R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Volgens mij kennen jullie het allemaal wel. Bij een probleem of situatie waar je niet meteen kan uitkomen, kunnen veel mensen komen met adviezen en goede raad die veel te kort door de bocht is. Je had het allang zelf bedacht en kwam er vervolgens achter dat het wat gecompliceerder is en zodoende loop je ermee vast. Dat mensen je niet kunnen begrijpen, kan je ze niet kwalijk nemen. Maar het kan wel verdomd klote zijn als je op de koop toe van hen het gevoel krijgt dat het jou aan inzicht of wilskracht ontbreekt als je niks met hun adviezen kan doen. Als je bijvoorbeeld jarenlang depressief bent en daardoor in een sociaal isolement terecht bent gekomen, krijg je vaak te horen: "Ja, maat je moet wel onder de mensen komen hoor! Dat doe je niet, dus je houdt het zelf in stand." Je kan bijvoorbeeld wel uitleggen dat je het wel probeert maar dat je je nog rotter gaat voelen omdat je je schaamt en waardeloos voelt; veel willen het niet eens aanhoren. Ze willen gewoon gelijk hebben.
Hoe pijnlijk ook, ik denk dat dit gewoon bij het leven hoort en dat je dit soort onbegrip gewoon moet kunnen verdragen en moet proberen plezier en kracht te halen uit andere dingen.
Ik vind het zelf wel erg moeilijk. Vroeger 'vrat' ik dit gewoon op, maar ik kan er nu gewoon niet meer tegen. Ik raak overstuur, puur door de gedachte dat mensen toch niet naar mij willen luisteren en ik dus - om het dramatisch te zeggen - de pijn alleen moet teren. Maar rationeel weet ik dat het toch geen zin heeft om mijn gelijk proberen aan te tonen, het los moet laten en gewoon verder moet gaan. Ratio en gevoel staan mijlenver uit elkaar.
Herkent iemand dit? Hoe lukt het jou om weer tot jezelf te komen?
Hoe pijnlijk ook, ik denk dat dit gewoon bij het leven hoort en dat je dit soort onbegrip gewoon moet kunnen verdragen en moet proberen plezier en kracht te halen uit andere dingen.
Ik vind het zelf wel erg moeilijk. Vroeger 'vrat' ik dit gewoon op, maar ik kan er nu gewoon niet meer tegen. Ik raak overstuur, puur door de gedachte dat mensen toch niet naar mij willen luisteren en ik dus - om het dramatisch te zeggen - de pijn alleen moet teren. Maar rationeel weet ik dat het toch geen zin heeft om mijn gelijk proberen aan te tonen, het los moet laten en gewoon verder moet gaan. Ratio en gevoel staan mijlenver uit elkaar.
Herkent iemand dit? Hoe lukt het jou om weer tot jezelf te komen?
Door simpelweg niet met mensen omgaan die je niet begrijpen en waarvan je het idee hebt dat ze je nooit zullen begrijpen 
Beter niemand om je heen dan zulke gasten om je heen.
Overigens vind ik je echt als een zeikerd hier overkomen TS.
Beter niemand om je heen dan zulke gasten om je heen. Overigens vind ik je echt als een zeikerd hier overkomen TS.
Niemand is ook iemand
Lastig. Jij hebt geen begrip voor het onbegrip van anderen? Of willen de mensen waar jij niet naar wilt luisteren, ook niet naar jou luisteren?
Tja, als je niet kan omgaan met de hulp van anderen, zou je misschien niet overal moeten ventileren wat je denkt of hoe je je voelt. Vaak zeggen mensen zoiets als iemand loopt te klagen, oplossing zou dus gewoon zijn om je mond te houden.
Alleen openen als je iets leuks weet te zeggen, of als het over de ander gaat.
Tja, als je niet kan omgaan met de hulp van anderen, zou je misschien niet overal moeten ventileren wat je denkt of hoe je je voelt. Vaak zeggen mensen zoiets als iemand loopt te klagen, oplossing zou dus gewoon zijn om je mond te houden.
Alleen openen als je iets leuks weet te zeggen, of als het over de ander gaat.
Lijkt me best lastig...
Enerzijds ben ik geneigd het met je eens te zijn. Maar anderzijds ; Wat moeten die mensen dan zeggen?
Een van mijn vrienden is zelf ook depressief, en zit wel eens soortgelijke verhalen tegen mij te vertellen zoals jij schetst in je OP..
Enerzijds vind ik het echt kut voor hem, anderzijds vraag ik me wel eens af; ''Wat wil je nu eigenlijk horen?''... Natuurlijk snap ik ook wel dat het gecompliceerder ligt dan ''Je moet gewoon wat vaker mensen opzoeken'', maar als je écht uit de situatie wil komen waar je in zit, moet je toch die weg vroeg of laat een keer gaan bewandelen. Uiteindelijk heb je twee keuzes : Of in je huis blijven zitten en steeds verder afgeleiden, of toch die mensen opzoeken / naar buiten gaan (al is het stapje voor stapje) Ook al voel je je minderwaardig / waardeloos.
Heb ook wel vaak het gevoel dat mensen met een depressie hopen dat je met een niet bestaande oplossing komt, of dat ze stiekem hopen dat een ander ze wel een keer uit de shit gaat halen, maar zo werkt het gewoon niet...
Enerzijds ben ik geneigd het met je eens te zijn. Maar anderzijds ; Wat moeten die mensen dan zeggen?
Een van mijn vrienden is zelf ook depressief, en zit wel eens soortgelijke verhalen tegen mij te vertellen zoals jij schetst in je OP..
Enerzijds vind ik het echt kut voor hem, anderzijds vraag ik me wel eens af; ''Wat wil je nu eigenlijk horen?''... Natuurlijk snap ik ook wel dat het gecompliceerder ligt dan ''Je moet gewoon wat vaker mensen opzoeken'', maar als je écht uit de situatie wil komen waar je in zit, moet je toch die weg vroeg of laat een keer gaan bewandelen. Uiteindelijk heb je twee keuzes : Of in je huis blijven zitten en steeds verder afgeleiden, of toch die mensen opzoeken / naar buiten gaan (al is het stapje voor stapje) Ook al voel je je minderwaardig / waardeloos.
Heb ook wel vaak het gevoel dat mensen met een depressie hopen dat je met een niet bestaande oplossing komt, of dat ze stiekem hopen dat een ander ze wel een keer uit de shit gaat halen, maar zo werkt het gewoon niet...
Het verbaast me ook nog steeds weleens hoe snel mensen oordelen en dit uiten, met slechts beperkte informatie. Wel helaas inherent aan internet, waar mensen vel sneller hun gedachten ongefilterd uiten en niet de tijd nemen om te luisteren.
Mensen vallen daarnaast maar al te graag aan wat ze niet begrijpen.
Als oplossing, tsja, al eerder genoemd, niet met mensen omgaan die je zo behandelen, die eigenlijk misschien hun eigen shit (onbewust) op je aan het projecteren zijn.
Mensen vallen daarnaast maar al te graag aan wat ze niet begrijpen.
Als oplossing, tsja, al eerder genoemd, niet met mensen omgaan die je zo behandelen, die eigenlijk misschien hun eigen shit (onbewust) op je aan het projecteren zijn.
Zeer herkenbaar.
Vaak zijn de oppervlakkige opmerkingen wel goed bedoeld, maar het frustreert dan wel enorm doordat het lijkt dat je probleem onderschat wordt als het zo simpel op te lossen zou zijn.
Eenzaam? Ga zoek een hobby, kom onder de mensen, ga naar een vereniging.
Ehhh ja, fijn, maar dat lukt dus gewoon niet.
Maar ook continu oordelen/veroordelingen over wat je wel en niet doet terwijl men totaal niet weet wat er in je om gaat.
Gelukkig heb ik hier op FOK! een erg goede vriendenkring opgebouwd en hebben we meerdere feestjes gehad enzo en kreeg ik van hen wel goed begrip.
Verder heeft therapie veel geholpen (eindelijk erkenning wat betreft wat er met mij aan de hand is en herkenning bij lotgenoten), en wat Vilan idd zegt; contacten afkappen als die je naar beneden trekken.
Vaak zijn de oppervlakkige opmerkingen wel goed bedoeld, maar het frustreert dan wel enorm doordat het lijkt dat je probleem onderschat wordt als het zo simpel op te lossen zou zijn.
Eenzaam? Ga zoek een hobby, kom onder de mensen, ga naar een vereniging.
Ehhh ja, fijn, maar dat lukt dus gewoon niet.
Maar ook continu oordelen/veroordelingen over wat je wel en niet doet terwijl men totaal niet weet wat er in je om gaat.
Gelukkig heb ik hier op FOK! een erg goede vriendenkring opgebouwd en hebben we meerdere feestjes gehad enzo en kreeg ik van hen wel goed begrip.
Verder heeft therapie veel geholpen (eindelijk erkenning wat betreft wat er met mij aan de hand is en herkenning bij lotgenoten), en wat Vilan idd zegt; contacten afkappen als die je naar beneden trekken.
Dit, ja.quote:Op maandag 4 december 2017 22:29 schreef STING het volgende:
Het verbaast me ook nog steeds weleens hoe snel mensen oordelen en dit uiten, met slechts beperkte informatie. Wel helaas inherent aan internet, waar mensen vel sneller hun gedachten ongefilterd uiten en niet de tijd nemen om te luisteren.
Mensen vallen daarnaast maar al te graag aan wat ze niet begrijpen.
Als oplossing, tsja, al eerder genoemd, niet met mensen omgaan die je zo behandelen, die eigenlijk misschien hun eigen shit (onbewust) op je aan het projecteren zijn.
Het is jouw probleem, dus hoe raak jij verwijderd van jezelf door andermans reactie? Je noemt meerdere dingen, je niet gehoord voelen, je onbegrepen voelen en je gelijk niet krijgen. Misschien moet je voor jezelf nog eens nagaan wat je doel is in zulke gesprekken. Denk dat veel mensen als doel begrip hebben, maar dat ze de definitie van begrip zo strak ingekaderd hebben dat het voor de ander kan voelen als gelijk moeten krijgen.quote:Op maandag 4 december 2017 20:53 schreef PabstBlueRibbon het volgende:
Ik vind het zelf wel erg moeilijk. Vroeger 'vrat' ik dit gewoon op, maar ik kan er nu gewoon niet meer tegen. Ik raak overstuur, puur door de gedachte dat mensen toch niet naar mij willen luisteren en ik dus - om het dramatisch te zeggen - de pijn alleen moet teren. Maar rationeel weet ik dat het toch geen zin heeft om mijn gelijk proberen aan te tonen, het los moet laten en gewoon verder moet gaan. Ratio en gevoel staan mijlenver uit elkaar.
Herkent iemand dit? Hoe lukt het jou om weer tot jezelf te komen?
Als je aangeeft dat je gewoon graag even je ei kwijt wil, kun je misschien samen tot een bevredigender gesprek komen. Ofzo
Ik snap zowel jouw reactie wel als de neiging om te zeggen 'grow a pair'.quote:
Volgens mij kennen jullie het allemaal wel. Bij een probleem of situatie waar je niet meteen kan uitkomen, kunnen veel mensen komen met adviezen en goede raad die veel te kort door de bocht is. Je had het allang zelf bedacht en kwam er vervolgens achter dat het wat gecompliceerder is en zodoende loop je ermee vast. Dat mensen je niet kunnen begrijpen, kan je ze niet kwalijk nemen. Maar het kan wel verdomd klote zijn als je op de koop toe van hen het gevoel krijgt dat het jou aan inzicht of wilskracht ontbreekt als je niks met hun adviezen kan doen. Als je bijvoorbeeld jarenlang depressief bent en daardoor in een sociaal isolement terecht bent gekomen, krijg je vaak te horen: "Ja, maat je moet wel onder de mensen komen hoor! Dat doe je niet, dus je houdt het zelf in stand." Je kan bijvoorbeeld wel uitleggen dat je het wel probeert maar dat je je nog rotter gaat voelen omdat je je schaamt en waardeloos voelt; veel willen het niet eens aanhoren. Ze willen gewoon gelijk hebben.
Hoe pijnlijk ook, ik denk dat dit gewoon bij het leven hoort en dat je dit soort onbegrip gewoon moet kunnen verdragen en moet proberen plezier en kracht te halen uit andere dingen.
Ik vind het zelf wel erg moeilijk. Vroeger 'vrat' ik dit gewoon op, maar ik kan er nu gewoon niet meer tegen. Ik raak overstuur, puur door de gedachte dat mensen toch niet naar mij willen luisteren en ik dus - om het dramatisch te zeggen - de pijn alleen moet teren. Maar rationeel weet ik dat het toch geen zin heeft om mijn gelijk proberen aan te tonen, het los moet laten en gewoon verder moet gaan. Ratio en gevoel staan mijlenver uit elkaar.
Herkent iemand dit? Hoe lukt het jou om weer tot jezelf te komen?
Korte uitleg: ik heb zelf best veel moeite met dingen. Volgens de psycholoog heb ik een vrij duidelijke gegeneraliseerde angst stoornis (altijd nerveus, hoge hartslag, snel gestrest) en ADD. Ik kan me er wel in vinden maar ben altijd toch wat geweest van het rationeel proberen te denken en handelen en dan is het soms wel pijnlijk als je merkt dat vrij standaard dingen soms erg veel moeite kosten en dat je het met rationeel denken niet kan overwinnen.
Mijn vriendin is momenteel behoorlijk depressief. Nieuwe vriend, nieuwe baan, vlak daarna ging ze in een ander appartementje wonen etc was al veel en laatst is haar vader overleden en dat was echt de allerlaatste emmer water die ze kon hebben. En ik weer soms ook niet hoe ik er mee om moet gaan behalve alles bespreken en proberen begrip te tonen. Als ik soms zie hoe zij fysiek en emotioneel reageert dan heb ik soms de neiging te zeggen 'snap out of it! Even rustig ademhalen en stap voor stap verder gaan tot je merkt dat het even niet meer gaat' Mar aan de andere kant snap ik het ook... Meest frusterende voor vrienden/partners van depressieve mensen is denk ik toch dat we niet echt precies weten hoe we kunnen helpen, ondanks dat we het wel willen. Ik weet in ieder geval dat ik me soms gefrustreerd voel uit machteloosheid. Klinkt wat dramatisch maar ik heb flink wat pils op.
Samenvatting: ik snap zowel jou als de reacties waar je bang voor bent wel...
Dat is wel het 'advies' wat jij iedereen hier geeft, he? Je vindt jezelf zo'n stoere jongen die het ondanks moeilijke gebeurtenissen in het leven het toch allemaal redt en de anderen hier zijn allemaal aanstellers die een schop onder hun reet nodig hebben, toch?quote:
Zoveel jaren op R&P en nog steeds zo'n extreem beperkt emotioneel inzicht ... tja, dat kan je niet meer voor jezelf ontkennen dat je nogal simpel bent. Vergelijkbaar met de mentale inzichten van holbewoners. Klinkt misschien hard dat ik dat zeg, maar hier kan je wel verder mee!
Het gaat mij niet om reacties op internet, maar die van bijvoorbeeld familie. Ik heb een moeder die ik al 25 jaar steeds meer achteruit zie gaan na de scheiding met mijn vader. Ze verzorgt zichzelf niet goed, het is standaard een zooi in huis en haar administratie is ook een chaos. Het gaat mij niet eens over de dingen die niet goed gaan, maar meer om het gebrek aan zelfreflectie wat ze heeft.quote:
Het verbaast me ook nog steeds weleens hoe snel mensen oordelen en dit uiten, met slechts beperkte informatie. Wel helaas inherent aan internet, waar mensen vel sneller hun gedachten ongefilterd uiten en niet de tijd nemen om te luisteren.
Mensen vallen daarnaast maar al te graag aan wat ze niet begrijpen.
Als oplossing, tsja, al eerder genoemd, niet met mensen omgaan die je zo behandelen, die eigenlijk misschien hun eigen shit (onbewust) op je aan het projecteren zijn.
Ik dacht heel lang net als alle andere mensen dat het haar aan wilskracht ontbrak en gewoon geen moeite wilt doen om haar leven leuker te maken. Maar op den duur begreep ik o.a. door mijn eigen ervaringen dat dat wel wat complexer is en dat er een reden moet zijn dat ze zo reageert. Ze snapt ergens wel dat ze niet goed bezig is, maar ze kan om een of andere reden zich niet bezinnen. Ze doet alsof het allemaal er niet is en klampt zich vast aan het leven wat vertrouwd voor haar is en wat ze kent. Ze kan erg negatief zijn en daarmee signalen afgeven dat ze ongelukkig is, maar ze kan / wilt geen hulp aannemen. Dit is geen luiheid: dit gedrag moet ergens vandaan komen.
Pas sinds een jaar ofzo dacht ik: dit zou weleens autisme kunnen zijn. En hoe meer ik over autisme lees, hoor en begrijp, hoe meer ik verband ga zien in haar gedrag.
Veel mensen weten nauwelijks iets van autisme af. Die denken aan iemand die altijd alleen achter zijn computer zit en geen contact met anderen maakt of aan iemand waarbij alles op een rigide voorspelbare manier moet gaan en bij een klein dingetje wat anders is meteen in paniek raakt. Autisme is een veel en veel breder spectrum. Iedereen met autisme is anders en daarbij manifesteert het zich ook anders. Veel mensen met een lichte vorm van autisme kunnen het compenseren en daardoor goed meedraaien; alleen zij zelf merken dat het veel energie kost.
Die mensen denken allemaal nog dat mijn moeder gewoon geen wilskracht heeft. Er wordt over haar geroddeld en ik krijg te horen dat ze er smoezelig en onverzorgd uitziet en zich raar kan gedragen. Tegen haar zeggen ze dat niet. Als ik uitleg dat ik denk aan autisme en dat het misschien zinnig is dat ze zich daarop laat testen, zodat ze wel bijvoorbeeld via coaching wel de hulp kan krijgen die ze nodig heeft, dan krijg ik van die standaard antwoorden dat ik niet de psycholoog moet uithangen, dat ik het allemaal te ver door denk en dat ze volwassen is en zelf wel kan beslissen of ze hulp nodig heeft. Ik heb op mijn werk nota bene te maken met veel mensen die ASS hebben en ik zie daar ook mensen die coaching geven aan mensen met ASS. Ik heb zelf in de psychiatrie gezeten omdat ik de zorg zelf nodig had en nu sta ik voor een deel aan de andere kant. Maar ik vind het wel erg frustrerend dat ik niet serieus genomen word en dat mensen niet van mij willen aannemen dat het zoeken naar de juiste psychische hulp een stuk ingewikkelder kan zijn als ff naar de huisarts die je naar een psycholoog stuurt. Ik zie mijn moeder aftakelen. Ze is zorg mijdend, maar ik ken haar goed genoeg om te weten dat dit alleen maar te maken heeft met angst om overspoeld te worden, maar dat ze ergens wel degelijk hulp zou willen aanvaarden en wilt praten als ze zich vertrouwd voelt. Maar wat ik nu zeg, vinden mensen denk ik te complex om te bevatten ofzo. Gewoon de gedachte koesteren dat het gewoon gebrek aan wilskracht is of dat ze 'gewoon depressief' is, snappen ze wel, dus houden ze dat maar aan.
Ik moet dus maar aanzien dat degene die wel heel veel voor mij gedaan had uit onvoorwaardelijke liefde aftakelt. Tegen haar zeiden ze in een periode dat het heel slecht met mij ging en ik in die mate straatvrees had dat ik niet eens het huis uit durfde dat ze mij het huis uit moest trappen, want een zoon van (destijds) 22 hoort niet meer thuis te wonen. Tja, het ging toen heel slecht met mij en de situatie was ook bijna onhoudbaar voor haar. Toch liet ze mij niet vallen en achteraf gezien was dat goed geweest.
In je OP betreft het een random persoon die advies geeft vanuit zijn eigen belevenis. Misschien vervelend als je dit al meerdere keren gehoord hebt en weet dat dit voor jou niet werkt, maar je kan onmogelijk van mensen verwachten dat zij rekening kunnen houden met jouw speciale status. je weet zelf nog amper wat er scheelt en hoe hier mee om te gaan, niet zo heel raar dat mensen met dingen komen die voor hun "gewoon" werken. Tja, das echt een kwestie van dit soort gesprekken voeren met de juiste mensen.
Zou overigens ook niet iemand laten vallen, omdat ze dit gesprek niet machtig zijn. Je hoeft niet met iedereen de diepte in, met die houding bouw je niet snel een sociale kring op.
Over het voorbeeld van je moeder, hier betrek je iets op jezelf wat niet bij jou hoort. De hulpverleners vertellen je "de regels", ze geven geen mening over jou. Het is in NL nou eenmaal zo dat jij niet kan bepalen welke hulp je moeder nodig heeft, zolang ze zelf nog niet aangegeven heeft dat jij haar verzorger bent.
