Waar haal jij op dit moment je motivatie uit?

Ik haal motivatie uit het feit.. dat ik gewoon gelukkig wil zijn.

Kort maar krachtig.

Erg herkenbaar topic voor hoe ik me op dit moment voel. Inmiddels harken mijn vriendin en ik samen ruim meer dan een ton bruto binnen per jaar, maar het leven lijkt er alleen maar saaier op te worden. Inmiddels heb ik zowat alles dat ik nodig heb al, heb geen echt grote wensen meer. Uit sport haal ik geen voldoening, na 2 jaar op rij de 10km te hebben gelopen bij een wedstrijd was ik er bijvoorbeeld he-le-maal klaar mee, als ik een uurtje op de mountainbike heb gezeten vind ik het wel genoeg geweest in tegenstelling tot vrienden die alsmaar verder en sneller willen. Elke dag hobbel ik maar weer naar mijn best prima werk om daar mijn ding te gaan doen. 3x per jaar zit ik in het buitenland wat ik wel echt geweldig vind, maar wat ook maar tijdelijk is en voor de rest kabbelt het maar voort.

Ik kan me ook niet echt een doel voorstellen dat ik per se wil halen. Ik heb wel hobby's en interesses, maar soms heb ik daar ook gewoon geen zin in na een stressvolle dag op het werk. Daarnaast merk ik ook wel dat naarmate je ouder wordt, je sociale contacten toch een stuk minder worden en ik merk vooral de laatste tijd dat dat toch wel begint op te breken. Je wereldje kan daardoor vaak erg klein worden. Ik probeer soms wel iets te verzinnen om uit die onverschilligheid te komen en soms leef ik dan ook even op, maar ik merk dat ik er steeds sneller weer in terugval.

quote:

Op maandag 16 april 2018 22:34 schreef Metalfreak het volgende:
Erg herkenbaar topic voor hoe ik me op dit moment voel. Inmiddels harken mijn vriendin en ik samen ruim meer dan een ton bruto binnen per jaar, maar het leven lijkt er alleen maar saaier op te worden. Inmiddels heb ik zowat alles dat ik nodig heb al, heb geen echt grote wensen meer. Uit sport haal ik geen voldoening, na 2 jaar op rij de 10km te hebben gelopen bij een wedstrijd was ik er bijvoorbeeld he-le-maal klaar mee, als ik een uurtje op de mountainbike heb gezeten vind ik het wel genoeg geweest in tegenstelling tot vrienden die alsmaar verder en sneller willen. Elke dag hobbel ik maar weer naar mijn best prima werk om daar mijn ding te gaan doen. 3x per jaar zit ik in het buitenland wat ik wel echt geweldig vind, maar wat ook maar tijdelijk is en voor de rest kabbelt het maar voort.

Ik kan me ook niet echt een doel voorstellen dat ik per se wil halen. Ik heb wel hobby's en interesses, maar soms heb ik daar ook gewoon geen zin in na een stressvolle dag op het werk. Daarnaast merk ik ook wel dat naarmate je ouder wordt, je sociale contacten toch een stuk minder worden en ik merk vooral de laatste tijd dat dat toch wel begint op te breken. Je wereldje kan daardoor vaak erg klein worden. Ik probeer soms wel iets te verzinnen om uit die onverschilligheid te komen en soms leef ik dan ook even op, maar ik merk dat ik er steeds sneller weer in terugval.

Ik denk dat dit het punt is waarop mensen vaak met kinderen beginnen. Het geeft wel een doel aan je leven.

(Meer een constatering, geen aanbeveling of zo).

Ik lees even mee.

Mag ik vragen hoe oud je bent TS?

quote:

Op maandag 16 april 2018 22:50 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Ik denk dat dit het punt is waarop mensen vaak met kinderen beginnen. Het geeft wel een doel aan je leven.

(Meer een constatering, geen aanbeveling of zo).

