Scheiden of doorgaan?

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 12:27 schreef Elpis het volgende:

Staat hij er open voor zich te laten testen op autisme? En mocht hij daarop positief getest worden, sta jij er open voor om daar mee te leren omgaan?

Waarom boeit het of je er een labeltje "autisme" aan kunt hangen of niet? Waarom kun je het niet gewoon zien als karaktertrekken? Welk labeltje je eraan hangt verandert toch niets aan de situatie?

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:22 schreef Spirit82 het volgende:

[..]

Maar is scheiden dan niet juist "het bij mezelf houden"?

Geen idee, dat is iets wat alleen jij kan bepalen.

(het kan, het kan ook een vlucht zijn).

Transactionele analyse met een goede/scherpe therapeut zou wel eens heel inzichtelijk kunnen werken.

quote:

Misschien dat ik nu daarom zo de nadruk op hem leg, omdat ik het gevoel heb dat ik alles heb gegeven en geprobeerd dat er is, dat ik niks meer te geven/veranderen heb en dat het nu aan hem is.

Maarrrr en dat is een algemene opmerking en niet aan jou persoonlijk, ik zou zo graag wat ervaringsverhalen horen/lezen, mensen die dit hebben meegemaakt, hoe hebben zij dit gedaan en overleefd, vooral met kleine kinderen. Ik heb het gevoel van "de beste stuurtlui staan aan wal", als je begrijpt wat ik bedoel

Maar dat is deels het punt Een huwelijk telt twee man en zolang het huwelijk bestaat zullen beide kanten er nou eenmaal aan moeten werken/zelfreflectie moeten tonen (tot het einde). Ik geloof je hoor, dat je jezelf al heel erg veranderd hebt, maar uiteindelijk is dat iets geweest waar je zelf voor hebt gekozen. Niemand kan je dwingen om te veranderen. Misschien ben jij, juist door die veranderingen, ook niet meer de vrouw waar hij verliefd op is geworden. De vrouw met wie hij wel goed kon communiceren, e.d. En andersom net zo.

Probeer terug te kijken naar wie jullie waren. Het laatste moment dat goed communiceren eigenlijk vanzelf ging. En probeer samen te bespreken hoe jullie weer terug kunnen komen op dat punt. Dan moeten jullie bij jezelf afvragen of jullie individueel willen veranderen. Die moeite erin willen stoppen. Want als een persoon het eigenlijk helemaal niet wil...dan krijg je hetzelfde probleem. Je kan iemand niet veranderen, je moet het niet eens willen, maar het moet vanzelf gaan (een eigen keuze) als er duidelijk is dat de partner dat nodig heeft/het goed is voor een relatie.

Dat je de bal bij hem neerlegt is zeer begrijpelijk, maar dus ook niet helemaal terecht. Maar ik gok dat dat zo'n uitspraak is die je uit frustratie benoemd en van binnen weet dat je er zelf ook tot het eind voor moet knokken.

Overigens begrijpelijk dat je meningen zoekt van mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Zit zelf nog steeds in mijn allereerste relatie/huwelijk, dus heb zelfs nog nooit een relatie verbroken, dus ja, wellicht zie ik dingen daarom net wat anders. Heel veel succes in ieder geval! Hoop echt dat jullie er uit komen!

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:21 schreef Postbus100 het volgende:

[..]

Ik ben het met je eens hoor, maar dat is natuurlijk ook een kenmerk van de situatie: ze zitten er beiden zo diep in dat er geen uitweg meer lijkt. Als ik in zo'n situatie zit, kan ik ook niet meer helder en rationeel en evenwichtig nadenken. Nee, dan focus ik ook alleen nog maar op het negatieve van de ander. Neemt niet weg dat het niet genoemd mag worden. Maar wil alleen maar aanduiden dat dit een logisch gevolg van de situatie is.

Klopt helemaal ja

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:37 schreef Spirit82 het volgende:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan. Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.

Maar jij kunt alleen je eigen handelen beïnvloeden/aansturen. Niet dat van iemand anders.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:37 schreef Spirit82 het volgende:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan.

quote:

Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.

Wat DancingPhoebe zegt.

Wat ik hier nog een beetje mis is hoe je man nu hierin staat. Wil hij uit elkaar vindt hij het allemaal wel goed zoals het gaat? Ziet hij ook in dat hij te weinig doet?

En wat bracht de relatietherapie precies? Of waarom heeft dat niet gewerkt?