Wat ik nu ga zeggen is heel hard, maar misschien sta jij de hulp voor je moeder zelfs wel in de weg. Zolang jij nog probeert te redderen wat er allemaal fout gaat, zorg je er voor dat zij in haar situatie wordt gefaciliiteerd en dat jij je energie niet op jezelf richt, maar op de problemen van een ander.
Is je moeder echt hulpbehoevend, of projecteer je dingen? Kan het ook zijn dat ze van jouw houding en situatie in de war raakt? Je gedachten vliegen met 100 km p/u voorbij, en alles gaat om jou en hoe mensen op jou reageren, maar in het laatste geval gaat het om je moeder, niet om jou. Hier heb jij alleen de rol van zoon, maar je neemt de rol van haar arts, zorgverlener en partner op je.
Maak zaken niet zo groot in je hoofd, haal er geen details bij die er niet bij horen. Wat jij op je werk meemaakt is geen excuus om niet de wet te hoeven volgen, dat zij ooit voor jou zorgde betekent niet dat jij nu in staat bent om voor haar te zorgen en dat jij nu door een autisme-molen bent gegaan, betekent niet dat je mensen kan labellen met autisme.
Je zwemt tegen de stroom in en voelt onbegrip voor het feit dat jij zo hard moet zwemmen.. Dat is een keuze, ook al zie jij het nu niet zo. Men vraagt je gewoon om met de stroom mee te gaan zwemmen, wat jij niet als optie wil zien. Probeer het eens..
Zou overigens ook niet iemand laten vallen, omdat ze dit gesprek niet machtig zijn. Je hoeft niet met iedereen de diepte in, met die houding bouw je niet snel een sociale kring op.
Over het voorbeeld van je moeder, hier betrek je iets op jezelf wat niet bij jou hoort. De hulpverleners vertellen je "de regels", ze geven geen mening over jou. Het is in NL nou eenmaal zo dat jij niet kan bepalen welke hulp je moeder nodig heeft, zolang ze zelf nog niet aangegeven heeft dat jij haar verzorger bent.
Wat ik nu ga zeggen is heel hard, maar misschien sta jij de hulp voor je moeder zelfs wel in de weg. Zolang jij nog probeert te redderen wat er allemaal fout gaat, zorg je er voor dat zij in haar situatie wordt gefaciliiteerd en dat jij je energie niet op jezelf richt, maar op de problemen van een ander.
Is je moeder echt hulpbehoevend, of projecteer je dingen? Kan het ook zijn dat ze van jouw houding en situatie in de war raakt? Je gedachten vliegen met 100 km p/u voorbij, en alles gaat om jou en hoe mensen op jou reageren, maar in het laatste geval gaat het om je moeder, niet om jou. Hier heb jij alleen de rol van zoon, maar je neemt de rol van haar arts, zorgverlener en partner op je.
Maak zaken niet zo groot in je hoofd, haal er geen details bij die er niet bij horen. Wat jij op je werk meemaakt is geen excuus om niet de wet te hoeven volgen, dat zij ooit voor jou zorgde betekent niet dat jij nu in staat bent om voor haar te zorgen en dat jij nu door een autisme-molen bent gegaan, betekent niet dat je mensen kan labellen met autisme.
Je zwemt tegen de stroom in en voelt onbegrip voor het feit dat jij zo hard moet zwemmen.. Dat is een keuze, ook al zie jij het nu niet zo. Men vraagt je gewoon om met de stroom mee te gaan zwemmen, wat jij niet als optie wil zien. Probeer het eens..
Nee, dat is het niet, iets wat jij ook wel weet, maar je wil even lekker schoppen, en dat allemaal omdat ik je uit de tent lok om een punt te maken, en waar jij heerlijk op hapt (wat onderdeel van de kern van je issue is). Je neemt jezelf heel erg serieus.quote:
[..]
Dat is wel het 'advies' wat jij iedereen hier geeft, he? Je vindt jezelf zo'n stoere jongen die het ondanks moeilijke gebeurtenissen in het leven het toch allemaal redt en de anderen hier zijn allemaal aanstellers die een schop onder hun reet nodig hebben, toch?
Zoveel jaren op R&P en nog steeds zo'n extreem beperkt emotioneel inzicht ... tja, dat kan je niet meer voor jezelf ontkennen dat je nogal simpel bent. Vergelijkbaar met de mentale inzichten van holbewoners. Klinkt misschien hard dat ik dat zeg, maar hier kan je wel verder mee!
Maar omdat Jopie78 prachtig beschrijft wat ik had willen gaan schrijven, volsta ik met verwijzen naar de post van Jopie78.
Vrij vertaald staat daar dat de wereld niet om jou draait.
Breitling - Instruments for Professionals
Tuurlijk snap ik dat. En ik hoef ook niet perse alleen maar dingen te horen die in het verlengde liggen van mijn gelijk. Maar waar ik in de OP begon om het nog niet persoonlijk te maken: ik merk dat mensen meestal geneigd zijn om adviezen die ze zelf heel vaak horen (ook algemeen). Om een voorbeeld te noemen: heel veel mensen hebben een druk druk druk leven en zitten tegen het overspannen zijn aan. Die hebben meer aan een advies om wat gas terug te nemen en niet zoveel hoge eisen te stellen aan zichzelf. Maar dit wordt tegenwoordig zo vaak gezegd dat veel mensen deze adviezen als schapen overnemen en eigenlijk helemaal niet meer beseffen wat ze zeggen. So far vind ik nog niet dat ik andere mensen iets kwalijk moet nemen. Maar ik als wil uitleggen "mijn situatie is iets complexer en een beetje anders en dit random advies werkt niet, wil je misschien meedenken over mijn situatie" dan gebeurt dat meedenken niet. Ze zeggen ook niet " dan weet ik het niet". Dat mijn situatie anders is, wordt niet eens beseft. Het feit dat ik aangeef dat het bij mij iets anders ligt, wordt geinterpreteert als obstinaat koppig gedrag.quote:
In je OP betreft het een random persoon die advies geeft vanuit zijn eigen belevenis. Misschien vervelend als je dit al meerdere keren gehoord hebt en weet dat dit voor jou niet werkt, maar je kan onmogelijk van mensen verwachten dat zij rekening kunnen houden met jouw speciale status.
Vooral tegenwoordig is een druk hectisch leven de standaard en is het het veiligst om met de algemene stroom mee te zwemmen. Je hebt eigenlijk al genoeg aan jezelf, dus de problemen van anderen kan je er niet bij nemen. Ik denk dat mensen daarom zo vaak reageren op deze manier.Ik beweer overigens zeker niet dat iedereen zo is. Er zijn ook genoeg mensen die dingen ook wel meteen wat genuanceerder en geavanceerder kunnen zien en zich beter in anderen kunnen inleven.
Wat betreft mijn moeder. Als ze alleen maar een leven zou leven waar ik het niet mee eens ben, dan sluit ik mij aan bij jouw antwoord. Maar het zijn vooral de subtielere dingen waaruit ik opmaak dat het toch wel ernstiger is. Ze kan chaotisch zijn zoals ikzelf en weet soms niet naar de juiste woorden te zoeken. Maar anders dan bij mij, heeft ze niet door dat anderen dan niet begrijpen waar ze het over heeft. Zo is ze eigenlijk altijd geweest.
Het maakt mij echt niet uit wat voor label ze heeft of dat ze helemaal geen label heeft. Het gaat gewoon niet goed met haar, punt. Ze heeft gewoon hulp nodig, punt.
Maar wat jij zegt dat ikzelf door de autisme-molen ben gegaan en daarom denk dat mijn moeder het ook heeft, dat hoor ik dus vaker en ik vind het zeer beledigend en kleinerend eerlijk gezegd. Je maakt dus al bij voorbaat op dat ik niet objectief kan zijn. En dat probeer ik dus juist wel en vanuit die angle zie ik gewoon heel erg veel raakvlakken in haar gedrag met autisme. Daarmee beweer ik niet dat ik de wijsheid in pacht heb en dat het perse zo is, maar wel dat het een zeer waarschijnlijke optie is en de moeite waard om haar in ieder geval eens te onderzoeken.
Ook nu moet ik weer ontzettend veel moeite doen om mijn standpunt te verdedigen, omdat je eigenlijk al invult: Pabst heeft zelf een autisme-traject, dus zal hij wel....
No offense though. In ieder geval verwoord je het wel gelijkwaardig en maak ik daaruit op dat je mij wel serieus probeert te nemen. Ik ga het pas problematisch vinden als mensen mij niet serieus nemen en bij voorbaat dingen gaan invullen.
Om trouwens weer even terug te gaan naar mijn moeder. De reden dat mij dit zo hoog zit, is ook omdat ze eigenlijk altijd zo is geweest. Veel dingen die zij raar en vreemd vindt, projecteert ze op mij. Ik kan zelfs al commentaar krijgen dat ik mij elke dag douch. Dat doen de meeste mensen, maar zij niet. En omdat het haar gewoonte niet is, geeft ze mij daar commentaar op en weet ze mij zelfs nog het gevoel te brengen dat ik daarmee iets fout doe. Haar gedrag heeft in de loop der jaren een negatief effect op mij gehad en ik begin de laatste jaren pas te beseffen hoe groot dat effect eigenlijk is. Als inderdaad zou blijken dat het komt omdat ze autistisch is of een andere psychische stoornis heeft, neem ik haar dat niet kwalijk. Wat ik haar wel kwalijk neem, is dat ze door hardnekkig hulp te weigeren niet alleen zichzelf heeft maar mij er ook in mee trekt.
Ik weet eigenlijk allang dat ik haar beter los kan laten. En aangezien het zo'n effect op mij heeft is het misschien zelfs beter om het contact helemaal te verbreken. Dit gaat helaas nog niet, want ik ga mij dan zo ontzettend leeg en verlaten voelen. Ik heb daar zelf eigenlijk nog veel hulp bij nodig. Maar bij PsyQ waar ik nu zit, zijn het veel kastje-muur praktijken. Ik heb nu wel wat steun vanuit mijn werk en ik merk ook dat het die leegte voor een klein beetje opvult. Dus eigenlijk wil ik vooral de afhankelijkheid naar mijn moeder plaats gaat maken voor een eigen leven.
En nu ga ik weer zien hoe paradoxaal het eigenlijk allemaal is...
Jij reageert zo op heel veel mensen en daarom postte ik dat. Standaard reageer je met "ik ben niet kusjekroel en je moet jezelf niet zo zielig vinden en een schop onder je reet heb je nodig". Je gelooft misschien zelf dat je daarmee anderen een enorm grote dienst bewijst. Maar neem van mij aan dat je hiermee de ander juist de grond in trapt. Verwijten kunnen mensen zichzelf ook maken, daar hebben ze jou niet voor nodig. Als jij zo graag bevestiging wilt dat je het allemaal zo goed doet, dan maak je daar maar zelf topics voor aan.quote:
[..]
Nee, dat is het niet, iets wat jij ook wel weet, maar je wil even lekker schoppen, en dat allemaal omdat ik je uit de tent lok om een punt te maken, en waar jij heerlijk op hapt (wat onderdeel van de kern van je issue is). Je neemt jezelf heel erg serieus.
Maar omdat Jopie78 prachtig beschrijft wat ik had willen gaan schrijven, volsta ik met verwijzen naar de post van Jopie78.
Vrij vertaald staat daar dat de wereld niet om jou draait.
En ik zou eigenlijk niet op jou moeten happen, maar ik heb zo'n enorme schijthekel aan mannetjes zoals jij die zichzelf geweldig vinden en daarom het privilege denken te hebben anderen naar beneden te trappen. Je voelt je misschien sterk, maar ik zie er alleen maar zwakheid in en ik kan daar geen enkel respect voor opbrengen.
Wat een mooie post van je. Ik zal er eens proberen op te reageren. Wat ik je hier boven zie zeggen is eigenlijk 2 dingen. 1. het gemak waarmee mensen met een bijna 'voorgeprogrammeerd' advies strooien, en 2. dat je van (diezelfde) mensen geen advies krijgt wat op JOUW situatie is toegespitst. Niet alleen denken ze niet mee, maar ze zeggen ook niet 'dan weet ik het niet', en als je dan aangeeft dat het bij jou anders is dan wordt dat anders geinterpreteerd als dat jij zou willen.quote:
[..]
Tuurlijk snap ik dat. En ik hoef ook niet perse alleen maar dingen te horen die in het verlengde liggen van mijn gelijk. Maar waar ik in de OP begon om het nog niet persoonlijk te maken: ik merk dat mensen meestal geneigd zijn om adviezen die ze zelf heel vaak horen (ook algemeen). Om een voorbeeld te noemen: heel veel mensen hebben een druk druk druk leven en zitten tegen het overspannen zijn aan. Die hebben meer aan een advies om wat gas terug te nemen en niet zoveel hoge eisen te stellen aan zichzelf. Maar dit wordt tegenwoordig zo vaak gezegd dat veel mensen deze adviezen als schapen overnemen en eigenlijk helemaal niet meer beseffen wat ze zeggen. So far vind ik nog niet dat ik andere mensen iets kwalijk moet nemen. Maar ik als wil uitleggen "mijn situatie is iets complexer en een beetje anders en dit random advies werkt niet, wil je misschien meedenken over mijn situatie" dan gebeurt dat meedenken niet. Ze zeggen ook niet " dan weet ik het niet". Dat mijn situatie anders is, wordt niet eens beseft. Het feit dat ik aangeef dat het bij mij iets anders ligt, wordt geinterpreteert als obstinaat koppig gedrag.
Tja, je gaat er vanuit dat die mensen zin hebben in je gedoe. Vaak is die standaardreactie een beleefdheidsreactie, net als de vraag 'hey! hoe is het?'. Dat is gewoon een standaardzinnetje, maar men is niet ECHT geinteresseerd in hoe het met je gaat, want ze gaan er al vanuit dat je zegt 'goed', maar als je iets anders zegt haken ze al vrij snel af. Dat is logisch, omdat mensen vooral bezig zijn met hun eigen sores, niet met die van anderen, vooral niet als die ander heel vaak/alleen maar met dat soort verhalen komt.
Daarnaast vraag ik me af waarom jij er zoveel waarde aan hecht dat mensen geintereseerd zijn in jouw problematiek, en waarom ze per se moeten reageren op een manier die jou zint? Want je vindt het lastig als ze dat niet doen, is dat een correcte aanname?
Mwah, ik weet niet of een druk hectisch leven de standaard is. Mensen doen graag interessant, en roepen dat ze zoveel te doen hebben, maar in de praktijk valt dat denk ik wel mee. Nou, ik denk dat dat ongeveer hetzelfde is als wat ik in het stukje hierboven zei; mensen zijn niet geinteresseerd in jouw problematiek, maar vooral in hun eigen leventje. Dat kun je ze dan wel kwalijk willen nemen omdat jij graag een andere reactie wil, maar de realiteit wijst uit dat jij vaak tegen die muur oploopt, en dan vraagtekens plaatst bij die anderen, ipv na te denken over of wat jij wil wel zo realistisch is?quote:Vooral tegenwoordig is een druk hectisch leven de standaard en is het het veiligst om met de algemene stroom mee te zwemmen. Je hebt eigenlijk al genoeg aan jezelf, dus de problemen van anderen kan je er niet bij nemen. Ik denk dat mensen daarom zo vaak reageren op deze manier.Ik beweer overigens zeker niet dat iedereen zo is. Er zijn ook genoeg mensen die dingen ook wel meteen wat genuanceerder en geavanceerder kunnen zien en zich beter in anderen kunnen inleven.
Ik kan hier geen zinnig woord over zeggen. Ik ken de situatie niet, en ik lees alleen wat jij schrijft, maar jij ben uiteraard biased (en dat is logisch, want het is je moeder).quote:Wat betreft mijn moeder. Als ze alleen maar een leven zou leven waar ik het niet mee eens ben, dan sluit ik mij aan bij jouw antwoord. Maar het zijn vooral de subtielere dingen waaruit ik opmaak dat het toch wel ernstiger is. Ze kan chaotisch zijn zoals ikzelf en weet soms niet naar de juiste woorden te zoeken. Maar anders dan bij mij, heeft ze niet door dat anderen dan niet begrijpen waar ze het over heeft. Zo is ze eigenlijk altijd geweest.
Jawel, maar zij krijgt geen hulp omdat jij dat vindt, helaas. Dat is niet hoe het werkt.quote:Het maakt mij echt niet uit wat voor label ze heeft of dat ze helemaal geen label heeft. Het gaat gewoon niet goed met haar, punt. Ze heeft gewoon hulp nodig, punt.
Ok, maar zelfs al héb je gelijk, zelfs al is de realiteit dat zij autisme heeft. Prima, maar zolang dat niet 'officieel' is heeft ze het dus officieel niet en dus komt die hulp er ook niet. Ik zal nu vast een open deur in trappen, maar, heb je het hier eens over gehad met je huisarts? Er vanuit gaande dat jij en je moeder dezelfde huisarts hebben?quote:Maar wat jij zegt dat ikzelf door de autisme-molen ben gegaan en daarom denk dat mijn moeder het ook heeft, dat hoor ik dus vaker en ik vind het zeer beledigend en kleinerend eerlijk gezegd. Je maakt dus al bij voorbaat op dat ik niet objectief kan zijn. En dat probeer ik dus juist wel en vanuit die angle zie ik gewoon heel erg veel raakvlakken in haar gedrag met autisme. Daarmee beweer ik niet dat ik de wijsheid in pacht heb en dat het perse zo is, maar wel dat het een zeer waarschijnlijke optie is en de moeite waard om haar in ieder geval eens te onderzoeken.
Hmm, elke dag douchen is zo raar niet inderdaad. Wel vraag ik me af waarom jij je dat zo aantrekt wat zij zegt? Ja ik snap dat zij je moeder is, maar er zitten natuurlijk grenzen aan. Dat jij je dat zo aantrekt, dat doet zij niet, dat doe jij zelf. Jij laat die woorden ontzettend veel effect op je hebben, maar zodra ze een labeltje zou hebben neem je haar dat niet meer kwalijk. Maar zolang ze geen labeltje heeft neem je haar wel kwalijk dat jij je zo voelt door haar. Maar jij bent geen willoos slachtoffer he, jij kunt zelf bepalen hoe jij met deze situatie omgaat.quote:Om trouwens weer even terug te gaan naar mijn moeder. De reden dat mij dit zo hoog zit, is ook omdat ze eigenlijk altijd zo is geweest. Veel dingen die zij raar en vreemd vindt, projecteert ze op mij. Ik kan zelfs al commentaar krijgen dat ik mij elke dag douch. Dat doen de meeste mensen, maar zij niet. En omdat het haar gewoonte niet is, geeft ze mij daar commentaar op en weet ze mij zelfs nog het gevoel te brengen dat ik daarmee iets fout doe. Haar gedrag heeft in de loop der jaren een negatief effect op mij gehad en ik begin de laatste jaren pas te beseffen hoe groot dat effect eigenlijk is. Als inderdaad zou blijken dat het komt omdat ze autistisch is of een andere psychische stoornis heeft, neem ik haar dat niet kwalijk. Wat ik haar wel kwalijk neem, is dat ze door hardnekkig hulp te weigeren niet alleen zichzelf heeft maar mij er ook in mee trekt.
Nou, los laten...kijk, zij mag haar leven leiden hoe ze dat wil, maar je kunt haar niet redden als ze dat zelf niet wil. Wat betreft hoe jij je voelt n.a.v. wat zij tegen jou zegt...tja, daar ben je wel zelf bij. Jij gaat elke dag douchen, zij niet. Zij vindt het raar dat jij dat doet, en... ja, en wat verder? Nou, dan vindt ze dat. Mag ze vinden, maar net als dat de wereld niet om jou draait, draait de wereld ook niet om haar. Als jij elke dag wil douchen, dan doe je dat. Daar ben je niet minder om, en dat jij je wel zo voelt, dat is toch echt iets wat bij jou ligt, en ook alleen jij kunt daar iets aan veranderen denk ik.quote:Ik weet eigenlijk allang dat ik haar beter los kan laten. En aangezien het zo'n effect op mij heeft is het misschien zelfs beter om het contact helemaal te verbreken. Dit gaat helaas nog niet, want ik ga mij dan zo ontzettend leeg en verlaten voelen. Ik heb daar zelf eigenlijk nog veel hulp bij nodig. Maar bij PsyQ waar ik nu zit, zijn het veel kastje-muur praktijken. Ik heb nu wel wat steun vanuit mijn werk en ik merk ook dat het die leegte voor een klein beetje opvult. Dus eigenlijk wil ik vooral de afhankelijkheid naar mijn moeder plaats gaat maken voor een eigen leven.
En nu ga ik weer zien hoe paradoxaal het eigenlijk allemaal is...
Breitling - Instruments for Professionals
Het interesseert mij niet zo heel veel wat jij van mij denkt, of van mij vindt. Het is prima dat jij dat blijkbaar heel graag kenbaar wil maken aan mij, maar ik ben daar verder niet zo van onder de indruk van.quote:
[..]
