VBL Voetbal
Van strafschop tot schwalbe. Hier vind je Voetbal en alles wat daarmee te maken heeft. VBL - United in Voetbal.
Vandaag exact twintig jaar geleden vond er in een weilandje bij Beverwijk een alternatieve Ajax-Feyenoord plaats met dodelijke afloop. Een reconstructie met betrokken hooligans uit beide kampen. ‘Als je wordt uitgenodigd voor een gevecht, bereid je je daarop voor. Sommigen hadden zelfs de punten van hun paraplu’s geslepen.’
Wat in de middeleeuwen heel gebruikelijk was, zien we anno 1997 opeens terug aan de rand van een snelweg. Waar zich enkele honderden hooligans van Feyenoord en Ajax verzameld hebben in een zelfgecreëerd vecht-weiland. Er rolt geen enkele bal en er worden ook geen testikels afgerukt zoals een kleine duizend jaar eerder. Wel gaat de ongekend harde slachtpartij de geschiedenisboeken in als de meest meedogenloze hooliganclash aller tijden in Nederland. Eén man verliest zelfs het leven.
Mietjes
In het tijdperk van nietsontziende gladiatorengevechten vochten kranige kerels met gehavende vuisten en bebloede zwaarden onder opzwepend gebrul van het arenapubliek een strijd op leven en dood uit. Ridders duelleerden in glanzende harnassen met als doel veel bloed te laten vloeien; men geloofde in de middeleeuwen dat het bloed van de strijders aan een overledene kracht zou verlenen voor de overtocht naar het hiernamaals. Ook mocht het opgevangen bloed in een kommetje mee naar huis; het werd in bad gegooid voor een versterkende werking. Hier komt de term ‘bloedbad’ vandaan, iets wat onmiskenbaar van toepassing is op de krankzinnige slachtpartij die op 23 maart 1997 plaatsvindt op een veldje langs de A9 bij Beverwijk. Daar waar mannengevechten duizend jaar geleden nog wel iets romantisch en heldhaftigs hadden, is de matpartij van twintig jaar terug volslagen gekkenwerk.
Voor zover bekend zijn er geen minderjarigen onder de twee groepen vechtjassen die namens Ajax en Feyenoord een enorme veldslag met elkaar aangaan. Je zou je kunnen afvragen waarom een paar honderd volwassen kerels er lol in scheppen om op hun vrije zondagmiddag met de meest afgrijselijke wapens andere mensen ongelukkig te slaan en bovendien hun eigen levens te riskeren. Nou valt geweld in het algemeen voor een weldenkend mens maar moeilijk te verklaren en dat geldt voor voetbalhooliganisme in het bijzonder. Een ontspannen middagje met wat makkers en een biertje naar een goede pot voetbal kijken heeft maar weinig raakvlakken met het inslaan van elkaars hersenpan.
Toch een poging doen om de aanleiding te verklaren? Op 16 februari 1997, vijf weken voor de zwarte middag in Beverwijk, vindt er een confrontatie plaats tussen aanhangers van Ajax en Feyenoord op de ringweg A10 in Amsterdam- Noord. De Rotterdammers zijn op weg naar de uitwedstrijd tegen Volendam. Ajax-aanhangers leggen met stilstaande auto’s een hinderlaag op de ring en vallen aan. De Feyenoord-fans zijn echter met veel meer en de Ajacieden vluchten aangrenzende woonwijken in om hun levens te redden. ’s Avonds komt een Feyenoorder aan het woord in het NOS Journaal: ‘Die Ajacieden zijn mietjes.’ Het bloed in iedere Ajax-hooligan kookt, de provocatie op de landelijke televisie mist z’n uitwerking niet. In het ondergrondse circuit worden plannen beraamd voor een clash tussen de SCF Hooligans van Feyenoord en de F-Side van Ajax. Op 23 maart 1997 moet Feyenoord langs Amsterdam voor hun uitwedstrijd tegen AZ in Alkmaar. Dan moet het gebeuren.
Vier motoragenten
In de aanloop naar de 23ste vangt de politie signalen op over een afgesproken matpartij ergens in Noord-Holland, maar de locatie blijft onbekend. Dat maakt het lastig om extra maatregelen te nemen, en het is tegelijk de reden dat de vechtpartij zo gierend uit de klauwen kon lopen. Rondom de wedstrijd AZ-Feyenoord is wel extra mankracht ingezet en het korps van de regio Kennemerland mobiliseert een sectie ME en vier motoragenten. Verschillende korpsen in Noord- Holland spreken af om bijstand te verlenen indien nodig.
