R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Het gebeurt heel vaak dat wanneer iemand door nare gevoelens met zichzelf vastloopt, de omgeving weinig erkenning toont. Het maakt daarbij eigenlijk nauwelijks uit waar het om gaat: of je je nou rot voelt omdat je bijvoorbeeld schizofrenie hebt, worstelt met liefdesverdriet, trauma's van vroeger moet verwerken, door ziekte of een ongeluk fysiek beperkt bent geworden of het niet lukt om te aanvaarden dat een overleden dierbare er niet is... mensen hebben bij dat soort situaties erbovenop altijd te dealen met onbegrip van anderen en voelen zich daardoor alleen.
Wat gebeurt er eigenlijk? Vinden buitenstaanders het eng om geconfronteerd te worden met dat het leven niet alleen maar leuk is? Zijn veel mensen (onbewust) bang dat wanneer ze de problemen van een ander teveel gaan begrijpen ze zich net zo rot gaan voelen? Houdt zo'n verschijnsel alleen maar in dat mensen egocentrisch zijn, of is het zelfs functioneel?
Met dat laatste bedoel ik iets wat in onze oer-driften zit. Hoe ging dit in de oertijd? Staan geestelijke problemen van anderen voor ons gevoel gelijk aan fysieke ziektes en is de mens als groep zijnde geneigd om individuen die ziek zijn uit te schakelen?
Fungeert de eenzaamheid door miskenning door omgeving ook als een soort beproeving? Mensen die het leven erg zwaar vinden, kunnen daar verschillend op reageren. Er zijn mensen die zelf net alsof doen alsof het er niet is. Er zijn mensen die het niet kunnen verdragen en suicide plegen. Er zijn ook mensen die heel destructief bezig zijn en in hun ellende blijven hangen.
De omgeving beschouwt heel vaak mensen die het moeilijk hebben alsof ze in die laatste categorie zitten. Ook op FOK! wordt heel vaak gepost "je bent een zielepoot en je zit in de slachtofferrol"
Maar is het een beetje hetzelfde gedrag als pesten? Is pesten eigenlijk provoceren om te toetsen of het slachtoffers zijn die buitengesloten moeten worden ... of juist sterke mensen die de omstandigheden de baas kunnen worden en juist een voorbeeldfunctie kunnen vervullen?
Als ik het om wat dan ook moeilijk heb en het gevoel krijg dat ik het niet aan kan, denk ik meestal altijd aan mensen die het nog zwaarder hebben gehad. Ik denk dan bijvoorbeeld bijna altijd aan Nelson Mandela die ruim 20 jaar politiek gevangene was. Ik ken die geschiedenis eigenlijk helemaal niet
Maar ik vernam er voor het eerst van toen ik nog een kind was. Ik stelde mij dan voor dat hij ruim 20 jaar heeft geleefd in een gevangenis zoals in Thailand. Om dat aan te kunnen moet je in overlevings-stand komen. Altijd als ik door wat dan ook het heel zwaar krijg, probeer ik mij voor te stellen hoe iemand als Nelson Mandela heeft kunnen omgaan met omstandigheden die nog veel zwaarder zijn als degenen die ik heb.
Volgens mij doen heel veel mensen iets vergelijkbaars. Er wordt weliswaar vaak beweerd dat iemand zichzelf zielig vindt, maar ik ken maar heel weinig mensen waarbij dat daadwerkelijk van toepassing is. Mensen kunnen zich laten kennen omdat ze het moeilijk vinden, maar dat is niet hetzelfde als jezelf zielig vinden.
Wat gebeurt er eigenlijk? Vinden buitenstaanders het eng om geconfronteerd te worden met dat het leven niet alleen maar leuk is? Zijn veel mensen (onbewust) bang dat wanneer ze de problemen van een ander teveel gaan begrijpen ze zich net zo rot gaan voelen? Houdt zo'n verschijnsel alleen maar in dat mensen egocentrisch zijn, of is het zelfs functioneel?
Met dat laatste bedoel ik iets wat in onze oer-driften zit. Hoe ging dit in de oertijd? Staan geestelijke problemen van anderen voor ons gevoel gelijk aan fysieke ziektes en is de mens als groep zijnde geneigd om individuen die ziek zijn uit te schakelen?
