Dankjewel en dat is ook niet niks hoe het bij jou gaat. Ik herken je gevoel nog wel heel goed hoor. Ik ben ook zo depressief en wanhopig geweest en heb ook meerdere TS'en op mn naam staan. Toen zag ik ook echt niet meer in dat het ooit beter kon worden. Achteraf ben ik er nu echt blij om dat het niet gelukt is. Maar het is echt belangrijk dat je de juiste therapie en medicijnen krijgt en dat er niet alleen aan symptoombestrijding wordt gedaan. Want dan blijf je in dat cirkeltje zitten.quote:Op zondag 22 april 2018 14:27 schreef Mo0nlight het volgende:
[..]
Ik heb je hele verhaal gelezen, maar wat heb jij al veel meegemaakt! Vind het knap dat het nu wat beter met je gaat.
Het is inderdaad lastig om de dagen zelf helemaal te moeten invullen: ik zit wel opgenomen en heb therapieblokken, maar zelfs dat is moeilijk om me voor in te zetten. Ik ben zo depressief dat het me allemaal niet lukt en dat doet pijn. dan nog mijn lage zelfvertrouwen en de stemmen die me naar beneden praten.
Het is allemaal niet niks. Na een opname terug in de maatschappij is moeilijk. Vorig jaar zomer kreeg ik ontslag; omdat het geen nut had waar ik zat. Toen kwam ik twee weken thuis waar in het finaal mis is gegaan 2 keer een TS en in het ziekenhuis belandt. Toen werd ik weer opgenomen voor crisis. Ik heb de dagen gewoon mee geteld en in totaal al 447 dagen aan opname. Ik ben er helemaal zat van.
Bedankt dat je, je verhaal wou delen. Het geeft toch een soort motivatie. Hoelang het ook duurt allemaal in de psychiatrie dat het toch beter kan gaan worden. Ik moet het meer gaan vertrouwen.
Ja het is zo lastig. Elke dag voelt inderdaad weer als overleven, en het is zo’n moeilijke strijd.quote:Op zondag 22 april 2018 16:58 schreef _Hestia_ het volgende:
[..]
Dankjewel en dat is ook niet niks hoe het bij jou gaat. Ik herken je gevoel nog wel heel goed hoor. Ik ben ook zo depressief en wanhopig geweest en heb ook meerdere TS'en op mn naam staan. Toen zag ik ook echt niet meer in dat het ooit beter kon worden. Achteraf ben ik er nu echt blij om dat het niet gelukt is. Maar het is echt belangrijk dat je de juiste therapie en medicijnen krijgt en dat er niet alleen aan symptoombestrijding wordt gedaan. Want dan blijf je in dat cirkeltje zitten.
Maar ik weet heel goed hoe pijn het doet als het niet lukt en het allemaal zoveel energie kost. Als elke dag weer overleven is en je het liefst om 10 uur al weer terug je bed in wilt duiken. Of er überhaupt niet eens uitkomt.
Ik hoop echt dat het bij jou ook snel beter gaat. Blijf het idd een kans geven, je weet nooit hoe de toekomst eruit ziet
Mijn ervaring is dat forceren niet werkt. Wat veel beter werkt is door iets gemotiveerd raken/zijn.quote:Op woensdag 18 april 2018 17:58 schreef Mo0nlight het volgende:
[..]
Ja eigenlijk dwing ik mezelf soms een beetje en vind ik het dan ook helemaal niet leuk. Ik moet denk ik dingen niet geforceerd doen, dat word een drama.
Er is een reden waarom ik denk dat ik als ervaringsdeskundige een toegevoegde waarde kan zijn voor iemand die met de problemen kampt die ikzelf heb meegemaakt of bij lotgenoten van dichtbij heb zien meemaken.quote:Op woensdag 18 april 2018 19:01 schreef Mo0nlight het volgende:
[..]
Wat een mooi communicatieschema, ik denk daar eigenlijk hetzelfde over als jou.
Bij een autist worden zo snel vooroordelen genoemd, dat gaat eigenlijk nergens over. Hoe kan imand die niet autistisch is nou er zoveel over weten? Ik denk dat een autist zelf er het meest van weet.
Je bedoelt sociale dwang? Zeg maar dat je je verplicht voelt of soort van onder druk gezet om wel sociaal te doen met bepaalde anderen?quote:Bijzonder dat communicatie jou fascineert. Mij ook wel, maar opgegeven moment gaat het als verplicht voelen en daar ben ik altijd bang voor.
