quote:
Op maandag 18 september 2017 08:23 schreef Nolita het volgende:Ik vind de nachten zo best zwaar en voel me schuldig tov van N. dat ik er niet voor kan zorgen dat ze weer inslaapt en dat ik het 's nachts soms echt even niet meer kan opbrengen (gelukkig kan mijn vriend het dan overnemen)
Ik denk niet dat het jouw verantwoordelijkheid is dat ze weer inslaapt. Je voldoet aan de basisvoorwaarden (liefde, nabijheid, eten, schone luier) en that's it. De rest is aan haar.
Verder is het nogal onnatuurlijk hoe alleen wij onze kinderen grootbrengen (moet ik nodig zeggen, als enige volwassene hier in huis). Dus haar vader het soms laten overnemen is juist voor iedereen fijn.
Flav, dat klinkt inderdaad zwaar, zoveel uur huilen. Zonder het te willen bagatelliseren: alle baby's hebben van nature enige reflux en het kan ook dat het huilen er weinig mee te maken heeft. Ik noem het huilen hier krampjes maar eigenlijk heb ik geen idee. En omdat het niet erg genoeg is hier om hulp bij nodig te hebben of iets echt te willen kunnen veranderen, accepteer ik het gewoon als huilen, punt. Dat gaat hier zeker ook gepaard met de dingen die jij noemt. De laatste paar dagen gaat het opeens wat beter... En ik eet af en toe bij iemand anders om de avonden voor mezelf wat gevarieerder en minder zwaar te houden. Dan loopt iemand anders eens met hem rond, en doet het misschien net anders wat helpt of juist niet, en dan kan ik er in ieder geval weer helemaal tegen.
Het is trouwens wel de reden dat ik hem zo vaak tegen me aan laat slapen: hij lijkt verticaal gewoon fijner te vinden en dat klopt wel met het reflux-verhaal.
Aa een worstenbroodje, wat heerlijk
Was het mijpaalwaardig?
Wow Memoru! Mooie jongen inderdaad, dan is de mijne echt enorm een baby opeens, grappig zeg. Is dat dagelijkse kost of mocht hij op chic naar het CB?
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder