R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ook, maar het is zo persoonlijk. Ik heb een jaar niet gewerkt na het overlijden van onze dochter, mijn man is na drie weken thuis weer gaan opbouwen. Hij had de afleiding nodig, ik had de rust van niet werken nodig (bovendien was ik fysiek nog niet in staat tot werken). Er is geen goed of foutquote:Op woensdag 22 maart 2017 10:07 schreef Krollie het volgende:
[..]
Ik vind dat TS behoorlijk snel weer aan het werk is gegaan na zo'n heftige impact op haar leven.
Wauw...
Wat een verschrikkelijk iets om mee te maken. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn.
Heel veel sterkte. Je kunt jezelf écht niets verwijten. Het zegt eigenlijk genoeg dat je dat nu wel doet. Je gaf intens veel om die jongen, en je hebt met de beste intenties gehandeld. Je had het beste met hem voor. Dit is gewoon verschrikkelijk veel ongeluk. Dat kun je jezelf niet verwijten.
Blijf dit topic lekker gebruiken om van je af te schrijven als het helpt!
Wat een verschrikkelijk iets om mee te maken. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn.
Heel veel sterkte. Je kunt jezelf écht niets verwijten. Het zegt eigenlijk genoeg dat je dat nu wel doet. Je gaf intens veel om die jongen, en je hebt met de beste intenties gehandeld. Je had het beste met hem voor. Dit is gewoon verschrikkelijk veel ongeluk. Dat kun je jezelf niet verwijten.
Blijf dit topic lekker gebruiken om van je af te schrijven als het helpt!
Wat een onwijs heftige ervaring. Dit soort dingen doen je toch maar weer beseffen hoe relatief sommige problemen zijn.
Neem alle tijd die je nodig hebt om dit een plekje te geven en laat je niet gek maken. Je zult het nu nog niet willen geloven en inzien, maar ooit heb je het geaccepteerd en kun je nog gelukkig worden.
Veel sterkte en wijsheid.
Neem alle tijd die je nodig hebt om dit een plekje te geven en laat je niet gek maken. Je zult het nu nog niet willen geloven en inzien, maar ooit heb je het geaccepteerd en kun je nog gelukkig worden.
Veel sterkte en wijsheid.
Ik heb geen idee, er is verder geen onderzoek naar gedaan. Ik weet alleen dat het een aneurysma had. Van deze ziekte heb ik zelf nooit gehoordquote:Op maandag 20 maart 2017 20:21 schreef Dakterras het volgende:
In en in klote voor je ts. 1 van de ergste levenservaringen wat een mens kan overkomen.
Misschien aparte vraag hoor, maar leed je vriend aan de ''Katwijkse ziekte''?
Erg veel sterkte toegewenst!
.
Heel erg bedankt voor het delen van je eigen (heftige) ervaring. Gelukkig maar dat het goed is gekomen!quote:Op dinsdag 21 maart 2017 15:06 schreef LosBuenosMuchachos het volgende:
Ten eerste heel veel sterkte TS. Het zijn woorden waar je nu misschien niks aan hebt, maar er gaat een moment komen dat je opeens voelt hoe iedereen oprecht met je meegeleefd heeft, wat zeker op een later moment een erg fijn en warm gevoel kan geven.
Ik heb het nog niet zo lang geleden met mijn vader meegemaakt. Uit het niets een hartaanval. Ik was toevallig bij mijn ouders die nacht en mijn moeder werd toevallig wakker. Ik heb hem nog gereanimeerd. Uiteindelijk is het tegen alle verwachtingen goed gekomen, op wat complicaties na (70 jaar en bijna 10 minuten zonder zuurstof). Ik herken het, het idee 'hoe kan ik ooit nog genieten?' Zelfs nu heb ik er nog wel eens moeite mee, door de impact die het op me gehad heeft. Het blijft toch steeds op de achtergrond in mijn hoofd spelen op een of andere manier. Misschien, omdat het ook nog maar zo kort geleden is. 'Wat als.. Wat als..'. Op het moment dat mijn vader in coma lag had ik hier allemaal geen boodschap aan. Ook aan de steun van anderen niet, eerlijk gezegd. Hoe raar dat ook klinktDat kwam bij mij pas echt achteraf, om te zien hoeveel mensen wel niet om mij en mijn vader geven (in dit geval jou en je vriend dus). Probeer daar kracht uit te putten. Te zien hoeveel mensen wel niet om hem en jou geven en de moeite willen nemen om jou te steunen . Kijk niet te veel naar het 'waarom nou hij..'. Simpelweg, omdat je er niks aan hebt, hoe moeilijk het ook is. Allemaal teksten die tegen mij ook werden gezegd toentertijd, maar wat ik niet hoefde te horen.
Wat ik in ieder geval heel fijn vind, misschien omdat mijn vader zo'n nuchtere is, maar toch.. Is dat ook hij zei; 'Het hoort uiteindelijk gewoon bij het leven'. En vooral als hij hoort hoe moeilijk wij het er mee hadden, zegt hij alleen maar dat dat nergens voor nodig was en dat we uiteindelijk toch door hadden gemoeten. Je vriend zou dit ongetwijfeld ook willen voor jou, en iedereen die om hem gegeven heeft natuurlijk. Neem de tijd voor je verdriet, maar ga eropuit! Verzet je gedachtes. Ieder mens reageer natuurlijk anders, maar als jij goed naar zijn foto's kan kijken, kijk ernaar. Haal herinneren op. Schrijf het op. Schrijf het van je af. Uiteindelijk ga je het een plekje geven, daar ben ik van overtuigd
Nogmaals, heel veel sterkte
De gebeurtenis heeft inderdaad heel veel impact gemaakt en komt nog dagelijks boven. Van de week, ik woon boven een winkelcentrum, was er een man in elkaar gezakt en toen werd ik wakker van alle toeters en bellen die aan kwamen rijden. Ik ben toen gaan kijken en dat had ik beter niet kunnen doen. Alles kwam weer naar boven. Ook vooral omdat er een ambulancebroeder uitstapte die ook bij ons was.
De "wat als..." en de "waarom" vind ik soms nog steeds moeilijk uit m'n hoofd te krijgen of te relativeren. En het gemis is nu het grootste struikelblok waar ik tegen aan loop. Het besef dat hij nooit meer thuis is als ik thuis kom of als ik thuis ben, hij nooit meer naar binnen komt lopen.
Ik kijk naar z'n foto's en soms filmpjes om zijn stem te horen. Maar ik vind het dan ook heel confronterend, omdat ik dan wederom het gemis voel opkomen.
Ja dat kan je vinden en ergens begrijp ik het ook wel. Mijn werk gaat er superfijn mee om. De werkzaamheden die ik nu oppak zijn voor mij relatief simpel (ook iets wat ik echt leuk vind om te doen) en toch betekenisvol voor mijn team en het bedrijf. Maar de reden dat ik naar werk ga, is omdat ik thuis continu geconfronteerd wordt met de gebeurtenis. Ook de gedachten rondom de gebeurtenis en het gemis die ik thuis ervaar zijn vele malen sterker. Ik trek dat helemaal niet goed en ben dan liever niet thuis.Als ik op mijn werk ervaar dat het allemaal niet gaat (emotioneel gezien) dan geef ik dat aan en mag ik naar huis.quote:
[..]
Ik vind dat TS behoorlijk snel weer aan het werk is gegaan na zo'n heftige impact op haar leven.
Het is ook mijn advies. Het gaat niet over, dat dacht mijn vriend inderdaad ook!!!quote:
[..]
Kerel...
Ga. Naar. De. Dokter! Helemaal als je moeder met precies dezelfde klachten heeft gelopen en het bij haar fout is gegaan.
|
|