Ja, ik heb vooral schema's gehad. EMDR stond op zich op het programma, maar door vertragingen en andere dingen is dit nooit gebeurd. Ik weet eerlijk gezegd ook niet of dit op dit moment nog nuttig is voor mij, maar ik heb over EMDR wel goeie dingen gehoord.quote:Heb je nu dan ook trauma behandeling voor je cptss? Ze hebben dit bij mij ook gediagnosticeerd en ik ga starten met trauma behandeling EMDR.
Ik ben meer dan een kwart eeuw min of meer aaneengesloten depressief geweest, met suïcidale gedachten. Uiteindelijk ging 't wel over, maar ik heb wel 1 terugvalfase gehad. Nu weet ik wel waardoor dat kwam, het had met de structuur van m'n leven te maken en met zeg maar rotzooi uit m'n verleden.quote:Ik hoop dat het bij mij ook zo zal zijn als ik beter met mijn autistische eigenschappen kan omgaan, dat ik dan ook minder depressief ben. Soms lijkt het alsof het nooit over gaat. Ik ben bang dat ik voor altijd depressief zal zijn.
Dankquote:Ik vind het knap hoe je met alles omgaat! Ik leer echt dingen van jou bedankt daar voor
Als je suïcidale neigingen hebt ben je duidelijk niet in een gezonde state of mind. Niet gek dat je in behandeling moet blijven. Maar je denkt toch niet dat therapie een pretje hoort te zijn? Daarvoor moet je diep door het stof en duiken in je eigen tekortkomingen. Je zoekt dan de confrontatie met jezelf op, zodat je niet langer blind bent voor je eigen stoornis(sen).quote:Op zondag 6 mei 2018 18:07 schreef Mo0nlight het volgende:
Sorry dat ik niet op jullie heb gereageerd, dat komt nog. Momenteel heb ik het zo zwaar. Wil stoppen met de behandeling, in ieder geval wil ik stoppen met het klinische, maar (een hele grote maar) dat kan helaas niet... of naja mijn moeder, behandelaren en verpleging willen dat niet.. heb de eerste emdr sessie er nu op zitten, maar ben het al helemaal beu.. probeer steeds wel door te gaan en dingen te doen, maar voel me ontzettend suïcidaal..
Mijn groepstherapie was anders heel gezellig hoor.quote:Op zondag 6 mei 2018 19:05 schreef Kamina het volgende:
[..]
Maar je denkt toch niet dat therapie een pretje hoort te zijn?
Niet stoppen. Je zit er nog maar net in. Hou vol!quote:Op zondag 6 mei 2018 18:07 schreef Mo0nlight het volgende:
Sorry dat ik niet op jullie heb gereageerd, dat komt nog. Momenteel heb ik het zo zwaar. Wil stoppen met de behandeling, in ieder geval wil ik stoppen met het klinische, maar (een hele grote maar) dat kan helaas niet... of naja mijn moeder, behandelaren en verpleging willen dat niet.. heb de eerste emdr sessie er nu op zitten, maar ben het al helemaal beu.. probeer steeds wel door te gaan en dingen te doen, maar voel me ontzettend suïcidaal..
Ik dacht en weet ook dat therapie geen pretje is, maar hou het maar is vol om 1.5 jaar in een groep te moeten leven en het maar te moeten doen met jezelf.. het is heel zwaar en dat had ik niet op deze manier verwacht..quote:Op zondag 6 mei 2018 19:05 schreef Kamina het volgende:
[..]
Als je suïcidale neigingen hebt ben je duidelijk niet in een gezonde state of mind. Niet gek dat je in behandeling moet blijven. Maar je denkt toch niet dat therapie een pretje hoort te zijn? Daarvoor moet je diep door het stof en duiken in je eigen tekortkomingen. Je zoekt dan de confrontatie met jezelf op, zodat je niet langer blind bent voor je eigen stoornis(sen).
Dan pas begint het genezingsproces.
Wat had je dan verwacht? Een dr Phil achtige behandeling in een kuuroord?quote:Op maandag 7 mei 2018 19:07 schreef Mo0nlight het volgende:
[..]
Ik dacht en weet ook dat therapie geen pretje is, maar hou het maar is vol om 1.5 jaar in een groep te moeten leven en het maar te moeten doen met jezelf.. het is heel zwaar en dat had ik niet op deze manier verwacht..
Denk niet dat ze veel aan zulke opmerkingen heeft 😕quote:Op dinsdag 8 mei 2018 09:20 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Wat had je dan verwacht? Een dr Phil achtige behandeling in een kuuroord?
Klagen mag altijd. Veel mensen hebben een verkeerd beeld bij therapie. Het is geen gemakkelijke oplossing voor je problemen.quote:Op dinsdag 8 mei 2018 18:34 schreef Neeleh het volgende:
[..]
Denk niet dat ze veel aan zulke opmerkingen heeft 😕
Nee natuurlijk is het geen kuuroord, maar ze mag toch best ff aangeven dat het gewoon zwaar is, wat ook zo is..