Jij reageert zo op heel veel mensen en daarom postte ik dat. Standaard reageer je met "ik ben niet kusjekroel en je moet jezelf niet zo zielig vinden en een schop onder je reet heb je nodig". Je gelooft misschien zelf dat je daarmee anderen een enorm grote dienst bewijst. Maar neem van mij aan dat je hiermee de ander juist de grond in trapt. Verwijten kunnen mensen zichzelf ook maken, daar hebben ze jou niet voor nodig. Als jij zo graag bevestiging wilt dat je het allemaal zo goed doet, dan maak je daar maar zelf topics voor aan.
En ik zou eigenlijk niet op jou moeten happen, maar ik heb zo'n enorme schijthekel aan mannetjes zoals jij die zichzelf geweldig vinden en daarom het privilege denken te hebben anderen naar beneden te trappen. Je voelt je misschien sterk, maar ik zie er alleen maar zwakheid in en ik kan daar geen enkel respect voor opbrengen.
Als je op een forum iets post komen daar reacties op, ook reacties die je niet zinnen. Dat jij dat vervelend vindt is jouw issue, niet mijn issue.
Breitling - Instruments for Professionals
Het komt er wel gewoon op neer dat je het zelf moet doen, zelf uit die comfort zone, zelf dat kutgevoel dragelijk maken en makkelijker in worden, zelf groeien als persoon, zelf moet je dit allemaal doen... er is geen persoon die dat voor je kan doen of wondermiddeltje.quote:
[..]
Dat is wel het 'advies' wat jij iedereen hier geeft, he? Je vindt jezelf zo'n stoere jongen die het ondanks moeilijke gebeurtenissen in het leven het toch allemaal redt en de anderen hier zijn allemaal aanstellers die een schop onder hun reet nodig hebben, toch?
Zoveel jaren op R&P en nog steeds zo'n extreem beperkt emotioneel inzicht ... tja, dat kan je niet meer voor jezelf ontkennen dat je nogal simpel bent. Vergelijkbaar met de mentale inzichten van holbewoners. Klinkt misschien hard dat ik dat zeg, maar hier kan je wel verder mee!
En dan kan je inderdaad er heel lang over nadenken, analyseren moeilijk moeilijk, of het gewoon bam doen... elke keer weer en je realiseren dat alles makkelijker kan worden als je maar echt wil.
Draai het om... jij kiest er voor dat niet als advies te zien maar als jou in de grond trappen...quote:
[..]
Jij reageert zo op heel veel mensen en daarom postte ik dat. Standaard reageer je met "ik ben niet kusjekroel en je moet jezelf niet zo zielig vinden en een schop onder je reet heb je nodig". Je gelooft misschien zelf dat je daarmee anderen een enorm grote dienst bewijst. Maar neem van mij aan dat je hiermee de ander juist de grond in trapt. Verwijten kunnen mensen zichzelf ook maken, daar hebben ze jou niet voor nodig. Als jij zo graag bevestiging wilt dat je het allemaal zo goed doet, dan maak je daar maar zelf topics voor aan.
En ik zou eigenlijk niet op jou moeten happen, maar ik heb zo'n enorme schijthekel aan mannetjes zoals jij die zichzelf geweldig vinden en daarom het privilege denken te hebben anderen naar beneden te trappen. Je voelt je misschien sterk, maar ik zie er alleen maar zwakheid in en ik kan daar geen enkel respect voor opbrengen.
Toch echt jouw probleem want wat hij zegt klopt wel.
Vermoeiend al die sneeuwvlokjes die het oh zo moeilijk hebben maar relatief gezien eigenlijk gewoon zelf de drama creeeren.
* Je mag wel een iets normalere toon aanslaan. Realiseer je goed dat dit slechts jouw mening is.
quote:
[..]
Het komt er wel gewoon op neer dat je het zelf moet doen, zelf uit die comfort zone, zelf dat kutgevoel dragelijk maken en makkelijker in worden, zelf groeien als persoon, zelf moet je dit allemaal doen... er is geen persoon die dat voor je kan doen of wondermiddeltje.
En dan kan je inderdaad er heel lang over nadenken, analyseren moeilijk moeilijk, of het gewoon bam doen... elke keer weer en je realiseren dat alles makkelijker kan worden als je maar echt wil.
[..]
Draai het om... jij kiest er voor dat niet als advies te zien maar als jou in de grond trappen...
Toch echt jouw probleem want wat hij zegt klopt wel.
Vermoeiend al die sneeuwvlokjes die het oh zo moeilijk hebben maar relatief gezien eigenlijk gewoon zelf de drama creeeren.
Vooral die voorlaatste alinea inderdaad. Het heel graag wíllen lezen als de grond intrappen, omdat je daar dan het slachtoffer over kunt uithangen, in plaats van de gedachte achter de zin te zien en dáár op te reageren, want dat is te confronterend.
Het is namelijk wat je zegt; je zult het uiteindelijk zelf moeten doen. Er is niemand die het voor je gaat doen. Dan kun je wel continue om je heen willen kijken voor hulp omdat dat comfortabeler is, en voor dat moment is dat zo (als je die hulp krijgt) maar op de lange termijn heb je daar niets aan, omdat het eigenlijke issue niet is opgelost.
Maar dat mag je dan niet zeggen.
Breitling - Instruments for Professionals
Ik zei niet dat je denkt je het moeder het heeft, omdat jij door de molen bent gegaan, bedoelde het niet als projectie. Zal me iets voorzichtiger uitdrukken.quote:
En nu ga ik weer zien hoe paradoxaal het eigenlijk allemaal is...
Het is niet aan jou om diagnoses te stellen, ook al weet je er alles van, doordat je er zelf mee te maken hebt gehad. Een diagnose komt als iemand zelf aangeeft vast te lopen, dat is niet iets waar je een ander van kan betichten, daarmee maak je het voor de ander alleen maar lastiger om een eigen pad te bewandelen.
Zei ook niet dat je afscheid van je moeder moest nemen, maar misschien wel van het verantwoordelijkheidsgevoel dat je nu hebt. Jij kan haar niet redden, dat moet ze zelf doen. En pas als dat helemaal niet meer lukt, dan nemen instanties het over. Tot die tijd kan het niet zo zijn dat jij alle druk op je neemt, je moet iets van verantwoordelijkheid bij je moeder laten. Uit zelfbescherming.
Je hoeft je bij mij niet te verdedigen, ik val je namelijk nooit aan! Het kan zijn dat ik iets verkeerd begrijp, of informatie mis, of dat jij klemtonen anders legt dan ik bedoel. Het is een ingewikkeld en zwaar proces, omdat je veel liefde voelt voor je moeder, maar er wordt in een vliegtuig niet voor niets gezegd dat je eerst jezelf moet redden, voordat je de held gaat spelen.
Probeer gewoon lief te zijn voor je moeder en accepteer dat ze wat chaotisch is. Niet alles hoeft een levensbedreigend probleem te zijn, sommige dingen kan je ook laten totdat ze een grens overschrijden. (Verwar je schaamte over dingen niet met dat iemand in de war zou zijn, dat ze niet elke dag doucht is geen gevaar, meer iets waar jij een oordeel over hebt.) Net als dat je wat liever voor jezelf mag zijn, niet alles is een stoornis of verkeerd, sommige dingen horen nou eenmaal bij het leven. Kleine stapjes, PBR, kleine stapjes..
Heel herkenbaar. Het is makkelijker om aan te nemen dat het aan “ons” ligt want dan blijft hun eigen ego aan goede bedoelingen intact plus het kan hun dan niet overkomen.
Ik denk dat mensen met een probleem, ongeacht wat voor een probleem, hopen dat je komt met een oplossing die ze zelf nog niet hebben bedacht en/of uitgeprobeerd.quote:
Heb ook wel vaak het gevoel dat mensen met een depressie hopen dat je met een niet bestaande oplossing komt, of dat ze stiekem hopen dat een ander ze wel een keer uit de shit gaat halen, maar zo werkt het gewoon niet...
Daar gaat het vaak fout. Men komt met een 'oplossing' die degene met het probleem allang en breed bedacht en uitgeprobeerd heeft. En wanneer diegene dat dan probeert uit te leggen, wordt hij afgeserveerd met "jij wil ook geen oplossing".
Gewoon een eenvoudig voorbeeld:
Je komt op je werk en je laptop maakt geen verbinding met de cloudserver.
Eerst controleer je natuurlijk de internetverbinding; die werkt.
Dan controleer je de instellingen van je laptop; die kloppen
Je werkt de eerste uren alleen dus je kan het niet even checken bij je collegae.
Dus je belt de servicedesk.
Die gaat dan dat riedeltje af en eist dat je dat op dat moment nog eens naloopt:
Heb je wel stroom op je laptop?
Ben je wel ingelogd op je laptop?
Heb je wel verbinding met het internet op je laptop?
Hebben je collegae hetzelfde probleem?
Kan je niet inloggen op een pc daar? Nee, daar heb ik de wachtwoorden niet van
En als je dan wat kriegel reageert omdat je dat toch allemaal al gecheckt hebt en verteld had... zijn ze op hun pik getrapt "want ze willen je alleen maar helpen".
Vraag: Ik zoek een baan... na extreem veel solliciteren is het me nog niet gelukt.. En men overlaad je met vacatures
Als je extreem veel solliciteert heb je blijkbaar de skills om zelf vacatures te vinden...
Nu doe je toch precies wat je anderen verwijt? Jij weet het wel beter; autisme. En zij wil dat niet aannemen. Zucht.quote:
Ze kan erg negatief zijn en daarmee signalen afgeven dat ze ongelukkig is, maar ze kan / wilt geen hulp aannemen.
Ze wil best hulp aannemen; maar dan de hulp die zij nodig heeft en welke dat is, is aan haar en niet aan jou.
Verbeter de wereld, begin bij jezelf. De enige die verandering in de situatie kan brengen ben jij, in de zin dat je beter met andermans reactie om kan gaan. Accepteer dat mensen niet altijd de gewenste antwoorden gaan geven die jij wilt horen of dat ze überhaupt geintresseerd zijn in alle ins en outs van je leven. Ik snap dat voor jou het vertellen van je verhaal een uitlaatklep is, dat zie ik aan de hoeveelheid tekst die je hier neertypt. Daarom vraag ik me dan ook af, ben je niet onbewust teveel aan mensen aan het vertellen. Als ik de lappen tekst hier van je lees, kan ik me voorstellen dat anderen zich in het dagelijks leven overspoelt kunnen voelen met je verhalen en daardoor er of onverschillig op reageren of met cliché adviezen aan komen zetten. Misschien moet je toch eens gaan doseren in het dagelijks leven met wat je anderen vertelt. Zeker aan personen waarvan je weet dat ze in jouw ogen niks constructiefs gaan bijdragen.
Je problemen zoveel mogelijk voor je houden en zelf oplossen, dat is hoe ik dat doe.
En als het echt niet anders kan dat heel duidelijk maken, dan hebben mensen bijna altijd begrip.
En als het echt niet anders kan dat heel duidelijk maken, dan hebben mensen bijna altijd begrip.
Dat is wel helemaal waar.quote:
Je problemen zoveel mogelijk voor je houden en zelf oplossen, dat is hoe ik dat doe.
En als het echt niet anders kan dat heel duidelijk maken, dan hebben mensen bijna altijd begrip.
Het is wel erg fijn om gehoord te worden en ik ben het ook eens dat praten over je problemen een helend effect kunnen hebben. Maar het is niet voor niks dat de meeste mensen leren het voor zich te houden. Het heeft een functie in het sociale contact. Als je je kwetsbaarheden toont zal je ook als zodanig behandeld worden. Fuck levenswijsheden als "je bent pas sterk als je je zwakheden durft te tonen". Natuurlijk zit er een kern van waarheid in en zal voor veel mensen die bijvoorbeeld te gesloten zijn een nuttig advies zijn. Ik ben zelf nogal te overbeschermd opgevoed. Voor mij werkte het juist averechts. Tuurlijk snap ik dat mijn problemen daarmee niet de schuld zijn van anderen. Het werkt wel heel demotiverend voor mij. Ik kom daarmee continu in de verleiding om te praten, want ik voel me dan alleen, terwijl ik tegelijkertijd denk "ik moet het voor mij houden en leren dragen". Het was vroeger trouwens heel erg. Het is nu een stuk beter maar nog wel een werkpunt.
Ik heb niet alles gelezen. Was net werken. En ik reageer fel omdat ik nu vooral overhoop lig met mezelf en wat gelazer heb met PsyQ. Ik zal er later wat meer op reageren als ik wat meer Zen ben.
Uiteindelijk hoop ik toch sterk genoeg te zijn om die hulpverlening de rug toe te kunnen keren en net als de meesten gewoon zelf met alles om te kunnen gaan.
~~~~~
Nog ff toelichten. Ik lees op R&P echt heel vaak reacties als "je vindt jezelf een speciaal sneeuwvlokje zeker". Als je dat tegen mij zegt, je gaat je gang maar.
Maar heel veel andere users zijn depressief en kunnen dat soort adviezen echt niet aanhoren. Jij ziet het misschien als "kom op, ff schouders eronder! Laat je niet kennen. En ik spreek de ander streng toe, want dat werkt beter dan al die andere softies met hun kusjekroel-reacties".
Besef ten eerste dat het niet zo zwartwit is!!!! Iemand streng toespreken kan iemand met een psychische stoornis interpreteren als persoonlijke aanval. Je weet niet wie er achter internet zit. Je zou vast niet op je geweten willen hebben dat jouw goedbedoelde maar harde opmerking de druppel is voor zelfmoord, toch?
Je mag altijd zeggen wat je denkt en je hoeft echt niet de ander te pamperen. Maar maak er geen oordeel van.
Je legt de verantwoordelijkheid voor je eigen handelen wel heel erg bij anderen neer als je stelt dat je niet weet wie er achter internet zit. Dat weet de hulpvragende ook niet, wie er voor hem aan de andere kant achter internet zit, maar je kunt niet de verantwoordelijkheid voor je eigen handelen bij iemand anders leggen, die dus die goedbedoelde maar harde opmerking ziet als de druppel voor zelfmoord.quote:
[..]
Nog ff toelichten. Ik lees op R&P echt heel vaak reacties als "je vindt jezelf een speciaal sneeuwvlokje zeker". Als je dat tegen mij zegt, je gaat je gang maar.
Maar heel veel andere users zijn depressief en kunnen dat soort adviezen echt niet aanhoren. Jij ziet het misschien als "kom op, ff schouders eronder! Laat je niet kennen. En ik spreek de ander streng toe, want dat werkt beter dan al die andere softies met hun kusjekroel-reacties".
Besef ten eerste dat het niet zo zwartwit is!!!! Iemand streng toespreken kan iemand met een psychische stoornis interpreteren als persoonlijke aanval. Je weet niet wie er achter internet zit. Je zou vast niet op je geweten willen hebben dat jouw goedbedoelde maar harde opmerking de druppel is voor zelfmoord, toch?
Je mag altijd zeggen wat je denkt en je hoeft echt niet de ander te pamperen. Maar maak er geen oordeel van.
Ik bedoel, je hoeft niet te roepen van 'spring van een flat af', want dat is iemand aanzetten tot, maar een goedbedoeld maar hard verwoord advies, als je daarvan besluit jezelf over van kant te maken omdat dat de spreekwoordelijke druppel was voor jou als hulpvragende, ja, dat is niet de verantwoordelijkheid van de ander.
Breitling - Instruments for Professionals
Je kan niet een topic openen over dat je moe wordt van de standaard antwoorden die mensen geven en graag zou zien dat mensen de moeite nemen om hun hulp specifiek op jouw situatie af te stemmen, om vervolgens de vermoorde onschuld te spelen en eventuele zelfmoord van anderen te gebruiken als emotionele chantage op de sneeuwvlokje opmerkingen.
Alles wat je doet heeft een tegenreactie. Als jij graag wilt praten en wilt zenden, dan komt er ook iets terug uit de wereld. Dit is een gevolg van je eigen input. Ga dus niet vechten tegen de output, maar zorg dat je je input aanpast.
Hou het bij jezelf!
Alles wat je doet heeft een tegenreactie. Als jij graag wilt praten en wilt zenden, dan komt er ook iets terug uit de wereld. Dit is een gevolg van je eigen input. Ga dus niet vechten tegen de output, maar zorg dat je je input aanpast.
Hou het bij jezelf!
Weet je hoe ik hierover denk?
Ik denk eigenlijk dat ik me zowel inleef in de posts van PastBlueRibbon als de anderen.
Aan de ene kant hebben posters als Jopie78, CoolGuy en 2Nutz wel helemaal gelijk, vind ik: je maakt er vaak in je hoofd een groter drama van dan het is. Je zet jezelf in een slachtofferrol dus.
(Meer woorden besteed ik hier maar niet aan, want hierover is al uitstekend en beter dan ik het waarschijnlijk zou doen uitgeweid imo.
)
Echter vind ik wel dat de label "slachtofferrol" maar aan een te beperkt aantal mensen wordt toegekend... Eigenlijk kun je iedereen, die blijft hangen in een voor die persoon erge situatie zonder eraan te proberen te werken maar wel zielig doen over zijn/haar situatie wel dit etiket toerekenen.
Je zou bijvoorbeeld kunnen zeggen dat iemand die net verkracht is gelijk na de daad (met het DNA van de dader nog in zijn/haar lichaam) de politie moet contacteren over de verkrachting en meehelpen met het onderzoek om direct daarna bij de huisarts professionele behandeling te regelen voor het trauma. En dat je er anders weliswaar voor kan kiezen dat je langer wacht tot je hulp zoekt of er helemaal niet aan werkt, maar dat dat dan wel jóuw eigen keuze is en dat het dus niet een kwestie is van "maar het is zo lastig om na een verkrachting hulp te zoeken blabla". Indien je dan wel ook maar een centimeter een andere factor schuld geeft, indien je oud genoeg bent om te weten dat het überhaupt fout is, zit je in een slachtofferrol.
En nu kun je stellen dat er verschillende gradaties zijn in hoe erg een situatie is, en die voorwaarden kun je prima stellen, maar het is ook niet te ontkennen dat hoe moeilijk bepaalde situaties en gebeurtenissen voor mensen zijn ook verschilt per persoon. Niet alleen in de zin van dat voor de ene persoon zo'n beetje alle stressvolle situaties erger zijn dan voor de ander, maar ook omdat voor de ene persoon bepaalde gebeurtenissen 'niet zo erg' zijn en voor de ander andere gebeurtenissen weer 'niet zo erg'.
Oftewel: dat hele idee hierboven van me vind ik nog best een eerlijk idee.
Maarja, daar doet de mensheid dan weer niet aan, de slachtofferrol toekennen aan álle slachtofferrollende mensen. In deze zin speelt er wel degelijk onbegrip, vanwege dat "ach je bent zo zielig" in de ene situatie en "schop onder je reet!" in de andere situatie zeggen, terwijl de persoon in kwestie misschien (waarschijnlijk niet, maar misschien) de eerste situatie juist gemakkelijker zou vinden om uit te komen dan de tweede. Niet door alle mensen, maar wel door heel veel, en vermoedelijk de meesten.
Dus nouja, zoals ik al zei, ben ik het met beide partijen eens die er in dit topic lijken te zijn.
EDIT: Iets wat ik vergeten ben te melden, is dat ik overigens wel voor gradaties in het label "slactofferrol" ben hoor. Van 1% voor een overlever van tig jaar in een concentratiekamp tot 100% voor iemand die klaagt over dat hij moet ademen (terwijl hij geen astma oid heeft) ofzo.
Maar ik vind het wel tijd dat iemand met puur psychische problemen (maar dan niet met zo'n DSM-labeltje erbij wat het heftiger laat klinken) niet keihard neergesabeld wordt terwijl een ander persoon met één trauma van 10+ jaar geleden en voor de rest goed leventje én goede genen nog zielig gevonden wordt vanwege die ene gebeurtenis... 
[ Bericht 12% gewijzigd door naoomx op 05-12-2017 19:27:21 ]
Ik denk eigenlijk dat ik me zowel inleef in de posts van PastBlueRibbon als de anderen.
Aan de ene kant hebben posters als Jopie78, CoolGuy en 2Nutz wel helemaal gelijk, vind ik: je maakt er vaak in je hoofd een groter drama van dan het is. Je zet jezelf in een slachtofferrol dus.
(Meer woorden besteed ik hier maar niet aan, want hierover is al uitstekend en beter dan ik het waarschijnlijk zou doen uitgeweid imo.
)Echter vind ik wel dat de label "slachtofferrol" maar aan een te beperkt aantal mensen wordt toegekend... Eigenlijk kun je iedereen, die blijft hangen in een voor die persoon erge situatie zonder eraan te proberen te werken maar wel zielig doen over zijn/haar situatie wel dit etiket toerekenen.
