Tong's schrijfsels #2

Dat woont zomaar schuin tegenover je. M'n overbuurman in de Koningstraat..Eén van de beste en grootste sportjournalisten van Nederland ooit.

Ik deed in 1997 mee met een voetbalkwis op TV, bij de KRO. Had als specialiteit Gerald Vanenburg. Aangebeld, en gevraagd of ie artikelen had. Wat heet ? Hele boeken en zelf geschreven verhalen. Ik verdronk in z'n boekenkasten. Eric van der Aa en Chris van Brakel kunnen als buurmannen denk ik beamen dat het een inspirerende en bijzondere man is.

De legendarische opmerking Voetbal is oorlog is niet door Rinus Michels verzonnen, maar door sportjournalist Ed van Opzeeland. Ed van Opzeeland is inmiddels bijna 90. Deze journalist heeft nog veel meer sporen achtergelaten in de sport, zoals de naam Studio Sport.
Heeft Rinus Michels nu wel of niet de uitdrukking Voetbal is oorlog zelf verzonnen? Ewoud Sanders zocht dat eens uit voor het NRC Handelsblad. Sanders merkte toen op dat Michels op 10 maart 1971 sprak met John le Noble van het Algemeen Dagblad. Hierin zei de trainer: “Topvoetbal is zoiets als oorlog. Wie netjes blijft, is verloren.” Niet helemaal letterlijk dus, maar dit zou wel het begin zijn van de gevleugelde uitdrukking Voetbal is oorlog.

Naar eigen zeggen was Ed van Opzeeland degene, die deze uitdrukking heeft verzonnen, en in verband heeft gebracht met Michels! Op 5 september 2005 had Van Opzeeland een lang gesprek met Henri van der Steen, de voetbaljournalist in het Brabants Dagblad. Van Opzeeland zei toen:
“Ik werkte voor de wekelijkse uitgave van Revue. Na die sensationele wedstrijden tegen Liverpool in 1966 heb ik Michels geïnterviewd. Bij het uitwerken van dat interview zocht ik nog een mooi slot. Toen bedacht ik dat. Nee, Michels heeft dat nooit gezegd, hij had het wel kúnnen zeggen. Hij heeft het later trouwens zelf overgenomen.”

Met andere woorden: Van Opzeeland is geestelijk vader van één van de beroemdste voetbaluitspraken. Daarnaast is Voetbal is oorlog niet in 1971 verzonnen, maar al in 1966
.
Deze Ed van Opzeeland debuteerde in 1952 op de sportredactie van Het Parool en was later werkzaam bij onder meer Het Vrije Volk, VNU en De Telegraaf Tijdschriftengroep. Verder is hij de bedenker van de naam Studio Sport en verleende langdurig medewerking aan het programma.
Ook schreef hij talrijke boeken, zoals Koningen van de bokssport, Koud vuur en een paar jaar geleden de biografie Ben Bril, Davidster als ereteken. De bokser en later gerenomeerd boksscheidsrechter. Die ook bij Spel zonder Grenzen het fluitje mocht hanteren. Tevens is hij de bedenker en maker van de REVU-schaatsspecials, die verschenen in het tijdperk van Ard en Keessie.

Ed van Opzeeland is een gewaardeerd collega. Zei Guus van Holland over hem.
"Wij kennen elkaar van het ijshockey van een jaar of dertig geleden, toen dat in Nederland op hoog niveau werd gespeeld. Hij had in 1981 het boek Koud Vuur geschreven over ijshockey. Ik pakte dat boek er in die tijd altijd bij.

Hij heeft het ijshockey groot gemaakt in Nederland, samen met Frans Henrichs. Die twee moet je in een adem noemen. Ed was ook van de voetbaljaarboeken over de Europa Cup. Die moest je hebben om alles te weten, en alles terug te kunnen vinden.

Toen ik Ed leerde kennen, werkte ik voor de linkse Volkskrant. Hij zat toen juist bij de rechtse media als De Telegraaf. Ed vond alles geweldig, waar wij toen veel kritischer waren. Tenslotte was Ben de Graaf mijn chef, die nooit complimenten gaf.

Ed schreef ook anders dan wij: heel beeldend, soms wat gezwollen. Dat maakt zijn verhalen wel heel meeslepend om te lezen, maar in de jaren zeventig was dat eigenlijk ouderwets, not-done. Die manier van schrijven komt nu echter weer terug, waardoor Eds manier van schrijven weer aansluit bij de huidige tijd."

Ed van Opzeeland was ook de enige Nederlander bij de eerste finale om de Europa Cup voor landskampioenen. Van Opzeeland tegen Henri van der Steen: "En bij de tweede, zelfs bij de derde finale was ik volgens mij de enige.”

Van Opzeeland ging toen op eigen houtje naar die wedstrijden. "Ik werkte bij Het Parool, maar mijn chef, Rien Bal, hield alles over dat nieuwerwetse gedoe uit de krant, die moest er niks van hebben, kon het ook niet zo goed verkroppen als iemand moderne ideeën had. En ik vond het prachtig, die Europa Cup, vanaf de eerste dag.”

Al snel werd de Europa Cup een hit. Dat bracht de Geïllustreerde Pers op het idee Van Opzeeland weg te kapen bij Het Parool en hem de sector sporttijdschriften te laten opzetten. Dat bleek een goede zet.
Volgens Het Brabants Dagblad kwamen beide partijen met een briljant plan. Van Opzeeland bedacht namelijk het jaarlijkse Europa Cup-boek, dat door de uitgeverij met overweldigend succes werd uitgevent.

