alwaysbenice | dinsdag 6 juni 2017 @ 00:31 |
Theoretisch valt er ook genoeg over te zeggen, wetenschappelijke indicaties die duiden op een ziel: www.evidenceforthesoul.weebly.com Maar los van theorie en redenering is het direct te ervaren, heel gemakkelijk, en wel nu. Namelijk door het feit dat alles dat jij kan zien, je niet kan zijn. Jij ziet je lichaam. Jij voelt je lichaam. Er is dus iets diepers, iets wat dichterbij is, iets groters. edit: En het zelfde geldt voor al je gedachtes natuurlijk, die zie je ook. Stel het op de proef, door bijvoorbeeld je ogen dicht doet en je lichaam te observeren en voelen, je hoofd, je hart etc. En wat eigenaardig is, is dat wie jij dan wel bent totaal niet te vinden is. Er is gewoon niets waar je de vinger op kan leggen van wie jij bent, en er blijft dus ook niet echt iets van je over, behalve een erg goed gevoel van vrede. Dit compleet realiseren (en belichamen), is het doel van de oosterse religies zoals het boeddhisme, hindoeïsme, taoïsme en arguably van het christendom. Ik beoefen al een tijdje meditatie en dit onderzoeken, en ik had het al zo vaak gehoord, maar op de een of andere manier werd het laatst gewoon opeens wat duidelijker. En het is zo overduidelijk, zo simpel en overigens zo leuk en bevrijdend! Jij bent niet wat je kan zien! Of course! Wauw. Disclaimer, het (beginnen met het) ontdekken van het diepere gevoel van zijn kan nogal uitdagend zijn aangezien de bijna altijd geest veel gewent is constant van hot naar her te gaan en dus heel moeilijk stil kan blijven. Daarom wordt concentratie meditatie altijd aangeraden voor mensen om te beginnen, wat je ook al tot rust bent en wat op zichzelf no-self kan openbaren En het brengt onverwerkte emoties aan het licht, gepaard met de ego structuur die erom heen zat om die emoties te onderdrukken, dat kan confronterend en wat verwarrend zijn, want het leek alsof je die persoon was. En er zit vaak veel meer onderdrukt dan men vaak denkt. Ook kunnen existentiële angsten de kop opsteken, van negatieve conditionering over God, de leegte, het bestaan etc. Maar let er op dat dat dus slechts tijdelijke gedachten/gevoelens zijn die de diepere staat van zijn ziet, en de angsten zijn gebonden aan spanning in het lichaam (een soort trauma), wat dus niet de natuurlijke vrije staat voorstelt. [ Bericht 1% gewijzigd door alwaysbenice op 06-06-2017 23:03:51 ] | |
maffehenkie | dinsdag 6 juni 2017 @ 00:34 |
Niet mijn subforum maar interessante gedachte. Nieuw voor mij in ieder geval. Heb je nog iets van een linkje naar wat voor meditatietechniek precies ofzo? | |
alwaysbenice | dinsdag 6 juni 2017 @ 00:48 |
Ja, ik schreef dit vandaag toevallig. Het is allemaal heel simpel, het is vooral gewoon oefenen en ervaren.https://www.reddit.com/r/(...)_techniques/dihgl5i/ | |
brambrievenbus | dinsdag 6 juni 2017 @ 00:58 |
jouw bewijs is niet zo wijs | |
alwaysbenice | dinsdag 6 juni 2017 @ 01:16 |
Het werkt trouwens ook heel goed tegen fysieke pijn. Wat eerst een extreme aversie opbracht kan nu bekeken worden in rust, het is immers toch niet wie je bent, en dan stelt zo'n sensatie op eens niet meer zo veel voor. En het kan zelfs goed gebruikt worden om het lichaam bewust te observeren en dus de identificatie te verbreken. Overigens ter nuance is het misschien goed om te zeggen dat dit niet betekent dat je lichaam/geest er niet tot doen, 'omdat jij het niet bent', en wat met een beetje pech gebruikt wordt om onderdrukte emoties te blijven negeren. Jou individuele expressie is ook wat je bent, maar gelukkig ben je veel meer dan dat. | |
possetje | dinsdag 6 juni 2017 @ 01:44 |
sekte brainwash rap werkt alleen als guru knap is jij hebt geen profiel plaatje dus werkt niet | |
