Laten we de USS Andrew Jackson nemen, een Lafayette-class nucleaire onderzeeër.
Het lanceerde Poseidon C3 raketten met een lengte van 34 voet. Maar... het innerlijke diameter van de onderzeeër romp is slechts 32,5 voet.
Er is geen duidelijke en gemakkelijk te begrijpen uitleg.
Het is onzinnig.
34 voet raketten van binnen een 32,5 voet romp. Dus de raket is langer dan de romp? onmogelijk. Om nog maar te zwijgen van die raketten die met perslucht moeten worden gelanceerd, blijkbaar springen ze uit het water voordat ze worden ontstoken om naar hun vermeende doelwit te reizen.
Buizen met druk deksels die openen onder hoge druk, lijkt volkomen normaal voor ondergedompeld raketlancering, nietwaar?
Probeer maar eens een auto duur open te maken als je onder water bent.
Of starten ze gewoon wanneer de sub het uit het water duwt?, "hier ben ik, hier ben ik, hoe gaat het met je."
Je vraagt je af wat er echt aan de hand is met deze dingen.
Een mooie grote waterglijcilinder die misschien een paar trucjes bevat.
Het klinkt heel goed voor fantasyoorlogsverhalen en een spel van wie de grotere en betere raketten heeft die die verste kunnen gaan.
De droom die net in buizen zit met niet alleen naar buiten sluitende deksels, maar ze moeten ook een hoes of een huidbedekking hebben de lanceerbuis van de raket, zodat water niet in cascade komt bij het openen van dat naar buiten openende deksel.
Het membraan om het binnendringende water tegen te houden zou gemaakt moeten zijn van? .... unobtanium? .... ofzo en toch moet er tegelijkertijd luchtdruk onder de raket worden gebouwd, klaar om te worden voortgestuwd omhoog naar het oppervlak en dan uit het water tot een bepaalde hoogte alvorens te ontsteken en recht te richten in de richting van het doelwit, hoe veel honderden of duizenden mijlen het ook is.
Zoals ik zei. Het is allemaal goed voor de verhalenboeken in het FICTIONAL-gedeelte van de bibliotheek.
Het is best grappig om eerlijk te zijn.
Je moet het uitleveren aan de fantasisten en verhalenvertellers die dat doorgeven aan het goedgelovige publiek.
Hier slechts een paar funnies:
Trident II D-5 raket is een squat, stompe neus, 44 voet lange cilinder met een gewicht van bijna 120.000 pond. Het is afgevuurd door een stoomkanon.
Dat zijn meer dan 50 ton mensen.
50 ton per raket.
Houd het stoomkanon in gedachten.
Eerst verdampt een explosieve lading een tank water in stoom. Omdat de druk van de uitzettende stoom de raket uit zijn lanceerbuis drijft, biedt het voldoende momentum voor het wapen om het wateroppervlak schoon te verlaten.
Dus eigenlijk zetten ze een grote explosie in gang die op een of andere manier een tank water in stoom omzet.
Dat is hetzelfde als het begin van een supergrote magnesiumflare in een tank en de verwachting dat die tank enorme hoeveelheden stoom op het uiteinde van die 50 tons raket laat ontsnappen, die hem uit de buis schiet en door een paar honderd voet water dan in de om vervolgens te ontbranden en duizenden kilometers naar een doelwit te reizen.
Een bloedig groot stoomkanon in een onder druk gezette romp van een onderzeeër door een enorme ontploffing te gebruiken om voldoende druk te creëren om meer dan 50 ton door een massa vermorzeld water te drijven.
Echt mensen?
Deze cocktail van hoge druk en gevaarlijke explosieven is een cruciale fase van elke lancering.
Cruciaal inderdaad.
Meerdere veiligheidsmechanismen zijn aanwezig om de raket te deactiveren als deze er niet in slaagt om weg te komen van de sub.
In de fantasiewereld is alles mogelijk.
Ik zou kunnen doorgaan, maar je moet het zien voor de slimme list die het is.