Spreken over gay zijn met ouders

Ja klote situatie lijkt me. Of je vertelt het gewoon duidelijk als mensen ernaar vragen nog een (paar) keer en zit tijdelijk op de blaren. Of je vermijdt het contact nog wat extra en laat je familie extra los. Dat is niet echt een tip misschien maar ja. Als ik in die situatie zou zitten zou ik melden dat ik homo ben een keer en als de reacties te erg zijn dan zou ik zelf ook niet echt het nut inzien van contact met mijn familie.. Maar ja voor sommige mensen is familie belangrijk ongeacht hoe ze zijn.

Zou je willen dat het anders was dan? Hoe zou je willen dat het was? Zou je graag openlijk erover willen praten met hen of hou je het zelf ook liever bij jezelf?

Kom je uit een conservatieve familie? Religieus ook? Of is het dat ook niet?

Waarom kunnen mensen in Nederland dit soort dingen niet goed communiceren?

Als ik gay was had ik dit makkelijk bespreekbaar kunnen maken. Je moet vooral niet te gevoelig zijn voor de meningen van anderen.

Dit soort 'spanningen' zijn vaak eenvoudigweg op te lossen door er wat grappen tegenaan te gooien die het ijs breken!

Zeg eens wat vaker als de tv op staat en loopt er lekkere kerel in beeld voorbij: 'wát een lekker ding!!'. Of zeg eens voor de grap tegen je ma: 'mam, je moet het ook echt eens met een vrouw doen!!' of zeg gewoon eens spontaan iets als: 'ik heb toch ineens zo een zin om iemand te pijpen'.
Op die manier leren ze eraan wennen. En zeker als je ze aan het lachen krijgt, breekt dat heerlijk het ijs. Niets dodelijker in deze situaties dan de ernst in stand houden...

quote:

Op maandag 17 april 2017 19:18 schreef Roberta_J het volgende:
Dit soort 'spanningen' zijn vaak eenvoudigweg op te lossen door er wat grappen tegenaan te gooien die het ijs breken!

of zeg gewoon eens spontaan iets als: 'ik heb toch ineens zo een zin om iemand te pijpen'.
Op die manier leren ze eraan wennen.

Dit is niet eens grappig en al smerig als je dochter het zou zeggen

quote:

Op maandag 17 april 2017 19:18 schreef Roberta_J het volgende:
Dit soort 'spanningen' zijn vaak eenvoudigweg op te lossen door er wat grappen tegenaan te gooien die het ijs breken!

Zeg eens wat vaker als de tv op staat en loopt er lekkere kerel in beeld voorbij: 'wát een lekker ding!!'. Of zeg eens voor de grap tegen je ma: 'mam, je moet het ook echt eens met een vrouw doen!!' of zeg gewoon eens spontaan iets als: 'ik heb toch ineens zo een zin om iemand te pijpen'.
Op die manier leren ze eraan wennen. En zeker als je ze aan het lachen krijgt, breekt dat heerlijk het ijs. Niets dodelijker in deze situaties dan de ernst in stand houden...

Het lijkt erop dat schaamte en/of kwetsbaarheid misschien een belangrijke rol spelen.

Ik weet niet hoe comfortabel je op dit moment zelf bent met je geaardheid, heb je het zelf 'geaccepteerd'?

Ik heb zelf in het verleden geworsteld met iets wat in mijn beleving zeer zeer schaamtevol was, door niet gerelateerde omstandigheden ben ik in een situatie terecht gekomen waarin ik emotioneel gedwongen werd om te gaan praten, ook over mijn schaamtevolle 'geheim'. De eerste keer dat ik het met iemand besprak zakte ik haast door de grond, de schaamte was intens, maar de reactie van de luisterende partij stond in geen verhouding tot de afkeurende reactie die ik in mijn beleving had voorgesteld.