Maar op 23 maart gaat het allemaal veel te snel.
Om 12.00 uur verzamelen zich rond de tweehonderd Feyenoord-hooligans bij het brugrestaurant boven de A4 in Haarlemmermeer. Iets later komt er een melding dat er 27 kilometer verderop ongeveer vijftig Feyenoorders op de Beverwijkse Bazaar rondlopen. Bij een Mcdonald’s wachten honderd Ajacieden op de volgende stap. De verschillende locaties waar de hooligans zich voorbereiden, maken het voor de politie lastig om erop in te spelen: naar welke plek moet extra mankracht? Als drie kwartier later het bericht binnenkomt dat Feyenoord-supporters met hun auto’s stilstaan op de A9 en dat een grote groep Ajax-aanhangers lopend die kant op gaat, is er geen houden meer aan.
De ploeg ME’ers die wel snel ter plaatse is, heeft geen schijn van kans en moet inrukken omdat de overmacht van de Ajax-soldaten veel te groot is. Als de ongeveer vierhonderd mannen van de rivaliserende voetbalclubs elkaar te lijf gaan, spuit de adrenaline door hun aderen en veranderen alcohol en drugs hen in meedogenloze monsters. Met alles wat maar voor handen is, gaan ze als beesten tekeer. Een groep Ajax-hooligans wordt aan twee kanten door de tegenstander ingesloten. Ze drijven de Ajax-groep uit elkaar, zodat de overgebleven Ajacieden moeten vechten of rennen voor hun leven. Slechts enkele Ajax-mannen vechten door tot het eind.
Hamers, hakbijlen en honkbalknuppels
De veldslag duurt maar een paar minuten. Een camera van Rijkswaterstaat bij de Wijkertunnel filmt het staartje van de knokpartij van grote afstand; er zijn vrijwel alleen maar onscherpe schimmen zichtbaar die rondrennen en slaande, hakkende en stekende bewegingen maken. Een auto wordt in de fik gestoken. De politie die het bewuste stuk weiland later uitkamt, vindt een ongeloof lijk arsenaal aan slag- en steekwapens en andere ellende om mensen uit te schakelen: hamers, hakbijlen, honkbalknuppels, schroevendraaiers, traangas, lichtkogels, ijzeren staven, kettingen en messen.
Zwaar gehavende gezichten, hoofden waar het bloed uit gutst, diepe vleeswonden, inwendige bloedingen en botbreuken: de korte strijd is van een ongekende hevigheid geweest. Beide kampen nemen hun zwaargewonde gabbers mee. Twee Ajacieden blijven achter. Fred Joos is in een long gestoken, heeft beschadigde nieren, een reeks hoofdwonden en zware kneuzingen. Hij kan niet zelfstandig vluchten. Dat hij de oorlog overleeft, is een wonder. Carlo Picornie komt om het leven door het brute geweld. De Amsterdammer is dan 35 jaar oud en vader van twee zoontjes. Hij hoorde bij de wat oudere garde van de harde kern van de F-Side. Hij was een leider binnen de groep, maar niet zo actief meer bij dit soort praktijken. Omdat het hier om een uitzonderlijk treffen ging, wilde hij zijn makkers niet laten zitten.
Na de slachtpartij stappen de Feyenoorders in hun op de snelweg geparkeerde auto’s; sommigen keren gewond huiswaarts, anderen bezoeken doodleuk AZ-Feyenoord. Na af loop van die wedstrijd worden 28 Feyenoorders aangehouden op basis van kleerscheuren en moddersporen.
Een soort razernij
Het onderzoek verloopt moeizaam omdat er weinig harde bewijzen zijn, en het strafproces is om dezelfde reden ingewikkeld. Camerabeelden zijn te vaag, getuigenverklaringen rammelen. Voor de poging tot doodslag op Fred Joos worden twee hoofdverdachten veroordeeld. De dan 25-jarige Daniel de C., die Joos volgens de rechtbank met een mes stak, krijgt een celstraf van drie jaar. Vincent M., ook 25 jaar en door zijn geringe lengte bijgenaamd de ‘mini-hooligan’, geeft toe dat hij Joos met een honkbalknuppel op de rug sloeg. Hij moet twee jaar brommen. Vijf andere Feyenoordvechtjassen krijgen gevangenisstraffen opgelegd die variëren van zes tot vijftien maanden.