Fungeert de eenzaamheid door miskenning door omgeving ook als een soort beproeving? Mensen die het leven erg zwaar vinden, kunnen daar verschillend op reageren. Er zijn mensen die zelf net alsof doen alsof het er niet is. Er zijn mensen die het niet kunnen verdragen en suicide plegen. Er zijn ook mensen die heel destructief bezig zijn en in hun ellende blijven hangen.
De omgeving beschouwt heel vaak mensen die het moeilijk hebben alsof ze in die laatste categorie zitten. Ook op FOK! wordt heel vaak gepost "je bent een zielepoot en je zit in de slachtofferrol"
Maar is het een beetje hetzelfde gedrag als pesten? Is pesten eigenlijk provoceren om te toetsen of het slachtoffers zijn die buitengesloten moeten worden ... of juist sterke mensen die de omstandigheden de baas kunnen worden en juist een voorbeeldfunctie kunnen vervullen?
Als ik het om wat dan ook moeilijk heb en het gevoel krijg dat ik het niet aan kan, denk ik meestal altijd aan mensen die het nog zwaarder hebben gehad. Ik denk dan bijvoorbeeld bijna altijd aan Nelson Mandela die ruim 20 jaar politiek gevangene was. Ik ken die geschiedenis eigenlijk helemaal niet
Maar ik vernam er voor het eerst van toen ik nog een kind was. Ik stelde mij dan voor dat hij ruim 20 jaar heeft geleefd in een gevangenis zoals in Thailand. Om dat aan te kunnen moet je in overlevings-stand komen. Altijd als ik door wat dan ook het heel zwaar krijg, probeer ik mij voor te stellen hoe iemand als Nelson Mandela heeft kunnen omgaan met omstandigheden die nog veel zwaarder zijn als degenen die ik heb.Volgens mij doen heel veel mensen iets vergelijkbaars. Er wordt weliswaar vaak beweerd dat iemand zichzelf zielig vindt, maar ik ken maar heel weinig mensen waarbij dat daadwerkelijk van toepassing is. Mensen kunnen zich laten kennen omdat ze het moeilijk vinden, maar dat is niet hetzelfde als jezelf zielig vinden.
Ach, ik denk dat mensen vooral met zichzelf bezig zijn.
Dus mensen willen naasten best steunen, maar men wil toch niet teveel moeite doen.
Als mensen een echt hechte band hebben, maken ze wel uitzonderingen, dat zie je bij geliefden en ouders bij hun kinderen bijvoorbeeld.
Dus mensen willen naasten best steunen, maar men wil toch niet teveel moeite doen.
Als mensen een echt hechte band hebben, maken ze wel uitzonderingen, dat zie je bij geliefden en ouders bij hun kinderen bijvoorbeeld.
Wat een arrogantie. Alsof 'buitenstaanders' niet geconfronteerd worden met de 'niet leuke kanten' van het leven... wellicht zijn die daarentegen te druk met kinderen en werk om ook nog eens non-stop het emo-gezuig aan te horen van mensen die zichzelf heel speciaal vinden.
De echte mensen met problemen hoor je dan ook nauwelijks... nee, het zijn de narcisten die verwachten dat iedereen even 'rekening houdt met hoe zwaar' het allemaal is.
Dat weten we. Dat het zwaar is.
De echte mensen met problemen hoor je dan ook nauwelijks... nee, het zijn de narcisten die verwachten dat iedereen even 'rekening houdt met hoe zwaar' het allemaal is.
Dat weten we. Dat het zwaar is.
Omnibus in omnibus.
Ad Maiorem Dei Gloriam
Ad Maiorem Dei Gloriam
Dit. Door oa. social media gebruik krijgen we allemaal een overdosis goed nieuws en leren we langzaam af hoe om te gaan met naar nieuws.quote:Op zaterdag 16 juni 2018 21:38 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Wat gebeurt er eigenlijk? Vinden buitenstaanders het eng om geconfronteerd te worden met dat het leven niet alleen maar leuk is?
It's nothing, returned Mrs Chick. It's merely change of weather. We must expect change.
