Hoe om kunnen gaan met onbegrip

Als het gaat om relaties in je leven dan is de relatie met je zelf de belangrijkste.
Als ik in oorlog ben met mij zelf, in andere woorden met mijn verstand dan ben ik in oorlog met me zelf. Hoe kan ik dan niet in oorlog zijn met andere mensen? Het is een frustratie veroorzaakt door mijn denken wat ik ga projecteren op anderen.
Een ander kan het beste met mij voor hebben en mij raad en advies geven en niet begrijpen waarom ik bepaalde dingen niet doe of niet op de manier doet die hij heeft voorgesteld. Ik kan daarbij ook de gedachten hebben dat hij gelijk wil hebben wat frusterend kan zijn. Maar die frustratie kan er juist zijn omdat ik in oorlog ben met mijn eigen denken waarin ik eigenlijk gelijk in wil hebben en krijgen.
Dat is dan ook zo'n punt waarin ik geen begrip meer kan hebben voor mezelf en een ander daar de schuld van geef. Ik heb dus geen begrip voor me zelf omdat mijn verstand, mijn gedachten in oorlog is met mij en er duidelijk mee bezig is om te bewijzen dat ik gelijk heb.

Op wat voor manier kan het verstand bewijzen dat het gelijk heeft? Dat kan alleen maar als ik in mijn vijandige gedachten blijft geloven en de dingen blijft doen zoals ik ze altijd heb gedaan en moest doen volgens de denkwijze.

Kijk uit met wat je gelooft, je zou er weleens het slachtoffer van kunnen worden.

Onderzoek je denkwijze wat uit is op oorlog en daardoor vijandig is naar je zelf toe.
Een gezond verstand zou dat nooit doen.

quote:

Op woensdag 6 december 2017 19:34 schreef madam-april het volgende:

[..]

Iemand die in de slachtofferrol zit, vindt zichzelf zielig en gebruikt hetgeen wat hem is overkomen/aangedaan, als excuus om niks aan zichzelf/zijn situatie te veranderen.

Slachtofferschap en slachtofferrol zijn twee verschillende dingen.

Weet ik.
Met "slachtofferrol toekennen" bedoel ik dat er in bepaalde gevallen een slachtofferrol in het slachtoffer gedoogd of zelfs toegejuicht wordt voor veel (en waarschijnlijk de meerderheid) van de mensen, en in andere niet.

Slachtofferschap telt in mijn ogen eigenlijk wel voor iedereen met wie het om de een of andere reden niet zo goed gaat, alhoewel wel in verschillende gradaties. Ik geloof namelijk niet in vrije wil (dus je kunt ook slachtoffer zijn van je genen in mijn ogen...) en merk bij onder andere mezelf (ook bij anderen dus) dat ik moeite heb met andere dingen/gebeurtenissen en. minder moeite met andere dingen dan de "norm" lijkt te zijn in de maatschappij; ik ben zielig en/of dapper gevonden voor gebeurtenissen waar ik helemaal niet zoveel moeite mee had, en voor andere zaken waar ik wel moeite mee gehad heb, kreeg ik niet eens begrip. Dat is niet echt leuk voor mij en andere mensen, die ook last hebben van, nouja, emoties die niet de norm zijn ofzo.

quote:

Op donderdag 7 december 2017 10:59 schreef naoomx het volgende:

[..]

Weet ik.
Met "slachtofferrol toekennen" bedoel ik dat er in bepaalde gevallen een slachtofferrol in het slachtoffer gedoogd of zelfs toegejuicht wordt voor veel (en waarschijnlijk de meerderheid) van de mensen, en in andere niet.

Slachtofferschap telt in mijn ogen eigenlijk wel voor iedereen met wie het om de een of andere reden niet zo goed gaat, alhoewel wel in verschillende gradaties. Ik geloof namelijk niet in vrije wil (dus je kunt ook slachtoffer zijn van je genen in mijn ogen...) en merk bij onder andere mezelf (ook bij anderen dus) dat ik moeite heb met andere dingen/gebeurtenissen en. minder moeite met andere dingen dan de "norm" lijkt te zijn in de maatschappij; ik ben zielig en/of dapper gevonden voor gebeurtenissen waar ik helemaal niet zoveel moeite mee had, en voor andere zaken waar ik wel moeite mee gehad heb, kreeg ik niet eens begrip. Dat is niet echt leuk voor mij en andere mensen, die ook last hebben van, nouja, emoties die niet de norm zijn ofzo.

