R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo,
Ik ben 16 jaar en heb een goed leven, een redelijk stabiele thuis situatie en over het algemeen goede cijfers op school. Nou ben ik een behoorlijk gesloten persoon en zal nooit vertellen wanneer er iets dwars zit of me zorgen maak aan mijn vrienden en familie dus ik dacht ik kan vast online terecht:
bij mij is 4 jaar geleden ADD en ADHD vastgesteld en ik voelde me vroeger al altijd 'anders' dan mijn klasgenoten maar dit bevestigde het dan voor mij. NAtuurlijk schreven ze me Ritalin voor en dat hielp. Ik kon me beter concentreren maar stopte zonder dat ik het door had met praten en communiceren, met name in de klas. Ook stopte ik met eten en was op het randje van anorexia.
Ik stopte een tijdje met Ritalin en kwam weer aan tot een gezond gewicht. Toen ik naar de middelbare school ging was het allemaal harstikke spannend en ik kreeg veel nieuwe vrienden.
Ik ben toen nog twee keer verandert van school.
Nu zit ik in 4 vwo en heb het er super leuk en zit in een hele hechte vriendengroep maar toch voel ik me nooit thuis, er ontbreekt op elke school die ik heb gezeten iets. Wanneer dingen vanzelfsprekend of er routines ontstaan worden moet ik er iets spannends gebeuren.
Met dit spanning opzoeken heb ik veel last van tijdens uitgaan en dagelijks leven. Het heeft me in genoeg nare situaties gebracht met o.a mannen en drugs omdat ik me dan verveelde terwijl het eigenlijk harstikke gezellig avondje uit met mijn vriendinnen was. Het lijkt alsof ik nooit tevreden ben. Ik ben door mijn gedrag dat ik dus vertoon ook vrienden die dichtbij mij stonden kwijtgeraakt en gelukkig proberen mijn nieuwe vrienden me zo goed mogelijk te helpen maar ze zijn niet op de hoogte van alle dingen.
Ook ben ik mezelf sinds kort gaan slaan met riemen tot mijn rug rood en blauw is, waarom ik deze dingen doe heb ik ook geen idee van. Ik schaam me er ook te diep voor om er met iemand over te praten. Ook heb ik vaak lst van depersonalitatie en derealisatie en ben daarvooor al een keer naar de psycholoog geweest maar wilde daar eigenlijk niets loslaten.
Ik vind het heel moeilijk in te schatten of het een ADD/ADHD ding is of een puberteit ding is of het een echt probleem is.
Sorry voor het lange verhaal!
[ Bericht 4% gewijzigd door ISDEJO op 13-06-2017 18:00:26 ]
Ik ben 16 jaar en heb een goed leven, een redelijk stabiele thuis situatie en over het algemeen goede cijfers op school. Nou ben ik een behoorlijk gesloten persoon en zal nooit vertellen wanneer er iets dwars zit of me zorgen maak aan mijn vrienden en familie dus ik dacht ik kan vast online terecht:
bij mij is 4 jaar geleden ADD en ADHD vastgesteld en ik voelde me vroeger al altijd 'anders' dan mijn klasgenoten maar dit bevestigde het dan voor mij. NAtuurlijk schreven ze me Ritalin voor en dat hielp. Ik kon me beter concentreren maar stopte zonder dat ik het door had met praten en communiceren, met name in de klas. Ook stopte ik met eten en was op het randje van anorexia.
Ik stopte een tijdje met Ritalin en kwam weer aan tot een gezond gewicht. Toen ik naar de middelbare school ging was het allemaal harstikke spannend en ik kreeg veel nieuwe vrienden.
Ik ben toen nog twee keer verandert van school.
Nu zit ik in 4 vwo en heb het er super leuk en zit in een hele hechte vriendengroep maar toch voel ik me nooit thuis, er ontbreekt op elke school die ik heb gezeten iets. Wanneer dingen vanzelfsprekend of er routines ontstaan worden moet ik er iets spannends gebeuren.