Hoe vaak ga dit topic nog openen in steeds iets andere vorm?
Breitling - Instruments for Professionals
Het is een illusie dat andere mensen geen problemen of uitdagingen hebben, maar de meeste dealen er gewoon mee, leren ermee omgaan of leren ervan voor latere uitdagingen.
.
De mensen met problemen waar ‘buitenstaanders’ op een gegeven moment niet meer mee (willen) dealen, zijn volgens mij vaak mensen die problemen hebben, maar in de ogen van de buitenstaanders (te) weinig moeite doen om eruit te komen/mee om te gaan.
Als je probeert te helpen en iemand blijft niets doen met je hulp, kan je daar genoeg van krijgen.
Ik heb n vriendin die liegt over de dingen die ze onderneemt om uit haar sores te komen, dat is ook redelijk irritant.
Blijf dr gewoon helpen en ik ben er altijd voor haar, maar dt liegen komt me inmiddels wel n beetje de strot uit.
Om maar n voorbeeld te noemen.
Als je probeert te helpen en iemand blijft niets doen met je hulp, kan je daar genoeg van krijgen.
Ik heb n vriendin die liegt over de dingen die ze onderneemt om uit haar sores te komen, dat is ook redelijk irritant.
Blijf dr gewoon helpen en ik ben er altijd voor haar, maar dt liegen komt me inmiddels wel n beetje de strot uit.
Om maar n voorbeeld te noemen.
compact en kleverig.
Er is een steeds groter gebrek aan empathie als het gaat om psychische problematiek.
Dat is anders dan bijvoorbeeld met lichamelijke ziektes.
Als iemand zijn benen breekt, of een ernstige ziekte heeft zoals kanker, dan zie je duidelijk dat die persoon ziek is, pijn heeft, en het dus zwaar heeft.
Bij psychische problemen zie je dat niet, of in elk geval een stuk minder.
Ik heb bijvoorbeeld een jeugdtrauma waar ik tot op de dag van vandaag last van heb. Ik heb hier door de jaren heen een paar stoornissen en depressies aan overgehouden. Maar mensen begrijpen dit niet, inlevingsvermogen is beperkt, tenzij ze misschien ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt.
Mijn tip is dan ook om psychische problemen voor je te houden. Bespreek dit alleen met een arts/medicus, want veel andere mensen nemen het niet serieus en zeggen gewoon dat je normaal moet doen.
Dat is anders dan bijvoorbeeld met lichamelijke ziektes.
Als iemand zijn benen breekt, of een ernstige ziekte heeft zoals kanker, dan zie je duidelijk dat die persoon ziek is, pijn heeft, en het dus zwaar heeft.
Bij psychische problemen zie je dat niet, of in elk geval een stuk minder.
Ik heb bijvoorbeeld een jeugdtrauma waar ik tot op de dag van vandaag last van heb. Ik heb hier door de jaren heen een paar stoornissen en depressies aan overgehouden. Maar mensen begrijpen dit niet, inlevingsvermogen is beperkt, tenzij ze misschien ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt.
Mijn tip is dan ook om psychische problemen voor je te houden. Bespreek dit alleen met een arts/medicus, want veel andere mensen nemen het niet serieus en zeggen gewoon dat je normaal moet doen.
Deceit for a lifetime has taken it's toll.
An emotional void, I feel numb and cold.
You're all dead to me now. And has been for long.
The time has come to reap what you've sown.
An emotional void, I feel numb and cold.
You're all dead to me now. And has been for long.
The time has come to reap what you've sown.
Ik krijg persoonlijk gewoon weinig energie van depressief geouwehoer van mensen.
Natuurlijk sta ik incidenteel wel open voor een goed inhoudelijk gesprek en om even een paar uurtjes met iemand te 'sparren' over bepaalde problemen en daar mijn visie / feedback op te geven voor zover ik dat kan.
Maar daarna is het ook wel weer leuk geweest wat mij betreft. We hebben met zijn allen tegenwoordig al weinig vrije tijd, die vul ik dan liever op een positieve manier in waar ik energie van krijg in plaats van dat het constant over ellende gaat.
