Mijn makkers hadden het plan opgevat om wat te gaan zuipen in een discotheek, of hoe zo’n gebouw ook heet. Ik weet niet exact het verschil tussen een café, dancing en discotheek, maar omdat er veel debielen op de dansvloer stonden te hossen, noem ik het voor het gemak maar even een discotheek. Om het even. Van mij part noem je het iets anders, godverdomme, denk je dat ik er een dag minder om slaap? Ik wierp een blik op de dansvloer. De menigte ging wild tekeer en ik concludeerde dat al deze mensen over tachtig jaar dood zouden zijn. Hebben ze niets beters te doen dan loos op een dansvloer staan, met de wetenschap dat ze ooit gaan sterven en dat het gespring en alles in het leven voor niets zou zijn geweest? Maarja, wat moeten ze dan gaan doen? Je kunt elkaar ook in de kont neuken of een boek ter hand nemen, maar alsof je daar wat mee opschiet, ook je kennis en je brede anusgat verdwijnt allengs. En al die vrouwen? Kijk al dat pracht, de goddelijke schepping, geweldig, weergaloos, magnifiek…. en over tachtig jaar rottend in een kist of verbrand. Het leven zuigt. De vrouwelijke billen namen de visie van mijn ogen in beslag. De laatste tijd heb ik mijn erecties niet meer onder controle, bedacht ik me, wellicht omdat ik al tijden geen seks meer heb gehad. Ik nam het wijze besluit om ook maar even richting de dansvloer te lopen, met een stevige dosis mik in mijn bier, of bier in mijn mik, ik wist het niet meer, maar dat ik bier op had stond buiten kijf.
Samen met een vriend hing ik wat bij de dansvloer. Hij probeerde daar zijn ex op te geilen, in de stille hoop dat hij haar wellicht nog een keer kon bestijgen als een ware viking. Ik observeerde een tijdje de besognes op de dansvloer. Een jongen poogde verscheidende keren met een vrouw aan te pappen, die iets verderop stond te dansen. Hij had een groot litteken en oogde angstig en dronken. Zelfs de bier kon zijn angst niet laten verdwijnen. Hij deed het heel voorzichtig, enigszins nerveus en probeerde haar te schuren, doch niet vol overgave, maar op een ja, ik sta hier gewoon te dansen en de ruimte is van iedereen, sorry dat ik met mijn piemel tegen je broek aankwam, maar dat is het risico van het vak- manier. Ik besefte me dat ik deze methode ook vaak toepaste in mijn rebelse vrouwenperiode, te zwak om vol overgave een deerne te schuren. Maar wat zou het eigenlijk malen als je het wel doet, vroeg ik me af, niemand wordt er minder van, al buikschuif je naakt over de dansvloer met in je mond vier stierenballen. Over 100 jaar besta jij, en die stierenballen, toch niet meer. Waarom kent een mens angst? Waarom zijn er sociale conventies die mensen weerhouden om dingen te zeggen die ze eigenlijk willen? Waarom is het leven zo wreed en nietig? Terwijl ik dit dacht, kwam er plots iemand van het andere geslacht naar mij toegelopen.
‘Hoi, vind jij het leven ook wreed en nietig?’ vroeg ze me met een lieve glimlach. ‘Grappig dat jij dat zegt, zo denk ik er ook over,’ repliceerde ik, op enigszins verbaasde toon. Ze trok een vragende blik. Toen besefte ik me dat ze waarschijnlijk iets anders had gezegd, en ik was afgedwaald. Maar wat ze had gezegd was mij een groot raadsel. ‘Dus jij bent een mens?’ vroeg ik toen maar aan haar, om de pijnlijke stilte en ons vage gesprek wat diepgang te geven. ‘Wat een rare vraag,’ antwoordde ze. ‘Ja, ach,’ antwoordde ik, ‘normaliter, stellen mensen ook de domste vragen en hebben ze stomme gesprekken. Volg een gemiddeld gesprek en besef dat 98 procent van de gesprekken vrijwel met elkaar overeenkomen. Het is één grote circulaire bedoening. De andere 2 procent is ook stierenschijt, overigens. Laat daar geen misverstand over bestaan. Je zou spontaan je levenslust verliezen.’ De vrouw was inmiddels al weggelopen, wat ik later pas besefte, dankzij de drank. Ik liep de dansvloer op en probeerde zonder overgave een mokkel te schuren. Zo’n lafaard was ik wel.
[ Bericht 0% gewijzigd door hakunamatafaka op 05-03-2014 22:13:28 ]