ems. | dinsdag 6 juni 2017 @ 13:47 |
Vreemde definitie van bewijs. | |
Vimbavimba | dinsdag 6 juni 2017 @ 19:42 |
ik heb geen leeftijd , geen lichaam. Ik heb alleen maar een persoonlijkheid | |
alwaysbenice | dinsdag 6 juni 2017 @ 23:01 |
Je hebt wel een lichaam, en ook een persoonlijkheid, die overigens niet anders is dan je lichaam. Maar dat ben je dus niet, want zoals je zegt, dat heb je. | |
Meneertje_flapdrol | woensdag 7 juni 2017 @ 02:11 |
Ik vind het nog niet helemaal overtuigend aangetoond met de voorbeelden die je hier noemt... Het idee dat je je lichaam bent, is sowieso een van de meest hardnekkige ideeën. We identificeren ons over het algemeen zeer sterk daarmee. Dat ben je niet zomaar even kwijt. Maar oefeningen gericht erop om dat te onderzoeken kunnen idd goed helpen lijkt me. Zelf vind ik het gedachte-experiment wel goed waarbij je je voorstelt dat je een been kwijt raakt: gaat daarmee een stukje van 'jou' verloren? En dan een arm eraf: is er iets verminderd aan 'jou'? En zo kun je al je lichaamsdelen wegdenken; al verlies je al je ledematen, 'jij' blijft gewoon bestaan. Dus jij bent inderdaad niet je lichaam. Toch wordt het natuurlijk wat lastiger als je je hersenen wegdenkt...of je hart. Toch wel moeilijk om te blijven bestaan dan. | |
alwaysbenice | woensdag 7 juni 2017 @ 03:02 |
Oh ja, dit process duurt wel jaren, en ik ben ook nog niet klaar. Er zit vaak ook echt bakken aan opgekropte emoties in mensen (uit de jonge kindertijd) dat tijd nodig heeft om allemaal verwerkt te worden. - Wat ik persoonlijk eigenlijk de beste ervaringsgerichte voorbeelden vind (dus los van wetenschappelijk bewijs) is dat je in diepe slaap ook nog bestaat. Het lijkt misschien niet zo, maar toch is er een subtiel gevoel wat je kan herinneren (en wat zelfs sterker kan worden, zelfs tot aan 'bewust' altijd de diepe slaap mee maken), en we vinden droomloze slaap ook allemaal lekker. | |
Kamina | woensdag 7 juni 2017 @ 10:35 |
https://en.m.wiktionary.org/wiki/persona | |
User8472 | donderdag 8 juni 2017 @ 13:01 |
Maar dan ga je je hersenen als 1 ding beschouwen wat een 'ik' zou zijn of voortbrengen. Maar als je de hersenen uit elkaar haalt, welke cellen bevat dan het volledige 'ik'? Geen enkele, het zijn meerdere cellen bij elkaar die een ik vormen, of iets wat meent dat er een ik is. Alleen met je hart voorbeeld kan ik niets, dat is gewoon een pomp. Tenzij je gelooft dat het de zetel is van je gevoelens en emoties enzo. Dan kun je net zo goed je lever er ook bij noemen, of welk ander orgaan. Boeddhisme stelt trouwens ook zo iets, dat een ik niet bestaat omdat het een samengesteld iets is (de 'skandha's'). Persoonlijk vind ik het idee van een ik alleen maar praktisch maar soms kan men er ook te ver mee gaan. | |
Meneertje_flapdrol | donderdag 8 juni 2017 @ 14:31 |
Nou ja, er is natuurlijk wel de ervaring van het zijn van een 'ik', een soort centraal punt waaraan de gevoelens en gedachtes en alles verschijnt. Het punt waar de 'ik-entiteit' als kern wordt ervaren is het gebied tussen de ogen zou ik zeggen. Of zijn we heel sterk geïdentificeerd met het zien van de ogen? Over die vraag breek ik nog wel eens mijn hoofd... Maar het ik als centrale waarnemer wordt ervaren ergens bij het oog-gebied in ieder geval naar mijn ervaring... Wat het hart betreft: niemand beschouwt het hart als orgaan als zetel van gevoelens en emoties. Het gaat dan meer om hartgebied. Concreter: dat gebied als energiecentrum (hartchakra) | |
alwaysbenice | donderdag 8 juni 2017 @ 15:57 |
