Ik had nooit gedacht dat ik dit zou uitschrijven, maar ik ben het idee van sterfelijkheid en ouder worden even helemaal beu. Geheel mijn eigen schuld, dat zal ik niet ontkennen als man-child die de volwassenheid zo lang mogelijk uitstelde, maar soit ik kom in ieder geval eerlijk er voor uit wanneer het op mijn tekortkomingen aankomt, in tegenstelling tot de dwazen die levenslang in de ontkenning blijven en het allemaal maar op een ander afschuiven.
Sinds ik de 33 binnenkort benader, mijn ouders al dik in de 70 zijn en ik al mijn leeftijdsgenoten succesvol zie slagen met hun kinderwensen en het maken van een carriere, raak ik lichtelijk geïrriteerd met waar ik nu sta. Geen enkele studie heb ik afgemaakt, nu werk ik maar parttime en ik leef nu maar van dag tot dag. Ik heb eigenlijk nooit echt vrienden gehad of vriendschappen opgebouwd en de mensen die ik ken, kennen mij hooguit van het uitgaansleven of fucking facebook. Sterker nog, ik heb sinds mijn 13de nooit het gevoel gehad dat ik ergens bij hoorde. Als ik zelfs naar concerten ga, ga ik meestel in mijn eentje. Bekende gezichten kom ik dan weliswaar wel tegen, maar ik blijf me als een muurplant voelen. Vaak weet ik ook niet hoe ik een gesprek start zonder dat het geforceerd, pretentieus of wanhopig overkomt.
Wat heb ik zoal in mijn leven gedaan vanaf mijn 13de? Wel, de middelbare school was een suffe tijd. Op school was ik alltijd maar het buitenbeentje zijn en het mikpunt van meeloperig sneu geroddel. Thuis ging ik maar mijn gang met het kijken van cartoon network, porno en het internet. Mijn ouders geloofden het allemaal wel en ik kon vaak ook de illusie wekken dat ik me wel kon redden zonder ze. Maar op den duur werd ik het wel zat wanneer ik thuis kwam en mijn vader maar achter de computer zat en mijn moeder achter de tv buis.
Uiteindelijk leerde ik wel vrienden kennen op mijn 17de. Toen ging ik helemaal los. Niet alleen op het gebied van blowen, roken en uitgaan, maar ik belandde toen in een identiteitscrisis. Het gothic gebeuren was toen helemaal hip en ik vond het helemaal te gek. Maar terugkijkende voelt het eigenlijk helemaal niet aan alsof ik echt vrienden had. Als je op den duur wordt uitgelachen en in de maling wordt genomen terwijl je helemaal in paniek raakt tijdens een bad trip, zijn het dan wel echt vrienden? En was ik überhaupt wel echt een vriend voor ze of een meelopertje?
Ik heb na de middelbare school eigenlijk alleen maar gelanterfanterd. Dat begon in 2004. Ik deed meteen een studie, maar achteraf gezien liet ik mezelf teveel meeslepen met het idee dat leeftijdsgenoten wel al wisten wat ze wilden en ik wist het nog niet. Na het eerste jaar mijn propedeuse hebben behaald wist ik het nog steeds niet. Toen ging ik maar naar de universiteit. Tijdens het studeren merkte ik dat ik kwaad was op mezelf en hoe ik was. Altijd maar afwachtend en niet weten hoe ik sociaal kan interacteren. Ik wilde ook het leven "beleven" zoals al die vlotte medestudenten die met een domme pretentieuze babbel in no time een lekker wijf het bed in kon praten. Ik wilde dat ook. Ik wilde me ook aanweziger opstellen maar op de een of andere manier kwam de assertiviteit er maar godverdomme niet uit.
Daarna ging ik werken en besteedde mijn vrije tijd met muziek en het spelen in bands. Ondanks dat ik er leuke herinneringen aan heb overgehouden, heb ik mij wel altijd als een onderschatte underdog gevoeld. Ik wil meer, ik kan ook meer en wil dat ook laten zien, maar ik merk nu ook steeds vaker dat het lang niet zo bijzonder meer is als je een instrument op 30+ bespeeld in tegenstelling tot als je in de 20 bent of een tiener bent. Voorbij is de tijd dat ik mezelf kon beschouwen als "jong talent" of "the next big thing". Het werd me vaak verteld maar ik begreep et gewoonweg niet waarom me dat werd verteld. Nu ik dat wel besef, is het te laat. Nu ben ik maar een "wash-up", iemand die zijn kansen kon grijpen maar heeft verspild aan mezelf helemaal verliezen in relaties met de verkeerde vrouwen, drugs, prostitutees en stomme materiële dingen.
Inmiddels is het 2017 en het voelt alsof ik nu wakker ben geworden van een te lange boze droom. Ik wil nu eindelijk dingen gaan ondernemen, ik heb eindelijk nu wel het zelfvertrouwen gevonden om me te toe te willen werken naar een muzikale opleiding als de rockacademie, maar.... kan dat nog wel? Is dat niet het equivalent van een 30+er die besluit toch nog toe te werken om alle flippo's bij elkaar te verzamelen omdat hij dat nog altijd zo graag wilde maar dat nooit durfde en nu wel? Misschien een rare vergelijking maar het idee dat ik nu wel ineens de 'drive' heb gevonden om wat van mijn leven te maken voelt tamelijk genant aan....
En nu zit ik hier voor de zoveelste keer achter mijn laptop, mijn frustraties uit te schrijven op het internet in de hoop dat ik er misschien wat peptalks, burns, tips of interessante percepties uit kan halen van mede-fokkers. Maar ik weet en snap dat het geen zin heeft om achter mijn laptop te zwelgen in zelfmedelijden. Ik weet inmiddels dat ik voor autisme spectrum stoornis ben gediagnosticeerd met een laag zelfbeeld met als gevolg daarvan een ongebalanceerde emotionele regulatie. Ik weet godzijdank nu eindelijk wat ik wel met mijn leven wil doen, maar ik geneer me tegelijkertijd kapot omdat ik diep van binnen weet dat ik dit al lang veel eerder had kunnen doen als ik niet op zo'n belachelijk wijze zat te lanterfanten...
TL;DR: Laatbloeier met een belachelijk laag zelfbeeld, te lang niks heeft gedaan en nu zich realiseert dat hij toch wat van het leven moet maken. Ja, ik ga naar een psycholoog... Misschien kan ik dit maar beter met hem bespreken.
[ Bericht 0% gewijzigd door GAINZ op 19-08-2017 19:29:23 ]