Van Opzeeland: "Dat gebeurde in die dagen nog huis-aan-huis - vooral de Margriet was op die manier een enorm succes. Voor de kinderen was er elk jaar een paasboek en een kerstboek, maar de huisvrouwen konden ook breipatronen kopen. En voor hun man dus ook een Europa Cup-boek. En dat deden ze, als alibi om voor zichzelf zo’n boekje met breipatronen aan te schaffen. Het eerste Europa Cup-boek, in 1962, verkocht op die manier 750.000 exemplaren. Later maakten we er drie per jaar.”

Ze gingen naar Benfica-Feyenoord. Het Legioen liet zich daar zien en horen. Duizenden Feyenoord-fans togen naar Lissabon met de schepen De Grote Beer en De Waterman.

Van Opzeeland is op leeftijd, maar nog steeds actief. In het laatste nummer van Achilles schreef hij een meeslepend verhaal over de catcher in het honkbal. Zoals Van Holland al zei: heel beeldend, met gezwollen taal.

Ik spreek hem nog wel eens op straat. Mooie gesprekken. Hoewel ie een beetje afscheid geeft genomen van het huidige voetbal wegens de commercie en financiële belangen. Misschien een beetje vergeten. Iemand die 'Voetbal is oorlog' en 'Studio Sport' heeft bedacht, en als enige Nederlandse journalist bij de eerste drie EC-1 finales aanwezig was, mag wel even in het zonnetje.

Mijn top-5 van Bommelse sportmannen :

Eén Adrie van Houwelingen.. Twee Ed van Opzeeland..Drie Michael Sengers.. Vier Bert Struijk. Vijf Maarten Ducrot.

Er woont er echter maar één bij me op de hoek. Een Bommelaar om trots op te zijn.

Er zijn hier geschutten geplaatst. De kazen worden gebrand en de straat is afgezet. De kazen zijn gesmolten. De stellingen zijn betrokken. Het éénrichtings-verkeer is blij dat ze niet terug hoeven te rijden.

Vroeg zo'n stellage-medwerker of ik het raam open wilde zetten, wegens schilderwerkzaamheden. Voor hetzelfde geld was het raam dicht gebleven. Ben blijkbaar een bekende WAO-er. Hij keek recht op m'n blote bierbuik. Dat zijn de glazenwassers van deze tijd. Schromen niet te verven waar ze vroeger niet uit de verf kwamen als glazenwasser. Geert heeft nooit glazen verzameld in de Boemel.

Dus ik het raam open gezet. Ik kon geen herhaling van DWDD kijken. Nou ja, kijken kon wel. Had er wel ondertiteling bij nodig. Ik vroeg aan de man, die aan het boren en poren was in mijn uitkijkraam naar de Koningsstraat of het geluid iets minder hard kon.

Jantje Smit en Jantje Kooiman samen met Manke Nelis schalden mijn huiskamer binnen. Die overstemden zelfs de drilboor.. Ik doe nooit moeilijk. Maar ik heb ook mijn grenzen.

Als oprechte, introverte, spraakzame echte Bommelaar sprak ik voor de HEMA een eenzame fietser aan. Althans ik zei 'U bent op uw vrouw aan het wachten, zittend op de stang ?' Was een herenfiets. Een heer van stang. Zijn vrouw mocht het geld uitgeven. Hij lette op de fietsen. Dat ze er niet met een ander vandoor zouden gaan.

Dat klopte dus. Ik vond hem er vaal en bedroefd uitzien. 'Alles goed verder meneer?' 'Het gaat. Zo op en neer.' 'Zo nu en dan.' 'U komt niet uit Bommel zo te horen.' 'Nee gelukkig niet.' 'Hoezo gelukkig niet?'

'Stug volk. Geen contact mee te krijgen' 'Woont u in Zaltbommel?' 'Helaas wel.'

God behoedde hem ooit Cor de Gram tegen te komen. Die lult Vincent van Gogh nog de oren van z'n kop. Die mokt van een pond in één ogenblik een kilo. Laat Cor maar schuiven. Dan kunde oew gram nooit meer halen.

Ondertussen Rende de Sambo me voorbij...'Hey Herm, ik woon in Gameren maar door jou blijf ik een echte Bommelaar.'

Handen schudden, wa hiet ? Sambo/Johnnie en Tong innerlijk omhelsend. Midden op straat. Zonder schaamte..

'Wa zijn jullie an ut doen?' Riep Chris van Brakel, met de hand aan de fiets, tegen het verkeer inlopend in de Bosschstraat. Dat hem een kleine drie kwartier kostte wegens verbaal onderhoud bij de spraakwerkzaamheden.

Verder met het gesprek met de import, Ik zei dat het eventueel ook aan jezelf kan liggen. Dat je een beetje moeite moet doen om te vechten tegen de vooroordelen.
Hij bleef stug volhouden. 'Stug volk.' Ik liet het er maar bij zitten. Wilde hem niet gaan stangen en opzadelen met een schuldcomplex.

Aan de overkant zag ik Jiel en Roy ouwehoeren.
Me aangesloten. Kennisen/vrienden vanaf 40 jaar geleden. Roy 2 dagen jonger dan ik. Half uur later. Eérste klas, op de eerste rij, murw gebeukt en van alle laatste roddels voorzien, met m'n Hema-rookworst, opweg naar m'n flatje.

