Tong's schrijfsels #2

Weet je wat het grootste probleem is ? Er komt niks moois voor de lelijkheid in de plaats. De Philipsschool was de lelijkste school van Nederland. We missen het, omdat er velen mooie herinneringen aan hebben. Het was echter een rechthoekig, vierkant blok beton met hier en daar een raam. Piet Mondriaam zeg maar. De klare stijl. Geert Bruijgom zou er een dagtaak aan hebben gehad. Stijle trap naar boven. Speciaal onderwijs zou er niet mogelijk zijn. Geen stijl zou je tegenwoordig zeggen.

Het was onze eigen Bommelsche lelijkheid. Onze nostalgie. Achter de school gymles van de lange van Zeijl. Eindejaars-musical met opoe op een kinderstoeltje voor het podium. Ouders lachen, je had geen idee waarom. Had ik de baard in de keel. Na Chrisje van Hees en Margé Riebergen was dat een harde brom. Ik was Kwak na Kwik en Kwek. Had Gerrit May mooi verzonnen. Wat was ik in die tijd jaloers op de generatiegenoten van de Hugo de Groot-school. Kwamen op zaterdagmiddag-televisie in klassewerk. Hans van Willigenburg bakte ze toen al bruin.

Kennen we de Katjes nog en de Hugo ? Geen architectische schoonheden. Je kon er wel achterom. Nu zijn het woningen, in de binnenkom. Bommel groeit, noemden ze vroeger de buitenkom. De gymzalen, zijn ook al van weerom. Van de weeromstuit verdwenen. Bij de MAVO, of op de Thorbeckestraat. Tijdens de gymles bij het warmlopen, op koude blote voetjes, de bocht afsnijden. Binnendoor, als het kon. Achterom kijken is niet nodig. De toekomst ligt aan je voeten. Maar de Bommelse ziel en zaligheid,
is aan het verdwijnen. Ligt haar hiel.

Waar is de Boemel gebleven ? Het "Jeugdhonk." Zat er nog in de zandbak, kwetterend, het nest bevuilend op de kleuterschool. Is er iets voor terug gekomen ? Is er iets gelijkwaardigs voor de aanstormende jeugd ? Tafelvoetballen of erna te laat thuiskomen. Een Bolle, Johnnie van Veen of van Zelst en Vos. Total loss thuiskomen. Uitgewoond. Wel binnen de lijntjes gebleven. Op tijd naar bed. Tegenwoordig gaan ze om 0.00 uur op stap. Wij stapten dan op de fiets.

Er is zo veel verdwenen inmiddels. Kom je na 10 jaar weg geweest te zijn terug in Bommel, drijft de spits nog steeds in de rommel ? VV Zaltbommel ?
Olympia leeft alleen nog in de Bommelse gedachten. Elitaire kunst wel in de grachten. Geen buitenom meer voor de rechtsbuiten. De midvoor staat alleen in de spits te wachten. Mooi dat de Verdraagzaamheid de epiloog heeft aanstaande weekend tijdens de carnaval.

We zwemmen inmiddels in de waal, olievlekken in je nek. Kan Kees niks aan doen met zijn Zwaansschip. Sinterklaas kwam er aan. Niet op open zee maar op tv. Net zoals de Nieuwe Bommelse brug live werd geopend bij de nationale omroep. Gelukkig hebben we het draaiorgel nog. Zie ginds komt ie aan. Het Bommelsch bestaan is niet allemaal erg. Martin Conrads ziet je al staan. Lachend en zwaaiend. Die bril staat ons allemaal. Jip en Janneke mogen blij zijn met zo'n staanplaats op de dijk. We voelen ons in Bommel blijvend rijk. Iedereen in z'n eigen herinneringen graaiend.