Je zou bijvoorbeeld kunnen zeggen dat iemand die net verkracht is gelijk na de daad (met het DNA van de dader nog in zijn/haar lichaam) de politie moet contacteren over de verkrachting en meehelpen met het onderzoek om direct daarna bij de huisarts professionele behandeling te regelen voor het trauma. En dat je er anders weliswaar voor kan kiezen dat je langer wacht tot je hulp zoekt of er helemaal niet aan werkt, maar dat dat dan wel jóuw eigen keuze is en dat het dus niet een kwestie is van "maar het is zo lastig om na een verkrachting hulp te zoeken blabla". Indien je dan wel ook maar een centimeter een andere factor schuld geeft, indien je oud genoeg bent om te weten dat het überhaupt fout is, zit je in een slachtofferrol.
En nu kun je stellen dat er verschillende gradaties zijn in hoe erg een situatie is, en die voorwaarden kun je prima stellen, maar het is ook niet te ontkennen dat hoe moeilijk bepaalde situaties en gebeurtenissen voor mensen zijn ook verschilt per persoon. Niet alleen in de zin van dat voor de ene persoon zo'n beetje alle stressvolle situaties erger zijn dan voor de ander, maar ook omdat voor de ene persoon bepaalde gebeurtenissen 'niet zo erg' zijn en voor de ander andere gebeurtenissen weer 'niet zo erg'.
Oftewel: dat hele idee hierboven van me vind ik nog best een eerlijk idee.
Maarja, daar doet de mensheid dan weer niet aan, de slachtofferrol toekennen aan álle slachtofferrollende mensen. In deze zin speelt er wel degelijk onbegrip, vanwege dat "ach je bent zo zielig" in de ene situatie en "schop onder je reet!" in de andere situatie zeggen, terwijl de persoon in kwestie misschien (waarschijnlijk niet, maar misschien) de eerste situatie juist gemakkelijker zou vinden om uit te komen dan de tweede. Niet door alle mensen, maar wel door heel veel, en vermoedelijk de meesten.
Dus nouja, zoals ik al zei, ben ik het met beide partijen eens die er in dit topic lijken te zijn.
EDIT: Iets wat ik vergeten ben te melden, is dat ik overigens wel voor gradaties in het label "slactofferrol" ben hoor. Van 1% voor een overlever van tig jaar in een concentratiekamp tot 100% voor iemand die klaagt over dat hij moet ademen (terwijl hij geen astma oid heeft) ofzo.
Maar ik vind het wel tijd dat iemand met puur psychische problemen (maar dan niet met zo'n DSM-labeltje erbij wat het heftiger laat klinken) niet keihard neergesabeld wordt terwijl een ander persoon met één trauma van 10+ jaar geleden en voor de rest goed leventje én goede genen nog zielig gevonden wordt vanwege die ene gebeurtenis... [ Bericht 12% gewijzigd door naoomx op 05-12-2017 19:27:21 ]
Puzzie
C'est La Fucking Vie
Ik vind deze stelling behoorlijk zwart wit,maar dan nog is dat de verantwoordelijkheid van degene zelf.quote:
Besef ten eerste dat het niet zo zwartwit is!!!! Iemand streng toespreken kan iemand met een psychische stoornis interpreteren als persoonlijke aanval. Je weet niet wie er achter internet zit. Je zou vast niet op je geweten willen hebben dat jouw goedbedoelde maar harde opmerking de druppel is voor zelfmoord, toch?
My age is very
Inappropriate
for my behavior
Inappropriate
for my behavior
Dit zijn wel hele goede concrete voorbeelden. Vaak krijg je ook niet de kans om je gehele probleem uit te leggen of zijn mensen er al zo van overtuigd dat ze het wel snappen, dat uitleggen dat het andere zit of dat je zus en zo heus wel geprobeerd heeft ook gewoon..quote:
[..]
Ik denk dat mensen met een probleem, ongeacht wat voor een probleem, hopen dat je komt met een oplossing die ze zelf nog niet hebben bedacht en/of uitgeprobeerd.
Daar gaat het vaak fout. Men komt met een 'oplossing' die degene met het probleem allang en breed bedacht en uitgeprobeerd heeft. En wanneer diegene dat dan probeert uit te leggen, wordt hij afgeserveerd met "jij wil ook geen oplossing".
Gewoon een eenvoudig voorbeeld:
Je komt op je werk en je laptop maakt geen verbinding met de cloudserver.
Eerst controleer je natuurlijk de internetverbinding; die werkt.
Dan controleer je de instellingen van je laptop; die kloppen
Je werkt de eerste uren alleen dus je kan het niet even checken bij je collegae.
Dus je belt de servicedesk.
Die gaat dan dat riedeltje af en eist dat je dat op dat moment nog eens naloopt:
Heb je wel stroom op je laptop?
Ben je wel ingelogd op je laptop?
Heb je wel verbinding met het internet op je laptop?
Hebben je collegae hetzelfde probleem?
Kan je niet inloggen op een pc daar? Nee, daar heb ik de wachtwoorden niet van
En als je dan wat kriegel reageert omdat je dat toch allemaal al gecheckt hebt en verteld had... zijn ze op hun pik getrapt "want ze willen je alleen maar helpen".
Vraag: Ik zoek een baan... na extreem veel solliciteren is het me nog niet gelukt.. En men overlaad je met vacatures
Als je extreem veel solliciteert heb je blijkbaar de skills om zelf vacatures te vinden...
Luisteren is moeilijk in 2017.
DIt dus. De grote slachtofferroldans.quote:
je maakt er vaak in je hoofd een groter drama van dan het is. Je zet jezelf in een slachtofferrol dus.
All you know about me is what I've sold you, dumb fuck
Ten eerste denk ik dat je te veel denkt/piekert.
Adviezen hoef je natuurlijk niet op te volgen. Mensen kunnen met goedbedoelde ideeën komen maar uiteindelijk weet je zelf wat het beste voor je is. Als hulpverleners bij mij op het briljante idee komen om op een vereniging te gaan of naar een sportschool luister ik er wel naar maar leg het naast me neer.
En onbegrip tegenover psychische problemen zal er altijd zijn omdat het van de buitenkant in de meeste gevallen niet te zien is.
Adviezen hoef je natuurlijk niet op te volgen. Mensen kunnen met goedbedoelde ideeën komen maar uiteindelijk weet je zelf wat het beste voor je is. Als hulpverleners bij mij op het briljante idee komen om op een vereniging te gaan of naar een sportschool luister ik er wel naar maar leg het naast me neer.
En onbegrip tegenover psychische problemen zal er altijd zijn omdat het van de buitenkant in de meeste gevallen niet te zien is.
Dus toch...quote:
[..]
Dit zijn wel hele goede concrete voorbeelden. Vaak krijg je ook niet de kans om je gehele probleem uit te leggen of zijn mensen er al zo van overtuigd dat ze het wel snappen, dat uitleggen dat het andere zit of dat je zus en zo heus wel geprobeerd heeft ook gewoon..
Luisteren is moeilijk in 2017.
Ik denk dat je vooral moet leren in het leven schijt te krijgen aan anderen. Dat betekent niet rigide helemaal niks van een ander willen aannemen. Je kan altijd de ander aanhoren en als je het niet begrijpt of je bent het er niet mee eens, dan kan je netjes vragen om uitleg waarom hij denkt dat dit wel de oplossing is. Krijg je daar weer een reactie op die kort door de bocht is, dan ben je die persoon ook niet verschuldigd om serieus te nemen. Als hij je dan koppig noemt, so be it!
Wel jammer dat het nu echt een ieder-voor-zich samenleving is geworden.
Maar wat ga je effectief nu doen?quote:
[..]
Dus toch...
Ik denk dat je vooral moet leren in het leven schijt te krijgen aan anderen. Dat betekent niet rigide helemaal niks van een ander willen aannemen. Je kan altijd de ander aanhoren en als je het niet begrijpt of je bent het er niet mee eens, dan kan je netjes vragen om uitleg waarom hij denkt dat dit wel de oplossing is. Krijg je daar weer een reactie op die kort door de bocht is, dan ben je die persoon ook niet verschuldigd om serieus te nemen. Als hij je dan koppig noemt, so be it!
Wel jammer dat het nu echt een ieder-voor-zich samenleving is geworden.
Breitling - Instruments for Professionals
Zou jij ook wel eens kunnen doen in plaats van mensen voor achterlijk uit te maken.quote:
[..]
Dus toch...
Ik denk dat je vooral moet leren in het leven schijt te krijgen aan anderen. Dat betekent niet rigide helemaal niks van een ander willen aannemen. Je kan altijd de ander aanhoren en als je het niet begrijpt of je bent het er niet mee eens, dan kan je netjes vragen om uitleg waarom hij denkt dat dit wel de oplossing is. Krijg je daar weer een reactie op die kort door de bocht is, dan ben je die persoon ook niet verschuldigd om serieus te nemen. Als hij je dan koppig noemt, so be it!
Wel jammer dat het nu echt een ieder-voor-zich samenleving is geworden.
Hypocriet much.
Is dit nu wat je verstaat onder schijt hebben aan anderen of juist niet?quote:
[..]
Dus toch...
Ik denk dat je vooral moet leren in het leven schijt te krijgen aan anderen. Dat betekent niet rigide helemaal niks van een ander willen aannemen. Je kan altijd de ander aanhoren en als je het niet begrijpt of je bent het er niet mee eens, dan kan je netjes vragen om uitleg waarom hij denkt dat dit wel de oplossing is. Krijg je daar weer een reactie op die kort door de bocht is, dan ben je die persoon ook niet verschuldigd om serieus te nemen. Als hij je dan koppig noemt, so be it!
Wel jammer dat het nu echt een ieder-voor-zich samenleving is geworden.
Herkenbaar.quote:
Je problemen zoveel mogelijk voor je houden en zelf oplossen, dat is hoe ik dat doe.
En als het echt niet anders kan dat heel duidelijk maken, dan hebben mensen bijna altijd begrip.
Ik vertel haast nooit anderen over mijn problemen. Op de vraag 'hoe is het?' standaard: prima. Nu is dat ook wel gewoon waar, maar toch, geen zin in die interesse 'oh maar wat is er dan' etc.
En een markant figuur.
Ik heb juist het meest geleerd van mensen die weerstand boden aan mijn overtuigingen! Soms kan een vreemde juist heel verhelderend werken..quote:Op woensdag 6 december 2017 17:55 schreef Gary_Oak het volgende:
Daarom deel ik mijn problemen ook doorgaans alleen met de mensen die het dichtst bij me staan.
Dat is uiteraard waar, maar ook anders.quote:
[..]
Ik heb juist het meest geleerd van mensen die weerstand boden aan mijn overtuigingen! Soms kan een vreemde juist heel verhelderend werken..
Ik denk dat TS vooral doelt op van die dertien-in-een-dozijn-adviezen, zoals "Ga vaker naar buiten!" of "Ga sporten!" bij een depressie.
Ik vind dat lastig, om daar schijt aan te leren hebben. Want doe je dan niet indirect wat iedereen ook doet? En in mijn eentje verander ik de wereld niet. Zo naïef ben ik niet. Er gaan vaak generaties overheen voor het echt voelbaar is..quote:
[..]
Dus toch...
Ik denk dat je vooral moet leren in het leven schijt te krijgen aan anderen. Dat betekent niet rigide helemaal niks van een ander willen aannemen. Je kan altijd de ander aanhoren en als je het niet begrijpt of je bent het er niet mee eens, dan kan je netjes vragen om uitleg waarom hij denkt dat dit wel de oplossing is. Krijg je daar weer een reactie op die kort door de bocht is, dan ben je die persoon ook niet verschuldigd om serieus te nemen. Als hij je dan koppig noemt, so be it!
Wel jammer dat het nu echt een ieder-voor-zich samenleving is geworden.
Maar ik vind het moeilijk om daar dan een keuze in te maken wat nou de goede manier is om daar dan mee om te gaan.
Lekker cliché plaatje maar:quote:Op woensdag 6 december 2017 18:23 schreef Gary_Oak het volgende:
[..]
Dat is uiteraard waar, maar ook anders.
True.quote:
[..]
Lekker cliché plaatje maar:
[ afbeelding ]
Als ik iets deel wat gevoelig is, is het vaak enkel om me te uiten. Ik heb daarvoor al alle mogelijke oplossingen en theorieën bekeken. Maar het is dan gewoon fijn om je verhaal kwijt te kunnen bij een ander mens.
Daar is dit ook nog wel een interessant artikel over vind ik zelf.quote:
[..]
True.
http://www.psychologisch.(...)erapeutische-methode
Ik heb het over die adviezen. Voor die mensen is het in het grootste gedeelte van de tijd een prima oplossing.quote:
Dat is uiteraard waar, maar ook anders.
Hoe vaak ik hier hoor dat ik "gewoon een relatie moet nemen" of eens "wat vaker de deur uit moet". In zijn simpelheid slaat zoiets nergens op, maar ergens is het ook een waarheid als een koe.
Zeker waar! Maar het omgekeerde is ook waar. De meeste mensen praten ook niet om naar het antwoord van de ander te luisteren, ze willen vaak bevestigd hebben dat ze het juiste doen.quote:
We leren allemaal om te praten, maar niet om te communiceren.
Maar is het niet handig om de intentie van degene die het gesprek aangaat te volgen? Anders word communicatie sowieso onmogelijk. Dus je kan wel perse oplossingen willen roepen, maar als de prater daar niet voor komt is het wel een beetje krom om dat bij diegene weg te leggen..quote:
[..]
Zeker waar! Maar het omgekeerde is ook waar. De meeste mensen praten ook niet om naar het antwoord van de ander te luisteren, ze willen vaak bevestigd hebben dat ze het juiste doen.
We leren allemaal om te praten, maar niet om te communiceren.
Gaat op mijn leeslijst voor als ik tijd heb. Thanks.quote:
[..]
Daar is dit ook nog wel een interessant artikel over vind ik zelf.
http://www.psychologisch.(...)erapeutische-methode
Klopt, maar ik ben verstandig genoeg om te weten wát ik moet doen. En ik ben ervan overtuigd dat eigenlijk iedereen wel weet wat hij of zij moet doen om de problemen in zijn of haar leven op te lossen. Zoals ik tegen Fripsel zei: doorgaans (dus niet altijd) praat ik over mijn problemen om ze te uiten, niet om een oplossing te vinden.quote:
[..]
Ik heb het over die adviezen. Voor die mensen is het in het grootste gedeelte van de tijd een prima oplossing.
Hoe vaak ik hier hoor dat ik "gewoon een relatie moet nemen" of eens "wat vaker de deur uit moet". In zijn simpelheid slaat zoiets nergens op, maar ergens is het ook een waarheid als een koe.
Mensen roepen een oplossing omdat ze je willen helpen.. Niet om je te kwetsen. Ook die intentie is belangrijk!quote:
Maar is het niet handig om de intentie van degene die het gesprek aangaat te volgen? Anders word communicatie sowieso onmogelijk. Dus je kan wel perse oplossingen willen roepen, maar als de prater daar niet voor komt is het wel een beetje krom om dat bij diegene weg te leggen..
Communiceren heeft altijd twee kanten en als jij je ongelukkig voelt in het gesprek, is de kans groot dat de ander er ook een naar gevoel aan over houdt. Mocht iemand jouw intentie dus niet volgen, is het altijd handig om toch even te checken of je intentie dan wel helder over kwam.
Weet je, Frips, je hebt misschien wel gelijk, maar met gelijk hebben kom je niet zo ver, je kan beter gelijk krijgen. Je kan van alles willen eisen van de ander, maar het enige waar je invloed op hebt is jezelf. Ik zal dan ook altijd de schuld bij mezelf neerleggen, ook al is dit niet zo, simpelweg zodat ik me blijf focussen op dingen waar ik invloed op heb en niet ga vechten tegen windmolens.
Dat is prachtig, maar dan ga je maar lekker op het strand tegen de wind in schreeuwen. Als jij bij mij komt en een probleem gaat ventileren, dan gaat mijn brein aan de gang om het op te lossen. Zelfs al zeg ik niets tegen jou en luister ik aandachtig, dan nog zal mijn hoofd achteraf iets gaan doen met de informatie.quote:
Klopt, maar ik ben verstandig genoeg om te weten wát ik moet doen. En ik ben ervan overtuigd dat eigenlijk iedereen wel weet wat hij of zij moet doen om de problemen in zijn of haar leven op te lossen. Zoals ik tegen Fripsel zei: doorgaans (dus niet altijd) praat ik over mijn problemen om ze te uiten, niet om een oplossing te vinden.
En ik wil geen informatie in mijn hoofd waar ik geen actie op mag voeren.
Hahaha, daar verschillen wij dan in, heb ik al gemerkt.quote:
[..]
Dat is prachtig, maar dan ga je maar lekker op het strand tegen de wind in schreeuwen. Als jij bij mij komt en een probleem gaat ventileren, dan gaat mijn brein aan de gang om het op te lossen. Zelfs al zeg ik niets tegen jou en luister ik aandachtig, dan nog zal mijn hoofd achteraf iets gaan doen met de informatie.
En ik wil geen informatie in mijn hoofd waar ik geen actie op mag voeren.
Ik ben best wel een gevoelsmens namelijk.
klinkt alsof je genoeg zelfmedelijden hebt dat anderen je dat eigenlijk helemaal niet meer hoeven te geven
Haha, ik ook, maar niet via de chat. Gevoel doe ik 1-op-1.quote:
Hahaha, daar verschillen wij dan in, heb ik al gemerkt.
quote:
[..]
Haha, ik ook, maar niet via de chat. Gevoel doe ik 1-op-1.
Zo zal het wel voelen voor jou.quote:
Eigenlijk dwing jij nu gewoon je gelijk af Jopie.
Joh, ik hoef geen gelijk. Ben hier niet om iets te winnen. Weet alleen wel dat je nog zoveel van anderen kan vinden, uiteindelijk kost het jou energie. Het bij jezelf houden doe je dus niet voor de ander, maar voor jezelf.
En ik hoop dat je weet dat ik zelden een gesprek voer om de ander af te troeven of om er beter uit te komen, dat is namelijk zo niet hoe ik ben.
Ja, daar was ik inmiddels achter.. Heb al andere kanalen aangeboord.quote:
Yo, ik ben nog steeds geblokkeerd op DM.
Ik ben hier ook niet om mijn gelijk te halen maar volgens mij hebben we het gewoon ergens over en wijs ik je ergens terecht op?quote:
[..]
Zo zal het wel voelen voor jou.
Joh, ik hoef geen gelijk. Ben hier niet om iets te winnen. Weet alleen wel dat je nog zoveel van anderen kan vinden, uiteindelijk kost het jou energie. Het bij jezelf houden doe je dus niet voor de ander, maar voor jezelf.
En ik hoop dat je weet dat ik zelden een gesprek voer om de ander af te troeven of om er beter uit te komen, dat is namelijk zo niet hoe ik ben.
En door erop te wijzen dat er bij communicatie misschien wat meer oog zou mogen zijn voor de bedoelingen van de zender, focus je je juist, op het bij jezelf houden toch?
En als je iemand wil helpen is eerst goed en aandachtig luisteren naar wat degene nodig heeft toch echt belangrijk.
Voor mij was het een vastgeroest denkschema waardoor ik dacht dat anderen mij niet begrepen. En daardoor hoorde ik dat onbegrip in alles wat tegen me gezegd werd. Pas toen ik mijn eigen denken ging veranderen ging ik ook een andere boodschap horen.
Replied.quote:
[..]
Ja, daar was ik inmiddels achter.. Heb al andere kanalen aangeboord.
Iemand die in de slachtofferrol zit, vindt zichzelf zielig en gebruikt hetgeen wat hem is overkomen/aangedaan, als excuus om niks aan zichzelf/zijn situatie te veranderen.quote:
Weet je hoe ik hierover denk?
Ik denk eigenlijk dat ik me zowel inleef in de posts van PastBlueRibbon als de anderen.
Aan de ene kant hebben posters als Jopie78, CoolGuy en 2Nutz wel helemaal gelijk, vind ik: je maakt er vaak in je hoofd een groter drama van dan het is. Je zet jezelf in een slachtofferrol dus.
(Meer woorden besteed ik hier maar niet aan, want hierover is al uitstekend en beter dan ik het waarschijnlijk zou doen uitgeweid imo.
Echter vind ik wel dat de label "slachtofferrol" maar aan een te beperkt aantal mensen wordt toegekend... Eigenlijk kun je iedereen, die blijft hangen in een voor die persoon erge situatie zonder eraan te proberen te werken maar wel zielig doen over zijn/haar situatie wel dit etiket toerekenen.
Je zou bijvoorbeeld kunnen zeggen dat iemand die net verkracht is gelijk na de daad (met het DNA van de dader nog in zijn/haar lichaam) de politie moet contacteren over de verkrachting en meehelpen met het onderzoek om direct daarna bij de huisarts professionele behandeling te regelen voor het trauma. En dat je er anders weliswaar voor kan kiezen dat je langer wacht tot je hulp zoekt of er helemaal niet aan werkt, maar dat dat dan wel jóuw eigen keuze is en dat het dus niet een kwestie is van "maar het is zo lastig om na een verkrachting hulp te zoeken blabla". Indien je dan wel ook maar een centimeter een andere factor schuld geeft, indien je oud genoeg bent om te weten dat het überhaupt fout is, zit je in een slachtofferrol.
