets hoger dan de Eiffeltoren. Dit is de hoogste brugpijler ter wereld. Het brugdek is 32 meter breed, en heeft in beide rijrichtingen twee rijstroken en een vluchtstrook. Nou, supervet dus. De Fransen zijn er maar wat trots op, dus rijden we iedere paar jaar wel weer een keer langs dit viaduct. Tijdens de rit naar Mende in 2015 reden de renners nog onder het viaduct door. Over het viaduct fietsen is wat lastiger aangezien je mokerveel tol moet betalen en de renners natuurlijk geen kleingeld op zak hebben. De stad Millau zelf heeft 23.000 inwoners, maar al die inwoners moeten het wel zo ongeveer doen met die brug. Verder valt er weinig te beleven. Paar oude gebouwen in de binnenstad, maar ik sla er niet echt steil van achterover. De lokale industrie is blijkbaar gespecialiseerd in het maken van handschoenen, is ook een optie blijkbaar. Ondanks het feit dat er niets te doen is in Millau is de Tour hier toch al een aantal keer geweest. De eerste aankomst in Millau was er al in 1954, Ferdi Kübler won toen. Een jaar later keerde de koers terug, de overwinning ging bij die gelegenheid naar de Italiaanse sprinter Alessandro Fantini. Fantini zou een paar jaar later tijdens een massasprint in de Ronde van Duitsland ten val komen en aan de gevolgen van die val overlijden, het blijft een merkwaardige sport dat wielrennen. De laatste winnaar in Millau is de Bask Marino Lejarreta. Hij won in 1990 op de Causse Noir, een klimmetje net buiten de stad. Een dag later zou er nog een rit starten in Millau, maar sindsdien is het bijna 30 jaar geleden dat er nog eens een rit startte of eindigde in de stad.



Tijdens de neutralisatie rijden we een rondje door Millau, waarna we aan het eind van de neutralisatie richting het viaduct der viaducten rijden. Direct loopt de weg anderhalve kilometer aan een procent of zeven omhoog. Ideaal moment voor wat sterke jongens om er meteen vanonder te muizen. Het zal snel moeten gebeuren, want daarna is het een kilometer vlak waarna er drie kilometer over een brede weg gedaald wordt naar Saint-Georges-de-Luzençon. Hier is het even een halve kilometer vlak, waarna al snel de eerste officiële klim van de dag begint. Er liggen wat bochtjes in Saint-Georges en aan het eind van het dorp ligt er een smal weggetje verstopt aan de zijkant van de doorgaande weg. Hier gaan de renners schuin naar rechts en meteen stuiten ze op twee haarspelbochtjes. De inleidende beschietingen van de Côte de Luzençon, een klimmetje van drie kilometer aan 6%. Halverwege het klimmetje is er een klein stukje in dalende lijn, dus de stukken waar het omhoog gaat zijn wel wat lastiger dan 6%. Prima dus om mee te beginnen. Op de top, na 9 kilometer, zijn we eigenlijk nog niet eens echt op de top. Het loopt nog drie kilometer heel licht omhoog, waarna er een korte afdaling zonder lastige bochten volgt. Alleen nog een brede en lange haarspeldbocht aan het eind, waarna we op een wat bredere weg terechtkomen die zes kilometer vals plat omhoog loopt. In die zes kilometer tijd komen we 150 meter hoger uit, een snelle rekensom leert ons dan dat het pukkeltje op de profielkaart interessanter lijkt dan het in de praktijk blijkt te zijn. Na dit stuk van zes kilometer in licht stijgende lijn volgt er een stuk van zes kilometer in licht dalende lijn. We rijden door open terrein over een brede weg, zonder veel bochten. Pas in het best leuke dorpje Saint-Affrique, na 26 kilometer, moet er weer wat gestuurd worden.