Je zal die vinden. do not worry about that. geef het tijd.quote:Op zaterdag 21 april 2018 19:23 schreef Mo0nlight het volgende:
[..]
Het lijkt alsof ik die knop nooit zal vinden
Nee natuurlijk niet, maar ik heb een jaar zitten wachten op deze opname, een jaar heb ik ergens opgenomen gezeten waar ik niks aan had en dit zou dan een walhalla ofzoiets zijn.. en nee ik had geen kuuroord verwacht maar op zn minst een beter soort behandeling. Vind die opmerking niet echt gepastquote:Op dinsdag 8 mei 2018 09:20 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Wat had je dan verwacht? Een dr Phil achtige behandeling in een kuuroord?
Ik hoop het, het lijkt nu nog zooooo ver weg.. ik zie het allemaal niet zo. De afgelopen dagen zijn heel heftig.quote:Op woensdag 9 mei 2018 16:07 schreef Terminuz het volgende:
[..]
Je zal die vinden. do not worry about that. geef het tijd.
Ik heb 3 jaar geleden paniekstoornis en angststoornis gehad. Ik dacht dat ik er ook nooit uit zou komen.quote:Op woensdag 9 mei 2018 16:15 schreef Mo0nlight het volgende:
[..]
Ik hoop het, het lijkt nu nog zooooo ver weg.. ik zie het allemaal niet zo. De afgelopen dagen zijn heel heftig.
Ik probeer juist re minderen in medicatie. Heb / had een waslijst..quote:Op woensdag 9 mei 2018 16:22 schreef Terminuz het volgende:
[..]
Ik heb 3 jaar geleden paniekstoornis en angststoornis gehad. Ik dacht dat ik er ook nooit uit zou komen.
door Mindfulness en Medicatie en supplementen ben ik er beter van geworden.
ik neem nu aan medicatie:
- Citaloptam
Supplementen:
- Vitamin C
- Vitamin D
- Magnesium Citraat
- ProBiotica
- Foliumzuur
- VisOlie
- B Complex
Dit zijn wel de basis supplementen die je geestelijk en lichamelijk in balans houden.
maar als ik jou was zou ik dit proberen:
- Magnesium Citraat (Solgar)
- Probiotica ( Orthica)
Geef het allemaal tijd.
Het duurt lang om te herstellen. maar je moet geen verwachtingen scheppen voor je zelf,
Niet steeds denken wnnr het over is. en elke dag wakker worden en zeggen ikvoel me nog kut.
Dan gaat het nog langer duren.
Doe aan ontspanning zoals Mindfulness en of Sauna enz.
Wat knap dat je je zo staande houd. Na verloop van tijd ben je al die behandwlaren ook wel zat, dat merk ik nu zelf ook wel.quote:Op donderdag 3 mei 2018 11:59 schreef Neeleh het volgende:
Ik heb in mijn jeugd ook meerdere trauma's opgelopen, ben ook verwaarloost doordat mijn vader altijd aan het drinken was en mijn moeder een dierenwinkel moest runnen en voor 3 jonge kinderen moest zorgen..
Ik wilde vanaf mijn 8e al andere ouders, praten over gevoelens heb ik nooit meegekregen en liefde heb ik maar weinig gekend van mijn ouders..
Ik was blij dat ik mijn vriend waar ik nu nog mee samen ben, ben tegen gekomen, want anders was ik echt een verslaafde prostituee geworden ofzo denk ik.. Hij en zijn ouders hebben mij zo goed opgevangen, heb 5 jaar bij hun gewoond en zij hebben mij geholpen met volwassen worden, normen en waarden bijgebracht en leren sparen zodat ik mijn rijbewijs heb kunnen halen..
Mijn moeder kon mij op een gegeven moment alleen nog maar bellen als ze dronken was, hoe typisch en daar kan ik nog steeds kwaad om worden, zij heeft jaren lang samen geleefd met een alcoholist en dan gaat ze zelf aan de drank.. Dat contact heb ik ook definitief verbroken toen ik werd opgenomen.. Ze heeft toen ook nog naar de PAAZ gebeld om haar kant van het verhaal proberen te vertellen, hoezo haar kant? Nee daar was ik toen snel klaar mee..
Ik had gelukkig daar een vol programma met verschillende therapieën en verschillende medicatie.. Ik weet nog goed dat een medepatiënt, oudere lieve vrouw die ik nog steeds op Facebook heb vertelde dat ze een beetje contact met mij kreeg toen ze zei dat ik mooi haar had, ik weet er zelf niks meer van.. Het was er wel heel warm en iedereen was er voor elkaar..