cultheld

ware zucht komt van diep
longen vol lucht geblazen
echte bazen, weten te beheersen
gemakzucht, energie ophalen

opladen voor wat
komen gaat
kunnen grazen
wat staat te wachten, melancholie, romantische gedachten

koud in het veld,
handen in zij
warmlopen overbodig
kost te veel kracht

zal nog nodig hebben, dan onverwacht
'geef bal aan mij'
overdacht doch spontaan, langs de lijn
in de voetjes zoals dat heet, warmte in aantocht

niet iedere bal hoeft
toverbal te zijn, echter
met tovenaar in dienst, kleurt de hemel blauw
komt regenboog tevoorschijn

voor dag en dauw, wachtend om te schitteren
eerste sigaret, aansteker in zak
vuur uit sloffen, moet vlammend hard zijn

zie hem lopen, naar vogeltjes fluitend
omringd door duizende
toeschouwers, doch alleen
zon schijnt, briesje in haar blaast

open gesloten dak, heerlijk in natuur
buiten
slenteren verandert in dartelen, eindbaas
veulen in wei, alleen met bal kan ie zich uiten

al snel cultheld, wordt hier en daar verteld
kan raar lopen, een antilope op het veld
hangende schouders en kromme pootjes, onverhuld
onvermeld

onvermeld dat deze speler het publiek bekoorde
In koor bezongen ze heldendaden, 'Jóóósef, Jóóósef, Jóóósef'
die het herinneren weten : József was de ultieme cult

József, tovenaar van Tatabanya
Kiprich sprak met bal aan voeten
minimale culthelden, blazen hoog van torens
puffend en zuchtend liet József zien

hoe het zou moeten
niet alleen grootspraak
de echte cultheld
dartelt in het veld
scoort bovendien



[ Bericht 0% gewijzigd door tong80 op 23-02-2017 15:10:24 ]

quote:

Op zondag 26 februari 2017 19:05 schreef Oledanmaarweer het volgende:
je tong is scherp, je potlood iets minder

Af en toe iets minder idd.

1980.

De eerste keer met vrienden op vakantie, naar Vlieland. Eerst de trein, daarna de boot in Harlingen. Stoere jongens van 17 uit de provincie. Zouden het wel even gaan maken. In Utrecht overstappen. Later ging René (Kiep) er zelf wonen. En bij oud-landskampioen DOS voetballen. Verder Kees, Henri en Jack (Scheur). Harry (Muis) en Ton (Lut) kwamen twee dagen later. Moesten nog huiswerk maken of zo. Waren immers pas 16. Lutje had toen al het grootste woord. Snotaap nog van één meter 60. Grote charmeur in het uitgaansleven en bij de oudere meiden. Lach aan z'n kont heet dat.

Eenmaal op de boot gingen we buiten aan boort van het uitzicht genieten. Stonden wel verdacht veel geitenwollensokkers met een vlindervanger aan de reling. Dat realiseerden we ons pas echt toen we de boot uit Terschelling passeerden. Die was op de terugweg naar Harlingen. Kees: 'Herm, die is drie keer zo groot. En veel meer mooie meiden.' Hangend over de reling kreeg ik een windvlaag in m'n mond. Moest een beetje rochelen en spuugde het weg. Recht tegen de wind in. Het waaide terug op de jas van een flierenfluitende natuurgenieter. 'Jeetje wat smerig, potjandorie nog an toen.' Toon Hermans zou die spreuk hebben herhaald. Haagse Sjonnie uit de Schilderswijk had m'n neus gebroken. Die gaan gelukkig niet naar Vlieland. Zat zich op dat moment klem te zuipen in Lloret de Mar. Daar zou ik laten nog eens met Kees en Johan belanden. Kwamen Dickie en Johnnie uit Bommel nog op bezoek. Mede-voetballers uit het eerste van NIVO-Sparta.