Ja, mijn vriendin begint er al vaak over, dus hou maar op Tja, heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik geen groot fan ben van kinderen, maar eentje kan ik nog wel handelen denk ik. Alleen die eerste paar jaar lijken me eigenlijk geen zak aan Als ik bijvoorbeeld het buurmeisje zie, die nu 5 is, daar moet ik af en toe best hard om lachen, maar daarvoor is het allemaal zo hulpeloos. Maar ik ben ook van mening dat een kind niet een doel op zich moet zijn omdat je voor de rest geen uitdaging meer hebt. Dan krijg je vaak van die vreselijke mensen die over niets anders meer kunnen praten dan hun kinderen en hun hele identiteit ophangen aan het bestaan van die kinderen. Daar kan ik dan ook heel slecht tegen

quote:

Op maandag 16 april 2018 22:58 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Ja, mijn vriendin begint er al vaak over, dus hou maar op Tja, heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik geen groot fan ben van kinderen, maar eentje kan ik nog wel handelen denk ik. Alleen die eerste paar jaar lijken me eigenlijk geen zak aan Als ik bijvoorbeeld het buurmeisje zie, die nu 5 is, daar moet ik af en toe best hard om lachen, maar daarvoor is het allemaal zo hulpeloos. Maar ik ben ook van mening dat een kind niet een doel op zich moet zijn omdat je voor de rest geen uitdaging meer hebt. Dan krijg je vaak van die vreselijke mensen die over niets anders meer kunnen praten dan hun kinderen en hun hele identiteit ophangen aan het bestaan van die kinderen. Daar kan ik dan ook heel slecht tegen

Klopt. Je wilt nog steeds je eigen persoon zijn en niet alleen een vader/moeder. Overigens is een kind ook al zodanig zwaar dat ik het bij twijfels en ‘geen groot fan zijn van’ er niet zo snel aan zou beginnen.

Vooral als je de eerste zoveel jaar niks aan vindt... en dan moet de puberteit nog komen.

quote:

Op maandag 16 april 2018 23:00 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Klopt. Je wilt nog steeds je eigen persoon zijn en niet alleen een vader/moeder. Overigens is een kind ook al zodanig zwaar dat ik het bij twijfels en ‘geen groot fan zijn van’ er niet zo snel aan zou beginnen.

Vooral als je de eerste zoveel jaar niks aan vindt... en dan moet de puberteit nog komen.

Als ik ervoor ga, weet ik ook dat ik er voor de volle 100% voor moet gaan en dat ben ik dan ook wel van plan hoor

Maar ik hoor het steeds vaker mannen zeggen dat ze die babytijd eigenlijk echt verschrikkelijk vinden, gelukkig begint dat taboe een beetje te vervagen. Die puberteit lijkt me daarentegen weer niet zo problematisch, maar misschien komt dat wel omdat ik zelf ook een makkelijke puber was

Gefeliciteerd, je hebt de keuze gemaakt tot saaie burger

quote:

Op maandag 16 april 2018 23:06 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Als ik ervoor ga, weet ik ook dat ik er voor de volle 100% voor moet gaan en dat ben ik dan ook wel van plan hoor

Maar ik hoor het steeds vaker mannen zeggen dat ze die babytijd eigenlijk echt verschrikkelijk vinden, gelukkig begint dat taboe een beetje te vervagen. Die puberteit lijkt me daarentegen weer niet zo problematisch, maar misschien komt dat wel omdat ik zelf ook een makkelijke puber was

Of mensen die spijt hebben van de keuze voor kinderen. Die zijn er helaas ook en spreken zich meer uit (man of vrouw).

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 07:32 schreef -Strawberry- het volgende:

Of mensen die spijt hebben van de keuze voor kinderen. Die zijn er helaas ook en spreken zich meer uit (man of vrouw).

Dat vind ik echt ontzettend erg. Je kunt weinig doen aan je gevoelens na je blijkbaar ondoordachte keuzes, maar het ook uitspreken? Dan zeg je zoiets als "laat maar, ik accepteer dit van mezelf, en anderen moeten dat ook doen".
Het is eerlijk, dat wel, maar hoe kan een kind dat accepteren? Tenzij iedereen zo'n mening heeft en niemand kinderen eigenlijk leuk vind behalve wat uitzonderingen, maar ze de schijn ophouden omdat ze denken dat het moet. Mijn ouders komen ook wel eens aan met "het was toch wel heeeeel anders dan we het hadden voorgesteld hoor" en dan denk ik "hou maar op, dat hoef ik niet te weten" maar aan de andere kant, het is wel weer nuttig, want dan weet ik iig zekerder dat ik er zelf waarschijnlijk niet aan begin.

[ Bericht 11% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 17-04-2018 08:49:41 ]

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 08:37 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dat vind ik echt ontzettend erg.
Je mag het best vinden, je kunt weinig doen aan je gevoelens na je blijkbaar ondoordachte keuzes, maar het ook uitspreken? Dan zeg je zoiets als "laat maar, ik accepteer dit van mezelf, en anderen moeten dat ook doen".
Het is eerlijk, dat wel, maar hoe kan een kind dat accepteren?

