Doorgaan, stoppen of alles compleet omgooien?

Je staat morgen op en je zet koffie. Of thee. Of je neemt karnemelk. Daarna stap je in je rode/blauwe/witte auto/ op de fiets/ in de trein en je gaat naar ...

Weet je wat echt een probleem is van veel jonge mensen op dit moment? Dat het leven niet altijd feest is, dat geluk niet een soort van continue stroom van serotonine is, zoals ze wel lijken te denken. Het grootste deel van het leven is saai, hard werken of zelfs afzien, delen zijn naar. Er gaan mensen dood, er doen mensen naar en dingen kunnen tegen zitten.

Ik ben zelf half dertig en weetje; toen ik opgroeide was je gewoon een van de velen. Je moest je bek houden als de volwassenen aan het woord waren en je kreeg af en toe te horen dat je e nog geen fuck van wist (wat waar was).

Kinderen nu worden opgevoed met het idee dat ze god's gift to the world zijn. Dat ze leuk, aardig, gelukkig, slim, hoog opgeleid, mooi, succesvol, rijk, tof en aantrekkelijk zijn, zullen zijn en moeten worden. Ik merk het heel sterk bij al die mensen die nu tussen de 20 en 30 zijn. In absolute weelde opgegroeid, zelfs degenen uit armere gezinnen. Zelden tegenslag gehad. En ook braaf hun opleiding gedaan. En dan ineens... de echte wereld.

Keihard, mensen zijn er niet altijd voor jou. De wereld is er niet voor jou. Je moet er zelf iets van maken. En ja, soms voel je je alleen, of kut of onzeker. Nou en. Leef je leven, maak er wat van, of niet. Maar maak er niet altijd zo'n enorm probleem van. Kortom: doe wat je wilt maar stel eens niet ulke hoge eisen die dan zo slecht haalbaar zijn dat dat leidt tot een soort verlamming.

Maak die reis als je dat wilt. Je wordt er wel wijzer van, maar je zult alsnog met jezelf moeten leren leven. Vluchten kan op veel manieren, maar uiteindelijk zul je jezelf onder ogen moeten zien. Hoe eerder je jezelf accepteert, inclusief al je onvolkomenheden, hoe eerder je echte leven begint. Want in mijn oge is dat het moment dat je volwassen bent. SUcces TS.

quote:

Op zondag 20 november 2016 17:30 schreef OngeschiktX het volgende:

[..]

Wellicht. Momenteel zou ik daar wel even moeite mee hebben en zin voor te maken. Ik weet wel dat ik van natuur houdt (bergen, woestijnen en sneeuw en ijs). Het liefst zou ik een road trip maken omdat dat vrijheid geeft om te gaan waar je wil en niet alleen waar een bus of een vliegtuig je op dat moment heen kan brengen. Maar om dat alleen te doen, lijkt me dan wel weer heel saai.

Al eens gekeken naar vrijwilligersprojecten op zulke locaties? Misschien niet de vrijheid die je wil, maar misschien wel leuk als iets van een basis om te kunnen 'bonden' met anderen die ook van natuur houden? En misschien ook wel een lekker gevoel, nuttig werk te doen enzo.

Verder heb je ook groepsreizen en -activiteiten, zoals wandelingen en bergbeklimmen. Kun je in Nederland al met voorpret beginnen bij een klimcentrum ofzo.

quote:

Op zondag 20 november 2016 17:02 schreef OngeschiktX het volgende:
Kick.

Ik ben een tijdje gaan reizen om te kijken hoe dat is. Ik ben zoveel mogelijk zonder echt plan gegaan om te kijken hoe die manier van leven is. Eigenlijk ben ik tot de conclusie gekomen dat dat het ook gewoon niet is. Ik denk dus dat ik niet gelukkig wordt door het opzeggen van m'n baan, verkopen van m'n huis en te gaan reizen. Het was niet zo dat ik het allemaal echt niet leuk vond, maar het niet hebben van een plan en een doel werkt voor mij niet zo. Na een paar weken was ik er wel klaar mee en wilde ik weer terug.

Het maakt het allemaal niet makkelijker. Doorgaan met m'n leven zoals ik altijd heb gedaan is geen optie meer, maar het alternatief dat ik in gedachte had valt ook af. Ik vraag me af of er meer mensen zijn zoals ik. Dus mensen die hun hele leven ongelukkig doorbrengen. Het hebben van een depressie klinkt bijna aantrekkelijk, want dat impliceert dat je ooit niet depressief was.

Wat had je dan verwacht? Je neemt jezelf overal mee zoals Seneca 2000 jaar geleden al schreef. Probeer eerst hier gelukkig te zijn voordat je lange reizen gaat maken, anders zal je gemoed je volgen.

