Depressieve moeder, uit huis gaan?

Ik heb een andere situatie maar het is ook niet altijd fijn thuis. Ik kan je wel zeggen; ga. Hoe meer jij dit los laat, hoe beter het voor jou is. Er zal een stukje druk van je ouders wegvallen (voor jou zorgen etc.) waardoor zij iets meer rust kunnen krijgen.
Afgezien van dat helpen waar je kan in het huis momenteel.
Voel je niet een slechte dochter. Dit zijn problemen waar je niet uit komt door je dochter alle taken te geven, of gewoon de schuld op te leggen. Jij moet beginnen met je eigen leven en dit zal je zeker tegenhouden (zeker ook met langer wachten).
Dat jij al voelt dat er een last op je ligt is niet goed, en dat zal ook niet veranderen tot jij zelf deze negativiteit doorbreekt.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 19:10 schreef Anneloos het volgende:
De titel zegt het misschien al, maar ik denk al een aantal jaar er aan om uit huis te gaan.

Achtergrond info:
Al jaren kampen diverse familieleden in ons gezin met klachten van depressiviteit en angststoornissen.

Ik ben de enige die niet aan de medicatie zit of niet in behandeling is. Ik loop wel bij de huisarts waar een psycholoog aanwezig is, om aan mijn concentratieproblemen te werken. Ik gok dat ik een vorm van adhd heb, maar de huisarts geeft mij liever niet gelijk een stempel wat ik wel kan waarderen. (adhd komt ook voor in ons gezin).

Situatie nu:
Er wordt alleen maar geklaagd bij ons thuis. Ik ben constant bezig met brandjes blussen, maar ik heb ook mijn leven. Ik ben dagelijks druk met mijn studie en een bijbaantje.

Ze zitten elkaar allemaal af te katten en negativiteit te verspreiden. Hierdoor merk ik zelf ook dat ik negatieve buien krijg, omdat ik gewoon niet altijd de positieve blije ik kan zijn als dit speelt.

Mijn moeder kampt nu met depressiviteit. Ze is niet echt onder behandeling, ze geven haar medicatie en eens in de twee weken ziet ze een psycholoog volgens mij. Ik probeer iedereen er zo op aan te sturen dat ze haar moeten ondersteunen en dat ze positief moeten zijn, maar het lijkt geen effect te hebben.

Ik ben bang dat ik het op een gegeven moment niet meer trek en ook in zo’n negatieve spiraal begin te komen. Ik twijfel dan ook echt om uit huis te gaan, maar ik voel mij dan een slechte dochter. Ik heb het idee dat er een last op mij ligt om de boel draaiende te houden.

Iemand die dit ook heeft meegemaakt en die tips heeft?

Wie is iedereen? Hoeveel mensen wonen met jou in huis? Waarom is je moeder depressief?

quote:

Op zondag 27 mei 2018 19:18 schreef Anneloos het volgende:

[..]

Het ligt niet aan de zorg. Ik ben redelijk zelfstandig. Ik was mijn eigen kleding. Doe regelmatig boodschappen, kook als ik kan en verdien mijn eigen geld.

Ik hoop gewoon dat ze het kunnen begrijpen.

Soms is het verstandig om begrip af te dwingen. Kies voor jezelf, daar leren ze ook van. Misschien dat ze dan gaan merken dat ze meer begrip moeten hebben voor je moeder.

Hoe oud ben je? Het is vrij normaal om op een gegeven moment het huis uit te gaan, waarom zouden je ouders dat niet OK vinden?

quote:

Op zondag 27 mei 2018 19:21 schreef Anneloos het volgende:

[..]

Op dit moment zijn wij met ze vieren. Mijn moeder kampt al jaren met angststoornissen! Ze komt wel het huis uit, maar niet heel veel! Ze werkt al jaren niet meer wat ze nu best jammer vind! Heeft wel wat vriendinnen maar die ziet ze niet vaak!

En waarom lukt het je moeder niet om er zelf uit te komen?

quote:

Op zondag 27 mei 2018 19:18 schreef Anneloos het volgende:

[..]