Je enabled je man natuurlijk nu ook in alles. Hij hoeft niet te werken of wat dan ook, want jij regelt alles. Daardoor wordt de motivatie om zaken anders te regelen natuurlijk ook kleiner

Had ik met m'n ex ook. Was niet vooruit te branden met studie of werk.
Uiteindelijk uit elkaar gegaan en toen moest ie wel, en dat lukte hem erg goed.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:52 schreef Spirit82 het volgende:
Hahahaha, ik heb zelf psychologie gestudeerd en dit is precies de reden dat ik geen psycholoog ben geworden MAAK ER EEN EIND AAN WANT IK KAN ER NIET MEER TEGEN

Neem lekker een dagje vakantie van je topic en kom morgen weer terug

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:58 schreef Spirit82 het volgende:

[..]

Ja en hoe kut is dat! Dan ineens wel, hufter

Achja, soms gaat het zo hè. Daarbij ging t om meer redenen uit, dus dat scheelt

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:37 schreef Spirit82 het volgende:
Maar het punt is juist dat ik geen energie meer over heb om te vechten voor dit huwelijk. Het duurt nu al zo lang dat ik gewoon op ben... Hoe graag ik ook wil dat het werkt, ik heb geen energie meer over om er in te steken en toch weer mezelf bij elkaar te rapen om er nog een keer voor te gaan. Daarom wil ik ook dat hij het nu oppakt, zodat ik weer wat ademruimte krijg en mezelf bij elkaar kan rapen....Dat hij laat zien dat hij er voor wil gaan, dat het nut heeft om te blijven vechten.

Wat al gezegd is..je kan inderdaad alleen maar je eigen gedrag beinvloeden. En het passief zijn wat je zo irritant vind aan hem...dan doe je het nu zelf ook. Dan is je relatie sowieso gedoemd imo. En dat bedoel ik niet verkeerd. Ga eens met hem aan tafel, zeg hem dat het echt niet allemaal aan hem ligt (en geef aan wat je eventueel aan jezelf wil/kan veranderen), maar geef aan dat er echt iets moet gebeuren van zijn kant. Ga samen na wat het laatste moment was dat jullie communicatie nog super was/blij waren samen en bekijk hoe/of jullie terug kunnen naar die fase. En wat daarvoor nodig is.

Gut, Spirit, wat een nare situatie voor jullie alle drie. Maar als ik dit zo vluchtig lees dan weet je het denk ik al wel. Je zocht bevestiging op FOK!. Want zoals ik het zie heb je al van alles geprobeerd en heb je nu twee mogelijkheden: of je accepteert de situatie zoals die nu is en maakt er wat van of je gaat weg en dan zal hij op eigen benen moeten gaan staan (en zoals Cue net heel terecht opmerkt gaat dat vaak verrassend goed als het moet). En ik geloof dat je al herhaaldelijke malen hebt gezegd dat de situatie accepteren niet lukt, dat het jou eigenlijk helemaal leeg trekt. Dit is geen generale repetitie hè, dit is het. Dit is je leven. Doe je heus maar één keer.

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 16:02 schreef Spirit82 het volgende:
En je hebt gelijk, dat heb ik hem ook meer dan eens gezegd, ik heb het gevoel dat ik alles voor hem doe, alles, om hem te helpen en gelukkig te maken en ja, als het hem dan niet lukt ben ik ook teleurgesteld! En ja dat heeft zijn effect, daar heb je helemaal gelijk in. Maar wat is het alternatief?

Dat jij de by proxy even uitzet en je geluk even wat minder via hem te ondersteunen probeert te vinden. Vraag jezelf af wat jij voor jezelf kan cq zou moeten doen. Wat brengt meer geluk, je dichter bij jezelf en geeft je meer energie denk je? Ik zou aan de hand van je relaas hier in ieder geval denken aan het beter respecteren van jouw grenzen, zowel door hem als zeker niet in de laatste plaats jijzelf. Dan hoef je hem wat minder kwalijk te nemen dat je zoveel shit doet en pikt met zo weinig positieve winst.
Heb je buiten je relatie om ook op andere vlakken moeite met grenzen aangeven en (laten) respecteren?

Je hebt vast wel met de taakverdeling gestoeid neem ik aan. Best kut als je partner wel waarneemt dat het niet goed met je gaat en wel zegt iets te willen doen, maar dit dan vervolgens niet oppakt. Doe je eigenlijk niet min of meer hetzelfde als je gewoon door blijft buffelen?
Kijk nog eens kritisch naar alle taken. Voor wie doe je wat en waarom? Je kind is geen volwassene itt je man, dus daar kun je weinig ruimte in maken misschien. Je man zal het vast ook niet leuk vinden als jij het patroon doorbreekt, maar niemand schiet er wat mee op als jij straks in een burn out zit. Neem het heft in eigen hand en laat het niet meer zo van hem afhangen.