Slachtoffer van je genen is onzin. Ook al ben je mismaakt en met aandoeningen geboren, je kan nog steeds proberen het beste uit het leven te halen wat voor jou mogelijk is.

Je zou wel wat milder kunnen zijn naar anderen. Ieder woord dat ze aanhoren hoeft niet en iedere reactie ook niet. Mensen zijn toch egoïstisch, dus dat ze begaan zijn is gewoon te veel om te verwachten dat moet je ook niet doen. Ook niet van vrienden of familie, iedereen is hetzelfde hierin.
Anderzijds is het ironisch dat er van hun kant uit wordt gezegd dat jij je speciaal voelt omdat je hun reacties niet accepteert, terwijl ze totaal geen moeite hebben gedaan voor deze reactie. Maar kennelijk moet het dan wel ontvangen worden als een revolutionaire oplossing.
Ik zou je helemaal niet meer tot mensen richten voor dit soort problemen. Je verspilt je tijd hier denk ik mee. Ik doe het zelf ook hier maar dan ben ik moe (wat voor mij lijkt op dronken want ik kan erg slecht tegen slaaptekort). Ik vind je verhalen altijd interessant maar dat komt denk ik omdat ik het heel erg herken. En ik vraag me vaak wel af hoe het met je gaat vanwege de problemen met je moeder. Als ik een oplossing weet zeg ik die. Maar die weet ik op dit moment helaas ook nog niet.
Je kunt beter alle reacties van anderen aanhoren met de disclaimer die persoon zegt maar wat omdat die persoon zonodig wat wil zeggen en heeft er geen verstand van. Dan word het een stuk verdraaglijker want dan heb je al geen hoop meer er iets aan te hebben en denk je: zielig, ik accepteer het maar.

[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 07-12-2017 15:01:42 ]

quote:

Op donderdag 7 december 2017 14:47 schreef DoubleDip het volgende:

[..]

Slachtoffer van je genen is onzin. Ook al ben je mismaakt en met aandoeningen geboren, je kan nog steeds proberen het beste uit het leven te halen wat voor jou mogelijk is.

Eigenschappen als uithoudingsvermogen, positieve instelling en aanpassingsvermogen zijn ook gewoon (deels) genetisch aangelegd he...

Liever heb ik dat het aangeboren talent van mensen die goed zijn in het beste van hun leven maken wordt aangemerkt als iets genetisch. Komt goed uit voor iedereen imo, want de genetisch gezegenden kunnen wel tegen een stootje en toegeven van de rol van de genen impliceert niet gelijk dat we alle zwakkelingen maar moeten helpen en alle sterkeren neerhalen, dus om een beter leven te krijgen zul je er toch nog steeds wel zelf wat van moeten proberen te maken... Zo krijg je dus misschien wel wat begrip als je een loser bent, maar meer ook niet; de echte voordelen blijven voor de sterkeren (plus dat die ook begrip krijgen voor zwakke kanten van zichzelf).

Herkenbaar. Ik worstel dagelijks met onbegrip. Weet ook niet wat er aan gedaan kan worden.

Tja, wat verwacht je nou Mensen die we tegenkomen, zijn gemiddeld genomen niet bepaald slim. Zijn ze dat wel, dan is de samenleving met de daarbij behorende aspecten al ingewikkeld genoeg dat slim zijn niet genoeg is. Daarnaast zijn er gewoon zat valkuilen in het leven.

Zoveel mensen die het moeilijk hebben met het alledaagse bestaan; werkdruk, mantelzorg, etc. Ze kunnen geeneens goed voor zichzelf zorgen, laat staan voor anderen.

quote:

Op donderdag 7 december 2017 15:05 schreef naoomx het volgende:

[..]

Eigenschappen als uithoudingsvermogen, positieve instelling en aanpassingsvermogen zijn ook gewoon (deels) genetisch aangelegd he...

Liever heb ik dat het aangeboren talent van mensen die goed zijn in het beste van hun leven maken wordt aangemerkt als iets genetisch. Komt goed uit voor iedereen imo, want de genetisch gezegenden kunnen wel tegen een stootje en toegeven van de rol van de genen impliceert niet gelijk dat we alle zwakkelingen maar moeten helpen en alle sterkeren neerhalen, dus om een beter leven te krijgen zul je er toch nog steeds wel zelf wat van moeten proberen te maken... Zo krijg je dus misschien wel wat begrip als je een loser bent, maar meer ook niet; de echte voordelen blijven voor de sterkeren (plus dat die ook begrip krijgen voor zwakke kanten van zichzelf).

Die eigenschappen zijn in ieder geval deels een keuze. Je kan overal het slechte van inzien, maar je kan er ook voor kiezen het rooskleuriger te zien. Zolang je niet depressief bent is zoiets nog altijd een keuze.

quote:

Op donderdag 7 december 2017 19:13 schreef DoubleDip het volgende:

Die eigenschappen zijn in ieder geval deels een keuze. Je kan overal het slechte van inzien, maar je kan er ook voor kiezen het rooskleuriger te zien. Zolang je niet depressief bent is zoiets nog altijd een keuze.

Ik vind het apart dat je zegt "zolang je niet depressief bent". Volgens deze gedachtengang zou of depressie ook een keuze moeten zijn, of helemaal niets van de psychische aandoeningen. Dan zou in feite je slecht voelen altijd een keuze zijn en hebben mensen de verplichting zich altijd goed te voelen behalve op momenten dat het niet sociaal wenselijk is.

quote:

Op donderdag 7 december 2017 19:13 schreef DoubleDip het volgende:

[..]

Die eigenschappen zijn in ieder geval deels een keuze. Je kan overal het slechte van inzien, maar je kan er ook voor kiezen het rooskleuriger te zien. Zolang je niet depressief bent is zoiets nog altijd een keuze.

Ik geloof van niet. Maarja, zowel jouw als mijn mening blijft bij een geloof en ik respecteer je mening echt wel (ook in de zin van dat ik er wel degelijk wat in zien). Dus wat mij betreft is deze discussie afgesloten.

quote:

Op donderdag 7 december 2017 21:54 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Ik vind het apart dat je zegt "zolang je niet depressief bent". Volgens deze gedachtengang zou of depressie ook een keuze moeten zijn, of helemaal niets van de psychische aandoeningen. Dan zou in feite je slecht voelen altijd een keuze zijn en hebben mensen de verplichting zich altijd goed te voelen behalve op momenten dat het niet sociaal wenselijk is.

Je snapt me niet. Ik bedoel dat optimistisch of pessimistisch zijn een keuze is, tenzij je depressief bent want dan kan je niet anders dan overal beren op de weg zien.

Mensen hebben geen plicht altijd te lachen, maar je kan ook proberen er het beste van te maken ipv bij de pakken neer te gaan zitten. Het is niet alsof er iemand dood is ofzo waardoor het onmogelijk is.

quote:

Op donderdag 7 december 2017 10:59 schreef naoomx het volgende:

[..]

Weet ik.
Met "slachtofferrol toekennen" bedoel ik dat er in bepaalde gevallen een slachtofferrol in het slachtoffer gedoogd of zelfs toegejuicht wordt voor veel (en waarschijnlijk de meerderheid) van de mensen, en in andere niet.

Slachtofferschap telt in mijn ogen eigenlijk wel voor iedereen met wie het om de een of andere reden niet zo goed gaat, alhoewel wel in verschillende gradaties. Ik geloof namelijk niet in vrije wil (dus je kunt ook slachtoffer zijn van je genen in mijn ogen...) en merk bij onder andere mezelf (ook bij anderen dus) dat ik moeite heb met andere dingen/gebeurtenissen en. minder moeite met andere dingen dan de "norm" lijkt te zijn in de maatschappij; ik ben zielig en/of dapper gevonden voor gebeurtenissen waar ik helemaal niet zoveel moeite mee had, en voor andere zaken waar ik wel moeite mee gehad heb, kreeg ik niet eens begrip. Dat is niet echt leuk voor mij en andere mensen, die ook last hebben van, nouja, emoties die niet de norm zijn ofzo.

Ik ben 3x verkracht (op mijn 11de, 14de en 17de), ik heb een chronische gewrichtsziekte waardoor ik oa veel pijn heb (die pas op mijn 16de is vastgesteld, tot die tijd zei iedereen dat ik me aanstelde) door mijn ziekte heb ik o.a. mijn toekomstdroom om professioneel springruiter te worden heb moeten opgeven, ik heb op jonge leeftijd mijn broer verloren, ik heb ADHD en ik ben verslaafd aan cocaïne (al 5 jaar clean)..