Met dit spanning opzoeken heb ik veel last van tijdens uitgaan en dagelijks leven. Het heeft me in genoeg nare situaties gebracht met o.a mannen en drugs omdat ik me dan verveelde terwijl het eigenlijk harstikke gezellig avondje uit met mijn vriendinnen was. Het lijkt alsof ik nooit tevreden ben. Ik ben door mijn gedrag dat ik dus vertoon ook vrienden die dichtbij mij stonden kwijtgeraakt en gelukkig proberen mijn nieuwe vrienden me zo goed mogelijk te helpen maar ze zijn niet op de hoogte van alle dingen.
Ook ben ik mezelf sinds kort gaan slaan met riemen tot mijn rug rood en blauw is, waarom ik deze dingen doe heb ik ook geen idee van. Ik schaam me er ook te diep voor om er met iemand over te praten. Ook heb ik vaak lst van depersonalitatie en derealisatie en ben daarvooor al een keer naar de psycholoog geweest maar wilde daar eigenlijk niets loslaten.
Ik vind het heel moeilijk in te schatten of het een ADD/ADHD ding is of een puberteit ding is of het een echt probleem is.
Sorry voor het lange verhaal!
[ Bericht 4% gewijzigd door ISDEJO op 13-06-2017 18:00:26 ]
Klinkt heftig je verhaal, ik denk niet dat er iemand is die precies heeft meegemaakt wat jij meemaakt, maar ik kan je wel vertellen dat ik delen herken van je verhaal.
Ik heb zelf ook op 4 middelbare scholen gezeten (en 3 basisscholen, 14 keer verhuisd in jeugd), en dat risicogedrag met uitgaan, mannen en drugs herken ik wel van die leeftijd. De neiging om mezelf te 'straffen' had ik ook wel, maar heeft zich nooit in fysieke dingen bij mij geuit. Het voelde voor mij wel als voornamelijk een puberteitsdingetje, ik kreeg meer rust rond mijn 20ste.
Gezien ik geen diagnoses heb weet ik niet of deze het erger maken, of dat je er altijd laatste blijft houden.
Wanneer je er je zorgen over maakt, kan het nooit kwaad eens te praten met een ouder, huisarts of vertrouwenspersoon op school bijvoorbeeld.
Ik heb zelf ook op 4 middelbare scholen gezeten (en 3 basisscholen, 14 keer verhuisd in jeugd), en dat risicogedrag met uitgaan, mannen en drugs herken ik wel van die leeftijd. De neiging om mezelf te 'straffen' had ik ook wel, maar heeft zich nooit in fysieke dingen bij mij geuit. Het voelde voor mij wel als voornamelijk een puberteitsdingetje, ik kreeg meer rust rond mijn 20ste.
Gezien ik geen diagnoses heb weet ik niet of deze het erger maken, of dat je er altijd laatste blijft houden.
Wanneer je er je zorgen over maakt, kan het nooit kwaad eens te praten met een ouder, huisarts of vertrouwenspersoon op school bijvoorbeeld.
And the druids turn to stone...
Probeer het te relativeren. Jij hebt ADD. De een heeft maar één nier. De ander is homo. Een derde is extreem dik. Iedereen heeft wel iets waardoor hij of zij zich anders dan de rest voelt. Wees er open over en je zult zien dat lang niet iedereen je daarop beoordeelt.
Dat met dat slaan met die riem lijkt mij iets voor een psycholoog.
Dat met dat slaan met die riem lijkt mij iets voor een psycholoog.
Als je bij jezelf merkt dat je jezelf in de weg zit kan het denk ik nooit kwaad om hulp te vragen, of het nu door je levensfase komt of door iets anders
Het lijkt me voor jou ook niet fijn om dit wel bij jezelf te zien maar niet te kunnen stoppen
Je zou naar de huisarts kunnen gaan of een vertrouwenspersoon op school
Succes
Het lijkt me voor jou ook niet fijn om dit wel bij jezelf te zien maar niet te kunnen stoppen
Je zou naar de huisarts kunnen gaan of een vertrouwenspersoon op school
Succes
Nou dit gedrag heeft weinig met puberteit te maken, jezelf bont en blauw slaan is wel erg afwijkend gedrag en ik zou daar toch maar eens hulp voor zoelen.