Uiteindelijk is het een paar keer in therapie kort ter sprake gekomen en toen der tijd de moed verzameld om het mijn ouders te vertellen, wat de situatie nog wranger maakte was dat mijn ouders tussen neus en lippen door zich negatief hadden uitgelaten over het onderwerp, niet wetende dat ik ermee worstelde.

M'n ouders waren tegen mijn verwachting in accepterend over de situatie en dit was een grote opluchting. De tijd erna merkte ik dat ze moeite hadden om erover te praten, niet omdat ze zich voor me schaamde, maar omdat ze niet goed wisten hoe ze ermee om moesten gaan omdat het juist voor mij gevoelig lag en ze me niet wilde confronteren en mijn ruimte respecteerden totdat ik er klaar voor was om het zelf meer te bespreken.

Wat ik wil zeggen is dat alle partijen zich wellicht passief opstellen omdat niemand weet welke kaarten er eigenlijk op tafel liggen, het vereist kracht en moed om je kwetsbaar op te stellen en het onderwerp zelf aan te snijden als je niet weet hoe het bij anderen valt en wat de reacties zijn. Misschien is het wrange punt geen schaamte maar simpelweg kwetsbaarheid.

Misschien is het een idee je ouders en broers eens apart te nemen en hun mening te vragen over homoseksualiteit, zodat je voor jezelf weet hoe ze erover denken (dit zal waarschijnlijk meevallen) waardoor je weet hoe de meningen zijn verdeeld waardoor gerelateerde onderwerpen voor jou meer bespreekbaar worden.

Waarom neem je niet je moeder apart en stel je haar de vraag die je hier ons stelt: Mam, ik ben een beetje onzeker over de situatie thuis wat betreft mijn geaardheid, weet jij misschien hoe ik er het beste mee om kan gaan met pap en m'n broers, vind je dat ik dingen zoals relaties en toekomstplannen moet en kan bespreken thuis?

Mocht je het idee hebben dat je eigen schaamte over het onderwerp een dominate rol speelt dan is praten en het bespreekbaar maken de weg om de schaamte te doorbreken. Begin het te bespreken met een goede vriend of vriendin die je vertrouwt en bespreek gerelateerde onderwerpen zodat je er zelf comfortabeler bij wordt, je homoseksuele geaardheid is helemaal niets om je voor te schamen, al is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan vanaf de zijlijn.

quote:

Op maandag 17 april 2017 19:34 schreef SFProphecy het volgende:
Het lijkt erop dat schaamte en/of kwetsbaarheid misschien een belangrijke rol spelen.

Ik weet niet hoe comfortabel je op dit moment zelf bent met je geaardheid, heb je het zelf 'geaccepteerd'?

Ik heb zelf in het verleden geworsteld met iets wat in mijn beleving zeer zeer schaamtevol was, door niet gerelateerde omstandigheden ben ik in een situatie terecht gekomen waarin ik emotioneel gedwongen werd om te gaan praten, ook over mijn schaamtevolle 'geheim'. De eerste keer dat ik het met iemand besprak zakte ik haast door de grond, de schaamte was intens, maar de reactie van de luisterende partij stond in geen verhouding tot de afkeurende reactie die ik in mijn beleving had voorgesteld.

Uiteindelijk is het een paar keer in therapie kort ter sprake gekomen en toen der tijd de moed verzameld om het mijn ouders te vertellen, wat de situatie nog wranger maakte was dat mijn ouders tussen neus en lippen door zich negatief hadden uitgelaten over het onderwerp, niet wetende dat ik ermee worstelde.

M'n ouders waren tegen mijn verwachting in accepterend over de situatie en dit was een grote opluchting. De tijd erna merkte ik dat ze moeite hadden om erover te praten, niet omdat ze zich voor me schaamde, maar omdat ze niet goed wisten hoe ze ermee om moesten gaan omdat het juist voor mij gevoelig lag en ze me niet wilde confronteren en mijn ruimte respecteerden totdat ik er klaar voor was om het zelf meer te bespreken.