En nu kun je stellen dat er verschillende gradaties zijn in hoe erg een situatie is, en die voorwaarden kun je prima stellen, maar het is ook niet te ontkennen dat hoe moeilijk bepaalde situaties en gebeurtenissen voor mensen zijn ook verschilt per persoon. Niet alleen in de zin van dat voor de ene persoon zo'n beetje alle stressvolle situaties erger zijn dan voor de ander, maar ook omdat voor de ene persoon bepaalde gebeurtenissen 'niet zo erg' zijn en voor de ander andere gebeurtenissen weer 'niet zo erg'.
Oftewel: dat hele idee hierboven van me vind ik nog best een eerlijk idee.
Maarja, daar doet de mensheid dan weer niet aan, de slachtofferrol toekennen aan álle slachtofferrollende mensen. In deze zin speelt er wel degelijk onbegrip, vanwege dat "ach je bent zo zielig" in de ene situatie en "schop onder je reet!" in de andere situatie zeggen, terwijl de persoon in kwestie misschien (waarschijnlijk niet, maar misschien) de eerste situatie juist gemakkelijker zou vinden om uit te komen dan de tweede. Niet door alle mensen, maar wel door heel veel, en vermoedelijk de meesten.
Dus nouja, zoals ik al zei, ben ik het met beide partijen eens die er in dit topic lijken te zijn.
EDIT: Iets wat ik vergeten ben te melden, is dat ik overigens wel voor gradaties in het label "slactofferrol" ben hoor. Van 1% voor een overlever van tig jaar in een concentratiekamp tot 100% voor iemand die klaagt over dat hij moet ademen (terwijl hij geen astma oid heeft) ofzo.
Slachtofferschap en slachtofferrol zijn twee verschillende dingen.
Waarom wil je überhaupt van de daken schreeuwen met welke problemen je kampt? Hou het lekker voor je.
Of loop je rond met een naamkaartje met daaronder een lijstje stoornissen ofzo?
Of loop je rond met een naamkaartje met daaronder een lijstje stoornissen ofzo?
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Waarom zou je het alleen moeten fixen?quote:
Waarom wil je überhaupt van de daken schreeuwen met welke problemen je kampt? Hou het lekker voor je.
quote:
Waarom wil je überhaupt van de daken schreeuwen met welke problemen je kampt? Hou het lekker voor je.
Of loop je rond met een naamkaartje met daaronder een lijstje stoornissen ofzo?
Het is niet altijd duidelijk waar de ander het over heeft, zeker met verwijzingen in een tekst. Heb niet het gevoel gehad dat ik ergens op gewezen werd, hoor.quote:
Ik ben hier ook niet om mijn gelijk te halen maar volgens mij hebben we het gewoon ergens over en wijs ik je ergens terecht op?
En door erop te wijzen dat er bij communicatie misschien wat meer oog zou mogen zijn voor de bedoelingen van de zender, focus je je juist, op het bij jezelf houden toch?
En als je iemand wil helpen is eerst goed en aandachtig luisteren naar wat degene nodig heeft toch echt belangrijk.
Nee, zoals jij het verwoordde eerder klonk je enorm als een slachtoffer, waar rekening mee gehouden moest worden. Dat is natuurlijk ook zo, maar dat werkt alleen als je ook rekening houdt met de ander. Het is namelijk voor de ontvanger niet altijd helder wat de zender zegt. De reactie geeft namelijk ook aan wat de ander gehoord heeft. Dan kan je natuurlijk zeggen dat diegene niet goed geluisterd heeft, maar luisteren valt in een referentiekader. Als diegene jou niet kent en niet weet wat jouw gewichtige woorden zijn, dan zal diegene nooit dát horen wat jij denkt te zeggen.
Let wel, ik heb het niet over jou persoonlijk, maar over de woorden die je koos. Als de ontvanger de zender als slachtoffer ziet, dan zal de ontvanger gaan redden wat-ie kan, handelt op de summiere informatie die er is. Je triggert daarmee een soort ouder-instinct, waardoor diegene in een actiestand springt. Jouw woorden, toonhoogte, ademsnelheid etc hebben dus effect op de ander. Het kan dus heel goed zijn dat jouw intentie lang niet zo helder is als je zelf denkt, of dat wat je vraagt in woorden heel erg afwijkt van de vraag in je lichaamshouding. Dan zal de ander reageren op jouw lichaamshouding en niet op je woorden.
Het gaat dus niet om gelijk, het is gewoon niet zo eenduidig als je voorspiegelt.
Een collega op het werk gaat niet je probleem voor je fixen, dat moet je echt zelf doen. Zelf wil ik graag gewoon als normaal individu gezien worden dus ik hou mijn problematiek lekker voor me. Waarom voor anderen je als slachtoffer opstellen?quote:
[..]
Waarom zou je het alleen moeten fixen?
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Je collega is toch niet iedereen?quote:
[..]
Een collega op het werk gaat niet je probleem voor je fixen, dat moet je echt zelf doen. Zelf wil ik graag gewoon als normaal individu gezien worden dus ik hou mijn problematiek lekker voor me. Waarom voor anderen je als slachtoffer opstellen?
Kan jij gedachtelezen? Hoe moeten mensen als ts anders in deze situaties komen.quote:
[..]
Je hele post niet. Hoezo van de daken schreeuwen? Waar dan?
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Anoniem op een forum bijvoorbeeld?quote:
[..]
Kan jij gedachtelezen? Hoe moeten mensen als ts anders in deze situaties komen.
Waar heb ik het als slachtoffer verwoord in dit topic?quote:
[..]
Het is niet altijd duidelijk waar de ander het over heeft, zeker met verwijzingen in een tekst. Heb niet het gevoel gehad dat ik ergens op gewezen werd, hoor.
Nee, zoals jij het verwoordde eerder klonk je enorm als een slachtoffer, waar rekening mee gehouden moest worden. Dat is natuurlijk ook zo, maar dat werkt alleen als je ook rekening houdt met de ander. Het is namelijk voor de ontvanger niet altijd helder wat de zender zegt. De reactie geeft namelijk ook aan wat de ander gehoord heeft. Dan kan je natuurlijk zeggen dat diegene niet goed geluisterd heeft, maar luisteren valt in een referentiekader. Als diegene jou niet kent en niet weet wat jouw gewichtige woorden zijn, dan zal diegene nooit dát horen wat jij denkt te zeggen.
Let wel, ik heb het niet over jou persoonlijk, maar over de woorden die je koos. Als de ontvanger de zender als slachtoffer ziet, dan zal de ontvanger gaan redden wat-ie kan, handelt op de summiere informatie die er is. Je triggert daarmee een soort ouder-instinct, waardoor diegene in een actiestand springt. Jouw woorden, toonhoogte, ademsnelheid etc hebben dus effect op de ander. Het kan dus heel goed zijn dat jouw intentie lang niet zo helder is als je zelf denkt, of dat wat je vraagt in woorden heel erg afwijkt van de vraag in je lichaamshouding. Dan zal de ander reageren op jouw lichaamshouding en niet op je woorden.
Het gaat dus niet om gelijk, het is gewoon niet zo eenduidig als je voorspiegelt.
Nee, maar ik hou het zelf toch lekker voor me. Als mensen het met je oneens zijn gaan ze het toch tegen je gebruiken.quote:
[..]
Je collega is toch niet iedereen?
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Waar heb ik het als slachtoffer verwoord in dit topic? En het ging inderdaad niet om gelijk. Daar begon je zelf over. Het ging erover of de zender zelf mag bepalen met welke intentie hij een gesprek begint. Jij zal met iemand anders gaan praten omdat je een oplossing wil horen. Ik zal met iemand praten omdat ik steun zoek. Het zou gelijk zijn als je dat respecteert van elkaar.quote:
[..]
Het is niet altijd duidelijk waar de ander het over heeft, zeker met verwijzingen in een tekst. Heb niet het gevoel gehad dat ik ergens op gewezen werd, hoor.
Nee, zoals jij het verwoordde eerder klonk je enorm als een slachtoffer, waar rekening mee gehouden moest worden. Dat is natuurlijk ook zo, maar dat werkt alleen als je ook rekening houdt met de ander. Het is namelijk voor de ontvanger niet altijd helder wat de zender zegt. De reactie geeft namelijk ook aan wat de ander gehoord heeft. Dan kan je natuurlijk zeggen dat diegene niet goed geluisterd heeft, maar luisteren valt in een referentiekader. Als diegene jou niet kent en niet weet wat jouw gewichtige woorden zijn, dan zal diegene nooit dát horen wat jij denkt te zeggen.
Let wel, ik heb het niet over jou persoonlijk, maar over de woorden die je koos. Als de ontvanger de zender als slachtoffer ziet, dan zal de ontvanger gaan redden wat-ie kan, handelt op de summiere informatie die er is. Je triggert daarmee een soort ouder-instinct, waardoor diegene in een actiestand springt. Jouw woorden, toonhoogte, ademsnelheid etc hebben dus effect op de ander. Het kan dus heel goed zijn dat jouw intentie lang niet zo helder is als je zelf denkt, of dat wat je vraagt in woorden heel erg afwijkt van de vraag in je lichaamshouding. Dan zal de ander reageren op jouw lichaamshouding en niet op je woorden.
Het gaat dus niet om gelijk, het is gewoon niet zo eenduidig als je voorspiegelt.
Dat kan, maar ik kom zat mensen tegen waarbij de psychische problematiek een stuk van hun identiteit wordt, iets wat ze anders maakt, en dit dus graag ventileren.quote:
[..]
Anoniem op een forum bijvoorbeeld?
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Nou ja, bij mij heeft mijn psychische problematiek een groot stempel gedrukt op wie ik ben. Ik vind dat echter niks om me voor te schamen en ga dat dus niet lopen verbergen.quote:
[..]
Dat kan, maar ik kom zat mensen tegen waarbij de psychische problematiek een stuk van hun identiteit wordt, iets wat ze anders maakt, en dit dus graag ventileren.
Verschilt ook per ziektebeeld natuurlijk.quote:
[..]
Nou ja, bij mij heeft mijn psychische problematiek een groot stempel gedrukt op wie ik ben. Ik vind dat echter niks om me voor te schamen en ga dat dus niet lopen verbergen.
Hier op fok! heb ik mensen gezien die een user die midden in een psychose zit met veel begrip helpen, en dan iemand anders keihard onderuit trappen omdat die depressief is en "het leven niet eens zonder pillen kan handelen".
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Ik zou vermoedelijk een familie breuk/oorlog veroorzaken door open te zijn over mijn psychische problematiek. Dus dat is ook niet altijd zo eenvoudig.quote:
[..]
Nou ja, bij mij heeft mijn psychische problematiek een groot stempel gedrukt op wie ik ben. Ik vind dat echter niks om me voor te schamen en ga dat dus niet lopen verbergen.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 06-12-2017 19:54:49 ]
Je leest hier inderdaad van alles, en soms kan het wel wat minder inderdaad, maar zo is Fok!. Daarnaast, als er mensen zijn die om hulp vragen maar tegelijkertijd heel eigenwijs zijn en niks aan willen nemen dan lok je zelf ook wel wat uit.quote:
[..]
Verschilt ook per ziektebeeld natuurlijk.
Hier op fok! heb ik mensen gezien die een user die midden in een psychose zit met veel begrip helpen, en dan iemand anders keihard onderuit trappen omdat die depressief is en "het leven niet eens zonder pillen kan handelen".
Er hoeft niet eens een context voor te zijn. Men kijkt in je pohi, ziet het depressietopic staan en daar gaat het. Mijn naaste familie valt me er op aan zelfs. Reden te meer het nooit meer uit te spreken.quote:
[..]
Je leest hier inderdaad van alles, en soms kan het wel wat minder inderdaad, maar zo is Fok!. Daarnaast, als er mensen zijn die om hulp vragen maar tegelijkertijd heel eigenwijs zijn en niks aan willen nemen dan lok je zelf ook wel wat uit.
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Dan hou je het stigma wel mee in stand. Ik strijd daar liever tegen.quote:
[..]
Er hoeft niet eens een context voor te zijn. Men kijkt in je pohi, ziet het depressietopic staan en daar gaat het. Mijn naaste familie valt me er op aan zelfs. Reden te meer het nooit meer uit te spreken.
Maar hoe goed kun je nu weten hoe juist dat advies nu echt is?quote:
[..]
Je leest hier inderdaad van alles, en soms kan het wel wat minder inderdaad, maar zo is Fok!. Daarnaast, als er mensen zijn die om hulp vragen maar tegelijkertijd heel eigenwijs zijn en niks aan willen nemen dan lok je zelf ook wel wat uit.
"Maar is het niet handig om de intentie van degene die het gesprek aangaat te volgen?"quote:
Waar heb ik het als slachtoffer verwoord in dit topic? En het ging inderdaad niet om gelijk. Daar begon je zelf over. Het ging erover of de zender zelf mag bepalen met welke intentie hij een gesprek begint. Jij zal met iemand anders gaan praten omdat je een oplossing wil horen. Ik zal met iemand praten omdat ik steun zoek. Het zou gelijk zijn als je dat respecteert van elkaar.
Hier had jij het over iets anders dan ik. Ik volgde nog het voorbeeld van TS, jij had het over het gesprek met Gary_Oak over praten om je hart te luchten. Ik hing nog in de aanname dat het ging over het gesprek van TS waarbij hij om hulp vraagt, maar men kwam met te simpele oplossingen.
Mijn excuses, onze paden liepen niet synchroon.
En in dat geval heb je natuurlijk gewoon helemaal gelijk, als jij slechts je verhaal wilt doen, dan is het niet erg om te luisteren. Wat ik tegen Gary zei was meer een dolletje tussen ons..
Als TS ervoor openstaat leest hij of zij in een post ergens wellicht iets waar die wat mee kan. Verder zijn we allemaal ook maar mensen, en niemand is perfect.quote:
[..]
Maar hoe goed kun je nu weten hoe juist dat advies nu echt is?
Ahquote:
[..]
"Maar is het niet handig om de intentie van degene die het gesprek aangaat te volgen?"
Hier had jij het over iets anders dan ik. Ik volgde nog het voorbeeld van TS, jij had het over het gesprek met Gary_Oak over praten om je hart te luchten. Ik hing nog in de aanname dat het ging over het gesprek van TS waarbij hij om hulp vraagt, maar men kwam met te simpele oplossingen.
Mijn excuses, onze paden liepen niet synchroon.
En in dat geval heb je natuurlijk gewoon helemaal gelijk, als jij slechts je verhaal wilt doen, dan is het niet erg om te luisteren. Wat ik tegen Gary zei was meer een dolletje tussen ons..
Maar ik vind dat TS in zekere zin ook wel gelijk heeft hoor. Ik zit zelf ook in de hulpverlening, en je bent soms zoveel bezig met uitleggen waarom die simpele dingen of oplossingen niet werken, of je verdedigen dat je daar allemaal heus wel aan gedacht hebt. Dat je gewoon niet eens meer aan je punt toe komt.
En ik denk dat mensen in zijn algemeenheid daarin ook echt nog wel wat kunnen leren, ik ook. Ik heb er laatst ook een hele interessante docu over gezien. Die ging dan wel alleen over racisme maar eigenlijk zou je het naar alle minderheidsgroepen kunnen betrekken.
Bekijk 2Doc: Wit is ook een kleur op https://npo.nl/VPWON_1281152
Ik vind het stuk aan het einde met de focusgroep heel interessant. Haar zelfgekozen voorbeelden om het onderwerp kracht bij te zetten vind ik dan weer iets minder.
Dat is wat jij en heel veel anderen willen zien.quote:
Daarnaast, als er mensen zijn die om hulp vragen maar tegelijkertijd heel eigenwijs zijn en niks aan willen nemen dan lok je zelf ook wel wat uit.
Er zullen best wel wat mensen zijn die op R&P van FOK! gewoon willen zeiken. Het merendeel die hulpvraagtopics aanmaken zie ik worstelen met zichzelf en helemaal verstrikt in hun gevoelens van onmacht. Ik vind het jammer dat het vaak wordt geinterpreteerd als "eigenwijs zijn en zelf niks willen ondernemen".
Als je zelf niet weet hoe het is om te dealen met complexe dingen als persoonlijkheidsstoornissen of andere issues waarbij je weinig overwicht hebt op je gevoelens, dan ken je ook niet het gevoel geen controle te hebben op jezelf. En dan weet je ook niet hoe het is om op alle gebieden in je leven te falen terwijl iedereen dat makkelijk lijkt af te gaan.
Ik heb niet het hele topic gelezen, dus ik reageer op de OP
Het is een gevoel dat iedereen met een aandoening misschien zou kennen, somatisch of psychologisch. Het is van de zijlijn eenmaal gemakkelijk om te roepen wat je moet doen, de beste stuurlui staan aan wal. Volgens mij zijn er twee dingen waaruit je kan kiezen: Negeren en ja/amen zeggen of jezelf uitleggen. Waarbij je bij dat laatste kan proberen een bepaald stigma te verminderen, want stigma's veroorzaken zulke denkfouten (als ik dat woord mag gebruiken) bij de omstanders met prachtige tips. Ik kan heel gemakkelijk aan iemand uitleggen hoe je moet fietsen (gewoon opstappen en gaan), maar dat betekent niet dat je weet hoe het is om niet te kunnen fietsen... Voor sommigen is het dan heel lastig om empathisch te zijn
Het is een gevoel dat iedereen met een aandoening misschien zou kennen, somatisch of psychologisch. Het is van de zijlijn eenmaal gemakkelijk om te roepen wat je moet doen, de beste stuurlui staan aan wal. Volgens mij zijn er twee dingen waaruit je kan kiezen: Negeren en ja/amen zeggen of jezelf uitleggen. Waarbij je bij dat laatste kan proberen een bepaald stigma te verminderen, want stigma's veroorzaken zulke denkfouten (als ik dat woord mag gebruiken) bij de omstanders met prachtige tips. Ik kan heel gemakkelijk aan iemand uitleggen hoe je moet fietsen (gewoon opstappen en gaan), maar dat betekent niet dat je weet hoe het is om niet te kunnen fietsen... Voor sommigen is het dan heel lastig om empathisch te zijn
We cannot solve our problems with the same thinking we used when we created them
Ik worstel zelf al tientallen jaren met borderline en chronische depressie. Pas toen ik echt naar mezelf kon kijken in plaats van de strijd aan te gaan kon ik aan mijn herstel gaan werken.quote:
[..]
Dat is wat jij en heel veel anderen willen zien.
Er zullen best wel wat mensen zijn die op R&P van FOK! gewoon willen zeiken. Het merendeel die hulpvraagtopics aanmaken zie ik worstelen met zichzelf en helemaal verstrikt in hun gevoelens van onmacht. Ik vind het jammer dat het vaak wordt geinterpreteerd als "eigenwijs zijn en zelf niks willen ondernemen".
Als je zelf niet weet hoe het is om te dealen met complexe dingen als persoonlijkheidsstoornissen of andere issues waarbij je weinig overwicht hebt op je gevoelens, dan ken je ook niet het gevoel geen controle te hebben op jezelf. En dan weet je ook niet hoe het is om op alle gebieden in je leven te falen terwijl iedereen dat makkelijk lijkt af te gaan.
Sorry, maar al waren we getrouwd, dan nog zou ik niet een docu van Sunny Bergman kijken als je dat zou willen. Ik ruk nog liever mijn schaamhaar er 1 voor 1 uit met een pincet.quote:
Ah
Maar ik vind dat TS in zekere zin ook wel gelijk heeft hoor. Ik zit zelf ook in de hulpverlening, en je bent soms zoveel bezig met uitleggen waarom die simpele dingen of oplossingen niet werken, of je verdedigen dat je daar allemaal heus wel aan gedacht hebt. Dat je gewoon niet eens meer aan je punt toe komt.
En ik denk dat mensen in zijn algemeenheid daarin ook echt nog wel wat kunnen leren, ik ook. Ik heb er laatst ook een hele interessante docu over gezien. Die ging dan wel alleen over racisme maar eigenlijk zou je het naar alle minderheidsgroepen kunnen betrekken.
Bekijk 2Doc: Wit is ook een kleur op https://npo.nl/VPWON_1281152
Ik vind het stuk aan het einde met de focusgroep heel interessant. Haar zelfgekozen voorbeelden om het onderwerp kracht bij te zetten vind ik dan weer iets minder.
Zoals ik al zei, we leren praten, niet communiceren. Van mij mogen mensen ook wel leren luisteren.. De grootste les die ik uit mijn psychose heb gehaald, is dat ik het gelukkigst zou zijn als ik de rest van mijn leven in stilte zou kunnen doorbrengen. Door alleen te luisteren en daarna mensen te accepteren vanuit compassie.
En verder een beetje dansen, foerageren en wat aan frunniken. Wh00p!
Whehe kan ik me iets bij voorstellen, ik kende haar voor de docu nog niet.quote:
[..]