Het eerste weekend moesten we blijven en daarna mochten we ieder weekend naar huis, gelukkig kreeg ik iedere dag wel bezoek..
De deeltijdbehandeling heb ik het meeste aan gehad, er was alleen 1 persoon, een vrouw iets ouder dan mij, waarbij ik iets verkeerds had gedaan alleen had ze nooit het lef om dat recht in mijn gezicht te zeggen waardoor ik op het laatst niet echt meer lekker in de groep zat.. Maar ik heb er gelukkig wel alles uit kunnen halen en ben daardoor mezelf wel beter leren kennen..
Ik heb een jaar zeker nauwelijks iets gevoeld, alles was zwart, nergens zin in en passief.. We kregen toen een opdracht om een kijkdoos te maken, buitenkant hoe je denkt dat mensen jou zien en de binnenkant hoe je je echt voelt.. Tijdens het maken voelde ik nog niks, maar toen ik erover moest vertellen kwam alles eruit.. Ook mijn angsten toen uitgesproken van wat als ik dat niet aankan? Of dat het te heftig is? Maar gelukkig konden ze me altijd gerust stellen.. Vanaf dat moment was het 3 stappen voorruit en 2 achteruit wat soms wel frustrerend was..
Nog veel gesprekken gehad met maatschappelijk werk, psychiater en psycholoog daarna en uiteindelijk de diagnose ADHD ook nog gekregen, de eerste Ritalin was zalig, rust in m'n hoofd, wist niet wat ik meemaakte!
Uiteindelijk over gegaan naar het GGZ, maar dat was geen goede beslissing.. Nog een ADHD-cursus gedaan, maar daar was ik ook snel klaar mee, want ik was de enige serieuze in die groep en de rest kwam maar wanneer ze het uitkwam.. Doei GGZ.. Toen toch weer terug proberen te komen bij het ziekenhuis, maar dat ging niet meer, ze gingen zich meer richten op mensen die ook lichamelijk iets mankeren.. En voor andere instellingen ben ik een te 'zwaar' geval, echt lachwekkend, want het gaat gewoon goed dus ik ben een beetje klaar met therapieën en psychologen en dat bevalt wel goed zo
Je hoeft mijn opmerking ook niet gepast te vinden. Ik zat mij alleen af te vragen of je verwachtingen niet al te hoog waren. Veel mensen zijn van mening dat ze 1,2,3 zomaar genezen, ook al hebben ze jarenlang in een nietszeggende therapie gezeten.quote:Op woensdag 9 mei 2018 16:14 schreef Mo0nlight het volgende:
[..]
Nee natuurlijk niet, maar ik heb een jaar zitten wachten op deze opname, een jaar heb ik ergens opgenomen gezeten waar ik niks aan had en dit zou dan een walhalla ofzoiets zijn.. en nee ik had geen kuuroord verwacht maar op zn minst een beter soort behandeling. Vind die opmerking niet echt gepast
Als een instelling als heel geweldig word aangeschreven en ze je er soort van heen duwen is het logisch dat je hoop krijgt en verwachtingen krijgt. T is me enorm tegen gevallen, en dat komt niet alleen door mezelf. Dat is wat ik probeer uit te leggenquote:Op woensdag 9 mei 2018 18:56 schreef LordofLeaves het volgende:
[..]
Je hoeft mijn opmerking ook niet gepast te vinden. Ik zat mij alleen af te vragen of je verwachtingen niet al te hoog waren. Veel mensen zijn van mening dat ze 1,2,3 zomaar genezen, ook al hebben ze jarenlang in een nietszeggende therapie gezeten.
Oke. Maar welke dingen had je dan verwacht van deze behandeling/ plek die er niet blijken te zijn?quote:Op donderdag 10 mei 2018 16:14 schreef Mo0nlight het volgende:
[..]
Als een instelling als heel geweldig word aangeschreven en ze je er soort van heen duwen is het logisch dat je hoop krijgt en verwachtingen krijgt. T is me enorm tegen gevallen, en dat komt niet alleen door mezelf. Dat is wat ik probeer uit te leggen
Geeft niks, je had duidelijk even andere prioriteitenquote:Op zondag 6 mei 2018 18:07 schreef Mo0nlight het volgende:
Sorry dat ik niet op jullie heb gereageerd, dat komt nog. Momenteel heb ik het zo zwaar. Wil stoppen met de behandeling, in ieder geval wil ik stoppen met het klinische, maar (een hele grote maar) dat kan helaas niet... of naja mijn moeder, behandelaren en verpleging willen dat niet.. heb de eerste emdr sessie er nu op zitten, maar ben het al helemaal beu.. probeer steeds wel door te gaan en dingen te doen, maar voel me ontzettend suïcidaal..
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |