Zelfmoord cijfers omhoog

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 12:32 schreef MarieAlice het volgende:

[..]

Dit vind ik wat te kort door de bocht. Niet aanvallend bedoeld trouwens

Die theorie zou (even chargerend) betekenen dat bij jager-verzamelaars en in agrarische maatschappijen nauwelijks depressies en zelfmoord zouden voorkomen. Wat zien we in de praktijk?

Hoho, ik heb het specifiek over jager-verzamelaars. Dus Rome en de Middeleeuwen tellen niet mee.

Mijn betoog berust op een paar aannames:

1) Lichamelijke beweging is goed voor de geestelijke gezondheid
2) Als je het druk hebt met overleven kun je je niet druk maken over 'kleine' dingen
3) Bij de jager-verzamelaars is er inderdaad hele sterke sociale cohesie. Er zijn geen 'zolderkamerautisten' of eenzame ouderen in jager-verzamelaar samenlevingen omdat iedereen elkaar nodig heeft en iedereen in de stam elkaar kent. Je raakt in zo'n samenleving niet zo snel sociaal geïsoleerd.

Zoals Droopie terecht aangeeft hebben we vandaag de dag heel veel keuzevrijheid en mogelijkheden. Je kunt alles met je leven doen, je kunt alles worden! Maar dat leidt tot heel veel keuzestress en een gevoel van minderwaardigheid als het even minder lekker loopt. Vroeger had je heel weinig keuzevrijheid, maar dat betekende ook dat je je niet druk hoefde te maken over van alles en nog wat. Je deed gewoon wat je moest doen.

Kortom, technologische vooruitgang heeft ons heel veel gebracht maar het heeft ons ook het een en ander afgenomen. Elk voordeel heb z'n nadeel.

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 19:29 schreef Libertarisch het volgende:

[..]

Hoho, ik heb het specifiek over jager-verzamelaars. Dus Rome en de Middeleeuwen tellen niet mee.

Mijn betoog berust op een paar aannames:

1) Lichamelijke beweging is goed voor de geestelijke gezondheid
2) Als je het druk hebt met overleven kun je je niet druk maken over 'kleine' dingen
3) Bij de jager-verzamelaars is er inderdaad hele sterke sociale cohesie. Er zijn geen 'zolderkamerautisten' of eenzame ouderen in jager-verzamelaar samenlevingen omdat iedereen elkaar nodig heeft en iedereen in de stam elkaar kent. Je raakt in zo'n samenleving niet zo snel sociaal geïsoleerd.

Zoals Droopie terecht aangeeft hebben we vandaag de dag heel veel keuzevrijheid en mogelijkheden. Je kunt alles met je leven doen, je kunt alles worden! Maar dat leidt tot heel veel keuzestress en een gevoel van minderwaardigheid als het even minder lekker loopt. Vroeger had je heel weinig keuzevrijheid, maar dat betekende ook dat je je niet druk hoefde te maken over van alles en nog wat. Je deed gewoon wat je moest doen.

Kortom, technologische vooruitgang heeft ons heel veel gebracht maar het heeft ons ook het een en ander afgenomen. Elk voordeel heb z'n nadeel.

Klein voorbeeldje, ik heb een nieuwe baan en als ik contract zou krijgen zou ik een auto gaan kopen, zo aftandse bak van 500 euro.

Nu krijg ik door omstandigheden een zak geld en nu wil ik en die goedkope auto niet kopen en wil ik ook niet een dure auto kopen en ben ik opeens heel erg aan het twijfelen geslagen .

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 19:29 schreef Libertarisch het volgende:

[..]

Hoho, ik heb het specifiek over jager-verzamelaars. Dus Rome en de Middeleeuwen tellen niet mee.

Mijn betoog berust op een paar aannames:

1) Lichamelijke beweging is goed voor de geestelijke gezondheid
2) Als je het druk hebt met overleven kun je je niet druk maken over 'kleine' dingen
3) Bij de jager-verzamelaars is er inderdaad hele sterke sociale cohesie. Er zijn geen 'zolderkamerautisten' of eenzame ouderen in jager-verzamelaar samenlevingen omdat iedereen elkaar nodig heeft en iedereen in de stam elkaar kent. Je raakt in zo'n samenleving niet zo snel sociaal geïsoleerd.

Zoals Droopie terecht aangeeft hebben we vandaag de dag heel veel keuzevrijheid en mogelijkheden. Je kunt alles met je leven doen, je kunt alles worden! Maar dat leidt tot heel veel keuzestress en een gevoel van minderwaardigheid als het even minder lekker loopt. Vroeger had je heel weinig keuzevrijheid, maar dat betekende ook dat je je niet druk hoefde te maken over van alles en nog wat. Je deed gewoon wat je moest doen.

Kortom, technologische vooruitgang heeft ons heel veel gebracht maar het heeft ons ook het een en ander afgenomen. Elk voordeel heb z'n nadeel.

Ook in die context klopt het niet helemaal. Bij bepaalde stammen in het Amazonegebied en in centraal Afrika, die nog steeds jager-verzamelaars zijn, zijn er bij observaties ook depressies (en ook wat wij zouden zien als psychotische stoornissen, maar aangezien ze daar aanzien worden als 'mensen die spreken voor de goden' en er dus geen maatschappelijk disfunctioneren is daar, kan je het zo diagnosticeren) en zijn er ook gevallen van zelfmoord om andere redenen dan 'eer'.

Ook je claim over dat zo moe zijn dat ze meteen goed zouden slapen, is niet helemaal zeker. Er zijn zelfs evolutionaire biologen en psychologen die menen dat mensen vroeger minder diep en minder goed sliepen, meer polyfasisch dan circadiaan, juist omwille van die gevaren (en dan heb ik het inderdaad ook over pre-agrarische samenlevingen). Maar dat zijn maar hypothesen, er zijn genoeg tegenhypothesen te vinden, dus dat vind ik zelf ook een redelijk zwak argument. Maar dat ding over de sws blijft wel.

Mijn reactie over Rome en de Middeleeuwen ging erover dat je zei dat als je de hele dag bezig bent, je geen tijd hebt om je ellendig te zitten voelen achter je computer hoewel het eigenlijk niet zo erg is.

Dat van die keuzestress is inderdaad zo. Net zoals het feit dat rijkdom gelukkig maakt tot een bepaald punt en extra rijkdom er daarna niet meer toe doet. Maar ook daar geldt: of die keuzes ook effectief stress veroorzaken, hangt af van je individuele draagkracht.

Ik vraag me eigenlijk af (ik heb hier niet meteen een wetenschappelijke bron voor) of die keuzestress opweegt tegen de stress van, bijvoorbeeld, vijandige stammen of een leeuw die je kunnen aanvallen, van het verdertrekken op zoek naar voedsel en dat misschien niet vinden, van verhoogde kindersterfte en van het feit dat de kans zeer groot was dat je werd achtergelaten als je de stam hinderde in zijn activiteiten. Hoewel er voorbeelden te vinden zijn van zeer vroege daden van puur altruïsme en zorgen voor de zwakken, zijn er veel meer voorbeelden waarin de zwakken van de samenleving werden verstoten, achtergelaten,...

Mar dat is maar een bedenking.

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 19:40 schreef Droopie het volgende:

[..]

Klein voorbeeldje, ik heb een nieuwe baan en als ik contract zou krijgen zou ik een auto gaan kopen, zo aftandse bak van 500 euro.

Nu krijg ik door omstandigheden een zak geld en nu wil ik en die goedkope auto niet kopen en wil ik ook niet een dure auto kopen en ben ik opeens heel erg aan het twijfelen geslagen .

Dat van die keuzestress betwist ik trouwens ook niet (al vind ik het niet het beste voorbeeld, want voor 550 euro vind je misschien ook een bak, maar met iets minder kilometers op de teller en een beter onderhouden carrosserie, of er is er een van 490 maar die heeft dan wel een barst over de voorruit... keuzes, keuzes,... ).

Ik zeg alleen dat de veronderstelling dat keuzestress DE oorzaak is voor de toename van depressies en zelfmoorden misschien wel kort door de bocht is. In dat geval zouden er, bijvoorbeeld, in de DDR significant minder zelfmoorden en depressies geweest zijn, terwijl juist het tegendeel blijkt. Info daarover in het boek van Udo Grashoff.

Al moet ik daar ook wel toegeven dat het geluksgevoel in de voormalige DDR blijkbaar niet dramatisch gestegen is na de val van de Muur, ook uit het boek van Grasshoff trouwens.

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 19:52 schreef MarieAlice het volgende:

[..]

Ook in die context klopt het niet helemaal. Bij bepaalde stammen in het Amazonegebied en in centraal Afrika, die nog steeds jager-verzamelaars zijn, zijn er bij observaties ook depressies (en ook wat wij zouden zien als psychotische stoornissen, maar aangezien ze daar aanzien worden als 'mensen die spreken voor de goden' en er dus geen maatschappelijk disfunctioneren is daar, kan je het zo diagnosticeren) en zijn er ook gevallen van zelfmoord om andere redenen dan 'eer'.

Ik zie stoornissen als ernstige depressie en schizofrenie als hersenziekten. En die hersenziekten bestaan al net zolang als dat de mens bestaat. Dus ongetwijfeld zullen er jagers-verzamelaars zijn die zo depressief zijn dat ze zelfmoord plegen.

Ik neem psychiatrische stoornissen ook zeker serieus.

Maar er zijn heel veel 'normale' mensen (zonder hersenziekte dus) die niet door hebben hoe makkelijk ze het eigenlijk hebben en die zich dan druk maken over de kleinste dingen. Het is dit soort mensen waar ik me soms op richt, niet op de ernstige psychiatrische patienten.

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 20:04 schreef MarieAlice het volgende:

[..]

Dat van die keuzestress betwist ik trouwens ook niet (al vind ik het niet het beste voorbeeld, want voor 550 euro vind je misschien ook een bak, maar met iets minder kilometers op de teller en een beter onderhouden carrosserie, of er is er een van 490 maar die heeft dan wel een barst over de voorruit... keuzes, keuzes,... ).

Ik zeg alleen dat de veronderstelling dat keuzestress DE oorzaak is voor de toename van depressies en zelfmoorden misschien wel kort door de bocht is. In dat geval zouden er, bijvoorbeeld, in de DDR significant minder zelfmoorden en depressies geweest zijn, terwijl juist het tegendeel blijkt. Info daarover in het boek van Udo Grashoff.

Al moet ik daar ook wel toegeven dat het geluksgevoel in de voormalige DDR blijkbaar niet dramatisch gestegen is na de val van de Muur, ook uit het boek van Grasshoff trouwens.

Ik had 3 jaar geleden zoveel stress (stukje karakter, stukje omstandigheden).
Nu heb ik er zoveel mogelijk afgestoten en het maakt het leven zoveel lichter en voornamelijk in het hoofd.

Maar dat is niet voor iedereen mogelijk en weggelegd.
Alleen als je weinig geld heb hoef je ook niet veel te kiezen in de supermarkt, en de mediamarkt hoef je sowieso niet binnen te lopen

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 20:06 schreef Droopie het volgende:

[..]

Ik had 3 jaar geleden zoveel stress (stukje karakter, stukje omstandigheden).
Nu heb ik er zoveel mogelijk afgestoten en het maakt het leven zoveel lichter en voornamelijk in het hoofd.

Maar dat is niet voor iedereen weggelegd.

Blij voor je dat het beter gaat!
Vooral doen wat voor jou werkt!

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 20:06 schreef Libertarisch het volgende:

[..]

Ik zie stoornissen als ernstige depressie en schizofrenie als hersenziekten. En die hersenziekten bestaan al net zolang als dat de mens bestaat. Dus ongetwijfeld zullen er jagers-verzamelaars zijn die zo depressief zijn dat ze zelfmoord plegen.

Ik neem psychiatrische stoornissen ook zeker serieus.

Maar er zijn heel veel 'normale' mensen (zonder hersenziekte dus) die niet door hebben hoe makkelijk ze het eigenlijk hebben en die zich dan druk maken over de kleinste dingen. Het is dit soort mensen waar ik me soms op richt, niet op de ernstige psychiatrische patienten.

Maar die mensen die zich 'gewoon druk maken' en geen probleem hebben (al is het maar in impulscontrole), plegen meestal geen zelfmoord... en daar ging dit topic in eerste instantie over.

In dat laatste kan ik je overigens wel volgen, soms denk ik ook wel 'serieus? Is dat echt het grootste probleem dat je hebt? En je maakt je er zo druk om?'

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 20:31 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Schizofrenie en ernstige depressie zijn geen hersenziektes maar psychiatrisch. Er is een verschil. Psychiatrische stoornissen hebben niet alleen te maken met de hersenen, maar stofjes in het lichaam die ontregeld worden vanwege stressvolle gebeurtenissen. Soms worden mensen geboren met een lichaam die de stofjes niet goed aanmaakt, maar vaak heeft het te maken met de omgeving.

Iemand kan ook door middel van de juiste behandeling en zelfinzicht herstellen of bijzonder goed functioneren ondanks een diagnose schizofrenie of ernstige depressie.

Mja en neen.

Natuurlijk zijn het psychiatrische stoornissen, en geen neurologische ziekten. Het is niet iets als epilepsie, of split-brain of corticale blindheid, waar het enkel in de hersenen zit.

Maar bij schizofrenie is de genetische component wel heel erg groot. Je vindt nauwelijks schizofreniepatiënten zonder familieleden (kan soms wel twee generaties terug zijn) die ook een psychotische stoornis hebben. Er zijn ook indicaties dat de afgifte van neurotransmitters verstoord is vanaf de geboorte, maar de trigger om effectief een psychose te krijgen, is dan weer voor iedereen anders. Dat is dus inderdaad die omgeving die een grote rol speelt.

Wat depressie betreft, er is een basisgevoeligheid voor depressie die in je hersens ligt. Maar ook daar spelen omgevingsfactoren, je draagkracht en je draaglast, bijvoorbeeld, een grote rol. (Bij bipolaire stoornis is de omgeving minder bepalend) Als je niet lang en niet vaak depressief bent, veroorzaakt dat weinig verandering in de hersens. Als je lang of heel vaak depressief bent, zie je echter dat de hersenen anders gaan werken, bij een fMRI zie je dan verminderde activiteit in bepaalde delen en toegenomen activiteit in andere delen en zelfs echt een vergroting van bepaalde structuren in de hersenen, zoals de amygdala.

Dat betekent dan niet dat je onherroepelijk verloren bent, zoals je zegt, een juiste behandeling en zelfinzicht kan leiden tot een goed tot uitstekend functioneren. Ook omgeving kan daarin een grote rol spelen!

Die andere stofjes in het lichaam die ontregeld raken, zoa

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 20:46 schreef MarieAlice het volgende:

[..]

Mja en neen.

Natuurlijk zijn het psychiatrische stoornissen, en geen neurologische ziekten. Het is niet iets als epilepsie, of split-brain of corticale blindheid, waar het enkel in de hersenen zit.

Maar bij schizofrenie is de genetische component wel heel erg groot. Je vindt nauwelijks schizofreniepatiënten zonder familieleden (kan soms wel twee generaties terug zijn) die ook een psychotische stoornis hebben. Er zijn ook indicaties dat de afgifte van neurotransmitters verstoord is vanaf de geboorte, maar de trigger om effectief een psychose te krijgen, is dan weer voor iedereen anders. Dat is dus inderdaad die omgeving die een grote rol speelt.

Wat depressie betreft, er is een basisgevoeligheid voor depressie die in je hersens ligt. Maar ook daar spelen omgevingsfactoren, je draagkracht en je draaglast, bijvoorbeeld, een grote rol. (Bij bipolaire stoornis is de omgeving minder bepalend) Als je niet lang en niet vaak depressief bent, veroorzaakt dat weinig verandering in de hersens. Als je lang of heel vaak depressief bent, zie je echter dat de hersenen anders gaan werken, bij een fMRI zie je dan verminderde activiteit in bepaalde delen en toegenomen activiteit in andere delen en zelfs echt een vergroting van bepaalde structuren in de hersenen, zoals de amygdala.

Dat betekent dan niet dat je onherroepelijk verloren bent, zoals je zegt, een juiste behandeling en zelfinzicht kan leiden tot een goed tot uitstekend functioneren. Ook omgeving kan daarin een grote rol spelen!

Die andere stofjes in het lichaam die ontregeld raken, zoa

Goede post. Je brein leert als het ware depressief zijn. Hoe vaker je depressief bent geweest, hoe groter de kans op een herhaling. Daarom kan behandeling met medicatie zo belangrijk zijn om de zo snel mogelijk weer in hun normale 'toestand' te krijgen. Ruby Wax heeft daar recent ook zinnige dingen over gezegd.