Tent opgezet. Leuke aanmoedigende stimulans van de meiden die onze buren werden. Uit Dokkum en hoog volleyballend. Als sporters onmiddellijk een mooi gespreksonderwerp om contact te krijgen. Toen de tent eenmaal stond gelijk naar het strand. Stortemelk, de camping, lag immers achter de duinen. Eenmaal op het strand maakte ik van de eerste de beste blote borsten een foto. Had ik in Bommel op het strand nooit gezien. Zal wel een randstedelinge zijn geweest. Henri ingegraven en een frisbee op z'n hoofd gelegd. Waarom weet ik nog steeds niet. Hij zal er wel om gevraagd hebben.

's avonds stappen in De Witte Zeeman. Leuk contact met de buurvrouwtjes. Na een paar dagen gingen we eens in de tegenoverliggende tent kijken. De Stoep. Zaten Hans van den Heuvel, Jaap Bambacht (De Bums) Paul Ruijsink en Theo Vanrijen. Ouwe jongens krentenbrood. Stonden ook op Stortemelk. Paul en Jaap volgens mij op de motor. Waren al veel ouder en volwassener dan wij. Zeker 21.Die zochten dus een relaxtere omgeving om te gaan stappen. Al die drukte van jonge minse. Inmiddels klikte het steeds beter met Ineke uit Dokkum. Van het één kwam het ander en voor je het weet heb je duinzand in je bilnaad. Na 2 weken kon ik Peter's Gun, The harder they come en Is she realy goïng out with him wel dromen. Dromen deed ik nog lang over Ineke. Zij was op haar 18e natuurlijk al een fase verder in haar leven. Met haar uitzet bezig ofzo.

Later met m'n maten vaak naar Terschelling geweest. Ook met andere Nozems. We waren onze onschuld al aan het verliezen. De echte onschuld blijft echter altijd bij je. Een jonge geest valt niet te verspoken. Nog verschillende soorten Inekes ontmoet. Niemand was zo goed aan het net en zo sterk bij de eerste oogopslag als zij.

Oh ja. René had geen zin om de zware tent helemaal mee naar Bommel te slepen. Stak er de fik in. Ons snel uit de voeten gemaakt. Immers de broer van René, Jan Rensen (fotootje bouwen) werkte op Stortemelk. We waren sneller weg dan dat Joop Zoetemelk de Tour won. Hetgeen we in de kantine live hadden meegemaakt. Joop was even niet de eeuwige tweede. Zoals Ineke voor mij de eeuwige eerste blijft.

Lente

de zon kwam
keek
om zich heen
zag, overwon
verdween weer
niemand weet
waarom hij
zo kort scheen

Thuiskomen

ge rijt op de brug
ge ziet
de toren
geen weg terug

de ouwe brug
nust oe
de waal kabbelt
de mins wauwelt

Bommel in het vizier
thuis komen
ache nooit
weg zeit gewist

beer van een vent
wie hem heeft gekend
werd verwend
zijn gulle lach

van oor tot oor
de lach aan zijn reet
wat heet
toffe gast

gaan je missen Gerard
het verdere leed
blijft je bespaard
je blijft een godenzoon

quote:

Op donderdag 16 maart 2017 11:42 schreef Boca_Raton het volgende:
Gisteren was hij nog ziek en verward
Vandaag zit hij, geloof mijn woorden
In zoveel mooiere oorden
Jouw dierbare vriend Gerard

het weer is dichterbij
dan je zal denken
is nader
naderde dan

je bevroedt
het gemoed
is ver weg
helaas, de zon

schijnt verdwenen
morgen tellen we
de stralen
komt allemaal goed

Zo'n typische amateurvoetballer. Er zijn er veel maar niet te veel. Eén uit de oude doos ( Geen moedergrap). Iedere vereniging heeft ze. Of niet. Dit was een echte. Meer dan 25 jaar in het eerste. Kom ik aangescheten met m'n 15 jaar. Dacht is misschien een keer leuk iets over amateurvoetbal.

