R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik had nooit gedacht dat ik dit zou uitschrijven, maar ik ben het idee van sterfelijkheid en ouder worden even helemaal beu. Geheel mijn eigen schuld, dat zal ik niet ontkennen als man-child die de volwassenheid zo lang mogelijk uitstelde, maar soit ik kom in ieder geval eerlijk er voor uit wanneer het op mijn tekortkomingen aankomt, in tegenstelling tot de dwazen die levenslang in de ontkenning blijven en het allemaal maar op een ander afschuiven.
Sinds ik de 33 binnenkort benader, mijn ouders al dik in de 70 zijn en ik al mijn leeftijdsgenoten succesvol zie slagen met hun kinderwensen en het maken van een carriere, raak ik lichtelijk geïrriteerd met waar ik nu sta. Geen enkele studie heb ik afgemaakt, nu werk ik maar parttime en ik leef nu maar van dag tot dag. Ik heb eigenlijk nooit echt vrienden gehad of vriendschappen opgebouwd en de mensen die ik ken, kennen mij hooguit van het uitgaansleven of fucking facebook. Sterker nog, ik heb sinds mijn 13de nooit het gevoel gehad dat ik ergens bij hoorde. Als ik zelfs naar concerten ga, ga ik meestel in mijn eentje. Bekende gezichten kom ik dan weliswaar wel tegen, maar ik blijf me als een muurplant voelen. Vaak weet ik ook niet hoe ik een gesprek start zonder dat het geforceerd, pretentieus of wanhopig overkomt.
Wat heb ik zoal in mijn leven gedaan vanaf mijn 13de? Wel, de middelbare school was een suffe tijd. Op school was ik alltijd maar het buitenbeentje zijn en het mikpunt van meeloperig sneu geroddel. Thuis ging ik maar mijn gang met het kijken van cartoon network, porno en het internet. Mijn ouders geloofden het allemaal wel en ik kon vaak ook de illusie wekken dat ik me wel kon redden zonder ze. Maar op den duur werd ik het wel zat wanneer ik thuis kwam en mijn vader maar achter de computer zat en mijn moeder achter de tv buis.
Uiteindelijk leerde ik wel vrienden kennen op mijn 17de. Toen ging ik helemaal los. Niet alleen op het gebied van blowen, roken en uitgaan, maar ik belandde toen in een identiteitscrisis. Het gothic gebeuren was toen helemaal hip en ik vond het helemaal te gek. Maar terugkijkende voelt het eigenlijk helemaal niet aan alsof ik echt vrienden had. Als je op den duur wordt uitgelachen en in de maling wordt genomen terwijl je helemaal in paniek raakt tijdens een bad trip, zijn het dan wel echt vrienden? En was ik überhaupt wel echt een vriend voor ze of een meelopertje?
Ik heb na de middelbare school eigenlijk alleen maar gelanterfanterd. Dat begon in 2004. Ik deed meteen een studie, maar achteraf gezien liet ik mezelf teveel meeslepen met het idee dat leeftijdsgenoten wel al wisten wat ze wilden en ik wist het nog niet. Na het eerste jaar mijn propedeuse hebben behaald wist ik het nog steeds niet. Toen ging ik maar naar de universiteit. Tijdens het studeren merkte ik dat ik kwaad was op mezelf en hoe ik was. Altijd maar afwachtend en niet weten hoe ik sociaal kan interacteren. Ik wilde ook het leven "beleven" zoals al die vlotte medestudenten die met een domme pretentieuze babbel in no time een lekker wijf het bed in kon praten. Ik wilde dat ook. Ik wilde me ook aanweziger opstellen maar op de een of andere manier kwam de assertiviteit er maar godverdomme niet uit.
Daarna ging ik werken en besteedde mijn vrije tijd met muziek en het spelen in bands. Ondanks dat ik er leuke herinneringen aan heb overgehouden, heb ik mij wel altijd als een onderschatte underdog gevoeld. Ik wil meer, ik kan ook meer en wil dat ook laten zien, maar ik merk nu ook steeds vaker dat het lang niet zo bijzonder meer is als je een instrument op 30+ bespeeld in tegenstelling tot als je in de 20 bent of een tiener bent. Voorbij is de tijd dat ik mezelf kon beschouwen als "jong talent" of "the next big thing". Het werd me vaak verteld maar ik begreep et gewoonweg niet waarom me dat werd verteld. Nu ik dat wel besef, is het te laat. Nu ben ik maar een "wash-up", iemand die zijn kansen kon grijpen maar heeft verspild aan mezelf helemaal verliezen in relaties met de verkeerde vrouwen, drugs, prostitutees en stomme materiële dingen.