Komt Chris langs gefietst 'Geleuf nie alles wa ie zeet, moar komt wel ut een goed hart.'

vijf mei
dag van de vrijheid
welke dag
is het in Syrië
welke dag hebben zij ijsvrij

is er een datum
die past
die gepast is
de dag dat kinderen
niet bang zijn

de orde van de dag
kinderen leven
bij het moment
schrikken wakker
uit hun nachtmerrie

Je herinneringen op Facebook
Herman, wij geven om jou en de herinneringen die je hier deelt. We dachten dat je het leuk zou vinden om terug te kijken op dit bericht van 3 jaar geleden.
Herman van Tongerlo
6 mei 2014

Slechter kon het WK niet beginnen dan dit jaar. De 3-0 nederlaag in de openingswedstrijd tegen Spanje dreunde lang na. Nog 4 dagen om te herstellen. Chili Concarne en Australië volgden. Kwamen we van een koude kermis thuis, of werd het heet Braziliaans bloed ? Het werd het laatste, maar dan wel door Nederlandse aderen. Na twee mooie overwinningen in de eerste ronde geloofden de meest negatieve Oranje azijnpissers weer dat ze goud zouden pissen.

De finale lonkte zoals Monique van der Ven kan lonken. 'Maak me geen kind, maar maak me wereldkampioen.'

De Finale in het volgepakte stadion was minder gevuld dan hun verloren finale in 1950 tegen Uruquay. Toen zagen 200.000 Brazilianen Brazilië met 2-1 verliezen. Maar de 80.000 toeschouwers in het Maracana waren er zeker van. De wereldtitel is voor ons. Ondanks Robben en van Persie die er samen al 10 hadden gescoord. Huntelaar deed er met 4 treffers weinig voor onder. De vooraf te slechte verdediging van Oranje maakte ook al indruk. Ze waren meedogenloos en niet besluiteloos. Voor de geweldig keepende Cillesen stond een hecht blok. Het zelfvertrouwen van de Brazilianen was niet echt op zekerheid gebaseerd.

Brazilië had ook een geweldige doelman met Julior Cecar. De verdediging stond als een huis. Geen WCT-toren tegen opgewassen. Silva, Luiz, Alves, Marcelo. Hoe moet je dat blok ooit overwinnen ?

Nederland hoopte het antwoord te hebben. Robben vanaf rechts, schietend met links. Van Persie leunend achter de spitsen. En Huntelaar de steunbeugels aangevend vanaf midvoor. Kuijt zat op de bank. Altijd mooi voor achter de hand zou Hans Klok zeggen.

Het begin was furieus maar niet magistraal van de Brazilianen. Net zoals het hele toernooi niet geweldig was, ze vooral steunden op de doelpunten en ingevingen van Neymar. Het veldspel van Nederland was beter, ouderwets Hollandsche-school combinatie-spel was te zien.
Het publiek werd geel en groen door Hulk in de spits. Het was al snel duidelijk dat Oranje daar niks van te vrezen had.

0-0 bij rust. Heel Nederland ging pissen. De vooraf azijnpissers deden extra hun best.
Van Gaal bracht Wesley Sneijder in. Klinkt logisch. Maar niet als van Gaal dat doet. Die kan Gallatassarije niet eens spellen. Wesley ging voorop in de strijd. Maakte sneydings, kopte zelfs een bal.

Nog 5 minuten te spelen. 0-0. Aanvalsgolf op aanvalsgolf rollen op het Braziliaanse doel. Ze worden murw gebeukt als door Muhammed Ali in zijn beste dagen. Ze hangen in de touwen. Het wachten is op de genadeklap. Maracana was al niet meer echt luidruchtig. Brazilië loopt op de laatste benen met de tong op de schoen. Bal op van der Vaart, speelt hem in één beweging door naar Sneijder. Die staat plots alleen voor de keeper.....schiet.......op de paal. Maar daar staat Arjen Robben.

De kleine grote man doet wat ie het beste kan. Scoren. Zelden is een beslissend doelpunt in een WK-Finale zo terecht geweest. Brazilië huilt. In Nederland stromen vreugdetranen. Robbie zit van binnen te huilen. Eindelijk zijn buitenkant paal uitgewist. En de azijnpisser uitgepist.

Eeuwige roem

beseffen niet
hoe groot we zijn als voetballand
teneur te negatief
helden klein maken

kop boven grasmaaier
scheer je weg
kop er af
mond houden, dan geliefd

achteraf in de goot, aanbeden
René van der Gijp wereldspeler
nooit serieus genomen
vergooide zijn talent

Gijp maakte Lokeren en PSV kampioen
perfecte actie, dreigende flank
Barry Hughes ziet het hem doen
René overvleugelde Louis, stank voor dank

achternaam, voornaam niet nodig, overbodig
Gijp, held in eigen schaduw
Kieft moest weg bij Ajax, kwam ventje van 17
uitgescholden, pannenkoek

Willem plengde traan
zelfs voor San Marco geen eerbied
Kieft en Gijp, twee achternamen
twee karakters, mogen er zijn

geen scheenbeschermers nodig
overbodig, Gijp er langs, Willem in de lucht
had de carrière van René maar de vlucht genomen
naar zijn toppen der kunnen, nu minder berucht

ideale schoonzonen zijn er ook
Kuijt en Sar zeggen niks
echte helden, achteraf gewaardeerd
Seedorf veel gewonnen, spreekt boekdelen

in AC Milan van de eeuw
Van Persie, het laatste slachtoffer
Seedorf en van Persie zwegen
roem jaren later, na het scheiden der wegen




[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 07-05-2017 14:57:58 ]

Katwijk, garnalen gepeld
de maaltijd, de vissers bereid
wat telt, de stillen luiden
de kerkklok gehoorzaam

jubelen naar het hoogste
dienaren, geknield
vissers binnengehaald
niet op zondag

aan zijn voeten liggen ze
erkenning herkend
jongensboek geschreven
ongekroonde held

dekselse Dirkie
Quick Boys en Katwijk ontstegen
een derby op zichzelf
held voor het leven

VBL / Standbeeld voor Berry van Aerle in Eindhoven......