Natuurlijk sta ik incidenteel wel open voor een goed inhoudelijk gesprek en om even een paar uurtjes met iemand te 'sparren' over bepaalde problemen en daar mijn visie / feedback op te geven voor zover ik dat kan.
Maar daarna is het ook wel weer leuk geweest wat mij betreft. We hebben met zijn allen tegenwoordig al weinig vrije tijd, die vul ik dan liever op een positieve manier in waar ik energie van krijg in plaats van dat het constant over ellende gaat.
Nee, die hebben andere dingen meegemaakt waar jij dan weer niks van weet.quote:Op zaterdag 16 juni 2018 23:12 schreef Harvest89 het volgende:
Er is een steeds groter gebrek aan empathie als het gaat om psychische problematiek.
Dat is anders dan bijvoorbeeld met lichamelijke ziektes.
Als iemand zijn benen breekt, of een ernstige ziekte heeft zoals kanker, dan zie je duidelijk dat die persoon ziek is, pijn heeft, en het dus zwaar heeft.
Bij psychische problemen zie je dat niet, of in elk geval een stuk minder.
Ik heb bijvoorbeeld een jeugdtrauma waar ik tot op de dag van vandaag last van heb. Ik heb hier door de jaren heen een paar stoornissen en depressies aan overgehouden. Maar mensen begrijpen dit niet, inlevingsvermogen is beperkt, tenzij ze misschien ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt.
Mijn tip is dan ook om psychische problemen voor je te houden. Bespreek dit alleen met een arts/medicus, want veel andere mensen nemen het niet serieus en zeggen gewoon dat je normaal moet doen.
Omnibus in omnibus.
Ad Maiorem Dei Gloriam
Ad Maiorem Dei Gloriam
Vandaar ook mijn tip die ik een alinea verder geef.quote:
[..]
Nee, die hebben andere dingen meegemaakt waar jij dan weer niks van weet.
Deceit for a lifetime has taken it's toll.
An emotional void, I feel numb and cold.
You're all dead to me now. And has been for long.
The time has come to reap what you've sown.
An emotional void, I feel numb and cold.
You're all dead to me now. And has been for long.
The time has come to reap what you've sown.
Is geen tip. Is een verwijtquote:
[..]
Vandaar ook mijn tip die ik een alinea verder geef.
Omnibus in omnibus.
Ad Maiorem Dei Gloriam
Ad Maiorem Dei Gloriam
Oke Henk.quote:
Deceit for a lifetime has taken it's toll.
An emotional void, I feel numb and cold.
You're all dead to me now. And has been for long.
The time has come to reap what you've sown.
An emotional void, I feel numb and cold.
You're all dead to me now. And has been for long.
The time has come to reap what you've sown.
De problemen van anderen boeit mensen meestal niet, omdat zij er zelf niet mee hoeven te dealen. Denk ook dat het komt doordat ze zelf niet weten hoe ze om moeten gaan met die problemen. Ze weten hoogstwaarschijnlijk ook niet hoe het voelt om die ander te zijn (hoe zij denken en zich voelen) en daardoor zullen de mensen met de problemen zich al snel 'onbegrepen' voelen. En terecht.
Mensen zijn nou eenmaal egoïstisch en oppervlakkig. Alleen dierbaren zullen zich bekommeren om de problemen van een geliefde, maar verder kijkt inderdaad niemand om.
Wel veel levensvragen.
Mensen zijn nou eenmaal egoïstisch en oppervlakkig. Alleen dierbaren zullen zich bekommeren om de problemen van een geliefde, maar verder kijkt inderdaad niemand om.
Wel veel levensvragen.
you only get one shot, do not miss your chance to blow
Goed topic. Blij om dit te lezen. Relativeren lijkt me idd de enige oplossing voor bijna alle psychische problemen.
Ik denk dat het aan het gemak ligt waarin de gevoelens van anderen te negeren zijn. Als mensen negeren dat een ander zich rot voelt of (wat veel vaker voorkomt en de norm is) iemand de schuld geeft dat diegene zich rot voelt, dan zitten daar geen consequenties aan vast. Alleen maar positieve, want iedereen behalve die persoon zelf heeft er last van als diegene aangeeft zich rot te voelen, dus als dit gedrag wordt bestraft zal degene die dit doet alleen maar steun krijgen.