Inmiddels is het 2017 en het voelt alsof ik nu wakker ben geworden van een te lange boze droom. Ik wil nu eindelijk dingen gaan ondernemen, ik heb eindelijk nu wel het zelfvertrouwen gevonden om me te toe te willen werken naar een muzikale opleiding als de rockacademie, maar.... kan dat nog wel? Is dat niet het equivalent van een 30+er die besluit toch nog toe te werken om alle flippo's bij elkaar te verzamelen omdat hij dat nog altijd zo graag wilde maar dat nooit durfde en nu wel? Misschien een rare vergelijking maar het idee dat ik nu wel ineens de 'drive' heb gevonden om wat van mijn leven te maken voelt tamelijk genant aan....
En nu zit ik hier voor de zoveelste keer achter mijn laptop, mijn frustraties uit te schrijven op het internet in de hoop dat ik er misschien wat peptalks, burns, tips of interessante percepties uit kan halen van mede-fokkers. Maar ik weet en snap dat het geen zin heeft om achter mijn laptop te zwelgen in zelfmedelijden. Ik weet inmiddels dat ik voor autisme spectrum stoornis ben gediagnosticeerd met een laag zelfbeeld met als gevolg daarvan een ongebalanceerde emotionele regulatie. Ik weet godzijdank nu eindelijk wat ik wel met mijn leven wil doen, maar ik geneer me tegelijkertijd kapot omdat ik diep van binnen weet dat ik dit al lang veel eerder had kunnen doen als ik niet op zo'n belachelijk wijze zat te lanterfanten...
TL;DR: Laatbloeier met een belachelijk laag zelfbeeld, te lang niks heeft gedaan en nu zich realiseert dat hij toch wat van het leven moet maken. Ja, ik ga naar een psycholoog... Misschien kan ik dit maar beter met hem bespreken.
[ Bericht 0% gewijzigd door GAINZ op 19-08-2017 19:29:23 ]
Sinds ik de 33 binnenkort benader, mijn ouders al dik in de 70 zijn en ik al mijn leeftijdsgenoten succesvol zie slagen met hun kinderwensen en het maken van een carriere, raak ik lichtelijk geïrriteerd met waar ik nu sta. Geen enkele studie heb ik afgemaakt, nu werk ik maar parttime en ik leef nu maar van dag tot dag. Ik heb eigenlijk nooit echt vrienden gehad of vriendschappen opgebouwd en de mensen die ik ken, kennen mij hooguit van het uitgaansleven of fucking facebook. Sterker nog, ik heb sinds mijn 13de nooit het gevoel gehad dat ik ergens bij hoorde. Als ik zelfs naar concerten ga, ga ik meestel in mijn eentje. Bekende gezichten kom ik dan weliswaar wel tegen, maar ik blijf me als een muurplant voelen. Vaak weet ik ook niet hoe ik een gesprek start zonder dat het geforceerd, pretentieus of wanhopig overkomt.
Wat heb ik zoal in mijn leven gedaan vanaf mijn 13de? Wel, de middelbare school was een suffe tijd. Op school was ik alltijd maar het buitenbeentje zijn en het mikpunt van meeloperig sneu geroddel. Thuis ging ik maar mijn gang met het kijken van cartoon network, porno en het internet. Mijn ouders geloofden het allemaal wel en ik kon vaak ook de illusie wekken dat ik me wel kon redden zonder ze. Maar op den duur werd ik het wel zat wanneer ik thuis kwam en mijn vader maar achter de computer zat en mijn moeder achter de tv buis.