Sorry, maar al waren we getrouwd, dan nog zou ik niet een docu van Sunny Bergman kijken als je dat zou willen. Ik ruk nog liever mijn schaamhaar er 1 voor 1 uit met een pincet.
Zoals ik al zei, we leren praten, niet communiceren. Van mij mogen mensen ook wel leren luisteren.. De grootste les die ik uit mijn psychose heb gehaald, is dat ik het gelukkigst zou zijn als ik de rest van mijn leven in stilte zou kunnen doorbrengen. Door alleen te luisteren en daarna mensen te accepteren vanuit compassie.
En verder een beetje dansen, foerageren en wat aan frunniken. Wh00p!
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 06-12-2017 20:24:38 ]
Dat is toch die docu van Sunny Bergman?quote:
Wit is ook een kleur op https://npo.nl/VPWON_1281152
Ik ga offtopic nu, maar ik vind het zo frappant hoe kortzichtig mensen in Nederland kunnen zijn. Ik kan mij ook niet 100% vinden in wat ze wilt aantonen. Maar ze mag dat doen. Ik voel me ook niet aangevallen door haar. En ondanks dat ik vind dat ze een vertekend beeld neerzet, geeft het mij wel voer voor nadenken.
Enerzijds begrijp ik de woede wel van iedereen die boos is op Sunny. Nederlanders zijn bang hun identiteit te verliezen en denken dat mensen met een andere etnische achtergrond of huidskleur die zeggen zich daarop benadeeld te voelen dat alleen maar doen om vanuit een slachtofferrol te manipuleren om hun zin te krijgen. De vraag is of dat zo is. En de vraag is eveneens of Nederlanders inderdaad hun identiteit daarmee verliezen.
Ook jammer dat Sunny gezien wordt als tweedrachtzaaier, terwijl ze gewoon een documentairemaakster is die iets neerzet op basis wat zij denkt. Haar denkbeelden laat ze zien in de docu, maar ze dringt die niet op.
Ik zat er al op te wachten wanneer deze link ging komenquote:
[..]
Bekijk 2Doc: Wit is ook een kleur op https://npo.nl/VPWON_1281152
Goeie docu, dat wel.
Wist je dat heel veel mensen hier, weldegelijk weten hoe het is om te dealen met psychische en sociale problemen. Dat ze absoluut weten hoe het is. Veel hebben echter een manier gevonden, om hier op een (voor hun) goede manier mee om te kunnen gaan, waardoor de problemen hun leven niet meer overheersen.quote:
[..]
Dat is wat jij en heel veel anderen willen zien.
Er zullen best wel wat mensen zijn die op R&P van FOK! gewoon willen zeiken. Het merendeel die hulpvraagtopics aanmaken zie ik worstelen met zichzelf en helemaal verstrikt in hun gevoelens van onmacht. Ik vind het jammer dat het vaak wordt geinterpreteerd als "eigenwijs zijn en zelf niks willen ondernemen".
Als je zelf niet weet hoe het is om te dealen met complexe dingen als persoonlijkheidsstoornissen of andere issues waarbij je weinig overwicht hebt op je gevoelens, dan ken je ook niet het gevoel geen controle te hebben op jezelf. En dan weet je ook niet hoe het is om op alle gebieden in je leven te falen terwijl iedereen dat makkelijk lijkt af te gaan.
Mja, hij heeft gewoon een sterk punt wat betreft dit onderwerp.quote:
[..]
Ik zat er al op te wachten wanneer deze link ging komen
Goeie docu, dat wel.
Persoonlijke aanvallen mag je hier laten.
[ Bericht 94% gewijzigd door STING op 06-12-2017 21:03:23 ]
[ Bericht 94% gewijzigd door STING op 06-12-2017 21:03:23 ]
Ik ben nie hier voor de pingpong te schpelen
Als het gaat om relaties in je leven dan is de relatie met je zelf de belangrijkste.
Als ik in oorlog ben met mij zelf, in andere woorden met mijn verstand dan ben ik in oorlog met me zelf. Hoe kan ik dan niet in oorlog zijn met andere mensen? Het is een frustratie veroorzaakt door mijn denken wat ik ga projecteren op anderen.
Een ander kan het beste met mij voor hebben en mij raad en advies geven en niet begrijpen waarom ik bepaalde dingen niet doe of niet op de manier doet die hij heeft voorgesteld. Ik kan daarbij ook de gedachten hebben dat hij gelijk wil hebben wat frusterend kan zijn. Maar die frustratie kan er juist zijn omdat ik in oorlog ben met mijn eigen denken waarin ik eigenlijk gelijk in wil hebben en krijgen.
Dat is dan ook zo'n punt waarin ik geen begrip meer kan hebben voor mezelf en een ander daar de schuld van geef. Ik heb dus geen begrip voor me zelf omdat mijn verstand, mijn gedachten in oorlog is met mij en er duidelijk mee bezig is om te bewijzen dat ik gelijk heb.
Op wat voor manier kan het verstand bewijzen dat het gelijk heeft? Dat kan alleen maar als ik in mijn vijandige gedachten blijft geloven en de dingen blijft doen zoals ik ze altijd heb gedaan en moest doen volgens de denkwijze.
Kijk uit met wat je gelooft, je zou er weleens het slachtoffer van kunnen worden.
Onderzoek je denkwijze wat uit is op oorlog en daardoor vijandig is naar je zelf toe.
Een gezond verstand zou dat nooit doen.
Als ik in oorlog ben met mij zelf, in andere woorden met mijn verstand dan ben ik in oorlog met me zelf. Hoe kan ik dan niet in oorlog zijn met andere mensen? Het is een frustratie veroorzaakt door mijn denken wat ik ga projecteren op anderen.
Een ander kan het beste met mij voor hebben en mij raad en advies geven en niet begrijpen waarom ik bepaalde dingen niet doe of niet op de manier doet die hij heeft voorgesteld. Ik kan daarbij ook de gedachten hebben dat hij gelijk wil hebben wat frusterend kan zijn. Maar die frustratie kan er juist zijn omdat ik in oorlog ben met mijn eigen denken waarin ik eigenlijk gelijk in wil hebben en krijgen.
Dat is dan ook zo'n punt waarin ik geen begrip meer kan hebben voor mezelf en een ander daar de schuld van geef. Ik heb dus geen begrip voor me zelf omdat mijn verstand, mijn gedachten in oorlog is met mij en er duidelijk mee bezig is om te bewijzen dat ik gelijk heb.
Op wat voor manier kan het verstand bewijzen dat het gelijk heeft? Dat kan alleen maar als ik in mijn vijandige gedachten blijft geloven en de dingen blijft doen zoals ik ze altijd heb gedaan en moest doen volgens de denkwijze.
Kijk uit met wat je gelooft, je zou er weleens het slachtoffer van kunnen worden.
Onderzoek je denkwijze wat uit is op oorlog en daardoor vijandig is naar je zelf toe.
Een gezond verstand zou dat nooit doen.
Weet ik.quote:
[..]
Iemand die in de slachtofferrol zit, vindt zichzelf zielig en gebruikt hetgeen wat hem is overkomen/aangedaan, als excuus om niks aan zichzelf/zijn situatie te veranderen.
Slachtofferschap en slachtofferrol zijn twee verschillende dingen.
Met "slachtofferrol toekennen" bedoel ik dat er in bepaalde gevallen een slachtofferrol in het slachtoffer gedoogd of zelfs toegejuicht wordt voor veel (en waarschijnlijk de meerderheid) van de mensen, en in andere niet.
Slachtofferschap telt in mijn ogen eigenlijk wel voor iedereen met wie het om de een of andere reden niet zo goed gaat, alhoewel wel in verschillende gradaties. Ik geloof namelijk niet in vrije wil (dus je kunt ook slachtoffer zijn van je genen in mijn ogen...) en merk bij onder andere mezelf (ook bij anderen dus) dat ik moeite heb met andere dingen/gebeurtenissen en. minder moeite met andere dingen dan de "norm" lijkt te zijn in de maatschappij; ik ben zielig en/of dapper gevonden voor gebeurtenissen waar ik helemaal niet zoveel moeite mee had, en voor andere zaken waar ik wel moeite mee gehad heb, kreeg ik niet eens begrip. Dat is niet echt leuk voor mij en andere mensen, die ook last hebben van, nouja, emoties die niet de norm zijn ofzo.
Slachtoffer van je genen is onzin. Ook al ben je mismaakt en met aandoeningen geboren, je kan nog steeds proberen het beste uit het leven te halen wat voor jou mogelijk is.quote:
[..]
Weet ik.
Met "slachtofferrol toekennen" bedoel ik dat er in bepaalde gevallen een slachtofferrol in het slachtoffer gedoogd of zelfs toegejuicht wordt voor veel (en waarschijnlijk de meerderheid) van de mensen, en in andere niet.
Slachtofferschap telt in mijn ogen eigenlijk wel voor iedereen met wie het om de een of andere reden niet zo goed gaat, alhoewel wel in verschillende gradaties. Ik geloof namelijk niet in vrije wil (dus je kunt ook slachtoffer zijn van je genen in mijn ogen...) en merk bij onder andere mezelf (ook bij anderen dus) dat ik moeite heb met andere dingen/gebeurtenissen en. minder moeite met andere dingen dan de "norm" lijkt te zijn in de maatschappij; ik ben zielig en/of dapper gevonden voor gebeurtenissen waar ik helemaal niet zoveel moeite mee had, en voor andere zaken waar ik wel moeite mee gehad heb, kreeg ik niet eens begrip. Dat is niet echt leuk voor mij en andere mensen, die ook last hebben van, nouja, emoties die niet de norm zijn ofzo.
Je zou wel wat milder kunnen zijn naar anderen. Ieder woord dat ze aanhoren hoeft niet en iedere reactie ook niet. Mensen zijn toch egoïstisch, dus dat ze begaan zijn is gewoon te veel om te verwachten dat moet je ook niet doen. Ook niet van vrienden of familie, iedereen is hetzelfde hierin.
Anderzijds is het ironisch dat er van hun kant uit wordt gezegd dat jij je speciaal voelt omdat je hun reacties niet accepteert, terwijl ze totaal geen moeite hebben gedaan voor deze reactie. Maar kennelijk moet het dan wel ontvangen worden als een revolutionaire oplossing.
Ik zou je helemaal niet meer tot mensen richten voor dit soort problemen. Je verspilt je tijd hier denk ik mee. Ik doe het zelf ook hier maar dan ben ik moe (wat voor mij lijkt op dronken want ik kan erg slecht tegen slaaptekort). Ik vind je verhalen altijd interessant maar dat komt denk ik omdat ik het heel erg herken. En ik vraag me vaak wel af hoe het met je gaat vanwege de problemen met je moeder. Als ik een oplossing weet zeg ik die. Maar die weet ik op dit moment helaas ook nog niet.
Je kunt beter alle reacties van anderen aanhoren met de disclaimer die persoon zegt maar wat omdat die persoon zonodig wat wil zeggen en heeft er geen verstand van. Dan word het een stuk verdraaglijker want dan heb je al geen hoop meer er iets aan te hebben en denk je: zielig, ik accepteer het maar.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 07-12-2017 15:01:42 ]
Anderzijds is het ironisch dat er van hun kant uit wordt gezegd dat jij je speciaal voelt omdat je hun reacties niet accepteert, terwijl ze totaal geen moeite hebben gedaan voor deze reactie. Maar kennelijk moet het dan wel ontvangen worden als een revolutionaire oplossing.
Ik zou je helemaal niet meer tot mensen richten voor dit soort problemen. Je verspilt je tijd hier denk ik mee. Ik doe het zelf ook hier maar dan ben ik moe (wat voor mij lijkt op dronken want ik kan erg slecht tegen slaaptekort). Ik vind je verhalen altijd interessant maar dat komt denk ik omdat ik het heel erg herken. En ik vraag me vaak wel af hoe het met je gaat vanwege de problemen met je moeder. Als ik een oplossing weet zeg ik die. Maar die weet ik op dit moment helaas ook nog niet.
Je kunt beter alle reacties van anderen aanhoren met de disclaimer die persoon zegt maar wat omdat die persoon zonodig wat wil zeggen en heeft er geen verstand van. Dan word het een stuk verdraaglijker want dan heb je al geen hoop meer er iets aan te hebben en denk je: zielig, ik accepteer het maar.
[ Bericht 3% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 07-12-2017 15:01:42 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Eigenschappen als uithoudingsvermogen, positieve instelling en aanpassingsvermogen zijn ook gewoon (deels) genetisch aangelegd he...quote:
[..]
Slachtoffer van je genen is onzin. Ook al ben je mismaakt en met aandoeningen geboren, je kan nog steeds proberen het beste uit het leven te halen wat voor jou mogelijk is.
Liever heb ik dat het aangeboren talent van mensen die goed zijn in het beste van hun leven maken wordt aangemerkt als iets genetisch. Komt goed uit voor iedereen imo, want de genetisch gezegenden kunnen wel tegen een stootje en toegeven van de rol van de genen impliceert niet gelijk dat we alle zwakkelingen maar moeten helpen en alle sterkeren neerhalen, dus om een beter leven te krijgen zul je er toch nog steeds wel zelf wat van moeten proberen te maken... Zo krijg je dus misschien wel wat begrip als je een loser bent, maar meer ook niet; de echte voordelen blijven voor de sterkeren (plus dat die ook begrip krijgen voor zwakke kanten van zichzelf).
Herkenbaar. Ik worstel dagelijks met onbegrip. Weet ook niet wat er aan gedaan kan worden.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Tja, wat verwacht je nou Mensen die we tegenkomen, zijn gemiddeld genomen niet bepaald slim. Zijn ze dat wel, dan is de samenleving met de daarbij behorende aspecten al ingewikkeld genoeg dat slim zijn niet genoeg is. Daarnaast zijn er gewoon zat valkuilen in het leven.
Zoveel mensen die het moeilijk hebben met het alledaagse bestaan; werkdruk, mantelzorg, etc. Ze kunnen geeneens goed voor zichzelf zorgen, laat staan voor anderen.
Mensen die we tegenkomen, zijn gemiddeld genomen niet bepaald slim. Zijn ze dat wel, dan is de samenleving met de daarbij behorende aspecten al ingewikkeld genoeg dat slim zijn niet genoeg is. Daarnaast zijn er gewoon zat valkuilen in het leven. Zoveel mensen die het moeilijk hebben met het alledaagse bestaan; werkdruk, mantelzorg, etc. Ze kunnen geeneens goed voor zichzelf zorgen, laat staan voor anderen.
Die eigenschappen zijn in ieder geval deels een keuze. Je kan overal het slechte van inzien, maar je kan er ook voor kiezen het rooskleuriger te zien. Zolang je niet depressief bent is zoiets nog altijd een keuze.quote:
[..]
Eigenschappen als uithoudingsvermogen, positieve instelling en aanpassingsvermogen zijn ook gewoon (deels) genetisch aangelegd he...
Liever heb ik dat het aangeboren talent van mensen die goed zijn in het beste van hun leven maken wordt aangemerkt als iets genetisch. Komt goed uit voor iedereen imo, want de genetisch gezegenden kunnen wel tegen een stootje en toegeven van de rol van de genen impliceert niet gelijk dat we alle zwakkelingen maar moeten helpen en alle sterkeren neerhalen, dus om een beter leven te krijgen zul je er toch nog steeds wel zelf wat van moeten proberen te maken... Zo krijg je dus misschien wel wat begrip als je een loser bent, maar meer ook niet; de echte voordelen blijven voor de sterkeren (plus dat die ook begrip krijgen voor zwakke kanten van zichzelf).
Ik vind het apart dat je zegt "zolang je niet depressief bent". Volgens deze gedachtengang zou of depressie ook een keuze moeten zijn, of helemaal niets van de psychische aandoeningen. Dan zou in feite je slecht voelen altijd een keuze zijn en hebben mensen de verplichting zich altijd goed te voelen behalve op momenten dat het niet sociaal wenselijk is.quote:
Die eigenschappen zijn in ieder geval deels een keuze. Je kan overal het slechte van inzien, maar je kan er ook voor kiezen het rooskleuriger te zien. Zolang je niet depressief bent is zoiets nog altijd een keuze.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Ik geloof van niet. Maarja, zowel jouw als mijn mening blijft bij een geloof en ik respecteer je mening echt wel (ook in de zin van dat ik er wel degelijk wat in zien). Dus wat mij betreft is deze discussie afgesloten.quote:
[..]
Die eigenschappen zijn in ieder geval deels een keuze. Je kan overal het slechte van inzien, maar je kan er ook voor kiezen het rooskleuriger te zien. Zolang je niet depressief bent is zoiets nog altijd een keuze.
Je snapt me niet. Ik bedoel dat optimistisch of pessimistisch zijn een keuze is, tenzij je depressief bent want dan kan je niet anders dan overal beren op de weg zien.quote:
[..]
Ik vind het apart dat je zegt "zolang je niet depressief bent". Volgens deze gedachtengang zou of depressie ook een keuze moeten zijn, of helemaal niets van de psychische aandoeningen. Dan zou in feite je slecht voelen altijd een keuze zijn en hebben mensen de verplichting zich altijd goed te voelen behalve op momenten dat het niet sociaal wenselijk is.
Mensen hebben geen plicht altijd te lachen, maar je kan ook proberen er het beste van te maken ipv bij de pakken neer te gaan zitten. Het is niet alsof er iemand dood is ofzo waardoor het onmogelijk is.
Ik ben 3x verkracht (op mijn 11de, 14de en 17de), ik heb een chronische gewrichtsziekte waardoor ik oa veel pijn heb (die pas op mijn 16de is vastgesteld, tot die tijd zei iedereen dat ik me aanstelde) door mijn ziekte heb ik o.a. mijn toekomstdroom om professioneel springruiter te worden heb moeten opgeven, ik heb op jonge leeftijd mijn broer verloren, ik heb ADHD en ik ben verslaafd aan cocaïne (al 5 jaar clean)..quote:
[..]
Weet ik.
Met "slachtofferrol toekennen" bedoel ik dat er in bepaalde gevallen een slachtofferrol in het slachtoffer gedoogd of zelfs toegejuicht wordt voor veel (en waarschijnlijk de meerderheid) van de mensen, en in andere niet.
Slachtofferschap telt in mijn ogen eigenlijk wel voor iedereen met wie het om de een of andere reden niet zo goed gaat, alhoewel wel in verschillende gradaties. Ik geloof namelijk niet in vrije wil (dus je kunt ook slachtoffer zijn van je genen in mijn ogen...) en merk bij onder andere mezelf (ook bij anderen dus) dat ik moeite heb met andere dingen/gebeurtenissen en. minder moeite met andere dingen dan de "norm" lijkt te zijn in de maatschappij; ik ben zielig en/of dapper gevonden voor gebeurtenissen waar ik helemaal niet zoveel moeite mee had, en voor andere zaken waar ik wel moeite mee gehad heb, kreeg ik niet eens begrip. Dat is niet echt leuk voor mij en andere mensen, die ook last hebben van, nouja, emoties die niet de norm zijn ofzo.
Desondanks zit ik niet en heb ik ook nooit in de slachtofferrol gezeten. Ja ik ben slachtoffer, maar ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven en mijn eigen geluk. Ik kan die dingen niet veranderen, ik kan wel bepalen hoe ik ermee om ga.
Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk wat mij is aangedaan, natuurlijk vind ik het verschrikkelijk dat mijn broer dood is, natuurlijk vind ik het klote dat ik chronisch ziek ben, ADHD heb en verslaafd ben. Maar dat is nu eenmaal zo, daar heb ik geen controle over, maar waar ik wel controle over heb, is over de manier waarop ik die dingen mijn leven laat beïnvloeden. Ik ben niet zielig, ik ben niet machteloos.
In plaats van te kijken naar alle dingen die ik niet kan, kijk ik naar alle dingen die ik wel kan. In plaats van te blijven hangen in hoe erg het allemaal wel niet is, put ik juist kracht uit mijn ervaringen en gebruik ik ze o.a. om andere mensen te helpen.
Natuurlijk is het niet leuk als mensen geen begrip voor je hebben, maar dat is nou eenmaal zo. Je bepaalt zelf hoe je daarmee omgaat.
Dat vind ik echt heel knap van je. Ook onder andere dat je niet in een slachtofferrol gezeten hebt (ik ken je niet, dus ik neem dit maar even gewoon aan, is wel zo netjes, maar in principe denk ik hier neutraal over..), omdat je echt wel een geval bent waarvan veel mensen (die ik ken iig) dat wel zouden gedogen met je.quote:
[..]
Ik ben 3x verkracht (op mijn 11de, 14de en 17de), ik heb een chronische gewrichtsziekte waardoor ik oa veel pijn heb (die pas op mijn 16de is vastgesteld, tot die tijd zei iedereen dat ik me aanstelde) door mijn ziekte heb ik o.a. mijn toekomstdroom om professioneel springruiter te worden heb moeten opgeven, ik heb op jonge leeftijd mijn broer verloren, ik heb ADHD en ik ben verslaafd aan cocaïne (al 5 jaar clean)..