Het punt van achter de ogen is een heel sterk punt van identificatie ja. Er wordt wel vaak gezegd dat in het hart gebied je bron ligt (in relatieve zin, in absolute zin besta je nergens/overal), in mijn ervaring merk ik ook steeds meer dat daar iets diepers ligt waar ik moeilijk bij kom, een soort subtiel zwart gat (niet in negatieve zin). | |
Meneertje_flapdrol | donderdag 8 juni 2017 @ 22:48 |
Ik zit volgens mij in een kundalini-proces al een tijdje. Ik ervaar dan ook ontzettend veel activiteit rondom dat gebied. Deze week (en zeker vandaag) is het ook weer erg aan het rommelen. Helaas vaak nogal beangstigend omdat het eng voelt om signalen in dat soort gebieden te voelen. | |
alwaysbenice | vrijdag 9 juni 2017 @ 02:00 |
Angst is altijd on-concreet, want wanneer het echt gezien wordt zie je de illusie ervan. Ik kan je aanraden om noting practice te doen, om even een goed onderscheid te kunnen zien tussen je gedachtes en je gevoelens, en negatieve gevoelens die zo maar op kunnen komen komen dus altijd van opgeslagen verkramping/trauma, dat zien kan de angst wellicht al wat verminderen, want dan zie je dat het vanuit je ego structuur komt en niet vanuit de werkelijkheid. Dus wat je doet, je mediteert of gebruikt het in je dagelijks leven en: - Wanneer er een (subtiele) gedachte opkomt label je dat in door te denken: 'gedachte' - Wanneer er een beeld op komt noem je dat als 'beeld' - Wanneer een gevoel je aandacht vraagt benoem je dat als 'gevoel' en voel je dat gericht voor een paar seconde. Wanneer er niks gebeurd voel je gewoon het niets/jezelf. | |
Kamina | vrijdag 9 juni 2017 @ 20:44 |
Volledig toelaten angst te voelen, met volle aandacht, en het verdwijnt snel. Blijf dit herhalen, en het zal vanzelf overgaan. Je leert het als het ware af. | |
EggsTC | zaterdag 10 juni 2017 @ 21:08 |
Het enige wat onwaar is in je verhaal is dit. Je kunt jezelf prima vinden, als je maar niet in je lichaam "zoekt". Zoeken uberhaupt brengt je verder weg van hetgeen dat je zoekt, je moet het ervaren, 100% concentratie | |
User8472 | zondag 11 juni 2017 @ 00:51 |
Het is een beetje zoals tijd: alles verandert continu, het is als een stroom. Maar kijkt men naar een klok dan kan men stellen dat er een enkel moment is. Net als een rivier kan men die wel blokkeren en van baan veranderen, of er een bassin van maken of vrij natuurlijk laten stromen. Met meditatie kun je dan obstakels verwijderen waardoor de stoffen die de rivier vervoert beter verspreid kunnen worden ipv zich op te hopen (waardoor verderop stoffen weer ontbreken). | |
bedachtzaam | zondag 11 juni 2017 @ 02:51 |
Ik zou het eerder de beleving van 'ik' noemen dat gestoeld is in het diepste van ons wezen, heel instinctief gaan we gevaar uit de weg of handelen we als dat moet zonder dat het denken ons remt. Intelligentie aan het werk naar mijn mening. | |
Kamina | zondag 11 juni 2017 @ 07:33 |
Dat hele 'ik' is het gevolg van een zelfbeschermingsmechanisme. Logischerwijs ben ie niet je lichaam, want je lichaam projecteert de illusie die wij 'ik' noemen. | |
bedachtzaam | zondag 11 juni 2017 @ 15:49 |
'Ik ben'. Ben jij? | |
Kamina | zondag 11 juni 2017 @ 15:58 |
Nee, het wordt. | |
bedachtzaam | zondag 11 juni 2017 @ 19:15 |
Wat het altijd al was. | |
Kamina | maandag 12 juni 2017 @ 00:25 |
Alles verandert continu. | |
bedachtzaam | maandag 12 juni 2017 @ 00:39 |
Klopt, echter lineair als de mens is, het verleden is onze toekomst. | |
Kamina | maandag 12 juni 2017 @ 06:28 |
Nee. Het heden is het enige moment dat ooit bestaan heeft en ooit zal bestaan. | |
bedachtzaam | maandag 12 juni 2017 @ 14:41 |
Wederom goed, hoe uit zich dat in de huidige wereld? | |
Kamina | maandag 12 juni 2017 @ 16:50 |
Als eeuwig achter de feiten aanlopen. | |
#ANONIEM | maandag 12 juni 2017 @ 17:23 |