In Saint-Affrique bereiken we het dal van de rivier La Sorgue en in dit dal blijven we een tijdje rondfietsen. Over grotendeels rechte, brede en vooral vlakke wegen fietsen we naar Vabres-l'Abbaye. In dit dorpje rijden we over een mooi bruggetje. We zijn dan afgeweken van de Sorgue en komen uit bij de Dourdou, veel riviertjes hier. De Dourdou volgen we een tijdje en gedurende dit tijdje is het eerst acht kilometer vlak. Brede weg, paar bochtjes, dit is echt terrein om van in slaap te sukkelen. Ter hoogte van Moulin Neuf bij Montlaur komt daar een klein beetje verandering in, want de weg gaat drie kilometer vals plat omhoog, aan een procent of drie. Korte afdaling en daarna weer een kilometer vals plat, jippie. Vervolgens slaan we linksaf en gaan we op weg naar Belmont-sur-Rance, waar de voet van de volgende officiële klim ligt. Dit stuk richting Belmont is zeven kilometer lang, waarvan de eerste drie kilometer in dalende lijn. Vervolgens gaat het een kilometertje vals plat omhoog, klein knikje naar beneden en dan volgt er een vervelend pukkeltje van twee kilometer aan 5%. Op de top rijden we Belmont-sur-Rance binnen en in dit dorpje gaat het ook weer anderhalve kilometer naar beneden, best een gevaarlijke afdaling. De weg is redelijk breed, maar wordt in het centrum wel steeds smaller. Tevens is de afdaling behoorlijk bochtig, met huizen langs de kant van de weg waardoor het ietwat lastig in te schatten is. Gaat ook best scherp naar beneden, even opletten dus. Na de doortocht in Belmont rijden we over de Rance en wordt het vlak. Dit blijft een kilometer of drie zo, waarna de echte klim begint.



De klim waar we ons nu op bevinden heet de Col de Sié. 10,2 kilometer lang en 4,9% gemiddeld, daardoor een berg van de tweede categorie. Het is een loper, om er maar eens een typische wielerterm in te gooien. De klim wordt nooit steil, het blijft steeds vrij rustig omhoog gaan. Door de brede weg bekruipt je het gevoel dat het soms zo goed als vlak is. De klim voert trouwens door open gebied, dus de wind kan hier behoorlijk veel invloed hebben. De top van de klim bereiken we na 64 kilometer, maar dat wil niet zeggen dat het dan gedaan is met klimmen. Het is even een kilometer zo goed als vlak, licht dalend en dan verlaten we het departement Aveyron om de Tarn binnen te rijden. Hier gaat het nog even anderhalve kilometer omhoog aan 5%. Vervolgens slaan we linksaf en mogen we dalen richting Lacaune-les-Bains, een kuuroordje. De afdaling van een paar kilometer stelt niets voor, brede wegen zonder veel bochten. In Lacaune wel wat bochtjes, maar buiten het dorp gaat het al snel weer rechtdoor. Een volgend klimmetje begint, weer een klimmetje dat niet gecategoriseerd is. Het gaat twee kilometer omhoog aan 5%, daarna is het een kilometer of vier zo goed als vlak. Op het profielkaartje van de organisatie ziet het er een stuk spannender uit, moet ik zeggen. Die waren volgens mij niet geheel nuchter toen dit kaartje in elkaar werd gedraaid. Enfin, na die vier vlakke kilometers, door een bos over een vlakke weg, gaat het heel wat kilometers naar beneden richting Brassac. Zes kilometer in licht dalende lijn, gevolgd door vier kilometers in wat serieuzer dalende lijn. Afdaling wordt nergens lastig, wel wat bochten maar niets dat niet zou moeten lukken. Vervolgens is het nog twee kilometer vlak tot in Brassac, een dorpje aan de Agout. Hier passeren we na 93 kilometer, op 88 kilometer van de finish.