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 20:59 schreef Keep_Walking het volgende:

[..]

Hoe zit het precies met de genetische factoren?

Goh, wat wil je net weten?

Globaal gezien kan je genetische factoren op twee manieren bekijken:
1) in welke mate veroorzaken genetische factoren de verschillen/ de stoornis? (heretabiliteit, 0 is geen invloed, 1 is allesbepalend)
2) hoe groot is de kans op de ziekte?

Als je naar dat eerste punt, de heretabiliteit, kijkt, zie je dat bijvoorbeeld autisme (rond de .90), bipolaire stoornis (rond de .82) en schizofrenie (rond de .80) een grote genetische load hebben, terwijl ptss (.20), fobieën (.40) en zelfs depressie en anorexia (rond .50) toch veel meer bepaald worden door omgevingsfactoren. (dit zijn de cijfers die ik los in mijn hoofd heb, ik wil het verder wel nakijken, maar het is stilaan wat laat).

Dit is dus NIET de kans dat je de ziekte hebt, wel de mate waarin genen het bepalen, in onze Westerse samenleving. Stel dat je datzelfde zou doen voor lengte van kinderen en je zou de resultaten naast die van het Westen leggen, zou je zien dat in dat derdewereldland omgevingsfactoren (zoals beschikbaarheid van voedsel) een veel grotere rol spelen dan hier bij ons in het Westen.

Hoe groot de kans op de ziekte is, hangt dus af van de stoornis, maar is echt heel divers. Bij schizofrenie bijvoorbeeld, heb je een kans van 10-15% om de ziekte te krijgen als je 1 ouder hebt die schizofreen is. (Ter vergelijking, over de gehele populatie komt schizofrenie bij zo'n 0,8% van de bevolking voor, dus dat is wel een zeer groot verschil...). Als je 2 schizofrene ouders hebt, loopt dat zelfs op tot 50% (en dat is gerekend zonder het feit dat twee schizofrene ouders ook vaak betekent dat er een minder stabiele omgeving is).

Met dat laatste bedoel ik dat je met twee schizofrene ouders soms wel voor uitdagingen kan komen te staan als kind (met niet-schizofrene ook, maar goed). Als je ouder of ouders allebei in een psychotische episode zitten, is dat behoorlijk zwaar voor een kind.

Om het te betrekken op suicidaliteit, suicidaliteit is niet helemaal genetisch bepaald, al is er wel een correlatie met problemen in het serotonerge systeem en met het natuurlijke vermogen om problemen op te lossen (dus niet de aangeleerde copingskills). Dat zijn dan de voorbeschikkende factoren, de dingen die je kwetsbaarder maken.

Daarnaast heb je uitlokkende factoren, zoals een lage sociaaleconomische status, weinig steun van de familie, traumatische gebeurtenissen, langdurige stress, sociale isolatie,... en het hebben van een psychiatrische stoornis, vooral stemmingsstoornissen, schizofrenie, verslavingen en persoonlijkheidsstoornissen. Dat zijn dingen die de kans dat je het ontwikkelt groter maken, maar ook dat is nog niet definitief.

Tot slot heb je nog drempelverhogende of beschermende en drempelverlagende factoren. Bij suicidaliteit zal een eerdere poging het risico op de volgende verhogen. Ook een zelfmoord in de media of in je directe omgeving kan de drempel verlagen. Sociale steun, behandeling, religieus zijn, een concreet crisisplan hebben, bereikbare hulpverlening kunnen de drempel dan weer verhogen.

Zoals je ziet, er is zeker een genetische load bij veel stoornissen, er is ook een zekere erfelijkheid, maar omgevingsfactoren kunnen uitlokken of net niet, de drempel verhogen of verlagen. En dan is er nog de invloed die het ene gen op het andere heeft. Of de invloed van een gen op de omgeving of van de omgeving op een gen. Het is bij psychiatrische stoornissen niet zo simpel als bij Huntington's, waarbij als een van de ouders het heeft, je 50% kans hebt om het zelf te hebben, omgevingsfactoren of geen omgevingsfactoren. Er is geen stoornis die 100% genetisch bepaald is.

