R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb al zo vaak gehad "en nou is het genoeg met zielig zijn, nu gooi ik het roer om!" Eigenlijk heb ik dit elke dag. En ik sta elke dag op met "ga nu eens niet depressief zitten doen".
Enerzijds blijf ik volhardend geloven dat er echt een manier moet zijn om uit mijn persoonlijke shit te komen. Mijn frustratie is dat ik het maar niet vind. Heel veel mensen begrijpen blijkbaar echt niet waar ik tegenaan loop. Dat neem ik overigens niemand kwalijk, want ze kunnen niet in mijn hoofd kijken. Net zo min als ik dat bij jou kan. Ik weet hoe het gaat: als jij een probleem hebt en ik denk "nou, dat moet je zus en zo doen" en vervolgens doe je dat niet, kan ik heel snel oordelen dat je lui bent en niet genoeg motivatie hebt. Maar ik voel niet wat jij voelt, dus het probleem wat jij hebt, kan veel complexer zijn dan ik mij kan voorstellen.
In een notendop komt het erop neer dat ik ADHD heb en daarbovenop voel ik mij heel waardeloos. Ik heb het grootste gedeelte van mijn leven gedacht dat ik gewoon ontzettend raar en afwijkend ben en eigenlijk als een mislukkeling geboren, want dit gevoel had ik al vanaf mijn eerste herinneringen. Ik zak nog steeds door de grond van schaamte als ik videobeelden van mezelf als kind terugzie. Ik ben eigenlijk altijd bezig geweest met: ik ben niet goed, ik moet veranderen, want anders red ik het niet in dit leven.
Stukje bij beetje ben ik wel dingen van mezelf tegengekomen die beter voelen en waarbij ik perspectieven in mijn leven kan zien. Maar die gevoelens van mislukt zijn, zijn daarmee niet weg. Ik kan op zich dingen wel relativeren en dat probeer ik ook om na te gaan of ik echt mislukt ben. Maar die gevoelens zitten zo diep en zijn zo sterk: ik verkramp helemaal en ik vlucht weg in mijn eigen hoofd, want dan hoef ik mij niet bewust te zijn van mezelf.
Er is duizenden keren tegen mij gezegd: je bent goed zoals je bent, dus je moet jezelf accepteren zoals je bent. Ondanks dat ik wel merk dat mensen dit zeggen omdat ze mij oprecht willen helpen, werkt dit zo averechts. Ik hoor er eigenlijk in "geef die strijd om aan jezelf te werken op en leg je erbij neer dat je altijd dat kutkind op die videobeelden blijft waar je zo'n hekel aan hebt. Je moet gewoon aanvaarden dat je iemand bent die je niet wilt zijn".
Maar ik ben er heel langzaam achtergekomen dat het niet alleen maar komt omdat ik mislukt bent. Ik kan ook steeds beter aanvaarden dat er in principe weinig mis is met mij. Ik wil mijn ouders niet als boosdoener aanwijzen. Mijn moeder overigens zeker niet. Mijn moeder heeft altijd haar best gedaan. Ze vond dat mijn vader mij verwaarloosde, dus ze probeerde die rol eigenlijk ook te vervullen. Ze heeft echter een lichte vorm van autisme en kon mij daarom niet emotioneel alles geven wat ik nodig had. Omdat ik al op vroege leeftijd gedragsproblemen had, waren er van die mensen op het dorp die daar allemaal opmerkingen over maakten. Mijn moeder nam dat allemaal over en zei dat vervolgens tegen mij met behoorlijk veel nadruk. En ze kan gewoon niet snappen dat dat negatieve invloed had op mijn zelfbeeld.
Mijn vader is totaal anders dan mijn moeder. Hij is zeer scherpzinnig als het gaat om mensen te doorgronden, maar aanvoelend vermogen heeft hij weinig. Ik kan mij best voorstellen dat hij altijd moeite met mij heeft gehad omdat ik niet aan het beeld voldeed wat hij graag in zijn zoon ziet. Maar het is wel erg dat hij er niet voor uit wilt komen en bijvoorbeeld zegt "Nee hoor, ik doe alles voor je. Dat kan jij niet zien, want je bent nou eenmaal geboren met een heel negatief karakter. Ik ga heel anders met problemen om, want ik ben een positief ingesteld mens."
Ik benoem dit allemaal, omdat ik denk dat die minderwaardigheidsgevoelens hiermee te maken kunnen hebben en dat o.a. hierdoor mijn gedragsproblemen kwamen in mijn kindertijd. En dan ontstaat er een sneeuwbal-effect. Ik werd bijvoorbeeld gepest omdat ik mij raar gedroeg etc.
Mijn moeder heeft eindelijk enige hulp kunnen accepteren. Ze is achter in de 60 en ik merk dat het haar steeds lastiger afgaat om met de dingen in het dagelijks leven om te gaan. Bijvoorbeeld haar huishouden, persoonlijke verzorging en administratie. Ik hoop dat ze die hulp blijft aannemen en niet zegt dat ze het niet meer nodig heeft, want dan gaat het fout. Morgen heb ik een gesprek met haar en haar maatschappelijk werkster.
De boosheid naar mijn pa neemt gelukkig af. Ik kan dat steeds beter loslaten en mij bedenken: hij heeft zijn leven en hij zoekt het maar uit. Als hij gelukkig wordt, is dat prima. Maar ik wil er geen deel meer van uitmaken. Ik vind het alleen vervelend voor mijn tante, want die vindt het heel erg dat ik niet meer op verjaardagen kom waar hij bij is. Wie weet komt dat ooit nog wel weer, maar ik moet emotioneel helemaal van hem los zijn. Dan zou ik zelfs nog een vriendelijk praatje met hem kunnen maken, omdat hij verder geen invloed op mij heeft.
~~~~~~~
Maar dat gevoel van minderwaardigheid.
Mijn psycholoog stelde voor dat ik schematherapie ga doen. Ik ga dat denk ik wel doen, maar ik ga niet al mijn hoop erop vestigen. Ik ben elke dag burn-out moe en er komt niks uit mijn handen: dat patroon moet ik gaan doorbreken. De zoveelste therapie waarbij je over je gevoelens praat...
Ik wil zelf EMDR gaan doen. Ik heb ooit een proefsessie gedaan en het had toen wel een positief effect. Bij PsyQ blijven ze maar stellig dat het bedoeld is voor PTSS of specifieke angsten. Maar ik heb van andere mensen gehoord dat het ook voor mijn soort klachten - een heleboel ervaringen bij elkaar - kan helpen. Ik heb nota bene zelf ervaren dat het iets positiefs voor mij kan betekenen.
Ik wil grip krijgen op mijn eigen leven. Ik ben misschien niet de meest stabiele en evenwichtige persoon, maar volgens mij wel sane genoeg om mijn eigen leven te leiden. Wat mij nekt, is dat gevoel dat ik het allemaal niet waard ben. Het kost zoveel energie om dat te compenseren.