Dit is het laatste seizoen van de NIVO Sparta speler Björn Jongste. Ik kwam een wedstrijdverslag tegen uit 2011. Daarin wordt vermeld dat het zijn 599ste wedstrijd is. Ik weet niet hoe oud ie is inmiddels. Debuteerde als groot talent in het eerste.op 16jarige leeftijd. Sokken op half stok, scheenbeschermers zijn voor mietjes. Shirt uit de broek. Een aanvoerder pur sang.

We zijn inmiddels weer 6 seizoenen verder. Het record van doelman Herman van Diejen zal ie niet halen. Die verzorgde zelf, bescheiden als ie was, zijn duizendste jubileumwedstrijd. Kees van Schutterhoef had er ook veel, bij Olympia. Twee grote namen net zoals Sjaak Jansen en Rinie Hein. Arie Appeldoorn wil ik noemen voor mijn internetmaatje Rickie Appeldoorn. Die het hoog in de bol kreeg en plots Richard heet.

Björn is FaceBook-loos, Houdt niet van die fratsen. Spugen in de hand en poetsen. Techniek en karakter. Bij Roda Boys gespeeld en Schijndel. Ach een bouwvakker gun je een mooi zakcentje. Bedankt Björn voor alle jaren bij NIVO. Je hebt nog net het eerste meegemaakt in het mooie nieuwe sportpark. De watertoren zal geen tranen laten. Hij ook niet. Mooie toespraak. Als aanvoerder op het bordes van het Gemeentehuis in 2007:

'We hebben gewonnen, bedankt allemaal.' Typisch Björn.

Onze burgemeester gaat naar de Tweede kamer.....

ooit zei iemand
ik ben niet links
ik ben niet rechts
ik ben recht door het midden

deze man
gaat bij Hoevelaken links af
geeft rechts voorrang
zonder problemen

een wegbereider
op weg naar Den Haag
zijn sporen achter gelaten
alles op de rails

de politieke kleur vergeten
midden in het land
midden tussen de mensen
Arie Ribbens is jaloers

Albert kan niet zingen
aan het stuur zat ie wel
dank je wel Albert van den Bosch
in Bommel zijn we een bietje trots

Ik fietste langs het Luifeltje. Jantje riep naar me. Ik omgedraaid. Of ik niet eens een stukske over hem wilde schrijven als vuilnisman met bijna 50 dienstjaren. Ik maak er nog meer van grote kleine man.....

Opa Henk, de ijzerboer.

'Nee, ik hiet Driek zei Driek.' 'Gehiet toch allemaal Jan bij jullie?' 'Bijna allemaal, m'n vader hiet Henk.' 'Ik dacht dat juist Henk, Jan hiette.' 'Nee de vader van m'n vader hiette Jan.' 'Net zoals nog drie anderen in de familie.'

'Das dan drie keer Jan, Driek. Veur het zelfde geld hadde Driekus Jan geheten.' 'Net zoals Jan Hendrik van Veen op de lagere school. Die hiet gewoon Johnnie.' 'Ik noem m'n broer ok gin Jan Willem.' Zo vroeg ik laatst aan Nel, hoe het met haar broer Jan Jozues Cuik ging. 'Wie ?' vroeg ze lachend. 'Zo noemen we hem al 40 jaar niet meer.' Ze lag in een deuk. 't is gewoon Jan.'

Afijn, na het handen schudden in de Koningstraat, ondertussen kijkend naar de imposante tatoeage op z'n arm, zal vast moeder met een hartje op hebben gestaan, begreep ik dat ze wel allemaal Welsing heten.
Kwam ik al helemaal in een moeilijk pakket. Van de één naar de andere Welsing, via Schouten en Damen (geen Nelissen, da's dan weer Heesbeen) terug naar de roots van de ultieme ijzerboer. Henk Welsing.