De zaak-Picornie is veel ingewikkelder. Op de schimmige beelden is te zien dat meerdere mensen hem iets aandoen. Uit het sectierapport blijkt dat de F-Sider is overleden aan een combinatie van een steekwond en hersenletsel door klappen met een klauwhamer. Twee Feyenoord-hooligans worden direct verantwoordelijk gesteld voor de dood van Picornie. Leonardo P. is één van hen. Leonardo is op dat moment 21 jaar, leerling-schilder en wordt veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van vijf jaar voor doodslag. Hij schijnt op Picornie te hebben ingeramd met een ketting, terwijl de Ajacied gewond op handen en voeten over de grond kroop. Sommige getuigen beschrijven hoe de Feyenoorder bezeten leek van ‘een soort razernij’. Na drie jaar komt Leonardo vrij.
Omerta
Het kost niet veel tijd of moeite om Leonardo Pansier – zijn achternaam staat overal op internet omdat hij de supportersdocumentaire The Other Side Of the Heart Is White heeft gemaakt – aan de lijn te krijgen. In de bajes heeft hij zich artistiek ontwikkeld en onder de naam Mr. Martinez runt hij zijn eigen tattooshop in Rotterdam-Zuid. Het eerste contact met een van de betrokkenen van het heftigste Hollandse voetbalgevecht aller tijden, is exemplarisch voor vrijwel alle verdere pogingen. Het sleutelwoord blijkt ‘zwijgen’ en bijna niemand durft deze omerta te breken.
Leonardo klinkt welbespraakt, maar wil niet praten. Hij schetst zijn huidige situatie: ‘Nee, ik wil nu niet meer meewerken aan een nieuw interview. Dan wordt alles weer opgerakeld en daar heb ik geen behoefte aan. Ik vind het ook niet gepast richting de nabestaanden van het overleden slachtoffer. Ik heb zelf inmiddels kinderen en die wil ik niet meer belasten met deze situatie. Hopelijk wordt het een aardig artikel zonder karaktermoord, want ik heb ook laten zien dat ik aardig wat in mijn mars heb vanwege de dingen die ik nog heb bereikt in mijn leven. Het stempel raak ik helaas nooit meer kwijt.
Het wrange is dat ik een straf heb uitgezeten voor iets wat ik niet heb gedaan. En ik ben vrijgesproken voor het slaan van iemand die ik toen wél heb geraakt. Ik denk dat niemand wil meewerken aan dit artikel; dat ik de ballen heb gehad om een documentaire te maken, wil niet zeggen dat anderen er ook mee naar buiten treden. Niemand heeft zin om weer uit die anonimiteit te komen.’ Leonardo, die als vondeling uit Ecuador werd geadopteerd door een Rotterdams gezin, blijkt het bij het juiste eind te hebben. Na vier maanden spitten, graven en proberen blijkt dat hooligans van beide kampen niks willen zeggen. Ook advocaten zwijgen, en onderzoekers van de politie en de recherche houden de kaken stijf op elkaar: te gevoelig, te gevaarlijk en te pijnlijk. Toch vinden we in beide kampen één persoon die de code breekt en de doofpot opent.
‘Ik wil eerst duidelijk gezegd hebben dat mijn aandeel minimaal was. Ik heb meer gezien dan dat ik heb gedaan. Ik moest me verdedigen toen de meute kakkerlakken ons had ingesloten. Ik heb met een gevonden ijzeren staaf om me heen gemaaid. Ik heb er heus een paar geraakt en ze hebben mij ook geraakt. Zodra ik kon, ben ik er tussenuit gepiept. Het was voor ons Ajacieden duidelijk dat hier geen winst te behalen viel.
Van een afstand kon ik dingen zien. Het was verschrikkelijk. Zij waren volgens mij met meer. Ze waren agressiever en ze hadden betere wapens. Ik had niks bij me. Beide kampen waren met veel meer mensen gekomen dan de eerdere ontmoeting een paar weken daarvoor. Ik was 25 en dat er ook Ajax-hooligans van de oudere generatie mee waren, gaf me een soort vertrouwd gevoel dat het wel goed zou komen. Wat kon ons gebeuren, een potje knokken had iedereen weleens gedaan. Daarom hadden we op de Zwarte Markt ook geen messen en knuppels gehaald; er werd gezegd dat dat niet nodig was.
Dat die kakkerlakken de kofferbakken vol hadden liggen en bovendien vlak voor de veldslag nog een schuurtje vol gereedschap van een naastgelegen woning leegroofden, hadden we niet voorzien. Het ging allemaal veel te grof. Als ik had geweten dat het zó zou gaan, was ik nooit met de jongens meegegaan. Ik denk dat dat voor heel veel mensen geldt.
