quote:
Op zondag 30 juli 2017 13:05 schreef wonderer het volgende:[..]
Ik ben juist blij dat het nu "trending" is en dat er meer acceptatie en informatie beschikbaar is, zodat meer mensen hun leven op de manier kunnen leven zoals zij dat willen in plaats van wat de maatschappij hen opdringt. Dat types als jij last krijgen van een geimplodeerd brein en dit soort posts maken, neem ik dan maar voor lief.
Trending is wel een heel positief woord. Dat transgenders in het openbaar kunnen en mogen gaan leven van de medemens vind ik een beter gezegde dan 'trending' het is wel trending maar goed. In opkomst ja. Het mag en word zowaar maatschappelijk steeds beter geaccepteerd onder de mensheid.
Zelf twijfel ik een beetje om m'n verhaal hier op te hangen. Ben er domweg pas op latere leeftijd achter gekomen alszijnde: what the neuq, ik kan verdomme in m'n leven een keer gelukkig worden. Enkel en alleen als ik die vinkentering buitenkant verander
.
Ben er zelf wel goed vanaf gekomen zacht uitgedrukt. Zag door de bomen het bos niet meer en ik wilde maar al te graag in een kistje belanden na verloop van tijd. Het leek allemaal mooi op het moment van inslag maar naderhand kreeg ik er wel flink de zenuwen van.
Hoe om te gaan met de operatie die nog op het spel staat? Hoe om te gaan met m'n werk? Had net een huis gekocht als vrijgezel en een auto van de zaak en als ik mezelf ombouw oftewel het traject in ga. Dan verlies ik dus m'n werk, m'n auto, m'n familie, m'n collega's... Alles. En het is mannen werk en ik ben dan ook een liefhebber van autosport.
Dus aan de ene kant heb ik er enorm veel zin in. Maar aan de andere kant blijf ik me erover verbazen hoe mooi het leven kan zijn. Ik leef en gedraag me nu als man (kostte 2-6 maanden om dat weer onder de knie te krijgen wat een ellende was dat) maar nu kan ik ook weer als de oude ik persoon door het leven. Oftewel, mij interesseert het leven geen bal meer. Ik kan toch niks. Ik hou en haat van koken ik hou en haat van smerig worden op m'n werk ik haat en hou ervan om te verven tot ik er dood bij neer val. Ik wil gewoon werken en nuttig bezig zijn principe. Evenals dat dat een leidraad is van m'n leven.
Dus ik haat het dan ook om als vrouw gezien te worden. Ik haat het als mensen mij anders gaan aanspreken tot een andere buitenkant. In de zin van reacties die ik dan verwacht en waarschijnlijk veel te verduren zal krijgen. Van: lekker kontje. En lekker bekkie en al dat soort gekut wat ik nu niet hoor. Nog nooit heb ik een enkele positieve opmerking over m'n uiterlijk verkregen. Enkel van bekenden die me mooiboy en knap noemden soms. Maar meer niet. En al dat soort reacties elke dag over me heen krijgen. Walgelijk. Nu stel ik me gewoon op als een harde man. Als een vechtersbaas. Ik knal en werk gewoon door, uren facturen en als iemand scheld (een man) dan scheld ik hem ook helemaal de tyfus in. Heerlijk wat dat betreft het leven als man. Maar ik krijg het niet voor elkaar. Constant had ik pijn (nu niet meer) omdat ik elke keer weer werd teruggeworpen op mijn innerlijke van een vrouw. Net als savonds voor het slapen gaan. Dat ding verwoest me om het zomaar te zeggen. Blij als die eraan gaat.
Want dan voel ik me alleen rustig en alleen in bed kan ik me zo voelen. En dat ding moet echt eens volledig slaap krijgen. Overdag niet. Dan maak ik me druk en gooi ik er wat stress en spanning bij en zo lukt het me om daadwerkelijk te werken en met plezier. Muziek erbij en klaar is Kees.