Het ligt niet aan de zorg. Ik ben redelijk zelfstandig. Ik was mijn eigen kleding. Doe regelmatig boodschappen, kook als ik kan en verdien mijn eigen geld.

Ik hoop gewoon dat ze het kunnen begrijpen.

Misschien dat ze het eerst niet begrijpen, is ook logisch, hun kleine kind groeit op. Geef dat in ieder geval tijd. Ik betwijfel dat ze je het zullen kwalijk nemen, gun jezelf ook een beetje, als depressie etc. in je familie zit kan het jou ook overkomen, dat is nu niet zo en beter het te ontwijken.

Je moet toch een keer uit huis dus waarom niet nu.

Hoe oud ben je? Waarom zou je niet uit huis gaan?

Allereerst: ik vind het erg rot voor je dat je dit door moet maken. Ik sluit me aan bij het advies dat op jezelf wonen een stuk beter kan zijn voor je gezondheid en je geluk, maar ik vind het iets te kort door de bocht.

Het is niet makkelijk om opeens je eigen huishouden te moeten runnen, helemaal niet als je er alleen voor staat. Het is ook niet makkelijk om een woning te vinden die je kunt betalen waar je je prettig voelt, in een prettige buurt en gunstige ligging ten opzichte van school, werk en openbaar vervoer.

Dat kan ook zwaar op je gaan wegen, terwijl je misschien juist minder belastbaar bent. Ik zeg dit vanuit mijn eigen ervaring. Wel kan het zo zijn dat je relatie met je moeder en familie beter wordt als je afstand neemt, omdat je gemist wordt.

Als je de jongste bent en er woont nog iemand thuis, zou ik de kans wel grijpen. Als laatste weg gaan lijkt me moeilijk.

Anderzijds kan het nog wel eens tegenvallen. Ook als je elders woont kan iemand nog steeds een hoop negativiteit in je leven brengen en/of meesleuren in emotionele ellende.

Kortom: het kan een verstandige keuze zijn, maar verwacht niet te veel van de 'verlossing'.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 19:18 schreef Anneloos het volgende:

[..]

Ik hoop gewoon dat ze het kunnen begrijpen.

Je leeft ook voor jezelf. Als ze t niet gegrijpen dan blijf je angstvallig thuis wonen? Je moet jezelf echt meer vrijheid gunnen dan dit. Kans is groot dat begrip sowieso pas veel later komt.

Kijk eens rond wat de mogelijkheden zijn om op jezelf te gaan. Wie weet brengt het de nodige positiviteit. Ongeacht gezinssituatie, zal t toch ooit eens zover moeten zijn.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 19:18 schreef Anneloos het volgende:
Ik hoop gewoon dat ze het kunnen begrijpen.

Ik hoop het ook voor je. Maar begrip kan je helaas op geen enkele manier bij anderen afdwingen.

Om het even cru te zeggen: de enige persoon waar je echt op aan kan in het leven ben je zelf. Ga eens uit van de ergste situatie die er kan gebeuren, namelijk dat je familie tot aan hun dood in de slachtofferrol blijft hangen en te weinig of helemaal geen motivatie opbrengt om daar verandering in te brengen. Ik begrijp alle gevoelens van machteloosheid die je dan voelt heel goed en ook de hoop die je wilt blijven koesteren dat het goed komt. En je moet altijd doen wat voor jezelf het beste voelt. Als jij heel sterk voelt dat je al je energie wilt steken om je familie te helpen, moet je dat doen, ook al zegt iedereen dat je dat niet moet doen. Het is jouw leven, jij bepaalt hoe je dat vorm geeft en niemand anders. Ik kan het 100.000x stom en achterlijk vinden van jou, maar je overtreedt hiermee geen wet, dus ik of wie dan ook heeft niks te bepalen.

Maar dat geldt dus ook voor jouw familie. Ze kunnen niet bij jou afdwingen dat je ze helpt. Als jij er bijvoorbeeld voor kiest dat je het contact met ze verbreekt, dan mogen ze dat 100.000x heel gemeen vinden van jou, maar dan hebben ze gewoon pech gehad, want jij bent niks verschuldigd aan hen.