Hoezo? Dat hoeft toch ook niet richting de kinderen uitgesproken te worden? Maar ik ben wel blij dat mensen daar tegenwoordig wel eens wat eerlijker over durven te zijn. 50 jaar geleden was het bijvoorbeeld ook not done om überhaupt te scheiden van je partner, wat kreeg je dan? Van die relaties waarbij beiden doodongelukkig waren, maar het maar geaccepteerd moest worden dat je tot je dood aan elkaar vast zat. Moet je dan maar heel de tijd met je gevoelens opgekropt binnenin jezelf gaan rondlopen?

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 08:50 schreef Metalfreak het volgende:

Hoezo? Dat hoeft toch ook niet richting de kinderen uitgesproken te worden? Maar ik ben wel blij dat mensen daar tegenwoordig wel eens wat eerlijker over durven te zijn. 50 jaar geleden was het bijvoorbeeld ook not done om überhaupt te scheiden van je partner, wat kreeg je dan? Van die relaties waarbij beiden doodongelukkig waren, maar het maar geaccepteerd moest worden dat je tot je dood aan elkaar vast zat. Moet je dan maar heel de tijd met je gevoelens opgekropt binnenin jezelf gaan rondlopen?

Een scheiding is anders. Je kunt van elkaar af. Aan de andere kant kan zo'n opbiechting van een ouder misschien ook aanleiding zijn voor een scheiding tussen ouders en kind(eren) met als resultaat wellicht een gelukkiger leven apart ja.

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 10:35 schreef tailfox het volgende:

[..]

gewoon werken kan iedereen goed geld verdienen.

Er is een wezenlijk verschil tussen "tyfusrijk" en goed geld verdienen. Écht rijk ga je niet snel worden van in loondienst werken.

Ik ben er achter gekomen dat ik gelukkig ben als ik elke ~ 5 jaar een grote verandering maak. Zo ben ik 4 jaar geleden voor 2 jaar naar het buitenland vertrokken (EU), terug gekomen, huis gekocht, trouwen en leek ik helemaal gesetteld maar.. We zijn nu plannen aan het maken om voor langere tijd in de US te gaan wonen.

Kortom een beetje iets op de langere termijn om naar uit te kijken elke zoveel jaar en ik ben gelukkig. Dagelijks haal ik het uit kleine dingen:

* Lekker eten
* Goede games spelen
* Goede series / films kijken
* Food festivals, leuke dingen in de omgeving doen
* Veel hardlopen/sporten (ook weer met langere termijn doelen)

Ik denk niet dat ik ooit van me leven een gevoel van rust ga voelen en ik vind het wel prima. Ik heb ook 'geluk' dat ik een baan heb waar dit allemaal maar mee kan.

Op dit moment haal ik motivatie uit het vooruitzicht naar de stad te verhuizen, eens dezer maanden. Een wat drukker leven na het werk met sport, taalschool en sociale activiteiten is van daaruit makkelijk haalbaar:)

quote:

Op maandag 16 april 2018 22:58 schreef Metalfreak het volgende:

[..]

Ja, mijn vriendin begint er al vaak over, dus hou maar op Tja, heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik geen groot fan ben van kinderen, maar eentje kan ik nog wel handelen denk ik. Alleen die eerste paar jaar lijken me eigenlijk geen zak aan Als ik bijvoorbeeld het buurmeisje zie, die nu 5 is, daar moet ik af en toe best hard om lachen, maar daarvoor is het allemaal zo hulpeloos. Maar ik ben ook van mening dat een kind niet een doel op zich moet zijn omdat je voor de rest geen uitdaging meer hebt. Dan krijg je vaak van die vreselijke mensen die over niets anders meer kunnen praten dan hun kinderen en hun hele identiteit ophangen aan het bestaan van die kinderen. Daar kan ik dan ook heel slecht tegen

1 kind is toch prima. Sommige mensen vinden dat zielig of zo. Nooit echt begrepen.

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 10:35 schreef tailfox het volgende:

[..]

gewoon werken kan iedereen goed geld verdienen.

x inf.

Uberhaupt ''geld verdienen'' als doel hebben in het leven is al pauper overigens. Leer eens content zijn met de vreedzaamheid van de natuur oid.