Voordat we de rode draad van het verhaal kwijt raken. Ik wist inmiddels dat Henk, Henk hiette. Volgens Driek, de zoon van Henk en de broer van Jan, zijn vader, de schoonvader van Lia, de oudste en langst werkzame ijzerboer in de Bommelerwaard. Boer klinkt misschien denigrerend. Maar ijzeragrariër bek niet echt. Vergeten naar z'n leeftijd te vragen. Maar de vader van Driek en de Jannen. de zoon van de opa van de Jannen, die ok Jan hiette, moet wel tegen de 90 lopen. Hij loopt nog steeds mee, al beunend en steunend met z'n zoon. Drie keer raaie mè wie.

Toen Opa Henk Welsing uit Veenendaal moest vertrekken zocht ie z'n heil in Bommel. Toen waren "we" nog gastvrij. Is er nog een ziekenhuis-kerk-en straat naar vernoemd. Hoor net nu de klokken luiden. Bim Bam Bommel. Henk Welsing ging al jong werken en voor zichzelf zorgen. Kwam er een gezin bij. Jan en Alleman, zou Bert Haanstra zeggen. Henk Welsing was Mark Rutte 50 jaar vooruit, met dit verschil dat de participatie-samenleving van Henk Welsing er socialer uit zag dan het gedrocht van Mark Rutte.

Het kamp, zoals we dat in de volksmond noemen werd gesloten. De bewoners werden naar een groot woonwagenkamp in Tiel gedirigeerd. Ho even dacht Henk Welsing, zo zijn we niet getrouwd. Bommel heeft m'n hart gestolen. En ik ga geen aangifte doen.

De vader van Driek en de Jantjes, de hoeder van het oprechte oud ijzer, woont nu al bijna 50 jaar op de Heksewal. Dat noemen we nog eens integreren. Henk Welsing, de hardwerkende ijzerboer, je zou bijna zeggen de ultieme ijzervreter, heeft later alsnog aangifte gedaan bij de gemeente Bommel. Of ze in het geboorte-register erbij wilden zetten dat z'n dochters geen Jan hieten.

het mooie van Bommel
het mooie van Bommel
het mooie van Bommel

kun je niet genoeg herhalen
de schoonheid
ligt te dichtbij

zie de toren
zie de brug
zie de echte Bommelaar

waar ook import
wordt gekoesterd
met beide armen

omarmd

zag een mooi rokje
wapperend in de windluwe stilte
kwispelende benen
rank, bijna oneindige benen

ik stond even stil
ze had geen idee
geen idee dat ik staarde
ze was op weg naar de lente

eeuwig rokjesdag
geen bril nodig om de schoonheid
van de vrouwelijke, de vrouwelijke alles
te adoreren

van Brakel uit Bommel
beter dan andersom
te groot voor een dorp
deze muts

weet hoe het moet
geen feest
geen festival
goedgemutst naar huis

een pluim op de veren
een veer in je reet
daphne
de feestburgemèster

van Bommel

drie punten
één minder dan Tatjana
het verschil
Tatjana kan niet voetballen
de doppen in de noppen

de nietjes, van de Playboy
kleven vast
de pagina's
over het kampioenschap van Ajax
zullen ook beklijven

zicht op de Markt
de Mèrt
kijk naar binnen
mannen die lintje verdienen

Lin en Hans
de eeuwige lach
niks neps
aanpallend

ene kwast
de ander kwatst
weet niet of Hans kan koken
Markzicht op het lint kan toveren

verdwijnt veel uit de stad
kan me veel gestolen worden
niet het hart
Hans Heijman en lin, paar apart

het centrum is de stad
de nieuwbouw was de Balkan
boomplantdag in de nieuwe wijk
de Spellerwaard

achterhaald, ingelopen
de Waluwe tegenwoordig
ik verdwaal er
ben de weg kwijt in Bommel

het is als in het leven
je kijkt achterom
de bebouwde kom is gebleven
de goudvis het hoekje om

op de hoek zitten in je gedachten
nog steeds mannen op het kratje bier
te vieren dat Feyenoord de Europa-Cup won
lang geleden

we blijven denken aan het hart van Bommel
zoals in Rotterdam
de Kromme en ijzeren Rinus
hun hart in het gebroken centrum

mijn Bommelse hart ligt in De Stad
ik verdwaal nog steeds in de Spellerwaard
de zwaluwen vliegen over de stad
ligt niet aan de Waluwe