Uiteindelijk leerde ik wel vrienden kennen op mijn 17de. Toen ging ik helemaal los. Niet alleen op het gebied van blowen, roken en uitgaan, maar ik belandde toen in een identiteitscrisis. Het gothic gebeuren was toen helemaal hip en ik vond het helemaal te gek. Maar terugkijkende voelt het eigenlijk helemaal niet aan alsof ik echt vrienden had. Als je op den duur wordt uitgelachen en in de maling wordt genomen terwijl je helemaal in paniek raakt tijdens een bad trip, zijn het dan wel echt vrienden? En was ik überhaupt wel echt een vriend voor ze of een meelopertje?
Ik heb na de middelbare school eigenlijk alleen maar gelanterfanterd. Dat begon in 2004. Ik deed meteen een studie, maar achteraf gezien liet ik mezelf teveel meeslepen met het idee dat leeftijdsgenoten wel al wisten wat ze wilden en ik wist het nog niet. Na het eerste jaar mijn propedeuse hebben behaald wist ik het nog steeds niet. Toen ging ik maar naar de universiteit. Tijdens het studeren merkte ik dat ik kwaad was op mezelf en hoe ik was. Altijd maar afwachtend en niet weten hoe ik sociaal kan interacteren. Ik wilde ook het leven "beleven" zoals al die vlotte medestudenten die met een domme pretentieuze babbel in no time een lekker wijf het bed in kon praten. Ik wilde dat ook. Ik wilde me ook aanweziger opstellen maar op de een of andere manier kwam de assertiviteit er maar godverdomme niet uit.
Daarna ging ik werken en besteedde mijn vrije tijd met muziek en het spelen in bands. Ondanks dat ik er leuke herinneringen aan heb overgehouden, heb ik mij wel altijd als een onderschatte underdog gevoeld. Ik wil meer, ik kan ook meer en wil dat ook laten zien, maar ik merk nu ook steeds vaker dat het lang niet zo bijzonder meer is als je een instrument op 30+ bespeeld in tegenstelling tot als je in de 20 bent of een tiener bent. Voorbij is de tijd dat ik mezelf kon beschouwen als "jong talent" of "the next big thing". Het werd me vaak verteld maar ik begreep et gewoonweg niet waarom me dat werd verteld. Nu ik dat wel besef, is het te laat. Nu ben ik maar een "wash-up", iemand die zijn kansen kon grijpen maar heeft verspild aan mezelf helemaal verliezen in relaties met de verkeerde vrouwen, drugs, prostitutees en stomme materiële dingen.
Inmiddels is het 2017 en het voelt alsof ik nu wakker ben geworden van een te lange boze droom. Ik wil nu eindelijk dingen gaan ondernemen, ik heb eindelijk nu wel het zelfvertrouwen gevonden om me te toe te willen werken naar een muzikale opleiding als de rockacademie, maar.... kan dat nog wel? Is dat niet het equivalent van een 30+er die besluit toch nog toe te werken om alle flippo's bij elkaar te verzamelen omdat hij dat nog altijd zo graag wilde maar dat nooit durfde en nu wel? Misschien een rare vergelijking maar het idee dat ik nu wel ineens de 'drive' heb gevonden om wat van mijn leven te maken voelt tamelijk genant aan....
En nu zit ik hier voor de zoveelste keer achter mijn laptop, mijn frustraties uit te schrijven op het internet in de hoop dat ik er misschien wat peptalks, burns, tips of interessante percepties uit kan halen van mede-fokkers. Maar ik weet en snap dat het geen zin heeft om achter mijn laptop te zwelgen in zelfmedelijden. Ik weet inmiddels dat ik voor autisme spectrum stoornis ben gediagnosticeerd met een laag zelfbeeld met als gevolg daarvan een ongebalanceerde emotionele regulatie. Ik weet godzijdank nu eindelijk wat ik wel met mijn leven wil doen, maar ik geneer me tegelijkertijd kapot omdat ik diep van binnen weet dat ik dit al lang veel eerder had kunnen doen als ik niet op zo'n belachelijk wijze zat te lanterfanten...
TL;DR: Laatbloeier met een belachelijk laag zelfbeeld, te lang niks heeft gedaan en nu zich realiseert dat hij toch wat van het leven moet maken. Ja, ik ga naar een psycholoog... Misschien kan ik dit maar beter met hem bespreken.