De buitenkant van Ramses zag er vrolijk en kleurrijk uit. Alles in de nationale kleuren van Egypte. Een lokkertje om klanten te trekken. Mooie, fel-oranje neonlichten en een knipper lichtend bordje op de deur dat duidelijk maakte dat ze open waren.

Mooie service. Voor hetzelfde geld is de zaak gesloten, sta je als Jan met de korte achternaam aan een dichte deur te trekken. Dat is hetzelfde als het alarm bij het verlaten van de HEMA. Je zal zeggen dat zal me worst wezen, maar je gaat toch blozen als een gestolen aardbei.

Bij binnenkomst een grapje maken kan het ijs breken dacht ik. 'Wat Shaffie vandaag Ramses ?' werd echter niet begrepen. 'Ik Ali.' Daar sta je dan met je mond vol tanden. Maar goed, die tanden zou ik nog hard nodig hebben. Ik wachtte rustig mijn beurt af, er was immers nog een klant vóór me. Die klant bleek echter Gekke Fritsie te zijn. Een soort mascotte van de zaak. Fritsie bestelde nooit iets, zat op een kruk in de hoek en vertelde al 10 jaar dezelfde grap aan de klanten. Iets met gehakt maken van Egyptenaren. Ik begreep er niks van. lachte voor Fritsie toch hardop. Fritsie was weer tevreden. Fritsie zorgde voor de vrolijke noot in de zaak. En werd getolereerd door Ali.

Daar scoorde Ali, die zowel eigenaar als kok bleek te zijn, gelijk punten mee. Dat toonde zijn gastvrijheid. Ali was al even vriendelijk als Gekke Fritsie. Heel anders dan je van een Egyptenaar zou verwachten de laatste tijd. Ik voelde me onmiddellijk op m'n gemak.

Ik bestelde een shoarmaschotel en een flesje Cola. De bestelling werd netjes genoteerd, opdat er niks mis zou gaan. Het zijn kleine details, dat maakt nu juist het onderscheid.

Ik ging aan een tafeltje zitten met mooie plastic bloemen en een bakje water. Je weet immers nooit wie er met zijn handen gaat eten, er zijn zoveel buitenlanders in Zaltbommel momenteel.

Het was brandschoon. Dat had ik in andere zaken wel eens anders meegemaakt. Ik zag aan de muur een diploma hangen. Dacht dat het een hygiëne-certificaat was, bleek 't het strikdiploma van zijn dochtertje te zijn. Vond ik zo lief en sympathiek. Ging me steeds meer op m'n gemak voelen bij Ali.

Ali kwam persoonlijk de shoarmaschotel serveren. Met een glimlach werd ik bediend. 'Eet uw smakelijks meneer, dat uw het maar lekker zalt vinden.' Waar vind je die beleefdheid tegenwoordig nog ? De eerste hap is het belangrijkst, die was heerlijk. De champignon was heerlijk op smaak en knisperig, het shoarmavlees perfect op temperatuur en goed gekruid. De saus maakte het af. Dat kan niet meer misgaan dacht ik. De kleine garnituurtjes deden ook hun werk. Dit kon me niet lang genoeg duren, het leken wel perfecte partituren. Mijn smaakpapillen werden gestreeld alsof André Riéu de maaltijd er per strijkstok in walste.

Het cruciale moest nog komen, de patates-frietates. Die kunnen zo'n schotel verpesten. Een echte test voor Ali. Te slap, te hard, te koud, te flauw, alles is mogelijk. De meeste Egyptenaren in Nederland kunnen wel overweg met een schotel. Ik was dan ook opgelucht dat de patatjes ook echte patatjes waren. Je zou ze bijna op z'n Belgisch frietjes gaan noemen.
Patatjes klinkt echter internationaler, heeft meer allure. Bij frietjes denk je al snel aan 'Frietkot Kees Kroket'

Deze zaak had internationale allure. Alles klopte. Vanaf de binnenkomst tot het afrekenen.
'Heeft het uw gesmaakt meneer ? Wilt u misschien ook nog een pepermunnetje voor bij de frisse adem ?'

Nou ja zeg, dat kon er nog wel bij. Ali was oprecht bang dat ik uit m'n muil zou stinken. Weer zo lief. Het afrekenen ging ook in een aimabele sfeer. 'Tot uw volgenste keer meneer.'
Die volgende keer komt er zeker. Ali verdient een kwaliteits-diploma, naast die van zijn dochter.

En Fritsie ? Fritsie was in afwachting van de volgende klant, zijn repertoire is wat dat betreft onbeperkt.

gruwelijk
ligt de zon
te baden in
de schaduw

het hopen is op
het weer omkeer
de zon laat zich zien
in het donker

het genieten
niet iedereen gegeven
zalig de mensen
die in schaduwen leven



[ Bericht 52% gewijzigd door tong80 op 22-05-2017 15:44:42 ]

in gedachten gezonken
zongen de strings
de gevoelige snaar
viooltjes in de wei

de blijde verwachting
de toekomst nakend
de rode draad was alles
qua onderscheid

ik wil
de gezichtjes zien
de muziek dichten
blijvend genietend

ik wilde Ajax zien
de jonkies juichend
in elkaars armen
niet om te troosten

werd een black hole song
het geluid verstomde
een bom, verknalde
de jeugdige onschuld

quote:

Op dinsdag 23 mei 2017 14:59 schreef Ole het volgende:
ikheb een zwak voor Tong

Heb hem wel nog veranderd.

quote:

Op dinsdag 23 mei 2017 15:22 schreef Ole het volgende:

[..]