Ligt aan mij

Cafetaria TIGO

Leuke zaak, iets te weinig stoelen om een mooie ambiance te maken, maar verder is de aankleding gezellig. De verschillende kleuren ijs maakt het er nog vrolijker op.
Je kunt kiezen om te blijven staan bij de toonbank, maar er is ook een keuze om uit de eetmuur een kroketje te nemen of een frikandel. Net wat je wil. Je gaat dan aan de andere kant van de muur op een bankje zitten te genieten. Nog net niet stoepranden of vrije trappen oefenen.
Anton heet niet voor niets Anton. Aantoonbaar geslaagde cafetaria. Waar vind je in Bommel nog een aantoonbare bank ? Zelfs de leugenbak is er niet meer. Dit zal Anton niet gaan nekken.

Ik koos voor de toonbank en dat beviel me goed, leuke mensen achter de toog, man en vrouw dus afwisseling. Anton was erg bezig om het de klanten naar de zin te maken en gooide uit de losse pols friet, bami, kroketten en andere snacks in de bak. Erg leuk om dat live te mogen zien.
Het Jupiler bier uit de Jupiler league ontbrak nog. Misschien volgend jaar. Anton wist steeds weer een mopje te tappen.

Zijn vrouw was inmiddels druk bezig met het aanvullen van het voer en had voor iedere klant een goed woordje. Ze voelde zich echt thuis in deze cafetaria en was de dame die elke friettent zich wenst.
Het uitzicht was ook zeer leuk, de vrachtwagen die voor de deur stond deed niks af aan de ambiance. Iedere wandelaar kon gewoon naar binnen kijken en gezien het aantal keren dat de eigenaar zwaaide werd dat zeer op prijs gesteld. Anton bleef maar zwaaien. Het scheelde niet veel of hij stond er op Koningsdag met een Kampioensvlag van NEC.

Ik had het bescheiden gehouden en de maaltijd van de dag besteld. Voor mij een frietje stoofvlees en een liamboutje met satésaus. M'n partner, een vriend, denk niks verkeerds, nam een patatje oorlog. Over z'n oorlogstrauma zal ik het later hebben. Iets met een verloren WK-finale.
Alles was perfect op temperatuur. Hoewel het stoofvlees iets langer gebraden had mogen worden. De tussen het wachten op de bestelling uit de muur getrokken kroket was perfect qua smaak en omvang. Het wachten op de bestelling werd daardoor een genot en duurde me niet lang genoeg. Ik ging alsnog op de reservebank zitten. Ik kon als boffert, ieder moment vanaf de bank in de Goffert invallen.

Als aperatief nam mijn vriend een ijsje van Kiwi en aardbei. Mooie NEC-kleurencombinatie zei Anton. Hebben we dit seizoen te weinig van genoten. Ik zelf kon me niet beheersen en nam nog een klein huzaren-slaatje. Vraag me als ik het thuis eet, altijd af waarom er zo'n klein kut-lepeltje bij zit. Een heel huzaren-stukje om een klein gedeelte van het slaatje op je lepeltje te krijgen.
Dat was even wennen na de patat stoofvlees. Maar achteraf was de aanbeveling van de cafetariahouder een ware tong in sjiek. De salade paste perfect bij het net genuttigde patatje.