Je geeft aan dat je na een paar weken reizen weer terug wilde. Misschien kun je bedenken waar je dan naar terug verlangde? Dat is wellicht een startpunt om erachter te komen wat je dan wél graag wilt in het leven.

De menselijke psyche wordt gelukkig van persoonlijke groei, nieuwe prikkels en vaardigheden.

Die prikkels heb je waarschijnlijk gekregen op vakantie, maar vond je het misschien ook eng om uit je comfortzone te zijn?

Bleef je misschien teveel hangen in je "oude gewoonten"

quote:

Op zondag 20 november 2016 22:23 schreef OngeschiktX het volgende:

[..]

Leuk verhaal, gaat vast op voor mensen met een quarter life crisis. Het heeft mijn inziens alleen weinig te maken met mijn situatie. Ook toen ik 22, 15, 8 en 3 was had ik dit gevoel.

Het zal best. De kern blijft hetzelfde: leer met jezelf leven. Dat valt misschien niet mee; maar doe het nou maar gewoon. Een onbereikbaar ideaal nastreven gaat niet werken. Dus accepteer jezelf, probeer dat niet te veranderen. En ga dan juist vanuit jezelf eens wat doen wat je leuk vindt, wat je wilt doen. Niet om iemand anders te worden, maar gewoon voor de leuk, omdat het je spannend, leerzaam, tof of eng lijkt.

Je kunt wel zeggen dat het allemaal niet voor jou geldt, dat zal best. Maar ook jij moet het met jezelf zien te rooien. Met wat mazzel heb je nog 60 jaar te gaan. Maak daar dan gewoon en beetje een relaxte tijd van.

2x per week zeg ik in R&P: Schematherapie ftw!!

Repareer wat er misgaat in de manier van denken.
Leer anders om te gaan met de gebeurtenissen en ervaringen in het heden en toekomst die je associeert met nare gebeurtenissen.
En wat er voor schade overblijft accepteer wie je bent met je gebreken.

Want die hebben we allemaal

quote:

Op zondag 20 november 2016 22:27 schreef OngeschiktX het volgende:

[..]

Vooral de onzekerheid, nog dingen moeten regelen om van de een naar de andere plek te komen gingen me na een week of twee een beetje tegen staan. Verder ook gewoon de praktische dingen, eigen bed zonder snurkende mensen om je heen, gewoon water uit de kraan kunnen drinken, etc.

Dat is een mindset. Zelf vind ik die onzekerheid juist één van de leukste dingen van reizen. Je weet niet precies waar je gaat slapen, of er een bus gaat, of je een geschikt kampeerplekje vindt, of er water is, etc. Je moet improviseren, af en toe problemen oplossen, in het donker en in de regen je tentje opzetten, dingen repareren die stuk gaan, etc.

Ik zeg: die onzekerheid en problemen moet je juist omarmen. Elke keer als je iets tot een goed einde brengt geeft dat weer zo'n YES! gevoel. Een reis moet je ook tegenop zien. Je wilt niet in een gespreid bedje terecht komen.

Op een bepaald moment wil ik ook weer naar huis maar dat is meestal omdat ik dan doodmoe ben en flink wat kilo's lichter ben geworden want je hebt niet altijd genoeg te eten terwijl je wel hele dagen op pad bent en fysiek bezig. Wel altijd een enorm voldaan gevoel, terugkijkend op alles wat je gezien en gedaan hebt en problemen en onzekerheden die je uiteindelijk hebt overwonnen.

quote:

Wat wel een heel groot verschil moet die reis en het gewone leven is dat de tijd veel langzamer leek te gaan daar. Na een dag of drie had ik het gevoel dat ik al weken weg was. Hier vliegt de tijd maar gewoon voorbij zonder dat je iets meemaakt of iets in je opneemt.

En dat is inderdaad een ander mooi aspect. Je doet veel meer met je tijd. Veel nieuwe indrukken en ervaringen. Je kunt niet geloven dat iets pas een paar weken geleden is want het lijkt wel een jaar, zoveel nieuwe indrukken heb je opgedaan. Het is één van de redenen voor mij geweest om te stoppen met werken. Je tijd hier op aarde is maar beperkt en als een week voorbij vliegt terwijl je niet het gevoel hebt dat je veel interessants hebt gedaan dan is dat doodzonde.

quote:

Op zondag 20 november 2016 23:48 schreef SeLang het volgende:

[..]

