quote:
Averij voor Nederlandse boot in Volvo Ocean
Er zit een drie meter lange scheur in een van de voorzeilen van de Nederlandse boot in de Volvo Ocean Race van Team Brunel. Onboardreporter Stefan Coppers bericht vanuit de Golf van Biskaje.
Het zeeziekte spook waart weer rond in de gitzwarte romp van de 65 voet lange Team Brunel. Wanneer en hoe het toeslaat weet niemand. We varen in de beruchte Golf van Biskaje. In het water tussen Noord-Spanje en de Bretonse kust zijn al vele schepen vergaan.
We hadden het niet slechter kunnen treffen. De wind waait uit het noordoosten en laat daar nou precies Lorient liggen. Dat betekent met de wind schuin van voren opkruisen tegen 33 knopen wind en gigantische golven. Niet bepaald een pretje. Onder deze omstandigheden is het niet de vraag of, maar wanneer het spook je grijpt.
Wederom wordt de romp opgetild door een gigantische golf, om enkele seconden later met veel geweld enkele meters naar beneden in een diep golfdal te storten. De vier mannen aan dek zetten zich schrap. Duizenden liters wild schuimend water kletteren met veel geweld over het dek de kuip in. De wind huilt angstaanjagend langs de verstaging. Het zijn letterlijk bootbrekende omstandigheden. Uit het niets klinkt er het geluid van een scheurend zeil.
“Shit, de J2 is eraan,” schreeuwt Gerd-Jan Poortman door de kuip. Razendsnel rent hij met Adam Minoprio naar het voordek om de schade te checken. Er zit een drie meter lang scheur in het zeil. De mannen strijken het kapotte voorzeil en hijsen direct daarna de kleinere J3. “Die J2 gaan we missen als het straks minder gaat waaien,” zegt Gerd-Jan enigszins geïrriteerd. “Voor de grotere J1 waait het veel te hard. De J2 is hét zeil wat je onder deze omstandigheden nodig hebt.”
Onderdeks is het niet veel beter. Elke keer als je voelt dat de romp opgetild wordt door een gigantische golf, zet je jezelf schrap. Het doorklieven van de golf gaat geruisloos, maar wanneer de 65 voet lange boot van diezelfde golf minimaal een meter naar beneden in het golfdal klettert, hoor je het carbon kraken. Soms is de klap zo hevig, dat je letterlijk uit je bed stuitert.
“Kan jij nog media versturen?” Navigator Andrew Cape steekt zijn hoofd vragend om de hoek van zijn navigatietafel. “Ik krijg geen weergegevens meer binnen,” vervolgt hij terwijl hij bijna van zijn stoel gelanceerd wordt als de romp weer van een golf afdondert. “Nee, bij mij zijn ook alle communicatiesystemen dood,” antwoord ik verbaasd. Capey haast zich naar de kuip om te kijken of de witte communicatie bollen achterop de boot misschien de problemen veroorzaken. Even later zit hij met een kletsnatte kop weer naast mij. “De media toren waarop de bollen staan heeft het begeven door de vele harde klappen. De kleinste bol is zelfs van de toren gslagen. Jens heeft een noodreparatie uitgevoerd en alle systemen werken weer.”
Ondertussen voel ik de ogen van het zeeziekte spook in mijn rug priemen. Ik probeer een onaangename ontmoeting nog te voorkomen door in de kuip wat frisse zeelucht op te snuiven. Lang kan ik er niet van genieten. Er moeten mannen eten, deze blog moet af en de dagelijkse foto’s moeten verstuurd worden. De strijd is verloren. Ik kan nog net op verzenden drukken, maar enkele seconden later verdwijnt mijn maaginhoud overboord. Tijd om uit te zieken is er niet. The show must go on. Ik ga eten koken voor de mannen die met vereende krachten de gevreesde Golf van Biskaje moeten bedwingen.
Find your guiding inspiration. In a place where dreams are made
With a lifetime's preparation. It’s no time to be afraid
Put our differences behind us. While we shine like the sun
See what we've all become. Together we are one