Desondanks zit ik niet en heb ik ook nooit in de slachtofferrol gezeten. Ja ik ben slachtoffer, maar ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven en mijn eigen geluk. Ik kan die dingen niet veranderen, ik kan wel bepalen hoe ik ermee om ga.
Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk wat mij is aangedaan, natuurlijk vind ik het verschrikkelijk dat mijn broer dood is, natuurlijk vind ik het klote dat ik chronisch ziek ben, ADHD heb en verslaafd ben. Maar dat is nu eenmaal zo, daar heb ik geen controle over, maar waar ik wel controle over heb, is over de manier waarop ik die dingen mijn leven laat beïnvloeden. Ik ben niet zielig, ik ben niet machteloos.
In plaats van te kijken naar alle dingen die ik niet kan, kijk ik naar alle dingen die ik wel kan. In plaats van te blijven hangen in hoe erg het allemaal wel niet is, put ik juist kracht uit mijn ervaringen en gebruik ik ze o.a. om andere mensen te helpen.
Natuurlijk is het niet leuk als mensen geen begrip voor je hebben, maar dat is nou eenmaal zo. Je bepaalt zelf hoe je daarmee omgaat.
(Net zoals de rest hoor, maargoed, we hadden het hier over slachtofferschap & -rol.)Waar zeg ik dat ik mezelf zielig vind? Ik vind het jammer dat ik weinig begrip krijg, maar dat betekent niet gelijk dat ik het verschrikkelijk vind ofzo.
Ik begrijp ook wel waarom het zo is enzovoort, waarom veel mensen zo denken. Daarom gebruik ik ook mijn talenten (vooral in denken) en (oa nogal aparte
) ervaringen om mensen weleens een andere kant van het verhaal te laten zien en op te komen voor de "onbegrepenen", de mensen voor wie weinigen opkomen zegmaar. En soms luisteren mensen ernaar en nemen ze het mee in hun eigen denkbeeld (ik ben er niet om mensen 100% te indoctrineren, kom op man ) en soms niet. En allebei is prima. (In mijn vrije tijd dan he. Qua werk zit ik een beetje uit te pluizen... Mijn passie, maar "leuk extraatje" voor de maatschappij (filosofie), of toch iets wat ik ook heel leuk vind maar wat meer een écht toegevoegde waarde is.. Hm struggles.)
En nouja, wees blij dat je iig veel potentie blijkt te hebben en geniet van de waardering voor hetgeen wat je hebt kunnen bereiken ondanks alles wat je hebt meegemaakt en de waardering van de maatschappij hiervoor, aangezien de maatschappij dat (op dit moment) ziet als 100% eigen kunnen (en ook niet zo gek hoor, geloven in vrije wil is hartstikke gezond en zonder dat geloof zouden veel, al dan niet de meeste, mensen waarschijnlijk geen naar mijn mening verdiende waardering krijgen voor hun prestaties).
[ Bericht 0% gewijzigd door naoomx op 08-12-2017 01:14:40 ]
Hoezo snap ik je niet? Hoezo kan iemand die depressief is niet anders, en andere mensen wel?quote:
Je snapt me niet. Ik bedoel dat optimistisch of pessimistisch zijn een keuze is, tenzij je depressief bent want dan kan je niet anders dan overal beren op de weg zien.
Mensen hebben geen plicht altijd te lachen, maar je kan ook proberen er het beste van te maken ipv bij de pakken neer te gaan zitten. Het is niet alsof er iemand dood is ofzo waardoor het onmogelijk is.
En waarom hebben mensen dan geen plicht altijd te lachen? Is beter voor de ongeving, dus waarom moet dat niet? Ze moeten zich dan natuurlijk wel echt goed voelen, zolang het sociaal acceptabel is dat het kan.
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Je snapt er nog steeds geen bal van. Kom op zeg, je weet toch wel wat depressie is?quote:
[..]
Hoezo snap ik je niet? Hoezo kan iemand die depressief is niet anders, en andere mensen wel?
En waarom hebben mensen dan geen plicht altijd te lachen? Is beter voor de ongeving, dus waarom moet dat niet? Ze moeten zich dan natuurlijk wel echt goed voelen, zolang het sociaal acceptabel is dat het kan.
Leg uit dan. Of reageer ff normaalquote:
Je snapt er nog steeds geen bal van. Kom op zeg, je weet toch wel wat depressie is?
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Volgens mij kiest er bijna niemand voor om een pessimist te zijn. Als het zo gemakkelijk is om een positieve verandering in je leven aan te brengen dan deed iedereen het wel.quote:
[..]
Je snapt me niet. Ik bedoel dat optimistisch of pessimistisch zijn een keuze is, tenzij je depressief bent want dan kan je niet anders dan overal beren op de weg zien.
Mensen hebben geen plicht altijd te lachen, maar je kan ook proberen er het beste van te maken ipv bij de pakken neer te gaan zitten. Het is niet alsof er iemand dood is ofzo waardoor het onmogelijk is.
Als iemand een positieve verandering wil in zijn leven maar hij blijft zijn negatieve denkwijze verdedigen zal er geen verandering kunnen komen. Het is juist die verdediging van waarin gelooft wordt wat het in stand houdt. Dus datgene wat iemand het liefst zou willen veranderen wordt door de verdediging in te gaan juist bemoeilijkt. Openstaan voor iets houdt juist in dat de verdediging opzij wordt gezet.quote:
[..]
Volgens mij kiest er bijna niemand voor om een pessimist te zijn. Als het zo gemakkelijk is om een positieve verandering in je leven aan te brengen dan deed iedereen het wel.
Juist die instandhouding is afhankelijk van je karakter en intelligentie, waar je maar weinig invloed op hebt.quote:
[..]
Als iemand een positieve verandering wil in zijn leven maar hij blijft zijn negatieve denkwijze verdedigen zal er geen verandering kunnen komen. Het is juist die verdediging van waarin gelooft wordt wat het in stand houdt. Dus datgene wat iemand het liefst zou willen veranderen wordt door de verdediging in te gaan juist bemoeilijkt. Openstaan voor iets houdt juist in dat de verdediging opzij wordt gezet.
Die instandhouding kan ook afhankelijk zijn van de sterke behoefte om gelijk te willen krijgen in wat men gelooft. Verandering willen en gelijk willen hebben of krijgen, het is onmogelijk om die twee dingen tegelijk te krijgen.quote:
[..]
Juist die instandhouding is afhankelijk van je karakter en intelligentie, waar je maar weinig invloed op hebt.
Koppig is een negatief karaktereigenschapquote:
[..]
Die instandhouding kan ook afhankelijk zijn van de sterke behoefte om gelijk te willen krijgen in wat men gelooft. Verandering willen en gelijk willen hebben of krijgen, het is onmogelijk om die twee dingen tegelijk te krijgen.
Ja, denk eerder dat het meer te maken heeft met ergens niet bewust van te zijn dan dat het te maken heeft met intelligentie. Geloven is namelijk ook ontkennen. En ook intelligente mensen kunnen dingen geloven waardoor ze de ontkenningen in kunnen gaan en er niet bewust van zijn dat het ook iets anders kan zijn.quote:
[..]
Koppig is een negatief karaktereigenschap
Nienand weet zeker waar het door komt, dus hier is helemaal niets over te zeggen totdat de psychiatrie met duidelijkere feiten komt. Dat verwijt ik ze niet meer, maar het heeft ook geen zin erover uitspraken te doen. Nu komen psychische ziekten door genen/intelligentie, opvoeding en persoonlijkheid. Kan natuurlijk allemaal, maar een duidelijke uitleg waar het een begint en het ander ophoudt, is er niet
[ Bericht 30% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 09-12-2017 05:32:40 ]
[ Bericht 30% gewijzigd door geeninspiratie1235 op 09-12-2017 05:32:40 ]
❣ °º¤,¸🖤 ♡º💕♡💚,ø¤°º¤💛♡`°º¤,¸❣ https://bit.ly/3oMY5yM ; https://bit.ly/39EZXor ; https://bit.ly/309QhN5 ; https://bit.ly/3fUlDyP
Inderdaad, er kunnen bepaalde factoren mee spelen waar de medische wereld op dit moment nog geen antwoord op heeft.quote:
Nienand weet zeker waar het door komt, dus hier is helemaal niets over te zeggen totdat de psychiatrie met duidelijkere feiten komt. Dat verwijt ik ze niet meer, maar het heeft ook geen zin erover uitspraken te doen. Nu komen psychische ziekten door genen/intelligentie, opvoeding en persoonlijkheid. Kan natuurlijk allemaal, maar een duidelijke uitleg waar het een begint en het ander ophoudt, is er niet
Alleen al het bio-chemische proces van het brein kan er voor zorgen dat mensen ziek zijn/voelen waar ze onder lijden. En als daarbij dan ook nog de eigen denkwijze negatief is dan lijden de mensen er dus dubbel onder dat is juist het trieste er van.
Wat is volgens jou een negatieve denkwijze? En wat nou als de denkwijze die volgens jou negatief is, wel realistisch is?quote:
[..]
Als iemand een positieve verandering wil in zijn leven maar hij blijft zijn negatieve denkwijze verdedigen zal er geen verandering kunnen komen. Het is juist die verdediging van waarin gelooft wordt wat het in stand houdt. Dus datgene wat iemand het liefst zou willen veranderen wordt door de verdediging in te gaan juist bemoeilijkt. Openstaan voor iets houdt juist in dat de verdediging opzij wordt gezet.
Wat onderstreepte betreft, het verdedigen van een denkwijze veroordelen kan makkelijk omslaan naar het onbegrip waar velen tegenaan lopen.
Wat ik zeker wel herken, is wanneer er sprake is van (een vorm van) cognitieve dissonantie, waarin er steevast geloofd blijft worden in een standpunt dat niet realistisch is (of zelfs destructief is voor henzelf enof voor anderen) en waarbij argumenten die gestoeld zijn op ratio en die door cognitief-dissonantie-lijder worden afgedaan als een emotioneel te nare confrontatie, vermeden dienen te worden waarbij er sprake is van "zich aangevallen voelen" met de bijbehorende verdedigende respons waarbij er niet naar de ander geluisterd wordt.
Hier is de verdediging juist wel onderdeel van het probleem. Wat wel valt te betwijfelen, is of hier misschien niet ook sprake is van onbegrip
Alles is relatief he?quote:
[..]
Koppig is een negatief karaktereigenschap
Je kunt ook een optimistische houding aannemen terwijl je depressief bent, zelfs als je overal beren op de weg ziet.quote:
[..]
Je snapt me niet. Ik bedoel dat optimistisch of pessimistisch zijn een keuze is, tenzij je depressief bent want dan kan je niet anders dan overal beren op de weg zien.
Eerlijk gezegd ken ik niemand die -overal- het slechte van inziet.
Ik denk trouwens ook dat de omgeving zelf een grote invloed heeft op hoe optimistisch of pessimistisch iemand is.
Ik heb zelf ook wel gemerkt dat er wat te makkelijk hiermee omgegaan wordt. Zo had ik een tijd terug een hulpverleenster die het maar niet kon laten mij met positieve TSJAKKAA!!!-complimenten te overladen omdat zij meende dat ik te negatief was
Ik merk dit nu op, omdat het over slachtofferrol ging. Misschien dat zij meende dat ik datzelfde deed (of zo), ze zei tegen mij "Doe toch niet steeds zo negatief!"....
Eigenlijk sowieso wel een rare opmerking, daar "Doe toch niet steeds zo negatief!" een verwijt is. Verder had ik ook gepoogd uit te leggen met schema's en grafieken zelfs (en ook standaard-verbaal uiteraard
) waarom ik deed wat ik deed en waarom dat soort opmerkingen niet bij mij werken. Verder kon ze ook niet echt begrijpen dat ik bij de hulpverlening kwam om te helpen met problemen oplossen....niet om een soort kunstmatige goedkeuring te hoeven aanhoren van het niveau "Goh! Wat heb je je veters toch goed gestrikt! " want daar heb ik gewoon geen reet aan en ik ben ook niet de enige die hier zo tegenaan kijkt.Maar dit is ook weer een vorm van onbegrip. Na wat maanden geploeter met deze hulpverlener heb ik deze hulpverlener voor een ander ingeruild en 't probleem was daarmee gelijk opgelost
Damn...wat een verhaal! Respect!quote:
[..]
Ik ben 3x verkracht (op mijn 11de, 14de en 17de), ik heb een chronische gewrichtsziekte waardoor ik oa veel pijn heb (die pas op mijn 16de is vastgesteld, tot die tijd zei iedereen dat ik me aanstelde) door mijn ziekte heb ik o.a. mijn toekomstdroom om professioneel springruiter te worden heb moeten opgeven, ik heb op jonge leeftijd mijn broer verloren, ik heb ADHD en ik ben verslaafd aan cocaïne (al 5 jaar clean)..
Desondanks zit ik niet en heb ik ook nooit in de slachtofferrol gezeten. Ja ik ben slachtoffer, maar ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven en mijn eigen geluk. Ik kan die dingen niet veranderen, ik kan wel bepalen hoe ik ermee om ga.
Natuurlijk vind ik het verschrikkelijk wat mij is aangedaan, natuurlijk vind ik het verschrikkelijk dat mijn broer dood is, natuurlijk vind ik het klote dat ik chronisch ziek ben, ADHD heb en verslaafd ben. Maar dat is nu eenmaal zo, daar heb ik geen controle over, maar waar ik wel controle over heb, is over de manier waarop ik die dingen mijn leven laat beïnvloeden. Ik ben niet zielig, ik ben niet machteloos.
In plaats van te kijken naar alle dingen die ik niet kan, kijk ik naar alle dingen die ik wel kan. In plaats van te blijven hangen in hoe erg het allemaal wel niet is, put ik juist kracht uit mijn ervaringen en gebruik ik ze o.a. om andere mensen te helpen.
Natuurlijk is het niet leuk als mensen geen begrip voor je hebben, maar dat is nou eenmaal zo. Je bepaalt zelf hoe je daarmee omgaat.
Hoe ga je dan eigenlijk om met mensen die geen begrip voor je kunnen opbrengen? Uit de weg gaan werkt ook maar tot zover, maar misschien dat er een betere methode is?
Dat iemand negatief in het leven staat, garandeert toch helemaal niet dat die persoon niks geprobeerd heeft? En op een gegeven moment is je geest gewoon op, dan gaat 't niet meer. Dan krijg je depressie-achtige klachten en burnout-achtige klachten en klachten die te maken hebben met chronische stress, een mens kan niet tot in het oneindige door blijven gaan met "meneertje/mevrouwtje El-positivo" spelen.quote:
[..]
Slachtoffer van je genen is onzin. Ook al ben je mismaakt en met aandoeningen geboren, je kan nog steeds proberen het beste uit het leven te halen wat voor jou mogelijk is.
Op een gegeven moment is de koek gewoon op en daar heb ik ook wel begrip voor.
Ik heb deze docu pasgeleden nog gezien, staat nog redelijk vers in het geheugen.quote:
[..]
Bekijk 2Doc: Wit is ook een kleur op https://npo.nl/VPWON_1281152
In het kort kan ik zeggen dat de aangebrachte punten niet echt helemaal kloppen. Ze voelen ook raar en er ontbreekt 't 1 en ander, waaronder de zogenaamde female privileges of de male privileges. Dit is niet op ras of op huidskleur gebaseerd, maar op een ander verschil.
Ik had vroeger een zusje die zeg maar vroegrijp was (grote voorgevel, hele mikmak) en zij kreeg ook veel meer gedaan dan ik. Is dat dan ook zo'n privilege?
Verder stoorde ik me ook aan de wijze waarop dingen vrij radicaal naar het racisme werden getrokken en waarbij er best veel gebruik gemaakt werd van anekdotisch bewijsmateriaal (als het al als bewijs bestempeld had kunnen worden), zoals die vrouw die dat verboden terrein betrad.
Het stukje met die kinderen vond ik ergens het meest interessante. Ik vond het vooral vreemd dat die kinderen automatisch leken in te vullen op informatie waarop ze het antwoord niet wisten. Ook bedacht ik me later dat die kinderen nogal vragend terugkeken (alsof ze het sociaal meest gewenste antwoord terug wilden geven) en zo nog meer losse eindjes die ik nog niet helemaal begrijp maar die ik wel waargenomen heb. Maar ik ben het niet automatisch eens met de conclusie die in deze docu getrokken wordt.
Ik heb recentelijk ook met een kennis hierover gechat en zij begon ook over het slavenverleden en waarom dat belangrijk was. Maar ik legde al uit dat je mensen niet "terecht kunt laten staan" voor de fouten van hun voorouders. Ik legde ook uit dat dat racisme en die discriminatie niet aan ras gebonden is, maar het met de mens zelf te maken heeft en die die nu de slachtofferrol speelden, zouden ook makkelijk kunnen ruilen met die die die daderrol speelden.
Het heeft met dat hokjesdenken te maken en met gebrekkig inlevingsvermogen. En met niet goed naar de ander kunnen luisteren en met vooral bezig willen zijn (al dan niet bewust) met het verkondigen van de eigen mening en niet met het beeld dat ze schetsen dat ze op zoek zijn naar spiegeling van andere meningen om zo hun standpunten te kunnen verbeteren. Ze roepen vanaf hun eigen kleine eilandjes hoe fout al die andere eilandjes zijn. Ik heb zelf niks met racisme en vind het hele debat over "white privileges" eigenlijk ook een beetje de zoveelste klucht van hokjesdenkersland.
Ik wilde nog meer tikken maar ben 't even kwijt
Jij kan je tenminste nog onafhankelijk bewegen en alle kanten op.
Start to run. Meer daglicht. Wennen aan koude douche.
Start to run. Meer daglicht. Wennen aan koude douche.
Ja, mezelf 10 jaar lang een sociaal isolement aangemeten door sociale fobie, depressie, pestverleden en gameverslaving. Gelukkig gingen de vele adviezen aan mijn neus voorbij aangezien de sociale fobie daar een stokje voor stak, maar datgene wat ik ontving was ook niet echt leuk om aan te horen.quote:
Mensen gaan altijd uit van het positieve. Komt denk ik voort uit het idee dat toen we nog in grotten leefden, een negatief beeld zorgde voor onrust in de grot. Onrust betekende een verminderde kans op overleven (fouten maken -> in de problemen komen -> moeilijk probleem op kunnen lossen -> dood).quote:Hoe lukt het jou om weer tot jezelf te komen?
Heden ten dage mondt dat uit in de sociale controle. Dit zie je vooral terug in dorpen waar de gemeenschap zich berust in het feit ons kent ons, wie kan ons wat maken. Daar heb jij nu mee te kampen. Komt het niet uit het dorpsleven, dan wel uit familie- en/of vriendenkring. Want ja, met het 'ons' móét het goed gaan, want wij zijn níét zwak hoor!
Wat je kunt proberen is:
a) proberen die mensen te negeren;
b) als a) niet lukt, bij dat soort mensen wegblijven
c) voor je zelf opschrijven wat voor jou haalbaar is en doelen gaan nastreven zodat de omgeving kan zien dat er gewerkt wordt naar een positiever beeld (je moet dit niet zien als het werken naar een compromis tussen je publiek en jezelf, meer ter verandering voor jezelf, zodat je je beter gaat voelen)
d) een masker opzetten dat het negatieve verhult (het minst aan te raden, alleen gebruiken als het echt niet anders kan -> hiermee verloochen je jezelf, je waarden en normen en je gevoel voor eigenwaarde)
e) je assertiever opstellen, als in hetgeen wat er aan 'advies' binnenkomt kunnen verwerken tot iets werkbaars dat uiteindelijk past bij je eigen doelen.
f) met de mensen die het dichtst bij je staan, en toch van dat onnozel 'advies' geven, vertellen wat er met je aan de hand is, wat je hebt geprobeerd te doen en waar je nu mee bezig bent om de persoonlijke situatie te verbeteren om zo in hun gedachtegang meer inzicht te laten kweken zodat ze het eeuwig geldend 'advies' kunnen laten varen.
In de tijd dat ik last had van de 'adviezen', mezelf eerst optie d) aangehouden. Dat hielp echter niet, toen in een vlaag van veranderingskeuze optie c) opgesteld, daaruit drie doelen gepakt en hieraan gewerkt. Mettertijd optie f) kunnen laten openbaren en nu vooral bezig met optie e).
Zelf houd ik van rust, reinheid en regelmaat. Een goed boek af en toe, de solitaire zelve opzoeken, goed stuk muziek, natuurlijk ook de pc (eigenlijk het meest) en op tijd op bed. Dat laatste lukt niet echt.
Google is your friend, abuse your friends
Waar dit topic over gaat is begrijpen en begrip hebben.quote:
[..]
Wat is volgens jou een negatieve denkwijze? En wat nou als de denkwijze die volgens jou negatief is, wel realistisch is?
Wat onderstreepte betreft, het verdedigen van een denkwijze veroordelen kan makkelijk omslaan naar het onbegrip waar velen tegenaan lopen.