Daarnaast is het nutteloos om je rot te voelen, mensen mogen niet nutteloos zijn want iedereen wil zich alleen maar goed voelen en dat kan alleen als ze geen last hebben van de gevoelens van andere mensen, als andere mensen doorgaan met hun productiviteit en dingen doen en zo vrolijk mogelijk overkomen, daar heb je geen pauzes in.
Mensen willen van andere mensen alleen maar de leuke kanten zien, dat is nu eenmaal een feit.
Voor mij hoeft veel sociaal contact dan ook niet meer, familie, paar vrienden en collega's vind ik dan nog wel verdraaglijk om bij te moeten acteren als het niet te lang duurt, maar de meeste mensen hinderen je alleen maar in je eigen geluk, door van je te eisen dat je 24/7 acteert en je gevoelens onderdrukt en je dan beledigen als je eerlijk bent of de act een keer niet genoeg lukt. Erkend als het wel lukt wordt je inderdaad niet want onderdrukking van gevoelens is immers vanzelfsprekend. Als mensen je wel een goed gevoel willen geven is dat lief bedoeld maar ook dan heb je er niks aan. Ze zijn dan vaak totaal niet meer realistisch en ontkennen je problemen in de hoop dat je dat ook doet en zij ook snel weer verder kunnen met hun leven. Of het na de ontkenning van het probleem beter gaat interesseert hen natuurlijk niet, de ontkenning was het doel op zich geworden, maar dat valt ook nauwelijks te verwijten aangezien iedereen egocentrisch is en je dan eigenlijk gestoord bent en misbruik van je laat maken als je dat niet bent. Trouwens, veel problemen komen immers ook voort uit het feit dat mensen te realistisch zijn en zich teveel met de werkelijkheid bezig houden, terwijl die uiteindelijk niets voor hoeft te stellen als je er niks aan hebt, voor sommige self help goeroes is alleen het aan aanvaarden van de realiteit als die je slecht doet voelen al crimineel, en kun je dus beter een positief leven verzinnen dan een negatief leven leiden . Als ze ook gelijk hebben dan voel je je alsnog bezwaard dat je heb hebt opgezadeld met je negatieve gevoelens. Mensen die het iets kan schelen weten de oplossing ook niet, en daardoor gaan zij zich ook slecht voelen. Als psychiaters/psychologen geestelijke ziekten en het verschil daartussen en tussen je "gewoon" slecht voelen al niet begrijpen en het publiek hier niet helder over kunnen voorlichten en er geen oplossing voor hebben, hoe moeten vrienden zonder zo'n opleiding dat dan wel hebben? Het is kortom het beste om een keuze te maken denk ik, accepteren dat je geen negatieve gevoelens mag hebben en de vaardigheid van het onderdrukken van je emoties en eigen doelstellingen/verlangens echt perfectioneert of je zo veel mogelijk sociaal isoleren.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 17-06-2018 00:56:09 ]
Die zeggen door bezuinigingen en door hun filosofie tegenwoordig ook vaak stel je niet aan.quote:
Mijn tip is dan ook om psychische problemen voor je te houden. Bespreek dit alleen met een arts/medicus, want veel andere mensen nemen het niet serieus en zeggen gewoon dat je normaal moet doen.
Ik denk dat het aan het gemak ligt waarin de gevoelens van anderen te negeren zijn. Als mensen negeren dat een ander zich rot voelt of (wat veel vaker voorkomt en de norm is) iemand de schuld geeft dat diegene zich rot voelt, dan zitten daar geen consequenties aan vast. Alleen maar positieve, want iedereen behalve die persoon zelf heeft er last van als diegene aangeeft zich rot te voelen, dus als dit gedrag wordt bestraft zal degene die dit doet alleen maar steun krijgen.
Daarnaast is het nutteloos om je rot te voelen, mensen mogen niet nutteloos zijn want iedereen wil zich alleen maar goed voelen en dat kan alleen als ze geen last hebben van de gevoelens van andere mensen, als andere mensen doorgaan met hun productiviteit en dingen doen en zo vrolijk mogelijk overkomen, daar heb je geen pauzes in.