Toen ik klein was had ik wel eens momenten dat ik ineens helemaal verbaasd kon zijn dat ik een lichaam had. Ik verwonderde me er echt over, alsof het voorheen niet zo was geweest. [ Bericht 5% gewijzigd door #ANONIEM op 12-06-2017 17:24:08 ] | |
bedachtzaam | maandag 12 juni 2017 @ 18:41 |
En wat zijn de feiten? | |
Kamina | maandag 12 juni 2017 @ 18:42 |
Dat wat is en was, minstens 1,8 seconden geleden, als ik het me goed herinner. | |
bedachtzaam | maandag 12 juni 2017 @ 19:00 |
Reactie in plaats van actie. Leven we toch een beetje in het verleden. | |
Kamina | maandag 12 juni 2017 @ 19:17 |
Eigenlijk leven we altijd een beetje in het verleden, maar het is het enige heden dat we ooit zullen kennen. Dus daar doen we het maar mee. En alles is actie en reactie, daar is niet aan te ontkomen. Maar dat willen we ook eigenlijk niet. | |
Meneertje_flapdrol | maandag 12 juni 2017 @ 22:51 |
Ja wellicht idd. Het kan een oefening zijn. Leer er ook wel steeds meer mee omgaan doordat ik toch wel steeds meer erop durf te vertrouwen dat het met dat ontluikende energieproces te maken heeft en derhalve dus niet levensgevaarlijk. Maar soms slaat dan toch de twijfel toe. ABN, ook thnx! | |
Meneertje_flapdrol | maandag 12 juni 2017 @ 22:54 |
Tot die ontdekking ben ik zelf ook gekomen in meditatie. Het ego is idd een zelfbeschermingsmechanisme. Om die reden dus ook iets met een functie waar best dankbaar gebruik van gemaakt mag worden..... Het probleem alleen is vaak dat het voor ons als hét zelf voelt. De meeste mensen denken dat dat is wie ze zijn, met alle gevolgen van dien. Het zelfbeschermingsmechanisme leeft ons i.p.v. andersom. En dáár valt dus een hele grote winst te behalen. | |
bedachtzaam | dinsdag 13 juni 2017 @ 00:39 |
Toch even een kanttekening plaatsen, de beleving van 'ik' is anders dan het denkbeeldige ego ofwel persoonlijkheid. Ook jij spring instinctief opzij wanneer een auto op je af rijdt, of vlucht wanneer dat moet zonder dat het denken je in de weg zit. Dat 'ik' is intelligentie die elk wezen (mens/dier) bezielt, volledig natuurlijk. | |
max555 | vrijdag 30 juni 2017 @ 20:09 |
Ik ben niet mijn lichaam. Ik ben het niet die het eten verteert, dat is de taak van het lichaam. Ik ben het niet die het hart laat kloppen, dat is de taak van het lichaam. Ik ben het niet die adem, dat is de taak van het lichaam. Ik ben het niet die lig, zit of sta, dat is de taak van het lichaam. Ik ben het dus ook niet die denk, dat is de taak van het lichaam (brein/verstand). Dit zijn gedachten die zwart op wit zijn geschreven. Ik ben het dus niet die dit bedacht en geschreven heb, dat was de taak van het lichaam . Als ik het niet ben wie is het dan die dit bedacht en geschreven heeft? Het leven is 1 grote mindfuck van het brein/denken. Het gaat er alleen maar om hoe de mindfuck ervaren zal worden. Of is dit ook weer 1 grote mindfuck? | |
alwaysbenice | vrijdag 30 juni 2017 @ 20:28 |
Ik vind het leven ook wel heel raar maar inderdaad het gaat er alleen om hoe jij het ervaart. Verder kan je alleen maar zeggen dat 'het is', al het anderen is al te veel, elk woord eigenlijk al, waarom zou je er ook iets over moeten zeggen? Daarom spreken verlichte mensen ook zo hoog over stilte, zodat het kinderlijk innerlijk geluk gevonden kan worden, dat we slechts vergeten waren. | |
max555 | vrijdag 30 juni 2017 @ 20:45 |
Jij vindt het leven dus raar. Is dat dan wie jij ben, dat jij diegene bent die de wereld raar vindt? Betekent dat dan dat jij over jezelf vindt dat jij niet 'raar' bent? De wereld is in de war maar jij niet, of zo iets? Zoals jij zegt, "het is wat het is, hoe kan het dan raar zijn? Of word je dan in de maling genomen en is de wereld helemaal niet raar en is het slechts je innerlijke projecie op de wereld? | |