Nadat de vlag van beste Cafetaria van Gelderland een jaarlang boven de TIGO hing. Mag de vlag weer uit voor een aantoonbaar, geweldige eigenaar en voor een door echte Bommelaars gewaardeerde friettent.
Anton mag na de degradatiestrijd van NEC een wapperende vlag ophangen voor zijn geweldige zaak.
In de voetsporen van zijn ouders en in de voetsporen van Jantje Peters. Jantje scoorde als NECer ooit 2 keer op Wembley tegen Engeland. Misschien wel de beste wedstrijd die Oranje ooit speelde. Anton en zijn TIGO krijgen geen 14. Da's alleen de grootste gegeven.

Op deze Koningsdag krijgt ie in de geest van Johan Neeskens, die zijn tegenstanders wel rauw lustte, een dikke 9. Met vlag en wimpel geslaagd.

'Hermke, ge mot meer pingelen.' Woorden van ome Sijm tijdens het schoolvoetbaltoernooi dat naar hem was vernoemd. Ik zat op de Philipsschool.
Had dus weinig kans ooit iets met het schoolvoetbal te winnen. Hockey was een ander verhaal. Dan had je Freerk Oltmans in de spits en Coert Zondervan als spelverdeler. Garantie voor succesvol. Kon je een notaris vast laten leggen. Ome Sijm werd en wordt ie genoemd. Voor mij is ie letterlijk en figuurlijk een oom.

Ome Sijmen is inmiddels 85. Weinig Bommelaars die hun voetbalsporen zo hebben achtergelaten in Bommel. Als voetballer aan de wieg van NIVO-Sparta in 1953, tot op hoge leeftijd als trainer actief geweest. Zijn enthousiasme nooit verloren. Ook bij andere clubs was ie trainer. Vaak succesvol, overal wordt ie nog met open armen ontvangen. Van Zuilichem tot Dussen en van Herwijnen tot Madurodam. Markante man. Overal een mening over en overal verstand van. Dat maakt hem zo leuk. De Bommelse kruising tussen Piet de Visser en Wiel Coerver.

'Ik ging altijd in overleg met aanvoerder Joop Bekker, en deed daarna wat ik al in m'n hoofd had.' Ik heb trainers meegemaakt in het eerste van Bommel die je lieten lopen en opdrukken in de sneeuw. Waar ik daarna mee degradeerde. Die mocht het voorwoord schrijven in het jubileumboek van 50 jaar NIVO Sparta. In hetzelfde boek waar families geportreteerd werden. Een portret dat ome Sijmen alleen al had verdiend. Ook door zijn zonen Jan en Peter. Bekend als de Binkies. Beiden eerste-elftalspeler. Ik zelf speelde met beiden samen. Op m'n 15e scoorde ik tegen Roda Boys. Had eigenlijk geen idee. Was in de jeugd gewend altijd te scoren. Komt Peter naar me toe gerend als linksachter. Springt op m'n rug en we vallen op het gras. Geneerde me kapot. Ik was gewend te juichen als de Kromme of Cruiffie. Omdraaien en handje in de lucht. Maar de genen van ome Sijmen waren doorgegeven aan neef Peter.

Veel NIVO-spelers hebben onder ome Sijm gespeeld. Sommigen hebben minder goede ervaringen met hem. De meesten echter herinneren hem als een positief ingestelde trainer, die aanvallend wilde spelen. Er zijn ook mensen die hem herinneren van bruiloften en partijen. Uit een acteurs-familie groeide hij met het typetje Schlemieleke naar grote hoogten. De generatiegenoot van Ome Leo en Wim Smit zou het cocktails trio kunnen zijn. Hun zonen Jan van Eck, Alfred van Opijnen en Fred Smit hebben de muzikale NIVO-genen niet van een vreemde. Het dirigeerstokje werd doorgeven.