Maar als je er eenmaal staat, moet je maaien, anders ben je dood.
Ik kom nog steeds bij het voetballen, samen met mijn zoontje. Nee, hij weet van niks en ik ga het hem nooit vertellen dat ik erbij was. We kijken vanaf onze vaste zitplekken naar Ajax en praten in de auto na over hoe goed of slecht het was. Thuis wachten mijn lieve vrouw en ons dochtertje dan op ons. ’s Avonds kijken we de samenvatting van Studio Sport en dan brengen we de kinderen naar bed. Ik ben nu 45, heb een goede baan. Ik vertel niet wat ik doe; iedere aanwijzing die naar mij leidt, wil ik doorsnijden. Aan de extreme supporterskant zien ze mij nooit meer en ik zal mijn zoontje ervoor behoeden.’
De Feyenoord-hooligan
‘Dat niemand iets wil zeggen hierover, verbaast me niks. Jaren na het gevecht zijn er nog steeds mensen bedreigd, uit beide kampen. Nu is het wat die veldslag betreft eindelijk wat rustiger geworden. Niemand heeft zin om dat weer op te rakelen. Maar omdat jullie dat artikel sowieso gaan plaatsen, wil ik er heel kort iets over kwijt.
Wij voelden ons uitgedaagd en zijn op die uitdaging ingegaan. Als je wordt uitgenodigd voor een gevecht, bereid je je daarop voor. En dus hadden velen van ons van alles mee. Sommigen hadden zelfs op de stalen punten van paraplu’s staan slijpen om die te veranderen in steekwapens. Ik snap nog steeds niet waarom die gasten uit 020 zo onvoorbereid voor de dag kwamen. De meesten van ons hadden volgens mij niet eens een schrammetje, terwijl ze wel klappen met knuppels en andere wapens hebben uitgedeeld. Wie niks in zijn handen had, zocht iets om zich mee te verdedigen. Sommigen trokken een paaltje uit de grond, anderen vonden dikke stenen om mee te gooien of slaan.
Wat ik het gekst vond? Dat het om voetbalsupporters ging, maar niemand leek een sjaaltje of logo van zijn club te dragen. Ik vraag me nog steeds af of sommigen in het heetst van de strijd geen eigen mensen hebben geraakt. We kenden elkaar natuurlijk niet allemaal even goed en in een waas ga je dwars door alles en iedereen heen. Ja, ik heb wel iemand goed geraakt met een stuk hout, volgens mij heb ik twee tanden uit z’n bek geknald. Nee, ik geef verder geen interview en ik wil niet op de foto. Ook niet onherkenbaar. Niemand wil zich die abnormale veldslag nog herinneren. Of ik spijt heb? Het had niet moeten gebeuren. Dan had ik een stuk opgewekter geleefd nu. Het zit voor altijd in m’n systeem en dat vind ik klote.’
Wat in de middeleeuwen heel gebruikelijk was, zien we anno 1997 opeens terug aan de rand van een snelweg. Waar zich enkele honderden hooligans van Feyenoord en Ajax verzameld hebben in een zelfgecreëerd vecht-weiland. Er rolt geen enkele bal en er worden ook geen testikels afgerukt zoals een kleine duizend jaar eerder. Wel gaat de ongekend harde slachtpartij de geschiedenisboeken in als de meest meedogenloze hooliganclash aller tijden in Nederland. Eén man verliest zelfs het leven.
Mietjes
In het tijdperk van nietsontziende gladiatorengevechten vochten kranige kerels met gehavende vuisten en bebloede zwaarden onder opzwepend gebrul van het arenapubliek een strijd op leven en dood uit. Ridders duelleerden in glanzende harnassen met als doel veel bloed te laten vloeien; men geloofde in de middeleeuwen dat het bloed van de strijders aan een overledene kracht zou verlenen voor de overtocht naar het hiernamaals. Ook mocht het opgevangen bloed in een kommetje mee naar huis; het werd in bad gegooid voor een versterkende werking. Hier komt de term ‘bloedbad’ vandaan, iets wat onmiskenbaar van toepassing is op de krankzinnige slachtpartij die op 23 maart 1997 plaatsvindt op een veldje langs de A9 bij Beverwijk. Daar waar mannengevechten duizend jaar geleden nog wel iets romantisch en heldhaftigs hadden, is de matpartij van twintig jaar terug volslagen gekkenwerk.