Een authentieke echte Bommelaar geeft vanavond voorrang aan z'n vriendin, boven zijn andere liefde Ajax. Tijd geleden hebben ze kaartjes voor een theatervoorstelling van Tineke Schouten gekocht.

Ik ken Ben al meer dan veertig jaar. Een hart van goud zou de oude Neil Young zingen. Ben is weer jong van geest door de liefde in zijn leven. Nooit verwacht dat ie een Europese finale van Ajax zou laten schieten voor een voorstelling van Tineke Schouten.

Jan Schouten was voorzitter van FC Den Bosch, zijn zoon een waardig opvolger. Denk echter niet dat ze voorrang zouden hebben gegeven aan het pluche van het theater, boven de unieke wedstrijd van Ajax in hun huiskamer.

Bennie is dan ook een unieke man. Ben Welbie, Je mag trots zijn op jezelf, trots dat je dit doet. Het lijkt iets kleins, maar het getuigt van grootsheid. Klinkt misschien dramatisch. Maar een echte Ajacied of voetballiefhebber begrijpt het. Echte liefde overstijgt alles. Ook die voor je club. Over 20 jaar misschien weer een Europese finale voor Ajax. Ben geniet elke dag. En ik geniet van m'n jeugdvriend.

kon geen woorden vinden
woorden schoten te kort
woorden zouden afbreuk doen
aan de gedachten

28 jaar in het rood
begaan met zijn club
nooit afscheid genomen
Rome in zijn hart

Fransesco Totti
kan een naam mooier zijn
voor de grootste clublegende
afscheid in tranen

tranen uit vreugde en verdriet
het verleden zo mooi
stal ieders hart
Totti mocht rode harten stelen

een grote Romein neemt afscheid
klein van stuk, grootse daden
Totti, Romeins imperium op zich
grootste clubicoon, monument voor het leven

Groentekraam van Rangelrooij

Ik was van plan weer eens een visje te halen bij vishandel Bronk. Adrie heeft laatst in het ziekenhuis gelegen. Wilde weten hoe het met hem gaat en of het door het kampioenschap van Feyenoord kwam. Ik zag echter niet meer dan een lege plek, daar waar ik Adrie had verwacht. Die bleek echter op dinsdag niet op de Bommelsche mert te staan. Ik viste dus mooi achter het net. Kreeg het te horen van Martin van Meerveld, die op zaterdag, al jaren, met z'n groentekraam tegenover Bronk staat. Ik zeg van Meerveld, maar iedereen kent 'm als van Rangelrooij. Onder die naam begonnen zijn ouders ooit een groentewinkel. Die naam heeft ie, om geen verwarring te stichten, aangehouden.

Ik ken Martin al heel wat jaartjes. Noem hem dan ook altijd Mart. Komt ook van pas op de Mert. Al vaak met hem staan keuvelen. Dan gaat het meestal over FC Den Bosch. Die club steunt ie door dik en dun. Als het even kan is ie bij de thuiswedstrijden aanwezig. Als het niet over FC Den Bosch gaat, krijg ik vaak de laatste Bommelsche roddels te horen. Dit komt voornamelijk doordat de "hooligans" van het 'Leugenbankje' zich verplaatst hebben naar de hoek Boschsstraat/Mert. Achter de kraam van Martin en naast de sigarenzaak, waar ooit Bob van Kooten en Willie van Bruchem de scepter rookten. De roddels gaan dan ook als een lopend vuurtje. Onder leiding van gespreksleiders Leo van Opijnen jr. en Good Old Coby Werner wordt er gedebatteerd alsof Walter van Aken en Birgit van Keulen op één dag gemaakt zijn. Birgit werkt namelijk in de sigarenzaak, waar Walter vroeger boven woonde.

Ik was eerlijk tegen Martin en zei : 'Mart, ge wit dak een gerenomeerd recensent ben, gevreesd, maar ook gewaardeerd, die oe kan make of brèke. Fijnde ut goed dak wa groente en fruit bij oe koop, en er een gefundeerd oordeel over ga vellen ?' Hij had er gelukkig geen bezwaar tegen. Dat getuigde van zelfvertrouwen. Van een rechte rug zeg maar, waar eventuele kritiek van af zou glijden. Onder vakgenoten noemen we dat een Spinazie Bifida.

Ondertussen moest ik aan m'n opa denken. Wijlen Piet van Eck, in de volksmond Piet de Kolf. Die had vroeger een volkstuintje, aan het eind van het Sophia-straatje. Daar hing ie bananen in de boom, aan een touwtje. Ik begreep laatst pas dat ieder kleinkind ze heeft mogen plukken, en allemaal trots op school hebben verteld dat m'n opa bananen in de boom had. Ik keek eens goed rond, het viel me op dat er zoveel Hollandsche producten lagen. Allemaal vers volgens Mart. Is altijd lekkerder dan geïmporteerd fruit. Mijn eerste blik viel op de originele Bommelsche aardbeien. Ze lagen knus in de bakjes te glimmen. Wieltjes er onder en je kon de Aardbeienroute rijden. Ik vroeg of de kiwi's ook zo vers waren. Dat waren ze, hoewel ze niet uit een Hollandsche boom waren geplukt. De Nieuw-Zeelandse rugbyers noemen ze trouwens de Kiwi's.