Ik kom in dit topic niet zoveel concrete voorbeelden tegen, dus ik pak het gezond eten er nu maar even uit. Als het een te grote verandering is om hem zomaar even die lunches op zondag te laten maken in de schoenen te schuiven, dan is het misschien een idee om het samen te doen? Sowieso wel fijn, want teamgevoel enzo. (Wat doe je buiten lekker neuken überhaupt nog samen eigenlijk? Nodigen jullie elkaar nog wel uit voor leuke dingen doen samen en doe je die ook nog?)
Misschien is het samen doen minder intimiderend voor hem en kan het drempelverlagend werken als hij met zo een taak wel positieve feedback kan krijgen. Misschien kun je het zelfs familie quality time maken en samen met het kind erbij doen? En fuck eens in de zoveel tijd die gezonde shizzle en trakteer jezelf ook eens op lekker kroketje voor de lunch ofzo.

Werkt dat niet dat dan kun je het wat ruiger aanpakken door hem zelf zijn eigen shizzle te laten regelen. Geef dat wel van te voren aan op rustige wijze en wees duidelijk dat het geen afstraffing is, maar dat het om jouzelf gaat en het gewoon te zwaar is om alles te moeten doen. Bied hem aan om mee te helpen qua tips of plannen, maar laat het daadwerkelijke doen bij hem. Kost vast het nodige, maar zolang jij het doet hoeft hij zelf niet aan de bak hè. Met was en/of rotzooi opruimen kun je nog een tussenweg vinden door het in zijn werkkamer te mikken ofzo.

Baal je er van als jij staat te zwoegen, terwijl hij ogenschijnlijk iets relaxts doet? Laat je inspireren en geef hem credits voor dat goede idee, terwijl je ook zoiets gaat doen. Ga ook gewoon na je kind alvast naar bed met een goed boek of muziek luisteren. Hij zal een duidelijker signaal op kunnen vangen dat je minder kan als je dat ook daadwerkelijk doet, ipv nog steeds alles te doen en hem dat kwalijk te nemen. Neem als het je teveel wordt ook gewoon een time out en ga buiten eens een stukje wandelen of een beetje zon, voor zover nog aanwezig , pakken op een bankje oid. Download een mindfulnessapp die je helpt even stil te staan tussen het voor je gevoel maar door blijven gaan.

Ook jij moet leren om uit het patroon te komen. Meer posiviteit genereren voor jezelf, zal je ook een leukere partner maken. Een leuker leven er van maken geeft je ego ook een boost, want daar heb jij deze of überhaupt een partner niet per se voor nodig. Beter voorbeeld voor je kind ook. Motivatie heroverwegen dus..

TS, heb enkel de OP gelezen. Mijn indruk: wegwezen. Het is iemand die energie slurpt. Ondanks jullie kind (ik zeg niet snel wegwezen).

Ook schrijf je:
'En als we uit elkaar gaan, heeft hij geen woning, onvoldoende inkomen (sinds kort werkt hij 3 dagen op een callcenter om maar iets te hebben, maar man wat ik daarop moeten pushen) om zichzelf te onderhouden. Dus, hij valt dan in een nog dieper gat en ik hou nog steeds van hem en wil hem dat niet aan doen.'

Als HIJ maar gelukkig is... de oude valkuil.

Ongeacht wat zijn mankementen zijn, of ie alles nou snapt of niet, hij zal dit héél snel leren als jij ophoudt met deurmat te zijn. Moet je eens kijken hoe snel hij werk vindt als hij geen inkomen via jou meer krijgt. Je bent een softie.

Echt: wegwezen!

TS, als je er nog bent, even een vraag. Je schrijft in de OP: 'Ik twijfel gewoon aan alles en aan mezelf nog wel het meest [...]'

Hoe komt dat? Weet je dat?

Nog een vraag: wat geeft je man jou? Of neemt hij alleen maar?

Is het niet iets wat je zelf hebt gemaakt? Heel veel vrouwen maken zelf een monster van hun man door zich als een soort moederkloek op te stellen, ze maken alles voor hem klaar, zorgen dat alles voor hem klaar staat enz enz enz en als ze dan 'moeder' mogen zijn dan gaan ze klagen ze alles voor de man moeten doen.

In therapie gaan had ik niet eens gedaan, daarmee maak je eigenlijk meer stuk, ken ook maar heel weinig stellen die na de therapie nog lang bij elkaar waren, de enige die er beter van was geworden was de therapeut.