Ik weet niet echt hoe ik het moet aanpakken. Ik probeer inspiratie te krijgen bij andere mensen met ADHD die ondanks dat wel een succesvolle baan hebben etc. Het demotiveert mij enorm als een psych vervolgens zegt "je moet jezelf niet met anderen vergelijken, want je hebt ook borderline". Ik wil mijn vermeende borderline echt niet als excuus gebruiken om niet aan het leven deel te hoeven nemen en in een slachtofferrol te zitten. En ook bij borderliners zijn er mensen die eruit kunnen komen. Het is zo'n breed begrip: de ene persoon is de andere niet. Je krijgt de diagnose als je aan genoeg criteria voldoet, maar los van dat zijn er nog duizenden andere factoren die maken of je uit je problemen kan komen of niet.
Als iemand hierin iets herkent, post alsjeblieft je feedback!
Over een paar weken is mijn psycholoog terug van vakantie. Ik wil dan concreet krijgen hoe nu verder
Enerzijds blijf ik volhardend geloven dat er echt een manier moet zijn om uit mijn persoonlijke shit te komen. Mijn frustratie is dat ik het maar niet vind. Heel veel mensen begrijpen blijkbaar echt niet waar ik tegenaan loop. Dat neem ik overigens niemand kwalijk, want ze kunnen niet in mijn hoofd kijken. Net zo min als ik dat bij jou kan. Ik weet hoe het gaat: als jij een probleem hebt en ik denk "nou, dat moet je zus en zo doen" en vervolgens doe je dat niet, kan ik heel snel oordelen dat je lui bent en niet genoeg motivatie hebt. Maar ik voel niet wat jij voelt, dus het probleem wat jij hebt, kan veel complexer zijn dan ik mij kan voorstellen.
In een notendop komt het erop neer dat ik ADHD heb en daarbovenop voel ik mij heel waardeloos. Ik heb het grootste gedeelte van mijn leven gedacht dat ik gewoon ontzettend raar en afwijkend ben en eigenlijk als een mislukkeling geboren, want dit gevoel had ik al vanaf mijn eerste herinneringen. Ik zak nog steeds door de grond van schaamte als ik videobeelden van mezelf als kind terugzie. Ik ben eigenlijk altijd bezig geweest met: ik ben niet goed, ik moet veranderen, want anders red ik het niet in dit leven.
Stukje bij beetje ben ik wel dingen van mezelf tegengekomen die beter voelen en waarbij ik perspectieven in mijn leven kan zien. Maar die gevoelens van mislukt zijn, zijn daarmee niet weg. Ik kan op zich dingen wel relativeren en dat probeer ik ook om na te gaan of ik echt mislukt ben. Maar die gevoelens zitten zo diep en zijn zo sterk: ik verkramp helemaal en ik vlucht weg in mijn eigen hoofd, want dan hoef ik mij niet bewust te zijn van mezelf.
Er is duizenden keren tegen mij gezegd: je bent goed zoals je bent, dus je moet jezelf accepteren zoals je bent. Ondanks dat ik wel merk dat mensen dit zeggen omdat ze mij oprecht willen helpen, werkt dit zo averechts. Ik hoor er eigenlijk in "geef die strijd om aan jezelf te werken op en leg je erbij neer dat je altijd dat kutkind op die videobeelden blijft waar je zo'n hekel aan hebt. Je moet gewoon aanvaarden dat je iemand bent die je niet wilt zijn".
Maar ik ben er heel langzaam achtergekomen dat het niet alleen maar komt omdat ik mislukt bent. Ik kan ook steeds beter aanvaarden dat er in principe weinig mis is met mij. Ik wil mijn ouders niet als boosdoener aanwijzen. Mijn moeder overigens zeker niet. Mijn moeder heeft altijd haar best gedaan. Ze vond dat mijn vader mij verwaarloosde, dus ze probeerde die rol eigenlijk ook te vervullen. Ze heeft echter een lichte vorm van autisme en kon mij daarom niet emotioneel alles geven wat ik nodig had. Omdat ik al op vroege leeftijd gedragsproblemen had, waren er van die mensen op het dorp die daar allemaal opmerkingen over maakten. Mijn moeder nam dat allemaal over en zei dat vervolgens tegen mij met behoorlijk veel nadruk. En ze kan gewoon niet snappen dat dat negatieve invloed had op mijn zelfbeeld.
Mijn vader is totaal anders dan mijn moeder. Hij is zeer scherpzinnig als het gaat om mensen te doorgronden, maar aanvoelend vermogen heeft hij weinig. Ik kan mij best voorstellen dat hij altijd moeite met mij heeft gehad omdat ik niet aan het beeld voldeed wat hij graag in zijn zoon ziet. Maar het is wel erg dat hij er niet voor uit wilt komen en bijvoorbeeld zegt "Nee hoor, ik doe alles voor je. Dat kan jij niet zien, want je bent nou eenmaal geboren met een heel negatief karakter. Ik ga heel anders met problemen om, want ik ben een positief ingesteld mens."
Ik benoem dit allemaal, omdat ik denk dat die minderwaardigheidsgevoelens hiermee te maken kunnen hebben en dat o.a. hierdoor mijn gedragsproblemen kwamen in mijn kindertijd. En dan ontstaat er een sneeuwbal-effect. Ik werd bijvoorbeeld gepest omdat ik mij raar gedroeg etc.
Mijn moeder heeft eindelijk enige hulp kunnen accepteren. Ze is achter in de 60 en ik merk dat het haar steeds lastiger afgaat om met de dingen in het dagelijks leven om te gaan. Bijvoorbeeld haar huishouden, persoonlijke verzorging en administratie. Ik hoop dat ze die hulp blijft aannemen en niet zegt dat ze het niet meer nodig heeft, want dan gaat het fout. Morgen heb ik een gesprek met haar en haar maatschappelijk werkster.
De boosheid naar mijn pa neemt gelukkig af. Ik kan dat steeds beter loslaten en mij bedenken: hij heeft zijn leven en hij zoekt het maar uit. Als hij gelukkig wordt, is dat prima. Maar ik wil er geen deel meer van uitmaken. Ik vind het alleen vervelend voor mijn tante, want die vindt het heel erg dat ik niet meer op verjaardagen kom waar hij bij is. Wie weet komt dat ooit nog wel weer, maar ik moet emotioneel helemaal van hem los zijn. Dan zou ik zelfs nog een vriendelijk praatje met hem kunnen maken, omdat hij verder geen invloed op mij heeft.
~~~~~~~
Maar dat gevoel van minderwaardigheid.
Mijn psycholoog stelde voor dat ik schematherapie ga doen. Ik ga dat denk ik wel doen, maar ik ga niet al mijn hoop erop vestigen. Ik ben elke dag burn-out moe en er komt niks uit mijn handen: dat patroon moet ik gaan doorbreken. De zoveelste therapie waarbij je over je gevoelens praat...
Ik wil zelf EMDR gaan doen. Ik heb ooit een proefsessie gedaan en het had toen wel een positief effect. Bij PsyQ blijven ze maar stellig dat het bedoeld is voor PTSS of specifieke angsten. Maar ik heb van andere mensen gehoord dat het ook voor mijn soort klachten - een heleboel ervaringen bij elkaar - kan helpen. Ik heb nota bene zelf ervaren dat het iets positiefs voor mij kan betekenen.