Voor zover bekend zijn er geen minderjarigen onder de twee groepen vechtjassen die namens Ajax en Feyenoord een enorme veldslag met elkaar aangaan. Je zou je kunnen afvragen waarom een paar honderd volwassen kerels er lol in scheppen om op hun vrije zondagmiddag met de meest afgrijselijke wapens andere mensen ongelukkig te slaan en bovendien hun eigen levens te riskeren. Nou valt geweld in het algemeen voor een weldenkend mens maar moeilijk te verklaren en dat geldt voor voetbalhooliganisme in het bijzonder. Een ontspannen middagje met wat makkers en een biertje naar een goede pot voetbal kijken heeft maar weinig raakvlakken met het inslaan van elkaars hersenpan.
Toch een poging doen om de aanleiding te verklaren? Op 16 februari 1997, vijf weken voor de zwarte middag in Beverwijk, vindt er een confrontatie plaats tussen aanhangers van Ajax en Feyenoord op de ringweg A10 in Amsterdam- Noord. De Rotterdammers zijn op weg naar de uitwedstrijd tegen Volendam. Ajax-aanhangers leggen met stilstaande auto’s een hinderlaag op de ring en vallen aan. De Feyenoord-fans zijn echter met veel meer en de Ajacieden vluchten aangrenzende woonwijken in om hun levens te redden. ’s Avonds komt een Feyenoorder aan het woord in het NOS Journaal: ‘Die Ajacieden zijn mietjes.’ Het bloed in iedere Ajax-hooligan kookt, de provocatie op de landelijke televisie mist z’n uitwerking niet. In het ondergrondse circuit worden plannen beraamd voor een clash tussen de SCF Hooligans van Feyenoord en de F-Side van Ajax. Op 23 maart 1997 moet Feyenoord langs Amsterdam voor hun uitwedstrijd tegen AZ in Alkmaar. Dan moet het gebeuren.
quote:‘Ik heb meer gezien dan dat ik heb gedaan. Zodra ik kon, ben ik er tussenuit gepiept’
Vier motoragenten
In de aanloop naar de 23ste vangt de politie signalen op over een afgesproken matpartij ergens in Noord-Holland, maar de locatie blijft onbekend. Dat maakt het lastig om extra maatregelen te nemen, en het is tegelijk de reden dat de vechtpartij zo gierend uit de klauwen kon lopen. Rondom de wedstrijd AZ-Feyenoord is wel extra mankracht ingezet en het korps van de regio Kennemerland mobiliseert een sectie ME en vier motoragenten. Verschillende korpsen in Noord- Holland spreken af om bijstand te verlenen indien nodig.
Maar op 23 maart gaat het allemaal veel te snel.
Om 12.00 uur verzamelen zich rond de tweehonderd Feyenoord-hooligans bij het brugrestaurant boven de A4 in Haarlemmermeer. Iets later komt er een melding dat er 27 kilometer verderop ongeveer vijftig Feyenoorders op de Beverwijkse Bazaar rondlopen. Bij een Mcdonald’s wachten honderd Ajacieden op de volgende stap. De verschillende locaties waar de hooligans zich voorbereiden, maken het voor de politie lastig om erop in te spelen: naar welke plek moet extra mankracht? Als drie kwartier later het bericht binnenkomt dat Feyenoord-supporters met hun auto’s stilstaan op de A9 en dat een grote groep Ajax-aanhangers lopend die kant op gaat, is er geen houden meer aan.
De ploeg ME’ers die wel snel ter plaatse is, heeft geen schijn van kans en moet inrukken omdat de overmacht van de Ajax-soldaten veel te groot is. Als de ongeveer vierhonderd mannen van de rivaliserende voetbalclubs elkaar te lijf gaan, spuit de adrenaline door hun aderen en veranderen alcohol en drugs hen in meedogenloze monsters. Met alles wat maar voor handen is, gaan ze als beesten tekeer. Een groep Ajax-hooligans wordt aan twee kanten door de tegenstander ingesloten. Ze drijven de Ajax-groep uit elkaar, zodat de overgebleven Ajacieden moeten vechten of rennen voor hun leven. Slechts enkele Ajax-mannen vechten door tot het eind.
