'Kunstcentrum Witte de With moet naam wijzigen'

quote:

Open letter to Witte de With
What does it mean for a white institution to do “critical work” under the moniker Witte de With, the name of a high-ranking colonial naval officer who worked for both the Dutch West India Company and the Dutch East India Company (VOC and WIC)? What does it mean to engage in “critical reflection on timely issues” (from Witte de With website) under that name—a name that conjures up a history of terror? What does it mean to validate, market, and circulate such a name? (Lees de rest bij Metropolis M.)

quote:

Kennisneming: Witte Corneliszoon de With
Ingegeven door de programmeurs en deelnemers van het project Cinema Olanda: Platform heeft Witte de With Center for Contemporary Art een onderzoek in gang gezet naar de naam van het instituut. Bij de oprichting in 1990 werd het vernoemd naar de straat en daarmee naar de bij koloniale uitbuiting betrokken Nederlandse admiraal Witte Corneliszoon de With (1599-1658). We zijn ons bewust geworden van een blinde vlek in onze geschiedenis als instituut, namelijk dat wij onder deze naam activiteiten ontplooien binnen een hedendaagse kunstpraktijk die een kritische houding vooropstelt. Het onder ogen zien van de implicaties hiervan is een uitdagend proces geweest. Er zijn nog altijd vele onopgeloste vragen en zelfreflectie en kritische zelfevaluatie blijft het devies. Processen als deze zijn van grote waarde voor het aanjagen van institutionele evolutie en onlosmakelijk verbonden met Cinema Olanda, het door ons gefaciliteerde project van kunstenaar Wendelien van Oldenborgh en curator Lucy Cotter, dat plaatsvindt in het verlengde van hun presentatie in het Nederlandse paviljoen op de 57ste biënnale van Venetië 2017. (...)

Gedurende het onderzoek is ook geopperd om het instituut een nieuwe naam te geven. Op dit moment geloven we dat een nieuwe naam een link naar het verleden uitwist die juist zichtbaarheid nodig heeft, we staan echter open voor verdere dialoog. Om te voldoen aan de verantwoordelijkheid van hedendaagse kunstinstellingen, onlosmakelijk verbonden met postkoloniale machtsstructuren in de Nederlandse maatschappij, willen we verdergaan met open vizier en met inachtneming van de roep om transparantie, om zo de structurele disbalans die wordt versterkt door de actuele institutionele praktijk te her-evalueren. Hoe deze inspanningen vormkrijgen zullen we spoedig delen. (Lees de rest bij WdW.)