- Dit soort advies mag je achterwegen laten op Fok, thanks -

[ Bericht 39% gewijzigd door STING op 17-04-2018 18:34:15 ]

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 10:35 schreef tailfox het volgende:

[..]

gewoon werken kan iedereen goed geld verdienen.

Als je echt wat kunt, sure. Wat kan jij?

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 10:57 schreef ex het volgende:
Ik ben er achter gekomen dat ik gelukkig ben als ik elke ~ 5 jaar een grote verandering maak. Zo ben ik 4 jaar geleden voor 2 jaar naar het buitenland vertrokken (EU), terug gekomen, huis gekocht, trouwen en leek ik helemaal gesetteld maar.. We zijn nu plannen aan het maken om voor langere tijd in de US te gaan wonen.

Kortom een beetje iets op de langere termijn om naar uit te kijken elke zoveel jaar en ik ben gelukkig. Dagelijks haal ik het uit kleine dingen:

* Lekker eten
* Goede games spelen
* Goede series / films kijken
* Food festivals, leuke dingen in de omgeving doen
* Veel hardlopen/sporten (ook weer met langere termijn doelen)

Ik denk niet dat ik ooit van me leven een gevoel van rust ga voelen en ik vind het wel prima. Ik heb ook 'geluk' dat ik een baan heb waar dit allemaal maar mee kan.

Die onrust doorbreekt de sleur, dus zou ook niet de rust willen vinden als ik jou was

quote:

Op dinsdag 17 april 2018 08:37 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Dat vind ik echt ontzettend erg. Je kunt weinig doen aan je gevoelens na je blijkbaar ondoordachte keuzes, maar het ook uitspreken? Dan zeg je zoiets als "laat maar, ik accepteer dit van mezelf, en anderen moeten dat ook doen".
Het is eerlijk, dat wel, maar hoe kan een kind dat accepteren? Tenzij iedereen zo'n mening heeft en niemand kinderen eigenlijk leuk vind behalve wat uitzonderingen, maar ze de schijn ophouden omdat ze denken dat het moet. Mijn ouders komen ook wel eens aan met "het was toch wel heeeeel anders dan we het hadden voorgesteld hoor" en dan denk ik "hou maar op, dat hoef ik niet te weten" maar aan de andere kant, het is wel weer nuttig, want dan weet ik iig zekerder dat ik er zelf waarschijnlijk niet aan begin.

Jij noemt het ondoordacht. Maar het kan ook gewoon tegenvallen hè. En je kan spijt hebben maar toch zielsveel van je kinderen houden.

Wat mij motiveert? Mijn kinderen.een goede toekomst kunnen geven. Mijn vrouw blij maken. Leuk werk waarin ik behalve wat geld verdien ook wat plezier kan hebben.

Verder is de beginnende lente momenteel voor mij ook echt iets om voor uit bed te springen in de ochtend. Heerlijk.

Een hoopvolle toekomst met uitzicht op nog heel veel mooie momenten.

Ik vind het zo'n belachelijke dooddoener dat je tevreden moet zijn met wat je hebt en bent. Zo eindig je in middelmatigheid. Nee, juist in alles potentie zien en constant naar verbeteringen zoeken in mezelf, alleen zo kan ik gemotiveerd leven.

quote:

Op donderdag 19 april 2018 17:47 schreef Gary_Oak het volgende:
Ik vind het zo'n belachelijke dooddoener dat je tevreden moet zijn met wat je hebt en bent. Zo eindig je in middelmatigheid. Nee, juist in alles potentie zien en constant naar verbeteringen zoeken in mezelf, alleen zo kan ik gemotiveerd leven.

Maar op een gegeven moment moet je iets kiezen en daar het beste van maken toch? Als je rond de dertig ben kan je niet in alles potentie zien, maar de situatie accepteren zoals het is.

Op dit moment haal ik motivatie uit mijn doel om emancipatie van mensen met een kwetsbaarheid te bereiken. Daarnaast goede gesprekken met vrienden.

quote:

Op donderdag 19 april 2018 18:05 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Maar op een gegeven moment moet je iets kiezen en daar het beste van maken toch? Als je rond de dertig ben kan je niet in alles potentie zien, maar de situatie accepteren zoals het is.

Jij wellicht. Ik niet.

quote:

Op donderdag 19 april 2018 18:16 schreef Gary_Oak het volgende:

[..]

Jij wellicht. Ik niet.

Wat doe jij dan om het beste te maken van de potentie die je ziet?