Ik ging verder op zoek naar fris en fruitig voedsel van eigen bodem. Kwam kakelverse kersen tegen. Die zijn nog gevaarlijker dan de vitamine bom die kiwi heet. Kersen zijn zo lekker, dat het moeilijk kersen eten is. Je kunt namelijk niet meer stoppen. Kreeg van Martin, net als bij de aardbei, een proefexemplaar. Alsof een engeltje op m'n tong de Bommelsche kersenroute reed en onderweg moest plassen. Zoveel pit zat er in dit kleine stukje fruit. 'Doe snel een pond Mart, voor ik een kilo bestel.' Vergat aan Mart te vragen of ie zijn wortels in Bommel heeft. Niet echt belangrijk eigenlijk, want een echte Bommelaar herken je onmiddellijk. Hier stond er één, in al zijn glorie te schitteren op de meest prominente plek van de Bommelsche mert.

Zou bijna de bramen vergeten. Het werd zo wel een erg zoete inval bij Martin. Maar het suikergehalte werd gecompenseerd door een hoeveelheid vitaminen, waardoor matrozen op de van Speijk, met scheurbuik, fluitend de lucht in zouden zijn gegaan. Zo zoet als brèm, zegt m'n moeder altijd, als iets mierzoet is. Weet eigenlijk niet of dat een Bommelsche uitdrukking is. Wat wel weer ouderwets oer-Bommelsch was, is de kwaliteit van het eten. Ditmaal het fruit van Martin van Rangelrooij. Het begint zo zoetjes aan gewoonte te worden dat ik half lyrisch moet concluderen, dat we als Bommelaars verwend worden door steeds weer nieuwe hoogstandjes. Ik kreeg de bananen voor gratis mee, om niet te betalen qua geld. Het was dan ook van onbetaalbare klasse. Hier had Mart, op zijn Bommelsche mert, de touwtjes in handen. Net zoals de kleinkeinder van opa van Eck vruuger.

Een 9. Met een trie van The Kiwi's.

Tijdje geleden nieuwe buurvrouw gekregen. Nou ja gekregen. Ze ging hier naast wonen. Als ik haar gekregen had zou ze bij mij mogen blijven slapen. En had ik haar, na het inpakken, met strik en al, weer moeten uitpakken. Zo mooi is ze.

Je raakt bijna verstrikt in je eigen gedachten, gedachteloos bonkt je hart in de keel. Mooie, pronte borstjes, golvende, blonde, gekrulde haren, die zich rond haar ranke hals drapperen. Strakke, bossche-bollig ronde, zoete billetjes, onder een taille dat door een met zilveren sterretjes bewerkt hoepeltje kan. Een lach zo stralend dat de Niagara-watervallen omhoog klauteren, spetterend en kletterend van vreugde, omdat ze even in haar diep blauwe ogen hebben mogen kijken.

Dat ik binnen een waterstraal van drie kubeke-meter van haar flatje woon, en dezelfde lucht mag inademen die zij teder langs haar diep rode, zwoele lippen naar buiten heeft gezucht, vervult mij met de grootste blijheid en vreugde. Vergelijkbaar met het kampioenschapsvuur op de Coolsingel bij het eerste kampioenschap van Feyenoord na bijna 20 jaar in 2036. De sierlijke tred die ik iedere dag schielijk aanschouw uit mijn raam, als ik haar aan hoor komen dartelen, op haar roze pumpjes, doet m'n nekharen steigeren, galopperend verkneukelen ze zich onderling. Als je goed luistert, hoor je de giechelende kieteling van de haartjes die als haantjes de voorste om de eerste rang vechten.

Het gevecht dat ik met mezelf voerde was iets pijnlijker. Mijn afschrikwekkend, hardnekkig aanwezige, adembenauwende verlegenheid, had me tot dat moment belet me aan haar voor te stellen. Daar waar zij dartelde op haar roze-wolkjes, zwevend langs mijn kleine universum, schroomde ik de stoute schoenen aan te trekken, en een kopje suiker te gaan lenen. Wat dat betreft ben ik geen echte vent, zo zoetjes aan raak je daar aan gewend, een echte man weet van aanpakken, en een schuwe deurdrempel te trotseren. Ik keek nog eens in de spiegel. En wat ik zag hoor ik van anderen eigenlijk al jaren. Dat ik een gruwelijk aantrekkelijke, bijzonder fotogenieke, adembenemende, wonderlijk stralende, schitterend blinkende, mannelijke uitstraling heb.

Voor het eerst dacht ik, kom op Herm, accepteer eens een keer een complimentje.

Deur achter me dicht getrokken. Op m'n tenen gaan lopen. Immers, de verrassing moet natuurlijk wel compleet zijn. Dat ze de deur niet al open doet omdat ze de man van de map hoort aankomen. Diep ademgehaald, verslikte me bijna in de te frisse lucht, doordat ik zo'n 6 keer m'n tanden had gepoetst.

De bel met een flinke mannelijke kracht ingedrukt. Vooraleer de deur zou opengaan, nogmaals, ter ondersteuning en om kracht te putten, een slok frisfruitige zuurstof geïnhaleerd. De deur gaat open, er verschijnt de vrouw van iedere man zijn dromen, het aura was van een koninklijke schoonheidskoningin, de Niagara-watervallen omzoomden haar voetbedding, de roze blaadjes dreven eendrachtig in een poel van liefde. Sensualiteit en ongedwongenheid in alle ontroering, vochten spartelend en in vervoering om voorrang. Toen ik de nu al legendarische woorden sprak........

........'Neuken ?'