Mensen willen van andere mensen alleen maar de leuke kanten zien, dat is nu eenmaal een feit.
Voor mij hoeft veel sociaal contact dan ook niet meer, familie, paar vrienden en collega's vind ik dan nog wel verdraaglijk om bij te moeten acteren als het niet te lang duurt, maar de meeste mensen hinderen je alleen maar in je eigen geluk, door van je te eisen dat je 24/7 acteert en je gevoelens onderdrukt en je dan beledigen als je eerlijk bent of de act een keer niet genoeg lukt. Erkend als het wel lukt wordt je inderdaad niet want onderdrukking van gevoelens is immers vanzelfsprekend. Als mensen je wel een goed gevoel willen geven is dat lief bedoeld maar ook dan heb je er niks aan. Ze zijn dan vaak totaal niet meer realistisch en ontkennen je problemen in de hoop dat je dat ook doet en zij ook snel weer verder kunnen met hun leven. Of het na de ontkenning van het probleem beter gaat interesseert hen natuurlijk niet, de ontkenning was het doel op zich geworden, maar dat valt ook nauwelijks te verwijten aangezien iedereen egocentrisch is en je dan eigenlijk gestoord bent en misbruik van je laat maken als je dat niet bent. Trouwens, veel problemen komen immers ook voort uit het feit dat mensen te realistisch zijn en zich teveel met de werkelijkheid bezig houden, terwijl die uiteindelijk niets voor hoeft te stellen als je er niks aan hebt, voor sommige self help goeroes is alleen het aan aanvaarden van de realiteit als die je slecht doet voelen al crimineel, en kun je dus beter een positief leven verzinnen dan een negatief leven leiden . Als ze ook gelijk hebben dan voel je je alsnog bezwaard dat je heb hebt opgezadeld met je negatieve gevoelens. Mensen die het iets kan schelen weten de oplossing ook niet, en daardoor gaan zij zich ook slecht voelen. Als psychiaters/psychologen geestelijke ziekten en het verschil daartussen en tussen je "gewoon" slecht voelen al niet begrijpen en het publiek hier niet helder over kunnen voorlichten en er geen oplossing voor hebben, hoe moeten vrienden zonder zo'n opleiding dat dan wel hebben? Het is kortom het beste om een keuze te maken denk ik, accepteren dat je geen negatieve gevoelens mag hebben en de vaardigheid van het onderdrukken van je emoties en eigen doelstellingen/verlangens echt perfectioneert of je zo veel mogelijk sociaal isoleren.
[ Bericht 0% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 17-06-2018 00:56:09 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Meer een filosofische discussie over het leven zelf.quote:Op zaterdag 16 juni 2018 23:55 schreef eensaillantdetail het volgende:
De problemen van anderen boeit mensen meestal niet, omdat zij er zelf niet mee hoeven te dealen. Denk ook dat het komt doordat ze zelf niet weten hoe ze om moeten gaan met die problemen. Ze weten hoogstwaarschijnlijk ook niet hoe het voelt om die ander te zijn (hoe zij denken en zich voelen) en daardoor zullen de mensen met de problemen zich al snel 'onbegrepen' voelen. En terecht.
Mensen zijn nou eenmaal egoïstisch en oppervlakkig. Alleen dierbaren zullen zich bekommeren om de problemen van een geliefde, maar verder kijkt inderdaad niemand om.
Wel veel levensvragen.
We zijn gewend om gedrag te onderscheiden in goed en slecht. Maar stel dat er alleen maar goede mensen op de wereld zijn die allemaal voor elkaar zorgen. Dan is er dus ook geen corruptie en verdeeldheid.
Er zijn nu al veel teveel mensen. Dat wordt dat denk ik eerst erger, maar na verloop van tijd wordt de mensheid steeds zwakker. De zwakke individuen worden volledig opgenomen in de groep. De extra aandacht en zorg die deze mensen vragen, gaat ten koste van henzelf en hun eigen nageslacht. En als zwakke individuen evenveel aantrekkingskracht uitoefenen op mensen dan sterke individuen, worden er zwakke genen doorgegeven en neemt men zwak gedrag van elkaar over.