Ik wil grip krijgen op mijn eigen leven. Ik ben misschien niet de meest stabiele en evenwichtige persoon, maar volgens mij wel sane genoeg om mijn eigen leven te leiden. Wat mij nekt, is dat gevoel dat ik het allemaal niet waard ben. Het kost zoveel energie om dat te compenseren.
Ik weet niet echt hoe ik het moet aanpakken. Ik probeer inspiratie te krijgen bij andere mensen met ADHD die ondanks dat wel een succesvolle baan hebben etc. Het demotiveert mij enorm als een psych vervolgens zegt "je moet jezelf niet met anderen vergelijken, want je hebt ook borderline". Ik wil mijn vermeende borderline echt niet als excuus gebruiken om niet aan het leven deel te hoeven nemen en in een slachtofferrol te zitten. En ook bij borderliners zijn er mensen die eruit kunnen komen. Het is zo'n breed begrip: de ene persoon is de andere niet. Je krijgt de diagnose als je aan genoeg criteria voldoet, maar los van dat zijn er nog duizenden andere factoren die maken of je uit je problemen kan komen of niet.
Als iemand hierin iets herkent, post alsjeblieft je feedback!
Over een paar weken is mijn psycholoog terug van vakantie. Ik wil dan concreet krijgen hoe nu verder
Zo te horen heb je een complex jeugdtrauma waar je aan moet werken. Daar kan EMDR in principe bij helpen geloof ik.
Schematherapie schijnt behoorlijk goed te werken bij borderline, dus ik zou dat zeker een eerlijke kans geven. Je hebt het vooral over een minderwaardigheidsgevoel waar je last van hebt, ik denk dat wanneer je leert omgaan met je borderline, je een stabielere basis krijgt om daarna de rest goed aan te kunnen pakken (dagelijkse problemen/frustraties, dingen waar je tegenop loopt door ADHD).
Heb je overigens wel eens gedacht aan meervoudige PTSS (C-PTSD)? EMDR wordt inderdaad vaak ingezet bij traumatische gebeurtenissen, maar het zou zomaar kunnen dat je aan je jeugd C-PTSD hebt overgehouden. Symptomen lijken erg op die van borderline, dus als je dat nog niet gedaan hebt, sowieso even googelen of je niet meer C-PTSD hebt i.p.v. borderline. In dat geval is EMDR aangetoond effectief, dus wellicht dat je psych dan wél EMDR met je willen doen.
Heb je overigens wel eens gedacht aan meervoudige PTSS (C-PTSD)? EMDR wordt inderdaad vaak ingezet bij traumatische gebeurtenissen, maar het zou zomaar kunnen dat je aan je jeugd C-PTSD hebt overgehouden. Symptomen lijken erg op die van borderline, dus als je dat nog niet gedaan hebt, sowieso even googelen of je niet meer C-PTSD hebt i.p.v. borderline. In dat geval is EMDR aangetoond effectief, dus wellicht dat je psych dan wél EMDR met je willen doen.
Ik heb de laatste tijd van een paar mensen inderdaad gehoord dat ik wellicht C-PTSD heb ipv borderline. Wat is het verschil eigenlijk? Want borderline krijg je toch ook niet zomaar?quote:Op maandag 16 juli 2018 01:01 schreef caasei het volgende:
Schematherapie schijnt behoorlijk goed te werken bij borderline, dus ik zou dat zeker een eerlijke kans geven. Je hebt het vooral over een minderwaardigheidsgevoel waar je last van hebt, ik denk dat wanneer je leert omgaan met je borderline, je een stabielere basis krijgt om daarna de rest goed aan te kunnen pakken (dagelijkse problemen/frustraties, dingen waar je tegenop loopt door ADHD).
Heb je overigens wel eens gedacht aan meervoudige PTSS (C-PTSD)? EMDR wordt inderdaad vaak ingezet bij traumatische gebeurtenissen, maar het zou zomaar kunnen dat je aan je jeugd C-PTSD hebt overgehouden. Symptomen lijken erg op die van borderline, dus als je dat nog niet gedaan hebt, sowieso even googelen of je niet meer C-PTSD hebt i.p.v. borderline. In dat geval is EMDR aangetoond effectief, dus wellicht dat je psych dan wél EMDR met je willen doen.
Ik heb een klinische behandeling gevolgd voor persoonlijkheidsstoornissen. Toen was de diagnose borderline overigens niet gesteld. 5 jaar later kreeg ik die diagnose wel, omdat ik aan voldoende criteria voldeed en omdat ze dachten dat MBT (mentalisation based treatment) wel zou kunnen helpen.
Tja, ik weet niet zo goed wat ik erover moet denken. Ik herkende mij in de meeste gevoelens die mijn therapiegenoten ook hadden. Wat ik bijvoorbeeld niet begreep, was dat best veel groepsgenoten regelmatig logen over de dingen die ze deden. Ik snap het uiteraard wel dat het moeilijk is toe te geven dat je bijvoorbeeld iemand hebt gekwetst en dat liever zou omdraaien. Maar daar heb je toch alleen jezelf mee? Het liegen wordt wel als typerend gezien voor borderline.
Welke naam het ook heeft, boeit mij niet meer zo. Ik heb al zoveel labels opgeplakt gekregen.
Maar PTSS krijg je toch als je iets specifiek heftigs hebt meegemaakt? Of heeft het meer te maken met hoe je erop reageert?
Wat ik wel heb, is dat ik mij opeens iets herinner wat ik gedaan heb waarvoor ik mij schaam. Dat opeens in mijn hoofd te binnen schiet dat ik 10 jaar geleden mezelf met een bepaalde opmerking voor lul heb gezet. Op zich iets wat overkomelijk is. Alleen het overspoelt mij dan helemaal. Ik wordt dan in een flash met zoveel gevoel van schaamte geconfronteerd dat ik er zelfs een paniekaanval door kan krijgen. Over het algemeen voel ik mij gewoon een soort van verdoofd.
Het meest pijnlijke aan alles vind ik dat ik zoveel miskenning heb gekregen. Elke keer dat onbegrip. Ik ben zo vaak in therapie gegaan en elke keer hoop ik maar dat ze iets voor me kunnen doen. En dan blijkt uiteindelijk dat er niks is veranderd, maar het wordt je wel aangepraat.
Cognitieve gedragstherapie lijkt mij niks. Ik wil eigenlijk weer contact gaan krijgen met wat ik zelf voel en wat ik zelf over dingen denk.
Stap uit dat hele zorgverleners-circus en ga eens nadenken over wat jij wil. Al dat geprop in hokjes maakt je alleen maar machteloos.
Het is jouw leven.
Het is jouw leven.
Ik denk dat schematherapie zeker een goede therapie kan zijn met jouw klachten en patroon waar je in zit. En schematherapie is juist bedoeld om dat patroon te doorbreken. En het is ook echt gericht op persoonlijkheidsstoornissen, dus dan leer je ook beter omgaan met je borderline.