Desondanks zit ik niet en heb ik ook nooit in de slachtofferrol gezeten. Ja ik ben slachtoffer, maar ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven en mijn eigen geluk. Ik kan die dingen niet veranderen, ik kan wel bepalen hoe ik ermee om ga.

Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk wat mij is aangedaan, natuurlijk vind ik het verschrikkelijk dat mijn broer dood is, natuurlijk vind ik het klote dat ik chronisch ziek ben, ADHD heb en verslaafd ben. Maar dat is nu eenmaal zo, daar heb ik geen controle over, maar waar ik wel controle over heb, is over de manier waarop ik die dingen mijn leven laat beïnvloeden. Ik ben niet zielig, ik ben niet machteloos.

In plaats van te kijken naar alle dingen die ik niet kan, kijk ik naar alle dingen die ik wel kan. In plaats van te blijven hangen in hoe erg het allemaal wel niet is, put ik juist kracht uit mijn ervaringen en gebruik ik ze o.a. om andere mensen te helpen.

Natuurlijk is het niet leuk als mensen geen begrip voor je hebben, maar dat is nou eenmaal zo. Je bepaalt zelf hoe je daarmee omgaat.

quote:

Op vrijdag 8 december 2017 00:15 schreef madam-april het volgende:

[..]

Ik ben 3x verkracht (op mijn 11de, 14de en 17de), ik heb een chronische gewrichtsziekte waardoor ik oa veel pijn heb (die pas op mijn 16de is vastgesteld, tot die tijd zei iedereen dat ik me aanstelde) door mijn ziekte heb ik o.a. mijn toekomstdroom om professioneel springruiter te worden heb moeten opgeven, ik heb op jonge leeftijd mijn broer verloren, ik heb ADHD en ik ben verslaafd aan cocaïne (al 5 jaar clean)..

Desondanks zit ik niet en heb ik ook nooit in de slachtofferrol gezeten. Ja ik ben slachtoffer, maar ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven en mijn eigen geluk. Ik kan die dingen niet veranderen, ik kan wel bepalen hoe ik ermee om ga.

Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk wat mij is aangedaan, natuurlijk vind ik het verschrikkelijk dat mijn broer dood is, natuurlijk vind ik het klote dat ik chronisch ziek ben, ADHD heb en verslaafd ben. Maar dat is nu eenmaal zo, daar heb ik geen controle over, maar waar ik wel controle over heb, is over de manier waarop ik die dingen mijn leven laat beïnvloeden. Ik ben niet zielig, ik ben niet machteloos.

In plaats van te kijken naar alle dingen die ik niet kan, kijk ik naar alle dingen die ik wel kan. In plaats van te blijven hangen in hoe erg het allemaal wel niet is, put ik juist kracht uit mijn ervaringen en gebruik ik ze o.a. om andere mensen te helpen.

Natuurlijk is het niet leuk als mensen geen begrip voor je hebben, maar dat is nou eenmaal zo. Je bepaalt zelf hoe je daarmee omgaat.

Dat vind ik echt heel knap van je. Ook onder andere dat je niet in een slachtofferrol gezeten hebt (ik ken je niet, dus ik neem dit maar even gewoon aan, is wel zo netjes, maar in principe denk ik hier neutraal over..), omdat je echt wel een geval bent waarvan veel mensen (die ik ken iig) dat wel zouden gedogen met je. (Net zoals de rest hoor, maargoed, we hadden het hier over slachtofferschap & -rol.)

Waar zeg ik dat ik mezelf zielig vind? Ik vind het jammer dat ik weinig begrip krijg, maar dat betekent niet gelijk dat ik het verschrikkelijk vind ofzo.
Ik begrijp ook wel waarom het zo is enzovoort, waarom veel mensen zo denken. Daarom gebruik ik ook mijn talenten (vooral in denken) en (oa nogal aparte ) ervaringen om mensen weleens een andere kant van het verhaal te laten zien en op te komen voor de "onbegrepenen", de mensen voor wie weinigen opkomen zegmaar. En soms luisteren mensen ernaar en nemen ze het mee in hun eigen denkbeeld (ik ben er niet om mensen 100% te indoctrineren, kom op man ) en soms niet. En allebei is prima.
(In mijn vrije tijd dan he. Qua werk zit ik een beetje uit te pluizen... Mijn passie, maar "leuk extraatje" voor de maatschappij (filosofie), of toch iets wat ik ook heel leuk vind maar wat meer een écht toegevoegde waarde is.. Hm struggles.)