alwaysbenice | vrijdag 30 juni 2017 @ 21:34 |
¯\_(ツ)_/¯ | |
max555 | vrijdag 30 juni 2017 @ 21:46 |
Grappig van je om je antwoord in beeldspraak te geven maar hij klopt niet met wat je eerder verteld heb of ben je in die korte tijd van mening veranderd? (met betrekking tot dat jij de wereld raar vindt) [ Bericht 14% gewijzigd door max555 op 30-06-2017 21:52:06 ] | |
alwaysbenice | vrijdag 30 juni 2017 @ 21:53 |
Dat ik het raar vind is een menselijke projectie, maar ik vind t wel raar dat dat een menselijke projectie is [ Bericht 5% gewijzigd door alwaysbenice op 01-07-2017 12:15:48 ] | |
max555 | vrijdag 30 juni 2017 @ 22:19 |
Het is idd menselijk want dat is wat mensen doen, maar dat is toch niet raar? Dat is dan toch iets wat bij het mens zijn hoort? Dan zou het zo kunnen zijn dat jij je zelf misschien raar vind dat jij menselijke eigenschappen hebt. Even terug gaan naar je eerdere uitspraak 'ik vind de wereld raar', Als dat de projectie zou zijn dan kan je het ook omdraaien naar de gedachten dat jij het 'raar' vindt van jezelf als mens dat jij menselijke eigenschappen hebt. Dat jij dat 'raar' vindt dat zijn dus jouw gedachten over jou, dus jij ben je denken en het denken is een taak van het lichaam. (brein/denken) Ben jij dan in dat opzicht wel je lichaam? | |
max555 | vrijdag 30 juni 2017 @ 22:46 |
Mijn gedachten hier over, Als je het over het IK hebt dan kan dat IK zich zelf niet zien. Misschien is dat wel de reden waarom het IK alles naar buiten toe zal projecteren anders kan het zich zelf niet waarnemen, niet identificeren. Het IK wil wel heel graag bewijs krijgen dat hij bestaat en volgens mij kan dat alleen maar met projectie. Zonder projectie, wat bestaat uit het verhaal wat je gedachten over bijvoorbeeld jezelf of over iets of iemand anders heeft gemaakt, kan het IK geeneens bestaan. Maar het kan ook net zo goed mindfuck zijn, dus hang me er niet aan op | |
alwaysbenice | vrijdag 30 juni 2017 @ 23:29 |
Het oneindige, de 'no-self' zoals de boeddhisten dat noemen, de non-dualiteit, heeft inderdaad projectie nodig om zichzelf te kunnen ervaren. Zonder dualiteit geen non-dualiteit. Maar je kan wel het pure IK ervaren in diepe meditatie/stilte, wat ervaren wordt als perfectie, ultieme rust, bliss, nirvana. | |
max555 | zaterdag 1 juli 2017 @ 00:04 |
Geen dualiteit maar vrede. Een mens zonder mening is een mens die leeft in vrede. Probeer alleen maar eens in deze maatschappij te leven zonder een mening. Mensen kunnen vaak naar je mening vragen of vinden dat je altijd een mening moet hebben over alles en iedereen omdat ze je dan pas kunnen zien. Maar het enige wat ze kunnen zien zijn hun eigen gedachten over de mening van de ander. En dat is dan wie je bent voor een ander. En die gedachten/mening die ze daarover hebben kan best 'vijandig' zijn waardoor de ander gezien wordt als een 'vijand' met alle negatieve emoties die daarbij horen en dat is dan wat de 'vijand' doet. De 'vijand' is alleen dichterbij, alleen heeft die hun er van overtuigd dat de ander de 'vijand' is. Hoe kan er innerlijke vrede zijn als de gedachten vijandig zijn? | |
Kamina | zaterdag 1 juli 2017 @ 02:07 |
Bill Murray danst altijd in het midden. | |
Meneertje_flapdrol | zaterdag 1 juli 2017 @ 13:54 |