En dat is inderdaad een ander mooi aspect. Je doet veel meer met je tijd. Veel nieuwe indrukken en ervaringen. Je kunt niet geloven dat iets pas een paar weken geleden is want het lijkt wel een jaar, zoveel nieuwe indrukken heb je opgedaan. Het is één van de redenen voor mij geweest om te stoppen met werken. Je tijd hier op aarde is maar beperkt en als een week voorbij vliegt terwijl je niet het gevoel hebt dat je veel interessants hebt gedaan dan is dat doodzonde.

De meeste mensen hebben helemaal niet de mogelijkheid om te stoppen met werken. Mensen hebben de huur of een hypotheek, een auto, een gezin, een hond etc.

Als je er over nadenkt, is het leven helemaal niet zo leuk. Veel verplichte afspraken, je doet dingen, de tijd verstrijkt en je sterft.

We hebben hier echt niet slecht, maar het grotere ontbreekt wel in deze tijden. Rutte is wat dat betreft een mooi voorbeeld, de man zonder visie (waarvan zijn woord geen drol waard is).

quote:

Op maandag 21 november 2016 00:08 schreef luxerobots het volgende:

[..]

De meeste mensen hebben helemaal niet de mogelijkheid om te stoppen met werken. Mensen hebben de huur of een hypotheek, een auto, een gezin, een hond etc.

Als je er over nadenkt, is het leven helemaal niet zo leuk. Veel verplichte afspraken, je doet dingen, de tijd verstrijkt en je sterft.

We hebben hier echt niet slecht, maar het grotere ontbreekt wel in deze tijden. Rutte is wat dat betreft een mooi voorbeeld, de man zonder visie (waarvan zijn woord geen drol waard is).

Wat een ontzettend negatieve instelling, zeg. Je hebt je leven zelf in de hand; het is niet iets dat gewoon 'gebeurt'...

Ik leef met je mee ts, ik heb precies hetzelfde.
De manier waarop we tegenwoordig leven is ook wel erg onnatuurlijk met torenhoge eisen, verwachtingen en verantwoordelijkheden die er vroeger nog niet waren. Daarnaast is je hele leven al min of meer voor je uitgestippeld nog voor je goed en wel geboren bent. Lang niet iedereen kan daar goed mee om gaan. Ik denk dat mensen zoals jij en ik het veel beter zouden doen in een simpelere en primitievere samenleving, hoe gek dat voor sommige mensen ook zal klinken.

quote:

Op zondag 20 november 2016 22:13 schreef OngeschiktX het volgende:

[..]

Ik zou het echt niet weten. Ik heb niet echt een doel of iets dat ik perse wil doen, zien, of wat dan ook. Is het zo vreemd om daar geen antwoord op te kunnen geven? (Oprechte vraag)

Nee dat is niet vreemd. Je bent nog zo druk bezig je te focussen op alles wat níet leuk (genoeg) is om te kunnen bedenken hoe het eruit ziet als je je dag beleeft doet zonder er steeds bij na te denken of het wel leuk is wat je doet. Wat als je morgen wakker wordt zonder dat je voortdurend aan het denken bent dat je wat je doet niet leuk vindt. Wat doe je dan?
Het is heel moeilijk om je dat voor te stellen omdat je nu bij alles wat je doet denkt 'maar ik word hier niet gelukkig van'. De kunst is dat om te draaien. Hoe ziet je dag eruit als je dat niet meer doet? Wat doe je dan wél? Probeer eens te beschrijven wat je doet als jouw probleem er niet meer is. Heel wel mogelijk (en heel erg hopelijk) zie je dan een patroon.

Maak er een tekening van, schrijf de gedachten op die je dan hebt, weet ik het, maar gelóóf erin.

quote:

Op zondag 20 november 2016 17:02 schreef OngeschiktX het volgende:
Ik vraag me af of er meer mensen zijn zoals ik. Dus mensen die hun hele leven ongelukkig doorbrengen.

Hoi

Ik zit sinds het stoppen met een HBO opleiding, circa 15 jaar geleden, ook dag in dag uit in de knoop met mijzelf. Ondertussen ben ik maar van mening dat ik zó complex in elkaar steek, dat er gewoon geen oplossing voor me is.

Ondertussen is er bij mij PDD-NOS geconstateerd, en na vele jaren Parnassia en bezoekjes aan de huisarts, zeggen ze allemaal hetzelfde: door die PDD-NOS ervaar ik het leven als moeilijk/vervelend en krijg ik sombere/depressieve klachten. Advies: het leven zo relaxed mogelijk leven en het leuk maken.

Kan ik er wat mee? Niet echt. Ik zie het meer als een chronische-depressie en een innerlijk diep gewortelde doodswens.