Markante man, waar je als familielid, zoals ik, trots op mag zijn. Dat het hockeyen nu op hetzelfde sportcomplex is als het voetballen is mooi.
De sportdag bestaat nog steeds. Heet niet meer De ome Sijmen-trofee. Het sportpark draagt ook niet zijn naam. Net zoals Coert en Freerk waarschijnlijk niet meer genoemd worden. Er wordt op kunstgras gespeeld tegenwoordig. Hockey, is dan ook voetbal met een stokkie.
Grad, de kantinebeheerder, is het bindmiddel tussen Olympia en NIVO. Net zoals Makkie en Nelis een groen/rood hart hebben. Het hart van Ome Sijmen is rood/wit/zwart. 'Hermke, ge mot meer pingelen.'

Ik was vanmiddag in het ziekenhuis van Tiel. Samen met neef Gertie Theunissen, de chauffeur. Er moest een echo worden gemaakt van m'n enkel. Wie is de koning van Wezel ? 'Meneer, is deze stoel vrij?' Ik, in het kader van complimentendag en het NPO-filmpje.: 'Nee hij is bezet, maar u heeft zo'n mooie Dick Bruna-snor, gaat u toch maar zitten.' 'Ik kan niet zo goed tekenen.' 'Ben wel goed in het handtekeningen zetten volgens de belastingdienst.' Leuke man. Gert lachen. Aan elkaar voorgesteld. Kwamen steeds mensen op een ziektebed langs. Gertie: 'Er kan nog geen lachje vanaf. Dooie boel hier.' Beetje harde humor moet soms kunnen.

Ook serieus gesproken over onze verloren vader en moeder. Gert rijdt af en toe voor me als ik immobiel ben. Zoals vandaag het geval was. Evenals vorige week, toen ik een afspraak had bij de huisarts. Echt zo iemand die ge 'snachts kunt bellen. Iemand die hem kent weet dat we dan samen kunnen schateren en te hard praten in de wachtkamer. Vorige week stopte de muziek bij huisartsenpraktijk Vollenberg. 'Herm, ze zetten de muziek uit, zodat wij niet zo hard meer ouwehoeren.' Gerrit is zelf ook een beetje brakkig. Heeft genoeg meegemaakt. Aan zelfspot ontbreekt het hem niet. Nadat we met de auto al verkeerd waren gereden, verdwaalden we ook in het ziekenhuis. Gertie later: 'Ik zag wel uitgang staan, ze kunnen ons Bommelaars niks wijsmaken in Tiel.'

Vlak voordat we bij de uitgang waren botste een oudere vrouw tegen me aan. 'Sorry meneer, ik keek niet uit.' 'Nee mevrouw, ik had moeten uitkijken.' 'Meneer ik heb echt een afwijking aan m'n linkerbeen.' 'Mevrouw, u zou eens moeten weten welke afwijkingen wij hebben.' Gert schateren van het lachen. Mevrouw ook lachend naar buiten. We namen buiten afscheid alsof we uit de Poorterij kwamen, na een optreden van Hans Teeuwen. M'n achillespees gelukkig niet bescheurd van het lachen.

De laatste dribbelaars

de laatste romantici, langs de lijn
realiteit, ontkalkte elegantie
de dribbelaars bestaan niet meer
verschijnen niet meer, Coen Moulijn en
Pietje Keizer zijn niet meer

geen kalk aan de schoenen
geen solisten meer
de Meer ook niet
geen waterballet in het verschiet
op kunstgras, het slangenmens zoekt zijn heil

binnendoor, buiten er omheen
schijnbeweging, bal er langs, gepasseerd
verdediger, verkeerde been
kop kleiner, grote daden,
Pietje als uitblinker, Reggie weet hoe het ging

nul vasthouden, eenzaam staat de spits
te wachten op de bal
van de flanken
geen dankwoord nodig
niemand te bedanken

de spits staat niet meer voor
zeldzame dribbelaars wijken uit
Robben en Messi
de schavuiten
zijn de kalklijn ontgroeid

De stilte

het geroem
moet zijn grenzen kennen
te overduidelijk
gestom

geroezemoes
geruis
de bal in de struiken
de bal van de winning

bedaard zoekt ie rust
in het struikgewas
waar de jeugd ooit was