Had ook nog wat last van een brein breuk grofweg gesproken maar dat lost zich vanzelf wel op. Lag 3 dagen te ijlen en heel m'n leven raasde aan me voorbij als een film. Knotsgekke dagen en nachten beleefd. Opnieuw geboren worden ofzo psychisch gezien. Wat een ellende was dat zeg. Na 3 maanden was dat geëtter voorbij en ik moest compleet de controle over mezelf weer zien te verkrijgen. M'n stem deed zeer in m'n hoofd omdat het een mannenstem was en is. In het begin kon ik enkel fluisteren naderhand oefenen en nu kan ik weer brullen als een man
en heel m'n hoofd lag aan diggelen door zo'n gespleten brein verhaal en ik moest alles zelf oplossen van binnen. (Maar 6-7 keer naar een psycholoog gegaan, wist niet wat me bezielde want dat was echt niet nodig naar mijn idee) Mezelf volledig gaan begrijpen anders was ik echt maar dan ook echt gek of doorgedraaid geworden. Ik had 1 keer bijna de macht over mezelf verloren van binnen. En dat was echt dieptriest... Janken kon ik niet want ik was zo dom om te gaan werken. Ellendig...Zo ook een keer onderweg naar huis. Ik ging werken
net na dat proces
ik droeg wat vrouwelijke lingerie omdat ik er niet volledig afstand van kon doen (nu eindelijk wel ben ik blij, troep dat het is
) maar goed. M'n brein en m'n persoon kon ik er zo van overtuigen dat ik een vrouw was. (Anders verloor ik dat vrouw zijn en dat is echt kanker) En plotsklaps was dat gevoel weg. Ik voelde me weer een man worden. Snel m'n knopen losgemaakt van m'n mouwen zodat het er wat vrouwelijker uitzag (m'n armen en handen) en ik voelde me weer de oude worden. Wat draaide ik toen door in de oude. Woest pissig en tieren en schelden en slaan in de auto. Alles kapot schelden. Ik wilde niet de oude man worden (een hels gevoel) ik wilde naar huis (2 uur rijden) en zag een afslag die ik moest maken vlak bij m'n woonplaats. Net op tijd voor de vangrail was ik afgeslagen want ik had geen eens het besef waar ik reed. Anders moest ik een omweg maken dus uit schrikreactie gewoon aan m'n stuur getrokken. Eenmaal thuis voelde me weer rustig maar ik voelde me zo ziek als een hond. Toen besloten om mezelf om te kleden en tadaa. Ik was weer gelukkig en voelde me in 1 keer gezond worden. Weg ziek gevoel. Vaag gedoe allemaal. Wat een belevenis was dat geweest. Maar ik ben blij dat ik dat gevoel wat ik 14 jaren had nu niet meer kan voelen. 1 keer weer gevoeld in de auto en soms in m'n ouderlijk huis. Alsof ik de hel betrad qua gevoel. En dat had ik 14 jaar gevoeld. En 14 jaar was dat normaal
.
Kunnen jullie wel nagegaan zijn hoe gelukkig ik was na die 3 dagen. Bizar. Eindelijk had ik rust in m'n hoofd. En dat is zo merkwaardig. Het went zo snel. Na een halfuur was dat gevoel weer normaal. Over dat proces van wedergeboren zijn kan ik ook nog wel een verhaal van schrijven. Aan het eind van het proces had ik met schuld en schaamte te maken. Ik voelde me toen enorm gelukkig. Toen ik dat had opgelost waarom ik schuld en schaamte had kon ik me van dat vraagstuk ontdoen en ik had weer de rust te pakken. Maar daarover meer als er iemand zich hier in wil verdiepen. Vragen staat open. Voor mij ook fijn om m'n verhaal wat kwijt te raken. Soms zit het nog allemaal in m'n hoofd en als ik erover ga schrijven dan komt alles weer tot rust en op ordnung. En met dat laatste ben ik nog steeds bezig. Na 2
jaar ongeveer. Om nog steeds orde te verkrijgen in m'n hoofd. Dat werk is nog steeds niet klaar wat dat betreft. Constant zaken van vroeger en nu opnieuw uit vinden en doktoren. Maar ach alles went en het is tijdverdrijf. Ook een vent maar die hoef ik niet. Alleen ben ik gelukkig genoeg
met familie en vrienden bemoei ik me niet meer. Niet in de steek gelaten maar ik heb er niks aan. Ik kan toch niet leven. So what?? Optyfen dan maar. Ik ben toch gelukkig? Maar goed. Misschien ooit eens onder het mes om echt gelukkig te worden. Maar eerst wil ik complete rust en controle over mezelf ervaren. Pas dan hak ik de knoop door. Eerder niet. Stap voor stap is mijn principe. Niet meer zoals eerst uitzoeken hoe ik een man kan zijn. Neuh. Rustaaagh
tijd zat wat dat betreft.