Had ik je topic eerder gevonden dan had ik je kunnen melden dat het roer omgooien of te gaan reizen niet veel zal helpen: de depressie neem je met je mee en uiteindelijk word alles wel een sleur.

Ik heb zelf ook vaak momenten dat ik -iets- anders wil gaan doen. Inderdaad: reizen, leger des heils, een monnik worden in een of ander klooster, etc. Maar wat dat betreft heb ik weer de realisatie dat ik leef in het rijke westen, dak boven hoofd, geld, goed te eten, voorzieningen, alles waar je als mens eigenlijk alleen maar van kan dromen. Dat afstaan zal heel moeilijk voor me zijn. En dan tóch niet gelukkig zijn.

Al moet ik zeggen dat ik "door blijf gaan" voor m'n ouders. Ik vind het altijd zo rot dat verhaal van "ouders horen hun kinderen niet te begraven". Ze zijn ondertussen ook aardig op leeftijd, dus ja, het "wachten" totdat zij beiden er niet meer zijn, zodat ik daarna ook snel pleite kan gaan van deze aardbol ... het is vrij hopeloos allemaal.

Wat betreft die hobbies en dingetjes doen, dagstructuur/ritme, vermaak etc, ik heb het allemaal ook meegemaakt. Het helpt niet, want het is niet eens een tijdelijke fix: alles is gewoon kudt.

Wat betreft vrienden en relaties heb ik ook geen tips, want die twee woorden zijn al alien voor me.

Dus ja, geen tips, maar uh, ik lees met je mee.

Wtf man als je zo somber in het leven staat wat doe je hier dan nog? Iets bindt je blijkbaar toch aan het leven.

Ben je misschien niet zwaar eenzaam?

quote:

Op zondag 20 november 2016 22:13 schreef Spanky78 het volgende:
Weet je wat echt een probleem is van veel jonge mensen op dit moment? Dat het leven niet altijd feest is, dat geluk niet een soort van continue stroom van serotonine is, zoals ze wel lijken te denken. Het grootste deel van het leven is saai, hard werken of zelfs afzien, delen zijn naar. Er gaan mensen dood, er doen mensen naar en dingen kunnen tegen zitten.

Ik ben zelf half dertig en weetje; toen ik opgroeide was je gewoon een van de velen. Je moest je bek houden als de volwassenen aan het woord waren en je kreeg af en toe te horen dat je e nog geen fuck van wist (wat waar was).

Kinderen nu worden opgevoed met het idee dat ze god's gift to the world zijn. Dat ze leuk, aardig, gelukkig, slim, hoog opgeleid, mooi, succesvol, rijk, tof en aantrekkelijk zijn, zullen zijn en moeten worden. Ik merk het heel sterk bij al die mensen die nu tussen de 20 en 30 zijn. In absolute weelde opgegroeid, zelfs degenen uit armere gezinnen. Zelden tegenslag gehad. En ook braaf hun opleiding gedaan. En dan ineens... de echte wereld.

Keihard, mensen zijn er niet altijd voor jou. De wereld is er niet voor jou. Je moet er zelf iets van maken. En ja, soms voel je je alleen, of kut of onzeker. Nou en. Leef je leven, maak er wat van, of niet. Maar maak er niet altijd zo'n enorm probleem van. Kortom: doe wat je wilt maar stel eens niet ulke hoge eisen die dan zo slecht haalbaar zijn dat dat leidt tot een soort verlamming.

Maak die reis als je dat wilt. Je wordt er wel wijzer van, maar je zult alsnog met jezelf moeten leren leven. Vluchten kan op veel manieren, maar uiteindelijk zul je jezelf onder ogen moeten zien. Hoe eerder je jezelf accepteert, inclusief al je onvolkomenheden, hoe eerder je echte leven begint. Want in mijn oge is dat het moment dat je volwassen bent. SUcces TS.

Ik ben ook zowat half dertiger en kan beamen, dat het met opgroeien zo ongeveer ging.

Vroeger werd je ook opgevoed om goed en lief voor vrouwen te zijn. Iets wat in realiteit je gewoon tegenwerkt, omdat geen enkele vrouw zoiets wilt. Niet spannend genoeg, niet uitdagend genoeg, ect...

Op deze leeftijd geen enkele stap verder te zijn, omdat je geen 100% zelfverzekerde badboy bent. Alsof geen enkele man onzekerheden heeft. Oh, ze ziet bijvoorbeeld, dat je onzeker bent, maar wel gewoon eerlijk. In plaats dat ze je kan begrijpen waarom je onzeker bent, schrijven ze je gewoon direct af, want je bent niet zelfverzekerd. Als elke vrouw dit doet, als je al uberhaubt verder in contact mag / kan komen, hoe wil je ooit dan voorbij je onzekerheid komen? Juist, nooit dus. Ben je klein? Geen kans, ect...

Het is echt niet zo dat ik nooit geen moeite gedaan heb, maar nooit geen ene enkele stap verder komen, helpt je alleen maar tegen. In het leven is alles helemaal niet zo, zoals je overal wijsgemaakt werd in films en muziek. Liefde, relaties, daten, seks, noem maar op.

Als je niet alles en nog wat bent in het echte leven, dan blijf je gewoon je hele leven alleen. Een hele leven in frustratie (omdat positieve ervaringen uitblijven), onbegrip (omdat ze je nooit vertellen waar het aan ligt.) en onzekerheid (Als resultaat: Ben ik niet goed genoeg? Ben ik niet aantrekkelijk genoeg?).

Alles en iedereen in je familie, kennissen en vrienden hebben een relatie en/of kinderen. Je word dagelijks geconfronteerd met leuke vrouwen en het is een dikke slap in je face. Je mag kijken en weten dat het er is, alleen jij zult het nooit ervaren. Uiteindelijk dat je alleen altijd afgewezen werd, belachelijk gemaakt werd en gebruikt werd, word je na lange depressie pas duidelijk, dat dit realiteit is van het leven.

Wil je toch contact met vrouwen ondank je onzichtbaar bent? Geen enkele vrouw ziet je staan, maar zodra je genoeg geld neer legt, dan is sky's the limit. (Nee, ik doel niet alleen op intiem zijn.)

Ja, je kunt altijd nog positieve ervaringen op doen en vrouwen van begin 30 hebben minder eisen, ect...

Ja, zelfs al zou ik nu wel goed genoeg zijn, is een hele leven van negativiteit, je klote en minder voelen, dit waard?

Nee, de realiteit van het leven, dat van wat ik uit mijn eigen ervaringen kan zeggen, is dat het leven voor velen, zonder te veel tegenslag zijn gang gaat en als je buiten dat valt, bereid je maar voor op eenzaamheid, een lange depressie, onzekerheid, frustratie, lange therapie sessies en ondanks dat iedereen je ervaringen begatalliseerd en je niet begrijpen, je hele leven alleen bent en ook alleen zonder vrouw en kinderen, zult sterven.

Het lijkt misschien offtopic, maar ik snap TS helemaal. Wat je ook doet in het leven, het is nooit goed genoeg en het veranderd helemaal niks aan je leven. Naast het standaard manier van leven zijn er ook genoeg uitzonderingen. Zit je daarbij, dan kan je het gewoon vergeten.

[ Bericht 0% gewijzigd door dip-stick1 op 22-11-2016 02:29:58 ]

quote:

Op zondag 4 september 2016 21:04 schreef OngeschiktX het volgende:
Goed bedoelde reacties, maar dit stadium ben ik allang voorbij. Op de reguliere weg ga ik mijn problemen niet oplossen. Dat heb ik allang geprobeerd, op allerlei manieren: alleen, met de huisarts, psychologen, door nieuwe hobby's te proberen, door in teamverband dingen te doen. Dit hoeven we dan ook niet meer te bespreken, want dat is allerlei andere topics al gedaan.

Gebruik je al anti-depressiva? Helpt dat?

quote:

Op dinsdag 22 november 2016 02:48 schreef Mishu het volgende:

[..]

Gebruik je al anti-depressiva? Helpt dat?

Wat zou je onder 'helpt dat' vatten?

een pilletje is gewoon chemie, je lichaam maakt vervolgens wat meer adrenaline en Serotonines aan; maar aan je leven, eenzaamheid verandert het verder niks: dat moet iemand zelf doen (hooguit kan het helpen als de chemische balans in je lichaam wat bijgestuurd is om weer 'actief' te worden)

er zijn mensen voor wie het depressief zijn een deel van hun leven geworden is en de basis van al hun fantasieen en gedachten...
Ik heb bij de TS wel een beetje de indruk dat dat het geval is... Iemand met an sich gewoon een zeer succesvol leven, financiele zekerheid, vaste baan maar wel sociaal eenzaam en vol met droombeelden over een 'ander leven'

Zou de TS zn depressiviteit verliezen heeft hij geen 'excuus' meer... Dan kan hij niet meer het nemen van beslissingen wat te doen met zn leven niet meer uitstellen en zich niet meer verliezen in 'onhaalbare dromen'.

Ik heb een beetje de indruk dat voor TS de depressie ook een gevoel van 'veiligheid' geeft en uiteindeijk ook het excuus om niks aan zn leven te veranderen