We rijden over een bruggetje en het is nog even een halve kilometer vlak voor er een klimmetje van een kilometer aan 4% begint. Na dit klimmetje gaat het kort naar beneden, waarna het weer even vlak is. Vervolgens beginnen we aan de ongecategoriseerde Col de Caunan, een lichte beklimming van iets meer dan twee kilometer aan wederom een procentje of vier. Het stelt allemaal niet zo gek veel voor, maar het kruipt toch in de benen, zeker na twee weken koers. Het terrein is ook hier weer open, dus de wind heeft andermaal vrij spel. Na 100 kilometer rijden we door het dorpje Caunan, waar de top van de gelijknamige col ligt. Het gaat nu een aantal kilometer naar beneden en dit is wel nog een lastige afdaling. Paar korte bochtjes waar het niet helemaal zichtbaar is waar je naartoe gaat. Dit is wel vooral in het begin van de afdaling zo. Al snel gaat het minder steil naar beneden en blijven er ook minder bochten over. Zonder veel punten van aandacht dalen we verder af richting Boissezon, waar we na 109 kilometer passeren. In Boissezon, waar de Tour wel eens eerder is geweest, komen de renners wat bochtjes tegen, waarna het buiten het dorp twee kilometer relatief vlak is. Vervolgens verlaten ze de doorgaande weg en gaan ze schuin naar links, waar er een klein klimmetje bedwongen moet worden. Iets meer dan een kilometer omhoog aan 6%, lekker joh. Weer een kilometertje naar beneden over een iets smallere weg met wat bochtjes en dan gaat het weer een kilometer omhoog, deze keer aan een procentje of vijf. Continu op en af dus weer, maar nooit op een wereldschokkende manier. Na dit tweede klimmetje bereiken we het eind van de smalle weg en gaan we over een grote weg richting Mazamet rijden, waar na 121 kilometer de tussensprint van de dag volgt, op 60 kilometer van het eind. De laatste kilometers richting Mazamet daalt het lichtjes. Aan de rand van dit stadje komen we wat rotondes tegen en hier begint de weg weer wat vlakker te worden, met tussendoor zelfs nog een kort strookje naar boven. In Mazamet zelf slaan we na de tussensprint rechtsaf en daarna begint de weg definitief omhoog te lopen richting de zwaarste klim van de dag.



In Mazamet loopt de weg al wat omhoog en ook buiten het dorp is dat zo, maar officieel hoort dat nog niet bij de klim. In zes kilometer tijd gaat het 200 meter omhoog, aan 3% gemiddeld dus. Het is echter pas bij Moulin Maurel, een gehuchtje dat we na 127 kilometer passeren, dat de Pic de Nore echt begint. Pic de Nore is een klim die debuteert in de Tour. In de jaren '90 kwam de klim al voor in het Criterium International, een wedstrijd die inmiddels niet meer bestaat. Pic de Nore maakt ook een deel uit van de cyclosportive La Jalabert, een wedstrijd voor amateurs die jaarlijks wordt georganiseerd in Mazamet en omgeving. Die locatie is niet willekeurig gekozen, want Laurent Jalabert komt namelijk uit Mazamet. Het voormalig Franse troetelkind doet met deze wedstrijd wat terug voor de omgeving, zullen we maar zeggen. Ook Christophe Bassons komt trouwens uit Mazamet, Lance Armstrong vindt dit niet leuk. Recentelijk kwam Pic de Nore voor in de Route d'Occitanie, de koers die eerder Route du Sud heette. Het was op deze klim dat Alejandro Valverde in de aanval trok, samen met Luis Leon Sanchez. Met z'n tweeën reden ze ver weg van het peloton, waarna ze pas in de allerlaatste meters van de rit werden gegrepen. Alleen de latere Franse kampioen Anthony Roux kon zijn wiel nog net voor dat van Valverde drukken. Piti kent deze berg in ieder geval en weet hoe je hier het asfalt moet laten smelten. Pic de Nore is een stevige klim, het gaat 12,3 kilometer omhoog aan 6,3%. De eerste kilometer van de klim is meteen lastig, het gaat aan 7,6% omhoog. Daarna zwakt het wat af naar 6,7%, waarna het in de daaropvolgende kilometers aan 7% blijft stijgen. De vijfde kilometer van de klim is met 6,4% wat makkelijker, maar dan volgt het lastigste deel van de klim. Een kilometer aan 8% gevolgd door eentje aan 9,4%, dat begint te tellen. Helaas stopt de klim daar wel zo'n beetje. Het is nog iets meer dan vijf kilometer tot de top, maar steil wordt het niet meer. Drie kilometer aan 5%, een kilometer aan 6% en dan richting de top een kilometer aan 2%. Vlak voor die slappe laatste kilometer is er nog wel even een kort steil stukje, maar als er iemand iets wil bereiken op deze klim zal het vroeg moeten gebeuren. De reden dat we de Pic de Nore nog nooit zijn opgereden in de Tour is overigens wel vrij duidelijk, de weg is hier behoorlijk smal. Geen brede snelweg zoals de organisatie ze het liefst heeft. Afwisselend rijden de renners door bossen en open terrein, waarna ze op 41 kilometer van het eind, na 140 kilometer koers, de top bereiken. Op de top staat een zendmast, supervet.