Ook het verhaal hoe ik erachter ben gekomen. Wat schaam ik me daarvoor kapot. Wat ik mezelf qua seksualiteit en geslachtvoorkeur mezelf ging aanpraten? Homo? Neuh. Bi? Nee. TS? Mjah maar dan ben ik een smeerpijp. Vrouw? Nee, dan ben ik verlegen en zo onzeker als de pest. Wat moet ik met een vrouw? Drang tot lingerie aan trekken had ik op jonge leeftijd al. Kwam weer terug tot ik op mezelf ging wonen en na wat dates snapte ik niks meer van mezelf. De keuze gemaakt om lingerie aan te schaffen en verrek. Ik voel me voor het eerst niet schuldig en zondig ofzo en ik ervaar voor het eerst een gelukkig gevoel in m'n leven.. Dat voelt goed aan dacht ik
binnen 2 maanden kon ik me compleet omtoveren tot een vrouw voor de spiegel. En nog steeds vloekte ik mezelf de tering in. Ik ben geen wijf cq vrouw. En toen zag ik me voor het eerst opgemaakt en al in de spiegel. Wat er toen door me heen ging... Dat is verrekte een bekende dacht ik! Fuck! Ik ben toch geen vrouw! En dat was het eerste besef in m'n brein waardoor er geen weg terug meer te vinden was om mezelf ervan te overtuigen dat ik een man was. Wat heb ik gevochten om er niet aan toe te geven. Bizar. Alles en heel mezelf de pleuris in gescholden. En dan opeens lig je 3 dagen te ijlen op de bank
triest was dat... Was dan ook nooit lief geweest voor mezelf. Ik moest iemand zijn-principe. In de auto naar m'n werk mezelf toegesproken: je bent lief. Voor het eerst in m'n leven. Na 3 keer dat ik dat had gezegd sneed er een kankergevoel door m'n hoofd. Van voor tot achter ofzo. En dat zie ik als begin van m'n gespleten brein. Ik kon 10 maal beter denken en doen. (Misschien ook wel m'n redding geweest, ik kon toen veel sneller denken bij wijze van om alles daadwerkelijk op te lossen met m'n verbeterend begrijpend vermogen, kon toen echt snel heen en weer jakkeren in m'n hoofd cq brein) Nog steeds. Ideaal wat dat betreft. Echt enorm veel controle over m'n persoon gekregen. Janken hoeft niet en doe ik niet. Boos worden soms. Omdat het lekker is. En pijn is maar pijn aan m'n lichaam. Dat komt niet tot m'n bovenste kamer. Kan ik nu volledig onderdrukken. Enkel pijn van mezelf cq ziel. Dat is niet tegen te houden. Af en toe ene huilbui en meer niet. Erg? Tja. Ik wilde niet leven omdat ik niet kon leven nu kan ik leven maar ik weet niet hoe. Als een man? Graag. Maar dat lukt niet. Als een vrouw? Nee. Ik kan sterker zijn dan dat gevoel maar dat win ik nooit. Vroeg of laat bouw ik mezelf wel om crux gesproken. Ik ben dan ook niet zo snel op m'n tenen getrapt. Zelf ben ik grofgebekt en het leven intereseert me niet veel meer. Vandaar dat ik die (ouderwetse) termen en zinnen nog gebruik. Mij maakt het niet uit hoe iemand me noemt. Omgebouwde transgender transseksueel dan bek ik wel. Dat teringding moet eraf en ik ben een vrouw. Viespeuk
.
Maar goed. Gelovig ben ik opgegroeid en ben dat dan nog steeds. Kerkelijk niet meer (kerkgang en ik ga nooit meer naar een kerk, al die mensen zien me al aankomen
)maar ik geloof gewoon in God ofzo en meer dan dat ook echt niet. Die moet gewoon bestaan redenatie en daar kan ik niet omheen. Was er al dan van overtuigd in m'n jonge jaren. Zo is het leven eenmaal. En veranderen doe ik het niet. Jammergenoeg van: was ik maar normaal geboren. Dan had ik al een vrouw en een kind en was ik al aan het werk als zzper. Respect heb ik dan ook voor mannen die werken. Een genot om naar te kijken. Zelf lukt het me nooit om te werken zoals hun. Ik haal er teveel bij soort van. Mannen zijn simpeler. Die doen gewoon wat ze doen en klaar is Kees. Mij lukt dat immers niet. Nooit mogelijk geweest btw.