[ Bericht 0% gewijzigd door GAINZ op 19-08-2017 19:29:23 ]
Je doet alsof je een slachtoffer bent van je eigen gedrag, maar dat is natuurlijk bullshit. Waar andere mensen op een gegeven moment 'normaal' gingen doen deed jij dat niet. Om dat te rechtvaardigen verschuil je je nu achter tal van redenen, maar de realiteit is dat je er gewoon geen zin in had, en hoe ouder je wordt, hoe meer je nu begint te beseffen dat de mensen van toen, die 'zo vroeg al veel te serieus waren' in jouw ogen, eigenlijk diegenen zijn die de juiste keuzes hebben gemaakt, in tegenstelling tot jou.
Je hebt gewoon afgewacht als een zoutzak omdat dat makkelijker en comfortabeler was en ineens is daar de realiteit die je hard in je gezicht slaat, en als je je nu gaat vergelijken met je leeftijdsgenoten, dan hebben zij allerlei dingen bereikt die jij ook had willen hebben, maar je nooit voor hebt ingezet, en zij wel, en dat steekt nu.
Je hebt gewoon afgewacht als een zoutzak omdat dat makkelijker en comfortabeler was en ineens is daar de realiteit die je hard in je gezicht slaat, en als je je nu gaat vergelijken met je leeftijdsgenoten, dan hebben zij allerlei dingen bereikt die jij ook had willen hebben, maar je nooit voor hebt ingezet, en zij wel, en dat steekt nu.
Breitling - Instruments for Professionals
Ik kan je geruststellen dat ik dit al lang van mezelf weet. Volgens mij laat ik dat ook blijken. Kan je ook nog nuttige dingen zeggen in plaats van je goed voelen over jezelf door vluchtige conclusies te trekken over andere mensen, conclusies die allemaal zijn gebasseerd op perverse aannames zodat je je eigen tekortkomingen kan wegmoffelen.quote:Op zaterdag 19 augustus 2017 19:28 schreef CoolGuy het volgende:
Je doet alsof je een slachtoffer bent van je eigen gedrag, maar dat is natuurlijk bullshit. Waar andere mensen op een gegeven moment 'normaal' gingen doen deed jij dat niet. Om dat te rechtvaardigen verschuil je je nu achter tal van redenen, maar de realiteit is dat je er gewoon geen zin in had, en hoe ouder je wordt, hoe meer je nu begint te beseffen dat de mensen van toen, die 'zo vroeg al veel te serieus waren' in jouw ogen, eigenlijk diegenen zijn die de juiste keuzes hebben gemaakt, in tegenstelling tot jou.
Je hebt gewoon afgewacht als een zoutzak omdat dat makkelijker en comfortabeler was en ineens is daar de realiteit die je hard in je gezicht slaat, en als je je nu gaat vergelijken met je leeftijdsgenoten, dan hebben zij allerlei dingen bereikt die jij ook had willen hebben, maar je nooit voor hebt ingezet, en zij wel, en dat steekt nu.
Tja sorry, maar als we zo gaan beginnen dan kaats ik de bal gewoon terug hoor. Weet je ook hoe eens hoe het voelt als je iets serieus aankaart en je word maar afgewuifd als irrelevant. Ik zeg toch zelfs godverdomme dat ik heb gelanterfanterd. Aan zelfkennis dus geen gebrek fuckface.
Dan vraag ik me af waarom je verhaal doorspekt is met excuses voor allerlei dingen terwijl wat ik net schrijf de eigenlijke waarheid is, jij dat dus bevestigd, maar jij dat zelf niet opgeschreven hebt. Het is een lange klaagzang waarbij je min of meer een slachtoffer was, zo schilder je het plaatje, terwijl de realiteit heel anders was.quote:
[..]
Ik kan je geruststellen dat ik dit al lang van mezelf weet.
Waarom doe je dat? Want als je echt wat wilde veranderen, dan had je wel een ander verhaal neergeschreven. Wat je nu doet is gewoon wat reacties oogsten op FOK!, want zwelgen in zelfmedelijden in plaats van concreet wat te doen. Ja ik weet dat je naar een psycholoog gaat, maar die gaat jou ook geen pistool tegen je hoofd zetten om wat te gaan doen, dat zul je toch echt zelf moeten doen, en wat jij doet is op een zaterdagavond een topic openen met daarin een tekst die op z'n zachtst gezegd niet de waarheid is.