Het nieuwe sportcomplex van NIVO Sparta en Mixed Hockey club Bommelerwaard 'De Watertoren,' is gruwelijk mooi geworden. Het proces van bouwen en creëren is schitterend vastgelegd door huisfotograaf Marco Oomen. Die vanaf het begin ons op de hoogte hield van de vorderingen. Ben er echt trots op. We kunnen ons weer laten zien met een representatieve accomodatie. Wat een verbetering met de vorige bouwval. Bouwval klinkt misschien iets te hard, maar het enige dat niet op instorten stond waren Theo van Gemert, Edwin Middelkoop en de tribune, die vooral voor de oudere garde een ideale plek was om de wedstrijden te zien en elkaar te ontmoeten.

Het abonnement van NIVO Sparta op de nacompetitie werd dit seizoen weer eens verlengd. Nu op het nieuwe complex, 'De Watertoren.' Water zal er nodig zijn tweede Pinksterdag tegen GJS. Of er gesproeid gaat worden met Champagne weten we pas na 90 minuten. In 2007 tijdens de allesbeslissende wedstrijd tegen Overland was in Aalst op een gegeven moment het bier op. Laafden we ons alsnog aan in de NIVO-kantine.

Vorig jaar een mooie laatste reünieavond gehad. Veel bekenden van vroeger. Ouwe Spartaanse-jongens krentenbrood, en ouwe NIVO-verhalen opgehaald. Herman van Diejen, Hans Brinkman, Joop Becker, Henrie Stehman, Reneetje Rensen, krijg een grote glimlach op m'n gezicht terwijl ik dit type. Terwijl ik naar de uitgang liep zag ik Rene een frietje eten, met hem meegedaan en lekker geluld met m'n maat. Nog een laatste blik geworpen op het ouwe complex. Heb er heel m'n jeugd en een groot deel daarna doorgebracht. Dus voordat ik slingerend naar huis fietste even geslikt. Zo'n brok in de keel kan danig in de weg zitten.

Op weg naar de nieuwe toekomst. Met geweldige jeugdelftallen. Denk niet dat NIVO ooit zo in de goede was heeft gezeten. Misschien iets te maken met de watertoren.

Gevoetbald, gescoord, getraind en afgemeld, gewonnen en verloren. Gejuicht en gevloekt, gelachen en gehuild. Leren zuipen en leren accepteren, lootjes gekocht en gedart, getafelvoetbald en geflippert. Vrienden voor het leven gemaakt en kennissen opgedaan. Volwassen geworden met de bal aan de voet. Ome Leo leren kennen. Henk van Zuidam zien trainen. Ome sijmen zijn frikandelletje met mayo zien eten. Als 15jarig broekie in het eerste opgevangen worden door Joop Becker en Wout Blanken. Harold zien komen en gaan en weer prominent zien komen, Harjen Wolters ontgroend op de training. Op zondag bij Olympia kijken, waarvan je destijds meer spelers uit het eerste kende dan tegenwoordig in het eerste van NIVO. De promotie naar de hoofdklasse gevierd. Een unieke prestatie, Ijsselmeervogels, DOVO, Ajax en GVVV hebben maar mooi op ons oude complex gespeeld.

Wat rest zijn de herinneringen in nostalgisch rood-wit-zwarte beelden. Voor sommigen zelfs herinneringen van 60 jaar geleden, toen er voor het eerst voet aan land werd gezet op het terrein dat nu op een maanlandschap lijkt. In vergelijking met het nieuwe complex was het De Meer tegen De Arena. We mogen ons gelukkig prijzen met deze mooie plek. Een mooie plek om te spelen voor een plaats in de Eerste-Klasse. Dat is ook de doelstelling te lezen in de NIVO Sparta Bijbel.

Het was destijds voor Loek en Toon van Gameren, Henk Nijhof, Hans van der Leeden, Sijmen van Eck en de oude Blanken 'A small step for men, but a giant leap for NIVO Sparta.' Voor deze generatie is het ook een grote stap geweest. Het was even wennen een nieuw plekje te vinden, een eigen plekje waar je je thuis voelt. Waar je over een paar jaar nog steeds trots op bent . Het water stond ons aan de lippen op de "Oude Bosscheweg." We zijn net op tijd geëvacueerd. Weliswaar zonder reddingsvesten, maar de Watertoren lonkte. De borsten konden worden nat gemaakt, in de derde helft de kelen.

Zoals we vorig jaar afscheid namen van de Oude Bosscheweg, nemen we dit seizoen afscheid van één van onze grootste clubiconen. 41 is ie inmiddels, Björn Jongste speelt nog als een jonge hond. Techniek verleer je niet. Toch combineerde hij het als "veteraan" nog steeds met inzet en mentaliteit. Dat werd hem funest afgelopen zaterdag. Een gele kaart, waardoor hij deze wedstrijd moet gaan missen. De KNVB begrijpt nog steeds niet dat het belachelijk is dat een sanctie in de ene wedstrijd gevolgen heeft voor een andere. 'Kan gebeuren.' Zal ie hebben gezegd. Nuchter als altijd. Ik hoop dat we bij NIVO morgen niet nuchter, slingerend naar huis fietsen.

En schreeuwen: 'NIVO SPARTA, NAAAAR VÓÓÓÓREN!'

