Hoe geef ik mijn grenzen aan in sociaal contact?

quote:

Op maandag 25 juni 2018 19:14 schreef kuolema het volgende:
Ik had de afspraak van vorige week afgezegd omdat ik me heel slecht voelde en nu aangegeven dat ik nog even wil wachten met een nieuwe afspraak maken. Om beide dingen voel ik me zo schuldig. Van het afzeggen is dat terecht maar ik zie wel in dat het nu niet het juiste moment is om weer een afspraak te maken en dat het voor mij wel iets goeds is dat ik dat dus niet heb gedaan. Dus vind het jammer dat ik me er toch slecht bij voel.

Als het voor jou niet goed voelt hoef je je nooit schuldig te voelen.

Ik weet niet of het schuldig voelen van jou er ook vandaan komt, maar dat is vaak ook de reden waarom vrouwen het zo moeilijk vinden om duidelijk af te wijzen. Ze blijven vaak vriendelijk en ontwijkend uit angst voor schuldgevoelens (of erger, voor represailles). Zoals ik hierboven ook aangaf, het wordt gelukkig makkelijker om je grenzen aan te geven.
Het is goed en positief dat je dit doet!

Zoals Gore Vidal zei: Never turn down an opportunity to have sex or to be on television

Deels herkenbaar. Sommige vrienden zien vraagt voor mij ook veel energie en daarom vind ik het best om ze een keer om de zoveel maand te zien.
Het grote verschil bij mij is dat ik whatsapp enz. geen probleem vind tenzij ze echt elke dag "hoe is het" moeten sturen. Dan ben ik gewoon heel kort "ja/neen/tof/ahzo" En dan is de boodschap ook duidelijk. Maar nadien neem ik wel zelf initiatief als ik meer zin/tijd heb om te praten enz. En soms geef ik zelf eens aan waarom ik zo weinig stuur.

Bij nieuwe contacten ben ik heel moeilijk. Dan ben ik heel duidelijk of ik wel zin heb om af te spreken of niet. Vaak wil ik niet afspreken omdat het teveel small talk zou zijn en ze een beeld van mij hebben dat ik totaal niet ben. Ik kan bv. wel sociaal doen en een leuk praatje doen met mensen die ik nooit eerder zag op een verjaardag door een toevallige gelijkenis. Maar dat wil niet meteen zeggen dat we opeens samen activiteiten moeten doen. "Oh we kunnen dat samen doen! Oh als je in de buurt bent moet je maar sturen"

Ik geef dat ook wel aan dat ik zelf weinig zin heb in die dingen omdat ik gewoon anders ben op dat vlak. En dan ligt het gewoon aan hun of ze nog geïnteresseerd zijn in hoe ik dan echt ben. Dan geef ik hen wel een kans. Soms ben ik graag alleen, mijn eigen batterijen opladen in een weekend. Dat duurt meestal ook een jaar voor ik een vriend de kans geef om in mijn vriendengroep te horen. Gewoon omdat ik weet dat ze mijn communicatie wel accepteren. (misschien niet altijd begrijpen maar ze weten dat ze mij niet teveel moeten zien)

Misschien moet je vooraf ook genoeg aantonen hoe je in elkaar zit qua communicatie en denken? Want ik kan wel begrijpen dat het niet altijd even makkelijk is om dat te ontcijferen. Mensen proberen gewoon aardig te doen en als je hen respons geeft dan is het toch logisch dat ze overgaan naar de volgende stap? Als de andere weinig initiatief toont maar wel vriendelijk blijft, dan vatten ze dat soms op als iemand die gewoon verlegen is. Wanneer je ook niet ingaat op hun voorstel dan gaan ze automatisch het niet meer aan jou vragen. Dat is toch wat je wil?