quote:‘Of ik spijt heb? Het had niet moeten gebeuren. Dan had ik een stuk opgewekter geleefd nu. Het zit voor altijd in m’n systeem en dat vind ik klote’
Hamers, hakbijlen en honkbalknuppels
De veldslag duurt maar een paar minuten. Een camera van Rijkswaterstaat bij de Wijkertunnel filmt het staartje van de knokpartij van grote afstand; er zijn vrijwel alleen maar onscherpe schimmen zichtbaar die rondrennen en slaande, hakkende en stekende bewegingen maken. Een auto wordt in de fik gestoken. De politie die het bewuste stuk weiland later uitkamt, vindt een ongeloof lijk arsenaal aan slag- en steekwapens en andere ellende om mensen uit te schakelen: hamers, hakbijlen, honkbalknuppels, schroevendraaiers, traangas, lichtkogels, ijzeren staven, kettingen en messen.
Zwaar gehavende gezichten, hoofden waar het bloed uit gutst, diepe vleeswonden, inwendige bloedingen en botbreuken: de korte strijd is van een ongekende hevigheid geweest. Beide kampen nemen hun zwaargewonde gabbers mee. Twee Ajacieden blijven achter. Fred Joos is in een long gestoken, heeft beschadigde nieren, een reeks hoofdwonden en zware kneuzingen. Hij kan niet zelfstandig vluchten. Dat hij de oorlog overleeft, is een wonder. Carlo Picornie komt om het leven door het brute geweld. De Amsterdammer is dan 35 jaar oud en vader van twee zoontjes. Hij hoorde bij de wat oudere garde van de harde kern van de F-Side. Hij was een leider binnen de groep, maar niet zo actief meer bij dit soort praktijken. Omdat het hier om een uitzonderlijk treffen ging, wilde hij zijn makkers niet laten zitten.
Na de slachtpartij stappen de Feyenoorders in hun op de snelweg geparkeerde auto’s; sommigen keren gewond huiswaarts, anderen bezoeken doodleuk AZ-Feyenoord. Na af loop van die wedstrijd worden 28 Feyenoorders aangehouden op basis van kleerscheuren en moddersporen.
Een soort razernij
Het onderzoek verloopt moeizaam omdat er weinig harde bewijzen zijn, en het strafproces is om dezelfde reden ingewikkeld. Camerabeelden zijn te vaag, getuigenverklaringen rammelen. Voor de poging tot doodslag op Fred Joos worden twee hoofdverdachten veroordeeld. De dan 25-jarige Daniel de C., die Joos volgens de rechtbank met een mes stak, krijgt een celstraf van drie jaar. Vincent M., ook 25 jaar en door zijn geringe lengte bijgenaamd de ‘mini-hooligan’, geeft toe dat hij Joos met een honkbalknuppel op de rug sloeg. Hij moet twee jaar brommen. Vijf andere Feyenoordvechtjassen krijgen gevangenisstraffen opgelegd die variëren van zes tot vijftien maanden.
De zaak-Picornie is veel ingewikkelder. Op de schimmige beelden is te zien dat meerdere mensen hem iets aandoen. Uit het sectierapport blijkt dat de F-Sider is overleden aan een combinatie van een steekwond en hersenletsel door klappen met een klauwhamer. Twee Feyenoord-hooligans worden direct verantwoordelijk gesteld voor de dood van Picornie. Leonardo P. is één van hen. Leonardo is op dat moment 21 jaar, leerling-schilder en wordt veroordeeld tot een onvoorwaardelijke gevangenisstraf van vijf jaar voor doodslag. Hij schijnt op Picornie te hebben ingeramd met een ketting, terwijl de Ajacied gewond op handen en voeten over de grond kroop. Sommige getuigen beschrijven hoe de Feyenoorder bezeten leek van ‘een soort razernij’. Na drie jaar komt Leonardo vrij.
Omerta
Het kost niet veel tijd of moeite om Leonardo Pansier – zijn achternaam staat overal op internet omdat hij de supportersdocumentaire The Other Side Of the Heart Is White heeft gemaakt – aan de lijn te krijgen. In de bajes heeft hij zich artistiek ontwikkeld en onder de naam Mr. Martinez runt hij zijn eigen tattooshop in Rotterdam-Zuid. Het eerste contact met een van de betrokkenen van het heftigste Hollandse voetbalgevecht aller tijden, is exemplarisch voor vrijwel alle verdere pogingen. Het sleutelwoord blijkt ‘zwijgen’ en bijna niemand durft deze omerta te breken.