Ik weet niet hoe duidelijk dit is eigenlijk... als r iets niet duidelijk is, vraag dan maar. Let wel, ik ben geen geneticus, dus als je dieper wil dan cijfers en een basisuitleg, vrees ik dat ik niet weet of ik een antwoord heb.

quote:

Op zaterdag 2 juli 2016 21:07 schreef viceversa het volgende:

[..]

Goede post. Je brein leert als het ware depressief zijn. Hoe vaker je depressief bent geweest, hoe groter de kans op een herhaling. Daarom kan behandeling met medicatie zo belangrijk zijn om de zo snel mogelijk weer in hun normale 'toestand' te krijgen. Ruby Wax heeft daar recent ook zinnige dingen over gezegd.

Maar ik ben pas 1x zwaar depressief geweest en verder wat sombere buien.
Kan je je brein niet aanleren hoe je een terugval voorkomt.
Dus de ondergrens dichttimmeren.

Wel klopt het dat ik bewust ben van het feit dat mijn hoofd dingen kan, wat ik voorheen niet wist.
Maar heeft iedereen niet die donkere kelder in zijn hoofd?

quote:

Op zondag 3 juli 2016 02:03 schreef Droopie het volgende:

[..]

Maar ik ben pas 1x zwaar depressief geweest en verder wat sombere buien.
Kan je je brein niet aanleren hoe je een terugval voorkomt.
Dus de ondergrens dichttimmeren.

Ja, dat kan. Afleren kan niet, als in ontleren. 'Omleren' kan echter wel. Dat zijn die coping skills waar die lange post hierboven gaat, onder andere.

quote:

Wel klopt het dat ik bewust ben van het feit dat mijn hoofd dingen kan, wat ik voorheen niet wist.
Maar heeft iedereen niet die donkere kelder in zijn hoofd?

Misschien niet iedereen, maar de meesten waarschijnlijk wel. Het is goed zelfbewust te zijn. Leer jezelf kennen.

quote:

Op zondag 3 juli 2016 02:03 schreef Droopie het volgende:

[..]

Maar ik ben pas 1x zwaar depressief geweest en verder wat sombere buien.
Kan je je brein niet aanleren hoe je een terugval voorkomt.
Dus de ondergrens dichttimmeren.

Wel klopt het dat ik bewust ben van het feit dat mijn hoofd dingen kan, wat ik voorheen niet wist.
Maar heeft iedereen niet die donkere kelder in zijn hoofd?

Het voordeel van het feit dat onze hersenen ook op volwassen leeftijd nog kunnen veranderen, is dat je jezelf wel kan leren omdenken, zoals Kamina zegt. Dat gebeurt eigenlijk door nieuwe reacties te geven op oude stimuli (vb.: ik voel me ellendig het wordt te zwaar -->ik drink een fles whisky leeg wordt dan: ik voel me ellendig het wordt me te zwaar --> ik weet het, ik weet dat ik nu ga drinken, ik bel iemand op om mee te praten)

En zoals Kamina ook zegt, dat bewustzijn op zich iz al heel belangrijk. Meer zelfs, bewustzijn van, ziekte-inzicht en zelfinzicht zoals ze dat dan noemen, zijn heel belangrijke beschermende factoren voor zowat elke stoornis. Je kan dan veel sneller ingrijpen.

En iedereen heeft wel een kant die onverwacht is. Of ooit wel was.

quote:

Op zondag 3 juli 2016 09:56 schreef Argo het volgende:

[..]

Ik zorg dat ik smorgens sport en de rest van de dag fysiek kapot ben dat werkt.

en wanneer geniet je dan?

quote:

Op zondag 3 juli 2016 02:47 schreef Kamina het volgende:

[..]

Ja, dat kan. Afleren kan niet, als in ontleren. 'Omleren' kan echter wel. Dat zijn die coping skills waar die lange post hierboven gaat, onder andere.

[..]

Misschien niet iedereen, maar de meesten waarschijnlijk wel. Het is goed zelfbewust te zijn. Leer jezelf kennen.

Zoals ik al eerder gezegd heb in andere topics, schematherapie en de daarbij behorend zoektocht in je hoofd is een van de mooiste lessen uit mijn leven.
Heeft me heel veel begrip voor mijzelf opgeleverd.

Als ik me goed herinner plegen mannen in elke samenleving vaker zelfmoord dan vrouwen.
Daarentegen hebben vrouwen bijvoorbeeld vaker last van angststoornissen en spanningsklachten en mannen weer meer van schizofrenie.

