Ik leerde het ESF kennen in de jaren '80, toen ik lang genoeg op mocht blijven om Céline Dion te zien winnen. Liedjes uit dat decennium brengen bij mij het grootste gevoel van nostalgie naar boven. Het bracht ons talloze typische Eurovision-kneiters, zoals de dubbele Johnny Logan-winst, bovengenoemde Ne Partez Pas Sans Moi, Gerard Joooooooling, en laten we vooral Papa Pinguin (Luxemburg, 1980) niet vergeten.
Absolute favoriet uit die tijd, en uit alle ESF nummers voor mij, persoonlijk is dit debiel vrolijke chanson:
Ik presenteer u, Diggyloo diggyley van The Herreys. Zweden. 1984.
Wellicht niet het
mooiste nummer aller tijden, maar wel het nummer dat voor mij alles omvat wat het Eurovisie Songfestival inhoudt: vrolijkheid, verrassing, wat vleugjes bizar en aanstekelijke nummers. The Herreys waren anno '84 drie Zweedse broers van in de twintig en je kan op zo'n leeftijd denken 'joh ik ga lekker met de trein naar Kopenhagen en stoer op de kade van Nyhavn goedkoop Deens bier zuipen en chicks hosselen om indruk te maken' maar niet de gebroeders Herrey. Geen schuimkragen maar rechtopstaande kraagjes van hun gekleurde blousjes. Ze trokken totaal niet bijpassende gouden laarzen aan, studeerden een fantastisch strak dansje in, deden nog een coin-toss over welke van de drie niet-bepaald-met-geweldige-zangstem-bedeelde-broer de lead vocals tot zich ging nemen. En gingen op dat internationale podium staan en ons in een geweldig vrolijk liedje dat je na 3 minuten al stevig in de kop hebt hangen, vertellen dat je alles kan doen en zijn, en al je dromen waar worden als je maar deze gouden laarzen aantrekt.
Volstrekte larie natuurlijk maar iedere keer dat ik dit nummer hoor (want you bet your ass dat dit op mijn vaste playlist staat) geloof ik daar 3 minuten in.
Dus, daarom, The Herreys.