Leonardo klinkt welbespraakt, maar wil niet praten. Hij schetst zijn huidige situatie: ‘Nee, ik wil nu niet meer meewerken aan een nieuw interview. Dan wordt alles weer opgerakeld en daar heb ik geen behoefte aan. Ik vind het ook niet gepast richting de nabestaanden van het overleden slachtoffer. Ik heb zelf inmiddels kinderen en die wil ik niet meer belasten met deze situatie. Hopelijk wordt het een aardig artikel zonder karaktermoord, want ik heb ook laten zien dat ik aardig wat in mijn mars heb vanwege de dingen die ik nog heb bereikt in mijn leven. Het stempel raak ik helaas nooit meer kwijt.
Het wrange is dat ik een straf heb uitgezeten voor iets wat ik niet heb gedaan. En ik ben vrijgesproken voor het slaan van iemand die ik toen wél heb geraakt. Ik denk dat niemand wil meewerken aan dit artikel; dat ik de ballen heb gehad om een documentaire te maken, wil niet zeggen dat anderen er ook mee naar buiten treden. Niemand heeft zin om weer uit die anonimiteit te komen.’ Leonardo, die als vondeling uit Ecuador werd geadopteerd door een Rotterdams gezin, blijkt het bij het juiste eind te hebben. Na vier maanden spitten, graven en proberen blijkt dat hooligans van beide kampen niks willen zeggen. Ook advocaten zwijgen, en onderzoekers van de politie en de recherche houden de kaken stijf op elkaar: te gevoelig, te gevaarlijk en te pijnlijk. Toch vinden we in beide kampen één persoon die de code breekt en de doofpot opent.
De Ajax-hooliganquote:‘Het wrange is dat ik een straf heb uitgezeten voor iets wat ik niet heb gedaan. En ik ben vrijgesproken voor het slaan van iemand die ik toen wél heb geraakt’
‘Ik wil eerst duidelijk gezegd hebben dat mijn aandeel minimaal was. Ik heb meer gezien dan dat ik heb gedaan. Ik moest me verdedigen toen de meute kakkerlakken ons had ingesloten. Ik heb met een gevonden ijzeren staaf om me heen gemaaid. Ik heb er heus een paar geraakt en ze hebben mij ook geraakt. Zodra ik kon, ben ik er tussenuit gepiept. Het was voor ons Ajacieden duidelijk dat hier geen winst te behalen viel.
Van een afstand kon ik dingen zien. Het was verschrikkelijk. Zij waren volgens mij met meer. Ze waren agressiever en ze hadden betere wapens. Ik had niks bij me. Beide kampen waren met veel meer mensen gekomen dan de eerdere ontmoeting een paar weken daarvoor. Ik was 25 en dat er ook Ajax-hooligans van de oudere generatie mee waren, gaf me een soort vertrouwd gevoel dat het wel goed zou komen. Wat kon ons gebeuren, een potje knokken had iedereen weleens gedaan. Daarom hadden we op de Zwarte Markt ook geen messen en knuppels gehaald; er werd gezegd dat dat niet nodig was.
Dat die kakkerlakken de kofferbakken vol hadden liggen en bovendien vlak voor de veldslag nog een schuurtje vol gereedschap van een naastgelegen woning leegroofden, hadden we niet voorzien. Het ging allemaal veel te grof. Als ik had geweten dat het zó zou gaan, was ik nooit met de jongens meegegaan. Ik denk dat dat voor heel veel mensen geldt.
Maar als je er eenmaal staat, moet je maaien, anders ben je dood.
Ik kom nog steeds bij het voetballen, samen met mijn zoontje. Nee, hij weet van niks en ik ga het hem nooit vertellen dat ik erbij was. We kijken vanaf onze vaste zitplekken naar Ajax en praten in de auto na over hoe goed of slecht het was. Thuis wachten mijn lieve vrouw en ons dochtertje dan op ons. ’s Avonds kijken we de samenvatting van Studio Sport en dan brengen we de kinderen naar bed. Ik ben nu 45, heb een goede baan. Ik vertel niet wat ik doe; iedere aanwijzing die naar mij leidt, wil ik doorsnijden. Aan de extreme supporterskant zien ze mij nooit meer en ik zal mijn zoontje ervoor behoeden.’
De Feyenoord-hooligan
‘Dat niemand iets wil zeggen hierover, verbaast me niks. Jaren na het gevecht zijn er nog steeds mensen bedreigd, uit beide kampen. Nu is het wat die veldslag betreft eindelijk wat rustiger geworden. Niemand heeft zin om dat weer op te rakelen. Maar omdat jullie dat artikel sowieso gaan plaatsen, wil ik er heel kort iets over kwijt.