Die thrillseeker-trekjes horen bij add/adhd dacht ik. Dat zou komen door een gebrek aan serotonine en dopamine. Op die manier probeert je die stofjes aan te maken.
Wellicht dat sporten zou kunnen helpen? Dan maak je ook dopamine aan.
Wellicht dat sporten zou kunnen helpen? Dan maak je ook dopamine aan.
I 'm not sure about an inner child, but I do have an inner idiot who surfaces every now and then.
Iets maakt je ongelukkig.
Persoonlijk vind ik wel dat er veel te snel "adhd" of iets soortgelijks qua label word geplakt op iemand en hop ja hoor meteen pilletjes.
Zo te lezen al voor je 16de, lekker gezond voor de hersens maar niet heus.
Iedereen is in de puberteit op zoek naar zijn of haar plekje in het leven, als ik het zo lees ging het pas anders nadat je gestopt was met die pillen, waarbij ik mij dan ga afvragen hoe het zou zijn geweest als je ze nooit had gehad. (wellicht minder concentratievermogen, nou ja wat een ramp he)
Maar zoals gezegd, ga dan sporten, hardlopen bijv. daar kom je vaak genoeg in die 'zone' terecht (als je jezelf pusht om zeg maar je afstand af te maken) waar je hersenen blijkbaar behoefte aan hebben.
Edit : voor de zelfmutilatie trekjes zou je wel hulp moeten zoeken, dat staat of kan los staan van adhd.
Persoonlijk vind ik wel dat er veel te snel "adhd" of iets soortgelijks qua label word geplakt op iemand en hop ja hoor meteen pilletjes.
Zo te lezen al voor je 16de, lekker gezond voor de hersens maar niet heus.
Iedereen is in de puberteit op zoek naar zijn of haar plekje in het leven, als ik het zo lees ging het pas anders nadat je gestopt was met die pillen, waarbij ik mij dan ga afvragen hoe het zou zijn geweest als je ze nooit had gehad. (wellicht minder concentratievermogen, nou ja wat een ramp he)
Maar zoals gezegd, ga dan sporten, hardlopen bijv. daar kom je vaak genoeg in die 'zone' terecht (als je jezelf pusht om zeg maar je afstand af te maken) waar je hersenen blijkbaar behoefte aan hebben.
Edit : voor de zelfmutilatie trekjes zou je wel hulp moeten zoeken, dat staat of kan los staan van adhd.
Het feit dat je dit hier plaatst, geeft wel aan dat het toch belangrijk is. Ik vind het erg jammer dat je schaamte ervaart om er over te praten. Ik kan me dat uit eigen ervaring op zich wel goed voorstellen, maar ik hoop dat je weet dat je er op de ene plek meer begrip voor zult krijgen dan de andere.
Zo zal een huisarts dat zeker kunnen en mocht je een doorverwezen worden naar een psycholoog, die ook. Het feit dat het gevoelens oproept en je tot destructief gedrag aanzet, is reden genoeg om over je schaamtegevoelens heen proberen te stappen. Hoe sneller je het aankaart en inzichten krijgt in waarom je iets doet, des te sneller je kan werken aan hoe je er beter mee om kan gaan en misschien met handvatten een voor jou betere invulling van je leven kan verkrijgen. Om hulp vragen wanneer je het nodig hebt, is geen zwaktebod.
Succes isdejo.
Zo zal een huisarts dat zeker kunnen en mocht je een doorverwezen worden naar een psycholoog, die ook. Het feit dat het gevoelens oproept en je tot destructief gedrag aanzet, is reden genoeg om over je schaamtegevoelens heen proberen te stappen. Hoe sneller je het aankaart en inzichten krijgt in waarom je iets doet, des te sneller je kan werken aan hoe je er beter mee om kan gaan en misschien met handvatten een voor jou betere invulling van je leven kan verkrijgen. Om hulp vragen wanneer je het nodig hebt, is geen zwaktebod.
Succes isdejo.
|
|