Dus dat mannen meer zelfmoord plegen dan vrouwen, ligt meer aan de biologische kant. Als het stijgt zal bij vrouwen vermoedelijk het aantal met angststoornissen stijgen als dit aan een maatschappelijk verandering ligt.

Het zou nu natuurlijk wel ook zo kunnen zijn dat de crisis mannen harder raakt dan vrouwen.

quote:

Op zondag 3 juli 2016 02:03 schreef Droopie het volgende:

[..]

Maar ik ben pas 1x zwaar depressief geweest en verder wat sombere buien.
Kan je je brein niet aanleren hoe je een terugval voorkomt.
Dus de ondergrens dichttimmeren.

Wel klopt het dat ik bewust ben van het feit dat mijn hoofd dingen kan, wat ik voorheen niet wist.
Maar heeft iedereen niet die donkere kelder in zijn hoofd?

Na 1 keer depressief te zijn geweest hoef je nog geen terugval te krijgen. Je kunt wel proberen signalen bij jezelf te herkennen en daar op tijd wat aan doen. Andere coping strategieën of inderdaad een andere manier van denken aanleren.

Het belangrijkst: zo min mogelijk stress. Langdurige stress maakt iedereen gevoelig voor depressie, maar dat telt nog meer als je er gevoelig voor bent. Er zijn natuurlijk manieren waarop je stress en piekeren kunt verminderen. Sporten, leuke dingen doen, mindfulness, genoeg slaap en rust pakken.

In mijn geval betekent dat als ik merk dat ik te veel van mezelf vraag dat ik op tijd naar bed ga. Ik probeer dan ook tijdelijk wat minder (sociale) verplichtingen in te plannen en gewoon nergens aan te hoeven denken. Tot nu toe gaat dat aardig goed. Het is wel belangrijk om sociaal te blijven zodat je geen reden creëert om depressief te zijn zoals een sociaal isolement oid, maar rust is dus heel belangrijk.

Dit interview gaat over dat onderwerp: http://www.npo.nl/college-tour/25-10-2013/NPS_1230351

En hier nog wat meer over factoren die bijdragen aan het ontstaan van depressie en wat depressie precies is:

quote:

Op zondag 3 juli 2016 10:09 schreef Angst het volgende:
Als ik me goed herinner plegen mannen in elke samenleving vaker zelfmoord dan vrouwen.
Daarentegen hebben vrouwen bijvoorbeeld vaker last van angststoornissen en spanningsklachten en mannen weer meer van schizofrenie.

Dus dat mannen meer zelfmoord plegen dan vrouwen, ligt meer aan de biologische kant. Als het stijgt zal bij vrouwen vermoedelijk het aantal met angststoornissen stijgen als dit aan een maatschappelijk verandering ligt.

Het zou nu natuurlijk wel ook zo kunnen zijn dat de crisis mannen harder raakt dan vrouwen.

Wat op zich vreemd is, aangezien vrouwen meer kans hebben op depressie dan mannen. Schijnt met hormonen te maken te hebben.

quote:

Op zondag 3 juli 2016 01:02 schreef MarieAlice het volgende:

[..]

Goh, wat wil je net weten?

Globaal gezien kan je genetische factoren op twee manieren bekijken:
1) in welke mate veroorzaken genetische factoren de verschillen/ de stoornis? (heretabiliteit, 0 is geen invloed, 1 is allesbepalend)
2) hoe groot is de kans op de ziekte?

Als je naar dat eerste punt, de heretabiliteit, kijkt, zie je dat bijvoorbeeld autisme (rond de .90), bipolaire stoornis (rond de .82) en schizofrenie (rond de .80) een grote genetische load hebben, terwijl ptss (.20), fobieën (.40) en zelfs depressie en anorexia (rond .50) toch veel meer bepaald worden door omgevingsfactoren. (dit zijn de cijfers die ik los in mijn hoofd heb, ik wil het verder wel nakijken, maar het is stilaan wat laat).

Dit is dus NIET de kans dat je de ziekte hebt, wel de mate waarin genen het bepalen, in onze Westerse samenleving. Stel dat je datzelfde zou doen voor lengte van kinderen en je zou de resultaten naast die van het Westen leggen, zou je zien dat in dat derdewereldland omgevingsfactoren (zoals beschikbaarheid van voedsel) een veel grotere rol spelen dan hier bij ons in het Westen.