Wij voelden ons uitgedaagd en zijn op die uitdaging ingegaan. Als je wordt uitgenodigd voor een gevecht, bereid je je daarop voor. En dus hadden velen van ons van alles mee. Sommigen hadden zelfs op de stalen punten van paraplu’s staan slijpen om die te veranderen in steekwapens. Ik snap nog steeds niet waarom die gasten uit 020 zo onvoorbereid voor de dag kwamen. De meesten van ons hadden volgens mij niet eens een schrammetje, terwijl ze wel klappen met knuppels en andere wapens hebben uitgedeeld. Wie niks in zijn handen had, zocht iets om zich mee te verdedigen. Sommigen trokken een paaltje uit de grond, anderen vonden dikke stenen om mee te gooien of slaan.
Wat ik het gekst vond? Dat het om voetbalsupporters ging, maar niemand leek een sjaaltje of logo van zijn club te dragen. Ik vraag me nog steeds af of sommigen in het heetst van de strijd geen eigen mensen hebben geraakt. We kenden elkaar natuurlijk niet allemaal even goed en in een waas ga je dwars door alles en iedereen heen. Ja, ik heb wel iemand goed geraakt met een stuk hout, volgens mij heb ik twee tanden uit z’n bek geknald. Nee, ik geef verder geen interview en ik wil niet op de foto. Ook niet onherkenbaar. Niemand wil zich die abnormale veldslag nog herinneren. Of ik spijt heb? Het had niet moeten gebeuren. Dan had ik een stuk opgewekter geleefd nu. Het zit voor altijd in m’n systeem en dat vind ik klote.’
Die zijn er vermoedelijk wel, maar niet online logischerwijs.quote:Op donderdag 23 maart 2017 23:59 schreef Aiciu het volgende:
Jammer dat er geen goede beelden van zijn.
Konden ze toen al filmen dan? Ik was toen 6 dus heb geen ideequote:
[..]
Die zijn er vermoedelijk wel, maar niet online logischerwijs.
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Ja er is door minimaal één betrokkene uitgebreid en van vrij dichtbij gefilmd die zondag. De beelden die je online vindt, zijn van een camera van Rijkswaterstaat en vermoedelijk van een beduidend mindere kwaliteit.quote:
[..]
Konden ze toen al filmen dan? Ik was toen 6 dus heb geen idee
quote:
[..]
Konden ze toen al filmen dan? Ik was toen 6 dus heb geen idee
Er is gefilmd inderdaad (door Feyenoord). Maar ik denk dat ie onder druk reeds vernietigd is.quote:
[..]
Ja er is door minimaal één betrokkene uitgebreid en van vrij dichtbij gefilmd die zondag. De beelden die je online vindt, zijn van een camera van Rijkswaterstaat en vermoedelijk van een beduidend mindere kwaliteit.
Ik heb 3 weken onschuldig in voorarrest gezeten voor betrokkenheid bij deze veldslag. Ik wacht nog steeds op mijn schadevergoeding van het OM!
Die oldtimer was niet meegebracht door hooligans die auto's die daar geparkeerd stonden op dat weiland waren auto's van bezoekers van de Zwarte Markt in Beverwijk.quote:
Zonde om je oldtimer mee te nemen naar zo'n knokpartijtje.
Voor zover ik weet is de film 2x vertoond geweest men zegt dat die band vernietigd is maar ik zou niet verbaasd zijn als er nog ergens kopie verstopt ligtquote:Op vrijdag 24 maart 2017 08:40 schreef onlogisch het volgende:
[..]
[..]
Er is gefilmd inderdaad (door Feyenoord). Maar ik denk dat ie onder druk reeds vernietigd is.
die videoband moet er wel wezen, de man met de gele jas heeft alles op tape. Ooit eens in een café getoond en daarna "vernietigd"quote:Op vrijdag 24 maart 2017 14:58 schreef fukforce het volgende:
[..]
Voor zover ik weet is de film 2x vertoond geweest men zegt dat die band vernietigd is maar ik zou niet verbaasd zijn als er nog ergens kopie verstopt ligt
Zou natuurlijk best kunnen dat de tape daadwerkelijk vernietigd is. Het zou enorme gevolgen kunnen hebben gehad als de beelden bij justitie terecht waren gekomen na een inval o.i.d.quote:
[..]
die videoband moet er wel wezen, de man met de gele jas heeft alles op tape. Ooit eens in een café getoond en daarna "vernietigd"
|
|