Ik heb zelf een klinische behandeling gedaan met schematherapie en even wat pagina's over het schema mislukking voor je hieronder gezet. Dan kun je een beetje zien hoe ze er in de schematherapie over denken en hoe ze er daar mee om gaan in de therapie, wat voor dingen je bijvoorbeeld kunt doen om het patroon te veranderen.
Ik heb zelf een klinische behandeling gedaan met schematherapie en even wat pagina's over het schema mislukking voor je hieronder gezet. Dan kun je een beetje zien hoe ze er in de schematherapie over denken en hoe ze er daar mee om gaan in de therapie, wat voor dingen je bijvoorbeeld kunt doen om het patroon te veranderen.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.En ik denk als ik je posts zo lees dat je wel meer schema's hebt bijvoorbeeld emotioneel tekort en minderwaardigheid/schaamte.
Ik had zelf last van heel veel verschillende schema's, maar ik heb er echt wel veel aan gehad. Vanwege omstandigheden heb ik het jaar van de klinische behandeling niet afgerond. Ik ben na 5 maanden overgestapt naar de 3-daagse deeltijd. Maar ik denk echt dat dit de beste therapie is voor dit soort klachten/patronen bij mensen met een persoonlijkheidsstoornis.
Als je meer inhoudelijke vragen hebt hoor ik het wel
Oja en nog even terugkomen op dit zinnetje uit je post:Therapie is hard werken, zeker een klinische behandeling. Het is niet zo dat je in therapie kunt gaan en hopen dat zij iets voor je kunnen doen. Je zult er zelf keihard voor moeten werken en de behandelaren kunnen je daarbij ondersteunen. Maar je zult er zelf 100% voor moeten gaan.quote:Elke keer dat onbegrip. Ik ben zo vaak in therapie gegaan en elke keer hoop ik maar dat ze iets voor me kunnen doen. En dan blijkt uiteindelijk dat er niks is veranderd, maar het wordt je wel aangepraat
Het scheelt wel dat je al veel inzicht hebt in hoe bepaalde dingen bij jou werken. Dat is echt het begin en dat weet je al. Nu nog het gedrag aanpassen en dat is idd het moeilijkste. Daar worstel ik zelf ook erg mee momenteel.
[ Bericht 3% gewijzigd door _Hestia_ op 16-07-2018 07:06:23 ]
Ik heb er geen verstand van maar ik heb wel mensenkennis.
Zoals je dingen typt kom je over als een heel rationeel persoon die onderliggende problemen in de gaten heeft en ook begrijpt, je bent echt op de goede weg.
En als je dat nou zelf ook zou beseffen dan ben je al een stukje op de goede weg, het is sowieso dapper van je dat je het bespreekbaar maakt maar ik denk dat je jezelf tekort doet.
Ik lees namelijk teksten van een verstandig iemand.
Als je er zo in blijft staan ben ik er van overtuigd dat je het uiteindelijk gaat redden.
Denk niet te negatief over jezelf, jouw teksten stralen juist een hele goede zelfreflectie uit.
En met zo'n instelling kom je er wel uit, zeker weten!
Zoals je dingen typt kom je over als een heel rationeel persoon die onderliggende problemen in de gaten heeft en ook begrijpt, je bent echt op de goede weg.
En als je dat nou zelf ook zou beseffen dan ben je al een stukje op de goede weg, het is sowieso dapper van je dat je het bespreekbaar maakt maar ik denk dat je jezelf tekort doet.
Ik lees namelijk teksten van een verstandig iemand.
Als je er zo in blijft staan ben ik er van overtuigd dat je het uiteindelijk gaat redden.
Denk niet te negatief over jezelf, jouw teksten stralen juist een hele goede zelfreflectie uit.
En met zo'n instelling kom je er wel uit, zeker weten!
Hey. Ik heb ADD maar ik herken mijzelf volledig in hierboven geschreven stukje.quote:Op zondag 15 juli 2018 23:49 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik heb al zo vaak gehad "en nou is het genoeg met zielig zijn, nu gooi ik het roer om!" Eigenlijk heb ik dit elke dag. En ik sta elke dag op met "ga nu eens niet depressief zitten doen".
Enerzijds blijf ik volhardend geloven dat er echt een manier moet zijn om uit mijn persoonlijke shit te komen. Mijn frustratie is dat ik het maar niet vind. Heel veel mensen begrijpen blijkbaar echt niet waar ik tegenaan loop. Dat neem ik overigens niemand kwalijk, want ze kunnen niet in mijn hoofd kijken. Net zo min als ik dat bij jou kan. Ik weet hoe het gaat: als jij een probleem hebt en ik denk "nou, dat moet je zus en zo doen" en vervolgens doe je dat niet, kan ik heel snel oordelen dat je lui bent en niet genoeg motivatie hebt. Maar ik voel niet wat jij voelt, dus het probleem wat jij hebt, kan veel complexer zijn dan ik mij kan voorstellen.
In een notendop komt het erop neer dat ik ADHD heb en daarbovenop voel ik mij heel waardeloos. Ik heb het grootste gedeelte van mijn leven gedacht dat ik gewoon ontzettend raar en afwijkend ben en eigenlijk als een mislukkeling geboren, want dit gevoel had ik al vanaf mijn eerste herinneringen. Ik zak nog steeds door de grond van schaamte als ik videobeelden van mezelf als kind terugzie. Ik ben eigenlijk altijd bezig geweest met: ik ben niet goed, ik moet veranderen, want anders red ik het niet in dit leven.
Stukje bij beetje ben ik wel dingen van mezelf tegengekomen die beter voelen en waarbij ik perspectieven in mijn leven kan zien. Maar die gevoelens van mislukt zijn, zijn daarmee niet weg. Ik kan op zich dingen wel relativeren en dat probeer ik ook om na te gaan of ik echt mislukt ben. Maar die gevoelens zitten zo diep en zijn zo sterk: ik verkramp helemaal en ik vlucht weg in mijn eigen hoofd, want dan hoef ik mij niet bewust te zijn van mezelf.
Er is duizenden keren tegen mij gezegd: je bent goed zoals je bent, dus je moet jezelf accepteren zoals je bent. Ondanks dat ik wel merk dat mensen dit zeggen omdat ze mij oprecht willen helpen, werkt dit zo averechts. Ik hoor er eigenlijk in "geef die strijd om aan jezelf te werken op en leg je erbij neer dat je altijd dat kutkind op die videobeelden blijft waar je zo'n hekel aan hebt. Je moet gewoon aanvaarden dat je iemand bent die je niet wilt zijn".
Maar ik ben er heel langzaam achtergekomen dat het niet alleen maar komt omdat ik mislukt bent. Ik kan ook steeds beter aanvaarden dat er in principe weinig mis is met mij.
Ik benoem dit allemaal, omdat ik denk dat die minderwaardigheidsgevoelens hiermee te maken kunnen hebben en dat o.a. hierdoor mijn gedragsproblemen kwamen in mijn kindertijd. En dan ontstaat er een sneeuwbal-effect. Ik werd bijvoorbeeld gepest omdat ik mij raar gedroeg etc.
Maar dat gevoel van minderwaardigheid.