En nouja, wees blij dat je iig veel potentie blijkt te hebben en geniet van de waardering voor hetgeen wat je hebt kunnen bereiken ondanks alles wat je hebt meegemaakt en de waardering van de maatschappij hiervoor, aangezien de maatschappij dat (op dit moment) ziet als 100% eigen kunnen (en ook niet zo gek hoor, geloven in vrije wil is hartstikke gezond en zonder dat geloof zouden veel, al dan niet de meeste, mensen waarschijnlijk geen naar mijn mening verdiende waardering krijgen voor hun prestaties).

[ Bericht 0% gewijzigd door naoomx op 08-12-2017 01:14:40 ]

quote:

Op donderdag 7 december 2017 23:07 schreef DoubleDip het volgende:

Je snapt me niet. Ik bedoel dat optimistisch of pessimistisch zijn een keuze is, tenzij je depressief bent want dan kan je niet anders dan overal beren op de weg zien.

Mensen hebben geen plicht altijd te lachen, maar je kan ook proberen er het beste van te maken ipv bij de pakken neer te gaan zitten. Het is niet alsof er iemand dood is ofzo waardoor het onmogelijk is.

Hoezo snap ik je niet? Hoezo kan iemand die depressief is niet anders, en andere mensen wel?
En waarom hebben mensen dan geen plicht altijd te lachen? Is beter voor de ongeving, dus waarom moet dat niet? Ze moeten zich dan natuurlijk wel echt goed voelen, zolang het sociaal acceptabel is dat het kan.

quote:

Op vrijdag 8 december 2017 05:12 schreef geeninspiratie1235 het volgende:

[..]

Hoezo snap ik je niet? Hoezo kan iemand die depressief is niet anders, en andere mensen wel?
En waarom hebben mensen dan geen plicht altijd te lachen? Is beter voor de ongeving, dus waarom moet dat niet? Ze moeten zich dan natuurlijk wel echt goed voelen, zolang het sociaal acceptabel is dat het kan.

Je snapt er nog steeds geen bal van. Kom op zeg, je weet toch wel wat depressie is?

quote:

Op vrijdag 8 december 2017 09:42 schreef DoubleDip het volgende:


Je snapt er nog steeds geen bal van. Kom op zeg, je weet toch wel wat depressie is?

Leg uit dan. Of reageer ff normaal

quote:

Op donderdag 7 december 2017 23:07 schreef DoubleDip het volgende:

[..]

Je snapt me niet. Ik bedoel dat optimistisch of pessimistisch zijn een keuze is, tenzij je depressief bent want dan kan je niet anders dan overal beren op de weg zien.

Mensen hebben geen plicht altijd te lachen, maar je kan ook proberen er het beste van te maken ipv bij de pakken neer te gaan zitten. Het is niet alsof er iemand dood is ofzo waardoor het onmogelijk is.

Volgens mij kiest er bijna niemand voor om een pessimist te zijn. Als het zo gemakkelijk is om een positieve verandering in je leven aan te brengen dan deed iedereen het wel.

quote:

Op vrijdag 8 december 2017 12:41 schreef wiskundenoob het volgende:

[..]

Volgens mij kiest er bijna niemand voor om een pessimist te zijn. Als het zo gemakkelijk is om een positieve verandering in je leven aan te brengen dan deed iedereen het wel.

Als iemand een positieve verandering wil in zijn leven maar hij blijft zijn negatieve denkwijze verdedigen zal er geen verandering kunnen komen. Het is juist die verdediging van waarin gelooft wordt wat het in stand houdt. Dus datgene wat iemand het liefst zou willen veranderen wordt door de verdediging in te gaan juist bemoeilijkt. Openstaan voor iets houdt juist in dat de verdediging opzij wordt gezet.

quote:

Op vrijdag 8 december 2017 13:09 schreef max555 het volgende:

[..]

Als iemand een positieve verandering wil in zijn leven maar hij blijft zijn negatieve denkwijze verdedigen zal er geen verandering kunnen komen. Het is juist die verdediging van waarin gelooft wordt wat het in stand houdt. Dus datgene wat iemand het liefst zou willen veranderen wordt door de verdediging in te gaan juist bemoeilijkt. Openstaan voor iets houdt juist in dat de verdediging opzij wordt gezet.