Wat ik wil zeggen is dat alle partijen zich wellicht passief opstellen omdat niemand weet welke kaarten er eigenlijk op tafel liggen, het vereist kracht en moed om je kwetsbaar op te stellen en het onderwerp zelf aan te snijden als je niet weet hoe het bij anderen valt en wat de reacties zijn. Misschien is het wrange punt geen schaamte maar simpelweg kwetsbaarheid.

Misschien is het een idee je ouders en broers eens apart te nemen en hun mening te vragen over homoseksualiteit, zodat je voor jezelf weet hoe ze erover denken (dit zal waarschijnlijk meevallen) waardoor je weet hoe de meningen zijn verdeeld waardoor gerelateerde onderwerpen voor jou meer bespreekbaar worden.

Waarom neem je niet je moeder apart en stel je haar de vraag die je hier ons stelt: Mam, ik ben een beetje onzeker over de situatie thuis wat betreft mijn geaardheid, weet jij misschien hoe ik er het beste mee om kan gaan met pap en m'n broers, vind je dat ik dingen zoals relaties en toekomstplannen moet en kan bespreken thuis?

Mocht je het idee hebben dat je eigen schaamte over het onderwerp een dominate rol speelt dan is praten en het bespreekbaar maken de weg om de schaamte te doorbreken. Begin het te bespreken met een goede vriend of vriendin die je vertrouwt en bespreek gerelateerde onderwerpen zodat je er zelf comfortabeler bij wordt, je homoseksuele geaardheid is helemaal niets om je voor te schamen, al is dat natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan vanaf de zijlijn.

Jij bent mijn nieuwe favoriete user. 👍🏿

quote:

Op maandag 17 april 2017 19:39 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Jij bent mijn nieuwe favoriete user. 👍🏿

Thanks, wie heb ik van de troon gestoten?

quote:

Op dinsdag 18 april 2017 18:20 schreef SFProphecy het volgende:

[..]

Thanks, wie heb ik van de troon gestoten?

Ik ga geen namen noemen.

Zou me zeker niet langer verstoppen om het onderwerp maar te mijden. Er is niets om je voor te schamen, of om jezelf contact voor te onthouden.

Geef gewoon antwoord op de vraag die gesteld wordt, zonder te forceren. Op de vraag of je kinderen wil kan je best antwoord geven zonder het woord "vriend" in de zin te gebruiken, ook op de vraag waar je over 5 jaar woont kan dit prima, of op de vraag of je een relatie wil.

Je hoeft ook tegenover niemand meer uit de kast te komen, bij de rest is het slechts een formaliteit die wel opgepikt wordt als je antwoord geeft op de vraag waarom je geen vriendin hebt, of welke vrouw je leuk vindt.

En als jij wilt praten over jezelf, of je hommo-zijn, gewoon doen. Het went vanzelf. Voor beide partijen.

Het ook heel lastig voor ouders om te horen dat je op FOK! zit.

quote:

Op dinsdag 18 april 2017 18:30 schreef Craptacular het volgende:
Het ook heel lastig voor ouders om te horen dat je op FOK! zit.

Voor je het weet is het erfelijk. Das een awkward gesprek.

Goed om te horen dat je er comfortabel mee bent.

quote:

Heb natuurlijk ook wel 10 jaar gezien hoe homo zijn het allerergste was wat je kon zijn, gezien hoe ze met messen werden bedreigd etc. Dus als kind was mijn allergrootste angst om homo te zijn

Misschien ben je ondanks dat je zelf je homoseksuele geaardheid hebt geaccepteerd nogsteeds een beetje angstig voor de reacties van anderen wat betreft homoseksualiteit.

quote:

Ook omdat ik dat het gevoel heb dat ik ze heb voorgelogen ofzo, snap je? Dat ze denken, waarom zei hij dat niet eerder ofzo.