Ik wil grip krijgen op mijn eigen leven. Ik ben misschien niet de meest stabiele en evenwichtige persoon, maar volgens mij wel sane genoeg om mijn eigen leven te leiden. Wat mij nekt, is dat gevoel dat ik het allemaal niet waard ben. Het kost zoveel energie om dat te compenseren.
Ik weet niet echt hoe ik het moet aanpakken.
Ik vroeg mij af of jij jezelf ook in dit van mij herkend:
"Ik probeer altijd inspiratie en motivatie te vinden omdat ik zelf wel graag wil stoppen met denken en stress ipv gewoon wat uitvoeren- Ik vind het jammer dat ik niet automatisch geordend kan denken en het mij erg veel energie kost om structuur in mijn hoofd te behouden. Ik kan wel altijd goed resultaat maken op voorwaarde dat ik er 10x zoveel energie instop vergeleken met anderen, maar ik heb vaak geen zin in deze te zware moeite waardoor ik dingen sneller afraffel.
Ik probeer erg van anderen (die mij kunnen motiveren en inspireren) hun geordende denkwijze te leren. Aangezien ik geen allemans vriend ben en of non focus heb of hyperfocus worden deze vaak mijn vriendjes, omdat ik mij ook erg veilig, geborgen, klein, geliefd voel bij iemand die mij kan motiveren en mij hierin kan helpen.
Probleem is: mensen die mij konden raken en motiveren en fascineren bleken vaak achteraf mensen met foute intenties te hebben. Die ruiken mijn kwetsbaarheid en afhankelijkheid. Deze personen konden nooit iets positiefs in mij zien- en hun waarheid was de waarheid. Ze konden nooit eens mij de voordelen van mijn chaotisch heid geven. Ik volgde hun braaf op want wilde van hun denkwijze leren, maar ik zelf mocht er niet wezen. Dat is jammer. Ik had graag iemand die mij kon helpen, motiveren en structuur in zijn hoofd heeft maar ook juist mijn chaos kan waarderen. Ik wil geen partner die even ongestructureerd en onzeker hierin als ik is, helaas zijn dit wel altijd de enige mensen die mij echt begrijpen en waarderen om wie ik ben. (Omdat ze zelf ook die problemen hebben, maar nee ik wil juist dat mijn partner mij aanvuld dus goed is in wat ik niet ben)
Ik heb mijzelf voorgenomen om op YouTube of andere vorm online zoek naar dingen/mensen die mij kunnen motiveren en inspireren zodat ik niet afhankelijk van anderen mensen ben en er geen misbruik van mij gemaakt kan worden."
[ Bericht 2% gewijzigd door #ANONIEM op 16-07-2018 08:42:42 ]
Thanks allemaal!
Ik lees alle reacties en waardeer ze allemaal. Als ik niet op je reageer, voel je niet gepasseerd door mij, want mijn kop is dan te vol en het kost mij dan heel veel moeite om er woorden aan te geven. Wat misschien ongeloofwaardig lijkt omdat ik mij bijvoorbeeld nu verbaal wel goed kan uitdrukken.
Maar sowieso, ik lees alles en neem het ook mee. Dat wil ik alvast even zeggen
Ik lees alle reacties en waardeer ze allemaal. Als ik niet op je reageer, voel je niet gepasseerd door mij, want mijn kop is dan te vol en het kost mij dan heel veel moeite om er woorden aan te geven. Wat misschien ongeloofwaardig lijkt omdat ik mij bijvoorbeeld nu verbaal wel goed kan uitdrukken.
Maar sowieso, ik lees alles en neem het ook mee. Dat wil ik alvast even zeggen
Ik weet het. Het is wel verdomd moeilijk soms om het bij jezelf te houden. Ik wil echt niet de makkelijkste weg bewandelen. En ik zit ook niet met een instelling van "jij bent de psych, dus los jij mijn problemen maar op".quote:Therapie is hard werken, zeker een klinische behandeling. Het is niet zo dat je in therapie kunt gaan en hopen dat zij iets voor je kunnen doen. Je zult er zelf keihard voor moeten werken en de behandelaren kunnen je daarbij ondersteunen. Maar je zult er zelf 100% voor moeten gaan.
Het scheelt wel dat je al veel inzicht hebt in hoe bepaalde dingen bij jou werken. Dat is echt het begin en dat weet je al. Nu nog het gedrag aanpassen en dat is idd het moeilijkste. Daar worstel ik zelf ook erg mee momenteel.
Als ik het moeilijk heb, gebeuren er twee dingen in mij. Rationeel probeer ik heel snel in oplossingen te denken en mijn problemen als uitdagingen te zien. Ik denk ook heel snel aan mensen die het veel moeilijker hebben gehad dan ik maar eruit zijn gekomen.
Maar er glippen dan ook beelden doorheen die maken dat ik mij compleet machteloos voel.
Iedereen voelt zich weleens machteloos. Er komt een moment dat je dingen opeens positiever ziet en je kracht en energie voelt toenemen. Dat heb ik ook. Maar dat negatieve sijpelt er weer doorheen en 'vergiftigt' al die positiviteit. Dus ik moet dan weer mijn gevoel onderdrukken en als een robot verder. Ik schaam mij ook heel erg als die negatieve gevoelens komen.
Het zou mij zoveel schelen als ik weet dat bijvoorbeeld een behandelaar precies begrijpt wat ik doormaak en daarvan op aan kan. Ik ben bereid door het vuur te gaan om van mijn problemen af te komen. Maar ik wil heel graag het einddoel in zicht hebben.
Ik weet dat dat niet altijd kan. Maar ik vind het dan zo moeilijk
Zelfde verhaaltje als altijd: ik heb geen autisme maar moeders wel, adhd bla wee, etc.
Overigens zijn gevoelens van minderwaardigheid een symptoom van adhd, maar dat wist je natuurlijk al.
Overigens zijn gevoelens van minderwaardigheid een symptoom van adhd, maar dat wist je natuurlijk al.
1 + 1 = blauw
Ik snap je helemaal, maar het is niet realistisch om het einddoel al in zicht te willen zien. Dan heb je te hoge verwachtingen. Het gaat stapje voor stapje en ook in behandeling is het soms 1 stap vooruit en 2 achteruit. Waar ik zat werkten ze ook met ervaringsdeskundigen, dus die kunnen zich wel beter inleven dan "normale" behandelaars vaak. Maar ik heb geen idee welke regio jij woont.quote:
[..]
Ik weet het. Het is wel verdomd moeilijk soms om het bij jezelf te houden. Ik wil echt niet de makkelijkste weg bewandelen. En ik zit ook niet met een instelling van "jij bent de psych, dus los jij mijn problemen maar op".
Als ik het moeilijk heb, gebeuren er twee dingen in mij. Rationeel probeer ik heel snel in oplossingen te denken en mijn problemen als uitdagingen te zien. Ik denk ook heel snel aan mensen die het veel moeilijker hebben gehad dan ik maar eruit zijn gekomen.
Maar er glippen dan ook beelden doorheen die maken dat ik mij compleet machteloos voel.