Mooi omschreven! Helemaal waar... Het is al een hele bevrijding je te realiseren dat het allemaal maar tijdelijke bewegingen zijn, die uiteindelijk weer weg-ebben. Soms kun je als mens, je bijvoorbeeld druk maken over je sociale positie. Vroeger kon ik mij hier ook behoorlijk druk over maken, en soms nog wel eens. Dat de meningen van anderen je ineens behoorlijk veel kunnen doen. Een voorbeeld is bijvoorbeeld je sociaal-maatschappelijke positie. Of je wel iets voorstelt. Of je met je baan en je opleiding, je arbeidsverleden, of wat dan ook, niet 'kansloos' bent. Of je wel voldoet aan verwachtingen. Of, vul zelf maar een voorbeeld in waar je je vanuit je ego-ik-identificatie erg druk om kan maken. Uiteindelijk zijn het allemaal ingebeelde zorgen. Alleen JIJ maakt zich er op een zeker moment werkelijk druk om. De bedachte anderen in je hoofd op dat moment 'met hun meningen', zijn helemaal niet met jou bezig. Die zijn met zichzelf bezig, met weer hun eigen persoonlijke, een-persoons-privézorgen. Zo is ieder mens altijd bezig met de zorgen van zijn eigen privé-gedachtegeest. En soms verenigen mensen zich wel eens daarin. Zeker wanneer men met elkaar is. En dan bevestigen we elkaars zorgen en angsten, en wrijven die er nog eens lekker in (of proberen die weg te nemen natuurlijk bij elkaar). Zo houden we dat in stand, die ego-realiteit. Maar uiteindelijk ebben al die momenten weer weg. De energie die in een moment van de tijd even in geconcentreerde energie samenkwam, valt weer uit elkaar, alsof er nooit iets gebeurt is. Ja dat ten volle realiseren, geeft een grote vrijheid. De fout van de menselijke denkgeest is voortdurend dat wat hij op een moment in de tijd waarneemt, aan te nemen voor een permanent verschijnsel met een eeuwige, vaste waarheid. Dat is dus niet zo. Alles is ontzettend relatief en valt uiteindelijk na elke samenvloeiing weer net zo hard uitelkaar. Het bestaat dan niet meer. Eigenlijk heeft het nooit bestaan. Dat dacht je alleen maar. Dat is de mindfuck... eens je dat gaat zien, wordt het leven zo veel makkelijker. Al waar we ons druk over maken, wordt gemaakt door onze eigen geest! | |
max555 | zaterdag 1 juli 2017 @ 14:36 |
Het ego-denken zal dat inderdaad allemaal zelf gaan creëeren. Het is zeg maar een illusie die in zo'n moment aangenomen wordt als werkelijkheid. Dat is waar we dan eigenlijk op reageren, niet op dat wat er gebeurd is. En ook al kan zo'n moment weg ebben zoals jij zegt, er blijft altijd wel iets achter wat weer naar boven kan komen in een volgend moment. We zullen er net zolang mee geconfronteerd worden tot dat we het geleerd hebben en bewust zijn geworden. Ego-denken kan volgens mij niet leven in bewustzijn vandaar dat het altijd met de dood wordt bedreigt. Een denkbeeldige dood wel te verstaan want om dood te kunnen gaan moet het eerst geboren zijn en een ego is niet geboren dus kan het ook niet dood gaan. Dat is nog eens een mindfuck!!! | |
Meneertje_flapdrol | maandag 3 juli 2017 @ 23:07 |
Dát is idd waar we op reageren! En idd, tuurlijk blijft er wat achter; het geheugen vangt een hoop op, en verdraait 't bovendien allemaal heerlijk | |
_I | dinsdag 4 juli 2017 @ 07:49 |
Je maag verteert je eten en de bacteriën in je darmen doen de rest, gaat geheel vanzelf. Maar als jij besluit om alleen nog maar red bull te drinken en rijstwafels te eten, zal je "ik" veranderen. Je hart klopt autonoom, maar als jij ziek wordt en je hart slaat 120 x per minuut, zal je "ik" veranderen. Je ademt zonder er bij na te denken, maar als je geforceerd zou gaan hyperventileren, gaat je "ik" ook in een hogere versnelling. Probeer jij maar eens ijzig kalm over te komen, als je hart overuren draait, of als je feromonenreceptoren een aantrekkelijk persoon hebben gesignaleerd. Vraag maar eens aan anderen of je "ik" nog hetzelfde is na 2 flessen wijn. Je bent dus in grote mate je lichaam! Je merkt het alleen pas als je lichaam niet meer is wat je nu voor vanzelfsprekend acht. Je lichaam houdt ook alle pijn en verdriet vast, die voor een grote mate bepalen hoe jij de wereld waarneemt. Zou juist eerder zeggen dat je lichaam, maar ook de bacteriën die je darmen koloniseren, de adem die je tot je neemt, de kwaliteit van je voedsel, de energie van je omgeving en de mensen waar je mee om gaat in totaliteit bepalen wie je bent. Je moet al redelijk verlicht zijn om boven al deze zaken uit te stijgen, wat niet gaat lukken zonder lichaam. Kortom, het is niet te bewijzen dat je niet je lichaam bent. | |