Wat ik zeker wel herken, is wanneer er sprake is van (een vorm van) cognitieve dissonantie, waarin er steevast geloofd blijft worden in een standpunt dat niet realistisch is (of zelfs destructief is voor henzelf enof voor anderen) en waarbij argumenten die gestoeld zijn op ratio en die door cognitief-dissonantie-lijder worden afgedaan als een emotioneel te nare confrontatie, vermeden dienen te worden waarbij er sprake is van "zich aangevallen voelen" met de bijbehorende verdedigende respons waarbij er niet naar de ander geluisterd wordt.
Hier is de verdediging juist wel onderdeel van het probleem. Wat wel valt te betwijfelen, is of hier misschien niet ook sprake is van onbegrip
Iets waar TS moeite mee heeft. Dat is teminste wat ik uit zijn verhaal heb opgemaakt.
Een van de vele gedachten die je kan hebben in m.b.t een bepaald moment is de denkwijze/gedachte, jij moet mij begrijpen, jij moet begrip voor mij hebben. Het geloof in die denkwijze is negatief en veroorzaakt negatieve gevoelens voor de persoon zelf die in die gedachte gelooft, zeker als blijkt dat de ander het niet begrepen heeft.
Dat wat gelooft wordt is dus niet de realiteit en daardoor onwaar. Dus als het geloof in die denkwijze zeg maar wordt 'aangevallen' dan zal die persoon de verdedigen in gaan met als gevolg dat die negatieve gevoelens blijven en zelfs sterker kunnen worden waardoor de reactie naar een ander ook een reactie wordt waar geen begrip in kan zitten.
Als ik vind/wil dat een ander mij moet begrijpen dan ben ik het juist die iets niet heb begrepen. En dat levert een innerlijk conflict op.
Zoals ik al eerder schreef:
Als ik in oorlog ben met mijn verstand dan ben ik in oorlog met me zelf. Hoe kan ik dan niet in oorlog zijn met andere mensen?
[ Bericht 1% gewijzigd door max555 op 10-12-2017 00:32:32 ]
Dankjequote:
[..]
Damn...wat een verhaal! Respect!
Hoe ga je dan eigenlijk om met mensen die geen begrip voor je kunnen opbrengen? Uit de weg gaan werkt ook maar tot zover, maar misschien dat er een betere methode is?
Hoe ik met onbegrip om ga, dat ligt er een beetje aan. Meestal probeer ik het eerst uit te leggen, maar als iemand dan nog geen begrip voor mij kan opbrengen dan accepteer ik dat. Ik weet wie ik ben, wat ik wel en niet kan, etc. Of iemand nou wel of geen begrip voor mij kan opbrengen, dat verandert niks aan wie ik ben.
Maar even he, dat zei deze theorie gebruikt om te laten zien dat het moeilijk is om racisme bespreekbaar te maken, betekent niet, dat bij andere groepen niet toepasbaar zou zijn.quote:
[..]
Ik heb deze docu pasgeleden nog gezien, staat nog redelijk vers in het geheugen.
In het kort kan ik zeggen dat de aangebrachte punten niet echt helemaal kloppen. Ze voelen ook raar en er ontbreekt 't 1 en ander, waaronder de zogenaamde female privileges of de male privileges. Dit is niet op ras of op huidskleur gebaseerd, maar op een ander verschil.
Ik had vroeger een zusje die zeg maar vroegrijp was (grote voorgevel, hele mikmak) en zij kreeg ook veel meer gedaan dan ik. Is dat dan ook zo'n privilege?
Verder stoorde ik me ook aan de wijze waarop dingen vrij radicaal naar het racisme werden getrokken en waarbij er best veel gebruik gemaakt werd van anekdotisch bewijsmateriaal (als het al als bewijs bestempeld had kunnen worden), zoals die vrouw die dat verboden terrein betrad.
Het stukje met die kinderen vond ik ergens het meest interessante. Ik vond het vooral vreemd dat die kinderen automatisch leken in te vullen op informatie waarop ze het antwoord niet wisten. Ook bedacht ik me later dat die kinderen nogal vragend terugkeken (alsof ze het sociaal meest gewenste antwoord terug wilden geven) en zo nog meer losse eindjes die ik nog niet helemaal begrijp maar die ik wel waargenomen heb. Maar ik ben het niet automatisch eens met de conclusie die in deze docu getrokken wordt.
Ik heb recentelijk ook met een kennis hierover gechat en zij begon ook over het slavenverleden en waarom dat belangrijk was. Maar ik legde al uit dat je mensen niet "terecht kunt laten staan" voor de fouten van hun voorouders. Ik legde ook uit dat dat racisme en die discriminatie niet aan ras gebonden is, maar het met de mens zelf te maken heeft en die die nu de slachtofferrol speelden, zouden ook makkelijk kunnen ruilen met die die die daderrol speelden.
Het heeft met dat hokjesdenken te maken en met gebrekkig inlevingsvermogen. En met niet goed naar de ander kunnen luisteren en met vooral bezig willen zijn (al dan niet bewust) met het verkondigen van de eigen mening en niet met het beeld dat ze schetsen dat ze op zoek zijn naar spiegeling van andere meningen om zo hun standpunten te kunnen verbeteren. Ze roepen vanaf hun eigen kleine eilandjes hoe fout al die andere eilandjes zijn. Ik heb zelf niks met racisme en vind het hele debat over "white privileges" eigenlijk ook een beetje de zoveelste klucht van hokjesdenkersland.
Ik wilde nog meer tikken maar ben 't even kwijt
Je bent nu zelf eigenlijk meer aan het kijken om te antwoorden, dan aan het kijken om te begrijpen wat er gezegd word, en wat je er uit kan halen.
Het is een documentaire van 50 minuten. Er zullen keuzes gemaakt moeten worden om dat verhaal weg te zetten, en of ze overal de juiste keuze heeft gemaakt valt te betwisten. En of dit dan alleen bij racisme toepasbaar is, zeker, daarom deel ik hem ook. Ik denk dat iedere minderheidsgroep hier last van heeft. Als je bij de focusgroep oplet, kom je tot de conclusie dat ze ook juist stellen dat het “vanaf je eigen eilandje denken” het probleem is.
Ik begrijp eigenlijk niet wat je met vetgedrukte stukje bedoelt?quote:
[..]
Maar even he, dat zei deze theorie gebruikt om te laten zien dat het moeilijk is om racisme bespreekbaar te maken, betekent niet, dat bij andere groepen niet toepasbaar zou zijn.
Je bent nu zelf eigenlijk meer aan het kijken om te antwoorden, dan aan het kijken om te begrijpen wat er gezegd word, en wat je er uit kan halen.
Het is een documentaire van 50 minuten. Er zullen keuzes gemaakt moeten worden om dat verhaal weg te zetten, en of ze overal de juiste keuze heeft gemaakt valt te betwisten. En of dit dan alleen bij racisme toepasbaar is, zeker, daarom deel ik hem ook. Ik denk dat iedere minderheidsgroep hier last van heeft. Als je bij de focusgroep oplet, kom je tot de conclusie dat ze ook juist stellen dat het “vanaf je eigen eilandje denken” het probleem is.
Onderstreepte gedeelte is juist wat ik nadrukkelijk wel gedaan heb.
Maar ik zal wel zeggen dat ik dit hele gebeuren over "white privileges" en veel wat daarmee in verband wordt gebracht, eerlijk gezegd ook helemaal niet begrijp. Ik begrijp niet waarom daar zo stevig de nadruk op gelegd moet worden? Het komt op mij ook een beetje geforceerd over.
En even voor de duidelijkheid: Wat ik dan niet echt begrijp is niet waarom het soms een beetje geforceerd over lijkt te komen, maar waarom het überhaupt nodig is om te forceren voordat men in staat is de ander te begrijpen.
Voor mij maakt het -niets- uit of iemand een man is of een vrouw, of iemand van Nederlandse komaf is of van Nepalese komaf, jong, oud, dom, slim, rijk of arm. Het is me allemaal om 't even want voor mij gaat het altijd en immer hoofdzakelijk om de persoon zelf. En ik zie elke volgende persoon als een nieuwe entiteit (in zoverre zelfs dat ik geregeld zelfs kloontjes van bekenden van mij nieteens als dusdanig herken en dat ik soms stemmen of gezichten van mensen die ik al jaren ken, ook niet herken (en ja dit levert soms hele awkwarde situaties op
)).Het voelt voor mij dan ook een beetje als een ver-van-m'n-bedshow, ik herken mezelf daar ook niet echt in. Of eigenlijk bijna helemaal niet.
Voor mij was die docu voor een groot deel ook verbazingwekkend, soms vond ik het ook nogal overdreven of slachtofferrollend maar het meest dominante gevoel dat ik had was wel dat van de "Mindblown.....".
Verder waren er denk ik ook wel een aantal dingetjes die ik gewoonweg niet begreep (ik moet vaak meermalen kijken zodat alle details beter blijven hangen).
Ik snap wel dat een hele belangrijke essentie is om naar elkaar te (leren) luisteren en daarbij zal je vooroordelen los moeten kunnen laten. Misschien is voor mij dat nog het belangrijkste wat ik uit die docu heb kunnen halen..alleen is dat geen nieuwe kennis voor mij daar ik daar al van op de hoogte was en daar al vrij veel mee bezig ben geweest.
Helemaal mee eens. Met 1 kanttekening:quote:Het is een documentaire van 50 minuten. Er zullen keuzes gemaakt moeten worden om dat verhaal weg te zetten, en of ze overal de juiste keuze heeft gemaakt valt te betwisten. En of dit dan alleen bij racisme toepasbaar is, zeker, daarom deel ik hem ook. Ik denk dat iedere minderheidsgroep hier last van heeft. Als je bij de focusgroep oplet, kom je tot de conclusie dat ze ook juist stellen dat het “vanaf je eigen eilandje denken” het probleem is.
Niet alleen iedere minderheidsgroep heeft hier last van. -Alle- groepen hebben hier last van, echt allemaal. Het is de angst voor de onbekendheid van de ander en die angst kan ook jegens een meerderheidsgroep zijn.
Christenen, moslims, voor mij zijn ze in essentie allemaal hetzelfde. Hetzelfde voor nationaliteit, je moedertaal, je ras, je geslacht en leeftijd en al die dingen. Het enige wat voor mij echt telt is de persoon die in dat lichaam opgesloten zit
Ik vind dit trouwens ook wel lastig om uit te leggen, maar dat komt misschien ook wel omdat ik anders ben
[ Bericht 0% gewijzigd door magnetronkoffie op 10-12-2017 18:51:11 ]
*1 Volgens mij legt ze in het begin vrij duidelijk uit waarom ze juist dit onderwerp uitkiest. De ongoing zwarte pieten discussie en de bizar hatelijke reacties die ze op haar mening krijgt. En zwarte Piet heeft links of rechts om met racisme te maken.quote:
[..]
Ik begrijp eigenlijk niet wat je met vetgedrukte stukje bedoelt?
Onderstreepte gedeelte is juist wat ik nadrukkelijk wel gedaan heb.
Maar ik zal wel zeggen dat ik dit hele gebeuren over "white privileges" en veel wat daarmee in verband wordt gebracht, eerlijk gezegd ook helemaal niet begrijp. Ik begrijp niet waarom daar zo stevig de nadruk op gelegd moet worden? Het komt op mij ook een beetje geforceerd over. *1
En even voor de duidelijkheid: Wat ik dan niet echt begrijp is niet waarom het soms een beetje geforceerd over lijkt te komen, maar waarom het überhaupt nodig is om te forceren voordat men in staat is de ander te begrijpen.
Voor mij maakt het -niets- uit of iemand een man is of een vrouw, of iemand van Nederlandse komaf is of van Nepalese komaf, jong, oud, dom, slim, rijk of arm. Het is me allemaal om 't even want voor mij gaat het altijd en immer hoofdzakelijk om de persoon zelf. En ik zie elke volgende persoon als een nieuwe entiteit (in zoverre zelfs dat ik geregeld zelfs kloontjes van bekenden van mij nieteens als dusdanig herken en dat ik soms stemmen of gezichten van mensen die ik al jaren ken, ook niet herken (en ja dit levert soms hele awkwarde situaties op
Het voelt voor mij dan ook een beetje als een ver-van-m'n-bedshow, ik herken mezelf daar ook niet echt in. Of eigenlijk bijna helemaal niet.
Voor mij was die docu voor een groot deel ook verbazingwekkend, soms vond ik het ook nogal overdreven of slachtofferrollend maar het meest dominante gevoel dat ik had was wel dat van de "Mindblown.....".
Verder waren er denk ik ook wel een aantal dingetjes die ik gewoonweg niet begreep (ik moet vaak meermalen kijken zodat alle details beter blijven hangen).
Ik snap wel dat een hele belangrijke essentie is om naar elkaar te (leren) luisteren en daarbij zal je vooroordelen los moeten kunnen laten. Misschien is voor mij dat nog het belangrijkste wat ik uit die docu heb kunnen halen..alleen is dat geen nieuwe kennis voor mij daar ik daar al van op de hoogte was en daar al vrij veel mee bezig ben geweest.
[..]
Helemaal mee eens. Met 1 kanttekening:
Niet alleen iedere minderheidsgroep heeft hier last van. -Alle- groepen hebben hier last van, echt allemaal. Het is de angst voor de onbekendheid van de ander en die angst kan ook jegens een meerderheidsgroep zijn.
Christenen, moslims, voor mij zijn ze in essentie allemaal hetzelfde. Hetzelfde voor nationaliteit, je moedertaal, je ras, je geslacht en leeftijd en al die dingen. Het enige wat voor mij echt telt is de persoon die in dat lichaam opgesloten zit
Ik vind dit trouwens ook wel lastig om uit te leggen, maar dat komt misschien ook wel omdat ik anders ben
*2 Mensen voelen zich vaak niet zo behandelt. En daarom benoemen ze dat. Als jouw voornaamste reactie dan is dat je dat niet zo herkent en dat je die white privilege überhaupt niet begrijpt. Dan ben je in mijn ogen niet echt aan het luisteren naar wat hun ervaren en voelen. En dat is juist waar iedereen last van heeft. Dat oordelen over elkaars gevoel want..
Wat nou als we elkaars gevoel wat serieuzer nemen zonder meteen bang te zijn over onze eigen mening daarover?
Voor mijn gevoel begrijp je dus juist de documentaire niet zo als je bezig bent met waar je niks mee kunt ipv de punten te pakken die wel behulpzaam zijn. Het zijn maar voorbeelden die ze er bij geeft. Voorbeelden die sowieso iedereen anders ervaart. Daar is sowieso moeilijk een waarheid in te vinden, daarom zijn die kinderen juist ook zo interessant.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 10-12-2017 19:24:00 ]
Ik heb al eerder aangegeven dat ik moeite heb me te verplaatsen in de mensen uit deze docu en dat komt denk ik voornamelijk omdat ik zelf helemaal niet zo ben.quote:
[..]
*1 Volgens mij legt ze in het begin vrij duidelijk uit waarom ze juist dit onderwerp uitkiest. De ongoing zwarte pieten discussie en de bizar hatelijke reacties die ze op haar mening krijgt. En zwarte Piet heeft links of rechts om met racisme te maken.
*2 Mensen voelen zich vaak niet zo behandelt. En daarom benoemen ze dat. Als jouw voornaamste reactie dan is dat je dat niet zo herkent en dat je die white privilege überhaupt niet begrijpt. Dan ben je in mijn ogen niet echt aan het luisteren naar wat hun ervaren en voelen. En dat is juist waar iedereen last van heeft. Dat oordelen over elkaars gevoel want..
Wat nou als we elkaars gevoel wat serieuzer nemen zonder meteen bang te zijn over onze eigen mening daarover?
Das een beetje vergelijkbaar met dat ik me probeer voor te stellen hoe een vaginaal orgasme zou voelen maar dat kan ik gewoon niet. Dit staat los van wel of niet goed kunnen luisteren, want dat begrijp ik wel (soms zeg ik ook dingen die de ene nooit zal begrijpen en de ander wel meteen).
Dat is wat ik probeerde te zeggen.
En voor mijn gevoel begrijp je niet dat ik juist wel probeer de punten te pakken die behulpzaam voor me zijn, maar dat de punten die voor jou of voor anderen misschien wel behulpzaam zijn, dat niet voor mij zijn. Ik heb trouwens ook een beetje het gevoel dat we langs elkaar heen praten maar anders laten we deze discussie voor wat het is, aangezien onze persoonlijke meningsverschillen de strekking van dit topic toch voorbij gaanquote:Voor mijn gevoel begrijp je dus juist de documentaire niet zo als je bezig bent met waar je niks mee kunt ipv de punten te pakken die wel behulpzaam zijn.
Het stukje van die kinderen is denk ik nog het meest interessante. Maar wel begrijp ik het gedrag van die kinderen niet echt goed. Ik zie wel wat dingetjes, maar kan het plaatje (nog?) niet compleet krijgen. De antwoorden die ze geven kunnen zelfs beïnvloed worden door iets wat de vraagsteller zelf voor indruk geeft. Het kan zelfs een bepaalde blik zijn of afhankelijk zijn van wat voor schilderij er in de wachtruime hing of zoquote:Het zijn maar voorbeelden die ze er bij geeft. Voorbeelden die sowieso iedereen anders ervaart. Daar is sowieso moeilijk een waarheid in te vinden, daarom zijn die kinderen juist ook zo interessant.
Maar ik stel voor dat we deze onderlinge dialoog dan laten voor wat het is omdat ik meen dat dit topic daar niet beter op zal worden., goed?
Er is verder ook geen schuldvraag of zo.
Moeilijk he om elkaar te begrijpen en dan begrip te kunnen voelen. Vandaar dat er zo inzetten veel mis kan gaan tijdens het communiceren met elkaar.
Het is geen vanzelfsprekendheid nee, begrip voelen volgt ook niet standaard na het begrijpen als iemand iets überhaupt begrijpt. En dan hebben we het niet eens over het geheel en/of in context. Er zijn zoveel diverse profielen qua karakter trekken, wisselwerkingen onder diverse omstandigheden, enz.quote:
Moeilijk he om elkaar te begrijpen en dan begrip te kunnen voelen. Vandaar dat er zo inzetten veel mis kan gaan tijdens het communiceren met elkaar.
Vroeg of laat komen er bonjes, dit is te verwachten. Tussen vrienden en/of familie leden zijn er toch ook meningsverschillen. Verwachten dat iemand hetzelfde denkt als jij, hoe logisch iets ook lijkt, is je eigen graf graven. Voor iemand anders met een ander achtergrond (iedereen heeft sowieso een ander achtergrond t.o.v. elkaar), zoals sociaal economische status, kan iets totaal anders worden opgevat als gevolge van bijv. een ander overlevingsstrategie.
Soms ben ik te koppig om begrip te tonen, omdat ik me aan haar erger.
Dan slaat ze me en loop ik weg.
Vervolgens kom ik terug met meer begrip.
Dan slaat ze me en loop ik weg.
Vervolgens kom ik terug met meer begrip.
Op een dag word ik wakker, als een van de koeiossen, grazend in de wei
🐄🌳
🐄🌳
Het is niet eens mogelijk om een ander te begrijpen. Het enige wat men kan begrijpen is de eigen denkwijze, meer dan dat kan niet begrepen worden. De kans is best wel groot dat je iemand tegen kan komen die een zelfde denkwijze heeft en daarin gelooft. En op basis daarvan kan er gezegd worden, 'ik begrijp je'. Maar eigenlijk is dat dan niet omdat je de ander hebt begrepen maar omdat jij je eigen denkwijze hebt begrepen. Zonder denkwijze over 'iets' kan wat een ander zegt over 'iets' nooit begrepen worden.quote:
[..]
Het is geen vanzelfsprekendheid nee, begrip voelen volgt ook niet standaard na het begrijpen als iemand iets überhaupt begrijpt. En dan hebben we het niet eens over het geheel en/of in context. Er zijn zoveel diverse profielen qua karakter trekken, wisselwerkingen onder diverse omstandigheden, enz.
Vroeg of laat komen er bonjes, dit is te verwachten. Tussen vrienden en/of familie leden zijn er toch ook meningsverschillen. Verwachten dat iemand hetzelfde denkt als jij, hoe logisch iets ook lijkt, is je eigen graf graven. Voor iemand anders met een ander achtergrond (iedereen heeft sowieso een ander achtergrond t.o.v. elkaar), zoals sociaal economische status, kan iets totaal anders worden opgevat als gevolge van bijv. een ander overlevingsstrategie.
"Jij had mij moeten begrijpen". Het is geen eens mogelijk. Er is nog nooit iemand geweest die tot op heden meer heeft begrepen dan wat hij tot dan toe heeft kunnen begrijpen. Dat is de realiteit en met de gedachte 'jij had mij moeten begrijpen' wil en vind die persoon dat de realiteit anders had moeten zijn. Dat is geloven in sprookjes. Je kan niet winnen van de realiteit, dat zal je namelijk altijd verliezen.
|
|
