quote:
Sluit ik me bij aan. Mensen oordelen allemaal zo snel en vlug.
Zonder de ander te kennen.
De feiten kort op een rijtje:1. Het meisje op die foto is wellicht minderjarig. Dat betekent met je handen van haar afblijven. Niets seksueels of anders met haar doen. Duidelijk ?
2. Betekent dit meteen, dat als zo een meisje lief naar je lacht, dat je dan die liefde (via je spiegelneuronen) niet kan en mag voelen ? Dat ze je hart niet mag verwarmen. Omdat ze zoveel jonger is dan jij. Dat je haar (zuiver vriendschappelijk en afstandelijk) niet graag (terug) mag zien ? Nee toch ? Neem nu, dat ze chauffeur nodig zou hebben en je bent een vriend (kennis) van haar en je vervoert haar. En geniet ondertussen van haar warmte, haar lach. Wat is daar fout aan ?
Op den duur kun je overal problemen gaan inzien.
Zucht...
Het probleem met ons mensen veelal is, dat we nogal vrij snel in alles het "slechtste" inzien. Vooral de angst primeert. Waarom dat zo is ? Geen idee.
Dat meisje op die foto is een persoon. Die persoon ken je niet. Kun je niet kennen. Daarvoor dien je in het echte leven met die persoon te staan. Dat heet SUBJECTIVERING.
Je kan wel "puur" naar haar foto kijken, om wat de foto uitstraalt. Dat heet OBJECTIVERING. En die foto (zoals dat meisje daar op staat) straalt voor mij veel kwetsbaarheid, liefde, vrolijkheid, zachtheid, onschuld, etc uit. Allemaal heel mooi warme waarden. Je zou haar kunnen vergelijken met een heel mooie, kwetsbare bloem, in een weide vol modder, shit en andere rotzooi. Een pareltje van schoonheid, te midden van al die rotzooi in het leven. Het zien van dergelijk pareltje kan ons angstig maken. Wat als er met haar iets gebeurt. Zo mooi. Dat begrijp ik. Maar daarom sluit je dergelijke parel toch niet op ? Zo een parel, die ieder zijn hart kan laten open bloeien. Met liefde, met warmte, met zachtheid.
Is dat niet mooi ?
Overigens, geldt dit niet enkel voor het meisje op deze foto. Maar voor heel veel zaken. Ik zag onlangs terug een popband (ben de naam kwijt) op tv. Allemaal mannen op het podium (en nee, ik ben een volwassen hetero, geen homo, noch pedofiel). Toen ik die mannen daar allemaal op zag gaan (op hun manier) in hun muziek, voelde ik me (als een vrouw) bijna wat verliefd op hen worden. Op die kerels, met hun ruige baard, hun warmte, die diepe verbondenheid in en met hun muziek samen. Vreemd ? Ik vind van niet. Dat is liefde. Dat is je verbinden met het leven. Wat is er fout met naar iets kijken ? Wat is er fout met iets daarbij te voelen ? Niets toch.
Zolang je de grens (eigenheid) van een ander als SUBJECT ten alle tijde blijft RESPECTEREN. Is daar allemaal niets fout aan. Maar ik weet het, wij mensen reageren vaak nogal OORDELEND, ONBEGRIPVOL en vrij PARANOÏDE.
En dat vind ik vaak allemaal zo een gezeik.
Zucht...