_I | dinsdag 4 juli 2017 @ 08:04 |
Een staat van verlichting is soms sneller te bereiken door te vasten, je adem te controleren, het OM geluid te maken of je te focussen op de sri yantra. Allemaal zaken die je met je lichaam onderneemt, om je hoofd in een staat van verlichting te brengen. Het lichaam is dus ook hier weer een cruciaal onderdeel. | |
Cockwhale | woensdag 5 juli 2017 @ 13:30 |
Wishful thinking, assumptions and ignorance. The mother of all fuckups. | |
max555 | vrijdag 7 juli 2017 @ 16:31 |
Ik begrijp wel wat je bedoeld want lichaam en geest zijn verbonden en reageren op elkaar. Hoe ik het bedoel is, dat als ik het bewustzijn ben wat alleen maar een waarnemer is die iets heeft waargenomen dan kan ik in zo'n geval dus niet datgene zijn wat waargenomen is door het (ik)bewustzijn. Als voorbeeld: je kijkt in de spiegel en dan zie je het lichaam van de waarnemer, de waarnemer zelf zie je niet. | |
_I | vrijdag 7 juli 2017 @ 16:51 |
Volg je niet helemaal. Waarom is het een een logisch gevolg van het ander? En in de spiegel zie je niet slechts het lichaam, je ziet een belangrijk deel van de waarnemer. Je neemt niet waar met je bewustzijn, maar met je zintuigen, waar je huid een onderdeel van is. Je kan inderdaad niet het ego zien, maar wel delen van de ik. | |
max555 | vrijdag 7 juli 2017 @ 17:24 |
Zoals ik het zie zijn de zintuigen een onderdeel van het lichaam die dingen op kan vangen zoals een aanraking, geluid, beweging, warmte, kou, vochtigheid, je zicht vermogen, enz. Die signalen worden door gegeven zodat het (ik)bewustzijn het kan zien en/of ervaren. Het zijn bijvoorbeeld ook niet de ogen die iets zien/waarnemen, want als je s' nachts aan het dromen ben dan kan je van alles zien in je droom terwijl je daarbij niet je ogen gebruikt. Je zintuigen kunnen ook iets waarnemen terwijl jij zelf er geeneens bewust van bent. | |
_I | vrijdag 7 juli 2017 @ 17:42 |
Je lichaam neemt vele malen meer waar, dan jij je bewust bent. Ja, je kan in je slaap fragmenten zien, maar niet het nu, alleen een projectie van eerdere waarnemingen. Maar hiermee zeg je toch dat je je lichaam wel bent!? Je bewustzijn kan namelijk alleen bevatten wat je zintuigen waarnemen, ze nemen zelfs veel meer waar dan jij je bewust bent, zoals je zelf zegt. | |
max555 | vrijdag 7 juli 2017 @ 17:55 |
Zolang we niet bewust zijn is alles een projectie van het denken, dus ook het (ik) ego Oke, dus volgens jou ben je wel je lichaam. Wat als je door een ongeluk een been verliest? Dan ben jij toch nog steeds jij, met één been. Als je vervolgens bij een ongeluk je andere been ook nog verliest dan ben jij toch nog steeds jij. Het is alleen de vraag wat je denken aan jou gaat vertellen over wie jij ben zonder benen. Maar dat is het ego en niet het (ik)bewustzijn. Dus kijk uit met wat je gelooft in wat je denken allemaal gaat vertellen over wie je ben zonder benen, je zou ook daarvan weleens het slachtoffer kunnen worden. | |
_I | vrijdag 7 juli 2017 @ 18:11 |
Je benen zijn onderdelen om je te verplaatsen, ze zijn niet essentieel bij het tot stand komen van het ik. Als ik je hart, lever, nieren, hersenen of darmen verwijder, blijft er van ik niets meer over. Kijk uit met non-essentiele onderdelen onder dezelfde noemer te scharen als de essentiele. Overigens is er vorig jaar een nier verwijderd, omdat deze helemaal vertumord was. Dit voelde ik, omdat mijn ik significant aan het veranderen was, waardoor ik wist dat er iets mis moest zijn met mijn lichaam. Het werkt twee kanten op. | |