Ga gewoon scheiden dan ben je er vanaf, dit voelt voor mij aan als een 3 week dood paard waar de maden uit kruipen die we nog even gaan reanimeren.

Ik weet hoe vermoeiend het is om met iemand samen te leven die compromissen als een verlies ziet, en tegelijkertijd vooral thuis zit. Aangezien ze buitenshuis geen territorium hebben slaat de drift binnenshuis toe.

Jij hebt dan nog therapie gedaan. Maar ook het niets willen aannemen van degene waarmee ze samenwonen is herkenbaar. Dan kun je je afvragen waarom het zo is wanneer een vreemde iets zegt het wel wordt aangenomen of in ieder geval overwogen. En wanneer degene met wie je samenwoont hetzelfde zegt, dan wordt er niets mee gedaan.

Later werden we tweeverdieners en werd de territorium drift ook een stuk minder. De communicatie is nog steeds bagger. Hoe dan ook, we leven om de lieve vrede te bewaren nog steeds langs elkaar op. We zijn beide 0% partner (dus ook geen sex) en 100% ouder.

Ik heb begin dit jaar een baan dichter bij huis gezocht, deze verdiend aanmerkelijk minder, en besteed meer tijd aan ons kind. Alles wat we financieel tekort komen is voor rekening van de ander, en met het nodige geluk was werk voor de ander plotseling binnen bereik. Ik heb het gewoon gedaan wat ik was ook aan het einde van mijn Latijn. Gelukkig heeft het goed uitgepakt. Ik heb me uit de rol van kostwinner gerukt, en de tijd die ik doorbreng met m'n kind geeft me energie en voldoening. De balans is beter. De balans heb je zelf in de hand.

Qua relatie zie ik nog steeds geen toekomst, maar een financiële ramp (waar je kind ook geen baat bij heeft) is ons bespaard gebleven. Voorlopig is het ouderschap genoeg qua voldoening. Als straks de ander qua werk ook duurzaam/structureel autonoom genoeg is zien we wel weer verder.

Wat ik hiermee wil aangeven is: je TT stelt 2 keuzes. Je kunt ook denken in processen om ergens naartoe te groeien. En bij dat ergens dient je eigen werk/privé balans centraal te staan. Want als je niet voor jezelf kunt zorgen, ben je ook niet in staat om voor een ander te zorgen. En bovendien heeft elk mens een bepaalde mate van autonomie, verbondenheid en persoonlijke ontwikkeling nodig. Sterkte!

(En sorry als ik af en toe van de hak op de tak spring).

quote:

Op maandag 2 oktober 2017 13:20 schreef RM-rf het volgende:

[..]

en daar gaat het om.... het was dus ook jouw keuze...

Wat je nu doet is eigenlijk weer het typische gedrag waarin je poogt consequenties van jouw eigen keuze hem aan te gaan rekenen en doen alsof 'hij' er schuld aan is (en alsof jij kennelijk een soort van mak lammetje bent die alles doet waartoe hij je 'dwong')

neem gewoon ook verantwoordelijkheid voor je keuze, en blijf niet dat soort dingen afschuiven op iemand anders

Ik heb wellicht n heel stomme vraag, maar helpt dat?
De ‘schuld’ bij jezelf zoeken bedoel ik dan?

Het maakt toch niet zoveel uit wie er ‘fout’ is of was voor dit hele verhaal? Het gaat erom of je nog samen kan en wil leven en of je er beiden nog aan wil werken imo.
Als zij aangeeft dat wel te willen en hij niet, of andersom, kun je werken wat je wil, maar in je eentje lukt het simpelweg niet.

Spirit Kut voor je. Voor je boswachter. En je kleine mooie lieverd. Allemaal kut.
Maar.... Houd van jezelf zoals 'wij' van jou houden En geniet van je reisje. Hak knopen door die door moeten. En denk na

Je zou nog kunnen overwegen bij hem aan te kaarten dat als er niets veranderd dat je bij hem weg gaat. Maar als ik dit zo lees is het daar al te laat voor. Dat had je een half jaar - een jaar geleden moeten doen toen je nog wat energie had. Hij heeft niet met 1 dag een baan (denk ik) en jouw ergernis is al zo groot dat ik betwijfel of hij nog wel iets goeds kan doen.

Mocht je het uit maken, zorg dan wel dat je bij een volgende relatie niet weer zo hard van stapel loopt. Doe het rustig aan!
Je zegt dat hij de gene was die daar de drijfveer van was, maar als ik dan lees hoe passief hij volgens jou is en hoe tegenovergesteld aan jou, dan vermoed ik dat je hier toch ook wel een behoorlijk aandeel in had hoor.