Gooi net klein geld in het bakkie van Martin de orgelman. Al 40 jaar de misthoorn en wegwijzer in hartje Zaltbommel. Zonder het draaiorgel is de zaterdag niet compleet. Je weet onmiddellijk waar je moet wezen. Als ik het draaiorgel niet hoor, verslaap ik me, is zelfs het carrilon van het Gasthuis te laat. Martin en ik ouwehoeren even over van alles en nog niks. Op z'n Bommels effe kleppen met de oud-klasgenoot van m'n broer. Het gesprek eindigt altijd met een glimlach en de duim omhoog. Doet ie ook als je geen kleingeld in het bakkie gooit. Hij staat er altijd te lachen met de duim paraat om in de hoogte te steken. Geen kleingeld voor deze grote man, die als klein jochie het vak leerde, met de paplepel ingegoten.

Martin op de Mêrt en in De Gamerschestraat is een instituut. Zoals zijn vader het is en was als wegwijzer met de vinger aan de pols en de wielrenners sponsorend.

Zoals gewoonlijk maak ik de strippenkaart van de Hema vol. Ga door met het Bommels kleppen met de cassiere van dienst. Verontschuldig me tegenover de andere cassiere, de lieve Cora, dat ik nu eenmaal maar aan één kassa kan afrekenen. Ze moest lachen. Mijn dag was weer goed. Staat Paul van Dijk achter me. Mooi fleurig hoedje op. Nog net geen stokje met een vlindervangertje.

Paul is ook zo'n goedlachse Bommelaar. Als ex-huisarts houdt ie je staande als je een slechte adem hebt. Paul mag dat, die deugt, op z'n Bommels. Is van de natuurproducten, naturel. Zoals zijn lach en de lach van Martin.

Eenmaal buiten moet je weer langs Martin, met z'n bakkie. De glimlach niet van z'n bakkes te slaan. Ik wilde hem nog groeten, maar er staat een man, zo groot als een zwangere amoebe uit een stripboek van Suske en Wiske tussen mij en Martin in. Ik tik de man, in blauwe polo, zachtjes op zijn schouder, niet intimiderend, gevoelvol, zachtjes als het duurste waspoeder. Zeg tegen de grote man, gekscherend, dat ie niet alles moet geloven wat Martin zegt. Hij draait zich om en snauwt: 'Zie je niet dat ik in gesprek ben! ?' Ik zag Martin denken. 'Laat het zitten Herm.' De stille knipoog van Martin zei meer dan de botte woorden van twee meter uit de lucht. Gezwam uit de ruimte. Volgende week weer lekker ouwehoeren met Martin. Onmisbaar in "De Stad" Kan geen twee meter import iets aan veranderen.

Hebben ze het tegenwoordig over The Lord of the Drinks.....

Een echte Bommelaar had zondags kringen onder zijn ogen i.p.v. ringen in zijn handen. Na een zaterdagavond SKOL happen bij de rooie wist je al dat het hoofdpijn zou worden. Van 19.00 tot 20.00 een meter bier bestellen in het Torentje. "Happy Hour" heette dat. Jan van Hees bulderde: 'Kan mij het schele, iedereen een meter bier.' Het volkslied werd s'nachts door de Schuuk, de befaamde Bommels altsaxofonist, op het balkon van het gemeentehuis de stad ingeblazen. Soms voegde Bariton Kees Verhagen zich bij de Schuuk, en zong dan één van zijn zelf gecomponeerde Aria's. Op zondagavond ging het feest door in Sporthal de Ring.

Henk de Vries aka "De Bolle" liep samen met de andere "Bolle," Ronnie Vermaaren, naar huis na een avondje Boemelen. Genietend van het gratis concert op de Mêrt. Het tafelvoetballen achter de rug. We hadden toen, en nu nog steeds, twee Bolles. De één gaf ze aan, de ander zoop ze op. Zeg maar de Bolle van Zwolle in het doel bij het tafelvoetballen. En de Bolle van Nivo die de lijntjes uit zette zonder te snuiven.

Het tafelvoetballen had toen nog aanzien. Het was vechten om een plaatsje aan de tafel op het kleine podiumpje. Er was echter geen beginnen aan tegen Jan en Peter van Eck, de tweeling ook bekend als "de Binkies." Een onverslaanbaar koppel. Samen een leuke cafetaria begonnen, na Schönhagen de friettent met de lekkerste sorbet ooit. De sorbet met een aapje op een stokje, het zoete koekje er naast en een vlaggetje prominent. Daarna slurpen uit het sorbetglas.

Dat was in de Gasthuisstraat naast de bioscoop en naast Japie de visboer. Japie, de bioscoop en de friettent zijn er allang niet meer. De belhamel van destijds, Ceesje Blom, is ook alweer een tijdje de stad uit. Ceesje was de mascotte van de Gasthuisstraat. Tegenwoordig wonen er weer anderen bij wie alleen de voornaam noemen al genoeg is. Ad en Kirsten, Jack en Margo, Joop, Paul en Sascha.

De Boemel is ook verdwenen. De Boemel dat ooit de kleuterschool "het Kwetternest" was. Waar Eric Vos en Edwin van Zelst als kleuters in de zandbak speelden, niet wisten dat ze er 30 jaar later als DJ's discomuziek zouden afspelen. Disco, ook alweer lang verleden tijd. Jongens en meisjes, gescheiden tegenover elkaar. De meisjes, naast de dansvloer de handtasjes neergelegd. Schielijk uit de ooghoeken kijkend of het tasje veilig was. Johnnie van Veen en Freddie Rike hielden, naast het glazen ophalen, ook een oogje in het zeil.

De Boemel en het Torentje in de jaren 80. Je moet erbij zijn geweest. Niet sentimenteel of hangend in het verleden. Jury van Gelder zou blij zijn geweest met zo'n hangplek. Een periode om door een ringetje te halen.