max555 | vrijdag 7 juli 2017 @ 19:55 |
Dat zal best moeilijk geweest zijn voor je en ik hoop voor jou dat het ondertussen goed met je gaat. Het zou kunnen zijn en ik zeg hiermee niet dat het zo is, dat je daar door misschien bewuster bent geworden van jezelf. Jij ben het bewustzijn dat bewust geworden is dat er iets mis was met het lichaam maar jij ben niet je nier of die zieke tumor in de nier. En die bewust wording heeft misschien de verandering gebracht die je in je zelf heb geconstateerd. Het bewustzijn wist het al dat er iets mis was met het lichaam en heeft seintjes gegeven waar je gelukkig naar geluisterd hebt. Er zijn namelijk genoeg mensen die meer zorg hebben voor bijvoorbeeld hun auto dan voor hun eigen lichaam. | |
_I | vrijdag 7 juli 2017 @ 20:00 |
Ow ja, gaat prima, thanks. Ik was niet mijn nier, maar de ziekte trok wel zijn wissel op mijn energieniveau, waardoor mijn waarnemingen (en daarmee mijn (re)acties) vertroebelden. Het onderbewustzijn wist het, dat gaf het door aan het bewustzijn. Allemaal onderdeel van het lichaam. Als je morgen een stalen pijp door je hoofd krijgt, kan het zomaar zijn dat je ineens niets meer kan onthouden, maar wel prachtig piano kan spelen. Ik snap waar je heen wilt, maar je krijgt mij niet mee. De leus dat je lichaam je tempel is, is er niet voor niets. | |
max555 | vrijdag 7 juli 2017 @ 20:20 |
Helemaal mee eens dat je lichaam je tempel is. Het is het huisje waar je in woont. Het is een gebruiksvoorwerp wat net als alle anderen gebruiksvoorwerpen onderhevig is aan slijtage. Het is dus zaak om alles met de mogelijkheden die je heb zo goed mogelijk te onderhouden. En nog even ter vergelijking en dan laat ik het er bij, er zijn genoeg mensen die zich helemaal hebben geïndentificeerd met het huis waar ze in wonen en met al hun bezittingen die ze door de jaren heen verzameld hebben. Maar ook dat is niet wie je bent. Zelfs de dood kan ook zo iets laten zien. Bij de dood wordt namelijk ook alles van je afgenomen wie je niet bent en daar hoort het lichaam ook bij. | |
_I | vrijdag 7 juli 2017 @ 20:26 |
Een huis kan ik verlaten, mijn lichaam niet. Ik weet wat het is om verlicht te zijn en los te zijn van alle aardse angsten, je niet langer te identificeren met je pijnen en herinneringen. Juist toen merkte ik dat mijn lichaam één grote zender/ontvanger is, de ware ik en dat de zelf die ik altijd als ik bestempelde, niet meer was dan een illusie. Als je op een juiste manier gebruik weet te maken van het gereedschap dat je lichaam is, zal het je tot grote hoogtes brengen. Het is alleen niet optioneel.. Echt niet. | |
Meneertje_flapdrol | zaterdag 8 juli 2017 @ 00:45 |
| |
Meneertje_flapdrol | zaterdag 8 juli 2017 @ 00:55 |
Daarbij zijn we ook gewoon energie in een bepaalde vorm gegoten (wat per definitie tijdelijk is). Maar zelfs nu, in je menselijke gedaante, zijn delen voor jou onzichtbaar. Maar ze zijn er wel degelijk, wat kan worden gezien aan hun effecten. Je maakt deel uit van een samenspel van gammastralen, röntchenstralen, ultraviolet licht, microgolven, radiogolven, zichtbaar licht, een auraveld, een morfologisch veld etc. etc. Die velden doorstralen lichaam en geest. En ze zijn ook buiten je fysieke lichaam naadloos met je verbonden. Er is geen eens een scheiding tussen jou en Dat. Het lichaams-zijn neemt maar een klein stukje in van dit hele geheel m.i. [ Bericht 1% gewijzigd door Meneertje_flapdrol op 08-07-2017 01:06:40 ] | |
_I | zaterdag 8 juli 2017 @ 06:26 |
Het moment dat je beseft dat alles vibratie/geluid(golven) is (zijn). OM.. |