Ik snap dat zoiets voor jou egoïstisch kan voelen, maar je hebt in dit topic al het tegendeel daarvan laten zien, namelijk dat je jouw eigen behoeften en wensen opzij kan schuiven voor een ander. Dit siert je, maar laat dit niet jouw eigen ondergang worden.

Ik heb zelf in mijn leven altijd de fout gemaakt om mezelf niet serieus te nemen en anderen te laten bepalen hoe ik moet leven. Ik heb tig psychologen, behandelingen en weet ik wat allemaal gehad.

Maak niet dezelfde fouten als ik. Ergens - achter de chaos van gedachten en gevoelens - weet je waarschijnlijk best wat je moet doen. Richt je daarop, laat je door niemand aanpraten dat je fout bezig bent als ze daarvoor verder geen argumenten kunnen geven die jou oprecht van hun gelijk kunnen overtuigen.

Maar waar haal je dan het idee vandaan dat jouw moeder graag wil dat je thuis blijft wonen? Of geldt dat vooral voor je vader/broer?
Die doen blijkbaar niet genoeg om de sfeer positiever te krijgen ook al doe jij er wel je best voor. Waarom zou je dan voor hen blijven?

Op het moment dat je eigen geluk en welzijn in gevaar komt moet je voor jezelf kiezen. Jezelf omringen met depressieve mensen doet niemand goed. Ik zou wel goed uitzoeken of het financieel mogelijk is om om jezelf te gaan wonen.

quote:

Op zondag 27 mei 2018 19:18 schreef Anneloos het volgende:
Ik hoop gewoon dat ze het kunnen begrijpen

Ik zou er van uit gaan dat ze het niet begrijpen. Dan kan het alleen maar mee vallen.

Laat de zorg aan de professionals over. Ik denk dat het een illusie is dat jij het beter kan dan een goed opgeleidde psycholoog.

Ik heb er nog even over nagedacht en bij deze. Misschien heb je er wat aan en misschien ook niet. Zie maar...

Als ik jou hoor over je moeder met depressies en angststoornissen en daarom het huis niet uit durven, herken ik dat heel erg. Nog steeds vind ik dat jij geen slechte dochter bent en je bent je moeder niks verplicht. Maar het antwoord "kies voor jezelf en je moeder gaat maar naar een psycholoog" is wel kort door de bocht, dus ik begrijp wel waarom dit zo moeilijk is voor je. Het is toch je moeder...

Wat je zou kunnen doen, is met haar dingen ondernemen zodat ze daarmee ook het huis uit komt. Als het lukt, maak er dan een middaguitje van, of als dat te hoog gegrepen is voor haar, ga dan boodschappen doen met haar of even in het park zitten. Je hebt haar dan alleen en je kan dan met haar praten zonder dat anderen zich ermee bemoeien.

Achter die depressiviteit en angstaanvallen zit waarschijnlijk een groot gevoel van machteloosheid. Probeer er met haar achter te komen wat er precies aan de hand is en waarom ze die angstaanvallen krijgt. Als dat wat meer helder is, krijgt je moeder voor haarzelf meer concreet wat ze kan doen om daarvan af te komen.

Het is niet jouw plicht om dit allemaal voor haar te doen. Maar ik las "een opgeleid psycholoog zal het wel beter kunnen dan jij". Dat is helaas niet altijd het geval. Zo'n psych ziet haar alleen in zijn spreekkamer en kan zich alleen een beeld vormen van de problematiek n.a.v. wat hij ziet en verteld krijgt. Hij ziet daarbij nog veel andere clienten. Angstaanvallen en depressies gaan meestal niet weg door een gesprek 1x per 2 weken.

Wat is ze verder voor vrouw? Is het puur haar angst en gebrek aan zelfvertrouwen wat haar zo afhankelijk maakt? Of is ze ook qua persoonlijkheid heel rigide en kan je sowieso slecht contact krijgen met haar?