Ik vraag me af wat jullie mening is...
ik kom er echt niet aan uit...
Ik heb nu een relatie van 8 jaar waarvan de eerste helft mijn man nog een andere vrouw had. (Woonde met haar samen) Dit had ik 4 jaar volgehouden en toen pas wilde ik met hem stoppen. Gek genoeg koos hij toen ineens wel voor mij...
we hebben nu ook een dochtertje van 2 jaar.
Onze relatie bestaat alleen maar uit leugens. Zo is het begonnen en zo gaat het alleen maar door. Ik ben zo gewend om te liegen dat het een manier van leven is geworden. Al ga ik een middagje met een vriendin weg, ik lieg.
Als wij ruzie hebben zijn deze ook erg heftig. Spullen worden kapot gemaakt en vallen elkaar tot op het randje niet/wel aan. (Duwen bv)
Sinds november ben ik nu degene die gevoelens heeft gekregen voor iemand anders. Mijn man is toen ineens een andere man geworden omdat ik aan gaf dat ik twijfelde (aan onze relatie). Ineens heel lief en geeft complimenten etc. Nu tot vervelends toe want het voelt ongemakkelijk. Ik heb geen behoefte meer aan sex met hem en dat merkt hij. Ook vind ik het fijn als hij weg is.
Ik heb dus eigenlijk een affaire gekregen met een andere man. Dit had ik vorige week gestopt omdat ik dit erg fout vond. Maar we bleven naar elkaars aandacht verlangen. Ik bleef het volhouden...
Tot ik een positieve test in handen kreeg!
Ik ben nu dus zwanger... van mijn man...
Ik vlieg van links naar rechts met mijn gedachten. De ene keer denk ik ik blijf bij mijn gezin. Maar dan denk ik de andere keer van NEE dit is niet wat ik in een relatie wil, een kind is geen reden om bij iemand te blijven.
Ik wil gelukkig kunnen zijn, en iemand die mij ook gelukkig wil zien. Mij de vrijheid geeft om dat te worden. Met vriendinnen op pad een werk uitje zonder daar gezeik om te krijgen.
Ik zit er zelfs aan te denken een eigen huisje te zoeken en daar met de kinderen te wonen.
Mijn man is alleen in het weekend thuis ivm werk dus vandaar dat ik dan met de kinderen zou wonen.
Mijn "affaire" staat los van het uit elkaar gaan. Tuurlijk als ik "vrijgezel" ben zou ik het een kans kunnen geven. Maar dat zijn zorgen voor later...
Maar ik wil mijn man en gezin ook geen pijn doen...
Wij hebben het altijd leuk gehad samen. Maar ik mis vrijheid, voel me opgesloten, durf niks te zeggen tegen hem, zware iritaties, erg jaloers. Zó doe ik hem ook pijn natuurlijk....
Dilemma...