Breitling - Instruments for Professionals
Weten wat je wil is belangrijk. Nu moet je het nog doen Doe iets waar je toekomstige zelf wat aan heeft en hou op met jezelf vergelijken met leeftijdsgenoten. Je hebt niemand wat te bewijzen behalve jezelf.
Doe iets waar je toekomstige zelf wat aan heeft en hou op met jezelf vergelijken met leeftijdsgenoten. Je hebt niemand wat te bewijzen behalve jezelf.
quote:
[..]
Ik kan je geruststellen dat ik dit al lang van mezelf weet. Volgens mij laat ik dat ook blijken. Kan je ook nog nuttige dingen zeggen in plaats van je goed voelen over jezelf door vluchtige conclusies te trekken over andere mensen, conclusies die allemaal zijn gebasseerd op perverse aannames zodat je je eigen tekortkomingen kan wegmoffelen.
Tja sorry, maar als we zo gaan beginnen dan kaats ik de bal gewoon terug hoor. Weet je ook hoe eens hoe het voelt als je iets serieus aankaart en je word maar afgewuifd als irrelevant. Ik zeg toch zelfs godverdomme dat ik heb gelanterfanterd. Aan zelfkennis dus geen gebrek fuckface.
Ah, jij kaatst de bal wel effe terug ja? Waar dan? Ik beweer nergens dat jij irrelevant bent, maar als jij dat gevoel hebt dat je dat bent, maak je je dan niet schuldig aan hetgeen waar je mij van beschuldigd? IK beweer nergens dat je irrelevant bent, maar ik denk dat jij dat wel van jezelf denkt en dat nu op mij projecteert. Das makkelijk, want dan ben je weer het slachtoffer. Neem nou als voorbeeld dat muziekverhaal van je. Ik ken meer mensen die géén instrument bespelen dan mensen die wél een instrument bespelen. In die zin is het dus nog steeds wel 'bijzonder'. Je wil toewerken naar een muzikale opleiding op een rockacademie geef je aan.
Maar wil je dat écht? Of roep je dat maar om het daarna 'moeilijk' te maken door te beginnen over je leeftijd? De enige mening die er wat dat betreft over doet is de mening van jezelf, of het kan of niet omdat je 'al op leeftijd bent'. De andere meningen doen er niet toe. Maar toch verschuil jij je achter die mening.
Of ga het doen, of niet, beiden is OK, maar maak een keuze. Ga iets concreets doen in plaats van jezelf te verliezen in allerlei psychologische overpeinzingen die je aan het eind van de avond, als jij je browser dicht klikt, helemaal niets verder hebben gebracht omdat het niks concreets is wat je doet.
Breitling - Instruments for Professionals
Kijk, nu geef je tenminste een antwoord waar ik wat aan heb. In tegenstelling tot je vorige reactie.quote:
[..]
Neem nou als voorbeeld dat muziekverhaal van je. Ik ken meer mensen die géén instrument bespelen dan mensen die wél een instrument bespelen. In die zin is het dus nog steeds wel 'bijzonder'. Je wil toewerken naar een muzikale opleiding op een rockacademie geef je aan.
Maar wil je dat écht? Of roep je dat maar om het daarna 'moeilijk' te maken door te beginnen over je leeftijd? De enige mening die er wat dat betreft over doet is de mening van jezelf, of het kan of niet omdat je 'al op leeftijd bent'. De andere meningen doen er niet toe. Maar toch verschuil jij je achter die mening.
Of ga het doen, of niet, beiden is OK, maar maak een keuze. Ga iets concreets doen in plaats van jezelf te verliezen in allerlei psychologische overpeinzingen die je aan het eind van de avond, als jij je browser dicht klikt, helemaal niets verder hebben gebracht omdat het niks concreets is wat je doet.
Correct.quote:
Is het niet gewoon dat je te onzeker bent??
Daar heb je gelijk in. Ik betrap mezelf nog veel te vaak met het vergelijken met mezelf met anderen.quote:
Weten wat je wil is belangrijk. Nu moet je het nog doen
Oh maar het boeit mij niet of jij hier wel of niet wat aan hebt. Wat ik daar wél frappant aan vind is dat je op mijn vorige reactie uitgebreid de tijd neemt om te reageren, want dan kun je even lekker frustratie uiten, maar als ik dan, volgens je eigen zeggen, iets zeg waar je wat aan hebt, dan vindt je dat zo tof dat je daar op reageert met ............1 regel, die verder ook nog niet eens echt inhoudelijk een reactie is op wat ik zeg.quote:
[..]
Kijk, nu geef je tenminste een antwoord waar ik wat aan heb. In tegenstelling tot je vorige reactie.
Breitling - Instruments for Professionals
Lees (een gedeelte van) mijn verhaal.
WGR / Terug naar de arbeidsmarkt
Je bent echt de enige gesjeesde student niet. Je bent min of meer je hele puberteit voorbereid om te gaan studeren, en toen het zover was bleek het je niet te liggen.
Er zijn veel ergere dingen in het leven. Sla de bladzij om en ga iets anders doen, of begin opnieuw en pak het anders aan.
WGR / Terug naar de arbeidsmarkt
Je bent echt de enige gesjeesde student niet. Je bent min of meer je hele puberteit voorbereid om te gaan studeren, en toen het zover was bleek het je niet te liggen.
Er zijn veel ergere dingen in het leven. Sla de bladzij om en ga iets anders doen, of begin opnieuw en pak het anders aan.
Maar dat is hij toch ook?quote:
Je doet alsof je een slachtoffer bent van je eigen gedrag, maar dat is natuurlijk bullshit.
Door zijn keuzes van vroeger is hij nu wat hij is.
De vraag is of hij door wil gaan met klagen dat het te laat is of dat hij nu wel actief aan zijn toekomst gaat werken.
2147483647 angels can dance on the point of a needle.
Add one and they will all turn into devils.
Add one and they will all turn into devils.
Clichés zijn behalve een smeermiddel om gesprekken op gang te houden ook clichés omdat ze waar zijn. Eén zo'n cliché is 'het is nooit te laat'.
Het is nooit te laat om vooruit te gaan/komen in het leven en er meer genot uit te halen. Dat probleemdenken doe je alleen maar zodat je een reden hebt om het niet te doen. Laat dat achterwege, gebruik die energie en tijd liever om te werken aan je doel(en).
Da's één. Het tweede is... je moet beseffen dat anderen moeite doen om te bereiken wat ze bereiken. Ze hebben succes omdat ze hebben gefaald, omdat ze hebben geprobeerd. Tijd om wat minder te lanterfanten (en dus niet 'lanterfanteren') en wat meer te doen. Wanneer je jong bent, voelt het getalletje van je leeftijd aan als iets groots; nu je 30+ bent, snap je hopelijk dat het maar een getalletje is. En dat je het meest leert van je fouten, iets met schade en schande, en dat niet je leeftijd maar levenservaring echt telt.
Blijf niet hangen door jezelf met anderen te vergelijken, door constant terug te kijken naar wat je had moeten doen, door maar gefrustreerd te blijven om wat je bent. Vooruit, je moet vooruit. Je wéét wat je wil, zorg ervoor dat je het hebt en krijgt en wordt.
En als derde... Kom je er alleen niet en heb je hulp nodig, schakel die hulp dan in. Er is professioneel hulp om je geestelijk te helpen, er ia vast iemand op je opleiding die je met je studie kan helpen, enzovoorts, enzovoorts.
Doe.
Door je tijd te verspillen aan onnodige zaken als jezelf blijven vergelijken met anderen (maar ondertussen niets doen), ben je straks ook op je 45ste en je 75ste net zoals je nu bent...
Doe.
Het is nooit te laat om vooruit te gaan/komen in het leven en er meer genot uit te halen. Dat probleemdenken doe je alleen maar zodat je een reden hebt om het niet te doen. Laat dat achterwege, gebruik die energie en tijd liever om te werken aan je doel(en).
Da's één. Het tweede is... je moet beseffen dat anderen moeite doen om te bereiken wat ze bereiken. Ze hebben succes omdat ze hebben gefaald, omdat ze hebben geprobeerd. Tijd om wat minder te lanterfanten (en dus niet 'lanterfanteren') en wat meer te doen. Wanneer je jong bent, voelt het getalletje van je leeftijd aan als iets groots; nu je 30+ bent, snap je hopelijk dat het maar een getalletje is. En dat je het meest leert van je fouten, iets met schade en schande, en dat niet je leeftijd maar levenservaring echt telt.
Blijf niet hangen door jezelf met anderen te vergelijken, door constant terug te kijken naar wat je had moeten doen, door maar gefrustreerd te blijven om wat je bent. Vooruit, je moet vooruit. Je wéét wat je wil, zorg ervoor dat je het hebt en krijgt en wordt.
En als derde... Kom je er alleen niet en heb je hulp nodig, schakel die hulp dan in. Er is professioneel hulp om je geestelijk te helpen, er ia vast iemand op je opleiding die je met je studie kan helpen, enzovoorts, enzovoorts.
Doe.
Door je tijd te verspillen aan onnodige zaken als jezelf blijven vergelijken met anderen (maar ondertussen niets doen), ben je straks ook op je 45ste en je 75ste net zoals je nu bent...
Doe.
Je kunt niet toen weloverwogen keuzes maken en dan nu, jaren later zeggen dat je slachtoffer was. Een slachtoffer is iemand die ergens niets aan kan doen. Keuzes hebben consequenties, of die consequenties nu leuk zijn of niet. In dit geval zijn ze niet leuk, ja, dan kun je daar over blijven janken, of concreet wat gaan doen.quote:
[..]
Maar dat is hij toch ook?
Door zijn keuzes van vroeger is hij nu wat hij is.
De vraag is of hij door wil gaan met klagen dat het te laat is of dat hij nu wel actief aan zijn toekomst gaat werken.
Breitling - Instruments for Professionals
Goed dat je inziet dat iets niet klopt. Nu actie ondernemen! Want laten we eerlijk zijn, als je 33 bent heb je nog een heel leven voor je. Het zou gerust kunnen dat je nog 50 jaar te gaan hebt, dus zo oud ben je ook weer niet. Ga bijvoorbeeld een deeltijdstudie volgen, bij een sportvereniging etc.
Dit. En zelfs als je het "gemaakt" hebt, betekent het niet automatisch dat je gelukkig bent. Zijn genoeg mensen die later in hun leven een ander pad kiezen. Neem verantwoordelijkheid voor je eigen handelen en leer er van. Definitie van geluk en succesvol zijn is per individueel weer anders en afhankelijk van veel factoren.quote:
Weten wat je wil is belangrijk. Nu moet je het nog doen
Want dat heb jij ook gedaan en heb je goede ervaringen mee?quote:Op zaterdag 19 augustus 2017 20:21 schreef Chai het volgende:
Ga eens praten met een loopbaanbegeleider.
Nee, maar die kan wellicht wat concreter meedenken over stappen op dat gebied dan een psycholoog.quote:
[..]
Want dat heb jij ook gedaan en heb je goede ervaringen mee?
Ok, goeie tip hoor.quote:
[..]
Nee, maar die kan wellicht wat concreter meedenken over stappen op dat gebied dan een psycholoog.
[ Bericht 8% gewijzigd door #ANONIEM op 19-08-2017 20:27:03 ]
Op
Precies dit en wat ZarGon in andere woorden zegt. Het heeft mij ook een tijd gekost om hier achter te komen. Maar als je eenmaal bezig bent merk je dat je leeftijd er nauwelijks toe doet. Doen en niet janken. Vergeef jezelf en je keuzes uit het verleden. Het is gebeurd, fuck dat, het was leuk maar nu moet het anders. Die negatieve nostalgiegedachten zijn niet constructief en helpen je echt totaal niet verder.quote:
[..]
Neem nou als voorbeeld dat muziekverhaal van je. Ik ken meer mensen die géén instrument bespelen dan mensen die wél een instrument bespelen. In die zin is het dus nog steeds wel 'bijzonder'. Je wil toewerken naar een muzikale opleiding op een rockacademie geef je aan.