Maar vraag maar raak. Aangezien ik toch m'n verhaal hier gepost heb. Wilde eerst in andere fora m'n verhaal een beetje uit de doeken wikkelen maar dit lijkt me het juiste subforum. Ben nog de 30 niet gepasseerd. Hou het maar op 12 jaar plus 14 jaar zo moeten leven met de overtuiging: ik ben gewoon een man en ik moet niet zeiken gedoe in m'n hoofd. Een gokje dus
Aufwiedersehen
Ik hoef dan ook geen advies over hormonen en operaties. Dat ken ik al van a-z. Ook de mindere kanten van de daadwerkelijke transformatie (hormonengevoel gezeik uit balans zijn wat ik niet wil zijn) ik heb me al genoeg verdiept over heel dat 'genezingsproces' psychisch gesproken dan omdat ik weet dat een transgender van binnen gebroken is door dat kankerleven. En dat leed van binnen is op te lossen. Ik heb geen verdriet meer nog ervaar ik woede en boosheid.(soms, ideaal niet hele dagen of weken meer) Ik heb mezelf goed onder controle verkregen. En dat is geen flikker aan. Of wel. Ik ben dan snoei en snoeihard voor mezelf. Werken en hypotheek staan voorop en ik ga dan nooit en dan ook nooit m'n hypotheek opgeven. In de zin van: die wil ik zelf betalen. Een uitkering wil ik niet. Wel even gehad (4-5 weken) maar wat voelde dat ellendig aan. Blij ben ik als ik werk. Niet als ik me thuis zit op te freten. Moeilijk is het dan zeker maar tis beter dan dat thuiszitten goed of gezond schijnt te zijn. Daar geloof ik niet in. Niet dat ik zeg dat het niet heurt. Nee, ik ben altijd hard en streng voor mezelf geweest. En dat geef ik niet op. Werkt enkel voordelig in mijn situatie waar ik me in verkeer. Werk gaat mooi door en niemand weet op m'n werk dat ik een vrouw ben van binnen. Ideaal
mezelf kunnen zijn. En dat ontwikkel ik stukkie bij beetje. Niet teveel als een vrouw willen lopen. Hoe verdomd goed dat voelt xD ik zie die flikkers soms wel kijken. Geweldig
doe ik niet teveel. Soms probeer ik eff iets als 'vrouw' zijn. (Geeft ruimte aan m'n persoon en dat voelt echt goed aan) Beetje experimenteren en rotzooien in m'n gedrag, heerlijk
Maar goed ik ben een man van buiten en zo gedraag ik me ook. Zo ook op dit forum probeer ik dat zoveel mogelijk te doen. De andere kant van mezelf hou ik voor mezelf. Eff knop om en hard en streng zijn. Dan voel ik me weer een man. En die ben ik ook. Maar niet helemaal, dat ding daar kan ik niks mee en doe ik niks mee
Tis maar een buitenkant meer niet. Zo zie en zeg ik het vaak tegen mezelf. Niet om hooghartig te zijn maar ik weet dat ik een man en vrouw kan zijn. Maar vrouw volledig. Niet als man, kutleven heb ik dan.
Eventueel meer mensen hier op dit forum met een hersensplijting cq breinbreuk / breinspleet?
Als ik 1 oog blijvend sluit dat schijnt te werken. Tenminste. Dat denk ik. Beide ogen zijn in goede conditie vanaf de geboorte. Eentje niet. Die ziet wat minder door een ongeluk ofzo. Misschien een tip of whatever om te experimenteren? Lijkt me vreemd om 2 breinen te hebben. Totaal geen last van. Integendeel. Hij werkt als een tierelier grofgesproken. Heb er soms nog wel last van. Overwerken van binnen. Kon in het begin maar 4 uur wakker zijn. De rest moest ik slapen. Toen proberen om te buigen en nu volstaat 4-7 uur slaap. Meestal 7-8 en 4 in noodgeval qua werktijden.
[ Bericht 0% gewijzigd door Faz3D op 30-07-2017 15:24:45 ]