Klinkt allemaal heel cru. Maar als je weleens een natuurdocu hebt gezien, weet je bijvoorbeeld misschien dat leeuwen ook heel wreed de jongen van een wijfje doodbijten. Mensen zijn echt niet zoveekl beschaafder dan dieren.
Ik weet dat het erg pijn kan doen als je door anderen niet wordt begrepen, omdat je je dan eenzaam en hulpeloos kan voelen. Maar medeleven kan je niet bij mensen afdwingen.quote:
Er is een steeds groter gebrek aan empathie als het gaat om psychische problematiek.
Dat is anders dan bijvoorbeeld met lichamelijke ziektes.
Als iemand zijn benen breekt, of een ernstige ziekte heeft zoals kanker, dan zie je duidelijk dat die persoon ziek is, pijn heeft, en het dus zwaar heeft.
Bij psychische problemen zie je dat niet, of in elk geval een stuk minder.
Ik heb bijvoorbeeld een jeugdtrauma waar ik tot op de dag van vandaag last van heb. Ik heb hier door de jaren heen een paar stoornissen en depressies aan overgehouden. Maar mensen begrijpen dit niet, inlevingsvermogen is beperkt, tenzij ze misschien ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt.
Mijn tip is dan ook om psychische problemen voor je te houden. Bespreek dit alleen met een arts/medicus, want veel andere mensen nemen het niet serieus en zeggen gewoon dat je normaal moet doen.
Er kunnen nou eenmaal erge dingen gebeuren in het leven en de een heeft veel meer mazzel dan de ander. Een psychische stoornis hebben, is kut, want jouw emoties worden daardoor heftiger, instabieler en maken dat jouw vermogen er objectief en rationeel over te kunnen nadenken wordt vertroebeld.
However, count your blessings. Als je beschikt over een goed stel hersenen, inlevingsvermogen, zelfreflectie en doorzettingsvermogen, maak je veel kans om je situatie steeds meer hanteerbaar te maken en ook meer kwaliteit uit het leven te halen.
Hoewel je er dus niet vanuit mag gaan dat iedereen je begrijpt, kan je er wel vanuit gaan dat op deze aardkloot minimaal een paar mensen moeten rondlopen die dat wel doen.
Ik heb t/m vorig jaar ergens gewerkt waarbij ik dacht dat ik mijn plek had gevonden. Heel lang verhaal om dit uit te leggen, maar er werken voornamelijk mensen die zelf ook hun psychische bagage hebben. Ik dacht daar mijn soulmates gevonden te hebben, want de veiligheid die ik daar voelde deed mij erg goed. Maar uiteindelijk kwamen er toch zoveel complicaties dat ik besloot er weg te gaan. Veel mensen die daar werken, gebruiken de werkplek als een soort veilige haven tegen de boze buitenwereld. Ze gaan ook alleen maar met elkaar om. Maar in deze zogenaamde veilige haven gebeuren evengoed dingen die niet goed zijn.
Ik vind het jammer om te zien dat sommige ex-collega's leven alsof ze zwaar gestoorde psychiatrische patiënten zijn, terwijl ze genoeg in hun mars hebben om hun leven weer op te pakken en er echt wat succesvols van te maken. Maar ook dat is iets wat ik niet bij hen kan afdwingen; ze kiezen zelf voor wat ze doen.
Volgens mij verwar je 'begrip/erkenning' met 'medelijden/zielig vinden'. De meeste mensen hebben wel begrip voor het feit dat iets klote is en dat je ergens last van hebt, maar niemand heeft er iets aan om daarin te blijven hangen. Ja het is kut, ja het is naar, maar het is zoals het is. Je kunt twee dingen doen: omgaan met hoe de situatie is, keihard aan het werk gaan om te leren het te accepteren en er het beste van te maken. Of je kunt blijven hangen in hoe erg het allemaal wel niet is, blijven roepen dat je er niks aan kunt doen, etc.
Welke van de twee zal je verder brengen in het leven denk je?
Welke van de twee zal je verder brengen in het leven denk je?