Maar wil je dat écht? Of roep je dat maar om het daarna 'moeilijk' te maken door te beginnen over je leeftijd? De enige mening die er wat dat betreft over doet is de mening van jezelf, of het kan of niet omdat je 'al op leeftijd bent'. De andere meningen doen er niet toe. Maar toch verschuil jij je achter die mening.
Of ga het doen, of niet, beiden is OK, maar maak een keuze. Ga iets concreets doen in plaats van jezelf te verliezen in allerlei psychologische overpeinzingen die je aan het eind van de avond, als jij je browser dicht klikt, helemaal niets verder hebben gebracht omdat het niks concreets is wat je doet.
Half bezopen is weggegooid geld.
Ga die muzikale opleiding doen. Misschien komt je foto niet aan de muur bij talloze botergeile bakvissen, maar je kunt wel een andere soort carrière maken, als sessiemuzikant, muziekdocent, of gewoon in een band voor feesten en partijen. Het is tegenwoordig niet ongewoon dat je heftige rockbands ziet met leden van 50+ of ouder dus een carrière is niet uitgesloten op jouw leeftijd.
Besef wel welk gedrag en gevoel uit je verleden wortels heeft in je autisme. Echt veranderen zal dat niet, ik neem aan dat je je een buitenstaander zult blijven voelen, bijvoorbeeld. Dat kun je accepteren of niet en in het laatste geval maak je het jezelf moeilijk.
Besef wel welk gedrag en gevoel uit je verleden wortels heeft in je autisme. Echt veranderen zal dat niet, ik neem aan dat je je een buitenstaander zult blijven voelen, bijvoorbeeld. Dat kun je accepteren of niet en in het laatste geval maak je het jezelf moeilijk.
In je verhaal lees ik steeds dat je denkt in "alles" of "niets". Je hebt toch alles meegemaakt?
Je hebt vrouwen geneukt, een universitaire studie gedaan en in een band gezeten...
Ook al speel je in een band op hoog niveau, het is maar 1 of 2% van de artiesten die echt miljoenen verdiend, zit je in de top 5% beste bandjes kan je misschien er net van leven en is het ook geen super festivals, maar een stadsfeest, theaters en een handjevol doorgedraaide fans. En ja dat lukte.. wat als ineens dat wijf van je zwanger werd en van je scheidde en met een kind zat... een zwart gat en eventueel een normale baan...
Zie het niet als "alles" of "niets" er zijn degradaties van niveau's en het is leuk dromen van het hoogste puntje, maar dan moet ook alles goed vallen en alles meezitten.
Als je voelt dat het muziek hoofdstuk nog niet is afgesloten, doe jouw route om dit af te maken/begin die opleiding dan zodat je er vrede mee hebt.. En nee niet zeiken als je eenmaal de knoop hebt doorgehakt.. succes
Je hebt vrouwen geneukt, een universitaire studie gedaan en in een band gezeten...
Ook al speel je in een band op hoog niveau, het is maar 1 of 2% van de artiesten die echt miljoenen verdiend, zit je in de top 5% beste bandjes kan je misschien er net van leven en is het ook geen super festivals, maar een stadsfeest, theaters en een handjevol doorgedraaide fans. En ja dat lukte.. wat als ineens dat wijf van je zwanger werd en van je scheidde en met een kind zat... een zwart gat en eventueel een normale baan...
Zie het niet als "alles" of "niets" er zijn degradaties van niveau's en het is leuk dromen van het hoogste puntje, maar dan moet ook alles goed vallen en alles meezitten.
Als je voelt dat het muziek hoofdstuk nog niet is afgesloten, doe jouw route om dit af te maken/begin die opleiding dan zodat je er vrede mee hebt.. En nee niet zeiken als je eenmaal de knoop hebt doorgehakt.. succes
Laten we eerlijk zijn, de leukste jaren heb je dan al wel gehad.quote:
Goed dat je inziet dat iets niet klopt. Nu actie ondernemen! Want laten we eerlijk zijn, als je 33 bent heb je nog een heel leven voor je. Het zou gerust kunnen dat je nog 50 jaar te gaan hebt, dus zo oud ben je ook weer niet. Ga bijvoorbeeld een deeltijdstudie volgen, bij een sportvereniging etc.
Fade to Black
|
|
