Fleur, briljant kind heb je, ik zou ook geen andere kindjes dulden in MIJN box
en wat vreselijk onbeschoft van die patiënt, probeer je er niks van aan te trekken want zulke opmerkingen slaan nergens op en zeggen alles over hem (dus niets over jou!).
LeSage, zo begrijpelijk dat je zulke avonden moeilijk trekt. Lastig is dat, helemaal met 2 kinderen die elkaar ook nog eens kunnen wakker maken. Ik heb ook momenten waarop ik daar minder geduld voor heb dan normaal. Al heb ik daar over het algemeen sowieso al niet zoveel geduld voor
Onze J. heeft een tijd echt héél slecht geslapen, dat begon zo rond 11 maanden toen ze een periode heel ziek is geweest en stopte toen ze 19 maanden was. Bijna elke avond huilend wakker waarna we haar maar uit bed haalden en mee naar beneden. Soms hielp dat omdat ze dan uit te situatie werd gehaald en daarna weer in haar eigen bed gelegd kon worden. Meestal eindigde ze echter tussen ons in. In het begin sliep ze heel goed in ons bed maar ook dat werd uiteindelijk een drama omdat ze wilde spelen, bijten, slaan, schoppen, alles behalve slapen. Was een hele zware tijd en ik was op dat moment zwanger van de 2e (dus letterlijk ook steeds minder ruimte in het bed
) en heel bang dat het nog erger zou worden na de geboorte waardoor we met 2 kids in bed zouden eindigen (en nooit meer slaap voor ons). Uiteindelijk heeft schoonmoeder voorgesteld om J. na de geboorte s avonds op te halen zodat ze bij opa en oma kon slapen, en dat ze haar de volgende ochtend terug zouden brengen zodat we overdag als gezin wel ons nieuwe ritme samen konden vinden. Ik voelde me een vreselijke moeder maar heb ermee ingestemd omdat ik zo moe was en rust wilde na de bevalling en bang was dat baby N. er ook onder zou lijden. Uiteindelijk heeft J. de hele 1e week daar geslapen en sindsdien gaat het ook thuis fantastisch met slapen. Hoe het kan weet ik nog steeds niet, het is alsof ze even een reset nodig had. Ik denk niet dat je hier wat aan hebt want ik denk dat wij gewoon geluk hebben gehad, maar ik voel je pijn wel en snap je frustratie heel er goed. Ik hoop dat er ook voor jou (snel) betere tijden aankomen.
Pannenkoekenmix, wat fijn dat jullie een leuke dag hebben gehad. En knappe Banaan dat hij probeert te zitten!
Rena, auw! Je neus nog heel? En eerste tandjes, yay!
Aure, oh wat pijnlijk herkenbaar! Vooral mijn schoonmoeder vindt dat ik J. destijds en nu N. veel te veel bij me hou en verwen. Ik vind echter dat je een baby niet kan verwennen, hooguit kan een baby wennen aan bepaalde situaties vind ik. Ik draag N. veel omdat ze dan rustig is en slaap pakt. Haar weg leggen zou enkel tot gevolg hebben dat ze onrustig en huilerig is en blijft, daar wordt mijn inziens niemand en vooral N. niet beter van. Ik hou zelf steeds in mijn achterhoofd dat de generatie van onze ouders heel anders is. Toen was het normaler om kinderen te laten huilen, nu is het normaler om kinderen eerder te troosten. Mijn schoonmoeder redeneert vanuit de gedachtengang die zij kent, een generatiekloof dus. Maar het bijt soms wel, alsof zij het beter weet en ik dus geen goede moeder zou zijn. Mijn vrouw zei laatst nota bene dat mijn schoonmoeder tegen haar had gezegd dat ik een klap van de molen had gekregen en dat ik de kinderen daarom niet los kon laten. Omdat het er binnen ons gezin vroeger zeg maar niet altijd standaard aan toe ging en ik zou willen voorkomen dat ik zo zou worden als mijn moeder. Wat ik ten eerste een belediging vond richting mijn moeder, maar ook richting mijzelf.
Ik zou zeggen, doe waar JIJ je goed bij voelt. Ik ben van mening dat een moeder heel goed weet wat haar kind nodig heeft en dat kan voor elk kind weer anders zijn. Waar het ene kind erenorm gebaat is overdag bij (papa of) mama te slapen, is een ander kind weer meer gebaat bij de rust van een eigen bed en kamertje om in weggelegd te worden. Wanneer dat moment voor jouw kind daar is, zal je vanzelf merken en dan is het vroeg genoeg om daar op te anticiperen. Mijn oudste heb ik gedurende mijn hele verlof bij mij laten slapen overdag en de overgang naar het ledikant verliep daarna vlekkeloos, zowel overdag als snachts. Tot dat moment liepen al mijn pogingen om haar weg te leggen op niets uit en was ze er dus voor mijn gevoel ook niet klaar voor. En ik zelf ook niet echt, want het is toch heerlijk om je baby zo dichtbij je te hebben zolang het nog kan. Ze worden snel genoeg groot en dan ga je het nog missen