Iedereen voelt zich weleens machteloos. Er komt een moment dat je dingen opeens positiever ziet en je kracht en energie voelt toenemen. Dat heb ik ook. Maar dat negatieve sijpelt er weer doorheen en 'vergiftigt' al die positiviteit. Dus ik moet dan weer mijn gevoel onderdrukken en als een robot verder. Ik schaam mij ook heel erg als die negatieve gevoelens komen.
Het zou mij zoveel schelen als ik weet dat bijvoorbeeld een behandelaar precies begrijpt wat ik doormaak en daarvan op aan kan. Ik ben bereid door het vuur te gaan om van mijn problemen af te komen. Maar ik wil heel graag het einddoel in zicht hebben.
Ik weet dat dat niet altijd kan. Maar ik vind het dan zo moeilijk
Dus alle verantwoordelijkheid is voor hem en het mag lekker lamgzaam gaan? Kan ie net zo goed direct met therapie stoppen.quote:
Ik snap je helemaal, maar het is niet realistisch om het einddoel al in zicht te willen zien. Dan heb je te hoge verwachtingen. Het gaat stapje voor stapje en ook in behandeling is het soms 1 stap vooruit en 2 achteruit. Waar ik zat werkten ze ook met ervaringsdeskundigen, dus die kunnen zich wel beter inleven dan "normale" behandelaars vaak. Maar ik heb geen idee welke regio jij woont.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ik zeg niet dat het jaren hoeft te duren, maar problemen/patronen zijn ook niet in 1 dag ontstaan. Dat heeft tijd en veel oefening en vallen en opstaan nodig. En nee hij hoeft dat niet alleen te doen, maar de grootste verantwoordelijkheid ligt wel bij jezelf.quote:
[..]
Dus alle verantwoordelijkheid is voor hem en het mag lekker lamgzaam gaan? Kan ie net zo goed direct met therapie stoppen.
Waarom zou hij het dan niet alleen doen? Dan is het voor de buitenwereld duidelijker wie het veranderwerk verricht en de eer van krijgt niet, wat psychische gezondheid wordt als vanzelfsprekend beschouwd bij normale mensen tenzij ze als project of als negatief vergelijksel voor glorie van de beteren mogen dienen, maar dan worden er iig niet onnodig mensen betaald.quote:
Ik zeg niet dat het jaren hoeft te duren, maar problemen/patronen zijn ook niet in 1 dag ontstaan. Dat heeft tijd en veel oefening en vallen en opstaan nodig. En nee hij hoeft dat niet alleen te doen, maar de grootste verantwoordelijkheid ligt wel bij jezelf.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Omdat hij het blijkbaar niet alleen redt. En er is niks mis met professionele hulp vragen als het je zelf niet lukt. En ik zou niet weten waarom je dan niet zelf de eer zou krijgen. Niet eens dat het daarom draait, maar in mijn ervaring is het niet zo dat mensen mijn behandelaren de eer gaven, maar vonden ze dat ik zelf zo hard gewerkt had. Maar ik denk dat wij gewoon fundamenteel van mening verschillen hierover als ik meer van jouw posts lees.quote:
[..]
Waarom zou hij het dan niet alleen doen? Dan is het voor de buitenwereld duidelijker wie het veranderwerk verricht en de eer van krijgt niet, wat psychische gezondheid wordt als vanzelfsprekend beschouwd bij normale mensen tenzij ze als project of als negatief vergelijksel voor glorie van de beteren mogen dienen, maar dan worden er iig niet onnodig mensen betaald.
Die twee zinnen had ik ook zo geschreven kunnen hebben. De eerste is zo herkenbaar, dat wanneer ik een (sociaal) probleem voorzie, mijn hersenen alle mogelijk manieren van reageren heeft bedacht. Zonder goede afloop, want als het voortkomt uit disrespect voor mij, of mij niet belangrijk vinden, dan maakt het niet uit welke sprongen deze kat in het nauw maakt. Ze lachen je toch wel uit.quote:
[..]
Ik weet het. Het is wel verdomd moeilijk soms om het bij jezelf te houden. Ik wil echt niet de makkelijkste weg bewandelen. En ik zit ook niet met een instelling van "jij bent de psych, dus los jij mijn problemen maar op".
Als ik het moeilijk heb, gebeuren er twee dingen in mij. Rationeel probeer ik heel snel in oplossingen te denken en mijn problemen als uitdagingen te zien.Ik denk ook heel snel aan mensen die het veel moeilijker hebben gehad dan ik maar eruit zijn gekomen.
Maar er glippen dan ook beelden doorheen die maken dat ik mij compleet machteloos voel.
Iedereen voelt zich weleens machteloos. Er komt een moment dat je dingen opeens positiever ziet en je kracht en energie voelt toenemen. Dat heb ik ook. Maar dat negatieve sijpelt er weer doorheen en 'vergiftigt' al die positiviteit. Dus ik moet dan weer mijn gevoel onderdrukken en als een robot verder. Ik schaam mij ook heel erg als die negatieve gevoelens komen.
Het zou mij zoveel schelen als ik weet dat bijvoorbeeld een behandelaar precies begrijpt wat ik doormaak en daarvan op aan kan. Ik ben bereid door het vuur te gaan om van mijn problemen af te komen. Maar ik wil heel graag het einddoel in zicht hebben.
Ik weet dat dat niet altijd kan. Maar ik vind het dan zo moeilijk
Wanneer ik zo over mijzelf denk, schaam ik mij ook, want ik heb het idee dat los van of het waar is of niet, ik het met die gedachten waar maak. Want wie heeft er respect voor of vind iemand leuk die een onzekere jankbal is? Dus zet ik het als een robot aan de kant en probeer me aan te passen, het niet erg te vinden, er humor in te zien. Wanneer je lang genoeg van buiten lacht, voel je het vanzelf ook van binnen. Tot het moment van de volgende vergiftiging. Dan begint de pijn en jezelf eroverheen zetten opnieuw.
And the druids turn to stone...
Je hebt hier wel gelijk in. Toch denk ik dat er wel iets moet gaan veranderen. Het leven gaat gewoon door en het is eindig.quote:
[..]
Ik snap je helemaal, maar het is niet realistisch om het einddoel al in zicht te willen zien. Dan heb je te hoge verwachtingen. Het gaat stapje voor stapje en ook in behandeling is het soms 1 stap vooruit en 2 achteruit.
Ik ben het in dit geval eens met je woorden, want ik snap dat het helaas in het leven niet altijd opgaat dat je van tevoren kan weten of je de juiste keuze maakt.
Maar dit kan niet zo langer. Het is fucking om moeilijk om de draad in je leven op te pakken als het je nog nooit eerder gelukt is, maar het moet. Ik zie as woensdag iemand waar ik het erover kan hebben. Misschien weet die persoon iets.
Ik weet niet hoe ik het volgende precies moet aanpakken. Maar ik bedacht mij: ik ben toch vaak alleen, dus er zijn geen mensen die mij in Nederland houden. Misschien moet ik gaan emigreren naar de VS ofzo en een heel ander bestaan opbouwen.
Daarin begrijpen we elkaar goed.quote:
[..]