Ik begrijp wat je bedoelt, maar je bent geen leugenaar, fraudeur of fake-er, je kunt met dit soort dingen vaak pas naar buiten treden als je er emotioneel volwassen genoeg voor bent.

quote:

En bij mijn ouders, die weten het, maar alsnog erover praten is lastig. Ook apart nemen heeft niet echt zin, iedereen accepteert het. Als ik zou vragen wat ze ervan vinden zullen ze zeggen 'prima, iedereen moet zelf weten hoe hij leeft'.

Misschien is het wel lastig om erover te praten omdat niemand er ooit over praat, de ongemakkelijkheid over het onderwerp (en gerelateerde onderwerpen) gaat alleen weg door het onderwerp te bespreken, probeer het.

Ik ben zelf ook gay en op mijn 19de uit de kast gekomen Mijn ouders broers en zussen weten er van en hebben er geen problemen mee. Daarna heb ik het ook nooit meer verborgen voor niemand. Iedereen die nu nog over vrouwen begint verbeter ik automatisch, als iemand anders het al niet voor me doet.

Ik heb er ook niet vaak gesprekken over met mijn ouders of mijn broers/zussen, het is iets wat bekend is en meer niet. Misschien maak je het ook gewoon spannender dan het is?

quote:

Op dinsdag 18 april 2017 01:22 schreef DeMarkVermeer het volgende:

[..]

Eigenlijk voel ik me helemaal comfortabel. Toch heb je wel een punt wellicht. Als ik bijvoorbeeld mensen van 'vroeger', dus uit de wijk van mijn ouders/basisschool etc tegenkomen durf ik t ook niet goed te zeggen.

"Hey Mark, alles goed? Lang niet gezien man wat doe je nu zoal?"
"Ik ben nu fulltime homo"

Zo gaat het dus niet? Opzich niet heel gek want waarom zou je het überhaupt aan semi-bekenden moeten vertellen of zelfs verantwoorden. Wat en wie je bent wordt toch niet bepaald door je geaardheid? Je bent toch nog steeds in de allereerste plaats gewoon jij, en je voorkeur is daar toch op geen enkele wijze leidend in?

Het idee alleen al dat je in gedachten dit blijkbaar moet verklaren word ik al ongelukkig van...

Het ligt misschien wel grotendeels aan jezelf TS. Zolang je het zelf een awkward onderwerp vindt blijft het dat ook voor iedereen om je heen en wordt het automatisch zwaarmoedig door jezelf. Als je het zelf gewoon prima en chill vindt gaan anderen daar in mee en wordt het voor hen ook een makkelijk en normaal onderwerp.

Toen ik net uit de kast kwam was het ook allemaal mega awkward thuis. Maar dat kwam achteraf enkel doordat ik het zelf lastig vond, terwijl het m'n ouders nooit uitgemaakt heeft.

Mja als je er zwaar over doet ipv dat het doodnormaal en vanzelfsprekend is, Tsja, dan is dat ook zo.

quote:

Op vrijdag 21 april 2017 20:07 schreef Deshain het volgende:

[..]

"Hey Mark, alles goed? Lang niet gezien man wat doe je nu zoal?"
"Ik ben nu fulltime homo"

Zo gaat het dus niet? Opzich niet heel gek want waarom zou je het überhaupt aan semi-bekenden moeten vertellen of zelfs verantwoorden. Wat en wie je bent wordt toch niet bepaald door je geaardheid? Je bent toch nog steeds in de allereerste plaats gewoon jij, en je voorkeur is daar toch op geen enkele wijze leidend in?

Het idee alleen al dat je in gedachten dit blijkbaar moet verklaren word ik al ongelukkig van...

Precies dat, Ik heb ook niet de behoefte om mezelf te verklaren bij mensen die ik misschien 1 keer zie of zo. De belangrijke mensen zijn op de hoogte en de rest boeit me niet of die het weten of niet en hoe ze er mee omgaan.