De afdaling van de Pic de Nore is pittig. De weg was tijdens de beklimming al niet zo breed en ook in de afzink is de weg behoorlijk smal. Het gaat vijf kilometer steil naar beneden richting Pradelles-Cabardès, terwijl de renners wat vervelende bochten tegenkomen. In dit dorpje liggen er ook wat bochten, maar daarna gaat de afdaling heel lang verder op een minder steile manier. Alsnog komen we tussendoor wel wat haarspeldbochten tegen en wat andere bochten waar er flink gestuurd moet worden, maar over het algemeen valt dit tweede deel van de afdaling wel mee. We rijden ondertussen ook een mooi gebied in, net als tijdens de vorige rit komen we weer wat mooie gorges tegen. De weg is overigens nog steeds niet enorm breed en ook het asfalt is niet al te best. Buiten dat verwacht ik tijdens deze afdaling niet enorm veel problemen. Een enthousiaste daler kan hier wel wat verschil maken, maar de rest hoeft niet met de daver op het lijf naar beneden te fietsen. Al doe je er toch wel goed aan om aandachtig te blijven, soms komt er uit het niets ineens weer een scherpe bocht tevoorschijn. Desondanks moet iedereen heelhuids Villeneuve-Minervois kunnen bereiken, op 18 kilometer van de streep. Hier begint het steeds vlakker te worden en aan het eind van dit plaatsje slaan de renners rechtsaf, richting finishplaats Carcassonne. We komen terecht op een brede en rechte weg. Het is ondertussen vlak en door de open velden gaat het kilometers rechtdoor, terwijl we ondertussen alleen een paar rotondes en wat vluchtheuvels tegenkomen. De weg richting de finish is enorm eenvoudig. Pas op zes kilometer van de streep krijgen we met spanning en sensatie te maken. Te weten, een rotonde. Hier gaan de renners schuin rechtdoor, waarna het tot op vijf kilometer van de streep weer makkelijk is. Bochtje naar rechts en dan gaat het rechtdoor tot op iets minder dan vier kilometer van het eind. Bochtje naar links en dan een bochtje naar rechts richting een rotonde. Op de rotonde zelf moeten we dan weer rechtdoor, waarna we langs de Aude komen te rijden. Langs deze rivier moeten er wat flauwe bochtjes genomen worden, maar de weg is zo breed dat het min of meer tot op iets meer dan een kilometer van het eind rechtdoor gaat. We rijden onder de spoorbrug door en daarna moeten we bij een soort van rotonde rechtdoor een iets smallere straat in. Aan het eind van deze straat volgt er een bocht naar rechts die vooral vervelend is omdat er wat vluchtheuvels in het midden liggen. Na deze bocht gaat het 400 meter rechtdoor, waarna er op 600 meter van de streep een bocht naar links volgt. Het gaat nu 300 meter rechtdoor, waarna er nog een schuine bocht naar links volgt. Na dit laatste vervelende puntje gaat het rechtdoor tot aan de finish.