Die twee zinnen had ik ook zo geschreven kunnen hebben. De eerste is zo herkenbaar, dat wanneer ik een (sociaal) probleem voorzie, mijn hersenen alle mogelijk manieren van reageren heeft bedacht. Zonder goede afloop, want als het voortkomt uit disrespect voor mij, of mij niet belangrijk vinden, dan maakt het niet uit welke sprongen deze kat in het nauw maakt. Ze lachen je toch wel uit.
Wanneer ik zo over mijzelf denk, schaam ik mij ook, want ik heb het idee dat los van of het waar is of niet, ik het met die gedachten waar maak. Want wie heeft er respect voor of vind iemand leuk die een onzekere jankbal is? Dus zet ik het als een robot aan de kant en probeer me aan te passen, het niet erg te vinden, er humor in te zien. Wanneer je lang genoeg van buiten lacht, voel je het vanzelf ook van binnen. Tot het moment van de volgende vergiftiging. Dan begint de pijn en jezelf eroverheen zetten opnieuw.
Het enige waar ik mij een klein beetje aan kan vasthouden bij die momenten, is dat het gevoel niet realistisch is. Tenminste ... er zit wel realiteit in, maar het is te gekleurd en overtrokken.
Ik heb nog wat filmpjes bekeken. Waar ik last van heb, is toch echt wel borderline. Ik herken mij zo erg in wat er in deze video gezegd wordt:
Wat die gozer trouwens doet bij dat meisje op 2:40 moet hij echt niet bij mij doen. Dan zou er bij mij zo'n druk gelegd worden op dat ik mezelf leuk moet vinden. En dan word ik vooral met mijn onmacht geconfronteerd. Ik haat mezelf ook, maar ik kies daar niet voor. Je kan je eigen gevoelens niet afdwingen.
Het klinkt heel gek voor anderen misschien, maar ik wil mij bewust blijven van het gevoel. Ik voel dan namelijk dat er iets niet goed is aan mij, dat ik ontwricht ben en mezelf eerst moet helen om verder te kunnen.
Als je net begonnen bent met een huis bouwen en de funderingen zijn niet goed, kan je net alsof doen alsof het probleem niet bestaat en verder gaan aan het huis totdat het af is. Maar dan houdt dat in dat je aan het huis moet blijven werken en uiteindelijk moet je het helemaal afbreken en opnieuw bouwen.
Klinkt cru misschien dat ik het zeg, maar ben wel blij dat ik niet de enige ben.
Maar dan moeten er toch ook mensen zijn die dit gehad hebben en hen is het dan uiteindelijk gelukt om verder te komen?
Als je hier geen ander bestaan kunt opbouwen, dan lukt het je elders ook niet. Je omgeving is niet het probleem, je verleden ook niet. Als je dat niet inziet heb je echt nog een hele lange weg te gaan.quote:
[..]
Ik weet niet hoe ik het volgende precies moet aanpakken. Maar ik bedacht mij: ik ben toch vaak alleen, dus er zijn geen mensen die mij in Nederland houden. Misschien moet ik gaan emigreren naar de VS ofzo en een heel ander bestaan opbouwen.
Proud member of the IDGAF+FU2 community
Ik zie genoeg in. Ik wil niet naar een andere omgeving om ergens voor weg te vluchten, maar om opnieuw geprikkeld te worden. Als het mij sowieso niet lukt, kan ik tenminste nog enige waardering uit mezelf halen dat ik ieder geval iets ondernomen heb.quote:
[..]
Als je hier geen ander bestaan kunt opbouwen, dan lukt het je elders ook niet. Je omgeving is niet het probleem, je verleden ook niet. Als je dat niet inziet heb je echt nog een hele lange weg te gaan.
Je komt op mij niet over als iemand voor wie het glas altijd halfvol is, dus ik ben bang dat je je juist nog dieper in de put raakt als ook dit niet het gewenste resultaat oplevert.quote:
[..]
Ik zie genoeg in. Ik wil niet naar een andere omgeving om ergens voor weg te vluchten, maar om opnieuw geprikkeld te worden. Als het mij sowieso niet lukt, kan ik tenminste nog enige waardering uit mezelf halen dat ik ieder geval iets ondernomen heb.
Kleine doelen stellen en op de succesjes voortborduren, je zelfvertrouwen opbouwen en stapje voor stapje dichterbij je uiteindelijke doel komen lijkt me verstandiger.
Ik heb (ook) BPS en heb een aantal jaren in de VS gewoond. Het is een land met veel mogelijkheden, maar ook nauwelijks vangnetten. Als het misgaat, ga je keihard onderuit. Echt, je zou er goed aan doen om de tijd en energie die gaat zitten in een emigratie te steken in het veranderen van jouw denkpatronen.
PS: Ik weet niet wat jouw beroep is, maar het is echt ontzettend moeilijk om een werkvergunning voor de VS te krijgen en op immigranten met gezondheidsproblemen zitten ze al helemaal niet te wachten.
Proud member of the IDGAF+FU2 community
Het belangrijkste wat ik eruit pik: ook ik vind het concept van zelfacceptatie complete onzin. Als je een laag zelfbeeld hebt en disfunctioneel leeft, kom je geen stap verder als je je daar bij neerlegt. Nee, therapeuten moeten zich meer richten op (persoonlijke) verantwoordelijkheid. En diezelfde verantwoordelijkheid komt gevoelsmatig steeds meer bij de therapeut liggen als je zo lang in therapie blijft. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat mijn leven en levensgeluk enorme stappen hebben gemaakt sinds ik gestopt ben met therapie. Dan sta je er alleen voor en draag je zelf alle verantwoordelijkheid. Alles wat er fout (en goed) gaat, gebeurt door jouw toedoen. Dan put je ineens kracht uit bronnen waarvan je niet wist dat ze bestonden. Het geeft een enorm bekrachtigend gevoel als je de volledige regie hebt over je leven. Het doel van therapie is om die bronnen te ontwikkelen, niet dat de therapeut jouw problemen oplost. Nee, je moet juist getraind worden om een betere probleemoplosser te worden. Ik weet niet in hoeverre je belemmeringen nog als klinisch beschouwd worden, maar ga bij jezelf even na of je alles niet zelf kunt.
Als je maar beseft dat alle FOK! dokters, inclusief ik zelf geen sluitend antwoord kunnen geven en dat de diagnose van een prof een stuk belangrijker is dan wat wij hier roeptoeteren.
Maar nogmaals: Respect dat je het bespreekbaar maakt, vind ik echt heel goed van je.
Ik zou willen dat meer mensen dat deden.
Maar nogmaals: Respect dat je het bespreekbaar maakt, vind ik echt heel goed van je.
Ik zou willen dat meer mensen dat deden.
Precies dus wat ik hier al steeds aan het roepen ben, maar wedden dat hier niet het gezeik op komt dat ik iedere keer moet aanhorenquote:Op dinsdag 17 juli 2018 23:33 schreef Gary_Oak het volgende:
Het belangrijkste wat ik eruit pik: ook ik vind het concept van zelfacceptatie complete onzin. Als je een laag zelfbeeld hebt en disfunctioneel leeft, kom je geen stap verder als je je daar bij neerlegt. Nee, therapeuten moeten zich meer richten op (persoonlijke) verantwoordelijkheid. En diezelfde verantwoordelijkheid komt gevoelsmatig steeds meer bij de therapeut liggen als je zo lang in therapie blijft. Uit eigen ervaring kan ik zeggen dat mijn leven en levensgeluk enorme stappen hebben gemaakt sinds ik gestopt ben met therapie. Dan sta je er alleen voor en draag je zelf alle verantwoordelijkheid. Alles wat er fout (en goed) gaat, gebeurt door jouw toedoen. Dan put je ineens kracht uit bronnen waarvan je niet wist dat ze bestonden. Het geeft een enorm bekrachtigend gevoel als je de volledige regie hebt over je leven. Het doel van therapie is om die bronnen te ontwikkelen, niet dat de therapeut jouw problemen oplost. Nee, je moet juist getraind worden om een betere probleemoplosser te worden. Ik weet niet in hoeverre je belemmeringen nog als klinisch beschouwd worden, maar ga bij jezelf even na of je alles niet zelf kunt.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 18-07-2018 07:05:30 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Hemeltjelief, wat ben jij een naar persoon. Over laag zelfbeeld gesproken.quote:
[..]
Precies dus wat ik hier al steeds aan het roepen ben, maar wedden dat hier niet het gezeik op komt dat ik iedere keer moet aanhoren
Ik vind haar manier van reageren eerder reflecteren naar klote-ervaringen met de psychische hulpverlening en gevoelens van machteloosheid.quote:
[..]
Hemeltjelief, wat ben jij een naar persoon. Over laag zelfbeeld gesproken.
Ik snap het volgens mij heel goed. Als je denkt geen macht en controle te hebben over jezelf en daarom aangewezen bent op de psychische hulpverlening, maar dat heeft je tot nu toe alleen maar frustratie opgeleverd.
Daarbovenop gaan veel mensen er a priori vanuit dat het dan wel aan jou ligt, dat je niet eerlijk bent geweest of verwacht er zelf niks voor te hoeven doen of niet kan begrijpen dat psychologen ook maar mensen zijn. Maar het is gewoon een feit dat er vaak te snel een foutieve diagnose wordt gesteld en dat er teveel naar de stoornis op zich gekeken wordt maar niet voldoende geluisterd naar wat jij zelf denkt, voelt en wilt.
Ik heb dit zelf ook vaak ervaren en dat brengt je in een heel machteloze positie t.o.v. jezelf. Je raakt dan helemaal verstrikt in allemaal zelftwijfels. Logisch dat er dan heel veel kwaadheid en wantrouwen naar de psychiatrie gaat.
Mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt, kunnen dit denk ik niet bevatten hoe het voelt. Alles lijkt in NL zo goed geregeld, dus gaat men er vanuit dat het wat dit betreft ook zo is. Het is helaas niet zo.
Ook in een luxe samenleving kom je tegen dat het leven weleens fucking moeilijk is en dat mensen je niet begrijpen en/of accepteren. Dat staat wel heel erg in contrast met wat men vaak suggereert.
Ik begin op een punt te komen dat ik het meer bij mezelf kan houden. Hoe graag ik het ook wil: ik kan bij niemand afdwingen dat ze mij uit mijn shit halen. Ik heb nog heel weinig vertrouwen in mezelf, maar voel steeds minder de neiging de verantwoording bij anderen te leggen. Daar staat tegenover dat ik ook minder goedkeuring en bevestiging van anderen nodig heb.
Dus je krijgt complimenten dat je hard gewerkt hebt aan jezelf? Wat aardig. Maar wie er dan vervolgens voor wordt betaald maakt kennelijk niet uit. Wat voegen die behandelaren nou toe waardoor je ineens beter aan jezelf kan werken. Al die gesprekstechnieken en informatie over psychologie kun je net zo goed zelf uit een boek halen. Sorry, maar ik vind echt dat de meeste behandelaren een ander beroep moeten zoeken. Doe met je opleiding en niveau iets nuttigers voor de maatschappij dan mensen vertellen dat ze zichzelf moeten helpen denk ik dan. En als ik mensen persoonlijk ken maakt dat mij emotioneel week en ga ik wat zij doen verdedigen, maar dit is mijn niet beïnvloede mening over vreemden die dit beroep uitoefenen. We verschillen inderdaad nogal van mening.quote:
Omdat hij het blijkbaar niet alleen redt. En er is niks mis met professionele hulp vragen als het je zelf niet lukt. En ik zou niet weten waarom je dan niet zelf de eer zou krijgen. Niet eens dat het daarom draait, maar in mijn ervaring is het niet zo dat mensen mijn behandelaren de eer gaven, maar vonden ze dat ik zelf zo hard gewerkt had. Maar ik denk dat wij gewoon fundamenteel van mening verschillen hierover als ik meer van jouw posts lees.
Wat hij zegt klopt deels wel hoor, ik vind mezelf ook een naar persoon, net als dat ik veel andere mensen ook nare personen vind, maar ik ben heel blij dat er ten minste nog iemand is die mij begrijpt. Wat jij schrijft in deze post is inderdaad hoe ik mij over het algemeen voel tegenover de psychische hulpverlening.quote:
Ik vind haar manier van reageren eerder reflecteren naar klote-ervaringen met de psychische hulpverlening en gevoelens van machteloosheid.
Ik snap het volgens mij heel goed. Als je denkt geen macht en controle te hebben over jezelf en daarom aangewezen bent op de psychische hulpverlening, maar dat heeft je tot nu toe alleen maar frustratie opgeleverd.
Daarbovenop gaan veel mensen er a priori vanuit dat het dan wel aan jou ligt, dat je niet eerlijk bent geweest of verwacht er zelf niks voor te hoeven doen of niet kan begrijpen dat psychologen ook maar mensen zijn. Maar het is gewoon een feit dat er vaak te snel een foutieve diagnose wordt gesteld en dat er teveel naar de stoornis op zich gekeken wordt maar niet voldoende geluisterd naar wat jij zelf denkt, voelt en wilt.
Ik heb dit zelf ook vaak ervaren en dat brengt je in een heel machteloze positie t.o.v. jezelf. Je raakt dan helemaal verstrikt in allemaal zelftwijfels. Logisch dat er dan heel veel kwaadheid en wantrouwen naar de psychiatrie gaat.
Mensen die dit niet zelf hebben meegemaakt, kunnen dit denk ik niet bevatten hoe het voelt. Alles lijkt in NL zo goed geregeld, dus gaat men er vanuit dat het wat dit betreft ook zo is. Het is helaas niet zo.
Ook in een luxe samenleving kom je tegen dat het leven weleens fucking moeilijk is en dat mensen je niet begrijpen en/of accepteren. Dat staat wel heel erg in contrast met wat men vaak suggereert.
Ik begin op een punt te komen dat ik het meer bij mezelf kan houden. Hoe graag ik het ook wil: ik kan bij niemand afdwingen dat ze mij uit mijn shit halen. Ik heb nog heel weinig vertrouwen in mezelf, maar voel steeds minder de neiging de verantwoording bij anderen te leggen. Daar staat tegenover dat ik ook minder goedkeuring en bevestiging van anderen nodig heb.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 18-07-2018 14:31:10 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |