Zwanger... en dan gaat het mis #27

Sam.

Vanaf september ‘17 proberen we weer zwanger te raken, en tot onze blijdschap lukt het (alweer!) in januari. De uitgerekende datum van dit kindje is bijna op dezelfde dag als dat Alex uitgerekend zou zijn. We zijn superhappy, maar wachten nog best een tijd om het aan iedereen te vertellen, want ik wil zeker zijn dat het goed gaat. Mijn moeder weet het al ietsje eerder, want die heb ik nodig als oppas voor de afspraken bij de verloskundige en echoscopiste, maar de rest van de familie weet het pas als de veilige 12 weken gepasseerd zijn.
Ik spreek ondertussen met het kindje in mijn buik af dat het voor altijd klein blijft, want dit wordt ons laatste kindje en ik wil zo lang mogelijk genieten van de babytijd <3 (damn it!)

Alles verloopt harstikke voorspoedig, mijn baarmoeder groeit supergoed, en ik voel zelfs dit kindje rond een week of 14 al bewegen! (dit blijkt naderhand toch iets anders geweest te zijn, ik voel het namelijk nogsteeds..)
Wel maakt baby nog twee keer een goede grap, met 12wk zijn de harttonen via doptone niet te vinden, maar ik krijg direct de volgende dag een echo om te bevestigen dat het goed gaat. Prachtig spartelend kindje te zien, met een goede stevige hartklop.
De week erna tijdens de NIPT-info afspraak probeert de andere vlk nog een keer via doptone het hartje te horen, maar deze keer trapt baby zichzelf steeds weg, en horen we alleen heel veel beweging. No worries, alles lijkt in orde te zijn.

Alle vrienden en familie is op de hoogte, nu de rest nog. Ik wil het via Facebook/Instagram graag aankondigen als we de geslachtsecho gehad hebben, dat lijkt me een nog leukere verrassing! Ik knutsel een leuke foto van de jongens, en mijn dikke buik eronder, en wil die posten op de zondag van de echo. Die donderdag heb ik nog bloed laten afnemen voor de NIPT, en meteen even kraamzorg geregeld bij het kraamzorgbureau en de zorgverzekering.
Die zondag gaan we verheugd de stad door, op weg naar de echo! De kinderen zijn mee, we zijn allemaal zo benieuwd. Allerlei speculaties onderweg, en ik merk nog op (in een etalageruit) dat mijn buik echt ontploft is de laatste week! Ik lijk wel 20wk zwanger

Eenmaal bij de echopraktijk zijn we veel te vroeg, maar we mogen meteen verder komen!
Ik ga snel liggen, Max zit naast me en M. moet Alex nog even meetrekken uit de wachtkamer.
Echoscopiste scant m’n buik, doet t haastig merk ik, en ik hoor haar ‘nee’ mompelen. Ik ben al teleurgesteld want ik denk dat het niet gaat lukken omdat eigenwijze baby er niet goed voor ligt, maar het is helaas een heel ander verhaal.
“Ik heb geen goed nieuws”, zegt ze. Haar gezichtsuitdrukking vergeet ik nooit meer.
Dit is niet goed jongens, het spijt me. Ik vroeg nog of ze het zeker wist. Ja, ze wist het heel zeker. Geen kloppend hartje meer. Ze scande nog even snel het kindje, om te kijken of ze kon zien waar het door kwam. Ze zag een te bol buikje, te korte beentjes. Geen kloppende verhoudingen en vocht bij het hoofdje. Ze zegt dat het een fout bij de aanleg is geweest, dat het niet komt door iets dat ik gedaan heb.
We zijn ons zo kapot geschrokken dat we niet zo goed wisten hoe we moesten reageren. Hier hadden we zo niet op gerekend, echt totaal niet. Wat tranen geveegd en toen weggegaan.
Het vreselijkste gevoel ter wereld. Eerst gewoon een levend kindje, en een paar seconden later niks meer.

Uurtje later werd ik door de vlk gebeld. Of ze langs kon komen en hoe laat. Om 14u komt ze langs om te bespreken wat er nu gebeuren kan/moet. Ze maakt een afspraak voor de volgende dag voor me bij de gynaecoloog, waar ik nog een echo ga krijgen voor bevestiging en bespreken hoe we het nu verder gaan doen.

Ik heb geen idee hoe we verder de dag zijn doorgekomen eigenlijk, veel op het forum gezeten, beetje wezenloos voor ons uit zitten staren.. geen idee meer.

De volgende dag bij de gyn was maar vreemd. Een vrouw met een prachtige bolle buik zag aan mijn brief dat ik bij dezelfde praktijk zat als zij. De assistente van de dokter vroeg of ik wel in de wachtkamer wilde zitten, of dat ik dat soms te moeilijk vond (lief!).
De gynaecoloog scande mijn buik en constateerde een grootte van 12wk. Toen zette ze het beeld met de bloedstromen aan en zag ineens toch bloed stromen bij baby, en harttonen. Toen zei ze dat dat ws overprojectie was. Zowel het bloed als de harttonen (van mij). Ze vroeg of ik er nog een echoscopiste bij wilde voor de zekerheid, maar nah, t is sowieso mis, dus we laten het hier maar bij.

Dan een riedeltje praktische zaken, manieren van bevallen (afwachten wordt afgeraden vanwege risico op achterblijvende placenta, curettage wordt afgeraden vanwege geforceerd oprekken bmm, eigenlijk is de enige optie die ze in het ZH aanraden: bevallen met behulp van medicatie), onderzoek op het kindje heeft geen zin (te lang overleden, te vroege termijn), onderzoek op onszelf kan altijd nog mochten we dat willen, we kunnen uitgaan van pech, blablabla dokterspraat, veel woorden/weinig gevoel. Woensdag is de eerste dag dat ik kan bevallen, want er is een pil die ik 36u van tevoren moet innemen. OK, lets go.

Eenmaal thuis ga ik naar de apotheek om die pillen te halen. 1 ervan is niet op voorraad, de andere wel. Laat die ene nou net degene zijn die ik die avond moet innemen. Jeuj! Ze kan het wel bestellen, maar dan is het er morgenochtend om 10u pas..
Naja, ik bel het ZH om te vragen of het evt via de ZH-apotheek kan, maar de gyn zegt: bestel maar via de apotheek, je kan het gewoon morgenochtend innemen, die pil is niet perse noodzakelijk maar bespoedigt het proces. OK! Ik bel de apotheek om de bestelling te doen, dan is dat geregeld en kan ik het morgenochtend innemen.

Volgende ochtend (dinsdag alweer) snel ik mij naar de apotheek om die pil te halen.. Nope! Dan krijg ik een breekmoment, want my god guys, ik doe dit niet voor mijn lol verdomme. Ik volop janken midden in de apotheek

ik schaamde me niet eens.
Er blijkt iets heel hard mis te zijn gegaan, en de pil is niet besteld. Ik mag even achter wat drinken en een tissue, en ze gaan er een spoedbestelling van maken.

Om 14u is de bestelling er, en begeef ik mij weer naar de apotheek. Kost me verdorie nog 25eu ook

Thuis neem ik de pil en ga ik nog wat dingen doen denk ik, geen idee. Ik maak nog even ruzie met m’n lief omdat daar reden voor was en we allebei labiel zijn en we huilen samen. Ik heb zelfs nog even gewerkt, wel fijn even hersenloos mijn gedachten verzetten.
Ik lees nog wat tips en info van lieve Fok!ers, en ik ga vroeg m’n bed in.

In bed krijg ik al flinke buikkrampen. Echt heel naar, en ik ben bang dat het al begonnen is, ondanks dat ik d� pillen nog niet genomen heb. Ik ga naar de wc en voel even van binnen, en voel dat m’n bmm al helemaal zacht is. Wow niet verwacht. Ik word er verdrietig van, steeds dichterbij komt het.

Woensdag
De dag van de bevalling. Om 6u duw ik zoals voorgeschreven 4 tabletten naar binnen, en ga ik nog even liggen.
M’n lief regelt alles wat betreft de kinderen, oudste loopt zelf naar school en jongste wordt naar de speelzaal gebracht. Ik heb m’n tas ingepakt en heb al wat wee�n.
Dan het begin van de helse tocht naar het ziekenhuis. Het is helemaal niet ver, maar omdat ik onhandig woon moeten we de hele binnenstad door, en laat onze stad nou net bestraat zijn met allemaal van die kleine rotsteentjes, een rechte gladde weg is er gewoon niet. Normaal moet ik daar altijd om lachen, maar deze keer moest ik er van huilen. Wat een pijn, mijn god

(note to self was toen ook: Nooit, maar dan ook nooit ga ik uit eigen beweging in het ZH bevallen, of iig die tocht niet maken met ontsluitingswee�n

). Eenmaal de binnenstad uit was het niet veel beter, elke hobbel deed me pijn, ik heb mezelf zo hard vastgehouden en al mijn spieren aangespannen gehouden omdat ik het gevoel had dat er al van alles uit me zou komen als ik dat niet zou doen. Op de laatste straat richting ZH voelde ik twee keer iets knappen in mijn buik. De paniek! Baaah. Toen parkeren en dan ook nog naar de afdeling lopen, oh man, ik heb me denk ik nog nooit zo paniekerig en ongemakkelijk gevoeld. Toen we door de gang naar de lift liepen moest ik echt even een klein hoestje doen, en ik voelde meteen iets uit me glijden. Panieeek! Ik had een jurkje aan want het was superwarm die dag en het leek me handig dat ik alleen onderbroek uit hoefde te doen met bevallen enzo

bloed langs m’n benen. Snel het eerste beste toilet ingegaan en voorzichtig gekeken. Twee grote stolsels dacht ik, want ik kon er niks van maken. Verder veel bloed, langs m’n benen, op de toiletvloer, in m’n onderbroek. Ik schrok zo erg

Zaten we daar samen op het herentoilet te huilen en paniekeren. Nou, goed, uiteindelijk zo goed als t kon schoongemaakt, groot maandverband in mijn broek gedaan en tranend de reis naar de afdeling vervolgd.

Eenmaal op de afdeling werden we naar een kamertje gebracht en was iedereen superlief. “Ga maar even samen een beetje bijkomen en ontspannen”

ok� is goed muhuhu.
Ik zat eigenlijk direct vol in de wee�n, gehurkt naast het bed. Er kwamen twee vpk’s en de dienstdoend gyn om even handje te schudden en hoi te zeggen, vragen of ik iets van pijnstilling wilde. Ik hoefde nog niks dacht ik, maar misschien straks. Toen ik zei dat ik net al iets verloren was gingen ze even een echo-apparaat halen, om te kijken of het toch misschien het kindje was.

Ik dook weer in de wee�n (die gek genoeg vaak even weg blijven als er mensen komen), en liet het even over me heen komen allemaal.
En binnen 10 minuten kwam er weer een blob uit. Groot deze keer. En weer die paniek. Zo naar, de onwetendheid, wat moet je verwachten? Het zat nog in mijn onderbroek en ik riep huilend naar m’n lief (die gewoon naast me stond hoor) dat hij iets moest pakken, een bakje of iets. Hij trok alle kastjes open en nam een kartonnen nierbekkentje, en zo hebben we onhandig hetgeen wat in mijn onderbroek zat - die ik niet echt goed uit durfde te doen - terwijl ik op mijn hurken zat, in dat nierbekkentje kunnen ‘kiepen’. Toen zei m’n lief “het is hem, het is hem”, en hebben we keihard gehuild. Gekeken en gehuild. Ons perfecte pakketje kind. Maar dan wel dood en uit mijn buik, in plaats van levend en in mijn buik.

Toen kwamen ineens die vpk’s weer binnen met dat echo apparaat, en begonnen me te omhelzen en zeggen dat ik het zo goed had gedaan en dat het zo goed was dat het zo snel ging.
En ze waren helemaal verwonderd en enthousiast dat het kindje nog helemaal in de vliezen en in het vruchtwater zat, met de placenta eraan. Wij waren nog een beetje in een soort maffe trance ofzo, dus ik kon niet echt goed reageren op al die appelwangenvrolijkheid die de kamer binnen kwam denderen.
We hebben foto’s gemaakt van ons mooie complete pakketje, en toen heeft de vpk de vliezen gebroken, en heeft m’n lief de navelstreng doorgeknipt.
Toen heeft onze Sam even op een doek gelegen, maar we hebben ‘m snel in een bakje water gedaan.
Uiteindelijk lieten ze ons met rust en hebben we een hele tijd gekeken.
En gezegd hoe raar het is. En hoe gemeen. En hoe perfect ons mooie kindje is, met alles erop en eraan. Alle tien de vingertjes en teentjes en zelfs oorschelpjes en tepels en spieren en botten, bloedvaten en gewoon die bovenarmpjes, waar je in wil knijpen, echte elleboogjes en billetjes die zo perfect zijn als de zon.

Ik heb gedouched, gelegen, thee gedronken (x2), foto’s gemaakt, naar buiten gekeken en me verbaasd dat iedereen gewoon doorleeft, me afgevraagd waarom onze deur niet dicht kon. De gyn heeft via een echo gekeken of de placenta er compleet uit was gekomen (ja). Er werd nog wat op mijn buik geduwd (ouch).
We mochten naar huis, en we gingen. Met een verklaring van de arts, omdat we een dood kindje bij ons hadden onderweg naar huis. De terugweg was weer zo naar met al die hobbels, en m’n lief deed zo zijn best om soepel te rijden.
Thuis leek alles even weer normaal te zijn.
Oma met de kinderen in de zon op het dakterras. Even wat eten en drinken. Een ingepakt moederdagkadootje van de peuterspeelzaal op tafel. Kaasstengels voor de kinderen.
Maar wel een dood kindje in de koelkast. Woensdag 9 mei is onze Sam geboren. Wanneer het overleed weten we niet eens.

Slechts 3 dagen wisten we toen dat ons kindje niet levend meer was.
Een week terug maakte ik nog een mooie buikfoto. M’n eerste.

Max wilde al snel het kindje bekijken. Ik heb hem gewaarschuwd en eerst wat foto’s laten zien, want een kindje dat al even dood is, verliest al wat huid. Ons kindje had zelfs een scheurtje bij het nekje, wat er toch wel heel rottig uitziet. Max vond Sam prachtig <3 Ik ben zo trots op hem!
Om hem even wat lucht te geven heeft hij die nacht wel bij oma gelogeerd, vond hij heel fijn. Oma vond het ook heel fijn om niet alleen te zijn die dagen

In de loop van de woensdag verloor ik nog een stuk weefsel, ik denk toch een stiekem stuk placenta. Ik bekeek de foto’s van dat pakketje met placenta eraan, en het leek ook of er een deel mist.

Op vrijdagavond hebben we onze Sam begraven. Alex heeft een kartonnen huisje geschilderd, en ik heb een mooie lap uitgezocht. We hebben nog een keer met z’n allen goed gekeken en afscheid genomen (Alex: “ooohh mooi popje!” <3 )
Sam ligt op een plekje waar we vaak komen, maar die niet te dicht bij huis is. Begraven was moeilijk, het maakt het afscheid zo definitief!

Op zaterdag heb ik dan dus toch mijn zwangerschap onthuld en op Instagram een fotoserie van afgelopen week geplaatst. Dus geen bericht met: “Jaa we krijgen er een broertje bij!”, of juist een “En nu een meisje!”, nope. Een bericht dat we afscheid hebben genomen van onze kleine Sam na 16 weken zwangerschap.

En dan dat gat. Het is klaar, een proces is afgerond. Mijn baarmoeder is weer klein en leeg. De vooruitzichten, het toekomstbeeld dat we hadden is ineens weg. Of anders.