Voor de derde keer in vijf jaar tijd zijn we in Carcassonne. In 2014 en 2016 startte er een rit in deze stad, die na Parijs en Mont-Saint-Michel de grootste toeristische trekpleister van Frankrijk is. De bekendste bezienswaardigheid van Carcassonne is uiteraard de citadel. De hele oude binnenstad is bijna volledig gerestaureerd en de vesting is zo'n beetje de grootste en best bewaarde uit de middeleeuwen, in Europa tenminste. La Cité de Carcassonne is de moeite van het bezoeken waard, volgens in ieder geval de organisatie van de Tour en meerdere duizenden mensen die zich hier jaarlijks vergapen aan alle pracht. Carcassonne is trouwens veel meer dan de vesting alleen, het is tegenwoordig een stad met 47.000 inwoners. Het is dus niet zo lang geleden dat de Tour nog in deze stad was, we komen er tegenwoordig bijna jaarlijks langs. Voor het laatst in 2016, toen in een rit die zou eindigen in Montpellier, waar Peter Sagan de snelste was. In 2014 zou er dan weer een rit vanuit Carcassonne richting Bagnères-de-Luchon gaan. Het grappige is dat we na de rustdag zo ongeveer dezelfde rit krijgen, in ieder geval qua start- en finishplaats. Na de aankomst in Carcassonne mogen de renners hier een dagje blijven en daarna gaan we weer op weg naar het veel te vaak gebruikte Bagnères-de-Luchon. De laatste keer dat er een rit eindigde in Carcassonne is ondertussen wel lang geleden, we moeten daarvoor terug naar 2006. De zege ging toen naar Yaroslav Popovych, het eeuwige talent dat uiteindelijk vrij geruisloos uit het profpeloton verdween dit jaar. Andere winnaars in Carcassonne zijn onder meer Jean Stablinski, André Rosseel en Lucien Teisseire. Daarnaast won Raleigh hier ooit een ploegentijdrit van meer dan 70 kilometer. Dat waren nog eens tijden.



De etappe start om 13:10 en na een neutralisatie van 10 minuten rijden we rond 13:20 onder het viaduct van Millau door. Als je deze rit van begin tot eind wil meemaken ben je wederom afhankelijk van Eurosport. Karsten en Jozee zijn er direct bij. Dijkstra & Ducrot en Wuyts & De Cauwer schuiven pas rond 14:00 weer aan. De aankomst wordt weer relatief laat verwacht, tussen 17:34 en 18:02. Qua weer zal het wederom een warme dag zijn, al hebben we erger meegemaakt. Volgens Google wordt het 26 graden in Carcassonne en sinds de vorige rit weten we dat Google wel te vertrouwen is. Dat meteofrance voorspelde allemaal regen en onweer en ellende en een zondvloed maar het bleef de ganse dag droog. Google zei dat het droog zou blijven. Heil Google. Ook op zondag zal het droog zijn in Frankrijk, terwijl er wel behoorlijk wat wind is. Richting de finish zijn er wel wat open stukken aanwezig en daar lijkt de wind vooral tegen te staan. Niet heel gunstig voor eventuele aanvallers, als het allemaal klopt. Ook in Millau krijgen we met dit soort weer te maken. Warm, maar niet te warm. Wel veel wind en weinig kans op neerslag. Meteofrance geeft trouwens voor de verandering een keer hetzelfde aan, net nu ik ze wilde afschrijven. Berenlikkers.



Goed, dit wordt dus weer een rit voor de vluchters. Het is onderweg niet lastig genoeg voor de klassementsmannen om de boel strak te controleren en het is dan weer te lastig voor de sprinters om überhaupt na te denken over de zege. Dus gaat er hier weer een grote groep wegrijden en die krijgen weer een enorme voorsprong, tenzij er gevaarlijke renners vooraan zitten. De Pic de Nore is een lastige klim, maar ver van de finish en als er dan aan het eind ook nog eens flinke tegenwind zou zijn gaat niemand hier actie ondernemen. Geen enkele ploeg die zo gek is om dat te doen. Het wordt hetzelfde scenario als tijdens de vorige rit, maar dan met minder actie tussen de klassementsrenners. Geweldige rit voor in het weekend, niks meer aan doen. Het was natuurlijk ook wel extreem noodzakelijk om in Carcassonne te eindigen, aangezien we hier de hele rustdag blijven en er na de rustdag ook nog starten. Er was totaal geen mogelijkheid om ergens op een iets strategischere plaats te finishen waardoor we eventueel koers zouden krijgen. Hulde, lof en genot voor Thierry Gouvenou en alle andere bananenbeffers die bij deze enorme shitshow betrokken zijn.
1. Jesus Herrada. Ik ga het nog een keer proberen. Tijdens de vorige rit was zo ongeveer heel Cofidis mee, met uitzondering van Herrada. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Als hij eenmaal vooraan zit is hij een gevaarlijke klant, aangezien hij behoorlijk kan klimmen en aan het eind ook nog eens behoorlijk rap is.
2. Barguil. Ja, proberen we ook nog maar een keer. Het zal er toch ooit van moeten komen.
3. Vichot. Of een andere dude van FDJ, Gaudu bijvoorbeeld, of grappenmaker Molard. Vichot is in ieder geval behoorlijk rap, dat kan tijdens deze rit nog wel van belang zijn. Beetje hopen dat je over de Pic de Nore komt en daarna in de afdaling de eventueel opgelopen schade herstellen om daarna een sprintje te trekken. Zou kunnen, maar kan ook net zo goed niet.
4. Ion Izagirre. De broertjes Izagirre wisselen elkaar een beetje af. Tijdens de vorige rit ging Gorka in de aanval, dan zal het nu weer de beurt zijn aan Ion. Zeker sinds het uitvallen van Nibali hebben de broertjes vrij spel. Al is er dan nog wel één spelbreker, namelijk de benen. Ze zijn allebei nog niet echt enorm vooruit te branden. Gorka bakte er tijdens de vorige rit niet veel van en Ion heeft ook nog niet echt laten zien over wonderbenen te beschikken. Hopelijk gaat dat nu wat beter.
5. Gesink. De Gees heeft zelf al aangekondigd tijdens deze rit in de aanval te mogen gaan. En als hij in de aanval wil gaan lukt dat meestal ook. Niet dat deze rit de meest geschikte voor hem is. Tenzij hij zijn sprintersbenen uit Canada mee heeft genomen lijkt er tijdens deze rit niet veel meer dan een verre ereplaats in te zitten.

Bananenbeffers

Altijd maar dat geklaag over de saaiheid vd koers. Wielrennen is gewoon saai.
Het kan wel minder saai maar dan zijn drastische maatregelen nodig zoals oortjes afschaffen powermeters e.d. Ze hadden een zwaardere bergrit in kunnen plannen met aankomst bergop, dan zou iedere GC rijder wachten tot de laatste 3km voor de finish met een demarrage. Had je nog steeds een saaie rit.

Toch is juist die saaiheid ook een beetje de charme van het evenement.

quote:

Op zondag 22 juli 2018 08:44 schreef kaasplankje het volgende:
Altijd maar dat geklaag over de saaiheid vd koers. Wielrennen is gewoon saai.
Het kan wel minder saai maar dan zijn drastische maatregelen nodig zoals oortjes afschaffen powermeters e.d. Ze hadden een zwaardere bergrit in kunnen plannen met aankomst bergop, dan zou iedere GC rijder wachten tot de laatste 3km voor de finish met een demarrage. Had je nog steeds een saaie rit.

Toch is juist die saaiheid ook een beetje de charme van het evenement.

Alpe d'Huez was een grandioze rit. Maar ja, doordeweeks.

quote:

Op zondag 22 juli 2018 08:45 schreef heywoodu het volgende:

[..]

Alpe d'Huez was een grandioze rit. Maar ja, doordeweeks.

Oké oké maar de TDF is niet alleen maar bergritten. Het is een mix van verschillende ritten waar ieder type renner een keertje aan zijn trekken kan komen. Zo'n eerste week met alleen vlakke ritten en massasprints dat vind ik nou typisch Tour.

quote:

Op zondag 22 juli 2018 08:48 schreef kaasplankje het volgende:

[..]

Oké oké maar de TDF is niet alleen maar bergritten. Het is een mix van verschillende ritten waar ieder type renner een keertje aan zijn trekken kan komen. Zo'n eerste week met alleen vlakke ritten en massasprints dat vind ik nou typisch Tour.

Maar het is inmiddels het tweede volle weekeinde, niet de eerste week. Dan is het toch gewoon jammer om zulke ritten te hebben in plaats van ritten die volop strijd om het klassement kunnen geven?

Ben ik niet met je eens. Die strijd voor het klassement is vaak ook maar kortdurend omdat ze zich toch snel schikken in hun rol en achterom gaan kijken en hun 5e plekkie gaan verdedigen.

En als je de GC strijd van dit jaar beziet vind ik het een vrij spannende Tour tot nu toe. Sky lijkt niet zo dominant als anders en Froome zelf ook niet. Alles zit nog redelijk dicht opeen.

De etap naar Alpe d'Huez was ook vooral memorabel vanwege de kamikazevlucht van Kruijswijk. Het zijn toch de renners die de koers moeten maken.

quote:

Op zondag 22 juli 2018 08:55 schreef kaasplankje het volgende:
Ben ik niet met je eens. Die strijd voor het klassement is vaak ook maar kortdurend omdat ze zich toch snel schikken in hun rol en achterom gaan kijken en hun 5e plekkie gaan verdedigen.

En als je de GC strijd van dit jaar beziet vind ik het een vrij spannende Tour tot nu toe. Sky lijkt niet zo dominant als anders en Froome zelf ook niet. Alles zit nog redelijk dicht opeen.

Nr 1 en 2 in het klassement met twee ritzeges voor Thomas, die nog nergens tijd verloren heeft. Bernal kort voor wit met een gigantische forcing op de Alpe, waardoor vrijwel iedereen op apegapen lag. Verder doet iedereen gewoon z’n gebruikelijke ding, al is Poels niet zo goed en dus een paar plekken teruggezet in de trein. Nee, Sky is niet zo dominant...

Inderdaad Froome staat nog niet op 4.5 minuut in het GC. En zijn schaduwkopman blijkt beter dan hijzelf. Jody heeft ons verbaasd maar is ook zwaar door het ijs gezakt.

Jullie blaten elkaar gewoon allemaal na. Iemand roept het is een saai wedstrijdverloop en het parcours is slecht opgezet. Maar zo is het altijd geweest en dit is een van de minder saaie edities vind ik zelf. Het is maar hoe je het bekijkt.

Ik vind die vlakke ritten met massasprints best vermakelijk hoor. Schakel lekker het laatst half uur in en heb dan niet eens iets gemist. Ideaal. Wie heeft er uberhaupt tijd om heel de dag voor de TV te gaan hangen? Ik niet.

quote:

Op zondag 22 juli 2018 09:10 schreef kaasplankje het volgende:
Jullie blaten elkaar gewoon allemaal na. Iemand roept het is een saai wedstrijdverloop en het parcours is slecht opgezet. Maar zo is het altijd geweest en dit is een van de minder saaie edities vind ik zelf. Het is maar hoe je het bekijkt.

De vele sprintersetappes in eerste week ging helemaal nergens over. Dat had beter verdeeld kunnen worden. Gelukkig was er de etappe naar Mur de Bretagne en Roubaix wat het nog leuk maakte. Ik ben niet tegen sprintetappes absoluut niet maar ik vind het veelzeggend dat de renners zelf gingen 'staken' tijdens de etappes. Dan doe je toch wel iets niet goed. Het is verder ook niet goed voor de Tour dat er al 5 (top)sprinters afgestapt zijn. Het devalueert het een beetje.

Verder is het eigenlijk vaak zo dat je GC-strijd krijgt in weekend zodat mensen die dan vrij hebben het kunnen zien. Nu wordt het doordeweeks uitgevochten en zal het voor helft hier geen probleem zijn omdat ze toch niks te doen hebben.

quote:

Op zondag 22 juli 2018 09:52 schreef Frozen-assassin het volgende:

[..]

De vele sprintersetappes in eerste week ging helemaal nergens over. Dat had beter verdeeld kunnen worden. Gelukkig was er de etappe naar Mur de Bretagne en Roubaix wat het nog leuk maakte. Ik ben niet tegen sprintetappes absoluut niet maar ik vind het veelzeggend dat de renners zelf gingen 'staken' tijdens de etappes. Dan doe je toch wel iets niet goed. Het is verder ook niet goed voor de Tour dat er al 5 (top)sprinters afgestapt zijn. Het devalueert het een beetje.

Verder is het eigenlijk vaak zo dat je GC-strijd krijgt in weekend zodat mensen die dan vrij hebben het kunnen zien. Nu wordt het doordeweeks uitgevochten en zal het voor helft hier geen probleem zijn omdat ze toch niks te doen hebben.

Tsja, het is wel eens erger geweest, daarbij hadden we dit jaar de mazzel dat de sprints zelf niet heel voorspelbaar waren, en ook een paar keer erg spannend.