En er zijn mensen die keihard met zichzelf aan de slag gaan en er mee om leren gaan en er sterker van worden.quote:Fungeert de eenzaamheid door miskenning door omgeving ook als een soort beproeving? Mensen die het leven erg zwaar vinden, kunnen daar verschillend op reageren. Er zijn mensen die zelf net alsof doen alsof het er niet is. Er zijn mensen die het niet kunnen verdragen en suicide plegen. Er zijn ook mensen die heel destructief bezig zijn en in hun ellende blijven hangen.
Nee hoor, ik ben niet in de war.quote:
Volgens mij verwar je 'begrip/erkenning' met 'medelijden/zielig vinden'.
Ik denk dat je het onderwerp van het topic niet helemaal snapt. Of je trekt er verkeerde conclusies bij.
Dat komt doordat mensen de illusie en het ideaal van een absolute vrije wil dat zich volledig vrij beweegt 'as if in a vacuüm', als zoete koek vreten. Ze snappen niet hoe cognitie, biologie en psyche werken. Daarom lijkt iemand al snel een aansteller of een luie donder omdat ze denken dat je zomaar even omschakelt, terwijl ze dagelijks geconfronteerd worden met het feit dat dit simpelweg onmogelijk is. De mensheid wil niet erkennen dat ze niet geheel vrij is noch in controle is. Daarnaast doet het af aan hun eigen prestaties.quote:
Er is een steeds groter gebrek aan empathie als het gaat om psychische problematiek.
Dat is anders dan bijvoorbeeld met lichamelijke ziektes.
Als iemand zijn benen breekt, of een ernstige ziekte heeft zoals kanker, dan zie je duidelijk dat die persoon ziek is, pijn heeft, en het dus zwaar heeft.
Bij psychische problemen zie je dat niet, of in elk geval een stuk minder.
Ik heb bijvoorbeeld een jeugdtrauma waar ik tot op de dag van vandaag last van heb. Ik heb hier door de jaren heen een paar stoornissen en depressies aan overgehouden. Maar mensen begrijpen dit niet, inlevingsvermogen is beperkt, tenzij ze misschien ongeveer hetzelfde hebben meegemaakt.
Mijn tip is dan ook om psychische problemen voor je te houden. Bespreek dit alleen met een arts/medicus, want veel andere mensen nemen het niet serieus en zeggen gewoon dat je normaal moet doen.
Antwoord op je vraag in de TT. Mensen die erkenning van anderen verlangen lopen vaak over van zelfcompassie. Ze overdrijven hun negatieve gevoelens, en met een beetje pech negeren ze ook nog zelfkritiek. Het wordt regelmatig een irrationeel niveau.
En als het hart dan gelucht moet worden, dan wordt er gevraagd om te luisteren. Wat er dan bedoeld wordt is niet meer dan aanhoren. Want o wee, als je iets van een oplossing aandraagt, dan blijf je opeens in gebreke met het geven van erkenning.
Dus nee, erkenning van anderen is vaak niets meer dan een alibi zoeken om te blijven zwelgen. De enige erkenning die belangrijk is, is je eigen erkenning. Die moet gepaard gaan met een stukje (niet te veel) zachtaardigheid naar jezelf toe, een stukje begrip dat onvolkomenheden menselijk zijn, en dat je je emoties op een gebalanceerde manier benaderd (zodanig dat je jezelf er niet mee gaat identificeren). Dat kan ook niemand anders voor je doen.
En als het hart dan gelucht moet worden, dan wordt er gevraagd om te luisteren. Wat er dan bedoeld wordt is niet meer dan aanhoren. Want o wee, als je iets van een oplossing aandraagt, dan blijf je opeens in gebreke met het geven van erkenning.
Dus nee, erkenning van anderen is vaak niets meer dan een alibi zoeken om te blijven zwelgen. De enige erkenning die belangrijk is, is je eigen erkenning. Die moet gepaard gaan met een stukje (niet te veel) zachtaardigheid naar jezelf toe, een stukje begrip dat onvolkomenheden menselijk zijn, en dat je je emoties op een gebalanceerde manier benaderd (zodanig dat je jezelf er niet mee gaat identificeren). Dat kan ook niemand anders voor je doen.
|
|