Juist die instandhouding is afhankelijk van je karakter en intelligentie, waar je maar weinig invloed op hebt.

quote:

Op vrijdag 8 december 2017 13:51 schreef wiskundenoob het volgende:

[..]

Juist die instandhouding is afhankelijk van je karakter en intelligentie, waar je maar weinig invloed op hebt.

Die instandhouding kan ook afhankelijk zijn van de sterke behoefte om gelijk te willen krijgen in wat men gelooft. Verandering willen en gelijk willen hebben of krijgen, het is onmogelijk om die twee dingen tegelijk te krijgen.

quote:

Op vrijdag 8 december 2017 14:11 schreef max555 het volgende:

[..]

Die instandhouding kan ook afhankelijk zijn van de sterke behoefte om gelijk te willen krijgen in wat men gelooft. Verandering willen en gelijk willen hebben of krijgen, het is onmogelijk om die twee dingen tegelijk te krijgen.

Koppig is een negatief karaktereigenschap

quote:

Op vrijdag 8 december 2017 14:16 schreef wiskundenoob het volgende:

[..]

Koppig is een negatief karaktereigenschap

Ja, denk eerder dat het meer te maken heeft met ergens niet bewust van te zijn dan dat het te maken heeft met intelligentie. Geloven is namelijk ook ontkennen. En ook intelligente mensen kunnen dingen geloven waardoor ze de ontkenningen in kunnen gaan en er niet bewust van zijn dat het ook iets anders kan zijn.

Nienand weet zeker waar het door komt, dus hier is helemaal niets over te zeggen totdat de psychiatrie met duidelijkere feiten komt. Dat verwijt ik ze niet meer, maar het heeft ook geen zin erover uitspraken te doen. Nu komen psychische ziekten door genen/intelligentie, opvoeding en persoonlijkheid. Kan natuurlijk allemaal, maar een duidelijke uitleg waar het een begint en het ander ophoudt, is er niet

[ Bericht 30% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 09-12-2017 05:32:40 ]

quote:

Op zaterdag 9 december 2017 05:22 schreef geeninspiratie1235 het volgende:
Nienand weet zeker waar het door komt, dus hier is helemaal niets over te zeggen totdat de psychiatrie met duidelijkere feiten komt. Dat verwijt ik ze niet meer, maar het heeft ook geen zin erover uitspraken te doen. Nu komen psychische ziekten door genen/intelligentie, opvoeding en persoonlijkheid. Kan natuurlijk allemaal, maar een duidelijke uitleg waar het een begint en het ander ophoudt, is er niet

Inderdaad, er kunnen bepaalde factoren mee spelen waar de medische wereld op dit moment nog geen antwoord op heeft.
Alleen al het bio-chemische proces van het brein kan er voor zorgen dat mensen ziek zijn/voelen waar ze onder lijden. En als daarbij dan ook nog de eigen denkwijze negatief is dan lijden de mensen er dus dubbel onder dat is juist het trieste er van.

quote:

Op vrijdag 8 december 2017 13:09 schreef max555 het volgende:

[..]

Als iemand een positieve verandering wil in zijn leven maar hij blijft zijn negatieve denkwijze verdedigen zal er geen verandering kunnen komen. Het is juist die verdediging van waarin gelooft wordt wat het in stand houdt. Dus datgene wat iemand het liefst zou willen veranderen wordt door de verdediging in te gaan juist bemoeilijkt. Openstaan voor iets houdt juist in dat de verdediging opzij wordt gezet.

Wat is volgens jou een negatieve denkwijze? En wat nou als de denkwijze die volgens jou negatief is, wel realistisch is?

Wat onderstreepte betreft, het verdedigen van een denkwijze veroordelen kan makkelijk omslaan naar het onbegrip waar velen tegenaan lopen.

Wat ik zeker wel herken, is wanneer er sprake is van (een vorm van) cognitieve dissonantie, waarin er steevast geloofd blijft worden in een standpunt dat niet realistisch is (of zelfs destructief is voor henzelf enof voor anderen) en waarbij argumenten die gestoeld zijn op ratio en die door cognitief-dissonantie-lijder worden afgedaan als een emotioneel te nare confrontatie, vermeden dienen te worden waarbij er sprake is van "zich aangevallen voelen" met de bijbehorende verdedigende respons waarbij er niet naar de ander geluisterd wordt.
Hier is de verdediging juist wel onderdeel van het probleem. Wat wel valt te betwijfelen, is of hier misschien niet ook sprake is van onbegrip