Hoe groot de kans op de ziekte is, hangt dus af van de stoornis, maar is echt heel divers. Bij schizofrenie bijvoorbeeld, heb je een kans van 10-15% om de ziekte te krijgen als je 1 ouder hebt die schizofreen is. (Ter vergelijking, over de gehele populatie komt schizofrenie bij zo'n 0,8% van de bevolking voor, dus dat is wel een zeer groot verschil...). Als je 2 schizofrene ouders hebt, loopt dat zelfs op tot 50% (en dat is gerekend zonder het feit dat twee schizofrene ouders ook vaak betekent dat er een minder stabiele omgeving is).

Met dat laatste bedoel ik dat je met twee schizofrene ouders soms wel voor uitdagingen kan komen te staan als kind (met niet-schizofrene ook, maar goed). Als je ouder of ouders allebei in een psychotische episode zitten, is dat behoorlijk zwaar voor een kind.

Om het te betrekken op suicidaliteit, suicidaliteit is niet helemaal genetisch bepaald, al is er wel een correlatie met problemen in het serotonerge systeem en met het natuurlijke vermogen om problemen op te lossen (dus niet de aangeleerde copingskills). Dat zijn dan de voorbeschikkende factoren, de dingen die je kwetsbaarder maken.

Daarnaast heb je uitlokkende factoren, zoals een lage sociaaleconomische status, weinig steun van de familie, traumatische gebeurtenissen, langdurige stress, sociale isolatie,... en het hebben van een psychiatrische stoornis, vooral stemmingsstoornissen, schizofrenie, verslavingen en persoonlijkheidsstoornissen. Dat zijn dingen die de kans dat je het ontwikkelt groter maken, maar ook dat is nog niet definitief.

Tot slot heb je nog drempelverhogende of beschermende en drempelverlagende factoren. Bij suicidaliteit zal een eerdere poging het risico op de volgende verhogen. Ook een zelfmoord in de media of in je directe omgeving kan de drempel verlagen. Sociale steun, behandeling, religieus zijn, een concreet crisisplan hebben, bereikbare hulpverlening kunnen de drempel dan weer verhogen.

Zoals je ziet, er is zeker een genetische load bij veel stoornissen, er is ook een zekere erfelijkheid, maar omgevingsfactoren kunnen uitlokken of net niet, de drempel verhogen of verlagen. En dan is er nog de invloed die het ene gen op het andere heeft. Of de invloed van een gen op de omgeving of van de omgeving op een gen. Het is bij psychiatrische stoornissen niet zo simpel als bij Huntington's, waarbij als een van de ouders het heeft, je 50% kans hebt om het zelf te hebben, omgevingsfactoren of geen omgevingsfactoren. Er is geen stoornis die 100% genetisch bepaald is.

Ik weet niet hoe duidelijk dit is eigenlijk... als r iets niet duidelijk is, vraag dan maar. Let wel, ik ben geen geneticus, dus als je dieper wil dan cijfers en een basisuitleg, vrees ik dat ik niet weet of ik een antwoord heb.

Bij depressie is de erfelijkheid 50% bij tweelingen, wat een duidelijke genetische component aangeeft, maar het is inderdaad niet het hele verhaal. Ze hebben wel een gen gevonden die duidelijk samenhangt met depressie en major stressors. Als je het gen hebt en je hebt meer negatieve/stressvolle dingen meegemaakt in je leven, zoals het verlies van een ouder, dan heb je veel meer kans op het ontwikkelen van een depressie dan wanneer je het andere gen hebt. In hoeverre iemand dan herstelt van deze stressors is wel grotendeels een biologisch verhaal.

quote:

Op zondag 3 juli 2016 10:23 schreef viceversa het volgende:

[..]

Wat op zich vreemd is, aangezien vrouwen meer kans hebben op depressie dan mannen. Schijnt met hormonen te maken te hebben.

Uit de heup,
door de nieuwe samenleving waar mensen redelijk snel gaan scheiden blijven de vaders achter zonder hun kinderen, tel daarbij op dat er zat vrouwen zijn die de kinderen in een gevecht als onderdeel gebruiken om de ex-partner te grazen te nemen zou dat best een goede verklaring kunnen zijn.